Κυριακή, Σεπτεμβρίου 29, 2013

μακεδονικότητες

 

Η εμμονή στο αντιμακεδονικό δόγμα ευνοεί τη διάχυση των ακροδεξιών ιδεών στην Ελλάδα όσο και στη δημοκρατία της Μακεδονίας

Άκης Γαβριηλίδης

 

Αναδημοσίευση από περιδικό ΧΡΟΝΟΣ  //  τεύχος ΠΕΝΤΕ, Σεπτέμβριος 2013

ΧΡΟΝΟΣ on line περιοδικό με αφετηρία την Ελλάδα

 
Στιγμιότυπο

Στις Βρυξέλλες, πριν από δύο χρόνια περίπου, είχε οργανωθεί μια έκθεση –και μια σειρά συζητήσεων– για τα είκοσι χρόνια από τη διάλυση της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις κλήθηκαν άτομα που κατάγονταν από τις διάφορες πρώην δημοκρατίες να μιλήσουν για την εμπειρία και τις αναμνήσεις τους. Μεταξύ αυτών, μία κυρία –χωρίς φυσικά να γνωρίζει αν στην αίθουσα ήταν παρόντες Έλληνες– ανέφερε το εξής: «Εγώ είμαι από τη Μακεδονία, μετανάστευσα στο Βέλγιο δέκα χρονών το 1965, και κάθε χρόνο προσπαθώ να επισκέπτομαι τη Μακεδονία και όσες άλλες δημοκρατίες μπορώ. Την τελευταία φορά που πήγα, ομολογώ ότι δεν μου άρεσε. Η χώρα έχει χάσει τη μακεδονικότητά της. Σαν Ελλάδα έχει γίνει!».

Πολιτισμικές οικειότητες

Τον Ιούνιο του 2013, στα Σκόπια, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήγαγε το Ινστιτούτο Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών της πόλης σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα πολεοδομικής αναμόρφωσης Σκόπια 2014.

Ο τίτλος της έρευνας ήταν «Το πρόγραμμα Σκόπια 2014 και οι επιπτώσεις του στην αντίληψη περί μακεδονικής εθνικής ταυτότητας μεταξύ των πολιτών των Σκοπίων».

Τα ευρήματα αυτά είναι μάλλον απρόσμενα, με βάση τουλάχιστον την εικόνα που (δεν) έχουμε στην Ελλάδα για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία της γειτονικής «χώρας χωρίς όνομα». Εδώ και είκοσι χρόνια τουλάχιστον, τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. αναφέρονται στη Δημοκρατία της Μακεδονίας μόνο όταν βρίσκουν αφορμή να αναφερθούν σε κάποια «νέα πρόκληση των Σκοπιανών» ή, δευτερευόντως, σε εθνοτικές συγκρούσεις. Ακόμα και οι κατά καιρούς εθιμοτυπικές (υποτιθέμενες) «συνομιλίες για το όνομα» μετά βίας αναφέρονται πλέον, εφόσον ο καθένας γνωρίζει ότι είναι μία φάρσα στην οποία οι συνομιλητές προσέρχονται από υποχρέωση και όχι βεβαίως με σκοπό να επιτύχουν κάποιο αποτέλεσμα.

Ειδικότερα, όσες αναφορές υπήρξαν στο φαραωνικό πρόγραμμα «πολεοδομικής αναμόρφωσης» της κυβέρνησης Γκρούεφσκι, αυτονόητα εντάχθηκαν και αυτές στο οικείο αφηγηματικό σχήμα για τις «προκλήσεις των Σκοπιανών» (ή, κατά την πιο πρόσφατη ορολογία, στον αυταπόδεικτο «εθνικισμό» τους). Ένα σχήμα που, όπως κάθε ανάλογη ανάγνωση, δεν αφήνει περιθώρια για εσωτερικές διαφοροποιήσεις: αυτονόητα τεκμαίρεται ότι πίσω από το πρόγραμμα είναι στρατευμένοι σύσσωμοι οι κάτοικοι των Σκοπίων (και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας – εξάλλου στα ελληνικά, δυνάμει της γνωστής γλωσσικής παραμόρφωσης, ως γνωστόν αυτά τα δύο είναι συνώνυμα).

Η έρευνα όμως έβγαλε μεταξύ άλλων συμπεράσματα όπως το εξής:

Όσον αφορά την ενεργοποίηση της καθημερινής κουλτούρας, τα ευρήματα δείχνουν ότι το πολιτιστικό πρόγραμμα Σκόπια 2014 είναι τελείως αποκομμένο από τους κώδικες πολιτιστικής οικειότητας που γίνονται αντιληπτοί ως αναντίρρητα χαρακτηριστικά της μακεδονικής κουλτούρας εγγεγραμμένα στην πολιτιστική της κληρονομιά. Μεταξύ των ερωτηθέντων φαίνεται να υπάρχει συναίνεση ότι τα πιο πολύτιμα και χαρακτηριστικά σημάδια της μακεδονικής κουλτούρας ανήκουν στον άυλο πολιτισμό: παραδοσιακή λαϊκή μουσική και χορός, φαγητό, γλώσσα και παραδοσιακό ύφος ζωής που συνδέεται με τις ορθόδοξες χριστιανικές αξίες. Η ομάδα με τις εθνικές μειονότητες έχει την ίδια αντίληψη.

Ως προς την ιστορική περίοδο που ορίζει τη μακεδονική ταυτότητα, το σύνολο των ερωτηθέντων ξεχώρισε τις ακόλουθες περιόδους ως πιο σημαντικές:

– την περίοδο «komiti», δηλαδή του ανταρτοπολέμου με στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, με πρωτεργάτη την Ε.Μ.Ε.Ο./T.M.O.R.O., περί τα τέλη του 19ου αιώνα με αρχές του 20ού,

– την περίοδο του λεγόμενου διαφωτισμού (πνευματική εθνική αφύπνιση που προηγείται ή συμπίπτει με την περίοδο «komiti»),

– και, τέλος, τους παρτιζάνους (μαχητές για ένα αναγνωρισμένο κράτος ως τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, με πρωτεργάτη το Κ.Κ.Γ.),

Οι ερωτηθέντες εξέφρασαν ένα αίσθημα είτε αντίθεσης είτε αδιαφορίας για την περίοδο της αρχαιότητας. Τα αισθήματα αδιαφορίας ήταν παρόντα επίσης και σε όσους δεν έχουν τίποτα εναντίον της κατασκευής του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή και την υποστηρίζουν.

Η πιο σημαντική ιστορική φυσιογνωμία, σύμφωνα με τους ερωτηθέντες, είναι ο Γκότσε Ντέλτσεφ (επαναστάτης της Ε.Μ.Ε.Ο. στο γύρισμα του 20ού αιώνα) και ο Νίκολα Κάρεφ (επαναστάτης της Ε.Μ.Ε.Ο.). Αναφέρθηκαν επίσης ο Κράλε Μάρκο (μυθική φιγούρα του Μεσαίωνα) και ο Αλέξανδρος ο Μέγας, από μία φορά ο καθένας.1

Ίσως λοιπόν να μην ευσταθεί η εντύπωση ότι οι Σκοπιανοί –είτε με την ελληνική είτε με την κανονική έννοια του όρου– κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνη έγνοια πώς να κλέψουν την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά· έχουν τα δικά τους ζητήματα ιστορικής μνήμης να διαπραγματευθούν, και μάλιστα φαίνεται ότι αυτό με το οποίο συνδέουν τη μακεδονικότητα είναι μία παράδοση ανταρσίας· ένα παρελθόν εθνικά και κοινωνικά απελευθερωτικών αγώνων.

Διαμελισμοί

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, διεξήχθη συνέδριο με θέμα τα «100 χρόνια από τον διαμελισμό [partition] της Μακεδονίας». Το συνέδριο διοργάνωσε η Αυστραλιανή Μακεδονική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Australian Macedonian Human Rights Committee) σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Monash. Σε αυτό πήρε μέρος και ο υπογράφων, μετά από πρόσκληση των οργανωτών.

Η πρόσκληση οφειλόταν στο ότι κάποιοι μειονοτικοί από την ελληνική Μακεδονία είχαν μεταφράσει, εν αγνοία μου, στα μακεδονικά ένα άρθρο που είχα γράψει πέρσι για μια άλλη εκατονταετία – εκείνη της λεγόμενης «απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης». Από τα μακεδονικά κάποιοι Αυστραλοί το μετέφρασαν στα αγγλικά, οι οργανωτές διάβασαν αυτή την αγγλική μετάφραση, τους κίνησε το ενδιαφέρον και έτσι με κάλεσαν.

Επειδή όταν έλαβα την πρόσκληση δεν γνώριζα κάτι για τους διοργανωτές, απευθύνθηκα στην καλή μου φίλη Κατερίνα Κολόζοβα, καθηγήτρια φιλοσοφίας και έμφυλων σπουδών στα Σκόπια (και επιστημονική υπεύθυνη της έρευνας που αναφέρθηκε προηγουμένως – απλή συνωνυμία με τον Ορέστη Κολοζώφ του Κ.Κ.Ε.). Η Κολόζοβα με διαβεβαίωσε ότι η οργάνωση αυτή είναι από τις λίγες της μακεδονικής διασποράς με τις οποίες μπορεί να συνεννοηθεί, και άλλωστε επρόκειτο και η ίδια να λάβει μέρος στο συνέδριο με ανακοίνωση. Κατόπιν τούτου δέχτηκα.

Μέρες μόλις μετά τη θετική μου απάντηση, πληροφορήθηκα ότι, σε διαδικτυακό διάλογο, ένας συνομιλητής με το ψευδώνυμο «Αρβανίτικο κεφάλι» «κατήγγελλε» τη συμμετοχή μου ως εθνοπροδοτική πράξη, αναφέροντας μάλιστα και λεπτομέρειες για το τι σκόπευα να πω. Επί κάποιες μέρες είχα πειστεί ότι παρακολουθείται το ιμέιλ μου, εφόσον μόνο μέσα απ’ αυτό είχε διεξαχθεί η σχετική ανταλλαγή. Τελικά διευκρινίστηκε ότι ένα προσωρινό πρόγραμμα του συνεδρίου είχε αναρτηθεί σε ένα σάιτ εθνοτικά Μακεδόνων Ελλήνων. Παρ’ όλα αυτά, είναι εντυπωσιακό ότι κάποιοι –χωρίς προφανώς να έχουν σχετική επαγγελματική υποχρέωση– αφιερώνουν τόσο χρόνο και ενέργεια για να παρακολουθούν νυχθημερόν την παραμικρή δραστηριότητα που αφορά την εθνοτική αυτή ομάδα, ψάχνοντας με το ντουφέκι να βρουν κι αυτοί νέες «προκλήσεις» να καταγγείλουν.

Μακεδόνες του Αιγαίου

Η εμπειρία του συνεδρίου ήταν τρομερά γόνιμη, αρκετά διαφορετική απ’ ό,τι την περίμενα και διδακτική.

Από άποψη τόσο επιστημονική όσο και επικοινωνιακή, το συνέδριο ήταν έτη φωτός μπροστά σε σχέση με οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε να οργανώνεται από την ελληνική πλευρά για την ιστορία της Μακεδονίας.

Όλες ανεξαιρέτως οι εισηγήσεις είχαν από επαρκές έως πολύ καλό επιστημονικό επίπεδο, και ήταν ενήμερες για τις πρόσφατες συζητήσεις και κατακτήσεις στον χώρο των κοινωνικών επιστημών. Καμία από αυτές δεν είχε κάποιο στοιχείο μικροπολιτικής ρητορείας ή εθνοτικού μίσους. Τις λίγες –μόλις δύο ή τρεις– φορές που κάποια τέτοια τάση άρχιζε να διαφαίνεται σε τοποθετήσεις από το ακροατήριο, ο Τζορτζ Βλάχοφ που διηύθυνε τη συζήτηση «μάζεψε» με τακτ –και με άνεση– τους επίδοξους μακεδονομάχους, χωρίς να τους λογοκρίνει, με απλά και πρακτικά μέσα («μη μακρηγορείτε», «έχετε κάποια ερώτηση;» κ.τ.τ.).

Αυτό όμως που με εξέπληξε περισσότερο ήταν η προσωπική επαφή με τους συνέδρους και το ακροατήριο. Κατ’ αρχάς σχεδόν όλοι, ή τουλάχιστον όλοι οι άνω των 50-60 ετών, μιλούσαν ελληνικά, πολλοί είχαν συγγενείς στη «Μακεδονία του Αιγαίου», όπως την αποκαλούν, τους οποίους επισκέπτονται τακτικά, κάποιοι μάλιστα είχαν και τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις μεταξύ των ομάδων που παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Συνολικά, η ελληνική εμπειρία αποτελεί μία διάσταση του βιώματός τους, ενώ για μας δεν ισχύει το αντίστροφο.

Η ίδια ασυμμετρία παρατηρείται στις αντίστοιχες αντιδράσεις γύρω από το ζήτημα του ονόματος. Στην πεισματική άρνηση των περισσότερων Ελλήνων να συζητήσουν την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» διαβλέπει κανείς μία φόρτιση τρομερά βαθιά, αλλά ταυτόχρονα και ανορθολογική, ή τουλάχιστον αναντίστοιχη με τις εξηγήσεις που επικαλούνται οι ομιλούντες. Υπάρχει αναφορά σε κάποια τρομερή απειλή, κάποια τρομερή καταστροφή που θα επέλθει εάν γίνει δεκτό αυτό το όνομα, αλλά όταν έρχεται η ώρα να εκτεθεί ποια είναι αυτή η απειλή, οι απαντήσεις δεν ηχούν πειστικές.

Αντίθετα, συνομιλώντας με τους Μακεδόνες –τουλάχιστον με εκείνους που συνάντησα εγώ· μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα, αλλά πάντως είναι υπαρκτοί–, διαπιστώνει κανείς ασφαλώς πικρία, αποδοκιμασία, δυσάρεστη έκπληξη για τη στάση της Ελλάδας, όχι όμως α πριόρι απόρριψη, εθνοτικό μίσος ή περιφρόνηση ανάλογη με αυτήν που εκφράζουν οι περισσότεροι Έλληνες συλλήβδην για τους «Σκοπιανούς» χωρίς να έχουν δει έστω και έναν απ’ αυτούς στα μάτια τους.

Αδράνειες

Είναι μία πολύ παλιά –αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο αληθινή– αλληγορία ότι, όταν το ζήτημα είναι να κάνουμε κάποιον να βγάλει το πανωφόρι του, ο ήλιος τα καταφέρνει καλύτερα από τον άνεμο. Η δυσπιστία και η εχθρότητα δεν ξεπερνιέται με πολεμικές και με επικρίσεις αλλά με εμπιστοσύνη.

Νομίζω ότι είκοσι και πλέον χρόνια αντιπαλότητας είναι αρκετά να μας κάνουν – να κάνουν κάποιους μέσα στην ελληνική κοινωνία– να αναρωτηθούμε αν έχει πλέον κάποιο νόημα και κάποια χρησιμότητα ο νέος «μακεδονικός αγώνας». Καθόσον μπορώ να δω, αν κάποιους ωφέλησε ο αγώνας αυτός, αυτοί σίγουρα ήταν οι επαγγελματίες πατριώτες που έχτισαν την πολιτική τους καριέρα επιτελώντας τον ρόλο του ανυποχώρητου πατριώτη, τόσο στην από δω όσο και –στη συνέχεια– στην από εκεί μεριά των συνόρων. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται σε κάποιους καριερίστες.

Το διάστημα αυτό που διάφοροι «πέφτουν απ’ τα σύννεφα» ανακαλύπτοντας την πραγματική φύση της Χρυσής Αυγής, ίσως ήρθε ο καιρός να αναλογιστούμε ότι η διάχυση του «αντισκοπιανισμού» στην ελληνική κοινωνία ουσιαστικά υπήρξε το πρώτο ξέπλυμα της Ακροδεξιάς από την απαξίωση και την ανυποληψία στην οποία είχε περιπέσει μετά τη δικτατορία και την καταστροφή της Κύπρου. Πριν φτάσει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου να διατυπώνει σήμερα το αξίωμα ότι «ο εθνικισμός δεν είναι πια ντροπή», το αξίωμα αυτό είχε κάνει έμπρακτα τα πρώτα του βήματα στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και φυσικά το έγκλημα δεν ήταν στιγμιαίο αλλά διαρκές, ανανεωνόταν ανά πάσα στιγμή, άπαξ και εμπεδώθηκε έκτοτε ως θέσφατο για την ελληνική πολιτική σκηνή η πάση θυσία παρεμπόδιση της αναγνώρισης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα.

Η αξίωση μιας χώρας να καθορίσει το όνομα μιας άλλης είναι κατ’ αρχάς πρωτάκουστη και παράλογη. Πάνω απ’ όλα, είναι ανέφικτη: ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να υποχρεώσει επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους να λένε «τραπέζι» αντί «καρέκλα». Αλλά και εφικτή να ήταν, τι κέρδος θα είχε η Ελλάδα να την επιβάλει; Όλα αυτά τα χρόνια, όλος ο κόσμος λέει «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και δεν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι κανενός.

Το γεγονός όμως ότι, ακριβώς, είναι ανέφικτη η επίτευξη του στόχου, δεν οδηγεί στην κατάρρευση της καμπάνιας, αλλά αντίθετα είναι αυτό που επιτρέπει την επ’ άπειρον διαιώνισή της – εφόσον δεν κινδυνεύει ποτέ να πετύχει τον στόχο της και έτσι να γίνει περιττή. Η «αποτυχία» της είναι η ίδια η λειτουργία της. Οι νέοι μακεδονομάχοι, αν έχουν στοιχειώδη αντίληψη, μάλλον αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να καταφέρουν ποτέ να πείσουν άλλους να συμμεριστούν τη λόξα τους και να λένε «τα Σκόπια» αντί «η Μακεδονία». Πρόκειται για μία αποικιοκρατικού τύπου άρνηση του δικαιώματος ενός ολόκληρου λαού να επιλέγει πώς θα ορίσει τον εαυτό του, η οποία είναι ακατανόητη σε οποιονδήποτε εχέφρονα άνθρωπο εκτός Ελλάδος. Ξέρουν όμως εξίσου καλά ότι όσο (παριστάνουν ότι) επιδιώκουν αυτόν τον ανέφικτο στόχο, «κλειδώνουν» τον δημόσιο λόγο εντός Ελλάδος σε αντίστοιχες θέσεις και διατηρούν σε λειτουργία μία πανίσχυρη τεχνολογία εκφασισμού· μια τεχνολογία διανοητικών και ενίοτε υλικών περιφράξεων, εδαφικοποίησης, διαρκούς «αιχμαλώτισης της πολεμικής μηχανής»,2 ανακωδικοποίησης των επιθυμητικών ροών. Με άλλα λόγια, μια διαρκή «εισαγωγή στη φασιστική ζωή».3 Η αναντίρρητη αποδοχή της αποικιοκρατικής αξίωσης από όλο το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα, έστω και με το φύλλο συκής του «γεωγραφικού προσδιορισμού», αποτελεί γι’ αυτούς την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά – και τη Χρυσή Αυγή. Όσο αυτή η αξίωση δεν αμφισβητείται από κανέναν, η Χρυσή Αυγή έχει έναν τεράστιο «διάδρομο» για να προωθεί το παιχνίδι της ανενόχλητη.

Το ίδιο φυσικά και οι εμπνευστές του φαραωνικού σχεδίου «Σκόπια 2014»: ο ένας εθνικισμός όχι μόνο τρέφει τον άλλον, αλλά και μιμείται τον άλλον. Γι’ αυτό και τα Σκόπια αρχίζουν πραγματικά να μοιάζουν σαν Θεσσαλονίκη. Η οποία Θεσσαλονίκη ούτως ή άλλως, από την άποψη των αγαλμάτων της, και ιδίως εκείνου του πρόσφατου στην παραλία που παριστάνει τον Τοντόρ Ζίβκοφ μεταμφιεσμένο σε Καραμανλή, ήδη έμοιαζε λίγο σαν Σόφια ή σαν Βαρσοβία της δεκαετίας του ’80.

Αν λοιπόν θέλουμε να υπονομεύσουμε το έδαφος πάνω στο οποίο πατάει η διάχυση των ακροδεξιών ιδεών στην Ελλάδα αλλά και στη Μακεδονία, ίσως ήρθε ο καιρός να επανεξετάσουμε την ισχύ τού «αντιμακεδονικού δόγματος», στο οποίο παγιδευτήκαμε πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, μέσα σε μια τελείως διαφορετική διεθνή συγκυρία, και στο οποίο εμμένουμε κυρίως από ξεροκεφαλιά ή από τη δύναμη της αδράνειας. Η εξυπηρέτηση του δόγματος αυτού το μόνο που προσφέρει είναι να διασπαθίζει το «διπλωματικό κεφάλαιο» της Ελλάδας σε στόχους χωρίς νόημα, να την κάνει αντιπαθή διεθνώς σε μια περίοδο όπου κάτι τέτοιο είναι λιγότερο από κάθε άλλη φορά απαραίτητο.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 25, 2013

Το Ουράνιο Τόξο είναι το ομορφότερο Τόξο

 

Υπερπληθώρα δημοσιευμάτων και αναφορών αυτές τις μέρες στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. περί τόξων:

- “συνταγματικό τόξο” vs “αντισυνταγματικό τόξο”,
- “δημοκρατικό τόξο” vs “αντιδημοκρατικό τόξο”,
- “κοινοβουλευτικό τόξο” vs “αντικοινοβουλευτικό τόξο”,
- “δημοσιογραφικό τόξο” vs “αντιδημοσιογραφικό τόξο”,
και πολλών άλλων λοιπών “τόξων” και δεν συμμαζεύεται…

Όσο και να μιλάνε τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. για “τόξα” vs “αντιτόξα” η αλήθεια είναι ότι το Ουράνιο Τόξο είναι το μακράν καλύτερο, ομορφότερο και ειρηνικότερο Tόξο σήμερα στην Ελλάδα.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ - ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 21, 2013

Südosteuropa-Gesellschaft (SOG) Επίσκεψη Εργασίας στη Βόρεια Ελλάδα. 7-15 Σεπτεμβρίου 2013

 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ - ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Δελτίο Τύπου

Südosteuropa-Gesellschaft (SOG)
Επίσκεψη Εργασίας στη Βόρεια Ελλάδα.
7-15 Σεπτεμβρίου 2013

Φλώρινα / Lerin, 11 Σεπτέμβριου 2013

Πολυμελής επιστημονική ομάδα του Ιδρύματος για την Νοτιοανατολική Ευρώπη με επικεφαλής τον κ. Dr. Hansjorg Brey επισκέφτηκε μέλη της Ε.Ε.Σ. – Ουράνιο Τόξο με σκοπό να ενημερωθεί για την εθνική Μακεδονική μειονότητα της Ελλάδας.

Ίδρυμα για την Νοτιοανατολική Ευρώπη (SOG) - Επίσκεψη Εργασίας στη Βόρεια Ελλάδα.

Το Ίδρυμα για την Νοτιοανατολική Ευρώπη (SOG) είναι

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 19, 2013

17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

 

Με αφορμή τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 από τη συμμορία των νεοναζί της Χρυσής Αβγής στο Κερατσίνι επαναδημοσιεύουμε το κείμενο που είχαμε δημοσιεύσει, σε αυτό το ιστολόγιο, στις 7 Μαΐου 2012 την αμέσως επόμενη ημέρα των εκλογών της 6 Μαΐου 2012 με τίτλο: “6 ΜΑΙΟΥ 2012. ΗΜΕΡΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”.

More Sokol & Abecedar,
Soloun 19/9/2013

= = = = =
Επί σειρά ετών οι Μακεδόνες μαζί με Έλληνες Δημοκράτες καταγγέλλαμε επανειλημμένως τους φασίστες ναζί της συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» και ζητούσαμε να τεθεί εκτός νόμου όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένη χώρα αλλά δεν εισακουστήκαμε. Οι επίσημες αρχές σιωπούσαν και έκαναν πως δεν βλέπουν, δεν ακούν.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 18, 2013

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 15, 2013

Ο ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΚΟΥ

 

ВОДЕНИЦАТА НА ЈАНКО – Ο ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΚΟΥ

Ένα ακόμη εξαίσιο βιβλίο του Πέτρου Βότση, μετά το θαυμάσιο ,,Македончето-Μακεντόντσσετο,,  κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τίτλο ,,Ο Ένα ακόμη εξαίσιο βιβλίο του Πέτρου Βότση, μετά το θαυμάσιο ,,Македончето-Μακεντόντσσετο,,  κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τίτλο ,,Ο νερόμυλος του Γιάνκου,,.νερόμυλος του Γιάνκου,,. Λόγω του μεγάλου αριθμού μακεδόνικων λέξεων που περιέχονται στο μυθιστόρημα αυτό, κανένας εκδοτικός οίκος της Ελλάδας δε δέχτηκε να το εκδόσει και έτσι η έκδοσή του έγινε από εκδοτικό οίκο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με την συνεργασία του Συλλόγου εκδιωγμένων Μακεδόνων από τα χωριά Σέτινα, Ποπάντια και Κρουσσόραντι (Σκοπός, Παπαδιά και Αχλάδα) στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Ο ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΚΟΥ θα μπορούσε  να χαρακτηριστεί ως ένα λαογραφικό μυθιστόρημα και στόχος του είναι να διασώσει τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της Μακεδονίας. Γύρω από το μύθο του μυλωνά, που χάθηκε από ένα μπουρίνι μαζί με το μύλο του, και ο μύθος είναι γνωστός σε όλους τους κατοίκους της Σέτινα, καταγράφονται όλα τα λαογραφικά στοιχεία αυτού του χωριού, που αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό μακεδόνικο χωριό. χρονικά τοποθετείται στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, χρονική περίοδο που αρχίζει να εκφράζεται έμπρακτα και ένοπλα ο πόθος για μια αυτόνομη Μακεδονία. Καταγράφεται η συμμετοχή των κατοίκων της Σέτινα και των γύρω χωριών στην Επανάσταση του Ίλιντεν.

Ο Πέτρος Γ. Βότσης γεννήθηκε στο Σκοπό-Σέτινα της Φλώρινας-Λέριν το 1943. Το 1948 το χωριό του εκκενώθηκε από τον εθνικό στρατό και αναγκαστικά παρέμεινε σε παρακείμενο χωριό, το Οβτσσάρανι-Μελίτη, όπου και είχε την πρώτη επαφή με την ελληνική γλώσσα και την εκπαίδευση στο νηπιοτροφείο.

Από το Οβτσσάρανι βρέθηκε στο Σόλουν – Θεσσαλονίκη για δύο χρόνια. Το 1950 επέστρεψε με τους γονείς του στο διπλανό χωριό από το δικό του, το Κρουσσόραντι-Αχλάδα κι έμεινε για δύο χρόνια, όπου και τελείωσε την Α΄και Β΄τάξη του Δημοτικού σχολείου. Τη Γ΄τάξη, από την Ένα ακόμη εξαίσιο βιβλίο του Πέτρου Βότση, μετά το θαυμάσιο ,,Македончето-Μακεντόντσσετο,,  κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τίτλο ,,Ο νερόμυλος του Γιάνκου,,.αρχή του σχολικού έτους μέχρι το Φεβρουάριο την παρακολούθησε στο Κρουσσόραντι, όπου μόνος του και πεζός πήγαινε κάθε πρωί για να επιστρέψει το βράδυ, αφού εν τω μεταξύ είχαν εγκατασταθεί στο χωριό τους το φθινόπωρο του 1952. Το Φεβρουάριο του 1953 λειτούργησε το σχολείο του χωριού του, όπου και τελείωσε το Δημοτικό. Από το 1956 φοίτησε στο Γυμνάσιο Αρρένων Φλώρινας. Τα καλοκαίρια και τις γιορτές (διακοπές) δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα ζώα.

Αποφοίτησε από το Φυσιογνωστικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1970 μέχρι το 2008 εργάστηκε στην Ιδιωτική Εκπαίδευση στην Αθήνα.

Έχει συγγράψει σχολικά, φροντιστηριακά βιβλία, δεκάδες άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, ενώ από το 1990 δοκιμάζεται στην πεζογραφία και ιδιαίτερα στη διηγηματογραφία.

Είναι παντρεμένος με τη Βάσω κι έχει δύο παιδιά, τη Νεύτα και το Γιώργο.

 

http://novazora.gr/arhivi/8585

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 12, 2013

«Γκολ και ξύλο» από τον ΠΑΟΚ με αγάπη

 

Πηγή: ΑΥΓΗ

Η φράση «γκολ και ξύλο» είναι ευρέως γνωστή στις κερκίδες και μόνιμη απειλή των οπαδών προς τους αντιπάλους. Είναι μια φράση, κλισέ στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών, όπου δεν αρκεί μόνο το γκολ της νίκης, αλλά πολλές φορές απαιτείται και η διά της βίας καθυπόταξη της αντίπαλης εξέδρας. Εδώ και λίγες ημέρες «παίζει» στο Διαδίκτυο ένα ιδιότυπο ντέρμπι μεταξύ των οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ και της Χ.Α.

Ενός κόμματος που ανέκαθεν προσπαθούσε να παρεισφρήσει στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών και ενός συνδέσμου που θεωρείται ως το πλέον σκληρό καρύδι των ελληνικών γηπέδων. Με αφορμή το περιστατικό του ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ Κάτσε, η Χ.Α. θεώρησε σκόπιμο να κάνει υποδείξεις προς τη διοίκηση και μαθήματα πατριωτισμού τους φιλάθλους της προσφυγικής ομάδας της Θεσσαλονίκης. Η απάντηση των φιλάθλων ήταν άμεση. Μέσω αποστομωτικών ανακοινώσεων της «Θύρας 4» η Χ.Α. έφαγε ένα τσουβάλι γκολ σε επικοινωνιακό επίπεδο. Μόνο που στη λογική της εξέδρας τα γκολ δεν είναι ποτέ αρκετά. Η Χ.Α. έκανε το λάθος να παίξει μπάλα σε ένα πολύ δύσκολο και αφιλόξενο γι' αυτήν γήπεδο. Αν το βράδυ της Τρίτης κάποιοι χρυσαυγίτες είχαν την άνεση να υψώσουν τα ναζιστικά τους πανό στο Καραΐσκάκη κατά τη διάρκεια του αγώνα της Εθνικής Ελλάδος, στην Τούμπα τα πράγματα αποδείχτηκαν πιο ζόρικα γι' αυτούς.

Το απόγευμα της Τετάρτης μετά τα γκολ των γραπτών ανακοινώσεων, ήρθε και το δεύτερο ημίχρονο που ως είθισται σε αυτούς τους χώρους, είναι το ξύλο. Έντρομα τα μέλη της Χ.Α. στη Θεσσαλονίκη πήραν τηλέφωνο την αστυνομία να τους σώσει από την επιδρομή που οργάνωσε ομάδα εξαγριωμένων οπαδών που επιτέθηκε στα γραφεία τους. Είναι χαρακτηριστικό δε πως οι οπαδοί του ΠΑΟΚ επιτέθηκαν με κάθε επισημότητα στα γραφεία του ναζιστικού κόμματος καθώς φορούσαν φανέλες και κασκόλ της ομάδας τους, θέλοντας να βάλουν με αυτό τον τρόπο την υπογραφή τους στην επίθεση. Όσοι είχαν προειδοποιήσει τη Χ.Α. πως θα βγει χαμένη από αυτό το παιχνίδι επαληθεύτηκαν.

Η ριζοσπαστικοποίηση και ο αντιφασισμός που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στον χώρο του οπαδικού κινήματος έχουν βγάλει πάμπολλες κόκκινες κάρτες στους ναζί των γηπέδων. Ελάχιστες -αλλά ουδόλως τυχαίες- είναι πλέον οι εξέδρες που τους ανέχονται στα ελληνικά γήπεδα. Όπου αλλού έχουν δοκιμάσει να παίξουν μπάλα, έχουν εισπράξει και τις ανάλογες απαντήσεις. Ας κόψουν λοιπόν την μπάλα και ας ασχοληθούν με τη διανομή πεπονιών, που τους πάει και καλύτερα.

Αντιφασίστας οπαδός

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 06, 2013

Ιδρύθηκε και επίσημα πολιτικό κόμμα της ελληνικής μειονότητας στη Σερβία

 

Ωχ λε – λε! Αυτό κι αν είναι είδηση!

Η Σερβία, μετά την επίσημη αναγνώριση της μακεδονικής μειονότητας, αναγνώρισε επίσημα και την ελληνική μειονότητα στη επικράτειά της.

Τελικά, η μοναδική χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια) που επιμένει σε ξεπερασμένες εθνικιστικές πρακτικές του περασμένου & προπερασμένου αιώνα, είναι η Ελλάδα.

Κρίμα. Κρίμα διότι, αυτή η ελληνική εμμονή άρνησης αναγνώρισης και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων –και όχι μόνο- που ζουν στην επικράτειά της, αποτελεί ακόμη μια απόδειξη ότι στην Ελλάδα του σήμερα εκτός από τη μεγάλη οικονομική κρίση, υπάρχει και τεράστια κρίση πολιτισμού.

Ακολουθεί η αναδημοσίευση της είδησης από την ημερήσια εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 3/9/2013 με πηγή το ΑΠΕ-ΜΠΕ 

= = = =

 

Ιδρύθηκε και επίσημα πολιτικό κόμμα της ελληνικής μειονότητας στη Σερβία

Πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε από μέλη της ελληνικής μειονότητας στη Σερβία καταχωρήθηκε στους καταλόγους των πολιτικών κομμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης και Δημόσιας διοίκησης της Σερβίας.

Στην απόφαση, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, αναφέρεται ότι η επίσημη ονομασία του κόμματος είναι «Δημοκρατική Αριστερά Σερβίας - Κόμμα της ελληνικής μειονότητας στη Σερβία».

Η έδρα του κόμματος βρίσκεται στην πόλη Τσούπρια στην κεντρική Σερβία και ως εκπρόσωπος του καταχωρήθηκε ο ιατρός Χρήστος Αλεξόπουλος, ο οποίος είναι και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στη Σερβία.

Το μειονοτικό κόμμα των Ελλήνων στη Σερβία θα μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές υπό το καθεστώς που ισχύει για όλα τα μειονοτικά κόμματα, γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει όριο στο εκλογικό ποσοστό για την είσοδό του στη Βουλή.

Στη Σερβία, για όλα τα άλλα κόμματα εκτός από τα μειονοτικά, απαιτείται ποσοστό ανώτερο του 5% για την εκπροσώπησή τους στη Βουλή των αντιπροσώπων.

Η ελληνική κοινότητα στη Σερβία έλαβε καθεστώς μειονότητας τον Ιούλιο του 2010, με απόφαση του υπουργείου Ανθρωπίνων και Μειονοτικών Δικαιωμάτων.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 05, 2013

ΚΟΣΙΝΟΒΟ–KOSINOVO

 

Pesna "Kinisala Milka moma za voda" – Τραγούδι "Κίνησε η Μίλκα κοπελιά για νερό".
Τραγουδά ο dedo-Misirko από το χωριό Kosinovo - Koukoush  (Πολύπετρo - Κιλκίς)

Αναδημοσιευση από http://folkmusicgr.blogspot.gr/2013/09/kinisalo-mirka-moma-za-voda.html

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 01, 2013

Κυκλοφόρισε η Νόβα Ζόρα Σεπτεμβρίου 2013

 

Κυκλοφόρισε η Νόβα Ζόρα Σεπτεμβρίου 2013.

Released the edition of Nova Zora September 2013.

Објави издание на Нова Зора Cептември 2013 година.

http://novazora.gr/

Κυκλοφόρισε το φύλλο  της Νόβα Ζόρα Σεπτεμβρίου 2013.