ΚΑΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!

 

 Αναδημοσίευση άρθρου του Ν. Κοντού σε ελληνική εφημερίδα, συγκεκριμένα του «Ριζοσπάστη» Κυριακή 22 Οκτωβρίου 1933, σχετικό με τους Μακεδόνες -κι όχι μόνο.
Όπως θα καταλάβετε, διαβάζοντας το άρθρο, το τότε προοδευτικό ΚΚΕ του 1933 υποστήριζε ξεκάθαρα τα δικαιώματα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα σε αντίθεση με το σημερινό συντηρητικό & απολιθωμένο ΚΚΕ το οποίο αδιαφορεί παντελώς για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στη χώρα μας.
Αξιζει να σημειωθεί ότι στη συγκεκριμένη σειρά δημοσιευμάτων, του αρθρογράφου Ν. Κοντού, γινεται αναφορά σε Μακεδόνες κι όχι “Σλαβομακεδόνες”.

= = =

 ΚΑΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

1. ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΟΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΩΜΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΜΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΠΑΝΤΟΥ. ΚΑΘΕ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΜΙΤΑΖΗΣ! ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ Ε.Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ.

Ο ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΜΑΚΕΛΕΙΟ

Μακεδονία… Ένας τόπος που έχει τραβήξει τα πάνδεινα στην ιστορία. Εστία όλων των τελευταίων πολέμων στα Βαλκάνια. Το μήλο της έριδας ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές της Βαλκανικής. Και πριν απ’ όλα η περιοχή όπου ένας λαός ηρωικός και ανδρείος στενάζει υπόδουλος κάτω από τη μπότα τριών ιμπεριαλιστών του ελληνικού, γιουγκοσλαβικού και βουλγαρικού.

Στη Μακεδονία στρώθηκαν τα κοκάλα χιλιάδων παιδιών του λαού στα τελευταία μακελειά. Η Μακεδονία είναι και πάλι ο τόπος όπου διασταυρώνονται οι βλέψεις των διαφόρων ληστών της κεφαλαιοκρατίας. Ο διπλωματικός οργασμός και οι πυρετώδικοι εξοπλισμοί των τελευταίων ημερών, πόσο μεγάλη σχέση έχουν με τη βασανισμένη Μακεδονία! Πόσες ανθρώπινες τραγωδίες και φρίκες της ετοιμάζει η κεφαλαιοκρατία. Και γιατί εδώ πριν απ’ όλα θα διαδραματιστούν οι πολεμικές επιχειρήσεις, γιατί εδώ αντιμετωπίζεται η αντίσταση της καταπιεζόμενης εθνότητας των Μακεδόνων, γι αυτό το λόγο ακριβώς η τρομοκρατία ενάντια στον εργαζόμενο πληθυσμό είναι αφάνταστη πιο απάνθρωπη από άλλα μέρη.
Την ίδια στιγμή που η ελληνική κεφαλαιοκρατία εγκαινιάζει στη Μακεδονία ένα καθεστώς τρόμου και αίματος – απαράλλαχτα όπως η βουλγαρική κεφαλαιοκρατία με τους κομιτατζήδες της και η σερβική με τους χωροφύλακες της, - την ίδια αυτή στιγμή η αντιλαϊκή κυβέρνησή της προετοιμάζει για τις 5 του Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη την 4^η Βαλκανική διάσκεψη, που σκοπό της έχει τάχα τη «βαλκανική συνεννόηση». Ψέμα! Είναι ένα μέσο προετοιμασίας του καινούριου πολέμου, ένα πεδίο διαπάλης των βαλκανέζων ιμπεριαλιστών, που θέλουν να ξαναρίξουν στην αλληλοεξόντωση τους λαούς της Βαλκανικής. Και η Μακεδονία διαλέγεται και πάλι σαν θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων.

Ο «Ριζοσπάστης», που στον αντιπολεμικό του αγώνα και τον αγώνα για το ξεσκλάβωμα των καταπιεζόμενων Μακεδόνων θυσίασε αυτές τις μέρες ακόμα τρεις συντάχτες του, καλεί τους Έλληνες εργάτες και αγρότες να ενισχύσουν την πάλη για την απελευθέρωση των υπόδουλων εθνικοτήτων και μειονοτήτων. Καλεί τους ίδιους τους εργαζόμενους Μακεδόνες, Αλβανούς, Εβραίους κλπ. Στις γραμμές του ενιαίου επαναστατικού μετώπου. Η μεγάλη έρευνά του για τη ζωή και τη σκλαβιά των Μακεδόνων, που αρχίζει να δημοσιεύεται από σήμερα, αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετεί.

ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ, ΟΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΦΛΩΡΙΝΑ, Οχτώβρης 1933
Μακεδονία. 200 χιλιόμετρα με το τραίνο από τη Θεσσαλονίκη στη Φλώρινα που κάναμε, φτάσανε να μας δώσουν την πρώτη τρομαχτική εντύπωση.

Πρωί πρωί ώρα 7.20’. Ο σταθμάρχης χτυπάει βιαστικά την καμπάνα για την αναχώρηση. Δίνει το σινιάλο μέσα σε μια περίεργη ησυχία. Οι επιβάτες λες και μουγκάθηκαν. Κοιτάει ο ένας τον άλλον με δυσπιστία. Μονάχα οι πουλητές των εφημερίδων ξελαρυγγίζονται.

- …Εφημερίδεεες … μεταφορά του Γκαγκάλωωωφ!
- Νέα συμπλοκή στα σύνοραα…

Τόσο βαριά είναι η ατμόσφαιρα, τόσο πυκνά είναι τα σύννεφα μιας φοβερής απειλής πάνω σ’ ολάκερη τη Δυτική Μακεδονία που διασχίσαμε σήμερα, που χτυπάει στο μάτι με τα ζωηρότερα χρώματα. Τι θα γίνει; Τι πρόκειται να γίνει να γίνει εδώ πάνω; Μάταια προσπαθώ να ανοίξω συζήτηση με δύο Δυτικομακεδόνες που συνταξιδεύουμε.

- Για πού πάτε;

Ο μικρότερος κοιτάει το μεγαλύτερο σα να τον ρωτάει με τη με τη ματιά του (να το πώ;).Τον προλαμβάνει ο μεγαλύτερος.

- Για την Επισκοπή πάμε, πατριώτη…
- Και πώς τα περνάτε εκεί πάνω; Οι φόροι; Οι Τράπεζες, οι τοκογλύφοι;…

Κοιτάει με δυσπιστία, ρίχνει μια ματιά έξω από το τζάμι, κοκκινίζει, ξεροκαταπίνει και δεν μιλάει. Δεν κατάλαβε μήπως;

Τον ξαναρωτώ με επιμονή, σιγώτερα, συστηματικότερα. Επιμένει να μου απαντάει ξερά με μονοσύλλαβα, χωρίς εκείνες τις τραγικές λεπτομέρειες που με έκαναν αργότερα ν’ ανατριχιάσω.

Το τραίνο φεύγει ολοταχώς για τη Φλώρινα. Στις γέφυρες του Αξιού, σε παράταξη, με οπλισμό πολέμου οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα. Ο σκοπός στη σκοπιά του στέκεται προσοχή.

Εδώ και εκεί, μέσα στα χωράφια, ομάδες τσακισμένα στρατιωτάκια, χλωμά, σκονισμένα, άρρωστα, ξάγρυπνα, γυρίζουν από τις ενέδρες για κομιτατζήδες. Μια ατμόσφαιρα πολεμική, βαριά, δύσκολη. Κάθε Μακεδόνας για τον Ελληνικό ιμπεριαλισμό κι ένας κομιτατζής. Κάθε καταπιεζόμενος κι ένας εχθρός της «πατρίδας».

Η μεταφορά του κομιτατζή Γκαγκάλωφ, στη Φλώρινα, άνοιξε καινούργιες πληγές. Ολόκληρα χωριά άρχισαν να τρέμουν απ’ την απειλή των ανακρίσεων για την ιστορία του Γκαγκάλωφ.

Και τα μέσα είναι γνωστά στους Μακεδόνες.

- Ξέρεις, ρε Βούργαρε, τον Γκαγκάλωφ;
- Νέζναμ… (δεν ξέρω…).
- … Ρε κομιτατζή, τον πατριώτη σου δεν ξέρεις;
- Νέζναμ…

Κι’ αρχίζουν τα βασανιστήρια μέσα στα μπουντρούμια της Φλώρινας, της Καστοριάς, της Έδεσσας. Τέτοια βασανιστήρια, που σου φέρνουν ανατριχίλα. Πώς να μιλήσουν οι συνταξιδιώτες μου στο τραίνο; Πώς να ανοίξουν την καρδιά τους; Πως να μου διηγηθούν τα πάθη που υποφέρει ο καταπιεζόμενος Μακεδονικός λαός;

Το τραίνο κυλάει πάνω στις σιδερογραμμές του, λαχανιασμένο κι’ εμείς προσπαθούμε ν’ αρπάξουμε εντυπώσεις και πληροφορίες προτού ακόμα φτάσουμε στο σημείο του προορισμού μας.

  ΒΛΑΧΟΙ, ΒΟΥΛΓΑΡΟΦΩΝΟΙ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Κάπου στο διπλανό κουπέ άναψε η συζήτηση. Ένας Βλάχος απ’ τη Βέροια μιλάει, απ’ το χωριό Σελ.

- Είμαστε 800 κτηνοτροφικές οι οικογένειες. Η ζωή μας έγινε μαρτύριο… Ούτε το γάλα, ούτε το μαλλί, ούτε τ’ αρνιά μας δίνουν τα μέσα να ζήσουμε… Δεν έμεινε πια ζωή για μας, αδερφέ μου…

Ένας παπάς επεμβαίνει.

- … Πρέπει νάμαστε ευχαριστημένοι απ’ ό,τι μας δίνει ο Θεός…
Ο Βλάχος, αγριεύει, κοκκινίζει κοιτάει κατάματα τον παπά.
- Τι λες ορέ παπά μου… Ο Θεός να δίνει, ο Τσαλδάρης κι’ ο Βενιζέλος να τα’ αρπάζουν κι’ εγώ να ψοφάω απ’ την πείνα με τα σκυλιά μ’, τα παιδιά μ’, και τ’ αρνιά μ’… Τι σόι Θεός είναι τούτος; 160 δραχμές στο κεφάλι τ’ αρνί, φόρο, χώρια βοσκές, αγροζημιές, προστίματα, εντάλματα… Φύγανε καμιά 100 οικογένειες στη Ρουμανία απ’ το χωριό, μα κι αυτοί τραβάν το διάβολό τους.
Εμείς τα προκόψαμε δω… Είμαστε Έλληνες. Αν κάνεις όμως πως αγριεύεις το φορατζή, σου την κολλάει αμέσως: «παληορομούνι».

Ένας πρόσφυγας Λαζός, χώνεται στη συζήτηση και σε λίγο τον ακούν όλοι, με τ’ αυτιά κολλημένα στον ομιλητή. Τους έχει μαγέψει. Τους συνεπήρε με τα σταράτα και ξεκάθαρα λόγια του.

- …Δεν είναι δουλειά, αδέρφια, αυτό… Άμον είναι καπιταλισμός, εμείς θα πεθάνουμε… Εμείς πα δουλεύουμ’ για τη πλούσιοι, για το κράτος που παίρνει κανόνια, για τον τοκογλύφο…

Οι δύο Μακεδόνες σκύψανε προς το μέρος του. Ακούνε αφοσιωμένοι, προσεχτικοί. Δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Ακούει κι ο παπάς και ο Βλάχος κουνάει το κεφάλι του επιβεβαιώνοντας. Ο Λαζός τα λέει όμορφα.

- Να… εφέτος η γη μας έδωσε καρπό πλούσιο. Σιτάρι, σταφύλια, σουσάμια, σίκαλι. Το χωριό μας το Λουζάνους πνίγηκε στο σιτάρι. Που είναι τα λεπτά; Κράτησε η Αγροτική, άρπαξε η Εθνική, λήστεψαν οι τοκογλύφοι κι οι πλούσιοι μπακάληδες… κι εμείς μείναμε με τα αδειανά σακιά στα χέρια. Στα Γιαννιτσά πάλι δεν μπορούμε να πάμε για ν’ αγοράσουμ’ ένα μαντήλι. Τα Χριστούγεννα πάλι θα μας σφίξει η πείνα…

Ξαφνικά, ενώ όλοι σιωπούσαν έχωσε το χέρι του στο κόρφο του και με προσοχή έβγαλε ένα πράμα τυλιγμένο σ’ ένα μαντήλι. Όλων τα μάτια κολλήσανε πάνω του. Το ξετύλιξε με προσοχή άνοιξε φαρδιά πλατιά μια «Φωνή του Εργάτη» κι’ άρχισε να διαβάζει με φωνή σιγαλή.

«Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ…»
Κι ενώ το τραίνο προχωρούσε μέσα απ’ τους αγρούς, που όργωναν σκελετωμένα άλογα και στυμμένοι αναιμικοί αγρότες, μέσα από τα χωριουδάκια που στα παράθυρα ξεπρόβαλαν χλωμές μορφές παιδιών που τάλυωσε η ελονοσία ο άγνωστος σύντροφος μέσα στο βαγόνι διάβαζε και εξηγούσε λέξη προς λέξη το κύριο άρθρο της «Φωνής». Χειρονομούσε ζωηρά, τους κοιτούσε στα μάτια τους χάιδευε.

Ένας ένας κατεβαίνουν στους σταθμούς. Μονάχα εμείς εξακολουθούμε το ταξίδι. Ένα ταξίδι πολύ σοβαρό, πολύ δύσκολο, μέσα στη μαυρίλα που έχει πλακώσει εδώ πάνω, μέσα στη διαρκή απειλή να ξεσπάσει απ’ ώρα σ’ ώρα μια μπόρα τρομαχτική.

 ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΙΜΑ… Ο ΒΟΥΡΔΟΥΛΑΣ, Ο ΥΠΟΚΟΠΑΝΟΣ, ΚΑΙ ΚΑΠΕΤΑΝΕΟΙ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ… ΚΑΙ ΤΑ Ε. Ε. Ε.
Όπως πέφτουν τα κοράκια στο ψοφίμι, έτσι έχουν πέσει και στη Φλώρινα όλα τα κακοποιά στοιχεία – όργανα του ελληνικού σοβινισμού στον τόπο αυτό.

Στο σταθμό, όλος ο συρμός, μόλις έφθασε, πολιορκήθηκε από χαφιέδες, χωροφύλακες και καπεταναίους.
Ο ίδιος ο Καραμαούνας, διοικητής της ασφάλειας, πρώτος στο σταθμό.
Ζητάνε κομιτατζήδες, ποιοι; Οι ληστές και οι δήμιοι του Μακεδονικού λαού.

Ας τους πάρουμε όμως με την αράδα.

 ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ Ε.Ε.Ε ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ
Σ' όποιο δημόσιο κτίριο κι αν μπείτε θα σας κάνουν εντύπωση τα κολλημένα χαρτιά κι οι ταμπέλες με τη φράση "μιλάτε την ελληνική...". Αυτό είναι το έργο της φασιστικής Ε.Ε.Ε. (Εθνική Ένωσις Ελλάς). Αυτό είναι η επίσημη προσταγή σα να λέμε στους Μακεδόνες. Πίσω απ' αυτό όμως κρύβονται χιλιάδες καθημερινά επεισόδια σε βάρος της μακεδονόφωνης μειονότητας. Καταγγέλλονται απ' τα καθάρματα της Ε.Ε.Ε. για κομιτατζήδες, απειλούνται με εκτοπισμούς, διώκονται για λαθραίο καπνό, βρίζονται βουλγαρόσποροι και τρομοκρατούνται.

Η Ε.Ε.Ε. διευθύνεται εδώ από "αντάξιους" ληστές και δημίους με το σκοπό που έχει και η οργάνωση αυτή. Ο Ρώμπαμπας, γιος του καπετάνιου - ληστή - μακεδονομάχου Ρώμπαμπα. Με ένα σωρό βρωμιές στο παρελθόν τους, με μια σειρά πράξεις σε βάρος της μειονότητας. Ο καπετάν Γιαταγανάκης, ένας τυχοδιώκτης που κολλάει σα βδέλλα στους διάφορους οργανισμούς για να ληστεύει.

Ο Καρούζης, ένας έμπορος υφασμάτων, που συνδυάζοντας τον "πατριωτισμό" με το συμφέρον (μήπως έχουν και τίποτε άλλο για σκοπό τους;) έριξε το σύνθημα να μη ψωνίζουν οι κάτοικοι Φλωρίνης απ' τους Εβραίους για να δουλεύει το μαγαζί του. Οι εκατό οικογένειες Εβραίων που είναι στη Φλώρινα τρομοκρατούνται ιδιαίτερα απ' τα παραπάνω καθάρματα.

Ο Χρυσικός, απότακτος ταγματάρχης κι ο Χρυσάφης, ένας ντόπιος ληστής. Να το επιτελείο της Ε.Ε.Ε. στη Φλώρινα. Αυτοί που οργάνωσαν τον προπέρσινο τρομοκρατώντας τη μακεδονική μειονότητα και κάνοντας την αρχή της δολοφονικής καριέρας των σκατόχρωμων.

ΟΙ ΑΛΚΙΜΟΙ ΚΙ’ ΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ
Παράλληλα με τη δουλειά των Ε.Ε.Ε. τις επιδειχτικές παρελάσεις, τις πατριωτικές γιορτές, τις αντιμακεδονικές τρομοκρατικές πράξεις τις βοηθούν και οι "άλκιμοι" και οι πρόσκοποι. Ο αρχηγός δε των προσκόπων είναι χαφιές με καρνέ της ασφάλειας. Οι δυο αυτές οργανώσεις στρατολογούν τα μέλη τους τόσο απ' τις φτωχές μάζες της μειονότητας με την τρομοκρατία για να κάνουν γενίτσαρους, όσο και απ' τα τζάκια των καπεταναίων για να τους έχουν χαφιέδες στα σχολεία.

Τέτοιες πράξεις μαθητών που συνεργάζονται με τους δασκάλους και την αστυνομία χαφιεδικά θα αναφέρουμε σ' άλλο κεφάλαιο.

Ένα χαρακτηριστικό απ' τη δράση των "αλκίμων" είναι η προπαγάνδα ενάντια στη μακεδονική γλώσσα.
Φτάσανε στο σημείο να καταγγέλλουν στους καθηγητές παιδιά που μιλούσαν μακεδονικά που τα απαγορεύουν στο σχολείο.

Ν. ΚΟΝΤΟΣ

ΑΥΡΙΟ: Συνέχεια των τρομοκρατικών ενεργειών της Ε.Ε.Ε. – Στα χωριά της Φλώρινας

Феноменот ,,уништување,, на партијата Златна Зора. Το φαινόμενο «εξάρθρωση» του κόμματος Χρυσή Αυγή

 

Αναδημοσίευση από την NOVA ZORA, τεύχος Νοεμβρίου 2012.

Η λεγόμενη δεξιά και ειδικά οι Νεοδημοκρατικοί κύκλοι, κομπάζουν και επιδεικτικά δηλώνουν τόσο στο εσωτερικό όσο και σε εξωτερικούς κύκλους ότι θα εξαρθρώσουν το κόμμα. Αρωγός η δικαστική εξουσία (εν μέρη σωστά έστω καθυστερημένα αλλά ημιτελές πράττει) μετά την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγήτικο χέρι. Το επεισόδιο ήταν η αφορμή επίσης για το έναυσμα κομματικού προπαγανδιστικού πολέμου τόσο από συμπολιτευτικούς όσο και από αντιπολιτευτικούς κύκλους για την «σκύλευση του πτώματος».  Αποκλειστικό συμφέρον η κομματική ψηφοθηρική ενίσχυση των κομματικών σχηματισμών και τα ΜΜΔ (Μέσα Μαζικής Διαστρέβλωσης) αρωγός του συστήματος.

Ο Πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί τους θεωρούν ότι η εξάρθρωση της Χ.Α. θα αποτελεί την εν δυνάμη δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων και συμπαθώντων αυτού του ναζιστικού κόμματος (ευελπιζώντας σε κατάρρευση) και ενίσχυση ευρύτερα της Νέας Δημοκρατίας, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εκλογικών αναμετρήσεων στο μέλλον. Θέλει επίσης ο Πρωθυπουργός να

Διαβαλκανικό γλέντι Βλάχων στη Βέροια

 

Βίντεο από το Διαβαλκανικό γλέντι Βλάχων στη Βέροια.

Οι Βλάχοι ή Αρ’μάνοι ζουν διάσπαρτοι σε όλα τα σημερινά βαλκάνικα κράτη.

Το 1905 οι Βλάχοι αναγνωρίστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκτατορία ως ξεχωριστό Μιλιέτ, δηλαδή ως χωριστή, αυτόνομη κοινότητα με δικαίωμα διδασκαλίας στη γλώσσα τους.

Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι Βλάχοι ήταν από τους λίγους λαούς που, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν δικό τους κράτος παρόλο που πρόσφεραν πολλά στην δημιουργία πολλών σύγχρονων κρατών των Βαλκανίων όπως είναι π.χ. η Ελλάδα και η Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Στην Ελλάδα, το προνόμιο διδασκαλίας στη γλώσσα τους οι Βλάχοι το διατήρησαν μέχρι το 1945 όταν το ελληνικό κράτος (δείχνοντας μάλλον αχαριστία για την προσφορά των Βλάχων στην ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους) έκλεισε τα 32 δημοτικά βλάχικα σχολεία και αργότερα τις 14 βλάχικες εκκλησίες.

Σήμερα η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που συνεχίζει να αναγνωρίζει τη βλαχική ή αρ’μανική γλώσσα και το βλάχικο έθνος αποδεικνύοντας έμπρακτα την ευγνωμοσύνη της στους Βλάχους για την ηρωική προσφορά τους στην ίδρυση του σύγχρονου μακεδονικού κράτους.

Διαβάστε περισσότερα στη ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ (κλικ εδώ)

16 Νοεμβρίου – Διεθνής Ημέρα για την Ανεκτικότητα.

 

 

Δελτίο Τύπου

16 Νοεμβρίου – Διεθνής Ημέρα για την Ανεκτικότητα.

Φλώρινα / Lerin, 16 Νοεμβρίου 2013

Το 1995 ο Ο.Η.Ε. καθιέρωσε την ημέρα αυτή σαν Παγκόσμια Ημέρα Ανεκτικότητας με σκοπό να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού.

Δεν μπορεί να υπάρχει πολιτισμός και κουλτούρα σε μια χώρα αν οι πολίτες της δεν σέβονται τη διαφορετική εθνική καταγωγή, τη διαφορετική θρησκεία, φύλο κ.ο.κ, καθώς επίσης δεν μπορεί να υπάρχει σωστή εκπαίδευση σε μια δημοκρατική χώρα χωρίς ένα γενικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της όπου οι νέοι να μαθαίνουν για την ανεκτικότητα και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ελληνική κοινωνία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης ανεκτικότητας και μη ανοχής της διαφορετικότητας. Η οικονομική κρίση οδηγεί την κατάσταση προς το χειρότερο με το μίσος, τη ξενοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον ρατσισμό και τον νεοναζισμό να πολλαπλασιάζονται και να οδηγούν την κοινωνία σε συγκρούσεις.

Στην Ελλάδα ελάχιστοι είναι οι Έλληνες πολίτες που γνωρίζουν ότι στην χώρα μας υπάρχουν εθνικές μειονότητες όπως η Μακεδονική και η Τουρκική οι οποίες βέβαια δεν αναγνωρίζονται από την Ελληνική πολιτεία και τα μέλη της δεν απολαμβάνουν ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι η εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας. Αντιθέτως παρουσιάζονται σαν πράκτορες και προδότες της πατρίδας.

Κατά τη γνώμη μας βέβαια ο όρος ανεκτικότητα είναι ελλειμματικός γιατί απλά πολλές φορές μπορεί να υπάρχει κάτω από πίεση ή συμβιβασμό. Η λέξη αποδοχή εκφράζει πληρέστερα το σεβασμό της διαφορετικότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μελών μια κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.

Η ανεκτικότητα – αποδοχή οδηγεί τους πολίτες σε σχέσεις αλληλοσεβασμού, κατανόησης, ειρηνικής συμβίωσης και τις κοινωνίες τους πρότυπα κοινωνιών.

Το Γραφείο Τύπου της Ε.Ε.Σ. – Ουράνιο Τόξο

http://www.vinozito.org/news/2013/november16_g.asp

 

Self-determination from European Free Alliance

Βίντεο της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας (European Free Alliance – EFA) για το δημοκρατικό δικαίωμα του Αυτοπροσδιορισμού. 

(για να δείτε το βίντεο κάντε ‘κλικ’ στο κουμπάκι play > )

 

Η Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, EFA, είναι ένα Ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα το οποίο αποτελείται από 40 κόμματα, προερχόμενα από 17 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μια δημοκρατική και ειρηνική οργάνωση η οποία αγωνίζεται για περισσότερο σεβασμό προς περιοχές και μειονότητες στην Ευρώπη.

Το Ουράνιο Τόξο, πολιτικό κόμμα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας.

Η γέννηση του «βαθέος κράτους»

 

ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ

Η γέννηση του «βαθέος κράτους»

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών 10/11/2013. Γράφει Ο ΙΟΣ.

Η πάταξη της κοινωνικής αντιπολίτευσης με δυναμικές μεθόδους που παρακάμπτουν τη δημοκρατική νομιμότητα δεν είναι καθόλου πρόσφατη υπόθεση.

Με τον όρο «βαθύ κράτος» υποδηλώνεται ένα άτυπο πλέγμα το οποίο συγκροτείται διαχρονικά στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού, σε στενή επαφή με εξωθεσμικούς παράγοντες και μερίδα του πολιτικού προσωπικού, διαπερνάται από την αντίληψη ότι τα εθνικά συμφέροντα παρεμποδίζονται από τη λειτουργία των δημοκρατικών κανόνων και τις «υπερβολικές» ελευθερίες που έχουν «παραχωρηθεί» σ’ έναν «ανώριμο» πληθυσμό, αναλαμβάνει δε εν κρυπτώ να εφαρμόσει την «εθνικά ορθή» πολιτική με δραστηριότητες που κινούνται στο μεταίχμιο κρατικής δραστηριότητας και «ιδιωτικής» κινητοποίησης.

Για τις απαρχές του ελληνικού «βαθέος κράτους», οι γνώμες διίστανται. Κάποιοι τις τοποθετούν στην εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας (1936), άλλοι στην επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, με την έλευση της προλεταριοποιημένης προσφυγιάς και την αναπόφευκτη όξυνση της ταξικής πάλης. Η μονογραφία του καθηγητή Γιώργου Μαυρογορδάτου για τον «προδρομικό αλλά ατελή φασισμό» των αντιβενιζελικών «Επιστράτων» του 1916 μετακίνησε αυτό το χρονικό όριο λίγα χρόνια νωρίτερα.

Στην πραγματικότητα, η προσεκτική μελέτη των δικτύων, των ανθρώπων που τα στελέχωσαν και της συλλογιστικής που επιστρατεύτηκε για τη νομιμοποίησή τους μας πάει ακόμη πιο πίσω: στη χρεοκοπία του 1893, όταν για πρώτη φορά τέθηκε επί τάπητος όχι μόνο η στρατηγική ανεπάρκεια και βαθιά διαφθορά των «εκσυγχρονιστών» ηγετών της προηγούμενης περιόδου, αλλά και η ανάγκη ενός ριζικού αναπροσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Από τον «εσωτερικό εχθρό»…

Το «αναπτυξιακό» μπουμ της δεκαετίας του 1880, με μεγάλα δημόσια έργα που μετέτρεψαν την ανατολίτικη Ψωροκώσταινα σε απομίμηση ευρωπαϊκού κρατιδίου, είχε βασιστεί κυρίως στον εξωτερικό δανεισμό, με όρους που ισοδυναμούσαν με λεηλασία του (δανεικού) χρήματος από τους μεσολαβητές τραπεζίτες και λοιπούς κερδοσκόπους, όπως ο διαβόητος Ανδρέας Συγγρός. Η κατηγορηματική δήλωση του Τρικούπη στη Βουλή ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (1.12.1893), η μερική στάση πληρωμών προς τους πιστωτές του εξωτερικού και η αναζήτηση ενός συμβιβασμού μαζί τους οδήγησαν σε δραματική αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού κλίματος.

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της μεταβολής αποτελεί η ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση των δύο πρώτων εορτασμών της εργατικής Πρωτομαγιάς, το 1893 και το 1894: ενώ τον Μάιο του 1893 το γεγονός περιγράφεται στον Τύπο σαν ένα εξωτικό αλλά ανώδυνο δείγμα απρόσφορης μίμησης των ευρωπαϊκών προτύπων, ο επόμενος εορτασμός προκαλεί ρίγη αγανάκτησης για την υπονόμευση της εθνικής οικονομίας από τις πρώτες απεργίες κι εργατικές διεκδικήσεις, που εμπόδιζαν τους αστούς να βγουν από την κρίση μετακυλώντας το βάρος στα ασθενέστερα στρώματα, ακολούθησε δε μέσα στο καλοκαίρι το πρώτο κύμα διώξεων των ντόπιων σοσιαλιστών. Τις αντικαπιταλιστικές διαθέσεις των ημερών αντανακλούν και κάποιες σποραδικές τρομοκρατικές ενέργειες, όπως η ρίψη δυναμίτη στην αυλή του μεγάρου του Ανδρέα Συγγρού, με αποτέλεσμα κάποια σπασμένα τζάμια και την καταστροφή του ιδιωτικού θερμοκηπίου του: «Μοι εστοίχισεν ολίγας δραχμάς εις επισκευάς της οικίας μου και εις τηλεγραφικά έξοδα ευχαριστήρια δι’ απειρίαν συγχαρητηρίων, ά εδέχθην επί τη σωτηρία μου, μεταξύ των οποίων και του Σουλτάνου Χαμίτ», σχολιάζει κυνικά ο ίδιος ο μεγιστάνας στα απομνημονεύματά του (Αθήνα 1908, τ. Γ΄, σ. 174).

Δίπλα στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, την οργή όσων καλούνταν να πληρώσουν τα σπασμένα της υπερχρέωσης ένιωσε σε μεγάλο βαθμό και η επαγγελματική κάστα των επαγγελματιών στρατιωτικών. Καθόλου άδικα, αφού στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου οι στρατιωτικές δαπάνες κάλυπταν πάνω από 20% του προϋπολογισμού κι ένα 40-70% των δημόσιων δαπανών μετά την αφαίρεση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους (Δερτιλής 2005, σ. 835). Η δυσφορία αυξανόταν από το γεγονός ότι, εκτός από την εθνική άμυνα, ο στρατός ήταν επίσης επιφορτισμένος με την εσωτερική καταστολή – από τη διενέργεια αστυνομικών περιπόλων στο κέντρο της Αθήνας μέχρι την καταδίωξη της ληστείας ή την πάταξη αγροτικών εξεγέρσεων στην επαρχία. «Εύκολα ειρωνευόταν ο κόσμος τους σπαθοφόρους», θυμάται χαρακτηριστικά η Ναταλία Μελά. «Αλλοι έλεγαν το στρατό περιττό, άλλοι του έριχναν όλες τις ευθύνες του κακού. Βγήκαν και εφημερίδες να βρίζουν συστηματικά. Εξεστράτευσαν μια μέρα και οι αξιωματικοί και έσπασαν τα γραφεία της “Ακροπόλεως”» («Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 57-8).

Αφορμή τής όχι και τόσο ηρωικής αυτής «εκστρατείας» υπήρξε ένα ειρωνικό πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας (14.8.1894) για τον απρόκλητο ξυλοδαρμό ενός πολίτη από τρεις αξιωματικούς. «Το ανά μέσον στρατού και πολιτών χάσμα ευρύνεται», διαβάζουμε εκεί. «Οι αξιωματικοί φιλοτιμούνται ολοέν να το ανοίγουν περισσότερον, ανοίγοντες τρύπες εις τα κεφάλια των πολιτών. Και το μίσος αυξάνεται, και το μίσος προχωρεί. [...] Πόσα γαλόνια είδατε να ξηλωθούν ύστερον από τόσους δαρμούς, κρεμάσματα, σπάσιμο κεφαλών, λιάνισμα πλευρών, πετσόκομμα, διαπομπεύσεις; Πόσοι από αυτούς τους αρειμανίους ήκουσαν από στόματος της ελληνικής δικαιοσύνης ότι είνε ανίκανοι να φέρουν ξίφος και στέμμα; Πόσους από αυτούς εκάλεσε ποίος υπουργός δια να βάλη το χεράκι του εις τους χρυσούς των ώμους και να τραβήξη τα λάμποντα κουμπάκια; [...] Ευρύνεται το χάσμα μεταξύ πολιτών και στρατού. Και εις το χάσμα αυτό εναποθέτομεν την πάσαν ελπίδαν μας σωτηρίας από τοιαύτην στρατοκρατίαν. Λυπηρόν, αλλά λογικόν. Το μίσος των πολιτών κατά των αξιωματικών, αυτό ημπορεί να αναπληρώση την μέχρι τούδε αφροντισίαν Βασιλέως και υπουργών, Πολιτείας και Δικαιοσύνης».

Την καταγγελία του ατιμώρητου αυταρχισμού συμπλήρωνε η ευθεία αμφισβήτηση της χρησιμότητας και του κοινωνικού ρόλου του σώματος: «Ευκαιρία για σας, ω μεγαλοϊδεάται, να βγήτε συνήγοροι αυξήσεως και πληθύνσεως των αξιωματικών, αφού συνηθίζουν εις το ανθρώπινο αίμα εις τις ράχες και τα κεφάλια μας, και έχομεν ούτω βεβαιότητα δια την ανδρείαν των. [...] Εβγάτε και γεμίσατε στήλας και σελίδας να διπλασιασθούν οι ταγματάρχαι, να τριπλασιασθούν οι λοχαγοί, να δεκαπλασιασθούν οι των άλλων βαθμών, δια να… πάρουμε την Πόλι!»

Μια τέτοια πρόκληση δεν μπορούσε φυσικά να μείνει αναπάντητη. Το μεσημέρι της 20ής Αυγούστου, 86 αξιωματικοί ακολουθούμενοι από άγνωστο αριθμό φαντάρων επέδραμαν στα γραφεία της εφημερίδας και τα κατέστρεψαν. Οι επιδρομείς παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο με τη σχετικά ήπια κατηγορία της φθοράς ξένης περιουσίας, αθωώθηκαν όμως πανηγυρικά δίχως την παραμικρή αιτιολογία (24.9.1904). Ενάμιση μήνα μετά, στις 12 Νοεμβρίου 1894, κάποιοι απ’ αυτούς προχώρησαν στην ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» (Ε.Ε.), μυστικής οργάνωσης με «αόρατον αρχήν», καταστατικό δε σκοπό «την αναζωπύρωσιν του εθνικού φρονήματος» και την προώθηση των στόχων του ελληνικού αλυτρωτισμού. Η ημερομηνία αυτή συνιστά και την πράξη γέννησης του ελληνικού βαθέος κράτους: ο σκληρός πυρήνας του κρατικού μηχανισμού, ο στρατός, αναλάμβανε να επαναφέρει τη δημόσια συζήτηση για την κρίση στη «σωστή» (για τα συμφέροντά του) κοιτίδα.

…στον εξωτερικό και τούμπαλιν

Μολονότι ξεκίνησε ως συντεχνιακή οργάνωση των κατώτερων αξιωματικών, η Εθνική Εταιρεία δεν περιορίστηκε τελικά στους στρατώνες. Επέκτεινε τις στρατολογίες της στους χώρους της διανόησης που ήταν οργανικά δεμένοι με τα μεγαλοϊδεατικά προτάγματα κι είχαν κάθε λόγο να επιθυμούν μια παρόμοια διέξοδο: μεταξύ των «επιλέκτων» πολιτών που μυούνται στο «μυστικό» της συγκαταλέγονται κυρίως δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και δημοφιλείς λογοτέχνες της εποχής. Λιγότερο διαυγείς υπήρξαν οι χρηματοδότες της, οικονομικοί ως επί το πλείστον παράγοντες του βασιλείου και της διασποράς, οι οποίοι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία την «προίκισαν» με πάνω από 1 εκατομμύριο δραχμές, κυρίως από τον Δεκέμβριο του 1896 και μετά («Πρωία» 21-22.6.1900). Πιστοποιημένη είναι, αντίθετα, η επικοινωνία του δικτύου με τον άνθρωπο που έμελλε να αναδειχθεί σε κεντρικό εκφραστή αυτού του βαθέος κράτους: τον διάδοχο Κωνσταντίνο (Στρατηγού Π.Γ. Δαγκλή, «Αναμνήσεις – Εγγραφα – Αλληλογραφία», Αθήναι 1965, τ. Α΄, σ. 139-40).

Η «κινηματική» περίοδος του τυπικά «παράνομου» αυτού μηχανισμού ολοκληρώθηκε με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Αφορμή για την πυροδότησή του έδωσε η ολιγοήμερη εισβολή στο οθωμανικό έδαφος 3.000 έμμισθων ανταρτών της Ε.Ε., τους οποίους είχε μεταφέρει μέχρι τα σύνορα ο πρωτεργάτης της (και γιος ηγετικού της στελέχους), ανθυπολοχαγός Παύλος Μελάς (27-30.3.1897). Αντί να πάρει τη Θεσσαλονίκη και την Πόλη, ο ελληνικός στρατός κατέρρευσε ωστόσο πανηγυρικά μέσα στις επόμενες μέρες, με χιλιάδες στρατιώτες να το βάζουν στα πόδια μόλις ακούστηκε πως «έρχονται οι Τούρκοι» και τους αξιωματικούς να πρωτοστατούν σε ηρωικές μάχες με τους πολίτες για την κατάληψη μιας θέσης στα τρένα της μεγάλης φυγής. Ο ίδιος ο Μελάς, που τη στιγμή της έναρξης των μαχών είχε πάρει άδεια για να παρακολουθήσει τη… θεία λειτουργία στη γειτονική Λάρισα, προκάλεσε μεν τη σύρραξη αλλά παρέμεινε ουσιαστικά άκαπνος, καθώς υπηρετούσε ως βύσμα στην «παρθένο πυροβολαρχία» του πρίγκιπα Νικολάου. Ο πόλεμος έληξε με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, που ήδη από τις 23 Μαρτίου είχαν προειδοποιήσει ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουν την παραμικρή μεταβολή συνόρων, ενώ ο τουρκικός στρατός είχε φτάσει λίγο έξω από τη Λαμία (7.5). Ακολούθησε η υπογραφή προκαταρκτικής συνθήκης ειρήνης (6.9) με την οποία η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλει στην Πύλη αποζημίωση 4.000.000 λιρών (100.000.000 δρχ.), διασφαλίζοντας ταυτόχρονα «τα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος» με την επιβολή διεθνούς ελέγχου πάνω στα οικονομικά της.

Την ήττα ακολούθησε, φυσικά, η κατακραυγή. Πολλοί από τους «παρασυρθέντες» από τον εθνικό οίστρο της πρώτης περιόδου έσπευσαν να πάρουν τις αποφάσεις τους, κάποιοι μάλιστα από τους άμεσα ενεχόμενους στην εθνική πανωλεθρία εξελίχθηκαν στους δριμύτερους κατηγόρους της «δυσωνύμου» -πλέον- Εταιρείας. Η ηγεσία της Ε.Ε., απ’ την πλευρά της, ασχολήθηκε περισσότερο με την προστασία «του περισσεύματος» των κεφαλαίων της, «όπερ επωφθαλμία η κυβέρνησις», φροντίζοντας σ’ αυτή τη δύσκολη εθνική στιγμή να στείλει το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της «εις το Εξωτερικόν» (Αρχείο Δαγκλή, όπ.π., σ. 151). Κάτω από την πίεση κυβέρνησης και κοινής γνώμης, ιδίως μετά τη δημοσίευση του διαχειριστικού ελέγχου που πραγματοποίησαν υπάλληλοι του υπ. Οικονομικών στο ταμείο της, το τελευταίο Δ.Σ. της Ε.Ε. αποφάσισε την 1η Δεκεμβρίου 1900 την αυτοδιάλυση της οργάνωσης. Το ίδιο παρέμεινε ωστόσο σε λειτουργία, επιφυλάσσοντας στον εαυτό του τον ρόλο σκιώδους καθοδηγητικού οργάνου της επίσημης κρατικής ηγεσίας: «Κατά πρότασιν του ανθυπολοχαγού του πυροβολικού Παύλου Μελά και του καθηγητού Νικολάου Πολίτου, το Δ.Σ. της Εταιρείας δεν διελύθη. Απεφασίσθη να συνέρχεται από καιρού εις καιρόν και να συζητή τα εθνικά ζητήματα, εισηγούμενον αναλόγους λύσεις εις την εκάστοτε Κυβέρνησιν» (Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, «Ο Μακεδονικός Αγών», Αθήναι 1979, σ. 124). Η μετάλλαξη του θορυβώδους αλυτρωτικού παρακράτους σε αόρατο «βαθύ κράτος» είχε ολοκληρωθεί.

Σε αντίθεση με τον «ατυχή» πόλεμο του 1897, η δυναμική επανενεργοποίηση του ίδιου δικτύου, μισή δεκαετία αργότερα, έχει καθαγιαστεί στην επίσημη εθνική μνήμη σαν «Μακεδονικός Αγώνας». Στην πραγματικότητα, όπως διαπιστώνουμε από τη δημοσιευμένη κι αδημοσίευτη αλληλογραφία των πρωταγωνιστών της, και τούτη τη φορά οι «εθνικές» στοχεύσεις του ίδιου κύκλου απέβλεπαν πάνω απ’ όλα στην ποδηγέτηση της εσωτερικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής του ελληνικού βασιλείου. Εξίσου κοινές υπήρξαν και οι πιθανολογούμενες διασυνδέσεις του με τους μηχανισμούς επιβολής της γερμανικής πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής. Αν η δράση της Ε.Ε. το 1897 έχει περιγραφεί από διάφορες πηγές ως εξυπηρέτηση σχεδιασμών του Βερολίνου (βλ. παραδίπλα), επικεφαλής του «Μακεδονικού Κομιτάτου» της Αθήνας το 1904 ανέλαβε ο εκδότης του «Εμπρός» Δημήτριος Καλαποθάκης, αποδεδειγμένα τρόφιμος γερμανικών κονδυλίων εκείνη την εποχή. Στο μεσοδιάστημα, ο ίδιος είχε πατρονάρει το αντιδραστικό φοιτητικό κίνημα του 1901 εναντίον της μετάφρασης του Ευαγγελίου στη δημοτική (κίνημα το οποίο στρεφόταν κατά της «Σλάβας» -Ρωσίδας- βασίλισσας Ολγας, με ζητωκραυγές υπέρ του διαδόχου Κωνσταντίνου και της Γερμανίδας συζύγου του) και την αιματηρή συνέχειά του το 1903 κατά της μετάφρασης των αρχαίων τραγωδιών.

Ο Μακεδονικός Αγώνας ως «πραξικόπημα»

Ας σταθούμε, όμως, στα γραπτά τεκμήρια. Ο λόγος για την αλληλογραφία του Παύλου Μελά με τον κουνιάδο του Ιωνα Δραγούμη κατά τη δρομολόγηση του Μακεδονικού Αγώνα. Λίγο μετά την άφιξή του, ως προξενικός γραμματέας, στο Μοναστήρι (νυν Μπίτολα) της Μακεδονίας, ο Δραγούμης γράφει στον Μελά (23.1.1903) για την επικείμενη ίδρυση στην Αθήνα μιας νέας Εταιρείας «με λίγους ανθρώπους, πλουσίους και καλούς» («Τα τετράδια του Ιλιντεν», σ. 11). Οι στόχοι και τα χαρακτηριστικά της περιγράφονται ως εξής από τον ίδιο, στο προσωπικό σημειωματάριό του: «Σκοπός: α) Να βγάζη βουλευτάς που να συλλογίζωνται αλλιώς από τους κοινούς [...], (β) Να συνδέη τις εσωτερικές ενέργειες με τις ενέργειες τις έξω [...], (δ) Να ανυψώση τον στρατό, (ε) Να ανατρέφη τα παιδιά με αγάπη για την Ελλάδα» (ό.π., σ. 49). Ακόμη πιο εύγλωττη είναι η ρητή σύνδεση του όλου εγχειρήματος με ένα σχέδιο αποκλεισμού των αιρετών εκπροσώπων του λαού από τη διαχείριση των «εθνικών» ζητημάτων και αντικατάστασή τους από μια αυτοδιόριστη αριστοκρατία: «Ας βγαίνουν βουλευτές, για να μην τύχη και θυμώση ο λαός αν του αφαιρέσουν τον ψήφο. Μα οι βουλευτές ας μην κοιτάζουν τα εθνικά ζητήματα, ας κοιτάζουν τα επαρχιακά. Τα εθνικά ας τα κοιτάζουν εκείνοι που μόνο αυτά βλέπουν» (σ. 51).

Δεν λείπει, στο ίδιο κείμενο, ακόμη και το όραμα μιας στρατηγικής απαλλαγής από τους δημοκρατικούς θεσμούς: «Αν είμαστε ζωντανό γένος δε θα κολλήσουμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια, δεν είναι η ζωή μας. Ή θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση, τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσουμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό που να μας έρχεται καλλίτερα. Πώς χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;» (σ. 51). Αυτοί που «κόλλησαν» στο ελληνικό κράτος «βουλευτές και συντάγματα» δεν ήταν βέβαια άλλοι από τις επαναστατικές εθνοσυνελεύσεις του 1821. Παρά τις εθνοσωτήριες διακηρύξεις του, ο Ιων υπήρξε πάντως απόλυτα συνεπής στην απέχθειά του προς τη φιλελεύθερη κληρονομιά της εθνεγερσίας: κεντρική ιδέα των κηρυγμάτων του προς τον μακεδονικό πληθυσμό, τις παραμονές της αντιοθωμανικής εξέγερσης του 1903, ήταν «ότι, αφού υποφέραμεν τους Τούρκους τόσους αιώνας, πρέπει να δυνάμεθα να τους υποφέρωμεν ακόμη ολίγον» («Νέα Εστία» 1962, σ. 1880).

Ακόμη πιο αποκαλυπτικός είναι ο Δραγούμης στις επιστολές που στέλνει στον Μελά από τις Σέρρες το φθινόπωρο, ταυτίζοντας τον αντιβουλγαρικό αγώνα στη Μακεδονία με ένα πραξικόπημα για την κατάληψη της εξουσίας στο ελληνικό βασίλειο, διατηρώντας εν ανάγκη την τυπική πρόσοψη των κοινοβουλευτικών θεσμών:

«Πρέπει να είσαστε έτοιμοι για το πραξικόπημα που πρέπει να γίνη», γράφει στις 20.10.1903. «Εχουμε βουλιάξει σε μια σιχαμερή λάσπη κοινοβουλευτισμού. Δεν βγαίνουμε απ’ αυτήν με ημίμετρα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ξελασπώσωμε σύντομα με ένα μόνο πραξικόπημα. Ομως εν πάση περιπτώσει πρέπει να κάνωμε ένα πραξικόπημα τη στιγμή που θα είναι αναγκαίο, είτε να ριχτούμε επί των βουλγάρων, είτε να καταλάβομεν την χώραν που μας ανήκει. [...] Δεν έχομεν καιρόν να χάσωμεν. Ετοιμάσατε το έδαφος. Αν ο βασιλεύς είναι ηλίθιος ή αν κοιμάται, αφήστε τον στη θέση του, τον έχομεν πάντα ανάγκη. Αυτό πρέπει να είναι ένας όρος του πραξικοπήματος, να διατηρήσωμεν τον βασιλέα. [...] Ακουσέ με, δεν έχομεν καιρόν να χάσωμεν. Πρέπει να σχηματίσωμεν την δική μας Κυβέρνησιν ώστε να είναι έτοιμη να αναλάβη την Κυβέρνησιν τη στιγμή που θέλουμε. Προς το παρόν κάνετε ό,τι είναι δυνατό για να συσπειρωθείτε και ν’ αφυπνίσετε τον σκεπτόμενον λαόν. (Αν πρόκειται για καινούριες εκλογές, έχετε υποψηφίους έτοιμους). Εξασφαλίσατε τον στρατόν. Το σώμα των αξιωματικών πρέπει να είναι με ημάς. Ανυψώσατε τον στρατόν στην πρώτη σειρά» (όπ.π., σ. 333-7).

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί δεν ανατράπηκαν την πενταετία 1903-08. Ακόμη και οι κινηματίες του 1909 στο Γουδή ένιωσαν πολύ γρήγορα την υποχρέωση να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς, στο πρόσωπο του Βενιζέλου. Κληρονομιά του Μακεδονικού Αγώνα υπήρξε, ωστόσο, η σύσταση ενός δικτύου πολιτικοστρατιωτικών στελεχών εθισμένων στην ταύτιση της εθνικής δράσης με την αιματηρή εκκαθάριση των πολιτικών και (κυρίως) των κοινωνικών αντιπάλων τους. Οι αυταρχικές κρατικές και ιδίως οι παρακρατικές δομές των επόμενων δεκαετιών στήθηκαν κι επανδρώθηκαν απ’ αυτό ακριβώς το προσωπικό. Για να σταθούμε σ’ ένα μόνο -λιγότερο γνωστό- παράδειγμα αυτής της συνέχειας: υπ’ αριθμόν 1 ιδρυτικό μέλος της Ε.Ε., ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινόπουλος οργάνωσε το 1906, ως «ειδικός γραφέας» του Προξενείου Μοναστηρίου, μια σειρά τυφλών σφαγών πίσω από την πλάτη των προϊσταμένων του, για να αναδειχθεί μια δεκαετία αργότερα σε συντονιστή των αντιβενιζελικών Επιστράτων.

Εχοντας προφανώς υπόψη αυτή την προϊστορία και αποτίοντας φόρο τιμής στη συνέχεια του βαθέος κράτους, οι συντονιστές της αντιεαμικής και φιλοβασιλικής «λευκής τρομοκρατίας» του 1946 θα αυτοονομαστούν «Μακεδονικό Κομιτάτο» («Ιός» 17.5.2009). Παρόλο που η δολοφονική δράση τους κατά των «εαμοβουλγάρων» εκτεινόταν, πλέον, από τα σύνορα μέχρι τον Ισθμό…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

Ο πατριωτισμός του χρηματιστηρίου

Η χρονική σύμπτωση της πυροδότησης του πολέμου του 1897 με τη σιωπηρή απόρριψη λίγο νωρίτερα από την Αθήνα μιας ευνοϊκής συμβιβαστικής ρύθμισης του ελληνικού χρέους (18.2.1897) έχει τροφοδοτήσει ποικίλα σενάρια, σύμφωνα με τα οποία η «ατυχής» εκείνη σύρραξη δεν υπήρξε προϊόν απλής εθνικιστικής υστερίας αλλά συνειδητή προβοκάτσια, προκειμένου να επιβληθεί τελικά στη χώρα ο πολύ πιο επώδυνος Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος.

Στη συγκρατημένη εκδοχή της, η ερμηνεία αυτή περιορίζεται στην επισήμανση πως η Γερμανία ενθάρρυνε την Πύλη να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, αξιοποιώντας την επιδρομή των μισθοφορικών σωμάτων της Εθνικής Εταιρείας (Α. Ανδρεάδης, «Εθνικά δάνεια και ελληνική δημόσια οικονομία», Εν Αθήναις 1925, σ. 300-1). Πιο ευφάνταστες εξιστορήσεις κάνουν λόγο για «ψευτοπόλεμο» προσχεδιασμένο από τον βασιλιά Γεώργιο ήδη από το καλοκαίρι, με σκοπό την επιβολή του διεθνούς ελέγχου και αντάλλαγμα την αυτονόμηση της Κρήτης με ύπατο αρμοστή τον γιο του. Εισηγητής αυτής της τελευταίας θεωρίας υπήρξε (εν έτει 1910) ένα σημαίνον στέλεχος της… Εθνικής Εταιρείας, ο δικηγόρος Νικόλαος Λεβίδης, φροντίζοντας να εμφανίσει τον (ζωντανό ακόμη) βασιλιά ως αθώο θύμα των περιστάσεων. Μεταγενέστερες αναδιατυπώσεις της από τον δημοσιογράφο Στέφανο Στεφάνου («Ελεύθερον Βήμα» 16.3.1927, «Οικονομικός Ταχυδρόμος» 8.4.1934) θέλουν αντίθετα τον Γεώργιο να διαδραματίζει ηγετικό ρόλο στη συνωμοσία, κερδοσκοπώντας μάλιστα ασύστολα με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, μαζί με τον επιμελητή της βασιλικής χορηγίας Νικόλαο Θων και τον τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρό. Σε παρόμοια ιδιωτική κερδοσκοπία του Γεωργίου με το δημόσιο χρέος του δικού του βασιλείου αποδίδει ο ίδιος συγγραφέας και την παραίτηση του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Οσο για τα μέλη της Ε.Ε., αυτά, «χωρίς να το εννοήσουν, έγιναν όργανα γερμανικού σχεδίου όπως εξωθηθή η Ελλάς εις πόλεμον και ηττωμένη εξαναγκασθή να υποκύψη εις την παραδοχήν ενός διεθνούς οικονομικού ελέγχου».

Ενδιαφέρον για τον σημερινό αναγνώστη έχει η ερμηνεία απ’ τον Στεφάνου του «ευεξηγήτου γερμανικού ενδιαφέροντος» για το ελληνικό χρέος: «Τα ελληνικά χρεώγραφα κατά το πλείστον ήσαν εις χείρας γερμανικάς. Ο ενθουσιασμός του γερμανικού λαού από τον γάμον της Σοφίας [με τον διάδοχο Κωνσταντίνο] διοχετεύθη εις την απόκτησιν ελληνικών τίτλων, οι οποίοι ήσαν εις την κατοχήν μικροκεφαλαιούχων, μικροεισοδηματιών, υπαλλήλων, εμπόρων, βιομηχάνων, υπηρετών, μικροταμιευτών. Ο γερμανικός τύπος εμαίνετο κατά της Ελλάδος. Το σατυρικόν φύλλον “Κλαντεραντάτς” εδημοσίευσε μίαν γελοιογραφίαν του Γεωργίου, με φουστανέλλες, καβάλλα επάνω εις ένα άλογο και από κάτω έγραφε καλαμπουρίζον: Der kleine klephte, ο μικρός Αρματωλός ή… ο μικρός κλέφτης». Το ειδικό βάρος των ομολογιούχων στον καθορισμό της γερμανικής πολιτικής επιβεβαιώνεται κι από πιο φερέγγυες πηγές, μολονότι σε γερμανικά χέρια βρισκόταν μόλις το 10% του ελληνικού χρέους.

Στα δικά του απομνημονεύματα, ο Συγγρός παρακάμπτει ανεξήγητα όλη την τριετία 1894-97, για να ξαναπιάσει το νήμα της αφήγησης από την επομένη της ανακωχής. Αμέσως μετά την κατάπαυση του πυρός, γράφει, τον επισκέφθηκε ο υπουργός Οικονομικών αναζητώντας τρόπο «ευρέσεως δανείου προς πληρωμήν της πολεμικής αποζημιώσεως». Ο εθνικός ευεργέτης δεν δίστασε να του υποδείξει «ότι πρέπει αμέσως και άνευ της ελαχίστης χρονοτριβής» να επιδιώξει συμβιβασμό «μετά των παλαιών ημών δανειστών και ιδίως των Γερμανών» (τ. Γ΄, σ. 193). Πριν περάσουν δε λίγες μέρες, κυβέρνηση και ανάκτορα του ανέθεσαν να διαχειριστεί, «ανεπισήμως», το όλο ζήτημα.

………………………………………………………………………………………………………………………….

Διαβάστε

• Γιάνης Γιανουλόπουλος, «“Η ευγενής μας τύφλωσις…”, Εξωτερική πολιτική και “εθνικά θέματα” από την ήττα του 1897 έως την μικρασιατική καταστροφή» (Αθήνα 1999, εκδ. Βιβλιόραμα). Εξαιρετική ανάλυση του αυτοκαταστροφικού εθνικισμού των αρχών του εικοστού αιώνα, με έμφαση στην «Εθνική Εταιρεία» και τον πόλεμο του 1897.

• Γιώργος Πετσίβας (επιμ.), «Ιωνος Δραγούμη. Τα τετράδια του Ιλιντεν» (Αθήνα 2000, εκδ. Πετσίβα). Το ημερολόγιο και η αλληλογραφία του πρωτεργάτη της ένοπλης ελληνικής επέμβασης στη Μακεδονία. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά για τη στενή διαπλοκή αυτής της τελευταίας με την επιδίωξη μιας αυταρχικής/αντικοινοβουλευτικής εκτροπής στο εσωτερικό του ελληνικού βασιλείου.

• Γιώργος Μαυρογορδάτος, «Εθνικός διχασμός και μαζική οργάνωση. Οι επίστρατοι του 1916» (Αθήνα 1996, εκδ. Αλεξάνδρεια). Ενδιαφέρουσα μονογραφία για το πρωτοφασιστικό κίνημα των Επιστράτων, βασισμένη ως επί το πλείστον σε πρωτογενείς πηγές της εποχής.

• «Σπουδές στο γαλανόμαυρο. τ. Α΄ Ο ελληνικός φασισμός στο μεσοπόλεμο» (Αθήνα 2013, εκδ. Antifa Scripta). Επισκόπηση της συγκρότησης του μεσοπολεμικού «βαθέος κράτους» από στρατευμένη αντιφασιστική σκοπιά, με εξαιρετικά εύστοχες επισημάνσεις για τη μακροχρόνια διαπλοκή αστικού πολιτικού προσωπικού, υπηρεσιών ασφαλείας, «πατριωτικών» συλλόγων και ακροδεξιάς.

• Γ.Β. Δερτιλής, «Ιστορία του ελληνικού κράτους, 1830-1920» (Αθήνα 2005, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Δίτομη εμπεριστατωμένη περιγραφή της σταδιακής οικοδόμησης των οικονομικών και πολιτικών δομών του νεοελληνικού κράτους. Αξιοσημείωτοι οι εξαντλητικοί στατιστικοί πίνακες που πλαισιώνουν την κεντρική αφήγηση.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr

http://www.efsyn.gr/?p=146211

Καταδίκη της εν ψυχρώ δολοφονίας μελών της Χρυσής Αυγής

 

 

Δελτίο Τύπου

Φλώρινα / Lerin, 5 Νοεμβρίου 2013

 

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας - Ευρωπαϊκό Πολιτικό Κόμμα (EFA-EPP)
Μέλος της Ομοσπονδιακής Ένωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων (FUEN)

Στ. Δραγούμη 11 Φλώρινα/Lerin Τ.Κ. 53100; Τ.Θ. 51 Τηλ./fax 0030 23850 46548
www.vinozito.org; e-mail: rainbow@vinozito.org

 

 

Το Προεδρείο και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας – Ουράνιο Τόξο καταδικάζουν την δολοφονική επίθεση κατά μελών της Χρυσής Αυγής.

Μετά το χαμό του Π. Φύσσα, ο οποίος δολοφονήθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής εν ψυχρώ, και όπως είχαμε δυστυχώς προβλέψει, ήρθαν τα αντίποινα με αποτέλεσμα να χαθούν δύο νέοι άνθρωποι και ένας ακόμη να χαροπαλεύει.

Είναι γνωστό ότι η βία φέρνει βία και ήταν θέμα χρόνου να επαναληφθεί.
Όμως αναρωτιόμαστε, είναι αυτή η λύση τελικά; Είναι δυνατόν να ζούμε έτσι από εδώ και πέρα; Μια γενικευμένη σύρραξη; Αυτό επιθυμούμε;

Ας αναρωτηθούν όλοι οι πολιτικοί, όπου και αν ανήκουν, για το τι έχουν κάνει λάθος. Πολύ δε περισσότερο ας αναρωτηθεί -αν διαθέτει ψήγματα έστω εγκεφαλικής ουσίας- η ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Μιας οργάνωσης που από την γέννηση της μέχρι σήμερα διακυρήσει το μίσος για κάθε δημοκράτη, μετανάστη, μειονοτικό και κάθε άτομο που παλεύει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μπορούσαν άραγε να αντιληφθούν ότι η μισαλλοδοξία και η βία, "αρχές" πάνω στις οποίες βασίζουν την ίδια την ύπαρξή τους, θα στρέφονταν κάποια στιγμή και εναντίον τους.

Στη δημοκρατία, ακόμα και στην κατ' επίφαση που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα, δεν χωρούν εν ψυχρώ δολοφονίες. Δημοκρατία σημαίνει παιδεία, κοινωνικό κράτος, εργασία και επίσημη αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων της χώρας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Ειδάλλως, τα χειρότερα δυστυχώς έπονται.

Το Γραφείο Τύπου της ΕΕΣ-Ουράνιο Τόξο

http://www.florina.org/news/2013/november05_g.asp

Χορός Ζάραμο – Zaramo Oro

 

Η μακεδονική λέξη “Ζάραμο” στα ελληνικά σημαίνει “ώμο με ώμο” και υποδηλώνει την αλληλοϋποστήριξη και την αδερφοσύνη.

Τo παρακάτω βίντεο με τον χορό Ζάραμο είναι από τον πρώτο ετήσιο χορό της μακεδονικής εφημερίδας NOVA ZORA που πραγματοποιήθηκε το 2011.

Παίζει η μουσική ορχήστρα Τοπικός Ήχος Φλώρινας. Το βίντεο επιμελήθηκε ο youtuber Natsouvo.

Κυκλοφόρησε το φύλλο Νοεμβρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Νοεμβρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora November 2013.

Објави издание на Нова Зора Ноември 2013 година.

http://www.novazora.gr/