ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΤΣΑΡΚΝΙΑ

Ο πάτερ Νικόδημος Τσαρκνιάς, γεννημένος ως Νικόλαος Τσαρκνιάς, είναι ίσως ο μοναδικός κληρικός στην Ελλάδα που τόλμησε δημοσίως να δηλώσει τη μακεδονικότητά του. Όλοι οι εθνικά Μακεδόνες, οι οποίοι ασχολήθηκαν κατα καιρούς με το μακεδόνικο ζήτημα στην Ελλάδα και αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το κρατικό σύστημα, το οποίο δεν δέχεται τίποτα το διαφορετικό, πέραν του εθνικού μύθου, ο οποίος λέει ότι «στην Ελλάδα ζουν μόνο Έλληνες, στην πλειοψηφία τους Χριστιανοί Ορθόδοξοι».

 

Οι πιέσεις που δέχτηκαν και δέχονται, ήταν ποικιλόμορφες και προέρχονταν από διάφορους τομείς. Από τις τοπικές αρχές, από τις στρατιωτικές αρχές, από τις κρατικές υπηρεσίες, στον τόπο εργασίας τους κτλ. Ο πάτερ Νικόδημος, δέχτηκε όλες αυτές τις πιέσεις, απειλές και συκοφαντίες, όχι μόνο από πλευράς κρατικού μηχανισμού, αλλά και από ολόκληρη την Εκκλησία της Ελλάδας. Μια Εκκλησία η οποία θα έπρεπε να μην ασχολείται καθόλου με πολιτικά θέματα και να ακολουθεί το δρόμο του Χριστού, ο οποίος κύρηξε το άεθνο πνεύμα που πρέπει να επικρατεί στις τάξεις των θεϊκών εκπροσώπων.

-Πείτε μας πάτερ, δυό λόγια για σας.

Γεννήθηκα το 1942 στο Сботско-Σ’μποτσκο-Αριδαία Πέλλας, όπου και τελείωσα το δημοτικό και το γυμνάσιο. Οι γονείς μου κατάγονταν από ένα χωριό του Меглен-Μέγκλεν-Αλμωπίας, το Пожар-Πόζζαρ-Λουτράκι. Μετά το τέλος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εγγράφηκα στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και λίγο αργότερα μετεγράφηκα στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, από όπου και αποφοίτησα το 1973. Το ίδιο έτος τοποθετήθηκα ως διάκονος στο μακεδόνικο χωριό Пателе-Πάτελε-Αγίος Παντελεήμων Φλώρινας και λίγο αργότερα, στις 21 Οκτωβρίου 1973, ως πρεσβύτερος στο ναό του Αγίου Παντελεήμωνα στο Лерин-Λέριν-Φλώρινα. Ως αρχιμανδρίτης χειροτονήθηκα από το Μητροπολίτη Κιλκίς Αμβρόσιο, το 1982.

-Πείτε μας πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τα προβλήματα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα;

Μικρό παιδί ακόμα, η οικογένειά μου με γαλούχησε ως καλό χριστιανό και συνειδητοποιημένο Μακεδόνα. Με έμαθαν να είμαι καλός άνθρωπος, χρήσιμος στην κοινωνία και επίσης μου μετέφεραν την περηφάνειά τους, τη μακεδονικότητά τους, λέγοντάς μου όλη την αληθινή ιστορία των Μακεδόνων και τα δεινά που πέρασαν, όπως και τις διακρίσεις εις βάρος τους, κατα το παρελθόν, αλλά και σήμερα. Έτσι εκτός από την επιλογή μου να γίνω κήρυκας του Λόγου του Θεού, επέλεξα να ασχοληθώ και με τα προβλήματα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα.

Το μακρινό 1978 ξεκίνησα να συντάσω και εκδίδω το φυλλάδιο Μέγκλεν-Μογλενά και πλέον δημόσια άρχισα να δραστηριοποιούμαι γύρω από τα μακεδόνικα ζητήματα. Ήταν ένα πολύ καλό φυλλάδιο, το οποίο περιήχε θέματα που απασχολούσαν τους κατοίκους  της ευρύτερης περιοχής και θέματα συνδεδεμένα με τη ζωή και την ιστορία των Μακεδόνων. Μέχρι και γνωστά πρόσωπα της τότε πολιτικής ζωής διάβαζαν το περιοδικό αυτό και αρκετά από τα σχόλια ήταν θετικά, αν και αυτά που έγραφα δεν ήταν του συμφέροντός τους. Ακόμα και ο τότε Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος, με κάλεσε και μου είπε: «Δεν μπορούσες να βρεις κάποιο άλλο όνομα βρε παιδί μου;».

Το 1980, στην ιερατική συγκέντρωση που έλαβε μέρος στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής της Εορδαίας, ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος μίλησε πολύ αρνητικά για τους Μακεδόνες, λέγοντας, μεταξύ των άλλων, πως οι «ντόπιοι της περιοχής έχουν φάει πολύ βουλγάρικο σιτάρι». Τότε σηκώθηκα και απάντησα πως όλοι κάποτε, εθνικόφρονες και μη, Μακεδόνες και μη, έφαγαν από το περιβόητο βουλγάρικο σιτάρι και ότι όλα αυτά τα οποία δήλωσε για τους Μακεδόνες της περιοχής είναι αναλήθειες και συκοφαντίες. Αυτό ήταν. Η φωτιά άναψε.

Το επόμενο πρωί ο Αυγουστίνος με κάλεσε στη Μητρόπολη και μου είπε σε σκληρό ύφος: «Ήξερα ότι είσαι απατρίς, με αυτονομιστικές ιδέες».  Του απάντησα πως αγωνίζομαι για τα δικαιώματα των εθνικά Μακεδόνων και όχι για αυτονομία, και επίσης ότι λυπάμαι για τη γνώμη που έχετε για το πρόσωπό μου. Εγώ είμαι ένας απλός Μακεδόνας. Λίγες μέρες μετά την συνομιλία εκείνη, έβγαλε απόφαση να με μεταθέσει. Η αντίδραση του κόσμου όμως, στην πόλη της Φλώρινας ήταν μεγάλη. 500 υπογραφές μαζεύτηκαν από πιστούς, με σκοπό να πείσουν το Μητροπολίτη να μη με μεταθέσει από την ενορία του Αγίου Γεωργίου Φλώρινας, όπου βρισκόμουν μέχρι τότε. Ο Αυγουστίνος τρομοκρατήθηκε από την μεγάλη υποστήριξη του κόσμου, και μάλιστα μέσα στην πόλη. Μέχρι και τον εισαγγελέα έστειλε για να ελέγξει εάν οι υπογραφές ήταν γνήσιες. Η απόφασή του όμως δεν άλλαξε. Με μετέθεσε, ως τιμωρία, στο μακεδόνικο χωριό Лескоец-Λέσκοετς-Λεπτοκαρυές Φλώρινας, με τη βοήθεια και την συναίνεση του τότε Νομάρχη Φλώρινας Δαλκαφούκη, ο οποίος δεν με συμπαθούσε καθόλου. Η αντιπάθεια αυτή οφειλόταν σε προσπάθειά μου να τελέσω τρισάγιο στο χωράφι όπου είναι θαμμένοι πολλοί Μακεδόνες, θύματα του Εμφυλίου πολέμου. Λόγω της επιθυμίας μου αυτής, ο τότε Νομάρχης με είχε κατακρίνει και εγώ του απάντησα κατάλληλα μέσω της τοπικής εφημερίδας «Η φωνή της Φλώρινας». Τα συγχαρητήρια που δέχτηκα από πολίτες του νομού ήταν πολλά.

-Ήταν αποτελεσματική η ενέργεια αυτή του Μητροπολίτη;

Κάθε άλλο. Οι κάτοικοι του Λέσκοετς με αγάπησαν από την αρχή και ο Αυγουστίνος αυτό το παρατήρησε. Αναζητούσε διάφορους τρόπους για να με διώξει και από εκεί. Ήταν ανήκουστο και απαράδεκτο γι’ αυτόν, ένας παπάς, ο οποίος όπως οι υπόλοιποι θα έπρεπε να ασχολείται μόνο με την εμφύτευση του ελληνισμού στους Μακεδόνες κάτοικους της περιοχής, να μιλάει στη μακεδόνικη γλώσσα και αυτό να τον κάνει ακόμα πιο αγαπητό μεταξύ των πιστών. Την περίοδο εκείνη, ο πανελλήνιας φήμης γλύπτης και καλλιτέχνης Καλαμάρας, με καταγωγή από το χωριό Бапчор-Μπάπτσσορ-Ποιμενικό Καστοριάς, μου ζήτησε να βαφτίσω το γιο του. Ο Αυγουστίνος όμως δεν συμπαθούσε καθόλου το έργο του καλλιτέχνη και ποτέ του δεν είχε παρεβρεθεί σε παρουσιάσεις αυτών, όπως έκανε για πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Όταν άκουσε ότι θα τελέσω τη βάφτιση αυτή, «το ποτήρι ξεχύλισε». Την ίδια μέρα με έδιωξε από τη Μητρόπολη και μου είπε να βρω άλλη. Ήταν το 1981.

-Αυτό ήταν και το τέλος της θητείας σας στην Εκκλησία της Ελλάδας;

Όχι. Αν και έτσι νόμιζα, δεν ήταν το τέλος. Είχα εκδιωχθεί από μία Μητρόπολη, αλλά δεν με είχαν καθαιρέσει. Ήμουν ιερέας χωρίς ενορία μέχρι και το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τρεις τέσσερις μήνες δηλαδή. Για την περιπέτειά μου είχε ακούσει ένας παλιός μου φίλος από το Кукуш-Κούκουςς-Κιλκίς, με τον οποίο σπουδάσαμε μαζί και υπηρετούσε στη Μητρόπολη Κιλκισίου. Όταν έμαθε την εκδίωξή μου, πήγε και πρότεινε στον τότε Μητροπολίτη Κιλκισίου Αμβρόσιο, να με πάρει στη Μητρόπολή του. Εγώ δεν είχα αποφασίσει εάν ήθελα να πάω, αλλά ο Αμβρόσιος με παρακάλεσε, λέγοντάς μου πως μπορώ να διαλέξω ενορία και ότι του έλειπε μεγάλος αριθμός κληρικών. Έτσι από το Δεκέμβριο του 1981 άρχισα να υπηρετώ στη Μητρόπολη Κιλκίς. Εκεί παρέμεινα για δέκα ολόκληρα χρόνια. Τους πρώτους τέσσερις μήνες ως ιεροκήρυκας και το υπόλοιπο διάστημα στο χωριό Άγιος Αθανάσιος Θεσσαλονίκης, το οποίο εκκλησιαστικά ανήκε στη Μητρόπολη Κιλκίς. Οι κάτοικοι σχεδίαζαν την ανέγερση μεγάλου ναού και τους βοήθησα πολύ για να περατώσουν το έργο αυτό. Αν και οι κάτοικοι του χωριού ήταν προσφυγικής καταγωγής και εγώ γνωστός «αυτονομιστής», με αγάπησαν αμέσως, παρόλες τις τεράστιες προσπάθειες συκοφάντησής μου. Η τότε ΚΥΠ (κρατική υπηρεσία πληροφοριών), με παρακολουθούσε παντού. Έστελνε σε σπίτια κατοίκων του χωριού φυλλάδια της εφημερίδας Στόχος για να αμαυρώσει το όνομά μου, αλλά τα αποτελέσματα ήταν γιαυτούς αρνητικά. Ο κόσμος με είχε αγκαλιάσει ζεστά. Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος όμως, ήδη είχε αρχίσει διαδικασίες απομάκρυνσής μου. Όταν τον ρώτησα σχετικά, μου απάντησε: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ξέρω ότι εργάστηκες σκληρά και ήσουν παράδειγμα προς μίμηση. Πίστεψέ με. Τέσσερα υπουργεία με πιέζουν για να σε διώξω. Ή ο Τσαρκνιάς ή ο θρόνος σου μου λένε». Λίγο καιρό αργότερα στάλθηκε επιστολή από τον Αμβρόσιο προς την ενορία μου, όπου ανακοίνωνε την πρόθεσή του να με απομακρύνει, επειδή όπως έγραφε, ήμουν «επικίνδυνος για τη Μακεδονία μας». Η αντίδραση του κόσμου ήταν πρωτοφανής. Οργανώθηκαν πολλά συλλαλητήρια και πορείες διαμαρτυρίας για να παραμείνω. Έτσι και έγινε. Παρέμεινα για κάποιο διάστημα ακόμα, μέχρι να αποφασιστεί από ΚΥΠ και Εκκλησία, με ποιον τελικά τρόπο να με διώξουν. Η ΚΥΠ συνέχισε με την σπίλωση του ονόματός μου.

Την ίδια περίοδο, το 1991, διχοτομήθηκε η Μητρόπολη Κιλκίς και ήταν πλέον φανερά τα σημάδια πως θα κάνουν το παν για να με διώξουν. Η πρώτη προσπάθεια έγινε μοιράζοντας φωτογραφίες με εμένα όπου ασελγούσα με άλλους άνδρες. Οι κάτοικοι του χωριού πήραν τις φωτογραφίες αυτές και τις πήγαν στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου τα ειδικά εργαστήρια απέδειξαν πως ήταν φτιαχτές. Μοντάζ. «Και ένας τυφλός θα καταλάβαινε πως είναι ψεύτικες», δήλωσε καθηγητής του Πανεπιστημίου. Την Πρωτοχρονιά του 1992, σαράντα περιπολικά της αστυνομίας κατέφτασαν στον Άγιο Αθανάσιο και με τον νέο τότε Μητροπολίτη Κιλκισίου και Πολυάνης, προσπάθησαν να καταλάβουν το ναό. Ο κόσμος δεν τους το επέτρεψε, αλλά μετά από μάχες και φασαρίες, κατάφεραν να μπουν στον ναό. Εμένα με συνέλαβαν με την κατηγορία πώς είχα αλλάξει τις κλειδαριές του ναού και σε στημένη δίκη με καταδίκασαν σε εξάμηνη φυλάκιση με αναστολή. Στις δέκα Μαρτίου του 1992, δέχτηκα επιστολή απόλυσης και μετά από ένα χρόνο διαβουλεύσεων και ίντριγκων, το 1993, με καθαίρεσαν. Εγώ όμως, ήδη ένα χρόνο νωρίτερα είχα γίνει ιερέας της Μακεδόνικης Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπου υπηρετώ μέχρι και σήμερα.

-Έχετε οικοδομήσει ναό, στην περιοχή Αριδαίας, αφιερωμένο στην Σβέτα Ζλάτα Μέγκλενσκα. Πείτε μας για το γεγονός αυτό.

Όπως είπατε, ο ναός είναι αφιερωμένος στην Σβέτα Ζλάτα Μέγκλενσκα. Μια αγία, η οποία γεννήθηκε πριν πολλούς αιώνες στα μέρη αυτά και μαρτύρησε φριχτά, επειδή προσπάθησε να αποτρέψει τον εξισλαμισμό μέρος των κατοίκων της περιοχής και δεν δέχτηκε να απαρνηθεί την πίστη της, όπως οι οθωμανικές αρχές απαιτούσαν. Τα θεμέλια αγιάσθηκαν πριν από εννιά χρόνια. Μετά από ένα χρόνο, ο ναός εγκαινιάσθηκε και έγινε η πρώτη λειτουργία. Λειτουργία στη μακεδόνικη γλώσσα, όπως γινόταν παλαιότερα σε όλα τα μακεδόνικα χωριά.

Σήμερα λειτουργώ κάθε Κυριακή και κάθε μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή. Στην αρχή ο αριθμός των πιστών που παρακολουθούσαν την λειτουργία ήταν μικρός λόγω του φόβου που επικρατούσε και ακόμα μερικώς επικρατεί. Σιγά σιγά όμως, ο αριθμός αυξήθηκε και αυξάνεται και σήμερα όλο και περισσότερο. Εκτός από Μακεδόνες της περιοχής, έρχονται και Μακεδόνες από άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως και Μακεδόνες του εξωτερικού. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας μας, έχουν ασχοληθεί πολύ με το μακεδόνικο αυτό ναό, αρνητικά βέβαια ως επι το πλείστον, αλλά στην ουσία κάνουν διαφήμηση. Πολλοί πιστοί Μακεδόνες έμαθαν για το ναό μέσα από τα ρεπορτάζ αυτά. Το κυνήγημα όμως της όλης προσπάθειας δεν σταμάτησε καθόλου. Εκτός από τις αισχρές λασπολογίες που εκτοξεύονται από όλες τις μεριές, υπάρχει ακόμα και σήμερα υπόθεση στα δικαστήρια, όπου με δικάζουν επειδή υπήρχε αγγελία σε εφημερίδα για κηδεία που θα τελούταν στο ναό αυτό. Δεν τους αρέσει που κηδεύουμε στα μακεδόνικα. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που υλικά και ηθικά, βοήθησαν την οικοδόμηση του ναού.

-Ποιός είναι ο σκοπός του ναού αυτού;

Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε μέσα από την προσπάθεια αυτή, είναι να ακούγεται η μακεδόνικη γλώσσα, όπως παλιά, σε όλες τις εκκλησίες των μακεδόνικων χωριών. Είναι ένας ακόμα τρόπος «αφύπνησης» του μακεδόνικου λαού που ζει στην Ελλάδα και που εδώ και πολλές δεκαετίες τραβά του κόσμου τα δεινά για να απαρνηθεί αυτό που είναι. Πρέπει να ξαναμάθει ο κόσμος μας να σέβεται τις ρίζες του. Ένα από τα στοιχεία της μακεδονικότητάς μας, είναι και η πίστη μας.

 ====

Αναδημοσιευση από την NOVAZORA, Σεπτέμβριος 2010.

http://novazora.gr/arhivi/981

Τυπικός μακεδονικός χορός

Βίντεο με έναν τυπικά μακεδονικό χορό τραγουδισμένο στη μακεδονική γλώσσα  από το χωριό Ομαλό(Ράμνα) - Κιλκίς(Koukoush) 8/9/2010 με την παραδοσιακή ορχήστρα "Μακεδονικό Μεράκι".

Macedonian feast in the village Omalo(Ramna) in the Kilkis(Kukush) Wednesday, September 8 2010, with the traditional orchestra "Makedoniko Meraki".

Δημοσίευση-Αποκάλυψη No2 !!!!!!!!!!!

Ορίστε οι φωτογραφίες που σας υποσχέθηκα.....



Αυτό ήταν το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου εκείνη την ημέρα και έμεινα έκπληκτος!!!
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Ελπίζω να με βοηθήσετε να βρω λέξη να χαρακτηρίσω αυτό το θέαμά!!!
Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλιά σας.

Υ.Γ.
Αυτό πιστεύω πως γίνετε μόνο σε Μακεδονικούς συλλόγους! Ελπίζω οι κύριοι αυτοί που έρχονται και ζητούν την ψήφο μας μόλις φτάνουν οι εκλογές,να κάνουν κάτι για να μην υπάρχουν τέτοιου είδους συμβάντα. Οπότε πρέπει όλοι μας να προσέχουμε που δίνουμε την ψήφο μας και ταυτόχρονα δύναμη. Αυτός που θα του δώσουμε δύναμη,θα είναι κοντά μας όταν χρειαστεί;;

===

Αναδημοσίευση από

http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com/2010/09/no2.html

Κάνε ban στον Ταϋγέτη που κρύβεις μέσα σου.

Μία από τις "μυθικές" μορφές του Phorum.gr είναι ο Ταϋγέτης. Μανιακός αντικομμουνιστής, φασίστας, κολλημένος στα χρόνια του "συμμοριτοπολέμου". Από την πρώτη μέρα της παρουσίας του στο φόρουμ αναρτούσε "ντοκουμέντα" που δήθεν αποδείκνυαν πόσο-κακοί-είναι-οι-κομμουνιστές μπλα μπλα μπλα.

Η μανία του είναι τέτοια ώστε έφτασε να αθωώνει τους ναζί για τα Καλάβρυτα και να ρίχνει τις ευθύνες στους αριστερούς αντάρτες που δήθεν προκάλεσαν εσκεμμένα τα αντίποινα των Ναζί. Η υποδοχή του είναι από θετική ως αποθεωτική. Πολλοί τον έχουν πάρει στο καλαμπούρι, αλλά παραδέχονται πως "ο Ταυγέτης έχει γνώσεις ιστορίας", λες και οι ίδιοι είναι πρωτοκλασάτοι ιστορίκαροι. Ας είναι.

Ο φασίστας αυτός που δήθεν παίζει τον τρελό έχει μόνιμη επωδό "φάτε τα κουμμούνια" κάτι που κάνουν χάζι οι υπόλοιποι. Τον δήθεν αφελή φανατισμό του τον έχει κάνει όπλο για να του χαρίζονται ακόμα και άνθρωποι που δε συμφωνούν με τις φασιστικές του απόψεις. Αυτή η χαζοχαρουμενιά τον έχει σώσει από τα ban με αποτέλεσμα την πουτανίστικη στάση των "δημοκρατών" του phorum.gr: "μην-αγγίζετε-τον-Ταϋγέτη".

Βέβαια ο Ταϋγέτης κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Αν και έχω φύγει από το Phorum.gr, το επισκέφτηκα για να δω πώς αντέδρασαν για το φόνο του 15χρονου μαθητή από μπάτσο στα Εξάρχεια. Ο Ταϋγέτης είχε χτυπήσει με νήμα στο οποίο πανηγύριζε για την "σωστή" στάση του μπάτσου, ίσως επειδή έλπιζε πως και αυτή τη φορά με τις μαλακιούλες του θα πέρναγε την άποψή του. Εκεί μάλλον πάγωσαν κάποιοι, επειδή έχει και ο εγκληματικός φασισμός κάποια όρια (χαχαχα) και ξαπόστειλαν το νήμα στα διαγραμμένα. Βέβαια τα κείμενα του Ταϋγέτη που διαγράψαν είναι στην ίδια μενταλιτέ με αυτά που μένουν πάντα εκεί και υποστηρίζουν τα ίδια, αυτά όπου οι κλακαδόροι του τον ακολουθούν και οι δήθεν δημοκράτες χορεύουν σαν αρκούδες σε πανηγύρι, επειδή υπάρχει ελευθερία λόγου.

Κανείς δε νιώθει φρίκη. Κανείς δεν έχει κάνει κάτι για να αποκλειστούν οι φασίζουσες συμπεριφορές. Ποιος τους έχει ναρκώσει; Αυτό θα μπορούσαμε εύκολα να το μάθουμε αν εμφανιζόταν κάποιος μανιακός αντι-Ταϋγέτης, κάποιος που θα το παίζει επίσης αφελής, αλλά θα υποστηρίζει οτιδήποτε είναι αντίθετο στους εθνικούς μας μύθους. Νομίζω πως σε αυτήν την περίπτωση το χαμογελάκι τους θα κοβόταν.

Με τον Ταϋγέτη δεν ενοχλούνται γιατί βρίσκουν ένα κομμάτι του εαυτού τους και αυτό τους καθησυχάζει. Αναγνωρίζουν κάτι οικείο και γι' αυτό δεν το θεωρούν φρικαλέο. Στο ανοίκειο, στο ξένο, μπορούν να εντοπίσουν χίλια εγκλήματα, λάθη, φρικαλεότητες. Στην γουρουνίσια σκατόφατσα του Ελληναρά όμως αναγνωρίζουν κάποιον δικό τους και η κριτική τους δεινότητα ξεκαβλώνει. Tο ίδιο συμβαίνει στη σκατοκοινωνία που ζούμε.

Κάνουν πασαρέλα στην τηλεόραση οι χειρότεροι φασίστες, γραβατωμένοι και κουστουμαρισμένοι (μερικοί το παίζουν γραφικοί) και κανείς δεν τους πετά με τις κλωτσιές έξω. Καθόμαστε και ακούμε την όποια φασιστική μαλακία κι έπειτα μας ενοχλεί ο μουσουλμάνος μετανάστης: αυτόν τον θεωρούμε εκ προοιμίου βρόμικο, οπισθοδρομικό, καθυστερημένο, εγκληματία, βιαστή, φονταμενταλιστή, εχθρό της Ορθοδοξίας μας, των Αξιών μας, του Πολιτισμού μας, υποψήφιο τρομοκράτη καμικάζι.

===

Αναδημοσίευση από το blog του τουκιθεμπλομ.

http://tuki8eblom.blogspot.com/2009/12/ban.html

Πρόσεχε που στέκεσαι αδέξιε κι απρόσεχτε φίλε.

Πρόσεχε που στέκεσαι άκριτε, αδέξιε κι απρόσεχτε φίλε.

Στο σημείο που αδέξια πατάς και στέκεσαι, έχει φυτρώσει ένα λουλούδι.

Όλοι οι λαοί το κόσμου βλέπουν και αναγνωρίζουν  το ανθισμένο μακεδονικό λουλούδι.

Μόνο οι κακοί, αδέξιοι και απρόσεκτοι δεν βλέπουν αυτό το λουλούδι...

 

Пожар-Πόζζαρ σημαίνει πυρκαγιά.

 Пожар-Πόζζαρ σημαίνει πυρκαγιά.

 

Οι παλαιότεροι λένε ότι το όνομα δόθηκε λόγω των πολλών καυτών ιαματικών νερών που υπάρχουν γύρω από το χωριό και τα οποία ρέουν άφθονα μέχρι και σήμερα, δίνοντας στο χωριό ιδιαίτερη αξία και ανεπτυγμένο τουρισμό. Πυρκαγιές όμως το Πόζζαρ γνώρισε πολλές φορές κατα το παρελθόν, αφού κάηκε ολοσχερώς, τουλάχιστον δύο φορές.

Αλλά και σήμερα το όνομα του ταιριάζει απόλυτα!! Είναι ένα από τα «καυτά» μακεδόνικα χωριά, το οποίο διατηρεί τη μακεδονικότητά του και ανάμεσα στους κατοίκους του, υπάρχει μεγάλος αριθμός ακτιβιστών, οι οποίοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των Μακεδόνων.

 

Το Пожар είναι ένα μεγάλο και σύγχρονο μακεδόνικο χωριό, 1300 κατοίκων περίπου και ο αριθμός αυτός αυξάνεται κατά πολύ, κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο, λόγω των πολλών τουριστών που κατακλύζουν το χωριό για να κάνουν χρήση των ιαματικών νερών και να απολαύσουν την υπέροχη φύση που το περιτριγυρίζει. Υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και μοτέλ, ταβέρνες οι οποίες προσφέρουν πολλές από τις γεύσεις της μακεδόνικης κουζίνας, αλλά και πισίνες, κέντρα διασκεδάσεως και πολλά άλλα. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 300 μέτρων περίπου και απέχει 10 χιλιόμετρα από το С’ботско-Σ’μποτσκο (Αριδαία Πέλλας) και 35 χιλιόμετρα από το Воден-Βόντεν (Έδεσσα).

 Δυτικά συνορεύει με το χωριό Тресино-Τρέσινο (Όρμα), ανατολικά με τα χωριά Биџова Маала-Μπίτζζοβα Μάαλα (Πιπεριά) και Струпино- Στρούπινο (Λυκόστομο), νότια με το Бизово-Μπίζοβο (Μεγαπλάτανος) και βόρεια βρίσκονται τα σύνορα με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Οι φυσικές ομορφιές είναι απερίγραπτες. Πολλά ποτάμια όπως η Μπέλιτσα ρέκα, η Τόπλιτσα ρέκα, η Μέγκλενσκα ρέκα και η Τσ’ρνάρκα ρέκα, και πανύψηλα βουνά, με το Ниџе-Νίτζζε (Βόρας) και το Голјак-Γκόλιακ να βρίσκονται πολύ κοντά και λίγο μακρύτερα στα ανατολικά, το βουνό Пајак-Πάιακ (Πάικο). Βουνά γεμάτα ιστορία και μακεδόνικο αίμα, στα οποία διατηρούνται μέχρι και σήμερα, όπως και στην υπόλοιπη γύρω περιοχή, τα μακεδόνικα τοπονύμια. Добро поле - Ντόμπρο πόλε, όπου έβοσκαν πολλές αγελάδες γνωστές ως καρντάρκι, Катуниц-Κάτουνιτς, Влагасира-Βλαγκασίρα, Среднија Солуна - Σρέντνια Σόλουνα, όπου από εκεί με τον κατάλληλο καιρό φαίνεται η πόλη Солун-Σόλουν (Θεσσαλονίκη), Мишов камен-Μίσσοβ κάμεν, Марјан- Μάριαν, Сокол-Σόκολ κ.α.

«Το χωριό μας σήμερα μπορεί να είναι μεγάλο και ανεπτυγμένο, αλλά το ίδιο μεγάλο και πλούσιο ήταν και στο παρελθόν», μας είπαν κάτοικοι του χωριού, κάποιοι και σήμερα κάτοικοί του και κάποιοι εκδιωγμένοι από τις ελληνικές αρχές, χωρίς δικαίωμα επιστροφής.

«Το κυρίως χωριό παλαιότερα ήταν το Горно Пожар-Γκόρνο Πόζζαρ και το σημερινό χτίστηκε λίγα χρόνια πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Δύο φορές έκαψαν το χωριό μας. Το έκαψε ο Γαρέφης, οπλαρχηγός από το Βόλο, ο οποίος την εποχή μετά το Ίλιντεν (1904+) τρομοκρατούσε την περιοχή μας και τελικά τον σκότωσε ο Весков-Βέσκοβ από το Баово-Μπάοβο (Προμάχοι Αριδαίας) και το έκαψαν και οι κυβερνητικές δυνάμεις την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, επειδή σχεδόν στο σύνολό του το χωριό, μέσω των τάξεων του Δημοκρατικού Στρατού, αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εθνικά Μακεδόνων».

«Οι κάτοικοι ήταν από πάντα ικανοί και δραστήριοι. Κατα περιόδους, παλαιότερα, μετοικούσαν και στη γύρω περιοχή και δημιουργούσαν και άλλα χωριά. Μεγάλο μέρος των χωριών Јаворник-Ιάβορνικ (Πλατάνη Έδεσσας), Каменик- Κάμενικ (Πετριά Γιαννιτσών) και Гадиново-Γκαντίνοβο (Γαλατάδες Γιαννιτσών), δημιουργήθηκε από Пожаренци- Ποζζαρέντσι».

«Τον καιρό εκείνο οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με τις πίπερκι-πιπεριές, με τη μπούμπα-μετάξι, το οποίο το μάζευαν το μήνα Ιούνιο, το συγκέντρωναν στο С’ботско-Σ’μποτσκο-Αριδαία και έπειτα το μετέφεραν στο Воден-Βόντεν –Έδεσσα, όπου υπήρχε εργοστάσιο επεξεργασίας του προϊόντος αυτού. Πολλά ήταν επίσης τα κοπάδια προβάτων και ανεπτυγμένη ήταν και η καλλιέργεια μπομπ-φασολιού, κόστενι-κάστανα και κροκάρι-κρεμμυδάκια».

«Επι Τουρκοκρατίας, τον καιρό της Επανάστασης του Ίλιντεν, οι πρόγονοί μας ήταν πάντοτε μάχιμοι και ανυπότακτοι. Στο χωριό μας και στο γειτονικό χωριό Μπάοβο-Πρόμαχοι, Τούρκοι δεν πάτησαν ποτέ. Πολλές φορές όμως, έρχονταν κρυφά και μας έκλεβαν τα κορίτσια μας. Κάποια στιγμή οι κάτοικοι τους έπιασαν και τους σκότωσαν, με αποτέλεσμα να καταφτάσει μεγάλος τούρκικος στρατός για να τιμωρήσει τους άντρες. Ο τότε κμετ-πρόεδρος του χωριού, Νίκολα Κίρκοβ, έπεισε τους άντρες να ξυριστούν, να ντυθούν γυναικεία και να μείνουν στο σπίτι. Έπειτα έστειλε τις γυναίκες στα χωράφια και στον κάμπο. Όταν έφτασε ο στρατός, άντρες δεν βρήκε πουθενά. Λόγω του περιστατικού αυτού, άλλαξε και το επώνυμο του προέδρου. Από Κίρκοβ, έγινε Λάζζεβ (ψεύτης)».

«Οι μεγάλες οικογένειες τότε του χωριού ήταν του Самандов-Σαμάντοβ, του Кирков-Κίρκοβ, του Кироваков-Κιροβάκοβ, του Причков-Πρίτσσκοβ, του Јанов-Γιάνοβ, του Дурдобаков-Ντουρντομπάκοβ, του Нушков-Νούσσκοβ, του Џеков-Τζζέκοβ κ.α.».

«Μετά την εγκατάσταση των ελληνκών αρχών, και συγκεκριμένα το 1916, πολλοί εξαναγκάστηκαν, λόγω διαφόρων πιέσεων, να εγκαταλείψουν το χωριό και να καταφύγουν στη Βουλγαρία. 5000 περίπου κατοίκους είχε κάποτε το χωριό. 10 παπάδες. Επίσης πολλοί ήταν και εκείνοι οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τον ελληνικό στρατό, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Σήμερα δεν μπορούν να επιστρέψουν επειδή όπως λέει και ο νόμος “δεν είναι Έλληνες το γένος”. Πολύς ήταν ο κόσμος από το χωριό μας που εντάχθηκε στις τάξεις του Δημ. Στρατού. Μάλιστα, μία από τις ταξιαρχίες του ήταν σταθμευμένη εδώ κοντά, στο χωριό Фуштани-Φούσστανι (Φούστανη)».

«Σήμερα το χωριό μας ασχολείται κυρίως με τον τουρισμό λόγω των θεραπευτικών νερών και με τα κεράσια. Τα Μπάνια όπως τα λέμε, τα δούλευαν από ανέκαθεν οι χωριανοί. Μετά το 1913 δόθηκαν από το κράτος σε κάποιον άσχετο και επιστράφηκαν στο χωριό μόλις το 1982. Σήμερα τα δουλέυει ο Δήμος».

«Έχουμε και πολλά πανηγύρια. Το πανηγύρι του Σβέτι Γκιόργκι-Αγίου Γεωργίου, αφιερωμένο σε έναν ναό μας, χτισμένο γύρω στο 1500, τον οποίο κατέστρεψαν ανόητοι νομίζοντας πως εκεί θα βρουν χρυσάφι. Επίσης υπάρχει και ο ναός του Σβέτι Νίκολα-Αγίου Νικολάου, χτισμένος γύρω στο 1700. Το 1916, οι Σέρβοι άρχισαν να οικοδομούν ναό τον οποίο τελείωσαν οι κάτοικοι του χωριού και είναι αφιερωμένος στον Σβέτι Γιόβαν.

Παλαιότερα χορός στο κέντρο του χωριού γινόταν κάθε εβδομάδα. Στο Όρλισστε. Σήμερα μεγάλος χορός και εκδηλώσεις γίνονται στο τέλος Αυγούστου, τα γνωστά Ποζαρίτικα».

Το χωριό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλα χωριά. Εκείνα ίσως ζηλεύουν την απέραντη ομορφιά του και την οργανωμένη τουριστική του υποδομή. Χιλιάδες κόσμου το επισκέπτονται όλες τις εποχές του έτους. Γίνετε και εσείς ένας από αυτούς !!

====

- Αναδημοσίευση από την Νοβα Ζόρα, αρ. φύλλου νο. 5, Σεπτέμβριος 2010: http://novazora.gr/arhivi/973

- Τα βίντεο είναι από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις “ΠΟΖΑΡΙΤΙΚΑ 2010” όπως παρουσιάζονται το διαδικτυακό κανάλι του Μακεδόνα youtuber & blogger GigenisMakedonas: http://www.youtube.com/GigenisMakedonas

http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com

Κυκλοφορεί το πέμπτο φύλλο της Νόβα Ζόρα Σεπτέμβριος 2010.

Κυκλοφορεί το πέμπτο φύλλο της Νόβα Ζόρα Σεπτέμβριος 2010.

Released the fifth edition of Nova Zora September 2010.

Објави петти издание на Нова Зора Септември 2010 година.

http://www.novazora.gr