Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2011

Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας

 

Του Γιώργου Ν. Παπαδάκη

Δεν κρύβω ότι χάρηκα πάρα πολύ για τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ της Μακεδονίας στο πρόσφατο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα της Λιθουανίας. Δεν είναι και λίγο πράγμα για μια μικρή χώρα 2 εκατομμυρίων κατοίκων να νικά μεγαθήρια του αθλήματος όπως η Λιθουανία, η Κροατία αλλά και η Ελλάδα και να χάνει για ένα σουτ το χάλκινο μετάλλιο από τον αθλητικό (και όχι μόνο) κολοσσό που λέγεται Ρωσία. Οι Μακεδόνες έδωσαν ένα μοναδικό μάθημα σε όλους τους αντιπάλους τους αλλά και παγκοσμίως για το τι σημαίνει ομάδα και πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις αν είσαι τέτοια, ακόμα και αν δεν έχεις αστέρια του NBA στις τάξεις σου. Είναι πολύ πιθανό, μάλιστα, να τους δούμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου του χρόνου, κάτι που θα αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία του μακεδονικού αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο, τουλάχιστον από την ανεξαρτησία της χώρας το 1991 έως σήμερα.

Ο Ιλίεφσκι, ο Γκέτσεφσκι, ο Σοκόλοφ και όλοι οι υπόλοιποι αλλά και ο αμερικανοθρεμμένος Μακέιλεμπ έκαναν όμως- χωρίς να το επιδιώκουν ίσως- και κάποια άλλα πράγματα που αξίζουν πολύ περισσότερο από την επιτυχία τους μέσα στο παρκέ. Πρώτα από όλα, ένωσαν όλους τους κατοίκους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Είναι η πρώτη φορά εξ όσων θυμάμαι που ιαχές θριάμβου για τις επιτυχίες της εθνικής μπάσκετ έβγαιναν εξίσου δυνατές από τις αλβανικές συνοικίες των Σκοπίων, του Τέτοβο, του Γκόστιβαρ και άλλων πόλεων με έντονο αλβανικό στοιχείο και είναι η πρώτη φορά που είδα Αλβανούς πολιτικούς να συγχαίρουν για τις επιτυχίες αυτές. Για όσους-λίγους ελπίζω- δεν γνωρίζουν, απλά θα υπενθυμίσω ότι Μακεδόνες και Αλβανοί έφτασαν πριν ακριβώς 10 χρόνια στα πρόθυρα γενικευμένης ένοπλης σύρραξης ενώ έκτοτε συναγωνίζοναται ένθεν κακείθεν σε πολιτικά «πυροτεχνήματα» που απομακρύνουν τους μεν από τους δε και δημιουργούν μια παράξενη ατμόσφαιρα αβεβαιότητας. Αυτή την ατμόσφαιρα δεν  θέλησαν να την διαλύσουν ο Γκρούεφσκι, ο Τσερβένκοφσκι, ο Αχμέτι, ο Τάτσι και άλλοι πολιτικάντηδες, την εξαφάνισαν όμως – έστω προσωρινά- τα παιδιά της εθνικής μπάσκετ, ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Αλβανός στη συνθεσή της.

Εξίσου σημαντικό ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όταν η Ελλάδα έθεσε βέτο στην ένταξη της Μακεδονίας στη συμμαχία, τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα της χώρας βρέθηκαν μαζί στην εκδήλωση υποδοχής των καλαθοσφαιριστών στην Πλοστάντ Μακεντόνια. Η πολιτική καθημερινότητα της χώρας είναι δυστυχώς κυριαρχείται από κατηγορίες ανάμεσα στο κυβερνητικό VMRO-DMPNE και το αντιπολιτευόμενο SDSM επι κυριολεκτικά παντός επιστητού, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χαμηλώνουν ολοένα και περισσότερο το ήδη θλιβερό δημοσιογραφικό επίπεδο ενώ οι συζητήσεις περί «πατριωτών» και «προδοτών» αλλά και διασήμων που υπήρξαν ή όχι πληροφοριοδότες  των γιουγκοσλαβικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών, δίνουν και παίρνουν.  Οι επιτυχίες των αθλητών, έκαναν όλους αυτούς να πανηγυρίζουν μαζι.

Κυρίαρχο γεγονός, βέβαια, ήταν το πως επίδρασε η αθλητική αυτή επιτυχία στους απλούς Μακεδόνες. Θεωρώ ότι μετά την ανεξαρτησία της χώρας, ήταν το με διαφορά σημαντικότερο γεγονός στην νεώτερη ιστορία της Μακεδονίας. Κι αυτό διότι κατόρθωσε να αλλάξει αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες στην ψυχή του Μακεδόνα για δεκαετίες, αν όχι για αιώνες. Ο άβουλος, φοβικός, ανίκανος για μεγάλα πράγματα και μονίμως εξαρτημένος από κάποιον ισχυρό γείτονα λαός, άρχισε να πείθεται πλέον ότι αν και μικρός, μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Δεν τον έπεισαν- ούτε επρόκειτο να τον πείσουν ποτέ- τα αγάλματα και τα μεγαλοπρεπή κτίρια που συνεχίζουν να κατασκευάζονται στα Σκόπια.  Όλα αυτά είναι λίγο ως πολύ ξένα με την ψυχοσύνθεση του Μακεδόνα, ο οποίος εναγωνίως αναζητούσε νέα είδωλα για να ταυτιστεί μαζί τους. Γιατί ασφαλώς δεν θα μπορούσε ποτέ να ταυτιστεί με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο, ούτε με τον Ιουστινιανό και τον Σαμουήλ ενώ ο Ντέλτσεφ, ο Γκρούεφ, ο Μισίρκοφ και όλοι οι ήρωες του 20ου αιώνα  άρχισαν να παλιώνουν επικίνδυνα. Επειδή τέτοιοι ήρωες είναι δύσκολο να βρεθούν την σήμερον ημέρα, είναι πολύ πιο εύκολο και υγιές να αντικασταθούν με «παιδιά της διπλανής πόρτας», όπως αποδειγμένα είναι οι Μακεδόνες καλαθοσφαιριστές.

Αυτή η αλλαγή στις πεποιθήσεις του απλού κόσμου θα εδραιωθεί ακόμα περισσότερο αν η εθνική μπάσκετ γίνει η πρώτη μακεδονική ομάδα σε συλλογικό επίπεδο που θα καταφέρει να προκριθεί σε Ολυμπιάδα. Δίνει παράλληλα ένα πολύ ηχηρό μήνυμα και στους Μακεδόνες εντός των ελληνικών συνόρων που αναμφίβολα χάρηκαν κι εκείνοι με την επιτυχία στο Ευρωμπάσκετ. Κι εκείνοι βρισκονται ακόμα στην αναζήτηση νέων ειδώλων που θα τους πείσουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και γι’ αυτούς, μια που εξακολουθούν να θεωρούνται «ανύπαρκτοι» στη σημερινή νεοελληνική παράνοια. Καλοί και άγιοι ο Γκότσε, ο Ντάμε, ο Γιάνε και οι άλλοι μεγάλοι Μακεδόνες του παρελθόντος, όμως δύσκολα μπορούν να εμπνεύσουν τη νέα κυριώς γενιά, η οποία σιγά σιγά ξυπνά και αρχίζει να ζητά αυτά που δικαιούται. Μην έχετε καμμία αμφιβολία ότι και οι καθ’ ημάς Μακεδόνες κατατρύχονται από τα ίδια σύνδρομα που βασάνιζαν και βασανίζουν ακόμα τους ομοεθνείς τους στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Με παρόμοιο τρόπο, συνεπώς, μπορούν να απαλλαγούν από αυτά.

Χρειάζονται ιστορίες επιτυχίας, success stories όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξωνες, που θα τους κάνουν να πιστέψουν πρώτα από όλα στους ίδιους και μετά στην αλλαγή που –αποδεδειγμένα- έρχεται. Aυτές τις επιτυχίες δεν χρειάζεται να τις αναζητήσουν πολύ μακριά γιατί υπάρχουν δίπλα τους. Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της Μελίτης/Ovcharani Πάντε Ασλάκοφ είναι μια από αυτές. Όχι τόσο γιατί κατάφερε να εκλεγεί στη συγκεκριμένη θέση αλλά γιατί η πορεία που τον οδήγησε ως εδώ είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Σε επαγγελματικό επίπεδο, αυτός και η οικογένειά του υπέστησαν τα πάνδεινα- ιδιαίτερα την δεκαετία του 90- από το βαθύ αλλά και το επίσημο νεοελληνικό κράτος, μόνο και μόνο επειδή δήλωναν Μακεδόνες. Αντι όμως να τα παρατήσουν, απέδειξαν με τις επιτυχημένες επιχειρηματικές τους κινήσεις στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ότι μπορούν να βγουν εκείνοι νικητές από ένα πόλεμο που δεν επέλεξαν.

Ο οινοποιός Θωμάς Λίγας από την περιοχή των Γιαννιτσών/Enidze-Vardarsko είναι μια άλλη παρόμοια περίπτωση. Xωρίς ποτέ να απαρνηθεί την καταγωγή του λόγω των απανταχού πιέσεων, έγινε ένας από τους πρωτοπόρους της βιολογικής καλλιέργειας κρασιού στην Ελλάδα και υπόδειγμα επιχειρηματία και οικογενειάρχη. Η λίστα είναι μεγάλη και σκοπός μου δεν είναι να αναφέρω ονόματα αλλά να παρακινήσω όλους μας να τα ψάξουμε στη διπλανή μας πόρτα. Είμαι σίγουρος οτι πολύ εύκολα ο καθένας μας θα βρει τουλάχιστον ένα.  Όπως είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που ένας Μακεδόνας αθλητής, γεννημένος στην Ελλάδα και αγωνιζόμενος με τα χρώματά της, θα βγει ανοικτά και θα βροντοφωνάξει με περηφάνια την καταγωγή του μετά από κάποια αθλητική επιτυχία.

===

Αναδημοσίευση από την NOVA Z0RA http://novazora.gr/arhivi/3841

= = =

Βίντεο από την υποδοχή της εθνικής ομάδας μπάσκετ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων στις 19 Σεπτεμβρίου 2011.

5 σχόλια:

  1. Τι μας λεει ο Παπαδακης δηλαδη? Τιποτα διαφορετικο απο ολα εκεινα που ισχυαν π.χ για την εθνικη ομαδα ποδοσφαιρου της Ελλαδας το 2004.Η' την ομαδα του Παναθηναικου επι χουντας.Η'...Η'...Η'... Μικρη χωρα που νικαει μεγαθηρια, μαθηματα ομαδικοτητας στους αντιπαλους, εθνικη ομοψυχια κλπ. Και απο κει και περα τι? Εθνικιστικος παροξυσμος! "Αξιοπεριεργη" επισης η απουσια ελαχιστου σχολιασμου για το επεκτατικο τραγουδακι που ερμηνεψε η καλαθοσφαιρικη ομαδα των Σκοπιων καθως και ο κοσμος κατα την υποδοχη της. Προφανως αυτου του ειδους τα τραγουδακια δεν τον ενοχλουν.
    Αντε και στην γιουροβιζιον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Ρομαντικέ Ανώνυμε 10:06 AM, октомври 15, 2011 που καταλαβαίνεις τη μακεδονική γλώσσα:

    Ασε τους ρομαντισμούς και γίνε ρεαλιστής. Δες και παραδέξου την πραγματικότητα. Είτε σε αρέσει είτε όχι ο αθλητισμός (και όχι μόνο) είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.

    Είναι άλλο θέμα εάν οι πολιτικές ηγεσίες χρησιμοποιούν τον αθλητισμό (και όχι μόνο) για ίδιον πολιτικό όφελος. Δεν φταίει ο αθλητισμός γι αυτό.

    Στην προκειμένη περίπτωση είναι προφανές σε ενόχλησε ο μπασκετική επιτυχία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στη Λιθουανία το 2011.

    Πάντως εγώ χάρηκα την ποδοσφαιρική επιτυχία της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2004 στην Πορτογαλία άσχετα το πώς χρησιμοποιήθηκε πολιτικά από την τότε ελληνική πολιτική ηγεσία.

    Είμαι σε θέση να ξεχωρίζω τον αθλητισμό από την πολιτική. Είναι άλλο πράμα η αθλητική επιτυχία και άλλο η καπηλεία της από τους πολιτικούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν θα είχα πρόβλημα να συμφωνήσω με τον ανώνυμο φίλο του πρώτου μηνύματος 10:06 AM, октомври 15, 2011 αν το άρθρο του Παπαδάκη έμενε σε ένα επίπεδο εξύμνησης της επιτυχίας στο Μπάσκετ από την εθνική ομάδα της Μακεδονίας.

    Με αφορμή αυτή την επιτυχία και την επίδραση της στους γείτονες Μακεδόνες γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης:«Ο άβουλος, φοβικός, ανίκανος για μεγάλα πράγματα και μονίμως εξαρτημένος από κάποιον ισχυρό γείτονα λαός, άρχισε να πείθεται πλέον ότι αν και μικρός, μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Δεν τον έπεισαν- ούτε επρόκειτο να τον πείσουν ποτέ- τα αγάλματα και τα μεγαλοπρεπή κτίρια που συνεχίζουν να κατασκευάζονται στα Σκόπια. Όλα αυτά είναι λίγο ως πολύ ξένα με την ψυχοσύνθεση του Μακεδόνα, ο οποίος εναγωνίως αναζητούσε νέα είδωλα για να ταυτιστεί μαζί τους. Γιατί ασφαλώς δεν θα μπορούσε ποτέ να ταυτιστεί με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο, ούτε με τον Ιουστινιανό και τον Σαμουήλ ενώ ο Ντέλτσεφ, ο Γκρούεφ, ο Μισίρκοφ και όλοι οι ήρωες του 20ου αιώνα άρχισαν να παλιώνουν επικίνδυνα. Επειδή τέτοιοι ήρωες είναι δύσκολο να βρεθούν την σήμερον ημέρα, είναι πολύ πιο εύκολο και υγιές να αντικατασταθούν με «παιδιά της διπλανής πόρτας», όπως αποδειγμένα είναι οι Μακεδόνες καλαθοσφαιριστές.»
    και προχωρώντας στον επίλογο ζητά από κάθε Μακεδόνα όπου γης να προσπαθήσει σκληρά, να πετύχει στο χώρο και τον τομέα του και στο τέλος να δηλώσει περήφανος για την Μακεδονικότητα του!

    Άρα το άρθρο δεν το έγραψε ούτε σαν χουλιγκάνος φίλαθλος , ούτε σαν εθνικιστής αρχαιολάγνος. Προσωπικά η προσέγγιση του Παπαδάκη με εκφράζει, συμφωνώ μαζί του.

    Για ξανασκέψου το Ανώνυμε φίλε.

    MORE SOKOL, SOLUN.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το να τραγουδάνε οι Μακεδόνες αθλητές του βόρειου μακεδονικού κράτους ότι θα πάνε στη Θεσσαλονίκη/Σόλουν της νότιας Μακεδονίας κανένα επεκτατισμό δεν ενέχει...

    απλά υπενθυμίζει τον ΠΑΡΑΝΟΜΟ διαμελισμό της γεωγραφικής Μακεδονίας, από τους στρατούς των γειτονικών κρατών, με προεξάρχοντα τον ελληνικό στρατό, ο οποίος κατέλαβε και προσάρτησε το νότιο 51% της Μακεδονίας...

    δίχως σχετικό αίτημα της πλειοψηφίας των κατοίκων της , ούτε καν της ελληνόφωνης μειοψηφίας του 10%

    οι Μακεδόνες ΔΕΝ διεκδικούν ξένες πατρίδες...

    αντίθετα αγωνίζονται για την ΔΙΚΗ τους μακεδονική πατρίδα και την ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ και όχι πολιτική της ενοποίηση....

    η εγκατάσταση αγαλμάτων ιστορικών ανθρώπων ενός τόπου αποτελεί απολύτως αποδεκτό τρόπο εκδήλωσης σεβασμού σε αυτά , με την προϋπόθεση ΜΗ βιολογικής ή πολιτιστικής ταύτισης....

    ουδείς σύγχρονος Μακεδόνας ταυτίζεται με τους αρχαίους Μακεδόνες, τον Αλέξανδρο, τον Φίλιππο, τον Ιουστινιανό, τον Κύριλλο και Μεθόδιο, σε αντίθεση με τους σύγχρονους Έλληνες οι οποίοι ταυτίζονται όχι μόνο πολιτιστικά αλλά και βιολογικά με τους αρχαίους κάτοικους, π.χ της Αθήνας....!!!

    όταν τα εκατοντάδες μικροτοπωνύμια της αττικής είναι αλβανικά...

    παρομοίως και τα ανθρωπονύμια του μόλις πρόσφατου 19 αιώνα, όταν οι 30 χιλιάδες κάτοικοι της ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία Αλβανοί χριστιανοί, από τους οποίους προήλθαν οι ήρωες της επανάστασης του 1821...

    εκτίμηση και σεβασμό λοιπόν και όχι ταύτιση με τους αρχαίους κατοίκους , με τους οποίους το μόνο ΚΟΙΝΟ είναι η μεγάλη ετεροχρονισμένη συγκατοίκηση στον ίδιο τόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παραπάνω ανώνυμε,

    Λές οτι «το να τραγουδάνε οι Μακεδόνες αθλητές του βόρειου μακεδονικού κράτους ότι θα πάνε στη Θεσσαλονίκη/Σόλουν της νότιας Μακεδονίας κανένα επεκτατισμό δεν ενέχει...»
    Πάντως μην περιμένεις να συμφωνήσουν μαζί σου πολλοί. Μπούρδες ανάλογες ακούγονται στα γήπεδα και όχι μόνο. Και ο «Στόχος» γράφει πως πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη. Tι λες; Kανένα επεκτατισμό δεν ενέχει...;;

    Λές ότι «απλά υπενθυμίζει τον ΠΑΡΑΝΟΜΟ διαμελισμό της γεωγραφικής Μακεδονίας, από τους στρατούς των γειτονικών κρατών, με προεξάρχοντα τον ελληνικό στρατό, ο οποίος κατέλαβε και προσάρτησε το νότιο 51% της Μακεδονίας...»
    Δηλαδή θα μπορούσε ο διαμελισμός να ήταν νόμιμος; Ξεχνάς ότι την Ιστορία την γράφουν οι ισχυροί; Αυτά έγιναν τότε το 1912. Άδικο; Άδικο! Από εκεί και πέρα όμως τα κράτη που προέκυψαν προχώρησαν όπως προχώρησαν και είμαστε 100 χρόνια μετά. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός Μακεδόνας εντός Ελλάδας που να μιλάει ή να θέλει να ανατρέψει το στατους κβο του τελευταίου αιώνα. Ας είμαστε λοιπόν πιο σοβαροί στις εκφράσεις μας γιατί οι μεγαλοστομίες και οι εύκολοι αφορισμοί όχι μονό δεν βοηθούν τους Μακεδόνες εντός Ελλάδας αλλά χρησιμοποιούνται και από τους «άλλους» σε βάρος μας. Κόσμια και σοβαρά λοιπόν.

    Λές ότι «η εγκατάσταση αγαλμάτων ιστορικών ανθρώπων ενός τόπου αποτελεί απολύτως αποδεκτό τρόπο εκδήλωσης σεβασμού σε αυτά , με την προϋπόθεση ΜΗ βιολογικής ή πολιτιστικής ταύτισης....»
    Καλά τώρα ποιόν έπεισες; Με τα αγάλματα η πολιτική ηγεσία της Μακεδονίας μοιάζει με τους δικούς μας Ελληναράδες τύπου Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη και Άνθιμου. Ο κάθε ένας στη χώρα του πουλάει εθνικοφροσύνη, εμπορεύεται σύμβολα και λυπάμαι αν δεν το βλέπουμε….

    Λές ότι «εκτίμηση και σεβασμό λοιπόν και όχι ταύτιση με τους αρχαίους κατοίκους, με τους οποίους το μόνο ΚΟΙΝΟ είναι η μεγάλη ετεροχρονισμένη συγκατοίκηση στον ίδιο τόπο...»
    Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα. Εύχομαι να συμφωνήσουμε και στα παραπάνω για να μπορούν τα σχόλια της ιστοσελίδας και οι αναρτήσεις να προβληματίζουν θετικά τους συμπολίτες μας και όχι αρνητικά.

    Να είσαι καλά.

    MORE SOKOL SOLUN.

    ΑπάντησηΔιαγραφή