Η Χαρά Νικοπούλου τώρα δικαιώνεται

Γραμμένο σε 01.02.2011

Του Γιώργου Ν. Παπαδάκη

Σας έχω συνηθίσει από τούτη εδώ τη στήλη να κάνω αναφορές σε ορισμένους- συνήθως ασήμαντους ανθρώπους- που εν τούτοις λόγω της θέσης που κατέχουν, νομίζουν ότι έγιναν σημαντικοί. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με την Χαρά Νικοπούλου, μια κλινική περίπτωση που δυστυχώς έγινε δασκάλα και εστάλη στη Θράκη για να διδάξει (και) στα παιδιά της μειονότητας. Το τι τους δίδαξε είναι λίγο-πολύ γνωστό από τηλεοπτικές εκπομπές και τον Τύπο. Για όσους δεν γνωρίζουν, αρκεί μονάχα να πούμε ότι η εν λόγω «εκπαιδευτικός»  προσπάθησε ούτε λίγο ούτε πολύ να πείσει- με λόγια αλλά και έργα τα άτυχα μουσουλμανόπαιδα που βρέθηκαν στις αίθουσες διδασκαλίας της ότι η θρησκεία τους, τα ήθη και τα έθιμα τους είναι περίπου για πέταμα και ότι η αλήθεια βρίσκεται στις ελληνορθόδοξες παραδόσεις.

Όπως ήταν φυσικό, η κυρία αυτή προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία, η οποία σε συννενόηση με τις δημοτικές  αρχές και το υπουργείο Παιδείας, την έστειλε απο εκεί που ήρθε. Θα μου πείτε, τότε γιατί ασχολείσαι ακόμα μαζί της; Μα διότι την εθνικιστική και μισαλλόδοξη συμπεριφορά της αυτή ήρθε να δικαιώσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο πριν ένα περίπου μήνα, η Ακαδημία Αθηνών. Το ανώτατο «πνευματικό» ίδρυμα της χώρας απένειμε στη Νικοπούλου το Αργυρό Μετάλλιο Ανδρείας (!) για τα κατορθώματά της στη Θράκη και πιο συγκεκριμένα «…για την προσήλωσή της στο καθήκον, την αυταπάρνηση και την εθνοπρεπή της στάση κατά την διάρκεια της υπηρεσίας της ως δασκάλας στο Μεγάλο Δέρειο του νομού Έβρου τα έτη 2004 -2008.»

Το βραβείο αυτό φαίνεται ότι το ζήλεψαν και άλλοι συνάδελφοι της Νικοπούλου, όπως ας πούμε η κυρία Νικολέτα Αραστάρη, διευθύντρια του 3^ου Ενιαίου Λυκείου Φλώρινας/Lerin, και βάλθηκαν να την ξεπεράσουν. Τι έκανε λοιπόν αυτή η Αραστάρη; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στις 15 Ιανουαρίου, η 3^η Λυκείου διοργάνωσε εκδήλωση, με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για την καθιερωμένη πενταήμερη εκδρομή τους. 

Την Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου, η εν λόγω διευθύντρια καλεί τα παιδιά στο γραφείο της και τα επιπλήττει δριμύτατα διότι- λέει- επέτρεψαν να ακουστούν μακεδονικά τραγούδια στην εκδήλωσή τους! Θαυμάστε επιχειρηματολογία εκπαιδευτικού:

«Ακούστε να σας πω, εδώ είναι ελληνικό σχολείο. Αυτό που κάνατε θίγει πρώτα από όλα τους εαυτούς σας. Τι γνώμη θα σχηματίσει ο κόσμος για σας; Κάνατε λάθος που αφήσατε να ακουστούν τα τραγούδια. Στα χωριά σας και στα πανηγύρια σας μπορείτε να ακούτε και να τραγουδάτε ότι θέλετε αλλά δεν επιτρέπεται σε σχολικό χορό να συμβαίνουν τέτοια…»

Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς… Από το θλιβερό γεγονός ότι εν έτει 2011 ακούμε από εκπαιδευτικούς την ιδια «επιχειρηματολογία» που ακούγαμε τις δεκαετίες του ’60 και του ’70; Μη μιλάτε και μην τραγουδάτε τα «βλαβερά» μακεδόνικα. Δε μπορούν πλέον να στέλνουν τον κόσμο φυλακή και επινοούν άλλες μεθόδους τρομοκρατίας, όπως τι θα πει ό κόσμος. Ποιός κόσμος, μαντάμ; Μακεδόνικα μιλάει και ο κόσμος γύρω σας, δεν το έχετε καταλάβει; Που ζείτε αλήθεια; Και βάσει ποιας λογικής δεν επιτρέπεται σε σχολικό χορό που γίνεται σε μειονοτική περιοχή να ακούγονται σκοποί της κυριάρχης πληθυσμιακής ομάδας; Μήπως έχετε μείνει ακόμη στην επταετία της χούντας;

Τα παιδιά ευτυχώς, προς τιμήν τους, δεν «μάσησαν». Ορθά-κοφτά απάντησαν ότι δεν ντρέπονται αλλά απεναντίας είναι περήφανοι για την κληρονομιά που τους άφησαν οι πατεράδες και οι παπούδες τους. «Εμείς μεγαλώσαμε με αυτά τα τραγούδια και με αυτούς τους χορούς», είπαν στην διευθύντρια, βάζοντας τελεία στο θέμα.

Βιντεο από τον χορό που διοργάνωσε η 3η Λυκείου.

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτή την ιστορία είναι πολλά και σημαντικά. Κατ’ αρχήν, αφορούν το υπουργείο Παιδείας και την πολιτική του ηγεσία που επιτέλους πρέπει να πάρει θέση για αυτά τα ατοπήματα των υπαλλήλων του και να μην τα χαρακτηρίσει «μεμονωμένα» για να βγει από τη δύσκολη θέση. Όχι μόνο δεν είναι τέτοια αλλά πολύ φοβάμαι ότι αντικατοπτρίζουν μια γενικευμένη προσπάθεια να επιστρέψει καθεστώς τρομοκρατίας στις περιοχές όπου ζουν εθνικά Μακεδόνες, ώστε να καθυστερήσει όσο γίνεται η αναπόφευκτη στιγμή που το κράτος θα συρθεί κυριολεκτικά και θα υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τη μακεδονική γλώσσα και να την εισάγει στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Μήπως νομίζετε ότι δεν είναι ενήμερο το βαθύ κράτος για τις συλλογές υπογραφών που θα θέτουν επίσημα πλέον το ζήτημα;

Το πιο σημαντικό γεγονός, ωστόσο, είναι η αλλαγή στη στάση της νεολαίας. Από τα φοβισμένα και άβουλα Μακεδονόπουλα των πρώτων δεκαετιών μετά τον πόλεμο και τις σιωπηρές γενιές του ’80 και του ’90, έχουμε φτάσει σε μια γενιά που πλέον δεν φοβάται να δηλώσει δημόσια την καταγωγή της, να μιλήσει τη γλώσσα των προγόνων της και να διεκδικήσει ενεργά αυτά που δικαιούται.  Όλες οι μεγάλες αλλαγές που αφορούν τις μειονότητες στην Ευρώπη, ξεκίνησαν όταν η νεολαία ανέλαβε ενεργό ρόλο ή πήρε πλήρως τα ηνία. Στην Χώρα των Βάσκων, μια ολόκληρη γενιά (προς τα τέλη της φρανκικής δικτατορίας) δεν μιλούσε καν τη βασκική γλώσσα. Ήταν οι νέοι που μέσω πραγματικών «κρυφών σχολείων» (και όχι γιαλαντζί όπως αυτά που μαθαίνουμε εμείς), έμαθαν τη γλώσσα, την έβγαλαν από την αφάνεια και στην συνέχεια τη δίδαξαν ακόμα και στους ίδιους τους γονείς τους. Ανάλογα είναι τα βιώματα και από περιοχές της Καταλωνίας, της Βρετάννης, της Ουαλίας, σχεδόν παντού όπου η μειονοτική γλώσσα και κουλτούρα ήταν αντικείμενο καταστολής από τις κρατικές αρχές και κινδύνευε να εξαφανιστεί.

Όπως σας έγραφα και σε πρόσφατο σημείωμα, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Βόρεια Ελλάδα και αυτή είναι η πιο ενθαρρυντική εξέλιξη, η ενεργή συμμετοχή των νέων Μακεδόνων στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Είναι μια σχετικά τυχερή γενιά ετούτη, καθώς μεγάλωσε χωρίς το φόβο, χωρίς το μειονεκτικό σύνδρομο, με το οποίο ανατράφηκαν όλοι σχεδόν οι εθνικά Μακεδόνες που γεννήθηκαν εντός της νεοελληνικής επικράτειας πριν και μετά τον εμφύλιο. «Μη μιλάς τη γλώσσα, σώπασε, μη διεκδικείς τίποτα περισσότερο από αυτό που σου δίνουν.»

Αυτή η διαφορά είναι οφθαλμοφανής πλέον. Και για τους «φίλους» αλλά και για τους «εχθρούς» που για λίγο ακόμη θα κάνουν ότι μπορούν για να σταματήσουν το ορμητικό ποτάμι που έρχεται. Είναι αυτό το ποτάμι που θα κάνει ακόμα και τους γονείς των παιδιών αυτών να αναθαρρέψουν. Ας μην ξεχνάμε ότι την παραπάνω ιστορία την κατάγγειλε γονιός που όμως θέλησε να παραμείνει ανώνυμος. Ο φόβος που λέγαμε παραπάνω…

Όσο για την επιφανή εκπαιδευτικό της υπόθεσης, ο δρόμος είναι ανοικτός για να την παρασημοφορήσουν μερικά ξεκουτιασμένα γεροντάκια, σαν αυτά που αποτελούν την Ακαδημία Αθηνών. Και μετά θα μπουν όλοι μαζί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, που έλεγε και μια ψυχή…

= = = =

Αναδημοσίευση από την ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ http://novazora.gr/arhivi/2002