Εθνικά Μακεδόνες και Έλληνες-Μακεδόνες

Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε ότι στην Βόρειο Ελλάδα κατοικούν «2.500.000 Έλληνες Μακεδόνες» οι οποίοι είναι «δικαιούχοι» της «ιστορικής κληρονομιάς» της Μακεδονίας την οποία χρονολογούν «σχεδόν μια χιλιετηρίδα πριν την άφιξη των σλαβικών φυλών στην περιοχή» που ήρθαν «στην περιοχή τον 6^ο αι» δηλ. πριν 1.500 χρόνια από σήμερα και «θέλουν να κλέψουν» αυτή την «ιστορική κληρονομιά».

Κατ’ αρχάς, είναι εντελώς γελοίο και παράλογο να γίνεται λόγος, σήμερα, για «Ελληνική κληρονομιά» που προϋπήρχε σχεδόν «μια χιλιετηρίδα πριν την άφιξη των Σλαβικών φυλών στην περιοχή» της οποίας «δικαιούχοι» είναι οι σημερινοί Έλληνες-Μακεδόνες. Σήμερα, κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος γνωρίζει ότι ούτε οι εθνικά Έλληνες ούτε οι εθνικά Μακεδόνες είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων λαών. Δια μέσω των αιώνων, ολόκληρη η Βαλκανική Χερσόνησος δέχθηκε εισβολές από διάφορους λαούς συμπεριλαμβανομένων των Σλαβικών φυλών που κινήθηκαν νότια μέχρι την Πελοπόννησο. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί αναμίχθηκαν με τους εισβολείς. Κατά συνέπεια εάν δεχθούμε τον όρο «Σλάβο - Μακεδόνες» τότε, ασφαλώς, πρέπει να δεχθούμε και τον όρο «Σλάβο – Έλληνες». Γι’ αυτό, σεβόμενοι το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, δεχόμαστε τους όρους εθνικά Μακεδόνες και εθνικά Έλληνες.

Δεύτερον, το δικαίωμα των εθνικά Μακεδόνων να συνδεθούν πολιτιστικά με το παρελθόν συμπεριλαμβανομένης της αρχαιότητας δεν μπορεί να αποκλειστεί, ακριβώς όπως δεν μπορεί να αποκλειστεί το ίδιο δικαίωμα για τους εθνικά Έλληνες που ζουν στην Ελληνική Μακεδονία. Εάν αμφισβητηθεί το δικαίωμα αυτό από τους εθνικά Μακεδόνες, τότε, θα πρέπει πρώτα να αμφισβητηθεί δικαίωμα του πληθυσμού της Ελληνικής Μακεδονίας, που έλκει τη καταγωγή του από τη Μικρά Ασία, να αυτοαποκαλείται Έλληνες-Μακεδόνες και να κάνουν πολιτιστική σύνδεση με την αρχαία Μακεδονία.

* * *

Για να κατανοηθεί καλύτερα ο όρος «Έλληνες Μακεδόνες», είναι χρήσιμη μια σύντομη αναφορά στην εθνικότητα και την πολιτιστική σύνθεση του πληθυσμού της Βόρειας Ελλάδας. Το νότιο τμήμα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (σημερινή Ελληνική Μακεδονία ή Βόρεια Ελλάδα) επισήμως έγινε τμήμα του Ελληνικού κράτους το 1913. Εκείνη την εποχή, ο πληθυσμός της περιοχής ήταν έντονα μικτός, αποτελούμενος από πλήθος διαφορετικών εθνοτήτων και γλωσσικών ομάδων (Μακεδόνες, Έλληνες, Βούλγαροι, Βλάχοι, Τούρκοι, Αλβανοί, Εβραίοι, Τσιγγάνοι κλπ). Διαφορετικές πηγές, αμφισβητώντας η μια την άλλη, δίνουν διαφορετικά στοιχεία για το μέγεθος και πληθυσμό της κάθε ομάδας. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι ολόκληρη η περιοχή ήταν πολύ-εθνική και πολύ-γλωσσική. Για τους σκοπούς αυτού του κειμένου και χωρίς καμιά πρόθεση να θιγεί η ταυτότητα των προαναφερθέντων ομάδων, θα χρησιμοποιηθεί, περιληπτικά ο όρος «αυτόχθονες» για την περιγραφή της προαναφερόμενης κατηγορίας ανθρώπων που ζούσαν και ζουν στην Ελληνική Μακεδονία (Βόρεια Ελλάδα) όταν έγινε τμήμα του Ελληνικού κράτους.

Το 1923, σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης της Λοζάννης, περίπου 1.600.000 ορθόδοξοι χριστιανοί πρόσφυγες (ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι) μετακινήθηκαν από την Μικρά Ασία, Ανατολία και Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα. Οι μισοί, περίπου, από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην Ελληνική Μακεδονία μεταβάλλοντας σημαντικά την εθνική και γλωσσική σύνθεσή της. Χάριν του κειμένου και χωρίς καμιά πρόθεση να θιγεί η ταυτότητα των προαναφερθέντων ομάδων, θα χρησιμοποιηθεί, περιληπτικά ο όρος «έποικοι» για την περιγραφή της προαναφερόμενης κατηγορίας ανθρώπων που ζουν σήμερα στην Ελληνική Μακεδονία (Βόρεια Ελλάδα).

Σήμερα αυτές οι δύο κατηγορίες, «αυτόχθονες» και «έποικοι», αποτελούν τον πληθυσμό της βόρειας Ελλάδας. Σύμφωνα με την Ελληνική κυβέρνηση είναι όλοι τους Έλληνες Μακεδόνες. Όμως, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μεταξύ του «αυτόχθονου» πληθυσμού, μια ομάδα αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικά Μακεδόνες δηλ. μια ξεχωριστή εθνική, πολιτιστική και γλωσσική ομάδα, πολύ πριν την ενσωμάτωση του 51% της Μακεδονίας στην ελληνική επικράτεια. Είναι η γνωστή, σε όλο τον κόσμο και στον ΟΗΕ, Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα.

Η Ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και σήμερα, αρνείται στους εθνικά Μακεδόνες το δικαίωμα να ονομάζουν του εαυτούς τους Μακεδόνες, την ίδια στιγμή που, αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό στους «έποικους» από τη Μικρά Ασία. Σύμφωνα την Ελληνική κυβέρνηση, οι εθνικά Μακεδόνες, που ζούσαν στην Ελληνική Μακεδονία πριν την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα, δεν μπορούν να είναι Μακεδόνες και υφαρπάζοντας αυτό το όνομα το παραχωρεί στους «έποικους» που κατάγονται από τη Μικρά Ασία και όχι από τη Μακεδονία! Επιπλέον, η Ελληνική κυβέρνηση για να ονομάσει τους εθνικά Μακεδόνες χρησιμοποιεί καταχρηστικούς όρους όπως «Σλαβόφωνοι», «Δίγλωσσοι» και «Ντόπιοι» γενικώς και αορίστως.

Θα ήταν πιο ορθό και λογικό, αντί της χρήσης καταχρηστικών όρων για τους εθνικά Μακεδόνες, να χρησιμοποιούνται προθέματα που περιγράφουν με ρεαλισμό τους σημερινούς Έλληνες-Μακεδόνες που ήταν ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ζούσαν στη Μικρά Ασία. Με δεδομένο το γεγονός ότι εγκαταστάθηκαν στην Ελληνική Μακεδονία πρόσφατα, το 1923, μερικοί ακριβείς προσδιορισμοί για τους «εποίκους» θα μπορούσε να είναι: «Νέοι Μακεδόνες», «ΜικραΑσιατο-Μακεδόνες», «Τουρκόφωνοι» ή «Πρόσφυγες» γενικώς και αορίστως.

Προφανώς οι ονομασίες «Νέοι Μακεδόνες», «ΜικραΑσιατο-Μακεδόνες» κλπ μπορεί να μην είναι αποδεκτοί από τους «έποικους» και σωστά και με το δίκιο τους. Άλλωστε, αυτοπροσδιορίζονται σήμερα ως Έλληνες-Μακεδόνες. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι ύψιστο. Και πρέπει να είναι σεβαστό και από τις δύο πλευρές. Στην πράξη, ο σεβασμός του αυτοπροσδιορισμού, σημαίνει σεβασμό και αναγνώριση της εθνικά Μακεδονικής ταυτότητας και της Μακεδονικής γλώσσας από την Ελλάδα και σεβασμό και αναγνώριση των Ελλήνων-Μακεδόνων από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (π.χ. εθνικά Έλληνες με Μακεδονική, περιφερειακά, πολιτιστική ταυτότητα)

Η αναγνώριση του δικαιώματος των δύο ταυτοτήτων για να συνυπάρξουν θα πρέπει να συμπεριληφθεί σε μια τελική συμφωνία για το ζήτημα της ονομασίας. Έτσι, δεν θα υπάρχει σύγχυση στη χρήση του όρου «Μακεδόνας» εφόσον αυτός θα οριστεί ξεκάθαρα για τις δύο ομάδες: εθνικά Μακεδόνες και Έλληνες-Μακεδόνες. Επιπλέον οι δυο όροι έχουν το πλεονέκτημα ότι πηγάζουν από τον, θεμελιώδους σημασίας, αυτοπροσδιορισμό των δύο ομάδων. Να αποκλειστούν ανεπιθύμητες και καταχρηστικές ονομασίες (π.χ. Σλαβόφωνοι, Τουρκόφωνοι κλπ) που δεν πηγάζουν από αυτοπροσδιορισμό των δύο ομάδων.

Technorati Tags: Εθνικά Μακεδόνες,Ελληνες Μακεδόνες,Συνθήκη,Λοζάνης

Macedonia, the Rainbow Country

Με Υποκρισία τιμούν την Επανάσταση της Νάουσας

Την Κυριακή 26 Απριλίου 2009 τιμάται επισήμως η επανάσταση των Μακεδόνων κατά των Οθωμανών κατακτητών, που έγινε το 1822, με επίκεντρο το Βέρμιο.Έμεινε γνωστή ως Επανάσταση της Νάουσας, καθώς επίκεντρο αυτής ήταν η Νάουσα, η οποία και τελικά καταστράφηκε από τους κατακτητές στα μέσα Απριλίου.Σύμφωνα με ανακοίνωση του Δήμου Νάουσας, «Με ιδιαίτερη επισημότητα θα εορταστεί η 187η Επέτειος του Ολοκαυτώματος της Νάουσας με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια.» Την κυβέρνηση θα εκπροσωπήσει ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης κ. Σταύρος Καλαφάτης. Ποιους θα τιμήσουν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις; Η επανάσταση είναι πολύ γνωστή και προβεβλημένη. Ελάχιστα γνωστή παραμένει όμως η σύνθεση των επαναστατικών δυνάμεων και η ταυτότητα των χωριών που καταστράφηκαν μαζί με τη Νάουσα. Παρόλο που έχουμε αναφερθεί σ’ αυτούς, θα το ξανακάνουμε τιμής ένεκεν με αφορμή τον εορτασμό της επετείου. Τα γύρω από τη Νάουσα χωριά, που επίσης καταστράφηκαν, αλλά δυστυχώς ελάχιστα μνημονεύονται, είναι τα: Γκόρνο Γκραμαντίκοβο (Άνω Γραμματικό), Ντόλνο Γκραμαντίκοβο (Κάτω Γραμματικό), Όσλιανι (Αγία Φωτεινή), που ανήκουν στο Ν. Πέλλας, Κουτσούφλιανι (Άγιος Παύλος), Ντραζίλοβο (Μεταμόρφωση), Φέτιτσα (Πολλά Νερά), Ράμνιτσα (δεν ανακατοικήθηκε), Γκόρνο Σέλο (Άνω Βέρμιο), Ντόλνο Σέλο (Κάτω Βέρμιο – το Σέλο έγινε Σέλι και με αυτό το όνομα είναι γνωστό το χιονοδρομικό κέντρο της Βέροιας), Χοροπάν (Στενήμαχος), Μαρούσα – Ντόλιανι (Κουμαριά), Ιαβόρνιτσα (Τρίλοφον-Νέα Κούκλενα), Σούβα Λιβάντα (Ξιρολίβαδον), Τσόρνοβο (Φυτία), Ντόμπρα (Καλή Παναγιά), Κούμανιτς (Κομνήνιο), Ντόλνα Λούζιτσα (Τριπόταμος), Γκόρνα Λούζιτσα (Άνω Τριπόταμος), Τόπλιανι (Γεωργιανοί), Τσαρκόβιανη (Άγιος Ιωάννης-Μικρή Σάντα), Καρατάσι (Μαυροδένδρι). Δηλαδή σχεδόν όλα τα χωριά μεταξύ Βέροιας και Έδεσσας. Τα ονόματα σε παρένθεση είναι αυτά που επέβαλε το κράτος των Αθηνών το 1926. Η ίδια η πόλη λεγόταν Νιάουστα ή Νέγκουστα ή Νέγκους, ενώ και τα τοπωνύμια μέσα και γύρω από την πόλη δεν ήταν ελληνικά, όπως Αράπιτσα, Μπάταν, Στουπάνοι κλπ. Η περιοχή όπου είναι ο αρχαιολογικός χώρος της Σχολής του Αριστοτέλη, ακόμα και σήμερα ονομάζεται Ισβόρια (ίσβορ στα μακεδονικά είναι η πηγή). Οι κάτοικοι είχαν ως μητρική γλώσσα τη μακεδονική και τη βλάχικη και αρκετοί από αυτούς γνώριζαν και την ελληνική. Αλλά και τα χωριά του κάμπου της Νάουσας, για τα οποία δεν υπάρχουν πληροφορίες που να λένε ότι καταστράφηκαν, δεν είχαν ελληνικά ονόματα, ούτε ήταν ελληνόφωνα. Τσαρμαρίνοβο (Μαρίνα), Γιανάκοβο (Γιαννακοχώρι), Γκολίσανι (Λευκάδια), Κοπάνοβο (Κοπανός), Ντόλνο Κοπάνοβο (Χαρίεσα), Μινόστιτσα (Μονόσπιτα), Γιάντσιστα (Άγιος Γεώργιος), Βέστιτσα (Αγγελοχώρι) κλπ. Οι κάτοικοι και αυτών των χωριών μέχρι το 1912 μιλούσαν αποκλειστικά τη μακεδονική. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ορεινά χωριά της Βέροιας, όπως και νότια αυτής. Η Βεργίνα λεγόταν Κούτλες, το Αιγίνιο νοτιότερα λεγόταν Λιμπάνοβο κλπ. Ελληνικά μιλούσαν τα χωριά νοτιοανατολικά της Βέροιας, γύρω από το Γιδά (Αλεξάνδρεια), και γι’ αυτό η περιοχή ονομαζόταν Ρουμλούκι. Ακόμα και αυτοί, εκείνη την εποχή δεν είχαν ελληνική συνείδηση αλλά ρωμαίικη (Ρουμ-μιλιέτ – Ρωμιοί). Το γιατί δεν συμμετείχαν στην επανάσταση οφείλεται κυρίως στον ρόλο που έπαιζαν τα όργανα του Πατριαρχείου, τα οποία συνιστούσαν «δουλικήν υπακοήν εις τους κρατούντας». Μετά την καταστροφή της Νάουσας, την εξόντωση πολλών επαναστατών, τον εξανδραποδισμό οικογενειών, την ηρωϊκή πτώση στους καταρράκτες της Αράπιτσας, οι Οθωμανοί έκαναν κάτι που συνήθιζαν σε τέτοιες περιπτώσεις, προκειμένου να διασπάσουν την ενότητα των επαναστατημένων περιοχών. Εγκατέστησαν στην πόλη, εκτός από μερικές τουρκικές οικογένειες, και αρκετές οικογένειες ελληνόφωνων και μακεδονόφωνων, πιστών στο Πατριαρχείο και τον Σουλτάνο. Σ’ αυτές παραχώρησαν ως τσιφλίκια τα αγροκτήματα, τους μύλους, τα νεροπρίονα και τα μπατάνια που αφαίρεσαν από τους ντόπιους, τα οποία αργότερα εξελήχθηκαν σε ηλεκτρογεννήτριες και βιομηχανίες. Είναι εκείνη η κατηγορία των Ρωμιών τους οποίους ο Αδαμάντιος Κοραής ονόμαζε Τουρκοπρίγκιπες. Επιπλέον υποχρέωσαν τους περισσότερους κατοίκους των γύρω επαναστατημένων και καταστραμμένων χωριών να εγκατασταθούν στην πόλη και να μεταβληθούν σε κολίγους. Οι Μακεδόνες εκείνοι κολίγοι δημιούργησαν το έθιμο «Γενίτσαροι και Μπούλες». Με σατιρικό τρόπο έκαναν κριτική στους γενίτσαρους Ρωμιούς που εγκατέστησαν στον τόπο τους οι Οθωμανοί. Υπ’ όψη ότι το έθιμο ήταν υπό διωγμό από τους δεσποτάδες. Εκείνοι οι γενίτσαροι, την εποχή του Ίλιντεν, θα αποτελέσουν τους συνεργάτες των κατακτητών και στη συνέχεια τους Γκρεκομάνους συνεργάτες των λεγόμενων μακεδονομάχων. Έναν από εκείνους, τον Ντόνε Μίγγα (έτσι τον αναφέρει η έκθεση του ελληνικού προξενείου Θες/νίκης και το όνομά του σαφώς δεν είναι ελληνικό), τον κρέμασαν οι Μακεδόνες επαναστάτες μαζί με τον Άγρα. Ηγέτες της επανάστασης ήταν ο Τάσος Καρατάσος και ο Αγγελής Γάτσος, ενώ επιτελικό ρόλο έπαιξε ο προύχοντας Ζαφειράκης. Ο αρχιστράτηγος Καρατάσος κατάγεται από τη Ντόμπρα, που στα μακεδονικά σημαίνει καλή και το 1926 μετονομάστηκε σε Καλή Παναγιά. Πήρε το όνομά της από το μοναστήρι της Ντόμπρα Μπογκρόντιτσα, που βρίσκεται περί τα πέντε χιλιόμετρα βόρεια της Βέροιας. Το Μπογκρόντιτσα (Θεοτόκος) καταργήθηκε, ενώ το Ντόμπρα πήρε την ελληνοποιημένη παραφθορά Δοβρά. Έτσι προέκυψε η Μονή Δοβρά και ο Δήμος Δοβρά στον κάμπο της Νάουσας με έδρα τη Γιάντσιστα (Άγιος Γεώργιος). Ο υπαρχηγός, Αγγελής Γάτσος, κατάγεται από το Σαρακίνοβο (Σαρακινοί Αλμωπίας – Ν.Πέλλας). Το όνομά του ήταν Άγγελ ή Γκέλε Γκάτσοβ και στο χωριό του, όπως και σε όλα τα χωριά του Ν. Πέλλας από όπου είχε δημιουργήσει το σώμα του, κανένα δεν είχε ως μητρική του γλώσσα τα ελληνικά πριν το 1912. Την επανάσταση του Βερμίου την ονόμασαν ελληνική πολύ αργότερα οι παραχαράκτες της ιστορίας. Μετά την καταστολή της εξέγερσης οι Καρατάσος και Γάτσος συγκρότησαν σώμα τριακοσίων περίπου μαχητών και πήγαν στη Ρούμελη και το Μoριά, όπου αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος της επανάστασης. Ελληνόφωνος οπλαρχηγός, όπως και σώμα ελληνοφώνων από τη Μακεδονία, που να πήγε να βοηθήσει τους επαναστατημένους Γραικούς, δεν αναφέρεται απολύτως πουθενά. Σε όλη την νεοελληνική βιβλιογραφία, τις εγκυκλοπαίδειες, τα δημοσιεύματα, τις επετειακές εκδηλώσεις κλπ. οι Καρατάσος, Γάτσος και οι μαχητές των σωμάτων τους αποκαλούνται σκέτα Μακεδόνες, χωρίς απολύτως κανέναν άλλο προσδιορισμό. Πουθενά δεν τους λένε «Σλάβους», «Βούλγαρους», «Βουλγαρόφωνους», «Βουλγαρομακεδόνες», «Σλαβόφωνους», «Σκοπιανούς» ή οτιδήποτε άλλο. «Σλαβόφωνους» τους λένε οι σύγχρονοι θιασώτες του «ελληνισμού», όταν θέλουν να υποστηρίξουν ότι οι «σλαβόφωνοι» Μακεδόνες είχαν ελληνική συνείδηση. Για να γίνουν πειστικοί αναφέρουν ως παράδειγμα τους Καρατάσο και Γάτσο. Ένα άλλο χοντρό ψέμα που λένε γι’ αυτούς, είναι ότι πολέμησαν για την Ελλάδα. Αποκρύπτουν συνειδητά, ότι εκείνη την εποχή κράτος Ελλάδα δεν υπήρχε, ότι ο αγώνας εκείνος ήταν πανβαλκανικός και όλοι οι βαλκάνιοι επαναστάτες αλληλοβοηθιούνταν. Κατά την επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα συμμετείχαν και Βούλγαροι, Σέρβοι (με τον Χατζηχρήστο), Βλάχοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι κ.α. Ο Τ.Καρατάσος μαζί με τον Βλάχο Γιωργάκη Ολύμπιο λίγα χρόνια νωρίτερα είχαν συμμετάσχει με μακεδονικό σώμα στην εξέγερση της Σερβίας. Μακεδονικό σώμα με επικεφαλής το Γιωργάκη Ολύμπιο και το Μακεντόνσκι είχε συμμετάσχει στην εξέγερση στη Μολδοβλαχία. Εκεί σκοτώθηκε ο Ολύμπιος και οι Βλάχοι της περιοχής συμμετείχαν στην εξέγερση της Νάουσας υπό την ηγεσία του Καρατάσου. Πως τίμησε η Ελλάδα τους Επαναστάτες της Νάουσας; Κατ’ αρχήν δεν ανταπέδωσε ποτέ στους Μακεδόνες την υποχρέωση που είχε απέναντί τους. Ο γιός του Τάσου Καρατάσου, Δημήτριος, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που φυλακίστηκαν μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Αποφυλακίστηκαν μόνο χάρη στην λαϊκή πίεση. Μετά τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους, προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους παράγοντες των Αθηνών ώστε να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αλλά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση. Το 1854 δημιούργησε δικό του σώμα και αποβιβάστηκε στη Χαλκιδική, όπου προσπάθησε να ξεσηκώσει σε επανάσταση τους Μακεδόνες. Δεν τον βοήθησαν, όμως, ούτε η κυβέρνηση των Αθηνών ούτε οι μοναχοί του Αγίου Όρους και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εκείνη την προσπάθεια. Απογοητευμένος καταφεύγει στη Δύση, όπου προσπαθεί να εξασφαλίσει υποστήριξη. Για τον ίδιο λόγο πηγαίνει στη Σερβία, στην επανάσταση της οποίας είχε συμμετάσχει με μακεδονικό σώμα ο πατέρας του, όπου προσπαθεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Σέρβων. Εκεί αρρώστησε και πέθανε πικραμένος από τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους. Λίγα χρόνια αργότερα οι Μακεδόνες έκαναν άλλη μια επανάσταση. Είναι η γνωστή ως Επανάσταση του Ηλιντεν, το καλοκαίρι του 1903. Η σύνθεση των επαναστατικών σωμάτων είναι ακριβώς η ίδια με εκείνην της εξέγερσης του Βερμίου. Λίγο μεγαλύτερη φαίνεται να είναι η συμμετοχή των Βλάχων. Βλάχος ήταν ο οπλαρχηγός των Κορεστίων Καστοριάς, Μήτρος Βλάχος (Μήτρε Βλάβοτ), ο αρχιστράτηγος των επαναστατών του Κρουσόβου, Πήτου Γκούλη, ο Γκιόργκι Μουτσιτάνο, το σώμα του οποίου σε συνεργασία με το σώμα του Ζλατάν από την Γκολέσανη (Λευκάδια) Νάουσας, αιχμαλώτισαν, δίκασαν, καταδίκασαν και κρέμασαν τον Αγρα. Μαζί, όμως, με τους Μακεδόνες, των οποίων η γλώσσα είναι συγγενής με τη βουλγαρική, χαρακτηρίστηκαν Βούλγαροι και οι Βλάχοι, καθώς η επανάστασή τους χαρακτηρίστηκε βουλγαρική, γιατί έτσι εξυπηρετείται η προπαγάνδα των παραχαρακτών της ιστορίας. Κατά την επανάσταση του Ίλιντεν υπήρχε επίσης ένας οπλαρχηγός (βοεβόδας) με το όνομα Καρατάσος, που κατάγονταν από το Όστροβο (Άρνισσα), ο οποίος ήταν αρχηγός των Κομιτών της περιοχής και δολοφονήθηκε από τον λοχία Κ. Γαρέφη. Είναι γνωστό ότι οι παράγοντες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, αντί να βοηθήσουν τους υπόδουλους «αδελφούς χριστιανούς», υπονόμευσαν τον αγώνα τους. Η Ελλάδα, αντί να ξεπληρώσει το χρέος της απέναντι στους Μακεδόνες του Καρατάσου και του Γάτσου και να βοηθήσει με τη σειρά της τον απελευθερωτικό αγώνα τους, τον υπονόμευσε με κάθε μέσον. Στέλνει (1904-1908) παραστρατιωτικές ομάδες μισθοφόρων καθοδηγούμενες από αξιωματικούς του τακτικού της στρατού, οι οποίες τρομοκρατούν, εκβιάζουν, δολοφονούν, καταστρέφουν τους απογόνους εκείνων που έκαναν την επανάσταση της Νάουσας. Στην περιοχή Ημαθίας, Πέλλας, όπου ήταν το επίκεντρο της επανάστασης του Βερμίου, ο Αντιμακεδονικός Αγώνας καθοδηγείται από τον υπολοχαγό Μαζαράκη και τον ανθυπολοχαγό Άγαπηνό (Άγρα). Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους έκανε, ότι έκανε το Οθωμανικό καθεστώς στη Νάουσα. Κατάστρεψε ακριβώς εκείνες τις πόλεις (π.χ. Ολοκαύτωμα του Κιλκίς, 1913) και τα χωριά που είχαν επιδείξει επαναστατική δραστηριότητα. Εξόντωσε και εξόρισε τους αντιστασιακούς Μακεδόνες. Στη συνέχεια εφάρμοσε την ίδια πολιτική με τους Οθωμανούς στην περίπτωση της Νάουσας και εγκατέστησε στις μακεδονικές περιοχές, μεταξύ των οποίων και στη Νάουσα, δικούς της εποίκους. Δεν επέτρεψε τον επαναπατρισμό ή την απλή επίσκεψη ακόμα και αυτών, που μετά την επανάσταση του Ήλιντεν αναγκάστηκαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ. Απενατίας οι Οθωμανοί, παρόλο που είχαν χάσει από εκείνους εκατοντάδες στρατιώτες, τους είχαν δώσει αμνηστία. Οι Μακεδόνες που έμειναν τελικά στην επικράτειά της Ελλάδας, τράβηξαν όσα δεν τράβηξαν στα 500 χρόνια οθωμανικής κατοχής. Η Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία ξερίζωνε Μακεδόνες από τις εστίες τους και εγκαθιστούσε νέους εποίκους στις περιοχές τους. Αφαίρεσε περιουσίες και ξεπερνώντας ακόμα και τους «βάρβαρους» Οθωμανούς κατακτητές, τους απαγόρευσε ακόμα και τη μητρική τους γλώσσα, άλλαξε τα ονόματά τους, όπως και τα ονόματα των χωριών τους. Σήμερα οι Μακεδόνες (οι Ντόπιοι, όπως μας αποκαλούν) ζουν σε καθεστώς πολιτικής τρομοκρατίας. Όποιος Μακεδόνας τολμήσει να μιλήσει και να ζητήσει αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του, γίνεται στόχος συκοφαντίας και λασπολογίας. Ευτυχώς οι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα και οι Συνθήκες τις οποίες έχει υπογράψει, δεν της επιτρέπουν να συνεχίσει τις διώξεις του παρελθόντος. Δεν επιτρέπει, όμως, την επιστροφή ή ακόμα και την απλή επίσκεψη στην πατρίδα τους σε πολλούς Μακεδόνες, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί απόγονοι των επαναστατών του Βερμίου. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα τίμησε στην πραγματικότητα τους επαναστάτες του Βερμίου και τα θύματα του ολοκαυτώματος της Νάουσας και των γύρω χωριών.Ας σταματήσουν, λοιπόν, να λιβανίζουν στα μέρη μας τον «ελληνισμό» τους και την «ορθοδοξία» τους, γιατί αυτά πέρασαν από ‘δώ ως αχαριστία, ασέβεια, ρατσισμός, βαρβαρότητα, …Με χειρότερο δηλαδή τρόπο απ΄ότι πέρασε ο οθωμανισμός και ο ισλαμισμός. Οι εντυπωσιακές τελετές που ετοιμάζονται για να τιμηθεί η πραγματικά μεγάλη αυτή επέτειος, είναι η αποθέωση της υποκρισίας. Οι λόγοι που εκφωνούνται κάθε χρόνο, αντιπροσωπεύουν την πλέον ακραία μορφή παραχάραξης της ιστορίας. Η γιορτή είναι στημένη από τους απογόνους εκείνων που δεν είχαν καμία σχέση, ούτε με την επανάσταση, ούτε με το ολοκαύτωμα και πολλοί από αυτούς ούτε καν με τον τόπο. Θα συμμετάσχουν βέβαια και πολλοί Μακεδόνες της περιοχής, οι οποίοι όμως δεν είναι ελεύθεροι να εκφραστούν και να μάθουν την πραγματική τους ιστορία. Εμείς συμμετέχουμε, αλλά δεν επιβραβεύουμε τους υποκριτές και τους ασεβείς παραχαράκτες. Χειροκροτούμε τους σατιρικούς γενίτσαρους του αυθεντικού και βαθύτατα πολιτικοποιημένου μακεδονικού παραδοσιακού εθίμου, αλλά όχι τους πραγματικούς γενίτσαρους που το καπηλεύονται. Την ιστορία μας και την ιστορία του τόπου μας την έγραψαν οι νικητές και την έγραψαν όπως ήθελαν. Αλλά η συγκυρία επιτρέπει και σε εμάς τους ηττημένους Μακεδόνες να γράψουμε την πραγματική μας ιστορία. Το ελάχιστο που έχουμε χρέος να κάνουμε, ως φόρο τιμής για όλους τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, είναι να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και την ποδοπατημένη αξιοπρέπειά μας. Παράλληλα, θα διεκδικήσουμε και τα καταπατημένα δικαιώματά μας. Η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ πικρή για εμάς, αλλά η αλήθεια είναι ακόμα πιο πικρή για τους διώκτες μας. Πώς πρέπει να τιμηθεί η Επανάσταση και το Ολοκαύτωμα; - Ο Πρόεδρος του κράτους των Αθηνών και οι άλλοι επίσημοι, αν θέλουν πραγματικά να τιμήσουν τους ήρωες της Επανάστασης του Βερμίου, καθώς και τα θύματα του Ολοκαυτώματος της Νάουσας και των γύρω χωριών, το πρώτο που οφείλουν να κάνουν, είναι να ζητήσουν συγγνώμη για τη συμπεριφορά τους προς τους απογόνους τους. - Κατά τον επίσημο εορτασμό της επετείου να συμπεριλάβουν και παραδοσιακά τραγούδια των μαχητών που έκαναν την επανάσταση (μακεδονικά και βλάχικα) και να επαναφέρουν τα πραγματικά ονόματα των ηρωiκών χωριών που σήκωσαν το κύριο βάρος της επανάστασης και καταστράφηκαν από τους κατακτητές. - Να σταματήσουν, επιτέλους, τον ανελέητο διωγμό που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας και συνεχίζουν ασταμάτητα εδώ και εκατό και πλέον χρόνια. - Να αρχίσουν αμέσως διάλογο με τους Μακεδόνες ακτιβιστές, ώστε να παρθούν μέτρα αποκατάστασης των συνεπειών της ρατσιστικής πολιτικής του ελλαδικού κράτους σε βάρος των ντόπιων της Μακεδονίας. - Να σταματήσουν την εχθρική πολιτική εναντίον της Δημοκρατίας Μακεδονίας, η οποία εξ άλλου είναι ανόητη. Ακόμα και να δεχθεί αυτή, κάτω από την πίεση της Ελλάδας, κάποιο συμβιβασμό στο θέμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, εμείς οι Μακεδόνες δεν πρόκειται να τον αποδεχθούμε ποτέ. Δεν πρόκειται να κάνουμε ποτέ, με κανέναν και κανενός είδους διάλογο για το όνομά μας. - Εμείς δεν έχουμε πάρει απολύτως τίποτα από κανέναν και δεν χρωστάμε απολύτως τίποτα σε κανέναν. Απεναντίας, μας έχουν πάρει πάρα πολλά και μας χρωστάνε. - Όσοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, οφείλουν να συμπαρασταθούν στον αγώνα μας και το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν, είναι να μας αποκαλούν, όπως αποκαλούν του προγόνους μας μαχητές των σωμάτων του Καρατάσου και του Γάτσου: σκέτα Μακεδόνες. Η χρήση κάθε άλλης ονομασίας είναι καταπάτηση της αρχής του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού και κατά συνέπεια καταπάτηση της δημοκρατίας. Υ.Γ. 1. Σήμερα 21-4-2009 είναι επέτειος της επιβολής της Χούντας του 1967, η οποία κατάργησε τη δημοκρατία στην Ελλάδα για επτά χρόνια. Η Χούντα που επιβλήθηκε σ΄εμάς τους Μακεδόνες πριν 97 χρόνια δεν λέει να πέσει ακόμα, γιατί την στηρίζει η πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων, που παρ΄ όλα αυτά καταχρηστικά αυτοαποκαλούνται δημοκρατικές. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://iliden.blogspot.com/2009/04/blog-post_6603.html

Hristos voskrese! Na vistina voskrese!

Hristos voskrese iz mertvih...Χριστός ανέστι εκ νεκρών

smertiju, smert poprav.........θανάτω, θάνατο πατήσας

i sushti vo grobje..................και εκ τοις εν τοις μνήμασιν

zhivot daruva. (h3)..............ζωήν χαρισάμενος.(3)

Η Μακεδονική διαφορετικότητά μας

Η διαφορετικότητά μας

Του Πέτρου Γ. ΒΟΤΣΗ "Η μνήμη ανασταίνει τη γνώση κι εξυψώνει το είναι μας"

Οι πρώτες μου μνήμες με φέρνουν στο χωριό μου, τη Σέτινα, (μετονομάστηκε σε Σκοπό), ένα ορεινό χωριό της Φλώρινας στα ριζά του Καϊμακτσαλάν, όπου όλοι μας συνεννοούμασταν σε μία γλώσσα, τη "δική μας", όπως τη λέγαμε μεταξύ μας, ενώ για τους άλλους ήταν τα μακεδονικά. Μέχρι τον Εμφύλιο νόμιζα πως δεν υπάρχει άλλη γλώσσα, κι όταν πρωτάκουσα τα ελληνικά, φαντάστηκα πως δεν ήταν γλώσσα, αλλά ένα παιχνίδι των μεγάλων γλωσσικό, αν ήθελαν να μιλήσουν, χωρίς να λένε τίποτε.

Video απο το χωριό Σέτινα/Σκοπός

Με τις εκκαθαρίσεις του Παπάγου και τις μετακινήσεις μας προς τα αστικά κέντρα ή σε μέρη ελεγχόμενα από τον Εθνικό Στρατό, κατάλαβα πως και τα ελληνικά ήταν μια γλώσσα σαν τη δική μας και πως έπρεπε να τη μάθω για να καταλαβαίνω αυτά που μου 'λεγε η δασκάλα μου.

Δεν θα ξεχάσω βέβαια πως την πρώτη μέρα στο σχολείο (Νηπιαγωγείο Μελίτης Φλώρινας) όπου είχαμε μετακινηθεί έμαθα τα πρώτα και μοναδικά εκείνη τη στιγμή ελληνικά μου: "εμένα με λένε Πέτρο". Σαν βγήκαμε στην αυλή του σχολείου, αρχίσαμε να μιλάμε τα "δικά μας". Τότε μας πλησίασε ένας βλοσυρός δάσκαλος κι άρχισε να μας μιλάει ελληνικά, σε τόνο αυστηρό και, κάνοντας αρχή από τους άλλους, ζητούσε να ανοίξουμε την παλάμη μας για να μας χτυπήσει δυνατά με μια χοντρή βέργα. Όταν ήρθε η σειρά μου του είπα τα μοναδικά ελληνικά που ήξερα, "εμένα με λένε Πέτρο", αλλά η γνώση αυτή δεν μ' έσωσε. Τότε κατάλαβα πως ήταν κακό να μιλάω τα "δικά μας", γιατί στο σπίτι μου 'λεγαν πως ο δάσκαλος δέρνει όταν δεν ξέρεις το μάθημά σου ή όταν κάνεις κάτι κακό. Έλα όμως που δεν ήξερα τα ελληνικά! Μέχρι να τα μάθω πέρασα ένα στάδιο αλαλίας, γιατί και φοβόμουν μη φάω ξύλο και πίστευα ότι ο τρόπος που θα μιλούσα θα 'φερνε το γέλιο. Αυτή ήταν η πρώτη μου διαφορετικότητα που ένιωσα. Δεν ήμουν λοιπόν σαν τον δάσκαλο, τον χωροφύλακα και μερικούς άλλους. Είχα μόνιμα όμως στο μυαλό μου την απορία: γιατί αυτοί που ήταν τόσο λίγοι να μη μάθουν τα "δικά μας" κι έπρεπε εμείς να μάθουμε ελληνικά; Οι δικοί μου έλεγαν πως "έτσι πρέπει". Τι ήμουν όμως, αφού δεν ήμουν σαν τους άλλους; Πάντα όταν έβλεπα κάποιον να με πλησιάζει, μικρός ή μεγάλος, έκανα αμέσως τη σκέψη αν ήταν δικός μας ή από τους άλλους. Η κάθοδός μας στη Σαλονίκη επιτάχυνε τη μάθηση της ελληνικής γλώσσας κι εμπλούτισε τις γνώσεις μου γύρω από τις γλώσσες, αφού ανακάλυψα τα γαλλικά, μια και ο πατέρας μου δούλευε στο Καλαμαρί (Γαλλικό Σχολείο). Άρχισα τότε να ρωτώ αν υπάρχουν κι άλλες γλώσσες και ο πατέρας μου είπε πως υπήρχαν χιλιάδες. Θα έπρεπε άραγε να τις μάθω όλες; Ακολούθησε η άνοδός μου πάλι στο χωριό, όπου και ανακάλυψα πως υπήρχαν τα αρβανίτικα και τα βλάχικα. Τελείωσα το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό, πάντα κάτω από την απειλή του δασκάλου μου να μη μιλάω αυτά τα ακαταλαβίστικα, γιατί με μπλέκουν, δεν θα μάθω ποτέ ελληνικά και πώς θα σπουδάσω! Αν παραβίαζα τις εντολές του, με χειροτονούσε με τη βέργα. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο είδα πως όλοι μας μιλούσαμε ελληνικά, αλλά πάντα είχα την αγωνία της "ανίχνευσης" των άλλων. "Να 'ναι δικός μας ή από τους άλλους;". Οι άλλοι στη Φλώρινα ανακάλυψα ότι αποκαλούνταν Έλληνες, Βλάχοι, Αρβανίτες, Πόντιοι και Τσιγγάνοι. Όταν κάποια μέρα πρωτοβρέθηκα στο παζάρι της Φλώρινας, άκουσα να λαλούνται όλες οι γλώσσες, πότε "καθαρές" και πότε ανακατεμένες. "Ε", σκέφτηκα, "αυτοί είναι μεγάλοι και δεν μπορεί να τους δείρει ο δάσκαλος". Η αλήθεια είναι ότι οι καθηγητές μας δεν είχαν το πρόβλημα των δασκάλων, αφού όλοι μας ξέραμε ελληνικά και σπάνια υπήρχε η ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε κάποια δική μας λέξη, μια και το λεξιλόγιό μας είχε εμπλουτιστεί. Θυμάμαι έναν συμμαθητή μου, "δικό μας", που ήρθε σ' ένα διάλειμμα και με ρώτησε γεμάτος περιέργεια: "πώς άραγε να λέγονται στα δικά μας το τρίγωνο και ο κύκλος;". Δεν μπόρεσα, δυστυχώς, να τον διαφωτίσω. Είχαμε συνειδητοποιήσει πια, θέλαμε δεν θέλαμε, ότι εμείς ήμασταν οι "Νεσνάμηδες" (από το ne znam = δεν ξέρω), υπήρχαν οι Έλληνες, οι "Αβούτηδες" (από το αβούτον = αυτό), οι Αρβανίτες και οι Βλάχοι. Είχαμε και τους Τσιγγάνους στην άκρη της πόλης (Τσιφλίκι), αλλά αυτοί δεν έρχονταν στο Γυμνάσιο και οι γονείς τους ήταν "πολύγλωσσοι" και ανταποκρίνονταν θαρραλέα σ' όλες τις γλώσσες. Στους γάμους, τα πανηγύρια και τις έντονες συγκινήσεις (χαρά, λύπη κ.ά.) η γλώσσα που μας έβγαινε ήταν η δική μας. Θυμάμαι πως και ο πιο φανατικός Έλληνας (γραικομάνο τον λέγαμε εμείς), σαν πέθανε η γυναίκα του τη μοιρολόγησε στη δική μας γλώσσα. Τα τραγούδια που συνόδευαν τα τραπέζια μας και τις χαρές μας ήταν ελληνικά καταρχήν, μα σαν προχωρούσε το γλέντι και το οινόπνευμα εξαφάνιζε τις αναστολές, τους ενδοιασμούς και τους φόβους, τότε ακούγονταν τα δικά μας τραγούδια κι έβλεπες με τι έκφραση και πάθος αποδίδονταν τα μελαγχολικά μας τραγούδια, με συμμετοχή όλων. Αν όμως στο τραπέζι παραβρισκόταν χωροφύλακας, τότε σίγουρα δεν ακουγόταν κανένα δικό μας τραγούδι. Οι χοροί μας, μια κι ακουγόταν μόνο μουσική, χορεύονταν και μάλιστα ο καθαρά τοπικός χορός μας, η πουστσένα (λυτός), με μια έκσταση που φαινόταν τόσο στην κίνηση του σώματος όσο και στα βλέμματα και την έκφραση των προσώπων, χώρια που ξεσηκώνονταν όλοι. Μας έμαθαν πως αυτά που μιλούσαμε δεν ήταν γλώσσα, αλλά ένα νόθο ιδίωμα κι αυτό όχι με επιχειρηματολογία, αλλά έτσι δογματικά. Μας χλεύαζαν όταν κάποιοι από εμάς μιλούσαν φανερά τα δικά μας και ήθελαν να μας πείσουν πως οι μελωδίες που χορεύαμε δεν έχουν λόγια. Ακόμη και σήμερα, όταν μιλάμε τη γλώσσα μας σε καφενεία, υπαίθριους χώρους και αλλού, όταν πλησιάσει κάποιος άγνωστος, αλλάζουμε λαλιά κι όχι από ευγένεια αλλά από φόβο. Έχει μεταβιβαστεί επίκτητα ο φόβος κι αυτό εξηγείται με τη συμπεριφορά της πολιτείας στο παρελθόν. Το διαφορετικό δεν είναι κακό, κι αυτό το δέχονται όλοι, όμως το να προσπαθούν να σε πείσουν ότι ειδικά από τη δική σου διαφορετικότητα κινδυνεύει η πολιτεία, να σε υποχρεώνουν να μιλάς μια γλώσσα που δεν ξέρεις και να γελοιοποιείσαι, να σ' αναγκάζουν να φτύνεις το γάλα της μάνας σου, αυτό σίγουρα προκαλεί πικρία, κατάθλιψη και αναπαράγει τη μελαγχολία μας... Στο Πανεπιστήμιο (Αθήνα) η εξομοίωση ήταν πλήρης. Κανένας δεν με ρώτησε από ποιους ήμουν και σε εμένα σχεδόν εξαλείφτηκε εκείνη η αγωνία και η περιέργεια της ανίχνευσης των άλλων, αν είναι δικοί μας ή από τους άλλους. Πέρασαν χρόνια, βρίσκομαι στην 7η δεκαετία της ζωής μου, ποτέ δεν έπαψα να νιώθω αυτό που είμαι και ποτέ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους λυγμούς και την οργή μου σαν θυμάμαι: - Το χωροφύλακα να συνοδεύει τον πατέρα μου για την υποδοχή της βασίλισσας Φρειδερίκης. - Τις απανωτές μηνύσεις για την κοπριά στις αυλές μας. - Τη μη χορήγηση άδειας για καλλιέργεια καπνού. - Τις παρατηρήσεις για την ποιότητα της σημαίας που αναρτούσαμε στις εθνικές επετείους. - Τις εξορίσεις και τις φυλακίσεις των δικών μας με την κατηγορία "δωσιλόγων" και με μόνη κολάσιμη πράξη τη χρήση της ντοπιολαλιάς. - Την αποπομπή και μη εξυπηρέτηση των δικών μας από τις δημόσιες υπηρεσίες, με τη δικαιολογία ότι μιλούσαν "βουλγάρικα" και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν. - Την απαγόρευση της γλώσσας μας επί Μεταξά με χρηματικό πρόστιμο σε όποιον τη μιλούσε. - Την αλλαγή των ονομάτων και των επιθέτων μας. - Την αλλαγή τοπωνυμίων και ονομάτων των χωριών μας. - Την απαγόρευση του φυσικού δικαιώματος των συγχωριανών μου να πεθάνουν στον τόπο τους, αφού "απώλεσαν" την ιθαγένεια. - Την προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, για να επιτραπεί η ίδρυση του συλλόγου "Μακεδονικό Σπίτι". - Την ερήμωση των χωριών μας (βλέπε Πρέσπα, Πρώτη, Ακρίτας κ.ά.) από τη μετανάστευση, ως μόνη λύση για επιβίωση, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών κοινοτήτων σήμερα στον Καναδά, την Αυστραλία και αλλού και, τέλος, - Να σε τιμωρούν άμεσα και έμμεσα και να σε κατηγορούν ως διαφορετικό, αλλά να μη σου αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητά σου.

Ο Πέτρος Βότσης είναι εκπαιδευτικός.

Αναδημοσιευση από την εφημερίδα Αυγή 3-7-2005

-----------------------------------------------------------------------------------------

ΜΑΚΕΝΤΟΝΤΣΕΤΟ. ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΙΚΡΙΑΣ.

Συγγραφέας:	ΒΟΤΣΗΣ ΠΕΤΡΟΣ
Εκδοτικός Οίκος:	ΠΛΕΘΡΟΝ
Σελίδες:	195
Ημερομηνία Έκδοσης:	Οκτώβριος 2008

Could You Be Loved

Ακατάλληλο

Tου Γρηγόρη Ν Βαλλιανάτου - 19.03.2009

Η Ελλάδα υποφέρει από το σύνδρομο του Προκρούστη! Προσπαθεί να κοντύνει ή να ξεχειλώσει τα διαφορετικά παιδιά της. Οι διαφορετικές θρησκείες, οι διαφορετικές γλώσσες, οι διαφορετικές φυλές, οι διαφορετικές εθνότητες και κοινότητες, οι διάφοροι σεξουαλικοί προσανατολισμοί, όπως και τα παιδιά της με αναπηρία, οι χρήστες ψυχοτρόπων ουσιών, οι κρατούμενοι και οι μετανάστες, ή δεν χωρούν ή περισσεύουν από το γνωστό κρεβάτι. Τα τελευταία χρόνια διεθνείς οργανισμοί με πολλές εκθέσεις τους επισημαίνουν το γεγονός αυτό με γλώσσα ακριβή, σαφή και αποφασιστική. Η χώρα μας είναι από εκείνες που έχουν εις βάρος τους τις περισσότερες καταδικαστικές αποφάσεις για θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αγράμματοι κι ανόητοι δημοσιογράφοι, δειλοί και λαϊκιστές πολιτικοί, φανατικοί και απάνθρωποι παπάδες συνθέτουν το σκηνικό της παραπληροφόρησης, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, το οποίο διαμορφώνει την αυξανόμενη τάξη των ελληναράδων που γαμούν και δέρνουν την ιστορία, την κοινωνική συνοχή και τη νεολαία. Με «έκπληξη και αποτροπιασμό» διάβασε ο αναγνώστης και στην τελευταία έκθεση του ΟΗΕ για την κατάσταση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Ελλάδα, για τα προβλήματα της ελεύθερης έκφρασης, του αυτοπροσδιορισμού και του συνεταιρίζεσθαι των μελών, μεταξύ άλλων, των εθνοτικών κοινοτήτων, Τούρκων και Μακεδόνων. Συκοφαντίες, κατηγορίες και περιφρόνηση είναι οι αντιδράσεις για τους συγγραφείς και τους διεθνείς οργανισμούς που κάνουν τέτοιες αναφορές. Ψοφοδεείς βουλευτές και έξαλλοι δημοσιοκάφροι συναγωνίζονται να ξεδιπλώσουν στα έκπληκτα μάτια των τηλεθεατών και αναγνωστών την άγνοια, την αμάθεια, την ανοησία και το φανατισμό τους, λες και θα αλλάξει η πραγματικότητα. Η βούληση των νεοελλήνων να ζήσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο της Ευρώπης σημαίνει πως θέλουν να ζήσουν με κανόνες που ισχύουν σ’ αυτούς τους οργανισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τα μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ανοχή και ο σεβασμός του άλλου, του διαφορετικού, είναι στους οργανισμούς αυτούς έννοιες σαφείς, απλές και αδιαπραγμάτευτες. Τα κολλημένα και αδαή μυαλά ορισμένων πρέπει να κατανοήσουν ότι στο σύγχρονο κόσμο οι εθνοτικές κοινότητες και μειονότητες δεν υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι σχετικές συνθήκες. Οι σχετικές συνθήκες υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι κοινότητες αυτές! Και βέβαια, σε μια ανθρώπινη κοινωνία, οι κοινότητες αυτές δεν είναι απειλή και φόβος, αλλά πολυφωνία και πλούτος. Αυτά σε κοινωνίες που δεν φλερτάρουν με το φασισμό! Tα κουδούνια μάς τα κρέμασαν και πλέον ηχούν δυνατά.

Αναδημοσίευση από http://www.athensvoice.gr/politics/av,17303,Ακατάλληλο.html

Barack Obama speaking at Nato summit

Φασιστική Επίθεση κατά Μακεδονικού Σωματείου

Αναδημοσίευση από http://iliden.blogspot.com Η «Εκπαιδευτική και Πολιτιστική Κίνηση Έδεσσας», είναι το νέο Μακεδονικό σωματείο, που τις τελευταίες μέρες δέχεται λυσσαλέες φασιστικές επιθέσεις. Οι επιθέσεις ξεκίνησαν, ως συνήθως, μέσω των αντιμακεδονικών μπλογκ και αναμένεται να συνεχιστούν μέσω ρατσιστικών φυλλάδων και των μηχανισμών μαύρης προπαγάνδας που ευδοκιμούν στον τόπο μας. Το σωματείο, απ’ ότι κατάλαβα, είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση με εκπαιδευτικό και πολιτιστικό χαρακτήρα. Δεν περιορίζεται σε μακεδονικό πολιτισμό, αλλά επειδή οι δημιουργοί του είναι μακεδονικής καταγωγής (Εδεσσαίοι), αυτομάτως θεωρήθηκε ύποπτο. Από τη στιγμή μάλιστα που προβλήθηκε από κάποια ιστοσελίδα της μακεδονικής διασποράς, έπρεπε να εξοντωθεί. Οι διώκτες του αμέσως είπαν ότι, «Στην Έδεσσα δημιουργήθηκε Σκοπιανός Σύλλογος με την ονομασία .....». Ακολούθησε ένας οχετός λασπολογίας και συκοφαντίας. Αναφέρθηκαν και κάποια ονόματα πρωτεργατών, τα οποία λασπώθηκαν και κατασυκοφαντήθηκαν. Αναζήτησαν και τα ονόματα των ιδρυτικών μελών. Γιατί άραγε; Οι πρωτεργάτες, όποιοι και να είναι, ασφαλώς δημιούργησαν το σωματείο με σκοπό να κάνουν δημόσιες εκδηλώσεις και οι δραστηριότητές τους θα απευθύνονται σε όλους τους πολίτες. Άρα δεν έχουν σκοπό να κρύβονται. Προς τι, λοιπόν, αυτή η βιασύνη να μάθουν τα ονόματα; Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Οι αντιμακεδόνες ρατσιστές ξέρουν, ότι δεν μπορούν πλέον να αποτρέψουν τη δημιουργία οποιουδήποτε συλλόγου που καλλιεργεί την οποιασδήποτε μορφής μακεδονική κουλτούρα. Οι πρωτοπόροι ακτιβιστές της ΜΑΚΙΒΕ, του Ουράνιου Τόξου και οι μεμονωμένοι, δρουν φανερά και ανενόχλητα.. Διορίζονται στο δημόσιο, παίρνουν δημόσια έργα ή κρατικές επιχορηγήσεις και η επίσημη πολιτεία δεν τους ενοχλεί, όπως κατά το παρελθόν. Το Συνέδριο του Ο.Τ. έγινε υπό κρατική προστασία, τα πανηγύρια προστατεύονται από ενοχλητικούς ρατσιστές (π.χ. Μελίτης πρόσφατα), οι δραστηριότητες των μακεδονικών πολιτιστικών συλλόγων το ίδιο. Αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν οι φασίστες και οι ρατσιστές. Και επειδή δεν μπορούν πλέον να τους εμποδίσουν, καταφεύγουν στην τακτική της συκοφαντίας και της λασπολογίας. Η συκοφαντία είναι χαρακτηριστικό όπλο ανάπηρων πνευματικά ανθρώπων. Το ξέρουν ότι οι επώνυμοι και συνεχώς αυξανόμενοι ακτιβιστές δεν πρόκειται να πτοηθούν και θα συνεχίσουν, και ούτε ελπίζουν σε κάτι τέτοιο οι ρατσιστές. Ο στόχος τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ντόπιων, που είναι παραπλανημένη, εγλκωβισμένη στην αντιμακεδονική προπαγάνδα και τις φοβίες του παρελθόντος και ελλειπώς ενημερωμένη. Χτυπώντας τους πρωτοπόρους, στέλνουν μηνύματα στην πλειοψηφία:. «Αυτό θα πάθει όποιος τολμήσει». Η προσπάθεια δεν είναι μεμονωμένη, ούτε πρωτοεμφανιζόμενη. Έτσι αντιμετώπισαν κάθε προσπάθεια αναζωογόνησης της ντόπιας μακεδονικής κουλτούρας. Έτσι αντιμετωπίστηκε ακόμα και η πρωτοβουλία καθιέρωσης ετήσιου Φεστιβάλ Μακεδονικών Χωρών το 1992. Και μιλάμε μόνο για χορούς. Όχι μόνο δεν απαγορεύεται Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών, αλλά και παραχωρούνται κλιματιζόμενα κλειστά γυμναστήρια, επιχορηγούνται και προβάλλονται από την τηλεόραση. Το Φεστιβάλ Μακεδονικών Χορών, αντί να αντιμετωπιστεί ισότιμα και να βοηθηθεί από την πολιτεία, όπως το Ποντιακό, αντιμετωπίστηκε όπως το νεοδημιουργηθέν σωματείο στην Έδεσσα. Οι μακεδονικοί σύλλογοι πρέπει να περιορίζονται μόνο σε μουσική και όχι και τραγούδι στις εκδηλώσεις τους, αλλιώς μπαίνουν στο στόχαστρο των φασιστών. Δεν πρέπει να έχουν σχέσεις με τους συλλόγους των ομογενών τους στη Δημοκρατία Μακεδονίας και στη διασπορά.. Οι γηγενείς πρέπει να είναι πολίτες περιορισμένων δικαιωμάτων και τα όρια των δικαιωμάτων τους να τα καθορίζουν άλλοι. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι συνέχεια της πολιτικής του ρετσινόλαδου, των εξοριών, των ξυλοδαρμών, των προστίμων σε όσους Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τη μητρική τους γλώσσα. Επειδή η συγκυρία δεν επιτρέπει πια τέτοιες μεθόδους, έχουν επινοηθεί διάφοροι άλλοι τρόποι. Μαύρη προπαγάνδα, συκοφαντία, λασπολογία. Ίσως κάποιοι πουν, ότι είναι υπερβολή η χρήση των όρων φασίστες και ρατσιστές. Πάμπολες φορές ακούμε να τονίζεται, ότι βασικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός του δικαιώματος του άλλου να εκφράζει χωρίς κανένα περιορισμό και καμία επίπτωση τη γνώμη του. Πολλούς ακούμε να επαναλαμβάνουν το απόφθεγμα του Βολταίρου "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες." Το δικαίωμα των γηγενών να λένε αυτό που πιστεύουν για ότι τους αφορά, όχι μόνο δεν το σέβονται και δεν το υπερασπίζονται μέχρι θανάτου, αλλά το υπονομεύουν. αυτό είναι το αντίθετο της δημοκρατίας, δηλαδή φασισμός. Και δυστυχώς αυτός ο ιδιόμορφος φασισμός έχει πολλά μέσα και πολλά πλοκάμια. Τεράστια ευθύνη γι’ αυτό έχουν και όσοι ανέχονται αυτό το φαινόμενο. Ακόμα και η σιωπή είναι συνενοχή. Συνένοχοι είναι και εκείνοι οι φορείς στους κόλπους των οποίων καλλιεργούνται αντιμακεδονικές προπαγάνδες, όπως κόμματα, ιδρύματα τύπου ΙΜΧΑ, Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, «Παμμακεδονικών Ενώσεων», παραθρησκευτικές οργανώσεις, ποντιακά σωματεία κλπ. Εκεί είναι η φωλιά όπου γαλουχούνται όλες αυτές οι βρώμικες αντιμακεδονικές προπαγάνδες. Δεν ξέρουν ότι οι Μακεδόνες θεωρούν ύβρη τον χαρακτηρισμό «Βούλγαρος» και της γλώσσας ως «βουλγαρικής»; Όταν χαρακτηρίζουν ως Βουλγάρους τους προγόνους μας που έκαναν την επανάσταση του Ίλιντεν, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι σαν να χαρακτηρίζουν και εμάς που είμαστε απόγονοί τους ως Βούλγαρους; Το ξέρουν πολύ καλά, αλλά θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να μας προσβάλουν, χωρίς εμείς να αντιδρούμε. Θα τους άρεσε να αρχίσουμε και εμείς να αποκαλούμε τους πρόσφυγες Τούρκους ή Τουρκόσπορους, όπως κάνουν κατ’ ιδίαν μερικοί Μακεδόνες; Ασφαλώς όχι. Λοιπόν ας το πάρουν χαμπάρι όσοι μας βρίζουν και μας συκοφαντούν αλλά και όσοι κρύβονται πίσω από αυτούς, ότι αν συνεχιστεί αυτή η ασέβεια, το παρόν μπλογκ θα αρχίσει να αναρτεί Άρθρα και Σχόλια Μακεδόνων που αποκαλούν τους εξ Ασίας πρόσφυγες Τούρκους και Τουρκόσπορους, «εν γνώσει των συνεπειών του νόμου». Και δεν αναγνωρίζουμε στην πολιτεία το δικαίωμα να τηρήσει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Σε όλους αυτούς θέλουμε να πούμε, φτάνει πια. Ήρθατε στον τόπο μας και αντί να σεβαστείτε την φιλοξενία μας και να καθίσετε δίπλα μας, με σεβασμό στην ταυτότητά μας και τα δικαιώματά μας, εσείς καθίσατε στο σβέρκο μας. Κατεβείτε, λοιπόν, από το σβέρκο μας, γιατί δεν είμαστε υποχρεωμένοι να σας ανεχόμαστε ως κηδεμόνες επ΄άπειρον. Θα σας αποτινάξουμε και η προσγείωσή σας θα είναι πολύ ανώμαλη.