Συγγραφέας Δημήτρης Κατσορίδας
«Μακεδονικός Αλυτρωτισμός» ή Ελληνικός Ιμπεριαλισμός; (ιστορική και πολιτική απάντηση στο άρθρο του Δαμιανού Βασιλειάδη)
1. Κάποια πρώτα ερωτήματα
Διάβασα με προσοχή το κείμενο του Δαμιανού Βασιλειάδη με τίτλο, «Μακεδονία και αλυτρωτισμός» και έχω να καταθέσω τις εξής παρατηρήσεις και διαφωνίες.
Στο κείμενο του, ο Δαμιανός Βασιλειάδης, ξεκινά, έχοντας ως πάγια θέση ότι δεν πρέπει να αποδεχθεί η Ελλάδα κράτος με το όνομα Μακεδονία. Μάλιστα, κατηγορεί όλους όσους έχουν διαφορετική άποψη ως «ανιστόρητους» και βάζει σε εισαγωγικά τη λέξη «Αριστερά» αρνούμενος ότι είναι αριστεροί όσοι έχουν διαφορετική άποψη από τη δική του. Δηλαδή, σύμφωνα με τον Δαμιανό, δεν είμαστε Αριστεροί, όσοι υποστηρίζουμε ότι το γειτονικό κράτος έχει το δικαίωμα να λέγεται Μακεδονία.
Έτσι, το πρώτο συμπέρασμα που βγάζουμε είναι το εξής: Ο Δαμιανός μεταφέρει στο εσωτερικό της Αριστεράς αυτό το οποίο κάνει με το ζήτημα του Μακεδονικού: μας αφαιρεί το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, εφόσον αυτός καθορίζει ποιος μπορεί να λέγεται Αριστερός και ποιος όχι, όπως ακριβώς καθορίζει για το αν το γειτονικό κράτος έχει το δικαίωμα να λέγεται Μακεδονία ή όχι.
Είναι δικαίωμα, βέβαια, του καθενός να αμφισβητεί τον αυτοπροσδιορισμό του άλλου, όπως είναι δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται. Το κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη, η οποία καθορίζεται και από την ιστορική εξέλιξη.
Το δεύτερο συμπέρασμα που βγάζουμε είναι ότι ο μόνος ο οποίος έχεις ιστορικές γνώσεις επί του θέματος είναι πάλι ο Δαμιανός.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για ιστορία πριν πάμε στα άλλα θέματα.
Πρώτο ερώτημα: δικαιούνται ή όχι να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες οι κάτοικοι του γειτονικού κράτους, με βάση τη συνείδηση που διαμόρφωσαν στην ιστορική τους πορεία; Ή μήπως υπάρχουν μη ιστορικοί λαοί;
Δεύτερο ερώτημα: δικαιούνται ή όχι οι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, εφόσον γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι παραπάνω από τους μισούς κατοίκους της ήρθαν μετά τη Μικρασιατική καταστροφή σε αυτό το χώρο;
Τρίτο ερώτημα: Αν μπορούν οι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας να ονομάζονται Μακεδόνες (μέσα σ’ αυτούς συγκαταλέγεται και ο Δαμιανός, παρ’ ότι είναι Ποντιακής καταγωγής), γιατί δεν μπορούν να ονομάζονται Μακεδόνες και κάποιοι άλλοι, σλάβικης καταγωγής, είτε κατοικούν στην Ελλάδα είτε στη FYROM, οι οποίοι ήδη κατοικούσαν εκεί από αιώνες;
2. Τα ιστορικά συμβάντα
Για όσους μελετούν τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστό ότι κατά τον 19ο αιώνα, όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν σε παρακμή, πολλοί λαοί εξεγέρθηκαν και δημιούργησαν τα πρώτα εθνικά κράτη (Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Βουλγαρία και αργότερα η Αλβανία). Η μακεδονική εθνική συνείδηση άρχισε κι αυτή να αναπτύσσεται στα τέλη του 19ου αιώνα, την περίοδο δηλαδή ανάπτυξης και άλλων εθνικών κινημάτων στα Βαλκάνια. Συγκεκριμένα, το 1893 ιδρύεται η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ), από άτομα τα οποία εμφορούνταν από αναρχικές, σοσιαλιστικές και δημοκρατικές ιδέες, στα εδάφη της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διεκδικεί την απελευθέρωση των μακεδονικών εδαφών. Κορύφωση αυτής της διαδικασίας είναι η εξέγερση του Ήλιντεν, το 1903, όπου είναι για τους Μακεδόνες η εθνική τους εξέγερση, όπως για εμάς είναι το 1821. Η εξέγερση αυτή πνίγεται στο αίμα από τον Σουλτάνο και καταστέλλεται. Επίσης, την ίδια περίοδο, το βουλγάρικο αστικό κράτος, με πράκτορές του, διεισδύει στην ΕΜΕΟ, με αποτέλεσμα η οργάνωση να πέσει στα χέρια Βούλγαρων εθνικιστών, να διαβρωθεί, εκτελώντας και δολοφονώντας τους αυτονομιστές μακεδόνες ηγέτες της, και να εκφυλισθεί.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, πως σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, υπήρχε προς διεκδίκηση από τα νεοδημιουργημένα κράτη μια ευρύτατη γεωγραφική περιοχή, από ανάμικτους πληθυσμούς (Έλληνες, Σλάβους, Βούλγαρους, Αλβανούς, Εβραίους, Μουσουλμάνους, Βλάχους, Ρομά, Αρμένιους κλπ), η οποία περιλάμβανε τη Μακεδονία, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη.
Όμως, η ανάπτυξη των τριών πιο κυρίαρχων αστικών τάξεων (της ελληνικής, της σέρβικης και της βουλγάρικης) έλυσε το πρόβλημα με το γνωστό τρόπο: με τον πόλεμο, την εθνική καταπίεση και την εθνοκάθαρση.
Έτσι, μετά τους βαλκανικούς πολέμους η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας διαμοιράζεται στα τρία: σε Ελλάδα (51%), Σερβία (39%) και Βουλγαρία (10%). Όσον αφορά την ελληνικότητα της εν λόγω περιοχής, οι Απογραφές πληθυσμού του 1906 δίνουν τα εξής πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία: 1.150.000 Μουσουλμάνοι, 623.000 Ελληνορθόδοξοι και 627.000 Βουλγαρορθόδοξοι.
Βέβαια, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, που έγιναν οι πρώτες ανταλλαγές πληθυσμών μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου και εκεί έγιναν μαζικές ανταλλαγές πληθυσμών, αυξήθηκε το ελληνικό στοιχείο της Μακεδονίας που βρισκόταν στην ελληνική επικράτεια, με αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς η εθνολογική της σύνθεση. Παρ’ όλ’ αυτά, στην ελληνική Μακεδονία εξακολουθούσε να υπάρχει μια μικρή σλαβομακεδονική μειονότητα. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, το 1925, μέσω του Υπουργείου Παιδείας και επί πρωθυπουργίας Ελ. Βενιζέλου εκδίδει το μακεδονικό αλφαβητάρι για τους σλαβόφωνους της περιοχής, το «ABECEDAR». Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι οποίοι αντέδρασαν, τότε, είναι οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι, επειδή δεν ήταν γραμμένο στο δικό τους Κυριλλικό αλφάβητο.
Όμως, τι έγινε με τη Μακεδονία του Βαρδάρη που ήταν κάτω από σέρβικη επιρροή;
Ό,τι συνήθως γίνεται με κάθε εθνικισμό που κυριαρχεί επί άλλων εθνοτήτων: αντιμετώπισε την καταπίεση του σέρβικου εθνικισμού. Κάτι ανάλογο έγινε και στην Ελλάδα. Από το 1926 άρχισαν συστηματικοί διωγμοί εναντίον των σλαβομακεδόνων. Τα σχολεία που διδάσκονταν τη γλώσσα τους άρχισαν να κλείνουν, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τα ονόματά τους (π.χ. ο Jovan Filipov έγινε Γιάννης Φιλλιπίδης), καθώς επίσης και τα τοπωνύμιά τους. Μάλιστα, επί δικτατορίας Μεταξά η καταστολή εντάθηκε ακόμη περισσότερο, αφού υπολογίζεται ότι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν 5.000 σλαβομακεδόνες, ενώ πολλοί από αυτούς βασανίστηκαν με διάφορους τρόπους, όπως τρύπημα της γλώσσας με βελόνα, κόψιμο του αυτιού κλπ. Οι δε κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί, τους ανάγκαζαν να αποκηρύσσουν τη γλώσσα τους σε δημόσιες τελετές, τους απαγόρευαν ακόμη και να τη μιλάνε, ενώ παρακολουθούνταν συστηματικά τα πανηγύρια των χωριών τους από δυνάμεις της χωροφυλακής, οι οποίες επόπτευαν να παίζεται μόνο η μουσική, χωρίς στίχους στη γλώσσα τους. Για του λόγου το αληθές παραθέτω τα παρακάτω αποσπάσματα: «Ο δημόσιος κατήγορος... καλεί τον πολίτη... του χωριού Πολυποτάμου για να εμφανιστεί προσωπικά στην αίθουσα δικαστηρίων στις 15 Μαϊου, το 1939... για να τεθεί στη δίκη επειδή στις 19 Φεβρουαρίου, αυτό το έτος, πιάστηκε μιλώντας με ένα άλλο πρόσωπο στη σλάβικη γλώσσα παραβιάζοντας έτσι το άρθρο 697 του ποινικού δικαίου...». Στις 9 Σεπτεμβρίου, 1946, ο διοικητής της εθνικής φρουράς, στο ίδιο χωριό, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Από σήμερα απαγορεύω όλους τους πολίτες από την ηλικία 2 έως 50 ετών να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέρα από τα ελληνικά» (εφημερίδες «Ελληνικός Βορράς» 4/8/1959 – 8/8/1959, «Βήμα» 18/7/1959, «Ελευθερία» 7/7/1959).
3. Πως διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση.
Πολλοί θα ρωτήσουν: «Καλά όλα αυτά. Όμως, έγιναν στο παρελθόν. Ποιος είναι ο λόγος και η ουσία αυτής της ιστορικής αναδρομής;».
Αν δεν κατανοήσουμε την ιστορική διαμόρφωση ενός λαού δεν θα καταλάβουμε για ποιο λόγο διεκδικεί να φέρει αυτό το όνομα. Δεν θα κατανοήσουμε ότι δεν είναι ένα έθνος που εμφανίστηκε τώρα, αλλά έχει τουλάχιστον ένα αιώνα εθνική ζωή και πως εν μέρει η κρατική χειραφέτηση των γειτόνων μας, της FYROM, έγινε με την ίδρυση της σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το 1945, στο πλαίσιο της Γιουγκοσλάβικης Ομοσπονδίας, η οποία όμως διαλύθηκε και άρα ο λαός αυτός διεκδικεί να έχει το όνομα με βάση το οποίο μεγάλωσαν και έμαθαν κάποιες γενιές. Για του λόγου το αληθές αναφέρω το εξής ενδιαφέρον στοιχείο: μεταξύ των ετών 1897-1924, μια σειρά μετανάστες που έφτασαν και καταγράφηκαν στο κέντρο υποδοχής μεταναστών των Ηνωμένων Πολιτειών, που βρισκόταν στη νήσο Ellis Island στη Νέα Υόρκη, 8.608 από αυτούς δήλωναν ως εθνική ταυτότητα Μακεδονική. Ούτε βουλγάρικη, ούτε σέρβικη, ούτε ελληνική (για περισσότερα δες: http://www.freewebs.com/onoma/metanastes.htm). (http://lithoksou.net/elis1897.html)
Κατά συνέπεια, όποιος/-α θέλει να λέγεται Αριστερός δεν μπορεί να αφαιρεί το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού να αυτοπροσδιορίζεται.
Αλήθεια, πως θα μας φαινόταν εμάς, ως Έλληνες, αν μας αμφισβητούσαν το όνομα με το οποίο γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και μάθαμε; Πως θα μας φαινόταν να μας προσφωνούσαν με το όνομα Γραικία αντί για το Ελλάδα, αφού στους διεθνείς οργανισμούς αποκαλούμαστε με τον όρο Greece;
Εμείς, όμως, έχουμε επιλέξει τον όρο Έλληνας και Ελλάδα και όχι Γραικός, όπως μας αποκαλούν στο εξωτερικό, ενώ όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ελληνική εθνική συνείδηση διαμορφώθηκε από ένα πλήθος λαών και πολιτισμών που έμεναν στην περιοχή, όπως Έλληνες, Λατίνοι, Τούρκοι, Σλάβοι, Άβαροι, Άραβες, Βούλγαροι, Βλάχοι, Αρβανίτες, Ρομά, Αρμένιοι κλπ. Και αυτό ακριβώς ήταν το μεγαλείο της επανάστασης του 1821, το οποίο γλαφυρά εκφράστηκε στο Θούριο του Ρήγα Φεραίου: δηλαδή ότι διαφορετικοί λαοί ενώθηκαν γύρω από μια νέα υπό διαμόρφωση εθνική συνείδηση, την ελληνική, για να επαναστατήσουν ενάντια σε μια καθυστερημένη εξουσία, την Οθωμανική, στη βάση ενός σχεδίου, όπως είναι ο νεοελληνικός διαφωτισμός και να διαμορφώσουν ένα νέο αστικό κράτος, το ελληνικό. Δηλαδή, ήμασταν εμείς οι ίδιοι και όχι κάποιοι άλλοι που επιλέξαμε, στη βάση του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, τη νέα εθνική συνείδησή μας: την ελληνική.
Αν συμφωνούμε με τα προαναφερθέντα, τότε γιατί διαφωνούμε στο δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων της γειτονικής μας χώρας, ο οποίος κι αυτός διαμορφώθηκε από τους δικούς του εθνικούς μύθους; Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι η εθνική συνείδηση βρίσκεται στο DNA των λαών και δεν είναι κάτι το οποίο διαμορφώνεται. Αυτό και αν είναι διαστροφή της ιστορίας. Περίλαμπρο παράδειγμα διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης είναι του εθνικού μας ποιητή, Dionisio Conte Salamon, διότι έτσι ήταν το πραγματικό του όνομα και όχι Σολωμός (εμείς το εξελληνίσαμε). Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, ένα Βρετανικό προτεκτοράτο και ήταν νόθος γιος ενός εβραϊκής καταγωγής Γάλλου. Μιλούσε τη μόνη γλώσσα που ήξερε, τα ιταλικά και χωρίς να έχει πάει ποτέ στην Ελλάδα, διαμόρφωσε ελληνική εθνική συνείδηση, ενώ αντίθετα ο συμπατριώτης του, Ούγκο Φόσκολο, επίσης ποιητής, διαμόρφωσε ιταλική εθνική συνείδηση.
Τι περίεργα πράγματα συμβαίνουν, τελικά, στην ιστορία. Απλώς, καταρρίπτουν τους εθνικούς μύθους και αποδεικνύουν ότι η εθνική συνείδηση είναι κάτι το οποίο διαμορφώνεται και δεν ρέει στο αίμα μας.
4. Οι εθνικοί μύθοι
Είναι, πλέον, επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τα σύγχρονα εθνικά κράτη δημιουργήθηκαν τους τελευταίους δύο-τρεις αιώνες μαζί με τη βιομηχανική επανάσταση και την άνοδο της αστικής τάξης. Προϋπόθεση για το εν λόγω εγχείρημα ήταν η κατασκευή κοινής «εθνικής συνείδησης», η εθνική και γλωσσική ομοιογενοποίηση, η ιδεολογική χρήση της ιστορίας με την προβολή των εθνικών μύθων περί «εθνικής συνέχειας» από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, ο αλυτρωτισμός και άρα η εδαφική επέκταση. Το βασικό εργαλείο, μέσω του οποίου επιτεύχθηκε αυτό, ήταν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους (π.χ. παιδεία, μέσα μαζικής ενημέρωσης, θρησκεία, οικογένεια κλπ.).
Το βασικό επιχείρημα του Δαμιανού Βασιλειάδη είναι ότι οι γείτονες μας επιμένουν στο όνομα Μακεδονία επειδή «...είναι το όχημα του αλυτρωτισμού».
Μα υπάρχει εθνικισμός χωρίς επεκτατικές βλέψεις;
Το πρόβλημα είναι ότι ο Δαμιανός κάνει επιλεκτική χρήση της ιστορίας. Δηλαδή, παραβλέπει ότι και ο ελληνικός εθνικισμός είχε επεκτατικές και αλυτρωτικές βλέψεις και μάλιστα μέχρι πρόσφατα, τον οποίο μάλιστα, σύμφωνα με τη λογική του Δαμιανού, χρησιμοποίησαν οι δυνάμεις εκείνης της εποχής για τα δικά τους γεωστρατηγικά σχέδια. Διότι, τι άλλο ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή, αν όχι ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από τις εστίες τους εξαιτίας της τυχοδιωκτικής, αλυτρωτικής και ιμπεριαλιστικής αντίληψης της «Μεγάλης Ιδέας», όπου η Ελλάδα συμμετείχε στον πόλεμο σε συνεργασία με τις μεγάλες δυνάμεις, προκειμένου να μοιράσουν τα εδάφη της παρηκμασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Ας μας εξηγήσουν, όποιοι μπορούν, τι δουλειά είχε ο ελληνικός στρατός, το 1922, έξω από την Άγκυρα; Διότι, σε αυτή την περίπτωση, δεν μιλάμε απλά για αλυτρωτισμό, αλλά για ιμπεριαλιστική επέμβαση του ελληνικού κράτους σε ένα άλλο.
Και ας πάμε σε πιο πρόσφατα γεγονότα, στην μετά το 1945 περίοδο. Η Ελλάδα, το 1945-46, ως αναγνώριση της προσφοράς της με το μέρος των νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διεκδίκησε όχι μόνο την επιτυχή προσάρτηση των νησιών της δωδεκανήσου, αλλά και τρεις ακόμη περιοχές: 1) της Νοτίου Αλβανίας, γνωστή και ως Βόρειος Ήπειρος, 2) τη Νότια Βουλγαρία, γνωστή και ως Ανατολική Ρωμυλία και 3) την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, το 1946, διεκδικεί επίσημα, εκτός από την Κύπρο, όλα τα υπόλοιπα. Ο λόγος που δεν διεκδίκησε την Κύπρο ήταν για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις της με τη Βρετανία. Ανεπίσημα, βέβαια, διάφοροι άλλοι εθνικιστικοί κύκλοι διεκδικούσαν επιπλέον την Ανατολική Θράκη που είχε προσαρτηθεί στην Τουρκία, καθώς και τμήμα της Μακεδονίας που βρισκόταν στη Γιουγκοσλαβία (σημερινή FYROM). Το σκεπτικό όλων αυτών των διεκδικήσεων ήταν ότι αυτές ήταν ελληνικές περιοχές από αρχαιοτάτων χρόνων και άρα εφόσον βρίσκονται εκτός Ελλάδας είναι υπό ξένη κατοχή.
Λογική του παραλόγου, δηλαδή. Διότι, τότε, θα έπρεπε να διεκδικήσουμε και τις ελληνόφωνες περιοχές της κάτω Ιταλίας, οι οποίες ήταν ελληνικές αποικίες από αρχαιοτάτων χρόνων, καθώς επίσης τις κτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ιδιαίτερα την φυλή των Καλάς, στο Αφγανιστάν, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων μακεδόνων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όμως, γενικά απαράγραπτα ιστορικά δίκαια δεν υπάρχουν. Και αυτό το ομολογεί ο ίδιος ο Ίωνας Δραγούμης, του οποίου το εθνικό φρόνημα δεν το αμφισβητεί κανείς από όσους λένε ότι είναι πατριώτες. Παραθέτω απόσπασμα, του ίδιου, όπου λέει τα πράγματα με το όνομά τους για το τι ακριβώς παίχτηκε στην περιοχή της Μακεδονίας εκείνη την εποχή: «Με το θεώρημα των εθνικοτήτων δεν θα πάρουμε την Μακεδονία, διότι, αν κι ευρίσκονται ελληνικά στοιχεία σκορπισμένα εις όλην την χώραν, μόνον τα νότια αυτής μέρη κατοικούνται πυκνά από Έλληνες. Με τα θεωρήματα των απαράγραπτων ιστορικών δικαίων όσον και αν τα φωνάζωμεν μεταξύ μας και εις την οικουμένην δεν θα πάρωμεν την Μακεδονίαν, διότι απαράγραπτα δικαιώματα δεν υπάρχουν εις την γην και πολλών ειδών παραγραφές ισχύουν εις το διεθνές δίκαιον...Εις την Μακεδονία θα εμφανιστεί την δωδεκάτην ώραν ο Μακιαβέλης. Αν αυτός είναι Βούλγαρος, η Μακεδονία θα γίνη Βουλγαρική, αν είναι Έλλην θα γίνει ελληνική, αν είναι Ρώσος, φίλος της αυτονομίας θα γίνη αυτόνομον κράτος σλαυικόν... Είναι ακόμη καιρός να γίνη Έλλην ο Μακιαβέλης» (από αδημοσίευτο άρθρο του Ίωνα Δραγούμη το 1903).
Αν, λοιπόν, όλες αυτές οι διεκδικήσεις της Ελλάδας, την περίοδο μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και μετά, το 1946, δεν συνιστούν αλυτρωτισμό, τότε τι είναι;
Εν κατακλείδι. Ο εθνικισμός από τη φύση του παράγει αλυτρωτισμό και επεκτατισμό. Έτσι έγινε στην Ελλάδα, έτσι πιθανόν να γίνει και με τη FYROM, έτσι έγινε παντού.
Ακόμη και αν δεχτούμε την άποψη του Δαμιανού περί αλυτρωτισμού της FYROM και πως πίσω από τα Σκόπια υπάρχουν «...δυνάμεις που τα χρησιμοποιούν ή θα τα χρησιμοποιήσουν ως προτεκτοράτο για τα γεωστρατηγικά τους σχέδια...», και πάλι δεν έχει βάση το επιχείρημα, διότι: Πρώτον, δεν κατονομάζει ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις. Αντίθετα, πέφτει σε μια αστυνομικού τύπου ανάλυση της ιστορίας. Δεύτερον, δεν εξηγεί γιατί αυτές οι «δυνάμεις» επιβουλεύονται την Ελλάδα (μήπως είναι χώρα αντάρτης η Ελλάδα και δεν το ξέρουμε ή μήπως κάνει αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και πάλι δεν το ξέρουμε;). Τρίτον, γιατί αυτές οι «δυνάμεις» να θέλουν να υπονομεύσουν την Ελλάδα; Μήπως ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και δεν έχει Βάσεις και άρα γεωστρατηγικά εξυπηρετεί τα σχέδια κάποιων δυνάμεων; Τέταρτον, είναι δυνατόν μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία είναι το πιο ισχυρό οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κράτος στα Βαλκάνια, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ, με τεράστιες επενδύσεις στη FYROM, με πληθυσμό 11.000.000 (σε αντίθεση με τα 2.000.000 της FYROM) να κινδυνεύει από τη γειτονική χώρα;
Αν πάλι δεχτούμε την άποψη του Δαμιανού περί αλυτρωτισμού της FYROM τότε η λύση είναι οι καλές διμερείς σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, οι ανταλλαγές σπουδαστών μεταξύ των δύο χωρών, τα πολιτιστικά δρώμενα, η αξιοποίηση της σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, η επιστροφή των σλαβομακεδόνων αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που βρίσκονται αναγκαστικά έξω από τη χώρα που γεννήθηκαν, την Ελλάδα και που το ελληνικό αστικό κράτος έχει δημεύσει τις περιουσίες τους, οι διεθνιστικές σχέσεις μεταξύ των δύο εργατικών τάξεων της περιοχής και τόσα άλλα που θα μπορούσαμε να βρούμε προκειμένου να πάψουν να υπάρχουν αλυτρωτικές βλέψεις.
Αυτά όλα, κατά τη γνώμη μου, είναι τα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία ως απάντηση στην άποψη του, αγαπητού κατά τα άλλα, Δαμιανού, τα οποία θα πρέπει να μας οδηγούν ως Αριστερούς και ως διεθνιστές να αποδεχτούμε τη βασική αρχή ότι είναι δικαίωμα του κάθε λαού, άρα και του γειτονικού, στην αυτοδιάθεση και στον αυτοπροσδιορισμό.
Διότι, μόνο έτσι και εμείς ως Αριστεροί δεν θα είμαστε μέρος των επιλογών του αστικού κράτους.
------------
-Το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα: http://www.dikki.org/Keimeno.asp?W=1&ID=24
-Το κείμενο του Δαμιανού Βασιλειάδη με τίτλο «Μακεδονία και αλυτρωτισμός» στο οποίο απάντησε ο Δημήτρης Κατσορίδας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.dikki.org/Keimeno.asp?W=1&ID=15
