Έρως ανίκατε μάχαν (Ω, έρωτα, ανίκητε στη μάχη)

 

Πριν λίγες ημέρες στο ιστολόγιο abecedar.blogspot.com ήρθε το παρακάτω πολύ ωραίο, αυθόρμητο και πολύ ανθρώπινο κείμενο αναγνώστριας που αξίζει να διαβαστεί. Όπως γράφει, αφορμή ήταν η πρόσφατη ανάρτηση που κάναμε σχετικά με την περιπέτεια Βλάχου πολιτικού πρόσφυγα με τη "ντόπια" σύζυγο στην Ουγγαρία.

Η κυρία που το έστειλε είναι από την Θεσσαλονίκη και θέλησε να μας διηγηθεί την προσωπική της περιπέτεια. Ο λόγος δικός της και τα συμπεράσματα δικά σας...

= = =

Προς διαχειριστάς του μπλοκ abecedar.

Με αφορμή μία πρόσφατη ανάρτηση σας, σχετικά με το Βλάχο πολιτικό πρόσφυγα με τη "ντόπια" σύζυγο, μου ήρθε η επιθυμία να σας περιγράψω κάποια προσωπικά μου βιώματα. Απλά θεωρώ ότι θα τα βρείτε ενδιαφέροντα και νομίζω πως έχει αξία από μία μη μακεδόνισσα να λεχθούν κάποια γεγονότα που έχουν σχέση με τους Μακεδόνες.
Ήταν λοιπόν αρχές καλοκαιριού πριν δέκα χρόνια, όταν εγώ και ο άνθρωπος μου πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε. Θέλαμε να κάνουμε πρώτα πολιτικό γάμο, όπως και χιλιάδες άλλα ζευγάρια.
Ο άντρας μου πολίτης FYROM, ερχόταν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή εφοδιασμένος με multi-visa ενός έτους που έβγαζε χωρίς καμιά δυσκολία, λόγω επαγγέλματος, ξεροσταλιάζοντας επί πολλές ώρες όμως περιμένοντας τη σειρά του έξω από το ελληνικό προξενείο στα Σκόπια.

Διαβάζοντας την σχετική νομοθεσία μάθαμε ότι για γάμο με αλλοδαπό απαιτείται ειδική βίζα, την οποία και θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε μόνο στο ελληνικό προξενείο.Πάραυτα, πήγαμε στο Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου ανήκα, να ρωτήσω για τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για άδεια γάμου.
Μία νεαρή κοπέλα μας απάντησε ότι χρειάζονται πιστοποιητικό γέννησης, ταυτότητα ή διαβατήριο κ.λ.π. και αποδεικτικό της νόμιμης διαμονής στη χώρα, όπως άδεια παραμονής ή βίζα. Της δείξαμε τη βίζα (τουριστική) ενός έτους που κατείχε τότε ο νυν σύζυγος μου και μας είπε ότι είναι εντάξει.
Για την αποφυγή κατοπινών προβλημάτων εμείς επιμείναμε.

- "Είσαι σίγουρη κοπέλα μου? Διάβασα ότι χρειάζεται βίζα γάμου"!
- "'Όχι, δεν είναι απαραίτητο, εφόσον έχετε ισχύουσα βίζα", μας απάντησε. Φώναξε μάλιστα και μία προϊστάμενη κι αυτή συμβουλεύτηκε κάποιον άλλο κύριο και καταλήξανε στο ότι δεν απαιτείται κάτι άλλο πέρα από αυτό.

Έτσι λοιπόν συγκεντρώσαμε τα ζητούμενα έγγραφα (χωρίς να ξαναβγάλουμε βίζα), τα καταθέσαμε στην αρμόδια δημοτική υπηρεσία, εκδόθηκε η άδεια γάμου κι ένα απόγευμα καθημερινής ημέρας τελέστηκε ο γάμος στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης. Είχα και την ελπίδα να μας παντρέψει ο "φτερωτός" δήμαρχος αλλά δεν μας έκανε την τιμή κι αντ' αυτού μας πάντρεψε ένας αντιδήμαρχος.

Στους επόμενους μήνες ετοιμάζαμε το σπιτικό που επρόκειτο ν' ανοίξουμε. Βρήκα άλλο διαμέρισμα, πιο κατάλληλο για να στεγάσει οικογένεια, στη δυτική Θεσσαλονίκη και το επόμενο βήμα θα ήταν και ο θρησκευτικός γάμος, για να ικανοποιήσουμε και την επιθυμία των γονιών μας, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης, σε όσα μας πρόσφεραν. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ο γάμος να τελεστεί στην παλιά γειτονιά. Μου είπαν ότι συν τοις άλλοις χρειαζόταν και έγγραφη δήλωση από ενορίτη γνωστό στην εκκλησία, ότι είμαι χριστιανή ορθόδοξη, πέρα από το βαπτιστικό (πιστοποιητικό) που είδα κι έπαθα να το βρω.
Μπαίνω λοιπόν στην εκκλησία της ενορίας μου και με δέχεται ένας νεαρός (μάλλον μόλις είχε αποφοιτήσει από τη Θεολογική), αρμόδιος για τη δουλειά αυτή. Του εξήγησα την "ιδιαιτερότητα" για την υπηκοότητα του συζύγου και την εκκλησία στην οποία ανήκει κι είχε βαπτιστεί. Η ενορία μου ανήκε τότε στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.

- "Δεν είναι δυνατόν να τελεστεί θρησκευτικός γάμος, καθώς η Εκκλησία των Σκοπίων, όπου βαπτίστηκε ο άνδρας σας, είναι σχισματική" μου λέει ο κατα τ' άλλα συμπαθέστατος κι ευγενικός νεαρός. "Θα πρέπει να ξαναβαπτισθεί".

Έγινα έξαλλη!!! "Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Ο άνδρας μου είναι χριστιανός ορθόδοξος και τέτοιο εξευτελισμό δεν υπάρχει περίπτωση να τον ανεχτούμε. Θα προτιμούσα να γίνω ακόμα και μουσουλμάνα παρά αυτό! Εμείς οι πιστοί δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τις πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των εκκλησιών", του είπα και κίνησα να φύγω.

- "Μισό λεπτό, κυρία", μου είπε.

- "Μου είπατε πριν ότι μετακομίσατε στο ******* σωστα? Και πως δεν είστε βέβαια σε ποιά από τις δύο περιοχές θέλετε να γίνει ο γάμος σας".

- "Ναι" του είπα χωρίς να αντιληφθώ από την αρχή τι προσπαθούσε να μου πεί!

- "Λοιπόν, γιατί δεν πάτε στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως όπου ανήκει η καινούργια ενορία σας? Πιστεύω ότι εκεί δεν θα έχετε πρόβλημα και θα σας δώσουν άδεια γάμου! Αρκεί να έχετε κάποιο μάρτυρα ενορίτη να βεβαιώσει."!!

Τον ευχαρίστησα κι έφυγα.

Πήγα κατευθείαν στην Ι.Μ. Σταυρουπόλεως και Νεαπόλεως. Παρέλαβαν τα χαρτιά χωρίς να μου δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα. Το βαπτιστικό του άντρα μου μάλιστα είχε δύο διαφορετικές μεταφράσεις. Στη μία έλεγε "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" και στην άλλη "Ορθόδοξη Εκκλησία της ΦΥΡΟΜ".
Ένας ηλικιωμένος κληρικός με δέχτηκε και πήρε τα χαρτιά χωρίς να προβάλει καμία αντίρρηση ή σχόλιο. Με έκπληξη τον είδα να πληκτρολογεί με άνεση στον υπολογιστή και να τυπώνει. Μετά φώναξε έναν νεαρό παπά για να με συνοδεύσει σε μία άλλη αίθουσα όπου θα βγάζαμε φωτοτυπίες.

- "Α, ο άνδρας σας είναι από τα Μπίτολα ε? Έχω πάει. Ξέρετε εγώ είμαι από τη Μελίτη της Φλώρινας".

- "Ας μην το σχολιάσω αυτό" είπα μέσα μου.

Έγινε λοιπόν και ο θρησκευτικός γάμος χωρίς κανέναν απολύτως πρόβλημα. Οι ιερείς και στην κατάθεση των δικαιολογητικών και κατά τη διάρκεια της τελετής ήταν άψογοι και φιλικοί.

Πέρασε ο καιρός, τελείωνε ο χειμώνας. Ήμουν ετοιμόγεννη. Η βίζα του άνδρα μου έληγε και είπαμε να καταθέσουμε και την αίτηση για την πενταετή άδεια διαμονής που δικαιούτο λόγω γάμου. Αφού λοιπόν είδα με τα μάτια μου τους υπαλλήλους της αρμόδιας υπηρεσίας Κεντρικής Μακεδονίας, και τη συμπεριφορά τους στους εκατοντάδες (σχεδόν αποκλειστικά αλλοδαπούς) που περιμένανε να διεκπεραιωθούν οι αιτήσεις τους, φθάσαμε στην αρμόδια επιτροπή.
Η επιτροπή αυτή προφανώς είχε σκοπό να διακρίνει τους αληθινούς από τους ψεύτικους γάμους μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών. Και ΚΑΛΩΣ υπήρχε.
Ένας από τα μέλη της επιτροπής, μάλλον αστυνομικός, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε βίζα για γάμο!

- "Πρέπει να βγάλετε βίζα γάμου, το λέει ο νόμος"

- "Μα πως να βγάλω βίζα για γάμο, αφού είμαι ήδη παντρεμένη? Κι έπειτα, Ελληνική Αρχή, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, δέχτηκε τα υπάρχοντα έγγραφα και τέλεσε το γάμο", του απάντησα.

Ο κύριος αυτός, κοιτάζοντας μπροστά του μιά ετοιμόγεννη γυναίκα, βλέποντας δίπλα μου τον σύζυγο μου, είδε και τα βλέμματα των λοιπών της επιτροπής που του λέγανε νοερά "Τί μαλακίες λες?" και συγκαταβατικά είπε "Εντάξει, τέλος πάντων, θα σας δώσουμε την άδεια παραμονής έστω και παράτυπα"!

"Ευχαριστώ", του απάντησα "δεν θα το ξανακάνουμε"!

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

= = =