Το θανάσιμο στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεκρός. Αυτό το γνωρίζει η ηγεσία του, τα στελέχη του και αρκετά από τα νουνεχή μέλη του. Δεν το γνωρίζει μόνο ο ερυθρομέλανος όχλος που γαλουχήθηκε στις πλατείες της «αγανάκτησης» και αποτέλεσε το εκτροφείο του μοναδικού μαζικού αντικοινοβουλευτικού κινήματος μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου συνυπήρξαν αρμονικά οι νικητές και οι ηττημένοι του τελευταίου εμφυλίου διχασμού, έχοντας ως κοινό εχθρό την Ανοιχτή Κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε νομοτελειακά στην μεγάλη πολιτική και ηθική ήττα που βιώνει στις μέρες μας (οι επιπτώσεις της οποίας θα καταγραφούν με ακρίβεια από τον ιστορικό του μέλλοντος), γιατί αγνόησε τα διδάγματα της ιστορίας και έκανε ένας τεράστιο στρατηγικό λάθος.

Έλκοντας την πολιτική του καταγωγή από τη λενινιστική ορθοδοξία, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 με τα «νέα Δεκεμβριανά» προσπάθησε να επιβάλει ένα διαχωρισμό, μια κάθετη τομή στο πολιτικό σύστημα. Το διάστημα 2008 - 2010 ήταν η περίοδος «επώασης» των πιο εξτρεμιστικών απόψεων στο εσωτερικό του μικρού, τότε, κοινοβουλευτικού κόμματος, οι οποίες θέριεψαν και διαδόθηκαν με την κήρυξη της χώρας σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Εκείνη ακριβώς την εποχή εντοπίζεται και το θανάσιμο στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ. Είδε στο «Μνημόνιο» το μάννα εξ ουρανού. Αντί να αναλύσει τις αιτίες κατάρρευσης του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της Μεταπολίτευσης και να προτείνει τις δικές του προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης, θεώρησε ως «αιτία όλων των δεινών» το «Μνημόνιο» και έτσι χάραξε τη βασική τομή στο πολιτικό σύστημα μεταξύ «Μνημονιακών» και «Αντιμνημονιακών» δυνάμεων.

Flashback. Το ΚΚΕ έχασε την πολιτική, στρατιωτική και ηθική αναμέτρηση του εμφυλίου πολέμου, έχοντας κάνει ένα παρόμοιο στρατηγικό λάθος. Ενώ μέχρι και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η βασική πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα ήταν μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών, το ΚΚΕ, με την έναρξη του Εμφυλίου το 1943 (τις γνωστές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων), μετατόπισε τον άξονα της αντιπαράθεσης μεταξύ Κομμουνιστών και Αντικομμουνιστών, καταφέρνοντας, έτσι, να συσπειρώσει όλους τους άλλους εναντίον του.

Επαναφορά στο σήμερα. Η χάραξη της διαχωριστικής γραμμής από τοΝ ΣΥΡΙΖΑ σε «Μνημονιακούς – Αντιμνημονιακούς» νομοτελειακά οδήγησε στο διχασμό της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή και παρά τις μοιραίες παλινωδίες της συντηρητικής παράταξης (ο τραγέλαφος των «Ζαππείων, χρειάζεται ειδική ανάλυση), το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που μοχθεί και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των πολιτών συσπειρώθηκε ενάντια στην προοπτική σομαλοποίησης της χώρας, προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις πολιτικές τους φαντασιώσεις οι μεσήλικες νεοκομσομόλοι του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί από τους οποίους σπούδασαν και αποφοίτησαν στις Μέκκες του παγκόσμιου καπιταλισμού, όπου εξακολουθούν να έχουν τις δουλειές, τα σπίτια και τις καταθέσεις τους.

Σήμερα, πέντε μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την πιο αταίριαστη, παράδοξη αλλά και τρομακτική συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, η χώρα μετεωρίζεται στον γκρεμό μιας άτακτης χρεοκοπίας που θα οδηγήσει το 90% του πληθυσμού στην απόλυτη εξαθλίωση για δεκαετίες.

Ως εκ τούτου, η μεγάλη, δημοκρατική, φιλοπρόοδος και ευρωπαϊκή κοινωνική συμμαχία που διαμορφώνεται από τους πολίτες, καθ’ υπέρβαση των πολιτικών κομμάτων, εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που στέκεται απέναντι στην κοινωνική οπισθοδρόμηση την οποία εκφράζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του, δηλαδή οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή.

Η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να συμπορευτεί με τις δυνάμεις που εκφράζουν τον πολιτικό πρωτογονισμό της Ακροδεξιάς, εκτός από τη συσπείρωση των οπαδών της δημοκρατίας, προκαλεί ηθική αμηχανία και στο πιο μορφωμένο και πολιτικά συνειδητοποιημένο τμήμα του εκλογικού του ακροατηρίου, με αποτέλεσμα να φυλλορροεί. Παράλληλα, αποτελεί την ταφόπλακα στην επονομαζόμενη «Αριστερά της μεταπολίτευσης», η οποία οδεύει προς τον οριστικό της ενταφιασμό. Το θέμα είναι να μη γίνει αυτό στον ερειπιώνα της χώρας εξαιτίας της τυχοδιωκτικής και άφρονος πολιτικής της.

 

Πηγή: the books’ journal