ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΣ»… - ΠΩΣ ΤΟΥΦΕΚΙΣΤΗΚΑΝ ΠΕΡΥΣΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

 

«Ριζοσπάστης», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 1933

ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ

ΠΑΝΤΟΥ Η ΙΔΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

«ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΣ»… - ΠΩΣ ΤΟΥΦΕΚΙΣΤΗΚΑΝ ΠΕΡΥΣΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ.

(4ο)

ΚΑΣΤΟΡΙΑ, Οχτώβρης. – Τη λίμνη της Καστοριάς νάχεις καιρό να την καμαρώνεις… Και τις ιτιές της και τις ακακίες της που καθρεφτίζονται στα μακάρια νερά της… Εδώ θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος, χίλιες φορές μορφώτερος απ’ εκείνον των Παπάδων και των Συναξαριών. Τι καθάρια και κρουσταλλένια φύση, αρρενωπή και ρωμαλέα!

Όμως εμάς μας συγκλονίζει ακόμα η ζωή των Μακεδόνων, των χωριών της Φλώρινας. Ένα δράμα τραγικό που στα στραβά των αστών καλαμαράδων μάτια, είναι αόρατο ώσπου το δράμα τούτο φτάσει στο τέλος του το θριαμβικό για τους Μακεδόνες. Το ονειρεύονται, το ποθούν, το καρτερούν και είναι το χιλιτραγουδημένο τους θέμα. Ξαναρχόμαστε στα χωριά της Φλώρινας. Στο Βέρμπεγλι ακούει κανείς συχνά να ξεσπάει ο κρυφός πόθος της μακεδονικής λευτεριάς. Να λίγα λόγια σε μετάφραση:

Βαρύ να ‘ναι το χέρι μου κι αντρίκο

Θεέ της λευτεριάς μου

Κι όταν ξεσηκωθούμε για το δίκιο

Στο μέτωπο του αγώνα να βρώ τον τάφο μου.

Χάρισμα και το αίμα της καρδιάς μου…

Είναι απ’ τα’ αγαπημένα τραγούδια στις Μειονότητες της Φλώρινας. «Η προσευχή στο Θεό της συνείδησης» του ποιητή Χρήστου Μπότεφ.

Ύστερα… Η Μακεδονία είναι Ελληνική… και Βουλγαρική… και Σερβική. Στραβομάρα και κουφαμάρα έχουν οι διδάσκαλοι του «αθάνατου ελληνικού πνεύματος» και των «ιερών παραδόσεων»; Δεν ξεμυτίζουν και λιγάκι προς τον κάμπο της Φλώρινας, προς τη Βίγλα του Πισοδέρι και τη λίμνη της Πρέσπας; Δεν κάνουν πως μιλάνε με γέρους στο χωριό Μπούφι που είναι έτοιμοι να τους φασκελώσουν αν τους πουν καμιά εθνικιστική αρλούμπα;

ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΙΝΙΚ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΗΡΕΣ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΑ ΤΡΙΩΝ ΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ…

Οι γυναίκες τους έμειναν χήρες, τα παιδάκια τους ορφανά και μεγαλώνουν μαζί με τις ελπίδες της τυραννισμένης Μακεδονίας και μέσα στο μίσος του Έλληνα δυνάστη…

Ο Μπαλάκας, ο Μάνος και ο Παρακευόπουλος τρεις Μακεδόνες απ’ το χωριό Κάλινικ, έξω από τη Φλώρινα δυό ώρες, τουφεκίστηκαν πέρυσι πίσω από το φρούριο του Γεντή Κουλέ γιατί σκοτώσανε τον Τσαντέφσκυ. 

Η Ελληνική Δημοκρατία απέδωσε Δικαιοσύνη… Ποιος ήταν ο Τσαντέφσκυ; Ένας χαφιές μισθοδοτούμενος απ’ τη Διοίκηση Χωροφυλακής Φλώρινας, συνεργάτης του αρκουδανθρώπου καπετάν Στέφου και του αιμοβόρου Πετράκη. Τους έψηνε το ψάρι στα χείλη στα γύρω χωριά και στο Κάλινικ τους έπαιρνε τακτικά το «χαράτς», τους απειλούσε ότι θα τους καταγγείλει ως κομιταζήδες. Τους άρπαζε τις γυναίκες με την απειλή ότι θα τις σκοτώσει. Τους ρήμαζε τα κτήματα και τους έπαιρνε τα χρήματα για να τα μοιραστεί με τους προστάτες του. 

Ο στόχος του Τσαντέφσκυ ήταν οι τρεις Μακεδόνες χωρικοί Μάνος, Μπαλάκας, Παρασκευόπουλος που γι αυτούς το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο και μιαν ημέρα τον καθάρισαν. Αμέσως το αισχρότερο και βρωμερότερο ζώο της περιφέρειας Φλώρινας έγινε ήρωας – ο Τσαντέφσκυ, το παιδί του σπουδάζει στο κρατικό οικοτροφείο, παίρνει επίδομα η οικογένειά του για τις χαφιεδικές του υπηρεσίες και άλλοι τρεις τουφεκίζονται πίσω από τους πύργους του Γεντή Κουλέ. Κάποια τελευταία κραυγή του Μάνου όμως δε θα λησμονηθεί ποτέ από τους Μακεδόνες:

• …Είμαι Μακεδόνας και θα πεθάνω Μακεδόνας δεν είμαι ούτε Βούλγαρος ούτε κομιτατζής…

Στα χωριά μιλάνε με ιδιαίτερο σεβασμό για τους σκοτωμένους αυτούς και η υπόθεση του Τσαντέφσκυ συντάραξε όλη την Ελληνική Μακεδονία ως πάνω στα σύνορα στο Νέστρωμ και στη Λάγκα και τα αρβανιτοχώρια του Λέχοβο είχε απήχηση η εκδήλωση ενάντια στο χαφιέ και τον τύραννο Τσαντέφσκυ, που όσο περνάει ο καιρός και καλλίτερα ξεκαθαρίζει προς τις δικές μας γραμμές η σύγχυση που είχαν οι χωρικοί.

 

ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΙΝΙΚ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΗΣΤΕΣ

Όλες αυτές οι φριχτές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και κινούνται οι μακεδονικοί πληθυσμοί εδώ πάνω σπρώχνουν φαρδειά στρώματα αγροτών Μακεδόνων προς τον κομμουνισμό, προς τα συναισθήματα του Κόμματός μας, προς την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία που είναι και δικό τους σύνθημα, μα που δουλεύουν αρκετά συγχυσμένα γύρω από αυτό, λόγω των διαρκών επεμβάσεων τόσο του Έλληνα κατακτητή με τους καπεταναίους, τους τσορμπατζήδες, τα αποσπάσματα και τους χαφιέδες, όσο και της βουλγαρικής προπαγάνδας και των κομιταζήδικων οργανώσεων.

Η πλειονότητα όμως του πληθυσμού κλίνει με το Κόμμα μας. Βέβαια πολλές φορές ακόμα την αγανάχτησή της την δείχνει στις εκλογές κατά του ενός και υπέρ του άλλου αστικού κόμματος. Αυτό όμως οφείλεται στις αδυναμίες εμάς, των κομμουνιστών περισσότερο, που η δουλειά μας ακόμα δεν είναι αρκετή ώστε να μπορεί το Κόμμα μας να πάει σ’ όλους, να τους καταπείσει όλους, να τους διαφωτίσει και να ξεσκεπάσει τα αστικά κόμματα.

Τη συμπάθεια των Μακεδόνων την είδαμε και θα τη δούμε σε αρκετά χαρακτηριστικά επεισόδια.

Ευθύς μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές καλέσανε στη Διοίκηση της Χωροφυλακής Φλώρινας τους χωρικούς του Κάλινικ και τους τρομοκράτησαν γιατί μοιράσανε και διαβάσανε προγράμματα του Ενιαίου Μετώπου.

Τους είπαν ότι θα τους σκοτώσουν, θα τους εξορίσουν και θα τους κατάσχουν τα χτήματα. Εκείνοι απάντησαν: «Μοιράσαμε και διαβάσαμε τα προγράμματα και τις προκηρύξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί οι κομμουνιστές μας λένε ποιο είναι το καλό μας και αυτοί μας υπερασπίζουν».

Σε μια σειρά από μακεδονικά χωριά οι χωρικοί προστατεύσανε τους αντιπροσώπους του Ενιαίου Μετώπου Εργατών – Αγροτών στις εκλογές και εκεί που άλλοτε το Κόμμα ήταν άγνωστο ύστερα από την παραμικρή δουλειά έγινε αγαπητό με μια δίψα για τον τύπο του, για τα έντυπα και τις μπροσούρες του που δύσκολα φτάνουν ως εκεί. Σε δεκάδες ανέρχονται οι φυλακισμένοι και εξόριστοι κομμουνιστές Μακεδόνες.

Ν. Κοντός

Πηγή:

Τα πρωτότυπο φύλλο του «Ριζοσπάστης», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 1933 από το οποίο αντιγράφηκε το ρεπορτάζ που διαβάσατε  βρίσκεται στα παρακάτω λίνκ:

"Ο Νέος Ριζοσπάστης", 25/10/1933, Σελ.2