Η πατριδότσαρκα του Sir Basil

 

Προάγεται σε Λόρδο της Κοινοτοπίας

Από τον ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ

 

Βασίλειος Μαρκεζίνης, Η Ελλάδα των κρίσεων. Ένα προσωπικό δοκίμιο, Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 432

«Η πλήρης ανάκαμψη της Ρωσίας, όμως, θα περιλάμβανε (…) την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής».

Β. Μαρκεζίνης

1.

[Πρεμιέρα στο Σερ-άι] Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Νέου Αγαθάγγελου, του 65χρονου τότε «Sir Basil», έγινε με μια «ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ» της εφημερίδας Το Βήμα, της 29ης Μαρτίου 2009, με τίτλο: «Σε αναζήτηση του νέου [sic] και των νέων. Μια επισκόπηση ζωτικών θεμάτων της εποχής μας». Επρόκειτο για ένα ένθετο 32 σελίδων (!), περίληψη του οποίου είχε παρουσιάσει ο πονήσας στο Megaron Plus δέκα ημέρες νωρίτερα, σε ομιλία του την οποία «[τ]ου ανέθεσε ο Χρήστος Λαμπράκης»[1]. Αποκαλυπτικό της γλώσσας του είναι ότι μίλησε επανειλημμένως για «τη χώρα μου»! Λ.χ. «…δεν μπορώ να βρω κανένα ανιδιοτελές σημάδι αμερικανικής φιλίας απέναντι στη χώρα μου επί εξήντα τουλάχιστον συναπτά έτη». Αφού ισχυρίσθηκε ότι «οι Αμερικανοί είναι οφειλέται μας και όχι εμείς εκείνων!» μας αποκάλυψε «μία δυσάρεστη αλήθεια», ότι θα πρέπει να ντρεπόμαστε που «η Αμερική μάς εκμεταλλεύεται τόσο εύκολα». (Δεν διακρίνουμε αν η ιερά πατριωτική αγανάκτησις έγκειται στο «εκμεταλλεύεται» ή στο «τόσο εύκολα»…). Έθεσε δε «αμείλικτα» ερωτήματα ως απόγονος του Μεγαλέξανδρου: «Στάθηκαν ποτέ [οι Αμερικανοί] αλληλέγγυοι στο ζήτημα της ΠΓΔΜ;»[2]. Μίλησε ακόμη για τη «δουλική υποταγή» των Ελλήνων πολιτικών: «Τόλμησε να ενοχλήσεις τον τοπικό αμερικανό Πραίτορα και οι όποιες πιθανότητές σου για ανάρρηση στην εξουσία εξανεμίζονται μια και καλή!». Ευτυχώς όμως η «Αμερική όλο και περισσότερο εξασθενεί». Οπότε, κατά λογική ακολουθία, οι πιθανότητες «ανάρρησης» κάθε πικραμένου γίνονται μεγαλύτερες.

Η παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου του Sir Basil έγινε πριν από 7 μόλις μήνες στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», με οικοδεσπότες τους Πάνο και Μαριλένα Λασκαρίδη (με τους οποίους τώρα είναι δυσαρεστημένος λόγω της αναβολής της παρουσίασης του νέου πονήματός του για λόγους ασφαλείας: ένας Σερ δεν σηκώνει αναβολές στον εθνοσωτήριο λόγο του). Τώρα επρόκειτο να αποκαλύψει συνωμοσίες σαν αυτή που περιγράφει με τον χάρτη της σελίδας 339 του βιβλίου του: προσάρτηση από την πΓΔΜ της Κεντρικής Μακεδονίας (χάνουμε και τη Θεσσαλονίκη και το Άγιον Όρος!) και δημιουργία «μουσουλμανικού κρατιδίου Θράκης». Σαμαράς και επιθετικά άρματα BMP-3 από τον Πούτιν, η μόνη λύση…

Στο ανοικονόμητο πλήθος ασυνάρτητης παράθεσης κοινοτοπιών, ανακριβειών και ανοησιών (nonsense, για να εξηγούμεθα), ξεχώριζε το «διά ταύτα»: «…εγώ χαίρομαι που μία νέα Ρωσία αναδύεται σιγά-σιγά σαν ένα αντίπαλο δέος. Μία Ρωσία με την οποία ελπίζω να ενισχύσουμε στο μέλλον τους δεσμούς μας». Είναι ανυπόκριτος ο θαυμασμός του για την «πυγμή του Πούτιν» (αναφερόταν τότε στη στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία) – με την ταυτόχρονη χαιρέκακη επισήμανση της «προφανούς ευρωπαϊκής αδυναμίας». Αναρωτιέται κανείς πόση τύφλωση ή πόση κολακεία ενός ολόκληρου Σερ χρειάστηκε για να τυπωθούν όλες αυτές οι παιδαριολογίες στην πολυσέλιδη «ειδική έκδοση» του Βήματος – εκτεινόμενες από ευτελείς ρητορείες για την Σέρ-τικη «καρδιά μου [που] πονάει για την ατυχή ή ατυχήσασα[3] φοιτήτρια» του Πανεπιστημίου Αιγαίου η οποία «μόνο μία από τις έντεκα δουλειές που έκαν[ε] είχε κάποια σχέση με το αντικείμενο των σπουδών» της έως και την «Κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού» και τα ανήθικα «μπόνους»!…

Ποτέ, απ’ όσο γνωρίζω, δεν παρασχέθηκε σε κάποιον τόσος χώρος στον ελληνικό Τύπο για να διακηρύξει τις απόψεις του· ούτε καν λ.χ. στον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν διατέθηκε τόσος χώρος όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974 ούτε παλαιότερα στον Ελευθέριο Βενιζέλο όταν διπλασίαζε τη χώρα. Ή ακόμη κατά την κήρυξη ενός μεγάλου πολέμου ή την Απελευθέρωση δεν δημοσιεύθηκε τέτοιας έκτασης «μανιφέστο» ή διακήρυξη (παρά μόνο η, μικρότερης πάντως έκτασης, διακήρυξη της «Σπίθας»[4] (Ίσκρα) του ομόδοξου σήμερα τού Σερ, Μίκη Θεοδωράκη από την Ελευθεροτυπία)[5]. Ούτε καν το (πολύ μικρότερο σε έκταση) αλλά εξαιρετικά σημαντικό για τη ζωή όλων μας Μνημόνιο, [δεν] δημοσιεύθηκε ολόκληρο στον ελληνικό Τύπο. Όμως εδώ επρόκειτο περί του σατανικότερου τεστ για το επίπεδο των μπόσηδων (bosses) των μέσων «ενημέρωσης». Για να συλλάβει κανείς το ιλιγγιώδες βάθος της σκέψης του Σερ, αρκεί να παρατηρήσει ότι ενώ αφιερώνει στο θέμα της Διαφθοράς –ή για την ακρίβεια, όπως γράφει, στις «φήμες περί διαφθοράς»!– μια ολόκληρη ενότητα, καταλήγει: «Ειλικρινά θαυμάζω τους συμπατριώτες μου που αντιμετωπίζουν επί τόσο καιρό καθημερινά αυτά τα φαινόμενα με στωικότητα». Κι εμείς με τη σειρά μας ειλικρινά θαυμάζουμε τον Micromégas συμπατριώτη Μας που κρατήθηκε κάποιες δεκαετίες έξω από τη «χώρα Του» για να έλθει να μας πει αυτά –και τοιαύτα– τα επικούρεια.

2.

[Λαϊκές απογευματινές στου Μπαρμπαγιώργου και στης Μάνιας] Βέβαια, μετά τη «μικρο-μεγαλειώδη» πρεμιέρα του από το Βήμα, όπου φαίνεται ότι έστω και με καθυστέρηση ευτυχώς κατάλαβαν το περιεχόμενο του ανδρός, σειρά είχε το Έθνος του Γιώργου Μπόμπολα, οι κολακείες προς τον οποίο υπήρξαν προφανώς απαραίτητες για τη συνέχεια της επέλασής του στα ελληνικά ΜΜΕ. Εκεί ασχολήθηκε εργολαβικώς με την εξωτερική πολιτική, καταγγέλλοντας το Υπουργείο Εξωτερικών ότι «ακολουθεί δουλικά τις αμερικανικές προσταγές» –Yes, Sir!– και την τότε υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη για «τις υπουργικές γονυκλισίες προς τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα». Με την Εγωτική δε μετριοφροσύνη που τον διακρίνει, δηλώνοντας ότι παρ’ όλο που δεν έχει τη γενειάδα του προφήτη (για τη στόφα ούτε λόγος), «προφητικά» ζητούσε την ελληνορωσική συνεργασία, προβάλλοντας επίσης, με κακόγουστους σεξιστικούς όρους και υπαινιγμούς, την «πολυγαμική πολιτική της Τουρκίας», καταλήγοντας με το βαρύγδουπο κουραφέξαλο: «Εάν οι Έλληνες παίρνουν κάτι στα σοβαρά, είναι η περηφάνια τους και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους[6]. Οποιοσδήποτε παίζει απερίσκεπτα με αυτά τα δύο πράγματα στο τέλος θα πληρώσει. H Τουρκία αποτελεί πρότυπο πολυγαμικής πολιτικής, έχοντας επαφές σχεδόν με τους πάντες. Κατάφερε να κάνει τους Αμερικανούς να επιστρέψουν γονατιστοί και να της ζητήσουν συγνώμη»[7]. Ωστόσο, «θα χρειαστεί να περάσει χρόνος –αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θα επιτύχει κάποτε η τουρκοϊρανική συμμαχία [;!]– για να συνειδητοποιήσουν η Αμερική και η Μεγάλη Βρετανία τι τέρας έχουν γεννήσει» (σ. 270). Άλλος είναι πολυγαμικός, άλλος γεννοβολάει!

Μετά λοιπόν από αλλεπάλληλες εμφανίσεις του στο Έθνος, «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου» άρχισαν να συναγωνίζονται ποιο θα φιλοξενήσει τις paps (στα ελληνικά έχουμε μια άλλη, ομόρριζη λέξη) των άρθρων του Σερ είτε κάποια συνέντευξή του –δεν ξέρει κανείς αν τους γοήτευσε ο τίτλος, η μορφή, η εκφορά του λόγου ή το εν γένει περιεχόμενο του Σερ ή –το πιθανότερο– αν στα φληναφήματά του είδαν, ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, την επιβεβαίωση των δικών τους. Από τις στήλες της ναυαρχίδας του αντιιμπεριαλισμού Ελευθεροτυπίας επίσης παρουσίασε διάφορες φαντασιώσεις περί ΑΟΖ και άλλα εθνικοπατριωτικά.

Επειδή όμως η καταγραφή σεναρίων συνωμοσίας, πολεμικών ασκήσεων επί χάρτου και ανακριβειών που απάδουν σ’ ένα συγγραφέα τέτοιου βεληνεκούς ή και διαμετρήματος (βλ. παρακάτω τις επιδόσεις του στα οπλικά συστήματα), είναι ανιαρή και άχαρη, επειδή η συζήτηση κουρείου ή κομμωτηρίου είναι το κύριο χαρακτηριστικό του βαρύγδουπα ανάλαφρου «Προσωπικού Δοκιμίου», όπως χαρακτηρίζει το νέο πόνημά του, είναι σκόπιμο να δούμε εξ αρχής πού στηρίζει τις απόψεις του ο ετερόφωτος αστήρ. Πορευόμαστε «χωρίς φαντασία και πρόβλεψη» λόγω του «με έντεχνο τρόπο παραμερισμού των επιστημονικών “ταλέντων” από τα διάφορα κατεστημένα που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική». Ιδού ποια είναι αυτά τα ταλέντα:

«Έτσι, από τη μια πλευρά βλέπουμε στο υπουργείο Εξωτερικών να χρησιμοποιείται μια κυρίως “δεξαμενή σκέψης”, και από την άλλη πλευρά, να αγνοείται καταφανώς ή ακόμη και να καταδιώκεται το σημαντικό έργο γεωπολιτικών επιστημόνων, όπως π.χ. των καθηγητών (κατ’ αλφαβητική σειρά) Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, Μάριου Ευρυβιάδη, Παναγιώτη Ήφαιστου, Θεόδωρου Καρυώτη, Νίκου Κοτζιά, Ιωάννη Θ. Μάζη, Ιωάννη Πλατιά, ή των δημοσιογράφων και συγγραφέων Χρήστου Γιανναρά, Μιχάλη Ιγνατίου, Σταύρου Λυγερού και Γιώργου Καραμπελιά[8]. Όλοι οι ανωτέρω θα είχαν πολλά να προσφέρουν στη χώρα μας αν οι συνήθεις “αυλικοί”…» (σ. 190)

3.

[Από το Μέγαρο στα κυνωδεία] Όλα όσα γράφει, όταν δεν είναι αφόρητες περιαυτολογίες –το Μέντιουμ[9] των Media του Ελληνισμού είχε προβλέψει τα πάντα!–, βαρετές κοινοτοπίες είτε κουτσομπολιά και εκ των υστέρων «προφητείες», είναι κουβέντες γραϊδίων ή διαλέξεις κουρείου ή, συνήθως, ταυτοχρόνως και τα δύο: πρόκειται περί οργανωμένου παραληρήματος, λόγος καφεπότου αποστράτου που φιλοδοξεί να επανιδρύσει το Ρωσικό Κόμμα και να διεμβολίσει την υπό ανασύσταση οθωμανική αυτοκρατορία, για την αναγέννηση της οποίας πιστεύει ότι εργάζεται εμμέσως η ελληνική πολιτική[10] (πλην Αντωνίου Σαμαρά φυσικά).

Αφού λοιπόν έκανε πατριδότσαρκα σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ κατέληξε να αρθρογραφεί και να παρουσιάζει τα προϊόντα της σοφής κεφαλής του στον φυσικό του χώρο (σε έντυπα σαν τα Παρόν, Άρδην, Επίκαιρα) και να πάρει τη θέση του πρόωρα χαμένου Έλληνα Κλαούζεβιτς Π. Κονδύλη στις ονειρώξεις της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς. Χέρι χέρι με τον νεοεθνικόφρονα Καραμπελιά της αλήστου μνήμης Οργάνωσης Προλεταριακή Αριστερά (ΟΠΑ) και της «Ρήξης», χέρι χέρι με τον αρχιερέα  του Αυριανισμού Μάκη Κουρή, χέρι χέρι με το βαθύ ανδρεοπαπανδρεϊκό derim PASOK-devlet  (Λιβάνης και τ’ άλλα τα καλά παιδιά). Χέρι χέρι με τον γνωστό διανοούμενο και Πατριάρχη του Αυριανισμού Γιώργο Κουρή που του δίνει άφθονο χρόνο στο Contra Channel[11] (αφού βεβαίως το Mega, χάρη στον «κύριο Γιώργο» του Έθνους, είχε παρουσιάσει και νέα συνέντευξη-ποταμό του Σερ). Είναι κρίμα που ο Ελεύθερος Κόσμος έκλεισε ολίγον προ της 21ης Απριλίου 2011 και έτσι δεν πρόλαβε ο Σερ να διαπράξει άρθρα κι εκεί. Ένας κοτζάμ Σερ, με την εντυπωσιακή ακρισία όμως που τον διακρίνει, θα κατέληγε ψιττακός του Καραμπελιά, του Ευρυβιάδη, του Ήφαιστου... Δεν ντρέπεται να παπαγαλίζει ιδιαίτερα τον πρώτο: Το μεν «πνεύμα» Καραμπελιά, αι δε χείρες Μαρκεζίνη. Λίγο πάντως να ξύσεις τον Σερ, ανακαλύπτεις τον άξεστο χωριάτη, με τις κολακείες προς κάθε (πραγματικό ή νομιζόμενο) ισχυρό, που έζησε τα 2/3 της ζωής του στην Εσπερία, και συνταξιούχος «επιστρέφει» για να πουλήσει «πνεύμα» στην ομήγυρη του πλάτανου του χωριού του. Κι ακόμη χειρότερα: πόσα απωθημένα πρέπει να έχει κάποιος που έχει ζήσει 43 χρόνια σε φιλελεύθερες δημοκρατίες, απολαμβάνοντας ό,τι προσφέρει σε ποιότητα και πολιτισμό η αγγλοσαξονική δημοκρατία, για να θαυμάζει ολιγαρχικά καθεστώτα τύπου Ρωσίας ή να γίνεται απολογητής του Αχμαντινετζάντ[12] – για να μην πω ότι αυτή είναι η καλή εκδοχή, διότι αλλιώς τίθεται ευθέως το ερώτημα: «προς τι τόση φιλορωσική προπαγάνδα;». Είναι τέτοιος ο φιλορωσικός ιδεασμός του που γράφει το απίστευτο: «Η πλήρης ανάκαμψη της Ρωσίας, όμως, θα περιλάμβανε (υπό την ιδιότυπη μορφή που εξηγώ κατωτέρω) την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής…» (σ. 192). Και αναπτύσσει μια ιδιότυπη μορφή ρωσικού “Lebensraum”…

Και το πιο εξωφρενικό, αφού δεν υπάρχει ΜΜΕ που να μην φιλοξένησε με τόσες σελίδες ή τόσο τηλεοπτικό χρόνο τις λιπαρές ανοησίες του, να παριστάνει τον διωκόμενο, τον φιμωμένο, το θύμα… «δολοφονίας χαρακτήρα» (character assassination), όπως επανειλημμένως γράφει, νομίζοντας προφανώς ότι πρόκειται για ύψιστο ευφυολόγημα!

Εκτός από το άρθρο του Ανδρέα Παππά στην ARB (τχ. 15, Φεβρ. 2011) ένα (1) όλο κι όλο κριτικό δημοσίευμα υπήρξε στον ημερήσιο Τύπο (Ν. Χρυσολωράς, Καθημερινή, 12.12.2010). Αυτό όμως άρκεσε για να στολίζει, στο καινούργιο γονατογράφημά του που έδωσε αφορμή για το παρόν κείμενο, τον διευθυντή της εφημερίδας Αλέξη Παπαχελά και να γράφει και να ξαναγράφει περί «δολοφονίας χαρακτήρα». Τυπικό δείγμα ακροδεξιάς νοοτροπίας: χτυπάμε και μετά παριστάνουμε τα θύματα.

O καιρός γαρ εγγύς... θα μας πάρουνε τη Θράκη και τη Μακεδονία μας! Πρέπει λοιπόν να αγοράσουμε τα άρματα BMP-3 του Πούτιν. Το λέει ένας Σερ!

Ο λόγος του έχει τη σφραγίδα του αυτοθαυμασμού, της αυτολατρίας, είναι λόγος ενός sine causa Νάρκισσου – που δεν δύναται να τηρήσει ούτε τα προσχήματα. Κι όπως τον κακόμαθαν, δεν μπορεί να ανεχθεί την παραμικρή αντίρρηση στις θλιβερά παλιοκαιρισμένες κοινοτοπίες του. Τα γραπτά και η συμπεριφορά του έχουν τη σφραγίδα του πρίγκιπα που έγινε βάτραχος και είναι αδύνατον να ξαναγίνει πρίγκιπας. Του Σερ, που εξέπεσε στα έντυπα τύπου Άρδην, Παρόν, Επίκαιρα, ενώ τις σοφίες του αναπαράγουν εκατοντάδες ακροδεξιά blog.

4.

[Άντε, και στον «Αθέατο Κόσμο»!] Έχει καταντήσει αναγνωρίσιμα γραφικός: «Είπα και επαναλαμβάνω: Προσοχή στον κ. Πούτιν. Είναι ένας αθόρυβος αλλά ικανότατος παίκτης»[13]. «[Η] Ουκρανία και η Λευκορωσία έχουν επανέλθει στο ρωσικό μαντρί» (σ. 186). «Η συνεχής μου προσπάθεια, τουλάχιστον από το 2007 και μετά, να φέρω τη Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη…» (σ. 181) – και ηπείρους μετακινεί ο Άτλας! Φθάνει έως του σημείου να γράφει ότι «η συμβίωση σε έναν ρωσοευρωπαϊκό χώρο θα εξασφάλιζε ακόμη και την επιβίωση της θρησκείας μας καλύτερα, έστω και αν, εν καιρώ, οδηγούσε σε μια de facto, αν όχι de jure, πρωτοκαθεδρία της Ρωσικής Εκκλησίας» (σ. 390). Αλλά τον ρωσόπληκτο Μαρκεζίνη τον πρόλαβε ο ελλογιμότατος Δημοσθένης Λιακόπουλος.

Στην πραγματικότητα, ένας αθλητής της φλυαρίας και ένας καλλιτέχνης του μονόχορδου της κολακείας είναι, του μονότονου περί τον εαυτό του κενού θορύβου, κοσμικός, επιδειξιομανής, που συνομιλεί με όλα τα αιμοβόρα του εθνικιστικού δάσους στη γλώσσα τους και ταΐζει με το χέρι του την αρκούδα Μίσα, και αναφωνεί σε κάθε περίσταση: «Ο Μόσκοβος θα φέρει το σεφέρι, ραγιάδες των Αμερικανών». Το επίπεδο των αναλύσεών του και του «εμπιστευτικού» χαρακτήρα των «πληροφοριών» του είναι επιπέδου της εκπομπής «Αθέατος Κόσμος» του Κ. Χαρδαβέλλα όπου διέλαμψαν διάφοροι στους οποίους παραπέμπει ο Σερ, όπως λ.χ. η Χαρά Νικοπούλου. Ίσως αυτό να είναι και το τελευταίο τηλεοπτικό καταφύγιό του (last refuge) όταν τον πάρουν κι αλλού χαμπάρι.

5.

[Οι «πολιτικοί διωγμοί» του πατέρα] Στο άρθρο του στην ΑRB στο οποίο αναφερθήκαμε πριν, ο Ανδρέας Παππάς είχε την ευγένεια, με ένα μακρύ εισαγωγικό, να ξεκαθαρίσει ότι δεν κάνει κανένα υπαινιγμό για τον Σπύρο Μαρκεζίνη, τον πατέρα του προκείμενου Σερ. Ωστόσο ο τελευταίος, αφού έδρεψε όλες τις δάφνες των εθνικιστών, αποχαλινώθηκε. Και ιδού τι γράφει:

«Το “Πολυτεχνείο”, μια γνήσια λαϊκή εξέγερση που “βοηθήθηκε” όμως από ένα ετερόκλιτο πλήθος “συμφερόντων”, τελικά κατέληξε να φέρει στην εξουσία μια ανίκανη χούντα στρατιωτικών, η οποία οδήγησε τη χώρα μας στην πιο μεγάλη σύγχρονη καταστροφή της…» (σ. 28-29). Και αναίσχυντα: «…παραλείπω πολλά χρόνια (1975-1990) […] γεμάτα από οικογενειακές δυσκολίες, αρχικά λόγω των “πολιτικών διωγμών” του πατέρα μου,…» (σ. 58).

Ώστε, η εξέγερση του Πολυτεχνείου «βοηθήθηκε» από «συμφέροντα», και ανέτρεψε ένα… ικανό και λαμπρό καθεστώς για να φέρει μια «ανίκανη χούντα»! Ώστε, ο πατέρας του υπέστη «πολιτικούς διωγμούς» μετά τη μεταπολίτευση! Ου συ μας λοιδορείς, αλλά το «στιγμιαίον»…

Πραγματικά, ο πατέρας του Σπύρος Μαρκεζίνης ήταν ένας σημαντικός πολιτικός, μορφωμένος και ευφυής άνθρωπος, που όμως έκανε τραγικά λάθη, με χειρότερο όλων να δεχθεί να γίνει δοτός πρωθυπουργός της χούντας του Παπαδόπουλου, και βεβαίως δεν ευθύνεται για τα αυταπόδεικτα ψέματα του γιου του.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε την παραχάραξη της ιστορίας που επιχειρεί όταν προσπαθεί να «τεκμηριώσει» ότι για τη σημερινή κρίση δεν φταίνε οι αλόγιστες σπατάλες, με αποκορύφωμα την περίοδο του Υπαρκτού Λαϊκισμού του Α. Παπανδρέου, καθώς και του αριστούχου «μαθητή» του Κώστα Καραμανλή, αλλά το «1965» (!), όπως διατείνεται, με ακροδεξιούς όρους, στο κεφ. «ΙΙ. Ελλάδα. 1965: η γέννηση της σύγχρονης παρακμής»… Ούτε ο πιο μοχθηρός και πρωτόγονος Πασόκος δεν διανοείται πια να διατυπώσει αυτή την ανοησία, πως δήθεν για τη σύγχρονη οικονομική κρίση και διαφθορά ευθύνεται ο Κ. Μητσοτάκης και το «1965». Μόνο ένας Σερ, γράφοντας κουτοπόνηρα τις «ηρωικές» αναμνήσεις από τον «διωκόμενο» και σχεδόν αντιστασιακό πατέρα του, ώστε οι ισχυρισμοί του να έχουν δήθεν αξία μαρτυρίας, θα σημείωνε παιδαριωδώς τις τακτικές επισκέψεις του («Πραίτορα») Νόρμπερτ Άνσουτζ στο σπίτι τους στην οδό Λυκαβηττού! Για να καταλήξει ότι για τα γεγονότα του 1965 είχε τρεις συνομιλίες με τον Ανδρέα Παπανδρέου «στην Ελούντα, όπου κατά τύχη παραθερίζαμε και οι δυο σε γειτονικά μπανγκαλόου», και «υπό τον αυστηρό όρο να τηρήσω απόρρητο το περιεχόμενο της συνομιλίας μας,… μου είπε πολλά, αλλά και με ρώτησε πολλά για τον πατέρα μου και τη στάση του…» (σ. 56-58). Κι όπως τονίζει: «Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν πείθομαι διόλου όταν ακούω να εκτοξεύονται κατηγορίες μόνο, ή κυρίως, κατά του Ανδρέα με μανιώδες μίσος…» (σ. 60). Αξιόπιστες μαρτυρίες από τα γειτονικά μπανγκαλόου της… «αντίστασης»! Είναι να μην το κάνει μπεστ-σέλερ ο Λιβάνης;

6.

[Συγκλονιστική αποκάλυψη: βρέχει στην Αγγλία!] Για να μη θεωρηθώ υπερβολικός επαναλαμβάνοντας τον χαρακτηρισμό «ασυναρτησίες» αρκεί να αναφερθώ εδώ σε εκείνες του Επιλόγου του. Αφού γράφει: «Έτσι, κατά πρώτο και κύριο λόγο με διακατέχει βαθύς πατριωτισμός» (και μετριοφροσύνη συμπληρώνουμε εμείς), συνεχίζει με δισέλιδη αναφορά στη «συναισθηματική αφοσίωση που έδειξε ο Ανδρέας» στη Δήμητρα Λιάνη και τις «βάναυσα επιθετικές» αντιδράσεις «από τις δεξιές ελίτ», οι οποίες οφείλονται στη «σεμνοτυφία» και στη «ζήλια για τον χαρισματικό Ανδρέα» και μετά το συγκρίνει με το «αποκρουστικό» περιστατικό Κλίντον-Μόνικας για να καταλήξει να εκφράσει «την αυξανόμενη συμπόνια, κατανόηση και επιθυμία στήριξης που νιώθω για την πατρίδα μου[14]», να συνεχίσει στην επόμενη παράγραφο ότι με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης θεώρησε πως «είχα καθήκον να βοηθήσω» και στην αμέσως επόμενη παράγραφο να γράψει ότι από τα τέλη της δεκαετίας ’90 η «ίδια η λέξη “πατριώτης” είχε καταντήσει κατακριτέα» (κλασικό επιχείρημα κάθε νεοεθνικόφρονα είναι η δήθεν «ενοχοποίηση του πατριωτισμού») και στη συνέχεια να πει ότι ο συμβιβασμός ισοδυναμεί με απεμπόληση εθνικών συμφερόντων (τι πρωτότυπο!) και ότι «μια μέρα θα αποδειχθεί ότι στοιχειοθετεί ποινικό αδίκημα, και όχι απλώς πολιτικό σφάλμα». (σ. 418-422). Εν ολίγοις, ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει, βροχή την οποία ο Σερ άλλωστε είχε προβλέψει σε ιστορική διάλεξή του στο Μέγαρο όταν είχε διαγνώσει ότι «η Αγγλία μαστίζεται από ομίχλες και βροχές»…

Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «θρίαμβος της κοινοτοπίας», το θέμα έχει εξαντληθεί από τον Α. Παππά, οπότε είναι περιττό να το αναλύσουμε εδώ. Ωστόσο, όταν σκοντάφτει κανείς πάνω στους ογκόλιθους των κοινοτοπιών, μπαίνει στον πειρασμό να καγχάσει με την ευτέλεια των αποφθεγμάτων ενός, κατά δήλωσίν του, «στοχαστή»(σ. 98) ο οποίος αποφαίνεται: …η «πολιτική» πάντα ήταν αδίστακτο έως και βρόμικο παιχνίδι (σ. 54). «Φάγατε εσείς. Τώρα, η σειρά μας!»: Η φράση αυτή, που προφερόταν πλέον από όλο και περισσότερα πολιτικά χείλη… (σ. 60).

Να λοιπόν πώς φτάσαμε ώς εδώ, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, με τέτοια βρόμικα παιχνίδια, αφού βέβαια, όπως γράφει ο Σερ, συνέβησαν τα Ίμια, το σχέδιο Ανάν, οι αλλαγές στα σχολικά βιβλία (Ιστορίας) και η υπονόμευση του έθνους από το… ΕΛΙΑΜΕΠ, κι ενώ δεν βλέπαμε τη «μεθοδική αναγέννηση της Ρωσίας του Πούτιν» (σ. 65). Ό,τι δηλαδή θα λέγαμε «η λοιμική του πατριωτισμού»… Όλα τουρλού, όλα στον πάγκο του Σερ. Στον πάγκο της λαϊκής απογευματινής του πατριωτισμού απλωμένα δεσπόζουν το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», τα θερμά λόγια για τον Α. Σαμαρά κι όλα όσα γράφει ο Ελληνομέτρης θεολόγος Χρ. Γιανναράς, όσα έλεγε ο «μακαριστός» Χριστόδουλος, όσα λέει βραχνά κι ανάμεσα σε παράσιτα κάθε ακροδεξιά κασέτα:

Πολλοί στη χώρα μας, τούτο τον καιρό, πιστεύουν ότι ορισμένες βασικές αξίες του πολιτισμού μας έχουν υποβαθμιστεί και εγκαταλειφθεί εντελώς. Μεταξύ αυτών αναφέρονται ο «πατριωτισμός», η «θρησκευτική πίστη», η «τιμιότητα», ο «ανθρωπισμός», η «αφοσίωση στη δουλειά», ο «σεβασμός προς τους γονείς και τους ηλικιωμένους», η «υπακοή στο νόμο», ο «αλληλοσεβασμός» [να περνάμε τις γριούλες απέναντι στο πεζοδρόμιο] κ.ά. Κατά το μάλλον ή ήττον, όλες αυτές οι αξίες έχουν αγνοηθεί ή χλευαστεί και, γενικώς, έχουν υποτιμηθεί από ορισμένους δημοσιογράφους και ευάριθμους εκπροσώπους της λεγόμενης ιντελιγκέντσιας[15], οι οποίοι έχουν βρει στέγη σε μια συγκεκριμένη εφημερίδα [Καθημερινή] και έναν τηλεοπτικό σταθμό [ΣΚΑΪ] μικρής τηλεθέασης. (σ. 32).

Ο Σερ αντιτίθεται σθεναρά στις «παθιασμένες» και «άκρως επιβλαβείς για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης» απόψεις όσων πρόσκεινται στην «αμερικανίζουσα ΜΚΟ»[16] που ονομάζεται ΕΛΙΑΜΕΠ:

«αντιτίθεμαι σθεναρά στην έκδηλη προσπάθεια υποβιβασμού της Εκκλησίας και, πιο συγκεκριμένα, στη σημερινή προσπάθεια μερικών να καταργήσουν το μάθημα των θρησκευτικών ως υποχρεωτικό μάθημα για τους εν Ελλάδι κατοικούντες χριστιανούς». (σ. 120)

Υιοθετεί τις καταγγελίες εναντίον της διεθνούς κοινότητας τις οποίες «διατύπωσε με την γνωστή του ενάργεια ο Χρήστος Γιανναράς» για την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας της Σερβίας του Μιλόσεβιτς, ενώ δεν έκανε επέμβαση για να αποτρέψει την «“εθνοκάθαρση” που μεθοδικά εφαρμόζει η Τουρκία στο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου»… (σ. 143)

Αλλά ακόμη πιο πρόθυμα υιοθετεί τις προτάσεις Γιανναρά περί συμμετοχής του ιδίου σε κυβέρνηση εθνοσωτήρων[17]. Φλερτάρει βέβαια και με την ιδέα να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας (προφανώς όχι δοτός) και επικρίνει το κομματικό σύστημα για το οποίο έχει τον φόβο ότι δεν θα τον προτείνει: «…οι πιθανότητες που έχω να προταθώ ως υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας –μια φήμη που επανέρχεται κάθε τόσο– είναι μηδαμινές. […] Η προσωπική μου, εντονότατη, υποψία είναι: “Όχι!”» (σ. 417). Η φρικτή υποψία του προβλέπουμε ότι θα βγει αληθινή, γιατί όσα γράφει είναι πολύ κωμικά ακόμη και για την πατρίδα του. Αχ, τον καημένο τι έπαθε!

7.

[Η μασονική στοά… ΕΛΙΑΜΕΠ] Αλλά στην πραγματικότητα αυτό το βιβλίο γράφτηκε κυρίως για να συκοφαντήσει και να δαιμονοποιήσει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής και τα στελέχη του. Διότι ο Σερ αυτό το θεωρεί εθνική προσφορά. Δεν υπάρχει τερατολογία, ανακρίβεια ή κακοήθεια που να μην έχει γράψει για το ΕΛΙΑΜΕΠ και τους «Ελιαμέπηδες» (τι έξυπνο!), με ξεχωριστή αδυναμία στον καθηγητή Θάνο Βερέμη, στον οποίο αποδίδει τη «δημιουργία πολιτικής φόρμουλας ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας»[18] (σ. 154) υιοθετώντας διάφορες ανακρίβειες και συκοφαντίες από το όργανο του σοσιαλιστικού εθνικισμού Επίκαιρα. Μιλά για τους κρυφούς πόρους του, γράφει ότι «ουδείς γνωρίζει τη συνδρομή καθενός χορηγού, αλλά ούτε και πώς δαπανώνται τα έσοδα στην πράξη. Αυτή η μυστικότητα είναι, κατ’ αρχάς, δυσεξήγητη όταν τα χρήματα προέρχονται από το κράτος…» (σ. 157).

«Έτσι, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι η εφημερίδα [Καθημερινή] που διευθύνεται από ανώτερο στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ [Α. Παπαχελά] φιλοξενεί άρθρα που επιτίθενται ακατάπαυστα σε όσους διατυπώνουν τις ανωτέρω εύλογες απορίες για αυτή την τόσο μυστική αλλά και πολιτικά ανέλεγκτη οργάνωση που ασκεί τόσο σαφή επιρροή στη διαμόρφωση της εξωτερικής μας πολιτικής;» (σ. 159).

Ιδού το μέτρο της σοβαρότητας του Σερ:

«Ο αναγνώστης θα εκπλαγεί διαβάζοντας στο 58ο τεύχος του περιοδικού Άρδην… Βλ. ειδικότερα Γιώργος Καραμπελιάς και Γιώργος Ρακκάς, “Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής”· “ΕΛΙΑΜΕΠ ή Μήπως Ελληνικό Ίδρυμα Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής”» (σ. 161).

Θα εκπλαγεί όμως στ’ αλήθεια διαβάζοντας ότι ο Σερ μιλάει για χρηματοδότηση από «ελληνικά ιδρύματα (τα οποία, στην πράξη, έχουν την έδρα τους στο εξωτερικό και έτσι παραμένουν ανέλεγκτα από το ελληνικό κράτος ή τα ελληνικά ΜΜΕ), όπως είναι το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου ή το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης, αλλά και εταιρείες (π.χ. εταιρεία τσιμέντων “Τιτάν”), ελληνικές τράπεζες (όπως η Εθνική), το ίδιο το ΕΛΙΑΜΕΠ και, κατά καιρούς, διάφορα υπουργεία, πέραν των μόνιμων χορηγών…» (σ. 162). Ή αλλού τονίζει ότι «μιλάμε όχι απλώς για μυστικά, αλλά για μυστικότατα κονδύλια» (σ. 205). Για να συνεχίσει, χωρίς να παραθέτει ούτε ένα (1) στοιχείο, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλο: «Η ευθύνη αρχίζει από την κορυφή, αλλά και δεν αφήνει αμέτοχους τους δημόσιους υπάλληλους που παίζουν σημαντικούς ρόλους. Καλό θα ήταν λοιπόν να μάθουν να αυτο-προφυλάσσονται έναντι του κινδύνου ενδεχομένων μελλοντικών αποκαλύψεων…», για να επανέλθει ζητώντας τον συντονισμό των Υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας, σε ένα «συντονισμένο στρατιωτικό και διπλωματικό δόγμα και αγορές οπλισμού [αγαπημένο του θέμα όπως αποδεικνύεται] που να συνδέονται με τέτοιες θεμελιακές αποφάσεις». 

Τόσο χονδροειδή ψέματα, ενώ όλα τα στοιχεία που θα ήθελε βρίσκονται αναρτημένα στην ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ (κάνοντας κλικ στα: «χρηματοδότηση», «ετήσια έκθεση» κ.ά.), του οποίου η έδρα φυσικά είναι στην Αθήνα και όχι στο εξωτερικό όπως λέει ο όψιμος φίλαθλος της Εθνικής Ελλάδος.

Συνεχίζει να παραληρεί το ετερόφωτον, με τα «στοιχεία» (evidence) που ανακαλύπτει στα έντυπα του Καραμπελιά: «Το περιοδικό Άρδην, το οποίο κατά καιρούς έχει δώσει στη δημοσιότητα εκπληκτικά στοιχεία [sic], παρατηρεί, έτσι, ότι “όσο οι Έλληνες πολίτες καθεύδουν […] αυτή η στρατηγική διείσδυσης και ελέγχου έχει κάνει τεράστια άλματα”» – και αναπαράγει διάφορα εξωφρενικά από το άρθρο του Γ. Καραμπελιά με τίτλο «Υπό Κατοχήν», από το Άρδην, τχ. 58. «Το νέο αυτό ιησουιτικό τάγμα, … στοχεύει σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας και είναι λίαν πιθανό να τα εκπαιδεύει ή να τα χρησιμοποιεί για την προώθηση των σκοπών του. […] Η ιστορία, όμως, μας θυμίζει όπως ο λαός, ήδη από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, καταφέρνει ενίοτε να αναχαιτίσει τις δραστηριότητες αυτού του είδους» (σ. 164-5).

Μετά συνεχίζει με δάνεια από τη «σκέψη» του Π. Ήφαιστου: Χρήματα, οργάνωση και «δολοφονίες χαρακτήρων»… «άκρα» μυστικότητα, μυστικά κονδύλια… Κοντολογίς, το σύστημα ανθεί μόνο σε ένα περιβάλλον μυστικότητας και sui generis «μασονικής» μύησης. Και αν, για οποιοδήποτε λόγο, διαρρεύσουν τέτοια μυστικά, τότε, πλέον, καταλήγουμε στη λύση της «δολοφονίας χαρακτήρων»(σ. 168-9).

Αυτά τα αχαρακτήριστα φθέγγεται και θα συνεχίσει να επανέρχεται σ’ αυτές τις «στέγες πεμπτοφαλαγγιτών εντεταλμένων» τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ: «Ιδού πώς διατυπώνει ο Γιώργος Καραμπελιάς (στον τόμο του περιοδικού Άρδην που ασχολήθηκε ειδικά με το ΕΛΙΑΜΕΠ) μια ανάλογη σκέψη για το τι επιχειρείται στα Βαλκάνια: “Ο σχεδιασμός των ΗΠΑ, της Αγγλίας, του σιωνιστικού λόμπι και των πολυεθνικών είναι διάφανος: για όσο καιρό η Ρωσία βρίσκεται στο καναβάτσο […] Αυτή η στρατηγική προϋποθέτει την κονιορτοποίηση των βαλκανικών, ειδικά των ορθόδοξων πληθυσμών, και την ‘ενοποίησή’ τους κάτω από μια νεο-οθωμανική Τουρκία, υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ”» (σ. 282). 

Όμως, «επιστήμονες όπως ο γράφων ποτέ δεν θα δεχθούν δραστηριότητες και πρακτικές αυτού του είδους». Στόχος των οργάνων αυτού του σκοτεινού σχεδίου είναι η καταστροφή της πίστης του Έλληνα στον πολιτισμό, την ιστορία, τη θρησκεία του και η αναδιαμόρφωση της εικόνας του «εχθρού» (Τουρκίας) προς το καλύτερο. Έτσι, ισχυρίζεται, ξαναγράφεται η ιστορία μας, αποδομείται η Εκκλησία μας, περιθωριοποιούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις[19] – σε όλα αυτά τα τελευταία πρωταγωνιστεί η Θάλεια Δραγώνα (σ. 284-85). Η οποία έχει διαπράξει τόσα εις βάρος του έθνους, ώστε ο Σερ αναφωνεί: «Υπάρχουν όρια στη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στον ελληνισμό η κυρία αυτή;» (σ. 319). «Τα όρια της σκέψης του είναι το όρια της γλώσσας του» όπως θα ’λεγε κανείς παραφράζοντας τον Βιτγκενστάιν.

8.

[Τα τανκς που σέρνει ο Σερ είναι ρωσικά] Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το πρώτο τετράμηνο του 2011, όπως προκύπτει από τις συνεχείς επικαιρικές αναφορές. Αφού λοιπόν προηγήθηκαν 200 σελίδες αμπελουργικής φιλοσοφίας ερχόμαστε στο «ψητό». Προβάλλοντας καταρχήν τον εξωφρενικό σήμερα ισχυρισμό:

«Για να παραφράσουμε, λοιπόν, ένα ατυχές πολιτικό σύνθημα των ημερών: “Λεφτά υπάρχουν” –ίσως– αλλά δεν ξοδεύονται σωστά» (σ. 211) εγκαταλείπει τα υψιπετή «θεωρητικά» ζητήματα και ομιλεί μια άλλη γλώσσα, υπέρ «των ρωσικών ΤΟΜΑ (Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης) BMP-3», με την παράθεση ακόμη και τεσσάρων έγχρωμων φωτογραφιών των εν λόγω τανκς και απίθανων λεπτομερειών, λες και πρόκειται για το σχετικό διαφημιστικό prospectus, ακόμη και συγκρίσεών του με αντίστοιχα άρματα δυτικών χωρών (βλ. σ. 212-228). Φυσικά, τα ρωσικά έχουν πιο μακρύ και βαρύ κανόνι… Όλα αυτά βέβαια διανθισμένα με σενάρια φανταστικών, νικηφόρων ασφαλώς, μαχών και ελληνικών επιθέσεων στις τουρκικές δυνάμεις[20].

«Το BMP-3 είναι ένα οπλικό σύστημα που υποστηρίζει αποτελεσματικά μια αμυντική αλλά και επιθετική αντίδραση» (η υπογράμμιση δική του) γράφει και παραπέμπει –πού αλλού;– στο πολεμικό μανιφέστο κάθε τουρκοφάγου: «Τέτοια ενδεχόμενα εξέτασε με φαντασία και τόλμη ο μακαρίτης Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίμετρο του περίφημου βιβλίου του Θεωρία του Πολέμου…» (σ. 222). Η χώρα μας «έχει ανάγκη από διανοητές του αναστήματος ενός Παναγιώτη Κονδύλη […] Οι σοφοί αυτοί θα πρέπει να μας βοηθήσουν[21]… να αποφασίσουμε σε ποιον κόσμο ανήκουμε –αυτόν που περιέγραψα ή αυτόν που σχεδιάζει ο κ. Τζορτζ Σόρος» (σ. 392).

Το εντυπωσιακό όμως είναι, ακόμη και μετά απ’ όσα παραθέσαμε, πού παραπέμπει ο αθεόφοβος: μια ματιά στο www.enkripto.gr, όπου αρθρογραφεί ανάμεσα σε διάφορους εθνοσωτήρες, αρκεί για να δείξει το επίπεδο των απόψεών του. Αλλά στην προσπάθειά του να πλασάρει τα ρωσικά τανκς, διαμαρτύρεται για την απόρριψή τους ακόμη και από τους ομοϊδεάτες του: «είναι ενδεικτικό, όμως, ότι ακόμη και οι “ανοιχτόμυαλοι” αξιωματικοί που εκφράζονται κατά καιρούς μέσω του “Εν Κρυπτώ” δεν στήριξαν την επιλογή του BMP-3. Αντιθέτως, προστέθηκαν στον εσμό των γνωστών αντιπροσώπων δυτικών όπλων καταλογίζοντας στο συγκεκριμένο ΤΟΜΑ ασθενή προστασία των μεταφερόμενων πεζών και υψηλό κόστος» (σ. 216). Το πάθος του για την προώθηση των όπλων του Ξανθού Γένους φθάνει στο επιχείρημα: «Οι ανωτέρω αντιδράσεις κατά των ρωσικών BMP-3 δίνουν, λοιπόν, στους μη ειδικούς παρατηρητές την εντύπωση ότι πρόκειται για εύλογη αλλά συντεχνιακή αντίδραση εξειδικευμένων στα δυτικά όπλα επαγγελματιών», διότι, όπως γράφει, αυτό «σημαίνει, ουσιαστικά, περιθωριοποίησή τους».

Και μια απαραίτητη συμπλήρωση: Πού παραπέμπει για «τεκμηρίωση» ο νέος Εθνοσωτήρας; Σε ένα ανώνυμο κείμενο σε ένα blog ύποπτης εθνικοφροσύνης, σε ένα καραμπελικό κείμενο (si vis pacem cara-bellum!) με τίτλο «Ο Νεο-Οθωμανισμός της Τουρκικής Διπλωματίας» από το site του γνωστού από το Σκάνδαλο Οτσαλάν πράκτορα της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη και σε τρία κείμενα από την ιστοσελίδα του DefenceNet, που εκδίδει έντυπα όπως τα Στρατηγική, Αμυντική Βίβλος, Περίπολος, Πολεμικές Μονογραφίες  κ.ά.

Κι αφού εξάντλησε όλα τα επιχειρήματα για την αγορά των ρωσικών όπλων συνέχισε με την «ανάλυση» της ελληνικής οικονομικής κατάστασης… Είναι τέτοιος ο καταιγισμός εθνοσωτήριων ιδεώντου Σερ, αφού προτού ολοκληρωθεί η μια μεγαλοφυής σκέψη επέρχεται η δεύτερη κ.ο.κ. ώστε το αποτέλεσμα να είναι ένας αχταρμάς χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μόνο τρία πράγματα είναι πάντα ευδιάκριτα: η προσήλωσή του στη Ρωσία, τα σενάρια κατάρρευσης της Αμερικής και το να παριστάνει εαυτόν διωκόμενο και υποψήφιο θύμα «δολοφονίας χαρακτήρα». Ούτε που πάει το μυαλό του ότι μ’ αυτά που λέει δολοφονεί ο ίδιος την εικόνα που έπλασαν γι’ αυτόν οι εισαγωγείς του! Υποτίθεται λοιπόν ότι διεξήχθησαν (μυστικές ασφαλώς), διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, για τις οποίες γνωρίζουν μόνο ο Σερ και οι κάτοικοι του Σείριου (απ’ όπου ως γνωστόν κατάγονται οι ΕΛ/Έψιλον). Ωστόσο ο Στοχαστής (thinker-tank) κάνει τη συγκλονιστική αποκάλυψη ότι «η οικονομική κρίση όχι απλώς δεν βελτιώνεται, αλλά χειροτερεύει καθημερινά»! (σ. 230). Αλλά και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά… «Ο πολυμήχανος, επιφανειακά πράος, αλλά απίστευτα σκληρός κ. Νταβούτογλου πέρασε σχεδόν μια ολόκληρη εβδομάδα στην Ελλάδα […] Αργά ή γρήγορα μαθαίνουμε τι ακριβώς παραχωρούν στους Τούρκους ο πρωθυπουργός και ο υπουργός του» (σ. 232). Ο πρωθυπουργός μας είναι «περιοδεύων πωλητής» (σ. 233) – αλλά όχι δυστυχώς αγοραστής των ρωσικών αρμάτων. Εν τω μεταξύ η Δύση βυθίζεται στο τέλμα της αφρικανικής και μεσανατολικής πολιτικής. Αποτέλεσμα της αποτυχημένης πολιτικής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν (όπου μας πηγαίνει μέσω Ρωσίας – πάντα) και της «στρατηγικής εξάπλωσης του πολέμου στο Πακιστάν» (;) την οποία προέκρινε και ο ίδιος ο Ομπάμα (!), φέρνει ανατροπή της ισορροπίας στην περιοχή. Και όλα αυτά τα «γράφω επειδή θα ήθελα να κάνω τους Έλληνες παρατηρητές της διεθνούς σκηνής να σκεφθούν σοβαρά, και αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει να αναλογιστούν τι θα έπρεπε να κάνουν για την τύχη της δικής τους χώρας, όπου η αμερικανική παρακμή, αν και αποτελεί αντικειμενικό γεγονός, δεν έχει γίνει ευρέως αποδεκτή» (σ. 244). Μια παρακμή, της οποίας ο Σερ φαντάζει για Γίββων.

9.

[Ελλάς και Μόσκοβος] Θα μπορούσε το πόνημα αυτό να έχει τίτλο «Η παρακμή της Αμερικής και η άνοδος της Ρωσίας» (κατά παράφραση του τίτλου του έργου του Όσβαλντ Σπένγκλερ). Αυτός ο ευσεβής πόθος διατρέχει όχι μόνο την αντιαμερικανική εισαγωγή, αλλά όλο το ασυνάρτητο πόνημα. Σύμφωνα με τον Σερ, «η δύση της Αμερικής» οφείλεται σε παράγοντες που μόνο η ακρισία εκφρασμένη με παραληρηματικό λόγο θα μπορούσε να επικαλεστεί (βλ. σ. 197-199), για να φτάσει στο κρεσέντο περί «διανοουμένων λακέδων της Αμερικής!» (σ. 199).

Ευτυχώς που μιλάει ένας Σερ, γιατί αλλιώς «η αμερικανική πρεσβεία και οι εν Ελλάδι “φίλοι” της θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πιο παρωχημένη προπαγάνδα». Παρότι τρυφερός προς τον Καραμανλή Β΄ τον Ράθυμο, είναι επικριτικός για τον… κανονικό Καραμανλή, διότι «επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση», πράγμα που «έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναδυόμενη παγκόσμια σκηνή», εν αντιθέσει με τον οξυδερκή Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος «ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνο από τους Έλληνες, υπέρ των Ελλήνων και χάριν ελληνικών συμφερόντων». «Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς “ατλαντιστές” να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους [Καθημερινή][22] δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει κανείς πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης» (σ. 200-201). Ολόκληρο κεφάλαιο πάντως φέρει τον τίτλο «Γιατί η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει τη δύση της Αμερικής;» (σ. 270 κ.ε.). «Οι φράσεις του είδους “Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση” είναι κενές περιεχομένου δηλώσεις κουρασμένων ανθρώπων που αδυνατούν να σκεφθούν κάτι νέο. […] να αναθέσουμε τη λήψη αποφάσεων σε αλέρωτα χέρια και ακούραστα μυαλά! […] Οι μίσθαρνες πένες μπορεί να βγάζουν τα προς το ζην με κακογραμμένες “δολοφονίες χαρακτήρων”, [αλλά δεν μπορούν] να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας» (σ. 274-75). «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», όπως θα ’λεγε κι ο Ηράκλειτος, αντιγράφοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αν η κυβέρνηση δεν βλέπει τη δύση της Αμερικής και την ανατολή Ρωσίας κι όλα όσα περιέγραψε ο Αγαθάγγελος του Maussane les Alpilles, «θα πρέπει μάλλον να τα μαζέψει και να φύγει, καθότι πρόκειται μάλλον για κυβέρνηση ξοφλημένη!» (σ. 271).

10.

[Χάρτες και Πρωτόκολλα του Σοφού Μαρκεζίνη] Ο Σερ παραθέτει στο Έκτο Κεφάλαιο του βιβλίου του ένα χάρτη με τα «Σχεδιαζόμενα όρια μουσουλμανικού κρατιδίου Θράκης (πράσινο χρώμα) και σλαβομακεδονικού κράτους (καφέ χρώμα)» (σ. 339). Τα «σχεδιαζόμενα» από αυτούς που δεκαετίες βυσσοδομούν εις βάρος της μικρής αλλά ανυπότακτης Ελλάδος, και επιδιώκουν την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, για να δικαιωθεί η φαντασίωση του άλλου στοχαστή (Καρα-μπελιά) περί «νεο-οθωμανισμού». Το κεφάλαιο αυτό είναι κυρίως αναπαραγωγή, σχεδόν αντιγραφή ενός κειμένου που εμφανίζεται στα εθνικιστικά και εν γένει ακροδεξιά blog, με τίτλο «Project Θράκη: Το έγκλημα πλησιάζει στο τέλος του. Είμαστε πολύ κοντά στην αποδοχή μίας “ανεξάρτητης Θράκης” από την ελληνική πλευρά – Μένει απλώς να τεθεί το αίτημα». Ο Σερ γράφει ότι αντλεί «με ευγνωμοσύνη όχι μόνο τις ιδέες αλλά και τις ίδιες τις φράσεις του» (σ. 315). Βεβαίως το εμπλουτίζει και με τις ιδέες που αναπτύχθηκαν σε εκδήλωση στην οποία παραπέμπει ο Σερ: «“Νεο-οθωμανισμός και Ελληνική Θράκη”, Εκδήλωση του Άρδην και της Ρήξης, 29 Νοεμβρίου 2010, βλ. Άρδην, […], με ομιλητές/συγγραφείς τους Κ. Καραΐσκο, Χ. Νικοπούλου, Π. Σγουρίδη και Γ. Καραμπελιά […]» (σ. 304). Στην… «ηρωική δασκάλα»[23] και στη «συγκινητική» αφήγησή της παραπέμπει κάμποσες φορές, η οποία «μετατέθηκε (αντί να βραβευθεί)», γιατί «εκτελώντας το καθήκον της, “ενόχλησε” το τουρκικό προξενείο της Θράκης. Βλ. Άρδην, τ. 83, σσ. 45-46» (σ. 315). Και τι δεν λέει ο Σερ σε μιξοχουντική γλώσσα: από τα τζαμιά που γίνονται «κέντρα αντεθνικής προπαγάνδας» (σ. 291) έως την ανυπαρξία φιλοπατρίας Ελλήνων πολιτικών (σ. 309). Φυσικά, σ’ όποιο στασίδι καθίσεις τέτοια ψάλματα θ’ ακούσεις.

Το, όχι πια, απίστευτο είναι ότι χρησιμοποιεί ακόμη και ένα βάρβαρο ρατσιστικό –προφανέστατα πλαστό!– «ντοκουμέντο» που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο Ίντερνετ και αποδίδεται από άλλους στους πρώην Αυστραλούς πρωθυπουργούς Τζον Χάουαρντ και Κέβιν Ρουντ και από άλλους στην νυν Αυστραλή πρωθυπουργό Τζούλια Γκίλαρντ. Όμως ο Σερ, γράφοντας ότι αποδίδεται στην Τζ. Γκίλαρντ, το παραθέτει ολόκληρο, και στα αγγλικά και σε ελληνική μετάφραση, παρ’ όλο που σημειώνει ότι το εν λόγω κείμενο το οποίο «έχει αναπαραχθεί από πολλούς ιστότοπους, δεν το έχ[ει] βρει σε κανένα επίσημο κείμενο ή κυβερνητικό ιστότοπο» (σ. 293-94). Πρόκειται για το πλαστογράφημα “Immigrants, not Australians, must adapt” («Οι μετανάστες και όχι οι Αυστραλοί πρέπει να προσαρμοστούν»). Είναι δηλαδή κάτι σαν την πλαστή «δήλωση Κίσινγκερ» – άλλως τα «Πρωτόκολλα του Σοφού Γιανναρά».

Αλλά χρησιμοποιεί και άλλα «επιχειρήματα» από κείνα που ακούγονται στους ανά την επικράτειαν καφενέδες «Ο Απόστρατος». «Αν, λοιπόν, πλησιάζει η επάρατη στιγμή να τεθεί η ταφόπετρα και στο Αιγαίο και στο Θρακικό Ζήτημα» αυτό θα οφείλεται στην ενδοτική πολιτική. «Στην κηδεία, λοιπόν, σίγουρα θα προσφερθεί τουρκικός καφές…» (σ. 303). Με τον «Καλλικράτη» δόθηκε το «δικαίωμα» σε φανατικούς τουρκόφρονες, πιστούς υπηρέτες του εκτουρκισμού της Θράκης, να αναλάβουν την τοπική αυτοδιοίκηση» (σ. 306). Και βροντοφωνάζει: «Το Θρακικό Ζήτημα είναι ήδη υπαρκτό»! (σ. 309). «Ένα σύνολο κανόνων, που διατηρούσε ζωντανές την ελληνική κυριαρχία και την ελληνική συνείδηση στην περιοχή, άρχισε να αργοπεθαίνει εξαιτίας της άγνοιας ή της ενδοτικότητας της… Αθήνας!» (σ. 313). «Μήπως θα έπρεπε να αναφερόμαστε ξεκάθαρα σε τουρκική “εισβολή”;» (σ. 323). Εξ ης και η ανάγκη των ρωσικών επιθετικών αρμάτων! Όντως, «το έγκλημα της ελληνικής πολιτείας είναι συνεχές» (σ. 315), αλλά επιδεινώθηκε με την παρουσία της Θάλειας Δραγώνα... Ασυγχώρητη παράλειψή του που λησμόνησε την Άννα Φραγκουδάκη.

---

[1] Και για να τον κολακεύσει εφρόντισε να τονίσει: «Ο Χρήστος Λαμπράκης διερωτάται γιατί οι νέοι παραμένουν απαθείς. (…) Απαντώ στο ερώτημα με ένα δικό μου ερώτημα: (…) Ποιος πολιτικός έδειξε με το παράδειγμά του αυτό που ο πατέρας μου με μάθαινε προτού καλά-καλά μιλήσω ελληνικά: “μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον”;».

Στον Επίλογο του εδώ παρουσιαζόμενου βιβλίου του –μετά τον θάνατο του Χρ. Λαμπράκη– γράφει περισσότερα απ’ όσα θα έγραφε εάν ζούσε: «Όπως ανέφερα στον Πρόλογο του βιβλίου, η ελληνική σταδιοδρομία μου ως αρθρογράφου, συγγραφέα και ομιλητή ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, με παρότρυνση του αείμνηστου Χρήστου Λαμπράκη». Εκεί εξηγεί ότι ποτέ δεν κατάλαβε πώς στα τέλη της δεκαετίας του ’50 διαλύθηκε η φιλία που συνέδεε τις οικογένειές τους και πώς από το 2009 «ο Χρήστος και εγώ βρεθήκαμε να δουλεύουμε [my emphasis] και πάλι μαζί» (σ. 405).

[2] Αυτό το μείζον θέμα κινδύνευσε να πάρει, όπως γράφει, άλλη τροπή «κατά τη διάρκεια της ρεβιζιονιστικής [sic] περιόδου Σημίτη» (σ. 336). Εννοείται ότι η ορθόδοξη εθνική πολιτική ήταν αυτή του Α. Παπανδρέου και του Α. Σαμαρά.

[3] Εντυπωσιάζει η ακριβολογία. Ατυχής είναι η συνήθως ατυχής. Το ατυχήσασα αναφέρεται σε άπαξ ατυχία. Όπως το γνωστό «κυρία ατυχήσασα…» στις αγγελίες γνωριμιών ή/και γάμου.

[4] Το… νέο ΕΑΜ –φευ!– διασπάστηκε στις αρχές Ιουνίου, καθώς αποχώρησε από τη «Συμβουλευτική Επιτροπή» της «Σπίθας» ο Γ. Καραμπελιάς. http://tiny.cc/9alqs

[5] Βλ. Άννα Φραγκουδάκη, «H “ιδρυτική διακήρυξη” της “Σπίθας” και γιατί πρέπει να διαβαστεί», ARB, τχ. 16 (Μάρτιος 2011).

[6] Αιδημόνως δεν περιλαμβάνει τους Σερ!

[7] Έθνος, 27.6.2009. http://tiny.cc/tiqqm

[8] Την προσφορά του Καρα-μπελιά προς το έθνος έχει πρώτος αναγνωρίσει και υμνήσει ο Τζίμης Πανούσης: «Θα πάρω σιδερόβεργα, Παναγιά μου / Μολότοφ κι αλυσίδες / Και θα τα κάνω βίδες // Θα πάω στον Καραμπελιά, Παναγιά μου / Που ’χει λεβέντες νέους / Αναρχικούς κι ωραίους // Ώπα [ΟΠΑ] η επανάσταση!». Οι νέες επιδόσεις του στην Ορθοδοξία και την Πατρίδα όζουν βυζαντινής κινάβρας. Οι μολότοφ ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα κρατά την αγιαστούρα και το δεξιό στασίδι. Χριστιανά τα τέλη…

[9] «Ιδού όμως τι είπα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν από τέσσερα χρόνια, προβλέποντας ουσιαστικά την αποσταθεροποιητική κρίση της Αιγύπτου το 2011…» (σ. 176). Και αραδιάζει τέσσερις (4) παραγράφους στις οποίες όχι μόνο δεν αναφέρει καν τη λέξη Αίγυπτος, αλλά ούτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο υπονοείται τίποτε σχετικό!

[10] «Κοντολογίς: η μάχη του Καυκάσου θα μπορούσε να εκληφθεί ως προσπάθεια αναγέννησης της σοβιετικής και της τουρκικής αυτοκρατορίας. Θεωρώ ότι η Ελλάδα ελάχιστα έχει να κερδίσει στηρίζοντας, έστω και έμμεσα, την αποκατάσταση της δεύτερης. Ως εκ τούτου, οφείλει να δείξει (αν όχι και να αποδείξει εμπράκτως) τη συμπάθειά της στην πρώτη.» (Εμβριθής ανάλυση του Βασιλείου Μαρκεζίνη, Έθνος, 23.5.2009).

[11] Από το Contra μάλιστα κατήγγειλε την αναβολή (λόγω συγκεντρώσεων των λεγόμενων «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος) της παρουσίασης του βιβλίου του που θα γινόταν στις 2 Ιουνίου 2011 στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», λέγοντας ότι αυτός και ο Λιβάνης δεν δέχθηκαν τη δικαιολογία της αναβολής για λόγους ασφαλείας, υπογραμμίζοντας ότι «τα πολιτικά κατεστημένα δεν ήταν πολύ ευχαριστημένα να ακούσουν αυτά που είχα να πω». (Ούτε βέβαια αντιλαμβάνεται την αυτοειρωνεία τού να κατακεραυνώνεις το «κατεστημένο» από τη «Μεγάλη Βρετανία». Διάολε!). Στον πρόλογο του προηγούμενου βιβλίου του όμως ο χλιδάτος κοινοτοπέας εξέφραζε τις ευχαριστίες του «προς τον φίλο Πάνο Λασκαρίδη που […] “άνοιξε διάπλατα” όλες τις μοναδικές (και ιστορικές) αίθουσες του ξενοδοχείου “Μεγάλη Βρετανία” για να φιλοξενήσει πάνω από 1.500 άτομα στην παρουσίαση», ευχαριστώντας ακόμη και τον Θ. Φωκά «που έφερε κοντά τον Πάνο και εμένα» (σ. 17).

[12] Βλ. Β. Μαρκεζίνης, Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010, σ. 42-71, ιδίως σ. 43, 59, 69, όπου υιοθετεί την ιρανική προπαγάνδα.

[13] Β. Μαρκεζίνης, Το Βήμα, 8.2.2009.

[14] Η πατρίδα δεν χρειάζεται τη στήριξή του. Πέφτει και μονάχη της.

[15] Εδώ πάει το μυαλό μας στο βιβλίο του Σάββα Κωνσταντόπουλου Η διαμάχη μου με την ιντελιγκέντσια, μια και ο Σερ θέλησε να μας θυμίσει τους πατρικούς ομοϊδεάτες του.

[16] Εδώ παραπέμπει στις, άσχετες με το θέμα που σχολιάζει, «αποκαλύψεις» του αγωνιστή της αλήθειας Μιχάλη Ιγνατίου, δηλαδή σε αντιαμερικανικά παραληρήματα: «…ο Ιγνατίου βυθίζει το μαχαίρι του βαθιά μέσα στην αμερικανική υποκρισία» (σ. 128).

[17] Εννοείται ότι ο περί ου ο λόγος Ελληνομέτρης, ερμηνεύοντας λάθος τους «χρησμούς», δηλαδή μια συνέντευξη του προέδρου της Marfin στον ΣΚΑΪ, δημοσίευσε την πρόταση «Κυβέρνηση “επιστρατευμένης ποιότητας”» με πρωθυπουργό τον λαϊκό αγωνιστή Ανδρέα Βγενόπουλο και «διόριζε» υπουργούς τον Β. Μαρκεζίνη, τους… «νέστορες» (!) Θ. Στοφορόπουλο ή Χ. Ζαχαράκη κ.ά. (Καθημερινή, 2.5.2010, http://tiny.cc/r7fjg).

Επανήλθε οκτώμιση μήνες μετά, απονέμοντας «Βραβεία ιδιωτικής αντίστασης» (Καθημερινή, 2.5.2010, http://tiny.cc/3j70x) στον Α. Βγενόπουλο, πρόεδρο της… «Κυβέρνησης Σκιών» (Γιανναρά), και στον αντιπρόεδρό της Β. Μαρκεζίνη. Με ανάλογη τήρηση των «αρχών» του ο Ελληνομέτρης έσπευσε να γράψει εγκώμιο στις ορθολογικές προτάσεις Στέφανου Μάνου (Καθημερινή, 22.5.2011).

Ο Σερ μάλιστα κλείνει το βιβλίο του με μια φράση που αναφέρεται σ’ αυτή την κωμωδία, την οποία όμως εκείνος παίρνει πολύ σοβαρά: «Όπως φαίνεται να υπαινίσσεται ο κ. Χρήστος Γιανναράς, αναφερόμενος νομίζω σε εμένα, σε ένα κομψό άρθρο του στην Καθημερινή της 16ης Ιανουαρίου 2011» (σ. 423).

[18] Εν συγχύσει (in confusio) ευρισκόμενος, αποδίδει στον Θ. Βερέμη τις θεωρίες του Δ. Κιτσίκη τις οποίες ο πρώτος επέκρινε, όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Σερ που υιοθετεί πρόθυμα αλλά και άκριτα όσα γράφουν τα Επίκαιρα, 29.12.2010, http://tiny.cc/7s4f7. (Βλ. Θ. Βερέμης, Ιστορία των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2005, σελ. 74, υποσ. 30). Τη θεωρία αυτή μπορεί να διαβάσει ο Σερ σε συνέντευξη του Κιτσίκη στον Ελεύθερο Κόσμο, 2.2.2009, http://tiny.cc/2a58y

[19] Όπως αποδεικνύεται περίτρανα και από την κατάργηση της ΥΕΝΕΔ ή του Μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων.

[20] Προς τέρψιν των αναγνωστών παραθέτουμε ένα από τα παινέματα του προξενητή του εν λόγω όπλου: «το BMP-3 είναι επιθετικό όπλο, πράγμα το οποίο υποδηλώνει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, το ελληνικό αμυντικό πρόβλημα στον Έβρο θα μπορούσε να λυθεί –όπως στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ– με υπέρβαση του υδάτινου κωλύματος από τον αμυνόμενο και, στη συνέχεια, να μεταβληθεί σε πλευρικό πλήγμα των μετόπισθεν, ώστε να βρεθούν αποκομμένοι δυτικά του Έβρου» (η έμφαση του Β.Μ.). Ενώ λ.χ. το γερμανικό «Marder έχει ελαφρότατο “πυροβόλο” 20 χιλ. (όπως φαίνεται από τη δημοσιευόμενη φωτογραφία του) […], τέλος, αδυνατεί να υπερβεί υδάτινα κωλύματα, τα οποία αφθονούν στην περιοχή του Έβρου, κυρίως δε στην περιοχή του ποταμού Άρδα και του Ερυθροπόταμου… […] Κοντολογίς, τα Marder “κάνουν” όσο και τα εξίσου παλιά Μ113-Α που ήδη διαθέτουμε, και είναι φθηνά!». Όσο για την αμερικανική δωρεάν προσφορά των αρμάτων Abrams, μετά τη χρήση τους στο Ιράκ, ο Σερ τα απορρίπτει. Αφού εμείς λεφτά έχουμε… και έρχεται και ο δεύτερος πακτωλός δανεικών από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. (σ. 216-218 και 223)

[21] Προφανώς έστω και νεκροί.

[22] Στο σημείο αυτό παραπέμπει σε άρθρο του καθηγητή Θ. Κουλουμπή, για τον οποίο οι συστάσεις του Σερ είναι: «Αμερικανός και Έλληνας υπήκοος, σημερινός αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ» (σ. 164).

[23] Τελευταία ανδραγαθία της ήταν το εθνικιστικό παραλήρημα κατά τη βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών http://tiny.cc/d9qf9

= = =

Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση από το Athens Review of Books – Αθηναϊκή Επιθεώρηση του Βιβλίου: http://www.booksreview.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=128:-sir-basil&catid=53:-20-2011&Itemid=55

Παρακάτω ακολουθεί βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου “Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα” του Sir Βασιλείου Μαρκεζίνη στην Θεσσαλονίκη το Δεκέμβριο 2010.

Στο βίντεο, από δελτίο ειδήσεων του MEGA TV, μπορείτε να δείτε οτι κατά την παρουσίαση παραβρέθηκαν οι Παπαθεμελής, Άνθιμος, Μέρτζος και τ’ άλλα καλά παιδιά της (μ)Πόλης μας, της Θεσσαλονίκης.

Παραμένει άγνωστο  έαν  στην παρουσίαση του βιβλίου συμμετείχε το καλύτερο παιδί της (μ)Πόλης  Δημοσθένης Λιακόπουλος!