ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ- ЛОВОТ НА ВЕШТЕРКИТЕ

 

Γραμμένο σε 01.03.2013

Το κράτος χρεωκόπησε, οι πολίτες του πεινάνε, αισθήματα απόγνωσης κυριαρχούν, ανεργία 30%, πολλά δεδομένα της ζωής στην Ελλάδα άλλαξαν, πολλά έπαψαν να υπάρχουν, αλλά το βασικό συστατικό της ελληνικής κοινωνίας, ο εθνικισμός, το μεσαιωνικό σκότος, ζει και βασιλεύει. Ο ρατσισμός, η μισαλοδοξία, η ξενοφοβία, ο μη σεβασμός της διαφορετικής γνώμης, όλα αυτά προσπαθούν να καλυφθούν από την ελληνική ,,δημοκρατία,,, από το ,,ένδοξο παρελθόν,, από τα ,,εθνικά συμφέροντα,,.

Έτσι λειτουργούσε το νεοελληνικό κράτος από δημιουργίας του, έτσι λειτουργεί και σήμερα παρόλη την κοινωνικο-οικονομική καταστροφή που περνάει. Έτσι διατάσει το σύστημα στη χώρα και αυτό το αποδέχονταν και το έκαναν πράξη όλα τα πολιτικά σχήματα εώς σήμερα, με σκοπό να λάβουν κομμάτι από την πίτα της εξουσίας. Το γεγονός επαληθεύτηκε και πρόσφατα, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να οχυρώσει τις θέσεις του στην ,,πολιτική πραγματικότητα,, της χώρας, είπε και έκανε πράγματα που απολύτως συμβαδίζουν με τις θέσεις όλων των υπολοίπων, με σκοπό να μην χάσει ,,ποσοστά,, και να μην ,,χαρακτηριστεί,,.

Μεταξύ των πράξεων αυτών και η απομάκρυνση του Νάσου Θεοδωρίδη από τη θέση μέλος της ΕΕΔΑ (Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), όπου εκπροσωπούσε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι γνωστός ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικηγόρος, μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, του Συνδέσμου Αντιρρρησιών Συνείδησης ενάντια στη στρατιωτική θητεία, μέλος της Π.Κ. του Συνασπισμού Αμπελοκήπων, μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων ΣΥΝ, μέλος Επιτροπής Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ. Επί πολλά χρόνια αγωνίζεται ενεργά για τα δικαιώματα όλων των ,,διαφορετικών,, της ελληνικής κοινωνίας.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στη Нова Зора τον Αύγουστο του 2012, τεύχος28, είχε χαρακτηριστικά δηλώσει:
,,Δηλώνω απόλυτα αλληλέγγυος στον αγώνα της μακεδονικής μειονότητας για αναγνώριση των δικαιωμάτων της σε κάθε επίπεδο. Είναι μεγάλη μου τιμή που έχω βρεθεί σε κοινά μετερίζια αγώνα ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό, με αγωνιστές της μακεδονικής μειονότητας. Θα συνεχίσω αταλάντευτα σε αυτή την κατεύθυνση, όσο δυσάρεστο κι αν είναι αυτό σε πολλούς έλληνες συμπολίτες μας. Όσο δεν διδάσκεται στα σχολεία της βορειοδυτικής Ελλάδας η μακεδονική γλώσσα, όσο δεν αναγνωρίζονται νομικά οι μακεδονικοί σύλλογοι, όσο δεν τελειώνει ο παραλογισμός της απαίτησης της Ελλάδας να δώσει όνομα της δικής της αρεσκείας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, εγώ δεν θα ησυχάσω και δεν θα πάψω να εγείρω αυτό το σημαντικότατο από άποψης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζήτημα,,.

Πρόσφατα όμως οι επιθέσεις εναντίον του αυξήθηκαν, και η αφορμή ήταν δηλώσεις του σχετικά με θέματα που ,,καίνε,, τον ελληνικό εθνικό μύθο.  Έκανε το λάθος να πει αλήθειες εκεί όπου το ψέμα δεσπόζει. Σε συνέντευξή του αποκάλεσε τη μακεδόνικη γλώσσα με το όνομά της και σε σχόλιο που έκανε στο facebook επίσης ανέφερε τη μακεδόνικη γλώσσα ως έχει. Επίσης αποκάλεσε τα Ίμια ως Κάρντακ. Οι επιθέσεις μέσω των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων που δέχτηκε ήταν σφοδρές. Ταρακούνησε ένα από τα μεγάλα ταμπού της Ελλάδας. Ανέφερε ότι υπάρχει στην Ελλάδα Μακεδόνικη μειονότητα και μακεδόνικη γλώσσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ,,αναγκάστηκε,, να τον απομακρύνει από τη θέση μέλος της ΕΕΔΑ, σε προσπάθεια να μην ,,αμαυρωθεί,, η εικόνα του κόμματος σχετικά με τα ,,εθνικά θέματα,,.

Οι πιέσεις από πλευράς της Νέας Δημοκρατίας και γενικά του δεξιού και ακροδεξιού χώρου επικεντρώθηκαν κυρίως στο ,,Κάρντακ,, και όχι τόσο στο ,,μακεδονικό,, λόγω του πατατράκ του Σαμαρά σχετικά με το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και την ανεξίτηλη ρετσινιά στην ελληνική πολιτική σκηνή ότι με τους ακραίους χειρισμούς του το 1992 για το μακεδονικό (συλλαλητήρια, συνθήματα κλπ) εξέθεσε πολιτικά διεθνώς την Ελλάδα με αποτέλεσμα οι περισσότερες χώρες να αναγνωρίσουν  τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Αυτό το ξέρει ο Σαμαρας και γι αυτό όταν θέλει να ,,εξουδετερώσει,, κάποιον Έλληνα πολιτικά που λέει αλήθειες σχετικά με το μακεδονικό, τον ,,χτυπάει,, με έμμεσο τρόπο (π.χ. στην συγκεκριμένη περίπτωση το άρθρο για αλβανικό έπος, δηλώσεις για Ίμια κ.α. παρόμοια).

Η σειρά των γεγονότων είχε ως εξής:

1. Στελέχη της ΝΔ και γενικά ,,υπερασπιστές,, των ,,εθνικών,, συμφερόντων είχαν βάλει στο στόχαστρο τον Θεοδωρίδη από τότε που έδωσε συνέντευξη στη Μάρια Κότεβσκα της Μακεδόνικης Ραδιοτηλεόρασης στις 29.09.2012 (δείτε το βίντεο εδώ: 
2. Ένα μήνα αργότερα, στις 28.10.2012 το antinews δημοσίευσε ένα άρθρο του Θεοδωρίδη που το είχε γράψει το 2009 στην εφημερίδα ΑΥΓΗ,  σχετικά με το παραμύθι ,,Αλβανικό έπος,,. Το antinews παρουσίασε το άρθρο σαν να το είχε γράψει ο Θεοδωρίδης τον Όκτωβριο του 2012!!! Όμως εκείνες τις μέρες ξέσπασε μεγάλος θόρυβος από τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ στο HOTDOC του Βαξεβάνη με αποτέλεσμα το “κυνήγι της κεφαλής” του Νάσου να πέσει στην αφάνεια και να μετατεθεί για αργότερα.
3. Στο τέλος Ιανουαρίου 2013, ο Θεοδωρίδης έγραψε στο facebook:
   «Με αφορμή την επέτειο των “Ιμίων” (κατ εμε “Καρντάκ”, διότι η παραχώρηση Δωδεκανήσων απο Ιταλία προς Ελλάδα περιελάμβανε ΜΟΝΟ τις ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΕΣ προς αυτά βραχονησίδες, ενώ οι συγκεκριμένες είναι ΣΑΦΩΣ πιο κοντά σην Τουρκία παρά στην Κάλυμνο), αξίζει να τονιστεί ότι η πιο ευφυής επινόηση του ελληνικού καπιταλισμού για την απόσπαση της συναίνεσης των καταπιεζόμενων μαζών είναι η επίσημη κρατική προπαγάνδα περί δήθεν ύπαρξης ”εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων”, σύμφωνα με την οποία αθροίζονται ως τάχα ευρισκόμενοι στην ίδια όχθη οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, κατά σχηματική και αφελή αντιπαράθεση προς τους αντίστοιχους της Τουρκίας….Ομως κατι τετοιο καταντάει γελοίο…».
   Το κείμενο διαδόθηκε αμέσως στο ίντερνετ.

Στις 06.02.2013 ακολούθησε έντονη αντίδραση ΝΔ για το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που ,,τόλμησε,, να αποκαλέσει  τα Ίμια «Καρντάκ».

Την ίδια περίοδο μεταδόθηκε είδηση από τα ΜΜΕ ότι πλέον στην Τουρκία οι πολίτες θα μπορούν να χρησιμοποιούν στα δικαστήρια και την Κουρδική γλώσσα. Ο Θεοδωρίδης σχολιάζοντας την είδηση στο facebook, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι αναρωτιέται πότε θα γίνει το ίδιο και με τη μακεδόνικη γλώσσα στην Ελλάδα.

Οι αντιδράσεις πλέον στο ζενίθ. Στις 07.02.2013 ακολούθησε Αποπομπή Θεοδωρίδη από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Η είδηση για το θέμα αυτό, στα ελληνικά ΜΜΕ, ανέφερε: ,,Την αποπομπή του Νάσου Θεοδωρίδη από την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε την Τετάρτη ο κ. Αλέξης Τσίπρας, στον απόηχο απόψεών του στα κοινωνκά δίκτυα που χαρακτήριζε τις νησίδες των Ιμίων ως Καρντάκ και τις απέδιδε στην Τουρκία. Νωρίτερα, η Νέα Δημοκρατία είχε ζητήσει την αποπομπή του Θεοδωρίδη. «Οι επανειλημμένες δημόσιες απόψεις του Νάσου Θεοδωρίδη δεν απηχούν τις συλλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής» τόνιζαν αργά το βράδυ πηγές της Κουμουνδούρου,,.

Η παυση του Θεοδωριδη από μέλος της ΕΕΔΑ φαινομενικά εγινε διοτι αποκαλεσε Καρντακ τα Ιμια αλλα στην ουσια εγινε  για τις φιλομακεδονικες του δηλώσεις κάτι που το κατάλαβαν πολύ καλα όλοι οι νοήμονες.

Λέτε να στενοχωρήθηκε ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του επειδή ο Νάσος Θεοδωρίδης αποκάλεσε Κάρτντακ τις κατσικο-βραχονησίδες Ίμια, οι οποίες δεν έχουν καμιά σημασία για την Ελλάδα; Το μακεδονικό είναι αυτό που δημιούργησε το όλο θέμα, αλλά δεν τέθηκε έτσι λόγω των αιτιών που εξηγήθηκαν παραπάνω.

Παρακάτω παρουσιάζουμε σχόλιο του Νάσου Θεοδωρίδη προς λεγόμενα συμβούλου του Σαμαρά, σχετικά με το θέμα της μακεδόνικης γλώσσας. Δεν απαντά με τον συνηθισμένο ,,ελληνικότατο,, τρόπο ουρλιαχτών και απειλών, αλλά παραθέτει μια ολοκληρωμένη εικόνα επί του θέματος, εμπεριστατωμένη με διεθνείς Εκθέσεις και αποφάσεις, τις οποίες η Ελλάδα, αν και υποχρεούται, δεν έχει υπογράψει και όποιες έχει υπογράψει, δεν τις σέβεται.

,,Επειδη γελάνε και τα τσιμέντα με την επίθεση εναντίον μου απο τον σύμβουλο του Σαμαρά, και μουτζαχεντίν του Εθνικισμού και της ντεμοντέ Δεξιοφροσύνης, κύριο  Μουρούτη, για το θέμα της υπαρκτότατης μακεδονικής γλώσσας, ειναι χρήσιμο να του θυμίσουμε μερικές βασικές παραμέτρους των διεθνώς παραδεδεγμένων επί  Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…Έχουμε και λέμε….
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ (ECRI) Τρίτη Έκθεση για την Ελλάδα της 5ης Δεκεμβρίου 2003 Στρασβούργο, 8 Ιουνίου 2004 .. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ Μακεδόνες και άλλες μειονοτικές ομάδες Στην δεύτερή της έκθεση η ECRI ενεθάρρυνε τις αρχές να διασφαλίσουν ότι όλες οι ομάδες στην Ελλάδα, περιλαμβανομένων των Μακεδόνων και των Τούρκων, θα εδύναντο να ασκούν τα δικαιώματά τους ως προς την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την ελευθερία της έκφρασης σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες δικαίου. 81. Η ECRI σημειώνει ότι οι Ελληνικές αρχές είναι περισσότερο έτοιμες να αναγνωρίσουν την ύπαρξη μειονοτικών ομάδων στην Ελλάδα, όπως οι Πομάκοι και οι Ρομά, περιλαμβανομένου του γεγονότος ότι οι ομάδες αυτές έχουν άλλη μητρική γλώσσα από την Ελληνική. Εντούτοις άλλες ομάδες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες, όπως για παράδειγμα οι Μακεδόνες και οι Τούρκοι. Ακόμη και σήμερα, άτομα που επιθυμούν να εκφράσουν την Μακεδονική, την Τουρκική ή άλλη ταυτότητα επισύρουν την εχθρότητα του πληθυσμού. Είναι στόχοι προκαταλήψεων και στερεοτύπων, και ενίοτε αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας. Στην απόφασή του της 10ης Ιουλίου 1998, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε στην υπόθεση Σιδηρόπουλου και άλλων κατά της Ελλάδος ότι η άρνηση εγγραφής του σωματείου «Σπίτι Μακεδονικού Πολιτισμού» αποτελούσε παρεμπόδιση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι όπως αυτή διασφαλίζεται από το Αρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η ECRI αποδοκιμάζει το γεγονός ότι μετά παρέλευση πενταετίας από την εν λόγω απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο σύνδεσμος ακόμη δεν έχει εγγραφεί παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις που έχουν κάνει τα μέλη του. Η ECRI σημειώνει ότι παρόμοιες υποθέσεις ευρίσκονται ενώπιον των Ελληνικών δικαστηρίων ως προς την εγγραφή σωματείων των οποίων ο τίτλος περιλαμβάνει το επίθετο «Τουρκικό». 82. Η ECRI υπογραμμίζει ότι οι αρχές πραγματοποίησαν ένα πρώτο θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης με το άνοιγμα των συνόρων για λίγες ημέρες κατά το θέρος του 2003 σε άτομα Μακεδονικής καταγωγής που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την Ελλάδα κατά τον εμφύλιο πόλεμο όταν οι περισσότεροι εξ αυτών δεν ήταν παρά παιδιά. Ωστόσο η ECRI αποδοκιμάζει το γεγονός ότι δεν δόθηκε άδεια εισόδου στο Ελληνικό έδαφος σε άτομα με διαβατήρια όπου το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας τους στην Ελλάδα ήταν γραμμένο στην Μακεδονική και όχι στην Ελληνική του μορφή. 83. Η ECRI σημειώνει ότι οι εκπρόσωποι της Μακεδονικής κοινότητας έχουν ζητήσει από τις αρχές να αναγνωρίσουν το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό, καθώς και την ύπαρξη Μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα. Επίσης έχουν ζητήσει την κύρωση της Σύμβασης Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων και του Ευρωπαϊκού Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικές Γλώσσες, θεωρώντας ότι αυτό το βήμα θα βελτίωνε την κατάστασή τους στην Ελλάδα. Συστάσεις: 84. Η ECRI ενθαρρύνει τις Ελληνικές αρχές να λάβουν περαιτέρω μέτρα προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι και της ελευθερίας της έκφρασης των μελών των Μακεδονικών και Τουρκικών κοινοτήτων που ζουν στην Ελλάδα. Χαιρετίζει την χειρονομία συμφιλίωσης στην οποία προέβησαν οι Ελληνικές αρχές προς τους Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας πρόσφυγες από τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ τις ενθαρρύνει έντονα να πραγματοποιήσουν μεγαλύτερη πρόοδο στην κατεύθυνση αυτή με τρόπο που δεν θα προβαίνει σε διακρίσεις. 85. Η ECRI επίσης συνιστά στις Ελληνικές αρχές να εξετάσουν εκ του σύνεγγυς τις αιτιάσεις περί διακρίσεων και πράξεων μισαλλοδοξίας κατά των Μακεδόνων, Τούρκων και άλλων, και να λάβουν μέτρα για την δέουσα τιμωρία τέτοιων ενεργειών. 86. Η ECRI συνιστά έντονα στις Ελληνικές αρχές να ανοίξουν διάλογο με τους εκπροσώπους των Μακεδόνων, προκειμένου να εξευρεθεί λύση στις εντάσεις που σημειώνονται μεταξύ αυτής της ομάδας και των αρχών, καθώς και μεταξύ της ομάδας και του γενικότερου πληθυσμού, ώστε να μπορέσει να επιτευχθεί η συνύπαρξη με αμοιβαίο σεβασμό προς το συμφέρον όλων.

ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (CCPR) ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Ογδοηκοστή Τρίτη σύνοδος Καταληκτικές παρατηρήσεις της Επιτροπής Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ΕΛΛΑΔΑ (CCPR/CO/83/GRC, 31 Μαρτίου 2005) ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ 20. Η Επιτροπή σημειώνει τη δέσμευση του Κράτους μέλους ότι όλοι οι πολίτες στην Ελλάδα πρέπει να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα, ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή την εθνοτική καταγωγή. Ωστόσο, η Επιτροπή σημειώνει με ανησυχία την προφανή απροθυμία της κυβέρνησης να επιτρέψει σε οποιεσδήποτε ιδιωτικές ομάδες ή ενώσεις να χρησιμοποιούν τίτλους ενώσεων που περιλαμβάνουν την ονομασία «τουρκικός» ή «μακεδονικός», απροθυμία που έχει τη βάση της στον ισχυρισμό του Κράτους μέλους ότι δεν υπάρχουν άλλες εθνοτικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες στην Ελλάδα εκτός από τους Μουσουλμάνους στη Θράκη. Η Επιτροπή σημειώνει ότι τα άτομα που ανήκουν σε τέτοιες μειονότητες έχουν σύμφωνα με το Σύμφωνο το δικαίωμα να απολαμβάνουν το δικό τους πολιτισμό, να ομολογούν και να ασκούν τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις, και να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα από κοινού με τα άλλα μέλη της ομάδας τους. (άρθρο 27) Το Κράτος μέλος πρέπει να αναθεωρήσει την πρακτική του στη βάση του Άρθρου 27 του Συμφώνου.

Επιτροπή για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα 33η Συνεδρίαση (26 Απριλίου – 14 Μαΐου 2004) Καταληκτικές Παρατηρήσεις της Επιτροπής για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ …Δ. ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ 10. Η Επιτροπή ανησυχεί γιατί υπάρχει μόνον μια επίσημα αναγνωρισμένη μειονότητα στην Ελλάδα, ενώ υπάρχουν και άλλες εθνοτικές ομάδες που επιθυμούν το καθεστώς αυτό. 28. Η Επιτροπή ανησυχεί επειδή υψηλό ποσοστό Ρομά και τουρκόφωνων παιδιών δεν εγγράφονται στα σχολεία ή εγκαταλείπουν το σχολείο στα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης. Παρότι στη Θράκη παρέχεται δίγλωσση εκπαίδευση, στην ελληνική και στην τουρκική γλώσσα σε δύο δευτεροβάθμια σχολεία της μουσουλμανικής μειονότητας, η Επιτροπή σημειώνει με ανησυχία ότι δεν υπάρχει παρόμοια δυνατότητα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ή εκτός της Θράκης και ότι τα μέλη άλλων γλωσσικών ομάδων δεν έχουν τη δυνατότητα εκμάθησης της μητρικής τους γλώσσας στο σχολείο. 29. Η Επιτροπή εκφράζει τη λύπη της επειδή του συμβαλλόμενο κράτος δεν της παρείχε πληροφορίες για τα μέτρα που εφάρμοσε για τη διατήρηση, την προστασία και την προαγωγή μειονοτικών γλωσσών και πολιτισμών. Ε. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ 31. Η Επιτροπή καλεί το συμβαλλόμενο κράτος να επανεξετάσει τη θέση του όσον αφορά την αναγνώριση άλλων εθνοτικών, θρησκευτικών ή γλωσσικών μειονοτήτων που ενδέχεται να υπάρχουν στο έδαφός του, σύμφωνα με τα διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα και το καλεί να κυρώσει τη Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων (1995). 50. Η Επιτροπή καλεί επιτακτικά το συμβαλλόμενο κράτος να υιοθετήσει αποτελεσματικά μέτρα για την αύξηση της παρακολούθησης των τουρκόφωνων παιδιών και των παιδιών Ρομά στα σχολεία, συμπεριλαμβανομένης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, να διασφαλίσει στο ευρύτερο δυνατό μέτρο τη δυνατότητα των παιδιών που ανήκουν σε γλωσσικές μειονοτικές ομάδες να διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα, συμπεριλαμβανομένων των περιφερειακών διαλέκτων, στο σχολείο, και να εξασφαλίσει την κατάλληλη στελέχωση των σχολείων με δασκάλους εξειδικευμένους στην πολυπολιτισμική εκπαίδευση. 51. Το συμβαλλόμενο κράτος καλείται να περιλάβει στην επόμενη έκθεσή του πληροφορίες για τα μέτρα που υιοθέτησε για τη διατήρηση, προστασία και προαγωγή των μειονοτικών γλωσσών και πολιτισμών, που δεν πρέπει να περιορίζονται στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης,,.

Ανασημοσιευση από http://novazora.gr/arhivi/7338

BALKAN FEST - Kids Ιn Αction –Παιδιά Εν Δράσει

 

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Παιδιά Εν Δράσει» και το free press ΕΞΩΣΤΗΣ σας προσκαλούν στο «2o Φεστιβάλ Βαλκανικής Εξερεύνησης» την Παρασκευή 15 Μαρτίου μεταμορφώνοντας τον πολυχώρο πολιτισμού το Block 33 σε σκηνικό βγαλμένο από τις ταινές του Emir Kusturica.

 

Το «Φεστιβάλ Βαλκανικής Εξερεύνησης» ύστερα από τη τεράστια περσινή του επιτυχία,   είναι έτοιμο να υποδεχτεί και φέτος τους χιλιάδες επισκέπτες. Το φεστιβάλ έχει ως στόχο την ανάδειξη της ποικιλoμορφίας των πολιτισμών, της κουλτούρας των λαών και των κοινών στοιχείων  των ανθρώπων της Ν/Α Ευρώπης. Το φετινό φεστιβάλ φιλοξενεί καλλιτέχνες από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων ενισχύοντας την επικοινωνία μεταξύ νέων καλλιτεχνών, τον διάλογο και την ανταλλαγή εμπειριών, ενώ παράλληλα στοχεύει στο να αποτελέσει τη γέφυρα συνεργασίας φορέων που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή της Ν/Α Ευρώπης, όπως προξενεία, πρεσβείες, πολιτιστικοί και εκπαιδευτικοί σύλλογοι.

Το πρόγραμμα του «Φεστιβάλ Βαλκανικής Εξερεύνησης» περιλαμβάνει

• Την  έκθεση «Αλβανοί στην Ελλάδα» από τον Roland Tasho, σε συνεργασία με την Αλβανική Πρεσβεία στην Θεσσαλονίκη
• Γεύσεις από τα Βαλκάνια, με την επιμέλεια και φροντίδα του εστιατορίου Buba Mara (www.bubamara.gr )
• Προβολές ταινιών μικρού μήκους Βαλκάνιων κινηματογραφιστών (επιμέλεια AZA Cinema Club/ Thessaloniki International Short Film Festival)
• Προβολές επεισοδίων της τηλεοπτικής εκπομπής Balkan Express, της ΕΡΤ3
• Μουσική από τα συγκροτήματα SUPERHIKS (ΠΓΔΜ), Baildsa (Ελλάδα), Oratnitsa (Βουλγαρία), Τα Χάλκινα της Καστοριάς και τους Daltov (Πτολεμαϊδα)

Σας περιμένουμε την Παρασκευή 15 Μαρτίου από τις 18.00 στον πολυχώρο πολιτισμού Block 33 μία ημέρα με χρώμα, εικόνες, ήχο και γεύση από Βαλκάνια. Είσοδος 5€

Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.kidsinaction.gr/

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ “ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ” ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013:

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
ТУРНЕА НА ГРУПАТА МУСИКОРАМА ВО АВСТРАЛИЈА

Διαβάστε πως η ορχήστρα ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ Φλώρινας πήγε περιοδεία για μια εβδομάδα στην Αυστραλία κι έμεινε… ένα μήνα!

Ολα ξεκίνησαν όταν μια παρέα Μακεδόνων από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, με καταγωγή από τα χωριά του Лерин-Λέριν (Φλώρινα), αποφάσισαν να καλέσουν, με δικά τους έξοδα, τη μουσική ορχήστρα Μουσικόραμα, για να διοργανώσουν χορό, με σκοπό να διασκεδάσουν με τρόπο μακεδόνικο. Συζήτησαν την ιδέα με την Αυστραλιανή Μακεδόνικη Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (AMHRC)  και αποφάσισαν να διοργανώσουν την εκδήλωση από κοινού. Το αποτέλεσμα ήταν συναρπαστικό.

Η μουσική ορχήστρα Μουσικόραμα αποτελείται από νεαρούς Μακεδόνες της περιοχής του Λέριν και επί πολλά χρόνια συμβάλει στη διατήρηση και προώθηση της μακεδόνικης κουλτούρας, χορών και τραγουδιών, συνοδεύοντας εκδηλώσεις όπως γάμους, γλέντια, πανηγύρια κ.α.

Το πρόγραμμα της επίσκεψης στην Αυστραλία περιλάμβανε στην αρχή μία εκδήλωση, ένα χορό, ο οποίος και έγινε με μεγάλη επιτυχία στη Μελβούρνη, στις 26 Ιανουαρίου 2013, στην αίθουσα εκδηλώσεων Brookwood Receptions, όπου άνω των 600 Μακεδόνων, οι περισσότεροι με καταγωγή από τα χωριά του Λέριν (Φλώρινα) και Κόστουρ (Καστοριάς), κατέκλυσαν ασφυκτικά την σάλα και διασκέδασαν με μακεδόνικα τραγούδια μέχρι το πρωί. Το κέφι απερίγραπτο.

Όταν όμως οι μακεδόνικες κοινότητες της Αυστραλίας έμαθαν για την επίσκεψη αυτή, το πρόγραμμα άλλαξε, επειδή όλες επιθυμούσαν μια εκδήλωση με το Μουσικόραμα και στη δική τους περιοχή. Έτσι, όλα εξελίχθηκαν όπως παρακάτω:

Στις 27 Ιανουαρίου 2013, η Μακεδόνικη Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτώριας, οργάνωσε το μακεδόνικο παραδοσιακό της πικ νικ στο Εθνικό πάρκο Kinglake, με την ορχήστρα Μουσικόραμα, άφθονο φαγητό και ατέλειωτο κέφι. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχει και μακεδόνικο μοναστήρι. Οι παρεβρισκόμενοι ξεπέρασαν τους 2.000.

Στις 2 Φεβρουαρίου, το Μουσικόραμα έπαιξε στην πόλη Περθ, μετά από πρόσκληση της εκεί μακεδόνικης οργάνωσης. Η αίθουσα και πάλι γέμισε τελείως. Τις επόμενες μέρες, οι φιλοξενούμενοι από το Λέριν είχαν την ευκαιρία να δούνε από κοντά την υπέροχη πόλη Πέρθ και να απολαύσουν όλα όσα η περιοχή προσφέρει.

Η περιοδεία δεν σταμάτησε εδώ. Στις 6 Φεβρουαρίου και ενώ το συγκρότημα είχε επιστρέψει στη Μελβούρνη, ο σύλλογος συνταξιούχων Μακεδόνων της συνοικίας Doncaster, διοργάνωσε και εκείνη χορό, με τα μακεδόνικα τραγούδια του Μουσικόραμα. Ο κόσμος τίμησε ιδιαίτερα την όλη εκδήλωση.

Στις 9 Φεβρουαρίου, χορός με μεγάλη επιτυχία στην πόλη Αντελάιντα.

Όταν όλα έδειχναν ότι η μουσική αυτή περιοδεία είχε φτάσει στο τέλος της και ότι τα μέλη του συγκροτήματος θα επέστρεφαν στα σπίτια τους, (η μια βδομάδα περιοδείας είχε γίνει ήδη ένας μήνας) οι Μακεδόνες της Μελβούρνης ζήτησαν να διοργανωθεί στις 10 Φεβρουαρίου και δεύτερο πικ νικ,  στην τοποθεσία Whittlesea Showgrounds. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από την Αυστραλιανή Μακεδόνικη Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (AMHRC), σε συνεργασία με την ποδοσφαιρική ομάδα “Lerin” της Μελβούρνης. Οι επισκέπτες ξεπέρασαν τους 1000. Πολύς χορός και τραγούδι, πολλές οι ψησταριές, γλέντι όλη την ημέρα…

Τα μέλη του συγκροτήματος Μουσικόραμα, δήλωσαν στη Νόβα Ζόρα:

,,Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Όλα ήταν υπέροχα. Η υποδοχή, η φιλοξενία, γενικά η χώρα, οι μακεδόνικες κοινότητες και οργανώσεις, όλα ήταν απερίγραπτα. Περάσαμε φανταστικά. Ούτε καν που φανταζόμασταν τον τεράστιο αριθμό Μακεδόνων που ζει στην μακρυνή αυτή χώρα. Ήταν κάτι το μοναδικό, κάτι που ποτέ δε θα ξεχάσουμε.,,.

Μεγάλη ικανοποίηση δήλωσαν και οι διοργανωτές. ,,Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Το Μουσικόραμα είναι μια πολύ καλή μακεδόνικη ορχήστρα. Γνώριζε όλα τα μακεδόνικα τραγούδια και δημιούργησε ατελείωτο κέφι. Του χρόνου σχεδιάζουμε να καλέσουμε και πάλι μουσικό συγκρότημα από τα μακεδόνικα χωριά της Ελλάδας, από τα χωριά που καταγόμαστε και εμείς. Είμαστε όλοι εδώ Αυστραλοί πολίτες, χρόνια μακριά από τις πατρικές μας εστίες, αλλά δεν ξεχνούμε την καταγωγή μας, την παράδοσή μας, την μακεδόνικη εθνική μας συνείδηση. Οι μακεδόνικες εκδηλώσεις, μας βοηθούν σ΄αυτό,,.

 

Αναδημοσίευση από τη ΗΟΒΑ ΖΟΡΑ http://novazora.gr/arhivi/7457, Μάρτιος 2013

Μακεδονικοί χοροί και τραγούδια στην Ουγγαρία

 

Μακεδονικοί χοροί και τραγούδια από την ορχήστρα Kolo Orchestra στο Tököl της Ουγγαρίας. 

Macedonian songs and dances performed by Kolo Orchestra, Tököl, Hungary.

Στο βίντεο ακούγονται, κατά σειρά, τα τραγούδια:

1. Makedonsko devojče – Η Μακεδονοπούλα

2. Strumica – Στρούμιτσα

3. Bitola – Μπίτολα

4. Jovano Jovanke – Γιόβανο Γιόβανκε

Πατριωτισμός: Το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων–Δεύτερο μέρος

 

 

Στην εκπομπή του ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού MEGA Σαββατοκύριακο 2 Μαρτίου 2013, οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι είχαν πολλούς καλεσμένους με θέμα την ισόβια καταδίκη του τέως Δημάρχου Παπαγεωργόπουλου για το γνωστό οικονομικό σκάνδαλο στο Δήμο Θεσσαλονίκης.

Μεταξύ των καλεσμένων ήταν και ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστήμιου Μακεδονία. Στη συζήτηση που έγινε, ο κ. Μαραντζίδης είχε το θάρρος να αγγίξει την πληγή που έγινε η αιτία να αναπτυχθεί, σε τόσο μεγάλο βαθμό, η πατριδοκαπηλία στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Πριν συνεχίσετε την ανάγνωση δείτε τό βίντεο:

Καθώς, ο κ. Μαραντζίδης, περιγράφει εύστοχα το πατριδοκάπηλο κλίμα που, με αφορμή το μακεδονικό, διαμορφώθηκε από την πολιτική ελίτ της Θεσσαλονίκης, οι συντελεστές της εκπομπής κουνούν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους δείχνοντας ότι συμφωνούν με τον καλεσμένο τους.

Όμως, οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι, δεν αναζήτησαν και τις ευθύνες των ΜΜΕ που χρόνια τώρα εξέθρεψαν και διόγκωσαν συγκεκριμένα πρόσωπα και πρακτικές τις οποίες ο Νίκος Μαραντζίδης με μια κουβέντα τις περιγράφει σαν πατριδοκαπηλία.  Ελπίζουμε τα ΜΜΕ, αντιλαμβανόμενα, την κρισιμότητα των στιγμών να δίνουν περισσότερο χρόνο σε τέτοιους ανθρώπους και όχι να τους διακόπτουν για διαφημίσεις χωρίς να επανέρχονται μετά. Ο κ. Μαραντζίδης είναι από τους λίγους ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται όρθιοι  απέναντι στο λαϊκισμό και τον εθνικισμό.

Η τριανδρία – τριαρχία

Είναι αλήθεια ότι αυτή η, γεμάτη εθνικισμό και πατριδοκαπηλία, φούσκα στη Θεσσαλονίκη γιγαντώθηκε εξαιτίας της υστερίας του μακεδονικού. Αυτή, ακριβώς, η υστερία του μακεδονικού τη δεκαετία του ‘90 ήταν που επέτρεψε σε πολλούς να δρουν ανενόχλητοι όλα αυτά χρόνια διατυμπανίζοντας πατριωτικές κορώνες μπροστά στη βιτρίνα και, ταυτόχρονα, πίσω από τη βιτρίνα να εξυπηρετούν προσωπικά πολιτικά και οικονομικά οφέλη.

Το Απρίλιο του 2011, ο άλλοτε κραταιός Νομάρχης της Θεσσαλονίκης γνωστός και ως Ζορό, όταν είχε καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό για παράβαση καθήκοντος, προέβει σε μια ανακοίνωση-μανιφέστο όπου δήλωνε ότι καταδίκη του έγινε διότι με αυτόν στο τιμόνι δεν θα μπορούσαν να επιβάλουν τα σκοτεινά τους σχέδια οι “εχθροί” της Μακεδονίας! Τόσο “"πατριωτικά”!

Από κοντά, όλα αυτά τα χρόνια, και ο παπά-Άνθιμος, ο  τρίτος πυλώνας του εθνικολαϊκισμού της Θεσσαλονίκης. Με αφορμή πάντα το μακεδονικό παραληρεί αδιαλείπτως από άμβωνα κάθε Κυριακή εναντίον κάθε “αόρατου εχθρού” παίζοντας, ταυτοχρόνως, το ρόλο άλλοτε του Υπουργού Εξωτερικών άλλοτε του Αρχιστρατήγου ΓΕΣ και άλλοτε του χρυσαβγήτη. Κλασσικό παράδειγμα η χρυσαβγήτικου τύπου τραμπουκική απειλή τον Αύγουστο του 2011 να τα κάνει «γυαλιά καρφιά» όλα στη Φλώρινα αν τυχόν δοθεί άδεια λειτουργίας ραδιοσταθμού στους εθνικά Μακεδόνες στην Ελλάδα! Μόνο το ρόλο του παπά δεν παίζει ο παπα-Άνθιμος που, άλλωστε, είναι η δουλειά του.

Μπορεί, στην κορυφή της εθνικιστικής πυραμίδας της Θεσσαλονίκης να βρισκόταν οι τρείς αυτοί άνδρες, αλλά δεν ήταν οι μόνοι που δρούσαν “πατριωτικά”. Από κοντά, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δεκάδες άλλοι επιφανείς και αφανείς μικροί - μεγάλοι “ήρωες” της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και της πνευματικής ελίτ της Θεσσαλονίκης που από τη μια πλευρά συνέδραμαν στη δημιουργία φοβικών συνδρόμων -απλώνοντας ένα πέπλο συντηρητισμού και ρατσισμού- απ’ την άλλη επιδίδονταν ασύστολα στο παράνομο σπορ τοκογλυφίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, το κύκλωμα εκβιαστών και την συμμετοχή, σε αυτό, μεγάλοδημοσιογράφων και θα καλάβετε.

Το κάδρο του μπαξέ της πατριδοκαπηλίας επί είκοσι συναπτά έτη καλλιεργούσαν, σαν καλοί κηπουροί, Παπαθεμελήδες, Μέρτζοι, Λιακόπουλοι, Βελόπουλοι και λοιποί.

Η πατριδοκαπηλία “αποκεντρώνεται” και πάει Φλώρινα!

Τα τελευταία 3 χρόνια η πατριδοκαπηλία, με αφορμή το μακεδονικό πάντα, αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Αφού “αποσύρονται” σταδιακά από το μπαξέ της Θεσσαλονίκης οι βασικοί πρωταγωνιστές λόγω καταδικαστικών αποφάσεων, εξίσου σταδιακά τα τελευταία 3 χρόνια η “σχολή σκέψης” σε μια προσπάθεια “αποκέντρωσης” μεταφέρεται στη Φλώρινα.

Απτόητοι “καλοί μαθητές”, συνεχίζουν να διαχέουν τον εθνικιστικό τους λόγο με διαφορετικές μορφές ακόμα και σε καιρούς οικονομικά χαλεπούς για τη χώρα μας. Τη στιγμή που τα σχολεία το φετινό χειμώνα έμειναν χωρίς θέρμανση λόγω έλλειψης χρημάτων στο Δήμο Φλώρινας, προγραμματίζονται με φανερά και κρυφά κονδύλια εκδηλώσεις “πατριωτισμού”. Λεφτά για θέρμανση σχολείων στο Δήμο Φλώρινας δεν υπάρχουν, αλλά λεφτά για πατριδοκάπηλα Παμμακεδονικά Ανταμώματα υπάρχουν πολλά!

Αλήθεια, πόσα χρήματα θα ξοδευτούν για να πραγματοποιηθούν υπό την αιγίδα του Δήμου Φλώρινας και της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας το 11ο Διεθνές Συνέδριο των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου (13 και 14 Ιουλίου 2013) και το 3ο ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ με την συμπαράσταση της “ελληνόψυχης” νεοναζιστικής συμμορίας; Γιατί, άραγε, γράφουν στη πρόσκληση οι οικοδεσπότες οτι για τη συμμετοχή  κρίνεται «Απαραίτητη προϋπόθεση για ΚΑΘΕ Σύλλογο: Ελληνική σημαία και λάβαρο του Συλλόγου.»;;;!!!

Ο τρόπος εκμετάλλευσης της μακεδονικής υστερίας που επιγραμματικά περιέγραψε ο κ. Μαραντζίδης σε ότι αφορά τη Θεσσαλονίκη συνεχίζει, δυστυχώς, να εξαπλώνεται. Όσα έσπειραν οι υστερίες, γύρω από το μακεδονικό τη δεκαετία του 1990, δυστυχώς, θα συνεχίσουν “φυτρώνουν” και τα επόμενα χρόνια στη Φλώρινα και αλλού.

 

MORE SOKOL & ABECEDAR, SOLOUN 7/3/2013

Πατριωτισμός: το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων– Πρώτο μέρος

 

Δείτε την παρακάτω φωτογραφία και αναρωτηθείτε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις,  εάν αυτός ο άνθρωπος είναι ή δεν είναι, πατριδοκάπηλος* .

Η φωτογραφία δεν είναι προϊόν φωτομοντάζ. Είναι γνήσια από το ιστολόγιο του, εκ της Βοστίτσης (sic) Πελοποννήσου ορμώμενου, τέως Δημάρχου Θεσσαλονίκης 21/3/2011 ( http://papageorgopoulos.wordpress.com/2011/03/21/2103/).  

 *Για το αυξημένο, τα τελευταία 20 χρόνια, φαινόμενο της πατριδοκαπηλίας στην Θεσσαλονίκη με αφορμή το μακεδονικό,  θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτηση εντός των προσεχών ημερών.

Βαλιανάτος: Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει αναγνωριστεί από 134 χώρες του κόσμου. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ της.

 

Βαλιανάτος: Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει αναγνωριστεί από 134 χώρες του κόσμου. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ της.

Συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλιανάτου στη δημοσιογράφο Марија Котовска της Μακεδονικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (Μ.Ρ.Τ.) 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Μαρτίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Μαρτίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora March 2013.

Објави издание на Нова Зора Март 2013 година.

http://novazora.gr

Αμπελειές Γιαννιτσών-Krusare 23/2/2013 (VIDEO)

 

http://aegeanmacedonianculture.blogspot.gr/2013/02/krusare-2322013-video.html

Η οργή του Τράιτσε. Μάρτης 1905

 

 

Βαθιά θρησκευόμενος ο Τράιτσε, ποτέ δεν έχασε τη θεία λειτουργία. Δεκαέξι χρονώ παιδί, μεγάλωσε με τη μάνα του να σταυροκοπιέται μπρος στην Μπογκορόιτσα [μτφρ: Παναγία] και το κακό συναπάντημα των Αγίων.

Τι τα θες - τι τα γυρεύεις, Κυριακή σήμερα και να τον, μες στην εκκλησιά να λάβει την ευλογία και να προσκυνήσει! Και λαχτάραγε και το αντίδωρο! Αχ, αυτό το αντίδωρο! Έπιασε το λοιπόν το αγαπημένο του στασίδι, με σκοπό να λάβει μέρος των ιερών και αχράντων μυστηρίων.  

Εκεί που ήταν έτοιμος να ακούσει το «Οτ π’ρβου μπέσι ρέτζτα, ι ρέτζτα μπέσι σουσ Μπόγκα», άκουσε σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα, τον παπά να λέει: «Εν αρχή ήν ο λόγος και ο λόγος μετά του Θεού» και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα!

Θύμωσε, αγρίεψε, άστραψε και βρόντηξε! Να βράγκοτ [μτφρ: στον διάολο] και το αντίδωρο, ψέλλισε και εξαφανίστηκε. Το ΄βαλε στα πόδια, καρσί [μτφρ: ίσια]  για τη μάνα του!

- Μίλα μάικο, να κόι ιαζίκ πέα πόπουτ, ι νε ράζμπιραμ; [μτφρ: Αγαπημένη μάνα, σε ποιά γλώσσα ψάλει ο παπάς, και δεν καταλαβαίνω;]

- Νε ζναμ, όντι σε να σφάτοτ Ντίνκο, κε τι κάζζα! Ον ραμπότα, βο Βόντιν! [μτφρ: Δεν ξέρω, πήγαινε στον συμπέθερο Ντίνκο, θα σου πει! Αυτός δουλεύει στην Έδεσσα!]

Αλαφιασμένος ο Τράιτσε, τρέχει στην άλλη άκρη του χωριού και βρίσκει το σφάτε Ντίνκο κάτω από μια ξεραμένη σλίβα [μτφρ: κορομπουλιά], να απολαμβάνει τον καφέ του, παρέα με τον τζιφτάνη του χωριού και το μπιστικό του Σελήμ μπέη!

- Σφάτε Ντίνκο, γιατί ο παπάς μιλάει σε μια άλλη γλώσσα, ξένη; Γιατί δε μιλάει στα δικά μας; Ίμα ζαμποραβένο Μακεντόντσκιτε; [μτφρ: έχει ξεχάσει τα Μακεδονικά;] Την προηγούμενη Κυριακή, μας τα είπε όμορφα κι όλοι του φιλήσαμε τη ράκα! [μτφρ:χέρι]

- Α βρε μίλο σιν, μίλο Τράιτσε, τσσούι: [μτφρ: Α βρε αγαπημένε γιέ, αγαπημένε Τράιτσε, άκου:] Μέχρι πριν τρεις μέρες, εμείς ήμασταν με την νάσσια [μτφρ: δική μας] εκκλησία. Μετά όμως ο γκολέμ ποπ οτ Βόντιν, ποπ Στέφανος, [μτφρ: ο μεγάλος παπάς από Έδεσσα, παπά Στέφανος] έκαμε κάτι και τώρα, από Μακεδόνες που ήμασταν, τώρα γίναμε Έλληνι!

- Τι έκανε, σφάτε, ο μεγάλος παπάς Στέφανος και δεν το ξέρουμε;

- Να! διάβασε την προχθεσινή γκαζέτα, “Εκκλησιαστική Αλήθεια’’, δες τι λέει.

Διαβάζει, στεντόρεια τη φωνή, ο σφάτο Ντίνκο:

«Εκθέτω ότι, συνεπεία καταλλήλων ενεργειών μου, εν τω χωρίω Άγιοι Απόστολοι, 30 χριστιανικαί οικογένειαι, δήλωσαν ότι μεταμελούμενοι επανέρχονται εις τα πάτρια. Προς ικανοποίησιν της απαιτήσεως, των εν λόγω οικογενειών, απέστειλα κατάλληλον ιερέα, προς επιτέλεσιν αυτόθι των ιερών καθηκόντων, αντικαταστήσαντα τον τέως βουλγαρόφρονα εγχώριον ιερέα, εμμένοντα εν τω σxήσματι και μη έτι μεταμεληθέντα.»

- Μα σφάτε, δεν έχουμε καινούργιο ιερέα!

- Θα έχουμε, από αύριο…  κατάφερε και εξεστόμισε, βουρκωμένος όντας, ο γηραιός ανήρ, μη μπορώντας να κρύψει τη τσαρνίλα [μτφρ: μαυρίλα] της ψυχής του και ντβε σόλντζι, μου καπναάε! [μτφρ: δύο δάκρυα, του ‘στάξαν!].

- Ντα όντιντε να σα ουντάβιντε! [μτφρ: να πάτε να πνιγείτε!] Ιας οτ σέγκα νε ίμαμ Μπογκ! [μτφρ: Εγώ από τώρα δεν έχω Θεό!] Και γώ και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου! Είπε ο Τράιτσε!

Έκτοτε, το μόνο που γνωρίζω για τον Τράιτσε, είναι πως γέννησε τον πατέρα μου.

Υ.Γ.1:
Λάμπρος Κορομηλάς , 17/01/1905 αρ.εμπισ.πρωτ.35 ΑΥΕ: «…7500 λίρες θα ήταν προτιμότερον να διατίθετο προς αγοράν τσιφλικίου ιδία των Αγίων Αποστόλων, της Αρχαίας Πέλλας της πατρίδος του Αλεξάνδρου, όπου επιβάλλεται ημίν να εκδιώξωμεν τους βουλγαροφώνους χωρικούς ιν’ αντικαταστήσωμεν αυτούς δι’ Ελληνοφώνων Στενημαχιτών ή και Μακεδόνων, αλλ’ επιβάλλεται ημίν να το έχωμεν ως ορμητήριον της εν Καρατζιόβα ενεργείας μας»
Υ.Γ.2: Το χωριό αποτελούνταν από 80 οικογένειες, οι υπόλοιπες γύρισαν στο πατριαρχείο τον Αύγουστο του 1905 και αυτός ήταν ο λόγος που ένα χρόνο αργότερα ο βοεβόδας, Apostol Petkov Terziev, απ’ την οργή του, έκαψε το χωριό!

Картиѕијнџа Тр'н

ΤΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ

ДОМОВИТЕ НА КРАЛИЦАТА ФРЕДЕРИКИ ΤΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Βασίλισσα Φρειδερίκη. Οικοτροφεία. Τα παιδιά του ,,σωλήνα,,. Στρατόπεδα συγκέντρωσης ανηλίκων που ιδρύθηκαν κατά την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου  (1946-49). ,,Διάσωση,, Μακεδονόπουλων από πλευράς ΚΚΕ και μεταφορά τους σε πρώην ανατολικές χώρες, ,,διάσωση,, Μακεδονόπουλων και Ελληνόπουλων στις ,,παιδόπολεις,, της Φρειδερίκης και πλύση εγκεφάλου τους.

Η Φρειδερίκη, γερμανικής καταγωγής, στον ελληνικό θρόνο κατέφτασε τον Απρίλιο του 1947, όταν ο βασιλιάς Παύλος διαδέχτηκε τον αδερφό του Γεώργιο II. Σε εκείνες τις ταραγμένες εποχές για τη χώρα, η βασίλισσα αισθανόταν τον εαυτό της ως „μητέρα του ελληνικού έθνους“, η οποία κατείχε ηγετική θέση στον αγώνα εναντίον του κομουνισμού και στην προβολή του ελληνικού εθνικισμού. Οι πρώτες ,,Παιδόπολεις,, άνοιξαν με σκοπό να βοηθήσουν τον πληθυσμό που είχε πληγεί από τις πολεμικές συγκρούσεις, αλλά σύντομα εξελίχθηκαν σε όργανα εθνικιστικής κατήχησης, τόπος ,,πλύσης εγκεφάλου,, των νέων, κυρίως των Μακεδόνων. Τα πρώτα οικοτροφεία άνοιξαν το δεύτερο μισό του 1947 και ως το τέλος του εμφυλίου ο αριθμός τους έφτασε στα 54, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Είχε ιδρυθεί ειδικό  „Ίδρυμα της Βασίλισσας“ του οποίου σκοπός ήταν να καλύπτει οικονομικά το όλο σχέδιο.

Κατά τα εγκαίνια της πρώτης ,,Παιδόπολης,,, η Φρειδερίκη στον επίσημο λόγο της είχε δηλώσει ότι „αυτή είναι ο πρώτος καρπός της ενότητας του ελληνικού λαού,, και ότι τα παιδιά που ζουν εκεί δεν είναι ορφανά, αλλά ,,παιδιά όλων των Ελλήνων,,. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική. Στα οικοτροφεία δεν υπήρχαν μόνο ορφανά, αλλά και παιδιά βίαια αρπαγμένα από τους γονείς τους, ιδιαίτερα από μακεδόνικες οικογένειες, ή παιδιά των οποίων οι γονείς βρίσκονταν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, με σκοπό αυτά να μη ,,μολυνθούν,, από τη μακεδονικότητα ή όπως επίσημα λεγόταν, από την κομουνιστική ιδεολογία. ,,Να μη μολυνθούν από αρρώστιες ή από αντιεθνικές ιδέες,, είχε δηλώσει εκπρόσωπος Υπουργείου. Οι δραστηριότητες της βασίλισσας στην κατεύθυνση της ,,φροντίδας,, των παιδιών, δραστικά εντατικοποιήθηκαν από την άνοιξη του 1948, μετά την απόφαση του ΚΚΕ να στείλει τα παιδιά από τις περιοχές που έλεγχε σε κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Στις 6 Μαρτίου, μόνο τρεις ημέρες από την απόφαση του ΚΚΕ, η ελληνική κυβέρνηση έλαβε παρόμοια πρωτοβουλία. Περίπου 14 χιλιάδες παιδιά μεταφέρθηκαν από περιοχές του Δ.Στρατού, κυρίως μακεδόνικα χωριά, σε περιοχές που έλεγχε η κυβέρνηση.

Επίσημα οι ,,Παιδόπολεις,, υπήρχαν ως το 1950, όταν πλέον ο εμφύλιος πόλεμος είχε τελειώσει. Από τα 18.000 παιδιά που είχαν μεταφερθεί σ΄αυτές, επέστρεψαν στα σπίτια τους περίπου 16.000. Τα υπόλοιπα δύο χιλιάδες συνέχισαν να ζουν στα οικοτροφεία, κυρίως επειδή οι γονείς τους είχαν σκοτωθεί ή ήταν άγνωστο που βρίσκονταν ή ήταν φυλακισμένοι, εξόριστοι, καταδικασμένοι σε θάνατο ως κομουνιστές. Επίσης, στις ,,Παιδόπολεις,, την μεταπολεμική περίοδο είχαν εγκατασταθεί εθελοντικά ή με εξαναγκασμό, παιδιά που είχαν μόλις επιστρέψει στην Ελλάδα από τις ανατολικές χώρες. Έτσι για παράδειγμα, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Λόρινγκ Ντάνφορντ και Ρίκι βαν Μπουσχότεν, στο βιβλίο τους „Τα παιδιά του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα“ παρουσιάζουν παράδειγμα μιας κοπέλας, η οποία επέστρεψε στο χωριό της, στην περιοχή του Λέριν (Φλώρινας), αλλά αρνήθηκε να πάει στα οικοτροφεία της Φρειδερίκης για να μη χάσει τη μητρική της γλώσσα, τη μακεδόνικη.

Η ιδεολογία των Παιδοπόλεων ήταν εθνικιστική. Στα οικοτροφεία τα παιδιά διδάσκονταν να είναι πιστοί πολίτες του ελληνικού κράτους και έθνους, ότι η Ελλάδα είναι εθνικά η πιο ομοιογενής χώρα της Ευρώπης. Η μεγαλύτερη βάση του ελληνικού έθνους ήταν η ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα και έτσι ο κομουνισμός του αθεϊσμού, αλλά και ο μακεδονόφωνος πληθυσμός, ο οποίος αποτελούσε το ,,μαύρο αγκάθι,, στην ,,καθαρότητα,, του έθνους, ανακηρύχθηκαν ως οι κύριες απειλές της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους.

Ο κύριος σκοπός των Παιδοπόλεων ήταν να ξεριζώσουν τη „βαρβαρική διάλεκτο“ από τα παιδιά των οποίων η μητρική γλώσσα δεν ήταν η ελληνική. Ο Ντάνφορντ και η Μπουσχότεν, δίνουν στο βιβλίο τους το παράδειγμα του Μακεδόνα Τζον Τόλιος, με καταγωγή από τα χωριά του Λέριν (Φλώρινας), ο οποίος σήμερα ζει στο Τορόντο του Καναδά. Ο Τόλιος, μικρό παιδί ακόμη, μεταφέρθηκε σε οικοτροφείο του Σόλουν (Θεσσαλονίκης), μη γνωρίζοντας καθόλου την ελληνική γλώσσα. „Εκεί στα παιδιά απαγορευόταν να μιλούν μακεδόνικα. Γρήγορα έμαθα ελληνικά. Μετά από εφτά χρόνια στο οικοτροφείο, ξέχασα σχεδόν τη δική μου γλώσσα. Στον Καναδά κατάλαβα ποιός ήταν ο σκοπός αυτών των σχολείων. Να μας εξελληνίσουν“.

Για να εξηγήσουμε σαφέστερα την όλη διαδικασία, παρουσιάζουμε την συνέντευξη που υπάρχει στο βιβλίο που προαναφέρθηκε, με τηον Τράιαν Δημητρίου, Μακεδόνα που σήμερα ζει στο Τορόντο. Ο Δημητρίου γεννήθηκε το 1934 στο χωριό Λέσκοβετς, Λέριν (Λεπτοκαρυές Φλώρινας). Με την έναρξη του Εμφυλίου πολέμου, μετακόμισε στο κοντινό χωριό Πεσόσσνιτσα (Αμμοχώρι) όπου ζούσε η αδερφή του, επειδή το Λέσκοβετς βρισκόταν σε ουδέτερη ζώνη, δηλαδή μέσα στη γραμμή του πυρός. Την ημέρα που οι κυβερνητικές δυνάμεις μπήκαν στο Λέσκοβετς για να μαζέψουν τα μακεδονόπουλα, ο Τράιαν βρισκόταν επίσκεψη στους γονείς του. „Ήμουν σπίτι όταν ήρθαν να με πάρουν. Μιλούσαν στους γονείς μου: ’Απομακρύνουμε τα παιδιά. Για το καλό τους. Θα πάνε στο σχολείο, θα βρίσκονται σε σίγουρο μέρος’. Στην ουσία όμως μας πήραν με τη βία. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να κατανοήσουν. Αρνήθηκαν και οι δύο… Οι ένοπλοι στρατιώτες τους χτύπησαν…Καημένη μητέρα μου! Δεν  αντισταθήκαμε. Θα μας σκότωναν. Μας φόρτωσαν σε φορτηγό και μας πήγαν στο Λέριν (Φλώρινα).

Ο Τράιαν από την Αθήνα, με ομάδα παιδιών, μεταφέρθηκε στο νησί Λέρος, όπου και έμεινε μερικά χρόνια. Για τη ζωή στην Παιδούπολη δήλωσε: „Προσπαθούσαν να μας θηλάξουν με πατριωτισμό. Μας κρατούσαν χωριστά σε ειδικό χώρο όπου δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα εκτός από επικοινωνία στα ελληνικά. Δε μπορούσαμε να μιλάμε στα μακεδόνικα. Βέβαια, τότε δεν το αποκαλούσαν μακεδόνικη γλώσσα, αλλά βουλγάρικα και τους Μακεδόνες ’βρωμιάρηδες Βούλγαρους’“.

Από την παραπέρα αφήγηση του Δημητρίου φαίνεται η προσπάθεια του ελληνικού εθνικισμού να υποτιμάει την καταγωγή του και να του εμφυτέυει ελληνικά εθνικά αισθήματα και κουλτούρα, με τα οποία θα έπρεπε να περηφανεύεται. Όταν θα επέστρεφε στο χωριό του θα έπρεπε να είναι φορέας ,,υψηλής,, κουλτούρας και να επιδράσει στους δικούς του για να αποδεχτούν και αυτή την κουλτούρα αυτή.

Ο Τράιαν επέστρεψε στο χωριό του το φθινόπωρο του 1949. „Κατέβηκα στον σταθμό της Πεσόσσνιτσα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μητέρας μου. Οι άνθρωποι μας έβλεπαν και ρωτούσαν τί συμβαίνει. ’Δες με’, είπα. ’Δεν κατάφεραν να με λιώσουν’.

http://novazora.gr/arhivi/7254

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΣ ΗΧΟΣ–LIVE 2013

 

Ενα τέτοιο!  – Edno takfo!

Νέα διαδικτυακή διεύθυνση του WEB ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση

 

Tο WEB ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση άλλαξε διαδικτυακή διεύθυνση.

Το αγαπημένο σας web ραδιόφωνο μπορείτε να το ακούτε, από τους ίδιους παραγωγούς, με εμπλουτισμένο πρόγραμμα στο νέο link:

http://macedonianculture.caster.fm/

Η νέα πλατφόρμα του caster.fm προσφέρει πολλές διαδραστικές (interactive) δυνατότητες στους ακροατές όπως:

- αποστολή on line σχολίων για τους χρήστες του facebook στο Radio Dashboard

- να ζητήσετε on line ένα συγκεριμένο τραγούδι

και πολλές άλλες επιλογές που μπορείτε να δείτε στην νέα ιστοσελίδα του web ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση.

http://macedonianculture.caster.fm/

Η Μαρία Γκάτσεβα από το χωριό Tresino (Όρμα Αλμωπίας)

 

Η Μαρία Γκάτσεβα από το χωριό Tresino (Όρμα Αλμωπίας) διηγείται πως πέρασε το 1948 στην τότε Γιουγκοσλαβία, και από το 1972 συμμετείχε στο συγκρότημα Vodenki (Εδεσσαίες) με τραγούδια αποκλειστικά της ιδιαίτερης της πατρίδας… (κλικ εδώ για να δείτε το βίντεο)

Mε αφορμή την «υπόθεση Θεοδωρίδη»

 

Το παρακάτω άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου είναι αναδημοσίευση από REDnotebook (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8724&a=ok) .
Η αναδημοσίευση κρίθηκε αναγκαία για το λόγο ότι το άρθρο αποδεικνύει ότι ο Νάσος Θεοδωρίδης παύθηκε από την επιτροπή ΕΕΔΑ λόγω των φιλομακεδονικών θέσεών του κι όχι επειδή αποκάλεσε Καρντάκ τα Ίμια.

= = =

 

Έχω τον φόβο ότι η απόφαση της αποπομπής δεν πάρθηκε μόνο για λόγους πειθαρχίας, συμμόρφωσης στη συλλογικότητα κλπ., αλλά υπό την πίεση της Νέας Δημοκρατίας και του φόβου του «πολιτικού κόστους». Αν ισχύει αυτό, καθώς οι «πιέσεις» από τις ποικίλες, κατ’ ευφημισμόν, «Ομάδες Αλήθειας» θα ενταθούν, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη

Του Στρατή Μπουρνάζου

Η σιωπή ήταν η αντίδραση που κυριάρχησε δημόσια, στα έντυπα και τα μέσα της Αριστεράς, για την «υπόθεση Θεοδωρίδη» (με λίγες εξαιρέσεις, όπως το άρθρο της Ελένης Αστρινάκη και του Πάρι Μπουρλάκη στην Αυγή, 9.2.2013). Δεν νομίζω ότι  η σιωπή οφείλεται στο ότι οι φίλοι και σύντροφοι αξιολόγησαν ως αδιάφορο το ζήτημα -- οι σχετικές συζητήσεις στα social media και τις παρέες συνηγορούν μάλλον για το αντίθετο. Οι λόγοι είναι μάλλον άλλοι: ο φόβος να μην παίξουμε το παιχνίδι του αδίσταχτου –όπως έχει αποδειχθεί– αντιπάλου, η μέριμνα να μη γυρνάμε γύρω απ’ την ουρά μας την ώρα που ο κόσμος καίγεται, ο σκεπτικισμός για  τα όρια της πλουραλισμού και της αυθαιρεσίας, προσωπικές συμπάθειες, αντιπάθειες και εκτιμήσεις. Αν και συμμερίζομαι, σε μεγάλο βαθμό, τις παραπάνω ανησυχίες, ταυτόχρονα πιστεύω ότι δεν μπορούμε να μη συζητήσουμε το θέμα, καθώς υπερβαίνει και το συγκεκριμένο πρόσωπο και τη συγκεκριμένη υπόθεση, θέτοντας ουσιώδη ζητήματα. Ας προσπαθήσουμε να  δούμε ποια είναι, με ψυχραιμότερο μάτι, τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες.

Πρώτον, ο τρόπος που έγινε η αποπομπή του Νάσου Θεοδωρίδη από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ): με ένα non paper. Δεν θα μείνω στη διαδικασία,  δηλαδή ποιο είναι το αρμόδιο όργανο για μια τέτοια απόφαση. Προχωρώ στην ουσία. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά, στη μεταπολιτευτική ιστορία της δικής μας Αριστεράς (ανανεωτικής και ριζοσπαστικής) που απομακρύνεται κάποιο στέλεχος από μια θέση. Μου φαίνεται λοιπόν προφανές ότι μια τέτοια απόφαση (που δεν τη θεωρώ a priori απαράδεκτη, ίσα-ίσα: σε ένα δημοκρατικό κόμμα μπορεί να χρειαστούν και αποδοκιμασίες και αποπομπές, ακριβώς για να διαφυλαχθεί η συλλογικότητα και η δημοκρατία) ήταν απολύτως επιβεβλημένο, αν λαμβανόταν, να λαμβανόταν πολύ πιο συλλογικά και με ρητό σκεπτικό -- και όχι από «πηγές» και «κύκλους» που λένε ότι «είναι σαφές πως δεν μπορεί να εκπροσωπεί τον φορέα» κλπ. κλπ.

Προχωρώ στο δεύτερο, και εξίσου σοβαρό, αν όχι σοβαρότερο, για μένα ζήτημα. Ο Νάσος Θεοδωρίδης δεν ήταν εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια επιτροπή Εξωτερικής Πολιτικής ή Ελληνοτουρκικών Σχέσεων· παύθηκε από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μετά τις αναρτήσεις του στο facebook για τη «μακεδονική γλώσσα» και τα «Ίμια/Καρντάκ». Άραγε, αν ένα στέλεχος διατύπωνε μια προσωπική άποψη εντελώς αντίθετη με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ (λ.χ. εναντίον του συμφώνου συμβίωσης, ότι η ΠΓΔΜ πρέπει να αναγνωριστεί ως «Σκόπια», κατά της ψήφου των μεταναστών) θα αποπεμπόταν, και πολύ περισσότερο από μια άσχετη με όλα αυτά επιτροπή, ας πούμε Οικονομικών ή Πολιτισμού ή Ναυτιλίας; Προφανώς όχι. Θα αποπεμπόταν (και από κάθε Επιτροπή και από το ίδιο το κόμμα) αν αυτές οι προσωπικές απόψεις συγκρούονταν κατάφωρα με πολύ βασικές αρχές της πολιτικής και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ: αν έλεγε, λ.χ., ότι οι μετανάστες είναι βήτα κατηγορίας άνθρωποι, ότι πρέπει να απαγορευθούν οι απεργίες ή ότι οι βασανισμοί κρατουμένων είναι αναγκαίοι – κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Η απόφαση να αποπεμφθεί ο Νάσος Θεοδωρίδης,  επειδή μίλησε για  «μακεδονική γλώσσα» και για «Ίμια/Καρντάκ» με έναν μόνο τρόπο μπορεί να δικαιολογηθεί: αν θεωρηθεί ότι οι αντιλήψεις για  τα «εθνικά ζητήματα» ανάγονται στον σκληρό, πολύ σκληρό, σχεδόν αξιακό πυρήνα των απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι εξαιρετικά προβληματικό. Γιατί;

Μα γιατί –για να απαντήσω με ένα παράδειγμα– αρκεί να ανοίξει κανείς την Brittanica για να διαβάσει, επί λέξει, ότι «η μακεδονική γλώσσα, επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας» μιλιέται, εκτός των άλλων, και στην «ελληνική Μακεδονία». Και επίσης γιατί μια πρόχειρη έρευνα στο google scholar δείχνει εκατοντάδες επιστημονικά άρθρα στα αγγλικά (πολλά από αυτά  γραμμένα από Έλληνες) τα οποία μιλάνε για «Imia/Kardak». Μήπως πρέπει να παταχθούν και όλοι αυτοί;

Τι θέλω να πω; Πρώτον, ότι τα ζητήματα αυτά, επί της ουσίας, πρέπει να είναι αντικείμενο τεκμηριωμένης και επιστημονικής κουβέντας, με κατάθεση στοιχείων και όχι επίκληση «αυτονοήτων». Δεύτερον, ότι ενώ είναι πολύ προβληματικό να εκτοξεύει κανείς «αντιεθνικιστικές φωτοβολίδες» (και εν γένει «φωτοβολίδες») στο facebook, χωρίς αίσθηση της συγκυρίας, της ακροδεξιάς ΝΔ που καραδοκεί, των ριζωμένων εθνικιστικών στερεοτύπων που ασπάζεται η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας [1,] αυτό δεν μας λύνει το πρόβλημα. Γιατί αν, παρά ταύτα, ένα στέλεχος επιμένει να γράφει τα δικά του στο facebook, είτε επειδή είναι λάτρης της πρόκλησης, είτε επειδή δεν έχει αίσθηση της συγκυρίας, είτε επειδή πιστεύει εδραία ότι αυτό είναι το σωστό, τότε, είτε έχει δίκιο επί της ουσίας είτε όχι (προσωπικά, στην προκείμενη περίπτωση, πιστεύω ότι ο Nάσος έχει δίκιο για τη «μακεδονική γλώσσα», δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος για τα «Ίμια/Καρντάκ»), το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί διά της αποπομπής. Θα αρκούσε, σε κάθε περίπτωση, η δήλωση ότι δεν είναι αυτή η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελειώνοντας, έχω  τον φόβο ότι η απόφαση της αποπομπής δεν πάρθηκε μόνο για λόγους πειθαρχίας, συμμόρφωσης στη συλλογικότητα κλπ., αλλά υπό την πίεση της Νέας Δημοκρατίας και του φόβου του «πολιτικού κόστους». Αν ισχύει αυτό, καθώς οι «πιέσεις» από τις ποικίλες,  κατ’ ευφημισμόν, «Ομάδες Αλήθειας» θα ενταθούν, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Υ.Γ.: Πιστεύω ότι το facebook και το twitter  είναι δημόσιος χώρος. Όσο και αν η έκφραση εκεί είναι πιο χαλαρή και πιο προσωπική, όσο και αν ο κανιβαλισμός των «Ομάδων Αλήθειας» που ψάχνουν (και εκεί) να βρουν οτιδήποτε προς δημαγωγία προσβάλλει συχνά την αξιοπρέπεια και την ιδιωτικότητα, όλα αυτά δεν αναιρούν τον χαρακτήρα του facebook  και του  twitter  ως δημόσιου χώρου. Για έναν απλό λόγο: όποιος γράφει εκεί,  μοιράζεται τις σκέψεις του με χιλιάδες ανθρώπους (δυνάμει τον καθένα), και τις γράφει με πρόθεση να διαβαστούν. Αλλιώς θα τις έγραφε στο ημερολόγιό του ή θα τις τραγουδούσε στο μπάνιο του.
_______________
Σημείωση
[1] Το 1992, αρκετοί σύντροφοι ήμασταν απολύτως βέβαιοι ότι η γειτονική χώρα λέγεται, και δικαιούται να λέγεται, νέτα-σκέτα, Μακεδονία. Ταυτόχρονα όμως, θεωρούσαμε εντελώς μάταιο, αν όχι ανόητο, να την αποκαλούμε έτσι, όταν συζητάγαμε δημόσια – όχι σε ένα καφενείο, αλλά ακόμα και με τους συμφοιτητές μας στη Φιλοσοφική: γιατί αυτό έκοβε κάθε γέφυρα συζήτησης με το 90% που πίστευε (λανθασμένα, αλλά ακράδαντα) ότι οι γείτονες πρέπει να ονομάζονται «Σκοπιανοί» – αν όχι γυφτοσκοπιανοί. Φυσικά, από την άλλη, δεν ήταν δυνατόν να μιλάμε για «Σκόπια». Αναζητώντας μια στάση που δεν θα ενέδιδε στον εθνικιστικό παροξυσμό και ταυτόχρονα δεν ήθελε να ουρανοβατεί αλαζονικά κόβοντας κάθε δυνατότητα κουβέντας, μιλάγαμε, λοιπόν, για ΠΓΔΜ ή FYROM.

= = =

 

Στις βουβές ταινίες, οι γλώσσες δεν μιλιούνται φωναχτά. Διαβάζονται στα χείλη!

 

Η βουβή δύναμη των γλωσσών που δεν μιλιούνται φωναχτά, αλλά διαβάζονται στα χείλη!

Γραμμένο σε 01.02.2013

 

Πολύ εύστοχο το άρθρο σας με τίτλο «Η βουβή γλώσσα των μειονοτήτων» κ. Αλεξανδρίδη.

Θίγετε πολλά θέματα σε λίγες γραμμές, αυτό σας στερεί την δυνατότητα να ξεδιπλώσετε καλύτερα την άποψη σας και σε εμάς να έχουμε μια πιο αναλυτική προσέγγιση στην οπτική σας.

Χωρίς να παραγνωρίζω την αξία και την βιωματική σχέση της μητρικής γλώσσας για τους οικονομικούς μετανάστες στην πατρίδα μας, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο θέμα μητρική γλώσσα & πολιτικές δίωξης και εξοβελισμού της από τα χείλη Ελλήνων πολιτών με Μακεδόνικη, Βλάχικη ή Αρβανίτικη καταγωγή.

Στο, πολύ καλό, άρθρο σας γράφετε: «Πόση δύναμη έχει αυτή η γλώσσα που δε μιλιέται φωναχτά αλλά που διαβάζεται στα χείλη; Ποια η διπλή ταυτότητα, ποιό το αίσθημα του καταπιεσμένου και η λανθάνουσα οργή σε όσους Έλληνες πολίτες κυριαρχεί η εντύπωση ότι δεν τους επιτρέπεται η δημόσια έκφραση της γλώσσας και του πολιτισμού της καταγωγής τους;». Μόνο όποιος  Έλληνας πολίτης μιλάει την, διαφορετική από την ελληνική, μητρική του γλώσσα μπορεί να αντιληφθεί με ακρίβεια τι προσπαθείτε να πείτε πίσω από τις λιτές γραμμές της σκέψης σας.

Δυστυχώς κάτω από την σημερινή οικονομική και κοινωνική συγκυρία, με τον εθνικιστικό και ρατσιστικό λόγο να κυριαρχεί γύρω μας αυτά που σας απασχολούν, εύκολα θα χαρακτηριζόταν από «ύποπτα» έως «προδοτικά». Έτσι αντιμετωπίζονται καθημερινά εκατοντάδες Έλληνες πολίτες Μακεδόνικης καταγωγής όταν δημόσια επικοινωνούν στην μητρική τους γλώσσα. Σε εμάς, τους πολιτιστικά ή και Εθνικά Μακεδόνες, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι δεν μας επιτρέπετε να μιλάμε δημόσια τη γλώσσα μας. Εμείς καθημερινά βιώνουμε τον σχεδιασμό ορατών και αοράτων δυνάμεων που προσπαθούν να αποτρέψουν τη δημόσια χρήση της Μακεδόνικης γλώσσας.

Αποκλεισμός από κάθε ελληνικό ΜΜΕ των δημόσιων εκδηλώσεων με χρήση της μητρικής γλώσσας. Γίνονται αφιερώματα σε 100% Μακεδονόφωνα χωριά χωρίς ούτε νύξη στη γλώσσα. Παρουσιάζονται χοροί, ήθη και έθιμα στα μουγκά! Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι που τολμούν να παρουσιάσουν εκδηλώσεις ή γλέντια στα Μακεδόνικα μπαίνουν σε μια ιδιότυπη “black list” αποκλεισμού από ΜΜΕ, επιχορηγήσεις κλπ. Αν σύλλογοι δεχθούν να είναι μουγγοί τότε ανοίγουν όλες οι πόρτες. Έτσι, όποιος ατομικά ή συλλογικά διεκδικεί το βασικό ανθρώπινο του δικαίωμα στη χρήση της μητρικής του γλώσσας, αυτόματα του αποδίδονται οι τίτλοι του «Σκοπιανού», του «προδότη» και επωδός σε συζητήσεις το στερεότυπο «άιντε μαζεύτε τα και φευγάτε»!!

Όταν, λοιπόν, έτσι έχει διαμορφωθεί η κοινή γνώμη στη πατρίδα μας, όταν κάθε άλλη ταυτότητα, κάθε κοινωνική ή πολιτιστική ετερότητα έχει φορτισθεί από τον κυρίαρχο λόγο σαν κάτι το μιαρό και το απαγορευμένο, πως είναι δυνατόν να ανταποκριθεί θετικά ο μέσος Έλληνας; Όταν δεκαετίες τώρα η κυρίαρχη άποψη είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες, πώς περιμένετε να αντιδράσει η πλειοψηφία των Ελλήνων; Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες στην Θράκη δηλώνουν με τους φορείς και τους αντιπροσώπους τους ότι αισθάνονται Εθνικά Τούρκοι και τα ΜΜΕ, τα κόμματα, η εκκλησία και πίσω από αυτά συντεταγμένα ο λαός τους απαντά «ΟΧΙ! δεν είστε Τούρκοι, είστε Μουσουλμάνοι!!!»

Βέβαια ο ίδιος λαός και τα ίδια κόμματα ποτέ δεν λένε «οι Χριστιανοί της Πόλης» αλλά λένε οι «Έλληνες της Πόλης»! Στην Πόλη –και την Τουρκία- υπάρχει Ελληνική μειονότητα 2000 ψυχών, αλλά στην πατρίδα μας δεκάδες χιλιάδες στην Θράκη που δηλώνουν Τούρκοι δεν γίνονται αποδεκτοί σαν εθνική μειονότητα.

Πώς να γίνουν αποδεκτοί σαν μειονότητα ή μόλις ,,4 – 5 χιλιάδες,, Εθνικά Μακεδόνες Έλληνες πολίτες; Πώς να γίνουν αποδεκτοί οι δεκάδες χιλιάδες Εθνικά Έλληνες με Μακεδόνικη μητρική γλώσσα; Ακόμα και αυτοί οι Μακεδόνες που από χρόνια δηλώνουν την Ελληνική Εθνική τους ταυτότητα καθημερινά καλούνται να απαρνηθούν την μητρική τους Μακεδόνικη γλώσσα!

Ο μέσος Έλληνας μόλις ακούσει τη λέξη μειονότητα, μέσα του αμέσως γίνονται οι συνειρμοί που έντεχνα καλλιεργεί το φοβικό ελληνοκεντρικό σύστημα: Μειονότητα ίσον απόσχιση, προβλήματα, διεθνής διασυρμός, πέμπτη φάλαγγα με μια κουβέντα «πράκτορες»!

Ναι! Όποιος τολμήσει στην Ελλάδα να βάλει θέμα εθνικών μειονοτήτων αυτομάτως τον βαφτίζουν «πράκτορα»! Συνήθως δε, αυτοί που μας κατηγορούν για «πράκτορες», την ίδια στιγμή, εκθειάζουν και υμνούν και στηρίζουν τις Ελληνικές εθνικές μειονότητες στα γειτονικά μας κράτη χωρίς να μας απαντούν αν -με τα δικά τους μέτρα και σταθμά- οι Έλληνες μειονοτικοί στις χώρες που ζουν είναι το ίδιο «ύποπτοι» «πράκτορες» με τους εγχώριους μειονοτικούς.

Μακάρι με τους συμπολίτες μας στην Ελλάδα που συμφωνούν με τον προβληματισμό του κ. Αλεξανδρίδη, να βρούμε ένα κοινό βηματισμό και να μπορέσουμε να βάλουμε τέτοια ζητήματα σεβασμού γλώσσας και ταυτότητας. Ίσως αυτά τα ζητήματα να είναι ακόμα πιο σοβαρά και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε. Σίγουρα είναι μέτρο σύγκρισης, προόδου και πραγματικής δημοκρατίας. «…Η θα παραμείνουμε μια κοινωνία αποκλεισμών και διχασμών αφήνοντας τις βουβές γλώσσες να θεριεύουν μέσα στο μυαλό πολλών συμπολιτών μας ή θα επιτρέψουμε την ανοιχτή και διαλεκτική πολυφωνία για να επιχειρήσουμε τη σύνθεση της «ελληνικότητας» της εποχής μας, για όλους…»

Μore Sokol,

Soloun, 11-01-2013.

Grupata "Mousikorama" vo Australia

 

Grupata "Mousikorama" vo Australia, January 2013.

Η ορχήστρα “Μουσικόραμα” σε τουρνέ στην Αυστραλία, Ιανουάριος 2013.

Sine Kostandine

 

Μακεδονικό μοιρολόγι στο ιστολόγιο FOLK MUSIC. Σπαρακτικό και ταυτόχρονα τρυφερό.

Κάντε κλικ εδώ για να το ακούσετε

http://folkmusicgr.blogspot.gr/2013/02/sine-kostandine.html

Κυκλοφόρησε το φύλλο Φεβρουαρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Φεβρουαρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora February 2013.

Објави издание на Нова Зора Февруари 2013 година.

http://www.novazora.gr/

Grupata "Mousikorama" so Kosta Talidis vo Melbourne Australia

 

Grupata Mousikorama so peachot Kosta Talidis vo Brookwood Receptions Melbourne Australia. January 2013.

Χρήσεις του ιερού: Μακεδονικό

 

Αναδημοσίευση από το RED Notebook

Γιώργος Καλπαδάκης, «Το Μακεδονικό Ζήτημα 1962-1995. Από τη σιωπή στη λαϊκή διπλωματία», Πρόλογος: Θάνος Βερέμης, Καστανιώτης, Αθήνα 2012, σσ.: 398

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Αν ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ένας κόσμος απομαγευμένος, ο εθνικισμός δεν είναι παρά η κατεξοχήν «πολιτική θρησκεία» του: το αναπλήρωμα της μαγείας που χάθηκε. Από τη σκοπιά αυτή, τα «εθνικά θέματα» ήταν ανέκαθεν  τα «άγια των αγίων» της κρατικής εξουσίας. Εκεί νοηματοδοτείται, επιβάλλεται ή εκβιάζεται η ενότητα, εξ ου και η απαγόρευση της εισόδου σε αμύητους και ετερόδοξους, αλλά και το στίγμα του μειοδότη, που κατά καιρούς κυνηγά τους τελευταίους, ως έσχατο ανάθεμα. Το είδαμε πρόσφατα, με την παροξυσμική επίθεση εναντίον της Ιωάννας Γαϊτάνη. Και θα το ξαναδούμε πιθανότατα, καθώς το ιερατείο στερείται πειστικών επιχειρημάτων και «πιστών», αναγκάζεται λοιπόν να καταφεύγει όλο και συχνότερα στην κατ΄ ιδίαν διαβούλευση με τον Ύψιστο.

Εργαλειοποίηση του ιερού
Η ταπεινή πολιτική χρήση του ιερού, ιδίως σε καιρούς κρίσης της πίστης στα άλλα σύμβολα της εξουσίας, είναι μια υπόθεση γνώριμη, ιδίως από τα χρόνια του Μακεδονικού. Η ιερότητα των «εθνικών συμφερόντων» και των «εθνικών δικαίων» (η σταθερά, δηλαδή, της ρητορικής που σχετίζεται με τα εθνικά θέματα), αποδείχτηκε εδώ αντιστρόφως ανάλογη της συχνότητας με την οποία το Μακεδονικό εργαλειοποιήθηκε στην πρακτική πολιτική. Αποδείχτηκε, έτσι, ότι όσο πιο «ιερό» είναι ένα εθνικό θέμα, και όσο πιο έντονη η προσπάθεια αποπολιτικοποίησής του (εξουδετέρωσης των πολιτικών διαφορών, στο όνομα του Έθνους), τόσο πιο σοβαρά είναι τα στοιχήματα που επενδύονται στο άρμα του.
Καταφεύγοντας στην εξιστόρηση του Καλπαδάκη: Η ΕΡΕ πρωτοστατεί από το ΄59 ήδη στη βελτίωση (και απο-μακεδονοποίηση) των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων, προκαλώντας τις αντιδράσεις της Ένωσης Κέντρου και του Σοφοκλή Βενιζέλου, που της προσάπτει ότι αδυνατίζει το ανάχωμα στον πανσλαβισμό. Στην αμέσως επόμενη φάση, μόλις δηλαδή η Ένωση Κέντρου γίνεται κυβέρνηση, μερίδα του δεξιού Τύπου θα κατηγορεί για μειοδοσία τον «τροτσκιστή γέρο του Καστριού». Μερικά χρόνια αργότερα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ του ΄81-΄89 θα αποδεχτούν τους όρους Σλαβομακεδόνες και Σλαβομακεδονία∙ θα είναι το 1992, όμως, που ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κατηγορήσει το κράτος των Αθηνών (sic) για μειοδοσία, αρνούμενος τη συμβιβαστική λύση και συναγωνιζόμενος σε αδιαλλαξία τον Σαμαρά. Ο τελευταίος θα πρωτοστατήσει στην όξυνση των σχέσεων με το κρατίδιο (καντονοποίηση της πγΔΜ ή προσάρτηση από τη Νέα Γιουγκλοσλαβία του Μιλόσεβιτς είναι τα σενάρια που συζητά ως και το ΄95), άλλο αν ήταν ο αυτός ο ίδιος που, δέκα μέρες πριν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, διαβεβαίωνε τους ευρωπαίους ομολόγους του με non-paper ότι θα δεχτεί τον όρο ΄Μακεδονία΄, αρκεί να μην έχει εθνικό περιεχόμενο (σ. 190).

Η πολιτική της απώθησης: Εμείς έθνος, αυτοί κατασκεύασμα
Η αντίφαση αυτή, ανάμεσα στον (ιδεολογικό) λόγο που καθ-ιερώνει μια πολιτική υπόθεση, και την  ευτελέστερη (εμπειρική) πολιτική διαχείρισή της, δεν οφείλεται σε συνωμοσίες, προδοσίες ή την «ευτέλεια» γενικώς της πολιτικής. Η κύρια όψη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο μακεδονικό, εν προκειμένω, δεν είναι αυτή που σχετίζεται κυρίως με ηθικά ατοπήματα – όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε πολιτική που στηρίζεται σε ιδεολογικές πεποιθήσεις. Η ιδεολογία δεν σημαίνει ψέμα και ανηθικότητα, σημαίνει όμως παραγνώριση: κρυμμένες ή μισές αλήθειες, τυφλά σημεία, σιωπές. Και «η περίοδος από το 1962 μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας», γράφει ο Γιώργος Καλπαδάκης, «υπήρξε ένα τυφλό σημείο σε ό,τι αφορά το μακεδονικό» (σ. 29). Ένα σημείο που παραγνωρίστηκε, γιατί η ελληνική πολιτική ηγεσία, σε αντίθεση λ.χ. με τη βουλγαρική [1], επέλεξε για δεκαετίες ως λύση κάποια πράγματα να γίνονται, αλλά να μην λέγονται.
Αυτό που εν προκειμένω δεν λέχθηκε ήταν ότι, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και με δεδομένη τη μετέπειτα διαφοροποίηση της Γιουγκοσλαβίας έναντι του ανατολικού μπλοκ, η βασική διάσταση του μακεδονικού δεν ήταν πια οι πραγματικές ή υποθετικές αλυτρωτικές βλέψεις της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αντίθετα, το βασικό πλέον ήταν η εθνογενετική και μειονοτική διάσταση του μακεδονικού, που υπερέβαινε κατά πολύ τα σχέδια και τους υπολογισμούς του Τίτο –και με την οποία το ελληνικό κράτος αρνήθηκε πεισματικά να καταπιαστεί επί της ουσίας. Του αρκούσε η άρνηση της εθνογένεσης ως «τεχνητής» προς τους έξω, και η καταστολή της σλαβογλωσσίας στο εσωτερικό [2]. Είμαστε στα χρόνια όπου κρατικό δόγμα είναι η τριπλή εξίσωση σλαβισμός = κομμουνισμός = απειλή της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας.
Επρόκειτο, ωστόσο, όπως δείχνει ο Καλπαδάκης μένοντας στο πρώτο σκέλος του ζητήματος, για μια εθνογενετική διαδικασία παρόμοια με όσες είχε γνωρίσει μόλις πρόσφατα ο χώρος των Βαλκανίων. Μια διαδικασία με βάθος δεκαετιών, που συμπεριέλαβε την έκδοση εφημερίδων, βιβλίων και διδακτικών εγχειριδίων, την ανάπτυξη ιστοριογραφίας και την ανάδειξη/κατασκευή παραδόσεων και ηρώων. Την στράτευση, επίσης, της Εκκλησίας (εν προκειμένω: της ιδρυθείσας μετά τον πόλεμο Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας), αλλά και τη ζωηρή δράση οργανώσεων της διασποράς∙ οργανώσεων που επιχείρησαν να τονώσουν το εθνικό αίσθημα των μεταναστών, ενώ εν είδει λαϊκής διπλωματίας αναζήτησαν διεθνή στηρίγματα για τις θέσεις του υπό συγκρότηση μακεδονικού έθνους. Τι διαφορετικό είχε συμβεί άραγε μερικές δεκαετίες πριν, στις αρχές δηλαδή του 19ου αιώνα, με την ελληνική περίπτωση;

Σιωπές με σημασία
Παρά την απροθυμία της να θέσει το ερώτημα, και παρά την άρνησή της να ενημερώσει την κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα («απροθυμία», βεβαίως, σε μια εποχή που η αντιπολίτευση καραδοκεί, το δε μακεδονικό αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της τριπλής εξίσωσης που προαναφέραμε), η  ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν απολύτως ενήμερη.
Ο Ευάγγελος Κωφός, τεχνικός σύμβουλος και διευθυντής του Γραφείου Βαλκανικών Μελετών του Υπουργείου Εξωτερικών, γράφει ήδη στα 1963: «Δεν δύναται να αντιπαρέλθη τις το γεγονός ότι σήμερον δημιουργείται ‘μακεδονική’ εθνική συνείδησις τόσο εν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας όσον και μεταξύ των καταφυγόντων εις το [σιδηρούν] παραπέτασμα ‘Σλαυομακεδόνων’ […] Εντός ολίγων ετών, ουδείς θα δύναται να παραδεχθή –συνεργούντος και του τοπικισμού– ότι δεν υπάρχουν ‘Μακεδόνες’ με εθνικήν συνείδησιν» (σ. 49).
Λίγο νωρίτερα, εξάλλου, τον Δεκέμβρη του 1962, και στη συνάντηση του Ευάγγελου Αβέρωφ με τον γιουγκοσλάβο υπουργό Εξωτερικών Πόποβιτς, ο πρώτος θα πει: «Το πρόβλημα είναι λεπτόν και δύσκολον. Ες ημάς επικρατεί η εντύπωσις ότι δημιουργείται μακεδονικήν εθνότητα τεχνητώς. Σεις ερεθίζεστε όταν λέγεται τούτο. Αντιλαμβάνομαι τη συναισθηματική σημασίαν διά τον λαόν της Μακεδονίας σας. Ζητούν από εμέ να σας επιβάλω να δηλώνετε ότι δεν υπάρχει εθνότης μακεδονική, τουθ’ όπερ δεν πράττω» (σ. 340).

Συμφωνία κυρίων και μυστική διπλωματία
Η δύσκολη αυτή ισορροπία, η προσπάθεια δηλαδή της συναρμογής ιδεολογικών δεσμεύσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής σε ένα σύνθετο διεθνές περιβάλλον, φαίνεται να επιτυγχάνεται τελικά στη συνάντηση Αβέρωφ-Πόποβιτς, τον Δεκέμβριο του 1962. Η συνάντηση αυτή, αφετηρία της αφήγησης του βιβλίου του Καλπαδάκη, θα καταλήξει σε μια «συμφωνία κυρίων» για την τήρηση χαμηλών τόνων και από τις δύο πλευρές σε ό,τι αφορά το μακεδονικό. Πρόκειται για ένα «modus vivendi», που στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι καλές ελληνογιουσκοσλαβικές σχέσεις είναι αμοιβαία επωφελείς, πολλώ δε μάλλον εφ’ όσον τις ενθαρρύνει ο αμερικανικός παράγοντας, που επικροτεί την αποστασιοποίηση του Τίτο από την ΕΣΣΔ.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, παρά δηλαδή τις εξαιρέσεις και τις εκατέρωθεν υπερβάσεις, οι καλές ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις δεν θα διακοπούν ούτε κατά τη δικτατορία, παρά τη σχετική έκκληση του ΚΚΕ. Όλη αυτήν την περίοδο, το μακεδονικό στη διεθνή του διάσταση, οπωσδήποτε δηλαδή και στην ονοματολογική του, δεν θα είναι παρά «πολυτελής» και δευτερεύουσα ενασχόληση: Για την Ελλάδα προέχει το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, και φυσικά οι ισορροπίες στο εσωτερικό της χώρας, που καθ΄ όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο είναι εύθραυστες.
Η επιλογή της σιωπής θα δίνει, βέβαια, ενίοτε κωμικοτραγικά αποτελέσματα: «Εφόσον το θέμα θεωρείτο επισήμως ανύπαρκτο», γράφει ο Καλπαδάκης, «η πληροφόρηση της κοινής γνώμης πραγματοποιείτο κυρίως ανεπισήμως» – «κατ’ ιδίαν», όπως γράφεται σε υπηρεσιακά έγγραφα της εποχής. Στις αρχές του 1965, για παράδειγμα, ο έλληνας πρέσβης θα αποδοκιμάσει καναδό διπλωμάτη, που σε συνάντησή του με το Γιουγκοσλάβο πρόεδρο έχει ζητήσει απλώς να ενημερωθεί για τις εξελίξεις στο Μακεδονικό: «Επωφελήθη επισκέψεως παρά Τίτο ίνα αναμοχλεύση θέμα μειονοτήτων», είναι η ετυμηγορία για τον αδιάκριτο διπλωμάτη. Στο ίδιο μήκος, ο ίδιος ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών θα αποθαρρύνει, με ειδική εγκύκλιο, ακόμα και την αναφορά στα  Βαλκάνια: «Εις τα ‘Βαλκάνια δεν υπάρχουν παρά καθεστώτα κομμουνιστικά –άτινα υποβλέπουν την Ελλάδα– και η Τουρκία […] Δεν βλέπομεν κανένα λόγο να εξακολουθηθή προβαλλόμενος ο χώρος των Βαλκανίων ως τι το ιδιαίτερον» (σ. 57-58).

Από την απώθηση στην εθνικιστική φρενίτιδα
Όμως, παρά δηλαδή τις υπερβολές και τις υπερβάσεις, ο κοινός τόπος παραμένει επί δεκαετίες: Το μακεδονικό, και δη το θέμα του ονόματος, δεν κρίνεται επ’ ουδενί ως μείζον στις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις.
Γιατί λοιπόν έπειτα από τρεις δεκαετίες «η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θα ενέμενε με τόση θέρμη σε ιδέες που απέκλιναν ουσιωδώς από τις έως τότε πάγιες διπλωματικές θέσεις;». Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που θέτει και επιχειρεί να απαντήσει η μελέτη του Καλπαδάκη, καθώς, όπως γράφει ο ίδιος, «η ταύτιση ολόκληρου του ιστορικού χώρου της Μακεδονίας με το ελληνικό τμήμα της, η εκδοχή της ‘Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας’ ως ενός τεχνητού κατασκευάσματος του Τίτο, η απόρριψη και η αναφορά στο γειτονικό κράτος με το όνομα της πρωτεύουσάς του, υπήρξαν θέσεις που το 1992 ανέτρεψαν την κρατούσα διπλωματική γραμμή» (σ. 12-13).
Γιατί λοιπόν συνέβη αυτό; «Με το μακεδονικό να έχει παρουσιαστεί ως ‘ανύπαρκτο’ επί δεκαετίες», εξηγεί ο συγγραφέας, «παρά την παρασκηνιακή δραστηριοποίηση των σλαβομακεδονικών φορέων και των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών, το σύνθημα περί ‘ελληνικότητας’ της Μακεδονίας δεν μπορούσε παρά να κυριαρχήσει ως καθολικό αξίωμα» (σ. 221).
Ο ίδιος μας ζητά να αποφύγουμε τις πλάνες του «παροντισμού». Δεν έγιναν όλα –εξηγεί– την περίοδο 1991-1995. Με τη διάλυση όμως της Γιουγκοσλαβίας, και με δεδομένη τη γενικευμένη ανασφάλεια που δημιουργούσε η πολιτική ρευστότητα της εποχής, επιτράπηκε η διαμόρφωση μιας μαξιμαλιστικής θέσης («ούτε σύνθετο, ούτε παράγωγο, ούτε επιθετικός προσδιορισμός με το όνομα ‘Μακεδονία’»). Αυτή ήταν η προμετωπίδα των διαδηλώσεων που συγκρίθηκαν σε όγκο με εκείνες για την Απελευθέρωση (1944), το Κυπριακό (δεκαετία ’50) και την επιστροφή Καραμανλή στην Ελλάδα (1974) – υπό το βάρος δε των οποίων, και παρά τη μετριοπάθεια του Κίρο Γκλιγκόροφ από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα απέρριπτε ως και το «πακέτο Πινέιρο», μια λύση που δικαίωνε όλες τις ελληνικές θέσεις, με μόνο συμβιβασμό το «Νέα Μακεδονία».

***

Αξιοποιώντας στο έπακρο ένα ογκώδες αρχειακό υλικό, καθώς και συνεντεύξεις πρωταγωνιστών της εξωθεσμικής «διπλωματίας» των αρχών του ’90, το βιβλίο του Καλπαδάκη είναι μια συστηματική και ταυτόχρονα νηφάλια έρευνα. Η αξιοποίηση του υλικού αυτού, σε συνδυασμό με τη μακροσκοπική οπτική του συγγραφέα, υποχρεώνουν κάθε «ειδικό» επί του θέματος να αναμετρηθεί με τα συμπεράσματα της έρευνας – χώρια που ο Καλπαδάκης δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο «εξειδικευμένο» κοινό.

Λαϊκή διπλωματία ή Κράτος, κλήρος και λαός στο ίδιο πεζοδρόμιο;
Η μόνη επιφύλαξη που θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση έχει να κάνει με τον όρο «λαϊκή διπλωματία» που επιλέγει ο συγγραφέας, προκειμένου να περιγράψει την επίδραση της «συγκινησιακής» διάστασης του μακεδονικού στην εξωτερική πολιτική των αρχών του ’90.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, βεβαίως, ούτε για το εύρος και τον «αυθορμητισμό» της λαϊκής κινητοποίησης εκείνων των ημερών (για τη «ζήτηση», με άλλα λόγια, του εθνικιστικού παροξυσμού), ούτε για την ορθότητα της θέσης που διατυπώνεται, ότι οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτικός δύσκολα θα μπορούσε να κινητοποιήσει «μια τόσο ευμεγέθη μάζα πολιτών» (σ. 221).
Αυτά που νομίζω ότι υποβαθμίζονται, ωστόσο, στην αφήγηση, προκειμένου να αναδειχτεί η επίδραση του λαϊκού θυμικού-ανορθολογικού στοιχείου στην εθνική παλιγγενεσία των αρχών του ΄90, είναι:
α) οι υποδοχές που έχει δημιουργήσει ο «κρατικός ορθολογισμός» των προηγούμενων δεκαετιών, όπως αυτός εκφράζεται διαχρονικά ως αντισλαβισμός και αντικομμουνισμός της καθημερινότητας από όλη την κλίμακα της διοίκησης, συμπληρώνοντας τον διπλωματικό ρεαλισμό της εποχής (πρόκειται, όπως δηλώνεται και στο βιβλίο του Καλπαδάκη, για τις συνέργειες πολιτευτών, απόστρατων αξιωματικών, ιερέων και μερίδας του Τύπου, βλ. σελ. 36) και
β) οι προσδοκίες για την ανασυγκρότηση ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, οι οποίες εμπλέκουν ένα ευρύ πλέγμα μηχανισμών του κράτους [3].
Σε μια συγκυρία, λοιπόν, περαιτέρω απομάγευσης του κόσμου, κι εκεί όπου τα κόμματα αποτυγχάνουν και «οι πολιτικοί» καταγγέλλονται, στο όνομα των «απαράγραπτων εθνικών δικαίων» κινητοποιούνται άλλοι μηχανισμοί, που βρίσκονται στο πεδίο του κράτους (υπουργεία, δημόσιοι οργανισμοί, Εκκλησία, ΜΜΕ), υλοποιούν ιδεολογικές εξουσίες και συμπαρασύρουν, υπερβαίνοντάς τα, τα κόμματα. Μέσω της παν-κινητοποίησης αυτής, το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα αναβαθμίζεται στα νάματα ενός νέου Μακεδονικού Αγώνα∙ οι διάφορες συνιστώσες του επιχειρούν να υπερακοντίσουν η μία την άλλη, πλειοδοτώντας σε μακεδονισμό, ενώ στην ίδια συγκυρία, τα ΜΜΕ αξιοποιούνται από τα κόμματα και ταυτόχρονα διεκδικούν για δικό τους λογαριασμό, ως ανεξάρτητοι θεματοφύλακες των εθνικών συμφερόντων, το χαμένο κύρος των κομμάτων. Αυτό, νομίζω, είναι το περίγραμμα των νέων σχέσεων κράτους-κοινωνίας που εγκαινιάζει συμβολικά το μακεδονικό στη φάση της έξαρσης.
Κατ΄ αντιστοιχία, θα είναι με τη συναίρεση ιδεολογικών μοτίβων της δεξιάς (αντισλαβισμός) και της αριστεράς (αντιδυτικισμός), σε μια ρομαντική-αντινεωτερική εθνικιστική ιδεολογία (και μια αντίστοιχη πολιτική, για την οποία ο διάλογος ισοδυναμεί με προδοσία), που η ελληνική κοινωνία θα περάσει το κατώφλι του (νεοφιλελεύθερου) εκσυγχρονισμού της. Γιατί; Γιατί στο νέο τοπίο, το κοινωνικό ζήτημα θα εξαφανιστεί προς όφελος της «πολιτικής που ενώνει»: μιας πολιτικής για την ταυτότητα και το όνομα «που είναι η ψυχή μας». Διόλου τυχαία, ο Αντώνης Σαμαράς επιχαίρει που τις μέρες εκείνες η νεολαία (αυτή που μέχρι πρότινος καταλάμβανε σχολεία και αντιμετώπιζε τις ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ) «βγήκε στους δρόμους όχι για κάτι διεκδικητικό αλλά απλώς για την αγάπη στην πατρίδα» (Έθνος, 11.12.1992).
Προς επίρρωσιν των προαναφερθέντων, μόλις μια δεκαετία μετά, ο μακεδονομάχος λαός θα δώσει τη σκυτάλη στο λαό (κατά) των (νέων) ταυτοτήτων: στις λαοσυνάξεις υπό τον Χριστόδουλο και στην πολλοστή αποκάλυψη των ευρω-συνωμοσιών για τον «αφελληνισμό μας». Μια αποκάλυψη χάρη στην οποία η ελληνική Δεξιά θα ανασυγκροτηθεί με όρους κοινωνικού κινήματος, στερώντας από την Αριστερά το μονοπώλιο της λαϊκής αντιεκσυγχρονιστικής διαμαρτυρίας. Κυρίως όμως, επιβεβαιώνοντας τον εθνικοταυτοτικό-«μεταϋλιστικό» ορίζοντα, ως το πλέον νόμιμο πεδίο για την εκδήλωση της (όποιας) κοινωνικής αντιπολίτευσης --αν και, ευτυχώς, όχι για πολύ.
Με αυτή την έννοια, και κρίνοντας έστω εκ του αποτελέσματος, πολιτικό θάρρος για την εποχή εκείνη δεν ήταν απλώς η παραγνώριση της (εθνικά ευσυγκίνητης) κοινής γνώμης, όπως θα το έθετε με άλλη αφορμή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (σ. 188). Ήταν η προσπάθεια ανασυγκρότησης του λαού σε μια βάση αυτονομίας από το κράτος, τις σιωπές και τις μισές (εθνικές) αλήθειες του. Επρόκειτο, δυστυχώς, για ένα εγχείρημα που ανέλαβε μόνο του το ΚΚΕ, και μαζί σύντροφοι και συντρόφισσες από τη ριζοσπαστική Αριστερά, που οδηγήθηκαν στα δικαστήρια γιατί αντιστάθηκαν στη μισαλλοδοξία.
_______________
Σημειώσεις
[1] Παρά τις έντονες υπερεθνικές συγκρούσεις μεταξύ του βουλγαρικού και του γιουγκοσλαβικού μακεδονισμού, τις οποίες εξιστορεί εν παρόδω ο συγγραφέας, το μακεδονικό δεν έπαψε να αντιμετωπίζεται ανοιχτά, με αποκορύφωμα την αναγνώριση μακεδονικού ζητήματος το 1966 με την επίσκεψη Τίτο στη Σόφια – κι ενώ ορισμένοι κύκλοι στα Σκόπια εξακολουθούσαν να προβάλουν εδαφικές αξιώσεις στη «Μακεδονία του Πιρίν». Πώς εξηγείται μια τέτοια στάση; Στις αρχές του ’60, η ΕΣΣΔ ασκούσε πιέσεις στη Σόφια για την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων, ενώ η σοβιετική επιστήμη είχε αναγνωρίσει τους Σλαβομακεδόνες ως έθνος στη βάση του ελεύθερου εθνικού προσδιορισμού. Ο βρετανικός Τύπος από την άλλη πλευρά, αναφερόταν κι αυτός στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ως ‘Μακεδονία’ και στους Σλαβομακεδόνες ως ‘Μακεδόνες’. (σ. 23-27)

[2] Τάσος Κωστόπουλος, Η απαγορευμένη γλώσσα, Μαύρη Λίστα, Αθήνα 2002
[3] Παραθέτω από τον Καλπαδάκη: «Είναι γεγονός ότι ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ), τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας (ΟΤΕ), ο Οργανισμός Συγκοινωνιών Ελλάδας (ΟΣΕ) και οι Ολυμπιακές Αερογραμμές συγκαταλέχθηκαν μεταξύ των φορέων που πρωτοστάτησαν στη διάδοση του συνθήματος ΄Η Μακεδονία είναι ελληνική΄ μέσα από φυλλάδια, αφίσες, νομίσματα, πινακίδες, τηλεφωνικές κάρτες κ.ά. Το ζήτημα του ρόλου του υπουργείου Παιδείας θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ως δείγμα πολιτικής ανάμειξης στις λαϊκές κινητοποιήσεις, καθότι ο Γ. Σουφλιάς ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενθαρρύνει τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 1992, εκδίδοντας σχετική εγκύκλιο. τέλος, να υπενθυμισθεί και η υπόθεση των υψηλών απόρρητων δαπανών του υπουργείου Εξωτερικών στην περίοδο έξαρσης του μακεδονικού, οι οποίες έχουν αναφερθεί ως ένδειξη για την απόπειρα άνωθεν καλλιέργειας εσωτερικού κλίματος». Σε συνέντευξή του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα πει ότι τα χρήματα αυτά δεν είχαν καμία σχέση με την εξωτερική πολιτική, ότι δόθηκαν κυρίως σε έλληνες δημοσιογράφους, και πολύ λιγότερο σε ξένους. Σύμφωνα με τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργο, «αυτή υπήρξε μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας» (σ. 365-366)...

Μαζάουερ: πολιτικά ανίσχυρη η Ελλάδα στο μακεδονικό ζήτημα

 

Мазауер: политички немоќна Грција околу македонското прашање

 Μαζάουερ: πολιτικά ανίσχυρη η Ελλάδα στο μακεδονικό ζήτημα

O Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός, καθηγητής και διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, γνωστός στο ελληνικό κοινό από το έργο του «Θεσσαλονίκη, Πόλη των φαντασμάτων: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, 1430-1950». Το τελευταίο βιβλίο του έχει τίτλο «Η αυτοκρατορία του Χίτλερ» και κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Απόσπασμα από συνέντευξη στον Μάρκο Καρασαρίνη. Διατηρείται το πρωτότυπο κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΒΗΜagazino» της 1ης Νοεμβρίου 2009.

Ένα μικρό επεισόδιο στο τελευταίο βιβλίο σας αναφέρεται στην απόφαση των Γερμανών στην Αλσατία να μεταφράσουν τα γαλλικά ονόματα σε γερμανικά. Οι γλωσσικές διαμάχες που ενέσκηψαν μου θύμισαν τη διάσταση μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ (sic) για την επίσημη ονομασία της δεύτερης.
«Τα ονόματα είναι εξαιρετικά ισχυρά. Το πώς και τι ονομάζει κανείς αποτελεί μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του. Η δυσκολία στην περίπτωση της “Μακεδονίας” είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει την απαραίτητη ισχύ στην αγορά της πολιτικής ώστε να επιμείνει στη δική της επιλογή, με αποτέλεσμα, αν θέλετε την άποψή μου, η ισχύουσα επίσημη πολιτική να καθυστερεί άλλα πράγματα και να σπαταλά το πολιτικό της κεφάλαιο. Προσωπικά, νομίζω ότι το ζήτημα είναι απλό, ας λένε τον εαυτό τους όπως θέλουν, ας ονομάζονται “Μακεδονία”, άλλωστε ήδη έτσι λέγονται από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν πρόκειται να τους μπερδέψει κανείς με την ελληνική επαρχία της Μακεδονίας».

Είναι η περίπτωση της πΓΔΜ (sic) ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δημιουργίας εθνικών κρατών; Με «δάνεια» από το παρελθόν;
«Τα έθνη-κράτη λειτουργούν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η περίπτωση της “Μακεδονίας” ως κράτους είναι απλώς η τελευταία σε μια μακρά ακολουθία οικοδόμησης εθνών στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ξεκίνησε με την Ελλάδα».

Θα συμφωνήσετε όμως ότι ο εθνικισμός στα Βαλκάνια βρίσκεται σε ανοδική πορεία τα τελευταία 20 χρόνια, την ίδια μάλιστα στιγμή που οι περισσότερες κοινωνίες στην περιοχή γίνονται πολυπολιτισμικές.
«Έχετε δίκιο. Και αποτελεί ειρωνεία. Διότι αν ακολουθήσει κανείς με προσήλωση το όνειρο της εθνικής αγνότητας, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ζήσει σε μια μεσαιωνική οικονομία. Ο λαϊκισμός βέβαια της εθνικής αγνότητας μπορεί να επικρατήσει. Όταν όμως οι πολιτικοί που τον ασκούν έρθουν αντιμέτωποι με τις επιλογές που κυκλοφορούν στο εσωτερικό μιας κοινωνίας αντιλαμβάνονται ότι οι άνθρωποι θέλουν άλλα πράγματα. Και όλα αυτά δεν είναι συμβατά μεταξύ τους».

http://novazora.gr/arhivi/7006