Εξαιρετικό άρθρο του Δημήτρη Λιθοξόου με τίτλο «Ο “ΣΚΟΠΙΑΝΟΣ” ΕΧΘΡΟΣ» που δημοσιεύθηκε στην μηναία εφημερίδα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα «Νόβα Ζόρα», τεύχος Απριλίου 2014, άκρως κατάλληλο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Πριν διαβάσετε το άρθρο του Δημήτρη Λιθοξόου συνιστούμε να δείτε προηγουμένως το βίντεο με το δελτίο ειδήσεων του ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού “MEGA” με ημερομηνία 18 Ιανουαρίου 1993…
Στο βίντεο, με το δελτίο ειδήσεων του MEGA, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ενώ οι Έλληνες στις ΗΠΑ έκαναν διαδηλώσεις κάτω στο έδαφος, οι Μακεδόνες πετούσαν αεροπλάνο πάνω από τη διαδήλωση των Ελλήνων που έγραφε: “UN RECOGNIZE MACEDONIA NOW” (“ΟΗΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΩΡΑ”).
Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Λιθοξόου εδώ: http://novazora.gr/arhivi/9787
Ο “ΣΚΟΠΙΑΝΟΣ” ΕΧΘΡΟΣ
Η ιδεολογική κοινότητα του ελληνικού έθνους αποφάσισε στα τέλη του 1991 για την ύπαρξη του Σκοπιανού Εχθρού. Τα χαρακτηριστικά αυτού
του Εχθρού, όπως το ίδιο το ελληνικό Έθνος τα προσδιόρισε, ήταν πως επρόκειτο για ένα μη έθνος, ένα ανθρώπινο συνονθύλευμα που σφετεριζόταν την ελληνική ιστορία και τα ελληνικά σύμβολα, κάποιοι βάρβαροι που καραδοκούσαν την ευνοϊκή συγκυρία, ώστε εκμεταλλευόμενοι προβοκάτσιες πεμπτοφαλαγγιτών και υλοποιώντας τα σχέδια ισχυρών ανθελληνικών δυνάμεων, να αποσπάσουν εδάφη από την Ελλάδα.
Το ελληνικό έθνος “ήξερε” επίσης πως στα βόρεια σύνορα της χώρας κατοικούσαν μέχρι τότε Γιουγκοσλάβοι και Βούλγαροι, ότι η Μακεδονία είχε απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό με τους βαλκανικούς πολέμους και αποτελούσε πλέον τμήμα της Ελλάδας, ο δε πληθυσμός της Μακεδονίας ήταν ελληνικός από αρχαιοτάτων χρόνων.
Η ηγεσία του έθνους (δημοσιογράφοι, δεσποτάδες, πολιτικοί και διανοούμενοι) κάλεσε σε εγρήγορση για την προάσπιση των ιερών και των οσίων. Το έθνος απάντησε με συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων λαού σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και πολλά μικρότερα σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Μαζικές διαδηλώσεις επίσης οργανώθηκαν από τους Έλληνες της διασποράς. Το βασικό σύνθημα αυτών των συλλαλητηρίων ήταν: “Μακεδονία, 4.000 χρόνια ελληνική”.
Σύντομα η Ελλάδα γέμισε μακεδονολόγους. Το Έθνος άκουγε, εμπέδωνε και επαναλάμβανε τις εθνικές θέσεις. Η Μακεδονία έγινε η ψυχή του Ελληνισμού. Η βασική εθνική γραμμή απέναντι στο Σκοπιανό Εχθρό ήταν πως δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και μακεδονικό κράτος. Σε σχέση με το δέον γενέσθαι υπήρχαν δύο απόψεις.
Το ρεύμα της υπεράσπισης της εθνικής θέσης ως τις ακραίες συνέπειες, με κύριους πολιτικούς εκφραστές τον υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και την υφυπουργό Βιργινία Τσουδερού, απέβλεπε στη μη συγκρότηση κράτους (ανεξαρτήτως ονομασίας), μιλούσε για ύπαρξη ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια και την ανάγκη προάσπισης των δικαιωμάτων της, πρότεινε την κήρυξη οικονομικού εμπάργκο, συνιστούσε λήψη μέτρων στρατιωτικής ετοιμότητας και συνομιλούσε με το Μιλόσεβιτς για το ενδεχόμενο κοινών συνόρων με τη Σερβία. Ήταν το πλέον δημοφιλές καθώς πρότεινε στο Έθνος μια αυτόνομη ελληνική στρατηγική που εκπληρούσε τα εθνικά οράματα.
Το δεύτερο ρεύμα, με βασικό εκπρόσωπο τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, επιδίωκε μία νίκη επί του συμβολικού, αποσκοπούσε στην ικανοποίηση του εθνικού αισθήματος, χωρίς να εκτρέψει τη χώρα από την ευρωπαϊκή πορεία της και δίχως να τη φέρει αντιμέτωπη με την αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια. Το πολιτικά ρεαλιστικό αυτό ρεύμα εκπροσωπούσε το χώρο ενός μειοψηφικού αλλά δυναμικού και εξωστρεφώς προσανατολισμένου κοινωνικά και οικονομικά τμήματος του πληθυσμού. Εθνική φοβία της ηγεσίας αυτού του ρεύματος ήταν η πιθανότητα συγκρότησης πολιτικού μειονοτικού κινήματος των Μακεδόνων της Ελλάδας.
Η κοινή γνώμη στο εξωτερικό, πλην της Βουλγαρίας, της Σερβίας και της Αλβανίας (που οι εκεί πληθυσμοί, ο καθένας χωριστά για τους δικούς του ιδιαίτερους εθνικούς λόγους, κατανοούσαν την ελληνική στάση), έμεινε έκπληκτη από τη συμπεριφορά της Ελλάδας. Έχοντας εντελώς διαφορετική πληροφόρηση από αυτή των Ελλήνων, οι ξένοι γνώριζαν ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος, ιστορικά διαμορφωμένο εδώ και ένα αιώνα, ότι το έθνος αυτό αποτελούσε, μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ενώ υπήρχαν και εθνικές μακεδονικές μειονότητες στην Αλβανία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα. Σε πολλά δε ξένα πανεπιστήμια διδασκόταν η μακεδονική γλώσσα. Γρήγορα η έκπληξη των ξένων μετατράπηκε σε αντιπάθεια για τους Έλληνες που χαρακτηρίστηκαν ως τραμπούκοι των Βαλκανίων.
Στην Ελλάδα αντιτάχθηκαν στην εθνική γραμμή του Σκοπιανού Εχθρού δύο χώροι. Μια νέα κίνηση μέσα στο χώρο της μακεδονικής μειονότητας, που πρόκυψε ως απάντηση στην στρεφόμενη εναντίον της, ελληνική εθνική θέση περί “ανύπαρκτων” και ένα μικρό αντιεθνικιστικό κίνημα ακτιβιστών, με ερείσματα κυρίως στο φοιτητικό χώρο της Αθήνας, που βρέθηκε αντιμέτωπο με δικαστικές διώξεις και μια καθολικά εθνική περιφρόνηση.
Κάποιοι διανοούμενοι επιχείρησαν επίσης να λογικέψουν το Έθνος, μιλώντας για έντιμο συμβιβασμό, ωστόσο οι περισσότεροι από αυτούς σύντομα εγκατέλειψαν την προσπάθεια καθώς κινδύνεψαν να περιθωριοποιηθούν.
Το ανένδοτο εθνικό ρεύμα δέχεται πλήγμα το Φεβρουάριο του 1992, όταν μετά την πρώτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποπέμπεται από την κυβέρνηση ο Αντώνης Σαμαράς και το υπουργείο Εξωτερικών αναλαμβάνει ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Η απήχηση που έχει ωστόσο η σκληρή εθνική γραμμή ωθεί την πολιτική ηγεσία στην αδιάλλακτη θέση της μη αναγνώρισης του γειτονικού κράτους, ακόμα και εάν υπάρχει επιθετικός προσδιορισμός στο όνομα Μακεδονία. Για δεύτερη φορά το ρεύμα αυτό βρίσκεται σε ηγεμονική θέση το Φεβρουάριο του 1994, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, με υπουργό Εξωτερικών το σημερινό πρόεδρο Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, όταν η Ελλάδα επιβάλει εμπάργκο στη Μακεδονία.
Στην αρχή η Ελλάδα εκμεταλλευόμενη το δικαίωμα του βέτο στις συλλογικές αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων, εκβιάζει τους εταίρους να αποδεχτούν τις εθνικές της θέσεις. Το Δεκέμβριο του 1991 οι δώδεκα υπουργοί Εξωτερικών αποφασίζουν στις Βρυξέλες ότι προϋπόθεση αναγνώρισης είναι και “η μη χρησιμοποίηση ονόματος που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις”. Τον Απρίλιο του 1992, το δεύτερο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών ερμηνεύει αυτό τον όρο ως απόφαση μη ύπαρξης της λέξης Μακεδονία στην ονομασία του νέου κράτους. Τον Ιούνιο, στη διάσκεψη κορυφής στη Λισσαβόνα, οι ευρωπαίοι εταίροι υποχωρούν στις ελληνικές πιέσεις και αποφασίζουν τη μη αναγνώριση εφόσον στην ονομασία θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία. Τον Αύγουστο η Ρωσία παρεμβαίνει στην ελληνομακεδονική διαμάχη παίρνοντας το μέρος του γείτονα. Με επιστολή του υφυπουργού Εξωτερικών Βιτάλι Τσούρκιν προς τον Γκλιγκόροφ, αναγνωρίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Το Δεκέμβρη του 1992 η Ελλάδα απορρίπτει βρετανική πρόταση για όνομα Μακεδονία – Σκόπια, στο συμβούλιο κορυφής του Εδιμβούργου. Τον Απρίλιο του 1993 η Μακεδονία, με την απόφαση 817, γίνεται δεκτή στον ΟΗΕ με το προσωρινό όνομα Former Yugoslav Republic of Macedonia. Το Φεβρουάριο του 1994 οι ηπα αναγνωρίζουν το νέο κράτος με το προσωρινό όνομα. Λίγες μέρες αργότερα η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου απαντά με εμπάργκο.
Η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίζει να τελειώνει με την ανεξάρτητη ελληνική πολιτική στέλνοντας τον υφυπουργό Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1995 στην Αθήνα. Ο Χόλμπρουκ ζητά από την Ελλάδα άρση του εμπάργκο και αναγνώριση του γειτονικού κράτους (υπογραφή συμφωνίας). Την εθνικά αδιάλλακτη Ελλάδα εκπροσωπεί ο τότε υπουργός Εξωτερικών και νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Ο Χόλμπρουκ εκβιάζει τον Παπούλια και στη συνέχεια τον παρακάμπτει, πείθοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου με τη βοήθεια της νεαράς συζύγου του άρρωστου έλληνα πρωθυπουργού. Η Ελλάδα υπογράφει τη λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το ζήτημα του ονόματος. Την συμφωνία ανακοινώνουν ταυτόχρονα στις 4 Σεπτεμβρίου, οι Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ στα Σκόπια και ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα Τομ Μίλερ, υπογραμμίζοντας συμβολικά ποιος παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις στην περιοχή.
Τα επόμενα χρόνια η ηττημένη στο μακεδονικό ελληνική πολιτική ηγεσία παγώνει το ζήτημα της ονομασίας, ελπίζοντας να βγει προφήτης ο Μητσοτάκης και να ξεχάσει ο ιθαγενής πληθυσμός την “περήφανη” εθνικά θέση του όχι στο Μακεδονία και όχι στα παράγωγα. Στο μεταξύ η μία χώρα μετά την άλλη εγκαταλείπουν το Former Yugoslav Republic of Macedonia και αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα.
Το 2001 υπογράφεται συμφωνία σύνδεσης και σταθεροποίησης της Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και της ευρωπαϊκής ένωσης. Το τελειωτικό χτύπημα στις φαντασιώσεις του ελληνικού εθνικισμού, το δίνουν πάλι οι ηπα. Όταν εκτιμούν πως οι εξελίξεις στα Βαλκάνια επιβάλουν να ενισχυθεί περαιτέρω το γειτονικό κράτος, η αμερικανική κυβέρνηση ανακοινώνει το Νοέμβριο του 2004 την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Όσοι συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων και όσοι νομίζουν πως επηρεάζουν αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην Ελλάδα, συμφωνούν όλοι πως πλέον η εθνική θέση σχετικά με το ,,σκοπιανό,, ζήτημα πρέπει να είναι η άρνηση ύπαρξης μακεδονικού έθνους, μακεδονικής γλώσσας και μακεδονικής μειονότητας. Από εκεί και πέρα διαφοροποιούνται. Οι εθνικά ανένδοτοι ελπίζουν και εύχονται τη διάλυση του σκοπιανού κράτους αρνούμενοι κάθε συμβιβασμό για το όνομα. Οι λιγότερο φανατικοί υποστηρίζουν ένα συμβιβασμό με αναγνώριση σύνθετης ονομασίας στο όνομα και χρήση του όρου Σλαβομακεδόνες για την αναφορά στο λαό. Λίγοι ρεαλιστές συνιστούν αποδοχή της πραγματικότητας και αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι δυο πρώτες κατηγορίες υποστηρίζουν ή απειλούν για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την εισδοχή της Μακεδονίας στο νατο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μην έχοντας καταλάβει τίποτα τα τελευταία χρόνια, άλλοι χαμένοι μέσα στις εθνικιστικές φαντασιώσεις τους και άλλοι παίζοντας τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια, θεωρούν πως η Ελλάδα μπορεί να απειλήσει ξανά τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους με βέτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου