Εδώ το βιβλιαράκι προτείνει την «οδό που λέγεται Ευθεία», με αναφορά στην πλατωνική νίκη. (Νίκη κατά τον εαυτού μας, ο δυσκολότερος Αγώνας.) Να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
Γιάννης Πούνιος
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Συνηθίζεται φίλοι μου συμπολίτες, δημοτική και εκκλησιαστική ηγεσία, οι συγγραφείς να λένε δύο κουβέντες για το πόνημά τους, είτε εισαγωγικά είτε ερμηνευτικά. Τις κουβέντες αυτές θα τις διαβάσετε τώρα. Το βιβλιαράκι είναι συρραφή προηγούμενων άρθρων και διαπραγματεύεται τη φιλανθρωπία, λίγη ιστορία και γενικά θεάρεστα θέματα. Ωστόσο μπορεί σε ορισμένους να γεννηθούν απορίες και διλήμματα. Ο λόγος του καθενός είναι υποκειμενικός και γι' αυτό ας αξιολογηθεί το καθολικό του πνεύμα, όπως γίνεται στη σφαιρική κριτική. Για μένα το μέτρο είναι το ευαγγέλιο και οι ανθρωπιστικές σταθερές.
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
- Αφετηρία είναι ο Αλσατός Γερμανός Άλμπερτ Σβάιτσερ (1875 - 1965, Νόμπελ Ειρήνης το 1953). Ήταν πανεπιστημιακός γιατρός, μουσικοσυνθέτης χριστιανικών ύμνων, συγγραφέας και στωικός φιλόσοφος. Ίδρυσε μαζί με τη γυναίκα του Helene Νοσοκομείο στην Αφρική - 500 κλίνες - όπου πιάστηκε αιχμάλωτος το 1917 από τους Γάλλους για ένα χρόνο. Με τα χρήματα του Νόμπελ ίδρυσε επιπλέον ένα χωριό για τη στέγαση 250 λεπρών.
Η ομιλία τον στην απονομή τον βραβείου, το 1954, (το 1953 δεν παρευρέθηκε στο Όσλο γιατί δεν εύρισκε αντικαταστάτη στο Νοσοκομείο!), είναι μνημείο ανθρωπισμού. Τιτλοφορείται ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΗΜΕΡΑ, και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το 2004, τιμώντας τα Ιωβηλαίο των 50 ετών, την εξέδωσε σε μια μπροσούρα με ενδιαφέροντα σχόλια. Παρακαλώ να τη διαβάσετε.
- Ο Σβάιτσερ πιστεύει σε μια ηθική που φέρνει «συμβιβασμό ανάμεσα στα ένστικτα του Αλτρουισμού και του Εγωισμού», σηματοδοτεί την «Ευλάβεια για τη Ζωή» και τονίζει την «υψηλότερη εξέλιξη των δραστηριοτήτων τον ατόμου». Σύζευξη δηλαδή χριστιανισμού και διαφωτισμού, πάντρεμα Ανθρωπιστικής Παιδείας και τεχνολογίας για τα ταραγμένα χρόνια μας.
- Πριν από δέκα χρόνια περίπου εγκατέλειψα κάτι από τα χόμπι μου. Τη μελέτη εκείνης της ιστορίας, της στείρας απομνημόνευσης που χωρίζει τους λαούς, αναμοχλεύοντας τα μίση, και στη θέση της ήρθε ο Μέγας Παύλος. Δεν υπάρχουν πλέον σκύθες, «ουκ ένι ιουδαίος, μηδέ έλλην...». Οι εμπειρίες και οι γνώσεις μου αυξήθηκαν από τις συναντήσεις με επιφανείς δασκάλους - πατέρες, σμιλευτές ψυχών, αλλά και τις διαλέξεις στο ΜΑΞΙΜΕΙΟ (Μαθήματα Κλασικής Παιδείας). Βιώνω την Κυριακή στην «Αγία Βαρβάρα», τα βρήκα επιτέλους με τον εαυτό μου, έτσι λέω ... (Στο σακάκι μου κουβαλώ την ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ και ασκήσεις ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ)
- Όμως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Η πιο καλή θεωρία δεν λύνει από μόνη της κανένα πρόβλημα, ιδίως τα περίπλοκα λαϊκά και κοινωνικά. Χώρια που τα εθνικά θέματα έγιναν παρωνυχίδες μπροστά στα μεγάλα Διεθνή της παγκοσμιοποίησης. (Οικονομική κρίση - Διαφθορά των αγορών, Μετανάστευση και Πρόσφυγες από τους μεσανατολικούς Πολέμους - αγωνία για πυρηνικό Ολοκαύτωμα, Ρύπανση και Κλιματική αλλαγή, παγκόσμιες Ιώσεις κλπ.). Πως λοιπόν θα βρούμε λύση; Κλαούζεβιτς ή Αδελφοσύνη;
- Εδώ το βιβλιαράκι προτείνει την «οδό που λέγεται Ευθεία», με αναφορά στην πλατωνική νίκη. (Νίκη κατά τον εαυτού μας, ο δυσκολότερος Αγώνας.) Να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο. Ήλθε ο καιρός που κάθε άνθρωπος και κάθε λαός πρέπει να πετάξει τα σκουπίδια του, τους εγωισμούς, τις προκαταλήψεις, τα πολλαπλά βαρίδια του. Το κλειδί βρίσκεται στον αυτοέλεγχο, στο διάλογο, στη συνεργασία, στα βιβλικό ρητό «δίνετε, για να σας δώσει κι εσάς ο Θεός». Σε κάθε περίπτωση Ειλικρίνεια και όχι «ξύλινα άλογα».
Παράλληλα μηνύματα που εκπέμπουν οι 62 σελίδες είναι η ανεξαρτησία του Πνεύματος, η χαρά των ανθρώπων, η αφανής συγγένεια των λαών - η Θρακομάνα και «ψυχανάλυση αυτογνωσίας», - ο τέλειος νόμος, (ο νόμος της ελευθερίας ), το παράδειγμα για τις ηγεσίες κ.α. Γίνονται ακόμη 2 προτάσεις από Ομάδες Πρωτοβουλιών στις σελ.42-50, ίσως αντιδημοφιλείς, μα αναγκαίες. Εύχομαι τέλος ν’ απολαύσει ο αναγνώστης τη μουσική και να νιώσει πιο πολύ άνθρωπος, ακούγοντας τους ύμνους σε τέσσερις γλώσσες.
- Μονάχα έτσι, πιστεύω, μπορούμε να ξανακάνουμε τη Δήλο Ταμείο των Ευρωπαϊκών Αξιών, (και όχι των αθηναϊκών χρημάτων), να ξαναφέρουμε την ελπίδα στον κόσμο. Λοιπόν, όχι αναβολή, όχι δικαιολογίες και ματαίωση της πλατωνικής μάχης. Τώρα λύνουμε τα μικροπροβλήματα, αύριο καταπιανόμαστε με τα μεγάλα. Ας προσέξουμε την τοπική μας κοινωνία, ας εκμεταλλευτούμε τις προκλήσεις της κρίσης. Ο «Άλλος» είναι, ο εν δυνάμει εαυτός μας, γι' αυτό περισσότερη επικοινωνία και συλλογικότητα. Κι εμπιστοσύνη στην Εκκλησία μας, στην μεγάλη Παρακαταθήκη της.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
- Γιάννης Πούνιος, ύστερα από 30 χρόνια «κοινωνικούς αγώνες και πολιτικής» που ουσιαστικά περιέπλεξαν την κατάσταση, σήμερα βρίσκω αποκούμπι στον απόστολο των εθνών, ενθουσιασμό στους ανθρωπιστές φιλοσόφους και μεγαλείο στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου