Τα «Σεφέρια» του Μόσκοβου

Το παρακάτω αρθρο είναι απο το περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ. http://www.davlos.gr/anatoliko.php ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΔΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Τι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα; Από τότε που εξελίχθηκε η Ρωσσία ως ενιαία και ισχυρή πολιτική οντότητα, πριν από 500 χρόνια περίπου, μια γεωπολιτική διελκυστίνδα άρχισε να παίζεται στην «καθ’ ημάς Ανατολή», δηλαδή στον γεωγραφικό χώρο Βαλκανική-Μικρά Ασία, ανεξάρτητα προς την εκάστοτε κρατική σύνθεσή της. Είτε υπήρχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία είτε τα κράτη που προέκυψαν από τη διάλυσή της (Τουρκία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, πρώην Γιουγκοσλαβία, Αλβανία), η Ρωσσία προσπαθούσε να φέρει κάτω από την επιρροή της την περιοχή αυτή, ενώ η Δύση (Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και οι Η.Π.Α.) προσπαθούσε να την κρατήσει για λογαριασμό της. Άπειρα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα έχουν απορρεύσει από τη διαμάχη αυτή (Ρωσσοτουρκικοί Πόλεμοι –όσο χρονικό διάστημα οι Οθωμανοί ήταν ισχυροί– και στη συνέχεια Σερβική και Ελληνική Επανάσταση ως αρχή της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας –όταν η Υψηλή Πύλη είχε παρακμάσει και δεν ήταν ικανή να συγκρατήσει τους Ρώσσους– Βαλκανικοί Πόλεμοι, δημιουργία βαλκανικών κρατών και πολλά άλλα). Εδώ, στην Ελλάδα, όλα τα ιστορικά γεγονότα την προ και κατά το 1821 εποχή μέχρι τον Α , τον Β Παγκόσμιο αλλά και τον Εμφύλιο Πόλεμο αποτελούν καθαρά απλώς ιστορικά «συμπτώματα» της βαθύτερης αιτίας που τα παράγει, δηλαδή της διελκυστίνδας που προαναφέραμε, όπως και η συγκρότηση της Γιουγκοσλαβίας ως υπερκράτους στο τέλος του Α Παγκόσμιου Πολέμου το 1918. Παρατηρούμε, ότι: α. Το «Ανατολικό Ζήτημα», όπως ωνομάσθηκε το διαχρονικό αυτό ιστορικό φαινόμενο, «φουντώνει» στις εποχές που η Ρωσσία ισχυροποιείται, π.χ. μετά τη νίκη της επί του Ναπολέοντος το 1812, οπότε ακολούθησε η Σερβική και η Ελληνική Επανάσταση, η μετά την νίκη της στον Β Π.Π. επί του Χίτλερ, οπότε έγινε ο Εμφύλιος στην Ελλάδα κ.ο.κ. β. Η Ρωσσία πάντοτε χάνει το παιχνίδι και ποτέ δεν κατορθώνει να κερδίσει από τους Δυτικούς σταθερή επιρροή στην περιοχή εκτός από μικρά χρονικά διαλείμματα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να παρατηρήσουμε εδώ, ότι, όταν μετά την δεκαετία του 1980, με την πτώση και τον ακρωτηριασμό της ΕΣΣΔ, η Μόσχα περιέπεσε σχεδόν σε κατάσταση πλήρους πολιτικής αδυναμίας, συνέβη η περιοχή Βαλκανική - Μ. Ασία να γίνει μήλο της έριδος μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Αποτέλεσμα της πρόσκαιρης αυτής αλλαγής ισορροπιών ήταν η διάλυση και η «μοιρασιά» της Γιουγκοσλαβίας ερήμην της Μόσχας σε ζώνες επιρροής των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον και η εκκρεμής υπόθεση της ένταξης της Τουρκίας και κάποιων βαλκανικών κρατών στην Ε.Ε., στην οποία υπόθεση το παιχνίδι άλλοτε «ζεσταίνεται» κι άλλοτε «παγώνει».

* * *

Σήμερα δεν συμβαίνει τίποτε διαφορετικό από αυτά που συνέβησαν στα προηγούμενα 500 χρόνια. Η Ρωσσία του Πούτιν έχει πάλι ισχυροποιηθεί και προσπαθεί με κύριους μοχλούς της την Σερβία (Ζήτημα Κοσσόβου) και την σημερινή ελληνική κυβέρνηση, τις δύο «ομόδοξές» της χώρες, όπως και πριν αποκαλούνταν, να «βάλη χέρι», όπως ακριβώς έκανε όποτε ήταν ισχυρή. Η Αθήνα «τσίμπησε» κατά το κοινολεκτούμενο (αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, αγορά 450 ρωσσικών αρμάτων και πολλά άλλα λιγώτερο η καθόλου γνωστά) και έδειξε ότι πέφτει στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας. Η επιθετικότητα αυτή της Ρωσσίας ωδήγησε και πάλι στη «συμμαχία» ΗΠΑ – Ε.Ε. για την από κοινού αντιμετώπιση της νέας «καθόδου» της Μόσχας στην Βαλκανική. Τα «περίεργα» συμβαίνοντα σήμερα στη χώρα μας αποτελούν αποκλειστικώς συνέπειες η «συμπτώματα» του «τσιμπήματος» αυτού. Δεν θα ασχοληθούμε με αυτά τα «συμπτώματα», διότι μπορείτε καθημερινά να τα δείτε στις εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

* * *

Το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί «τσίμπησε» η Ελλάδα, ύστερα από τόση ιστορική πείρα που έχει αποκτήσει, καθώς ήταν πάντοτε στο «κέντρο» του Ανατολικού Ζητήματος; Η απάντηση είναι μία: Δεν μπορούσε να κάνη αλλιώς. Και δεν εννοούμε εδώ, ότι σύρθηκε από κάποια διεθνή η σκοτεινή δύναμη, που λόγω της ισχύος της την ανάγκασε να πάρει τον «Δρόμο της Μόσχας». Αυτό πρέπει να το αποκλείσουμε ως παντελώς αδύνατο για έναν πολύ απλό λόγο: Η «δύναμη» αυτού του είδους, όποια κι αν είναι, δεν είναι σίγουρα η Μόσχα! Ο Επίκτητος λέει: «ιδιώτου ίδιον τοις άλλοις αποδιδόναι τα εαυτού δεινά» (είναι γνώρισμα του βλάκα να φορτώνει τα παθήματά του στους άλλους). Τα παθήματά μας λοιπόν πρέπει να τα φορτώσουμε σ’ εμάς τους ίδιους, και τότε ίσως μας γίνουν μαθήματα.

* * *

Από χρόνια παρατηρούμε, χωρίς ποτέ να ασχολούμεθα με τον κομματισμό, ότι η Ελλάδα έχει καταντήσει ως χώρα η τελευταία θεοκρατία στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει τεύχος του «Δαυλού», που να μην προσκομίζει αποδείξεις, που επαληθεύουν την κατάσταση αυτή. Η θεοκρατία (πιο συγκεκριμένα η «Ορθοδοξοκρατία») είναι γενική. Από την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει ούτε σήμερα ένας έστω β κατηγορίας «παράγων» της Πολιτικής, της Διανόησης, της Δικαιοσύνης, της Διοίκησης, της Παιδείας, της Δημοσιογραφίας κ.λπ., που να καταγγείλει τη μεσαιωνική αυτή κατάσταση. Κι αν κάποιος πη η πράξη κάτι, που να την αμφισβητεί, η Ρωμιοσύνη θα τον απομονώσει και θα τον εξαφανίσει πολιτικά. (Θυμηθείτε, τι έπαθε ο κ. Γ. Τζανετάκος, όταν κατέβηκε στις εκλογές για την υπερνομαρχία Αττικής– είχε διαπράξει το έγκλημα να πει το επώνυμο του Χριστόδουλου: «Παρασκευαΐδης» (!)– και η κ. Μαριέττα Γιαννάκου –δεν είχε δεχθεί να πολτοποιήσει το σχολικό βιβλίο, που ανέφερε, ότι δεν υπήρξαν «κρυφό σχολειό» και «λάβαρο» του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Η σημερινή ηγεσία της Ρωμιοσύνης υιοθετεί ως πολιτική της ταυτότητα... τα (φαρισαϊκά) χριστιανικά συνθήματα της «ταπεινότητας» και της «σεμνότητας» (!) με τον πρωθυπουργό να χαρίζει «φυλαχτά» (!) στον θεοκράτη ταγό της, και τους λοιπούς αρχηγούς ν’ ανάβουν κεριά και καντήλια με την πρώτη ευκαιρία, έχοντας καταντήσει πολιτικοί όμηροι της Ορθοδοξίας, που, αν τολμήσουν να αδιαφορήσουν για την ιερή ευλογία η έστω για την ιερή ανοχή, είναι καταδικασμένοι στον πολιτικό εκμηδενισμό. Αυτό εννοούμε, όταν λέμε, με την βοήθεια της ιστορικής προοπτικής των τελευταίων 500 χρόνων, ότι η σημερινή Ρωμιοσύνη δεν μπορούσε να πράξη αλλιώς από το να μπει στο «Δρόμο της ομόδοξης Ρωσσίας». Δυστυχώς η σκοτεινή δύναμη βρίσκεται μέσα στα κρανία μας, αυτή μας άγει και μας φέρει, αυτός ο βυζαντινισμός, που είχε γίνει θρησκευτικά ένα και το αυτό (κάτω από έναν κοινό πατριάρχη) με το «ομόδοξον ξανθόν γένος του Βορρά» και στην Τουρκοκρατία προσδοκούσε, «πότε θαρθή ο Μόσκοβος να κάνη το σεφέρι». «Σεφέρια» έκανε πολλά ο ομόδοξος Μόσκοβος, αλλά πάντοτε αυτά ωδηγούσαν απλώς στην σφαγή των ομοδόξων Ρωμιών από τους Τούρκους.

* * *

Τι θα συμβεί στην Ελλάδα αύριο; Το Χθες χαράζει το Σήμερα και μαζί το Χθες με το Σήμερα χαράζουν το Αύριο.