Το βιβλίο ΟΧΡΙΔΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πωλείται ελεύθερα στο βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης / Σόλουν “Μαλλιάρις – Παιδία”

Ένα ιδιαίτερα προσεγμένο βιβλίο στις σελίδες του οποίου περικλείεται μια ολοκληρωμένη παρουσίαση της Μονής του Οσίου Ναούμ στην Οχρίδα της Μακεδονίας θα βρείτε όσοι επισκεφθείτε το γνωστό βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης / Σόλουν «Μαλλιάρις – Παιδία».

Το βιβλίο με τίτλο «ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΑΟΥΜ. ΟΧΡΙΔΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» είναι έκδοση της Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκκλησιαστική επαρχία Ντέμπαρ και Κιτσέβου του εκδοτικού ιδρύματος ΚΑΝΕΟ, Οχρίδα Απρίλιος 2007.

Η μετάφραση από την μακεδονική στην ελληνική γλώσσα έγινε με επιμέλεια της Βάϊα Βαΐου – Μπόσεσκα.

Στις σελίδες του πολύχρωμου βιβλίου περιλαμβάνονται πλήθος εικόνων και πληροφοριών για τη ζωή και το έργο του Οσίου Ναούμ ενός εκ των θεμελιωτών της Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αξίζουν εύσημα στο βιβλιοπωλείο «Μαλλιάρις – Παιδία» για το θάρρος του να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το βιβλίο με τίτλο «ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΑΟΥΜ. ΟΧΡΙΔΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» χωρίς να φοβάται ενδεχόμενες διαδικτυακές διαμαρτυρίες μιας μικρής μερίδας ανελεύθερων και αντιδημοκρατικών Ελλήνων.

So maki sum se rodila / Со маки сум се родила - Piano version

Με αφορμή την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας ας ακούσουμε  ένα  μακεδονικό τραγούδι. Για τους περισσότερους Μακεδόνες είναι ταυτισμένο με τα βάσανα του μακεδονικού λαού γενικότερα και με τους Μακεδόνες παιδιά πρόσφυγες ειδικότερα. Παρά την μελαγχολικότητά του έχει μια ιδιαίτερη γοητεία ειδικά η εκτέλεση με πιάνο που ακολουθεί.

Spelling	Μακεδονικά	Ελληνικά
Σο μάκι σουμ σε ρόντιλα, σο ζζάλοστι γιας κιε σι ούμπραμ.	Со маки сум се родила, со жалости јас ќе си умрам.	Με βάσανα γεννήθηκα, με στενοχώριες εγώ θα πεθάνω.
Μάκιτε ντα μι γκι ναπίσσετε, όζγκορα να γκρόμποτ μόι. (2χ)	Маките да ми ги напишете, озгора на гробот мој. (2х)	Τα βάσανά μου να τα γράψετε, επάνω στο τάφο μου. (2χ)
Κιέ σε κάτσσαμ να πλάνινα, κιέ βλέζαμ β’ τέμνι πέσστερι.	Ќе се качам на планина, ќе влезам в темни пештери,	Θα ανέβω σε βουνό, θα μπω σε σκοτεινές σπηλιές,
Ότσσιτε ντα μι παραλντίσαατ, σόντσετο ντα νε γκο βίνταμ. (2χ)	очите да ми паралдисаат, сонцето да не го видам. (2x)	Τα μάτια μου να παραλύσουν, τον ήλιο να μη δώ. (2χ)
Κιε σλέζαμ ντόλου β’ γκιούλ μπάφτσσα,	Ќе слезам долу в ѓул-бавча,	Θα κατέβω κάτω στο γκιούλ μπαχτσσέ (όμορφο κήπο),
κάϊ τίε ρόσνι τσφέκινια,	кај тие росни цвеќиња,	πλάι σε εκείνα τα δροσερά λουλούδια
Κάϊ τόϊ άλοβ κάτμερ κάραμφιλ, Κάϊ τόϊ ραν, μπελ μπόσιλοκ. (2χ)	кај тој алов катмер каранфил, кај тој ран бел босилок. (2х)	Δίπλα σε εκείνο το άλικο κόκκινο γαρύφαλλο, Κοντά σε εκείνον τον πρώιμο λευκό βασιλικό. (2χ)

Οι Υπερόπτες των Βαλκανίων

Οι Υπερόπτες των Βαλκανίων

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ

Μια τολμηρή έκδοση, που παρουσιάζει τις ελληνικές υπερβολές, ότι οι γειτονικοί μας λαοί δεν έχουν εθνική ή γλωσσική ταυτότητα

Μπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει σήμερα «μακεδονική εθνότητα» (θεωρώντας την «τεχνητό κατασκεύασμα» του Τίτο), ούτε μακεδονική «γλώσσα» (χαρακτηρίζοντάς την «διάλεκτο»), όμως την ίδια αντίληψη είχε η Αθήνα, από τα τέλη του 19ου αιώνα, για όλους τους λαούς των Βαλκανίων.
Οι τολμηρές αυτές απόψεις καταγράφονται στην ογκωδέστατη μελέτη με τίτλο «Τα Βαλκάνια των Ελλήνων», που μόλις κυκλοφόρησε (εκδ. «Επίκεντρο»). Συγγραφέας, ο Βασίλης Γούναρης, διευθυντής του ερευνητικού κέντρου του Ιδρύματος Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και καθηγητής ιστορίας στο ΑΠΘ, ο οποίος σημειώνει σχετικά με την ελληνική αντίληψη για τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη:

«Ακόμη και αν διέθεταν τα απαραίτητα γλωσσικά, εθνολογικά και ιστορικά επιχειρήματα για να διεκδικήσουν τα εθνικά τους δικαιώματα, την ανεξαρτησία και την ολοκλήρωσή τους, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με το κατ' εξοχήν έθνος των Ελλήνων.
»Η γλώσσα τους ήταν "ιδίωμα", το έθνος τους ήταν μεσαιωνικό "μίγμα", η ελευθερία τους ήταν δοτή».

Νόθα, έκφυλα έθνη.
Παράλληλη με την επίσημη «γραμμή» ήταν και η λαϊκή αντίληψη που επικρατούσε στην Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά τη συνόψιζε η εφημερίδα «Ακρόπολις» τον Φεβρουάριο 1906: Η Ρουμανία, η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Σερβία ήσαν «έθνη φυσικώς,

γεωγραφικώς, ανθρωπολογικώς, νόθα, έκφυλα, γεννήματα οργιωδών τρικυμιών των εθνών».
* Αρχίζοντας με τη Ρουμανία, κατά την κυρίαρχη θέση των Ελλήνων, δεν ήταν «πάγιο» κράτος, γιατί δεν ήταν «πάγιο» έθνος. «Ηταν σαν ένα φανάρι χωρίς ηλεκτρική στήλη». Το μόνο που «έσωζε» κάπως τη χώρα αυτήν, ήταν η ύπαρξη του βασιλιά, καθώς, «χωρίς αυτόν και πριν από αυτόν, ο λαός της δεν είχε πολιτικό φρόνημα, ήταν ο πιο δειλός της γης, χωρίς καν τιμή οικογενειακή». Οσο δε για τη γλώσσα τους, αυτή χαρακτηριζόταν στο φιλολογικό περιοδικό «Αιών» το 1887 «διεφθαρμένη λατινική», «σύμμικτος και ανώμαλος».
* Ούτε η Βουλγαρία είχε την ευλογία μιας ολοκληρωμένης γλώσσας. Σύμφωνα με τους έλληνες ειδήμονες της εποχής, η βουλγαρική διάλεκτος αποτελούσε «μίγμα παλαιών και νέων ελληνικών, σλαβονικής και κάποιων άλλων γλωσσών», ενώ για ορισμένους η βουλγαρική ήταν «σερβική παραφθαρμένη». Ενας, μάλιστα, από τους κορυφαίους γλωσσολόγους της εποχής αποφάνθηκε ότι το βουλγαρικό... κρανίο (!) δύσκολα θα δημιουργούσε ένα αξιοπρεπές γλωσσικό όργανο...

Οσο για τη φουστανέλα, είναι καλή όταν τη φοράμε εμείς, αλλά κακή όταν τη φορούν οι Βούλγαροι.

Αμαθείς χαρακτήρες
* Οσον αφορά την Αλβανία, οι τάσεις για εθνική χειραφέτηση αντιμετωπίζονταν με εξαιρετική δυσπιστία από την Αθήνα.

Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, οι Αλβανοί δεν μπορούσαν να συγκροτηθούν εύκολα και από μόνοι τους σε ένα «εθνικό σώμα», για διάφορους λόγους.
Κατ' αρχάς, όντας «χαρακτήρες αμαθείς, είχαν υπερβολικά ανεπτυγμένο το αίσθημα της ιδιοτέλειας».

Η διάκρισή τους σε αλληλοϋποβλεπόμενες φυλές ήταν το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο: Μιρδίτες, Κολωνιάτες, Τόσκηδες Λιάπηδες και Γκέκηδες χαρακτηρίζονταν από ανομοιότητα «χαρακτήρων, αισθημάτων και πόθων», γεγονός που σημαίνει, όπως ανέφερε η εφημερίδα «Λαός» τον Σεπτέμβριο του 1887, ότι δεν είχαν συνείδηση «ίδιου εθνισμού». Οσον αφορά την αλβανική γλώσσα, αυτή... δεν υπήρχε. «Τις η γλώσσα δι' ου οι δικαστές θα δικάζωσι, οι διδάσκαλοι θα διδάσκωσι και οι ιερείς θα ομιλώσι στο ποίμνιό των;» διερωτάτο χαρακτηριστικά εφημερίδα της εποχής.
* Και συνέχιζε: «Πρώτον και κράτιστον παντός έθνους είναι η γλώσσα... Τοιαύτη ελλείπει παρά τοις Αλβανοίς, η γλώσσα των δεν είναι γλώσσα. Αυτή είναι απεναντίας γλωσσικόν ιδίωμα και ουχί ιδία γλώσσα, διότι η αλβανική λεγόμενη γλώσσα, ουδέν των συστατικών των απαρτιζομένων την γλώσσαν έχει...»

Τα λαχανόφυλλα

Η μόνη σωτηρία των Αλβανών -στο βαθμό που δεν είχαν γλώσσα- ήταν η υιοθέτηση της ελληνικής.
Την άποψη αυτή έβρισκε κανείς σε ένα παραμύθι που ήταν ευρύτατα διαδεδομένο στην Ελλάδα στα τέλη του 18ου αιώνα:
Οταν ο Θεός μοίραζε τα γράμματα πάνω σε λαχανόφυλλα, ο Αλβανός είχε χάσει τα δικά του. Αφησε το φύλλο του για να πιει νερό και του το έφαγε, μια αγελάδα. Ο Αλβανός αρνήθηκε να πάρει τα μόνα αζήτητα γράμματα, τα γύφτικα, και προτίμησε να δανειστεί τα ελληνικά. Από τότε οι Αρβανίτες ζουν με τα δικά μας γράμματα, κατέληγε το παραμύθι.

Το εξώφυλλο του βιβλίου.* Φυσικά υπήρχαν ακόμα και τότε θεωρίες για τα σλαβομακεδονικά. Η πρώτη ερμηνεία, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήταν ότι επρόκειτο για βουλγαρικά τα οποία οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες αναγκάστηκαν να μάθουν από τους βούλγαρους κατακτητές.
* Ομως υπήρχε και μια δεύτερη θεωρία, σύμφωνα με την οποία η γλώσσα των «Ελληνοσλάβων» ήταν μεικτού λεξιλογίου, με σλαβικές καταλήξεις αλλά με ελληνικές ρίζες, όπως υποστήριξε ο Δ. Α. Κονδύλης το 1912 σε διάλεξή του με τίτλο «Περί καταγωγής της μακεδονικής γλώσσης».

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 11/05/2008

http://archive.enet.gr/online/online_text/c=110,id=62440792

Ο Μακάρθι του Θερμαϊκού.

Το ΛΑΟΣ ελέγχει την εθνικοφροσύνη των πανεπιστημιακών

Ο Μακάρθι του Θερμαϊκού

Πριν από δυο περίπου χρόνια, στο απόγειο της εκστρατείας του «πατριωτικού χώρου» ενάντια στο «εθνικά ύποπτο» βιβλίο ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, ένας από τους πρωτεργάτες της όλης καμπάνιας (ο σχολικός σύμβουλος Α. Παυλίδης) ανέλαβε να μας εξηγήσει -ως επιφανής καλεσμένος της «Ζούγκλας» του Τριανταφυλλόπουλου- το ουσιαστικό διακύβευμα της υπόθεσης:
«Ενα αξίωμα της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης είναι ότι το περιεχόμενο πρέπει [sic] να εκφράζει την κυρίαρχη ιδεολογία. Το ερώτημα είναι: αυτό το περιεχόμενο εκφράζει την κυρίαρχη ιδεολογία; Εκφράζει την ιδεολογία μιας ελίτ στα πανεπιστήμια. Λέω, λοιπόν, να ένα πολύ θετικό στοιχείο αυτής της συζήτησης που γίνεται. Γιατί θα βγει στην κοινωνία αυτή η συζήτηση, και θα εκφραστεί η κοινωνία, και θα δούμε τους μέσους όρους που εκφράζει και... Νομίζω ότι θα είναι η αρχή του τέλους της ελίτ των πανεπιστημίων» (ALTER 15.3.2007).
Η τύχη του επίμαχου εγχειριδίου είναι βέβαια γνωστή. Φαίνεται όμως ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να υλοποιηθεί και το δεύτερο σκέλος της προφητείας: η παρέμβαση «της κοινωνίας» για τη δρομολόγηση της «αρχής του τέλους της ελίτ των πανεπιστημίων» (ακριβέστερα: των πανεπιστημιακών εκείνων που δεν φροντίζουν να προσαρμοστούν στις επιταγές της «κυρίαρχης ιδεολογίας»). Με φορέα αυτής της εθνοσωτήριας παρέμβασης έναν τηλεπωλητή βιβλίων και βουλευτή του ΛΑΟΣ, που εκδίδει «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» απαραίτητα -καθώς φαίνεται- για την επιστημονική εξέλιξη στα ελληνικά ΑΕΙ.
Η ιστορία μας ξεκινά τον Αύγουστο του 2008, με την προκήρυξη μιας θέσης επίκουρου ή αναπληρωτή καθηγητή στο νεοϊδρυθέν Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο γνωστικό αντικείμενο «Σλαβική – Παλαιοσλαβική Γλώσσα και Φιλολογία». Για τη θέση ενδιαφέρθηκαν τρεις υποψήφιοι: η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ο Μίρκο Τομάσεβιτς κι η Τατιάνα Μπορίσοβα. Υπέβαλαν τα χαρτιά τους και ξεκίνησε η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία.
Ωσπου, στις 14 Ιανουαρίου, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελόπουλος αποφάσισε να σώσει για μια ακόμη φορά το έθνος. Μιλώντας στη Βουλή για άσχετο ζήτημα (τη συμφωνία σύνδεσης Ε.Ε.–Αλβανίας), κάλεσε τον υφυπουργό Εξωτερικών να βάλει στη θέση του το ...Υπουργείο Παιδείας:
«Κύριε Βαληνάκη, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν περισσότερο πατριώτες από εσάς εδώ στο Κοινοβούλιο. Θα ήθελα να μου το αποδείξετε αυτό. Και είναι απλή η απόδειξη. Θα σας προκαλέσω. Εχω μπροστά μου, κύριε Βαληνάκη, βιογραφικά δυο καθηγητών που πάτε να τους κάνετε καθηγητές τώρα στο Πανεπιστήμιο: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου και κάποιος κύριος γερμανός, με ένα όνομα λίγο περίεργο, Κρίστιαν Φος. [...] Θέλω αύριο να μου πείτε αν τους κάνετε καθηγητές, αν θα πάτε στο Υπουργείο Παιδείας στον Υπουργό και θα του πείτε να αποτραπεί αυτή η επιλογή. Και τότε να είστε βέβαιος ότι θα πω ότι όχι απλά είστε πατριώτης, αλλά και περισσότερο πατριώτης απ’ όλους εμάς».
Την επομένη, ο Βελόπουλος κατέθεσε και σχετική ερώτηση προς τον υπουργό Παιδείας Αρη Σπηλιωτόπουλο, προειδοποιώντας ότι «αν τυχόν, από άγνοια ή άλλο τι, διορισθούν οι ανωτέρω δύο, θα δημιουργηθεί στο ευαίσθητο αυτό τμήμα ένα σκληρό προγεφύρωμα της σκοπιανής προπαγάνδας στην καρδιά του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος» και ζητώντας να πληροφορηθεί «τι μέτρα σκοπεύει να πάρει το Υπουργείο» κατά των υπαλλήλων που «δεν πρόσεξαν» τις αιτήσεις τους!
Ποια είναι όμως τα «στοιχεία» που επικαλείται ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ., υποστηρίζοντας μάλιστα ότι «συντριπτικώς ξεγυμνώνουν αυτό το επικίνδυνο τουλάχιστον ‘δίδυμο’»; Για λόγους χώρου, θα σταθούμε μονάχα στην περίπτωση της κ. Ιωαννίδου. Ο Βελόπουλος της καταλογίζει:
* Οτι «έχει ως κύριο επιστημονικό της αντικείμενο την μελέτη και προβολή της ‘μακεδονικής γλωσσικής μειονότητος’ στην Μακεδονία, και την ‘εξάλειψη των εθνικισμών από τα σχολικά βιβλία’». Από το βιογραφικό της που επισυνάπτει στην ερώτηση, διαπιστώνουμε ότι ως «πρόβλημα» θεωρεί τη συμμετοχή της ακόμη και σε ημερίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ και του ΥΠΕΞ, σε συνέδριο του Υπ. Παιδείας, πολύ περισσότερο δε την εκ μέρους της διεύθυνση ερευνητικού προγράμματος (για τις σλαβικές διαλέκτους της Μακεδονίας) του ημιεπίσημου -και άκρως εθνικόφρονος- ΙΜΧΑ!
* Οτι «είναι μέλος του ΚΕΜΟ (Κέντρο Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων) το οποίο οργάνωσε συνέδριο υπέρ των Τσάμηδων (!) στην Πάντειο σχολή αλλά και συνεδρίων υπέρ μειονοτήτων κάθε είδους». Πρόκειται για τον γνωστό επιστημονικό όμιλο, μέλη του οποίου είναι δεκάδες πανεπιστημιακοί. Η ημερίδα του δε για το ζήτημα των Τσάμηδων, η μόνη του είδους μέχρι σήμερα στη χώρα μας, ήταν μια καθαρά επιστημονική (και κάθε άλλο παρά στρατευμένη υπέρ οποιουδήποτε) εκδήλωση (Βλ. «Ιός» 1.3.08).
* Οτι, τέλος, κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη (2001) του εκπροσώπου του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL) στην Ελλάδα, Σωτήρη Μπλέτσα. Αντικείμενο της δίκης -για «διασπορά ψευδών ειδήσεων»- ήταν η απλή αναφορά, σε επίσημο έγγραφο του EBLUL, πέντε γλωσσών που μιλιούνται στην Ελλάδα παράλληλα με τα ελληνικά. Ο Βελόπουλος «ξεχνά», βέβαια, ότι η ελληνική Δικαιοσύνη έχει αθωώσει πανηγυρικά τον κ. Μπλέτσα, με σκεπτικό που συμφωνεί πλήρως με όσα κατέθεσε προς υπεράσπισή του η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου. Ο,τι θεωρείται σωστό από τα δικαστήρια, συνιστά για το ΛΑ.Ο.Σ. λόγο αποκλεισμού από τα ελληνικά ΑΕΙ!
Ομως ο Βελόπουλος δεν ήταν μόνος. Στις 23 Ιανουαρίου, η «Απογευματινή» δημοσίευσε -με την υπογραφή όχι κάποιου συντάκτη αλλά της ίδιας της εφημερίδας- το παρακάτω τελεσίγραφο:
«Εχουμε την πληροφορία ότι δύο υποψήφιοι καθηγητές του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών, των οποίων η αίτηση κρίνεται τις ημέρες αυτές, διακατέχονται από την αντίληψη της ύπαρξης δήθεν ‘μακεδονικής’ μειονότητας στη Βόρεια Ελλάδα και δήθεν ‘μακεδονικής γλώσσας’, και προβάλλουν την αντίληψή τους αυτή στους σπουδαστές, αλλά και στην κοινωνία, με τις σχέσεις τους με το ‘Ουράνιο Τόξο’ και με την αυτοαποκαλούμενη ‘τουρκική μειονότητα Θράκης’.
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει χρέος έναντι του έθνους οι καθηγητές του να είναι συνεπείς προς την προσδιοριζόμενη από το Σύνταγμα αποστολή του και να υπηρετούν αυτήν με υψηλό αίσθημα πατριωτισμού, καθώς δεν είναι μόνο φορείς επιστημονικής γνώσης, αλλά και μέντορες συνειδήσεων και καλλιεργητές ψυχών.
Η ευθύνη λανθασμένων επιλογών δεν πρόκειται να συγχωρηθεί από την κοινωνία και την Ιστορία, έναντι των οποίων είναι υπόλογοι όσοι έχουν την αρμοδιότητα της επιλογής του καθηγητικού προσωπικού».
Μέχρι εδώ, τα πράγματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν σχεδόν φυσιολογικά: σε δημοκρατική χώρα ζούμε κι ο καθένας μπορεί να λέει τη γνώμη του για το καθετί. Το πρόβλημα αρχίζει με τις αντιδράσεις των επίσημων φορέων, που δείχνουν να στέκονται κλαρίνο στις επιταγές του Βελόπουλου και των συν αυτώ.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ όφειλε π.χ. να του θυμίσει το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ρητά ότι «η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες». Δεν το έκανε. Στη γραπτή απάντησή του (2.2.09), ο υφυπουργός Σπυρίδων Ταλιαδούρος αποφεύγει αντίθετα να μπει στην ουσία και διαβεβαιώνει καθησυχαστικά το βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ.: «Διαβιβάσαμε την ερώτησή σας στο εν λόγω Πανεπιστήμιο, προκειμένου να ενημερωθούν για τα καταγγελλόμενα από εσάς τα αρμόδια για την εκλογή και τον έλεγχο νομιμότητας όργανα».
Παρά τα ως επί το πλείστον διθυραμβικά σχόλιά της για τη δουλειά της κ. Ιωαννίδου (βιβλία, συνέδρια, δημοσιεύσεις, μεταφράσεις, διδασκαλία) και τη διαπίστωση ότι αυτή «πληροί τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να εκλεγεί στο γνωστικό αντικείμενο της υπό πλήρωση θέσης», η εισηγητική έκθεση καταλήγει να ...απορρίψει την εκλογή της, με μοναδικό επιχείρημα την υποτιθέμενη «ισχνή παρουσία της στο συγγραφικό τομέα» ενός μέρους του γνωστικού αντικειμένου (παλαιοσλαβικά). Περίεργο επιχείρημα, αν λάβουμε υπόψη ότι η υποψήφια έχει συντάξει το μοναδικό εγχειρίδιο παλαιοσλαβικής εν Ελλάδι (κάτι που η επιτροπή αναγνωρίζει ρητά, με την απλή παρατήρηση ότι «πρέπει να γίνει καλύτερη και προσεκτικότερη επιμέλεια του κειμένου» και κάποιες καθαρά ιδεολογικές ενστάσεις). Παρόμοια προβλήματα δεν υπήρξαν άλλωστε με την κυρία Μπορίσοβα, η εκλογή της οποίας «προτείνεται ανεπιφύλακτα», παρόλο που το συνολικό έργο της είναι απείρως φτωχότερο καθώς έχει ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τις παλαιοσλαβικές μεταφράσεις του Ακάθιστου Υμνου!
Αν και ουδέποτε πέρασε την πόρτα τους, ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. είναι απ’ ό,τι φαίνεται σε θέση να επιβάλει τα γούστα του στα ελληνικά ΑΕΙ.

----

Αναδημοσίευση από τον Ιο της Ελευθεροτυπίας 20 Ιουνίου 2009.

http://www.iospress.gr/mikro2009/mikro20090620.htm

Η μακεδονική γλώσσα στην Ελλάδα έχει βέβαιο μέλλον.

Ο καθηγητής νοτιοσλαβικών γλωσσών Κρίστιαν Φος σε συνέντευξή του στην Deutsche Welle, προβλέπει ένα αισιόδοξο μέλλον για την μακεδονική γλώσσα στην Ελλάδα: Στους νέους Μακεδόνες υπάρχει ενδιαφέρον για τη μητρική τους γλώσσα.

«Σήμερα στην Ελλάδα ομιλούνται σλαβικές διάλεκτοι σε μεγάλο μέρος της χώρας, από την Καστοριά στα δυτικά μέχρι την Καβάλα στα ανατολικά της χώρας. Είναι η περιοχή που σήμερα ονομάζεται ελληνική Μακεδονία. Εδώ ζουν περίπου 200.000 άνθρωποι με μακεδονική καταγωγή, αλλά σήμερα μόνο ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων αυτών μιλούν τη μητρική τους μακεδονική γλώσσα», είπε στη Deutsche Welle ο καθηγητής Christian Fos του Τμήματος Νοτιοσλαβικών Γλωσσών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου HUMBOLDT του Βερολίνου.

«Το περασμένο αιώνα, ειδικά από το 1913, όταν οι περιοχές αυτές ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος, πραγματοποιήθηκε μια πολιτική αφομοίωσης άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο κατασταλτική. Η συγχώνευση των πληθυσμών οδήγησε τους γονείς να μιλούν με τα παιδιά τους, μόνο στα ελληνικά. Για τους περισσότερους Μακεδόνες στην Ελλάδα η μακεδονική γλώσσα από την εποχή εκείνη έχει εξαφανιστεί.»

Η Ελλάδα γίνετε περισσότερο ελεύθερη υπό την πίεση της Ε.Ε.

Ο κύριος λόγος για την εξαφάνιση της γλώσσας είναι, πράγματι, η ελληνική κρατική πολιτική η οποία αρνείται την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας και μακεδονικής γλώσσας στην επικράτειά της. Στο παρελθόν απαγορευόταν στους ανθρώπους να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα. Ωστόσο, η ίδρυση του πολιτικού κόμματος της μακεδονικής μειονότητας “Ουράνιο Τόξο” καθώς και η πρόσφατη δημιουργία του Ιδρύματος “Κρστε Πέτκωφ Μισίρκωφ” δημιούργησαν νέες συνθήκες που επιτρέπουν τη διατήρηση της μακεδονικής γλώσσας και της μακεδονικής πολιτιστικής παράδοσης στην Ελλάδα:

«Σε κάθε περίπτωση, συνοπτικά, μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα κατά τα τελευταία 20 χρόνια έγινε πιο ελεύθερη κυρίως υπό τη πίεση της πολύ πιο ελεύθερης Ε.Ε. και, κατά συνέπεια, η μακεδονική μειονότητα κέρδισε νέες ελευθερίες. Συγκεκριμένα, πρόκειται για γιορτές και παραδοσιακά τραγούδια στη μακεδονική γλώσσα. Για πολλές δεκαετίες υπήρχε αυστηρή απαγόρευση να εκφωνούνται τραγούδια με μακεδονικό κείμενο σε γιορτές ή σε γάμους. Η δημόσια χρήση του μακεδονικού κειμένου στα τραγούδια ήταν ένα βασικό αίτημα του κόμματος “Ουράνιο Τόξο” τα τελευταία 20 χρόνια. Έγινε πραγματικότητα κυρίως στη Φλώρινα, περιοχή κοντά στα σύνορα» εξηγεί ο καθηγητής Christian Fos.

Δεν υπάρχουν σχολεία για τη διατήρηση και την ανάπτυξη της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα.

«Σήμερα δεν υπάρχουν σχολεία για την διατήρηση της μακεδονικής γλώσσας παρά μόνο ιδιωτικές πρωτοβουλίες» δήλωσε ο Fos. Το κόμμα και οι πολιτιστικές οργανώσεις προμηθεύονται βιβλία και προσπαθούν μέσα σε οικογενειακό περιβάλλον να διδάξουν και να μάθουν στα παιδιά τη γλώσσα τους: «Συναντήθηκα με πολλές οικογένειες και με πολλούς φίλους που έχω στην περιοχή. Τα βιβλία με τα οποία διδάσκουν τα παιδιά τους προέρχονται κυρίως από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Δεν έχουν άλλα τυπωμένα βιβλία, ενώ η μακεδονική τους γλώσσα είναι πλησιέστερη στην διάλεκτο της Φλώρινας η οποία μπορεί να θεωρηθεί πως είναι η φιλολογική τους γλώσσα.»

Ο καθηγητής Christian Fos σε έρευνά του κατά τα έτη 2000 - 2005 μελέτησε τη μακεδονική γλώσσα στην Ελλάδα. Προσπάθησε να διερευνήσει τη διαδικασία αφομοίωσης / εξαφάνισής της. Τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα είδος ισορροπίας. Δηλαδή, αν και υπάρχει αφομοίωση, εμφανίζεται ένα νέο ενδιαφέρον στη νεολαία για τη μακεδονική γλώσσα και πολιτισμό: «Είμαι επιστήμονας, διερευνώ τις γλώσσες και προσωπικά με ενδιαφέρει η ομάδα πληθυσμού η οποία γνωρίζει να ομιλεί τις δύο γλώσσες και υποχρεώνεται να μιλά μόνο τη μια. Σε αυτή την ομάδα εξέτασα τις διάφορες συμπεριφορές και το ρόλο τους κατά φύλο, ηλικία και κοινωνική θέση. Κατά τη διάρκεια της έρευνας διαπιστώθηκε, συμπερασματικά, ότι υπάρχει μια δυναμική αν και παρουσιάζονται πολλές αντιφατικές καταστάσεις. Για παράδειγμα, από τη μία πλευρά βλέπουμε τους νέους γονείς, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι μητέρες, που ενώ αποφεύγουν να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα στα παιδιά, ταυτόχρονα από την άλλη πλευρά οι ίδιες παρουσιάζουν μια τάση "αναγέννησης" (revival)  προτρέποντας τα παιδιά τους να χορεύουν χορούς τραγουδισμένους με κείμενο στη γλώσσα των γονέων και των παππούδων τους  κατά διάρκεια πολιτιστικών εκδηλώσεων. Επομένως δεν βλέπω κανένα λόγο να είμαστε απαισιόδοξοι, ότι η γλώσσα τους απειλείται με εξαφάνιση» είπε ο καθηγητής Fos.

Ο αγώνας για τη διατήρηση της μακεδονικής γλώσσας.

Παρά το γεγονός ότι η παλαιότερες γενιές εξακολουθούν να μιλούν κυρίως στη μακεδονική γλώσσα οι νεώτερες γενιές την μιλούν όλο και λιγότερο. «Είναι υπαρκτή η διαδικασία αφομοίωσης, αλλαγής της γλώσσας. Η πρώτη γενιά μιλάει πολύ καλά τη μακεδονική γλώσσα αλλά αυτή η γενιά, δυστυχώς, δεν πήγε ποτέ στο σχολείο. Έμαθε την μητρική γλώσσα μόνο προφορικά, δεν έμαθε ποτέ να γράφει και να διαβάζει στη μακεδονική γλώσσα. Στη συνέχεια έχουμε τη δεύτερη γενιά, η οποία φοίτησε σε ελληνικό σχολείο και γνωρίζει τις δύο γλώσσες. Αυτή η γενιά προτίμησε να παροτρύνει τα παιδιά της να μιλούν κυρίως ελληνικά. Όμως, γνωρίζω μεγάλο αριθμό ανθρώπων αυτής της γενιάς, κυρίως ακτιβιστών του κόμματος “Ουράνιο Τόξο”, που δίδαξαν στα παιδιά τους την μακεδονική γλώσσα, όχι τόσο μέσω ομιλίας στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, όσο με τη βοήθεια βιβλίων προκειμένου να μάθουν στα παιδιά τους τη μητρική γλώσσα των παππούδων και των πατεράδων τους.»

Μέρος της ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι η καλλιέργεια και την προώθηση της πολυγλωσσίας και της πολιτιστικής ποικιλομορφίας στην Ευρώπη. Για το σκοπό αυτό, η Ε.Ε. διαθέτει πολλούς πόρους. Έτσι βλέπω μια καλή βάση, παρά την έξαρση του εθνικισμού, να αγαπήσουμε τις ολιγότερο ομιλούμενες γλώσσες εξηγεί ο καθηγητής Fos. Όσον αφορά την προώθηση της μακεδονικής γλώσσας, έχει συγκεκριμένες ιδέες:

«Θα ήθελα να δημιουργηθούν στην μακεδονική γλώσσα εκπομπές με γνωστά κόμικς, τηλεοπτικές εκπομπές ή ραδιοφωνικά προγράμματα στην Ελλάδα που θα προσελκύσουν τους νέους και θα ενθαρρύνουν το ενδιαφέρον τους για τη γλώσσα. Μέχρι στιγμής η μακεδονική γλώσσα για τους νέους αυτούς είναι ταυτισμένη μόνο με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα δημοτικά τραγούδια. Αυτή η τάση ταύτισης της γλώσσας, από τους νέους 15-18 χρονών, με τους παππούδες τις γιαγιάδες και τα δημοτικά τραγούδια είναι πρόβλημα. Δεν είναι μοναδική περίπτωση. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν και στη Γερμανία με τους Σορμπς της Λουσατίας καθώς και στην Άνω Σιλεσία της Πωλονίας με τους Γερμανούς. Εκεί η ταύτιση του πολιτισμού τους με τις παλαιότερες γενιές δεν προσελκύει τους νέους.»

Ποιο είναι το μέλλον της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια;

Ο καθηγητής Fos προβλέπει ένα βέβαιο, σταθερό και αισιόδοξο μέλλον: «Η κατάσταση, θα έλεγα, είναι σχετικά σταθερή. Υπήρξε μια μεγάλη καταστολή πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια εξίσου μεγάλη καταπίεση μετά τον πόλεμο η οποία  κορυφώθηκε τη δεκαετία του εξήντα με τη χούντα. Όμως, τα τελευταία 20 χρόνια η κατάσταση έχει αλλάξει και έχει φιλελευθεροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι τώρα όλα εξαρτώνται από την ίδια την ομάδα πληθυσμού που μιλά τις δυο γλώσσες, από τον τρόπο που θα αξιοποιήσει τις ελευθερίες που κέρδισε από την ελληνική κυβέρνηση, από τον τρόπο που θα οργανωθεί και πώς θα αξιοποιήσει τους πόρους που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, το ζήτημα είναι κατά πόσον η ομάδα αυτή θα μπορέσει να αναδείξει την ελκυστικότητα  της μακεδονικής γλώσσας και του πολιτισμού της. Όπως ήδη είπα, υπάρχει χώρος ελευθεριών για κάτι τέτοιο, αρκεί η δεύτερη και τρίτη γενιά Μακεδόνων να αξιοποιήσουν σωστά αυτές τις ελευθερίες με τη δράση τους», δήλωσε στη Deutsche Welle ο Christian Fos, καθηγητής της Νοτιοσλαβικών γλωσσών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Humboldt του Βερολίνου.

----------

- Η συνέντευξη στα μακεδονικά υπάρχει εδώ: http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5284045,00.html. Η ελεύθερη μετάφραση από τα μακεδονικά στα ελληνικά είναι δική μου. Τυχόν διορθώσεις γίνονται δεκτές.

- Σε αυτού του είδους τις έρευνες ο όρος ‘γενιά’ δεν χρησιμοποιείται μόνο με την έννοια της ‘βιολογικής γενιάς’ αλλά και με την έννοια της ‘ομάδας πληθυσμού’ με τη γλώσσικη σημασία. Παράδειγμα: Έστω οτι εχουμε δυο Μακεδόνες 45 χρονών που γεννήθηκαν στο ίδιο τόπο την ίδια χρονιά: τον Α και τον Β. Ο  Α δεν σπούδασε, πέρασε τη ζωή του στο χωριό και μιλάει κυρίως μακεδονικά. Ο  Β σπούδασε σε ελληνικές σχολές και μιλάει εξίσου καλά μακεδονικά & ελληνικά. Σε αυτή τη περίπτωση παρόλο που και οι δύο έχουν την ιδια βιολογική ηλικία ο Α ανήκει στην ‘πρώτη γενιά’ και Β στην ‘δευτερη γενιά’.

- Ακολουθεί τυχαίο βίντεο από πρόσφατη μουσικοχορευτική εκδήλωση Μακεδόνων στην Ελλάδα μέσω του οποίου επιβεβαιώνονται τα συμπεράσματα του καθηγητή Christian Fos: Νεαροί Μακεδόνες και νεαρές Μακεδόνισες τρίτης γενιάς χορεύουν χορούς τραγουδισμένους με μακεδονικό κείμενο υπό το βλέμμα και τη συνοδεία Μακεδόνων της δεύτερης γενιάς και πρώτης γενιάς.

Πριν 20 χρόνια (δηλ. το 1990) δημόσιες μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις Μακεδόνων με χορούς τραγουδισμένους στο μακεδονικό κείμενο, όπως αυτη στο βίντεο,  ήταν απαγορευμένες στην Ελλάδα. Σήμερα πραγματοποιούνται ελεύθερα και προστατεύονται από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές. Είναι μια κατάκτηση.

1913-1933: ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ “ΛΕΦΤΕΡΙΑ” ΣΤΑ ΒΟΔΕΝΑ. ΞΕΣΠΙΤΩΝΟΥΝ ΟΜΑΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 1933

12^ο

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ «ΛΕΦΤΕΡΙΑ» ΣΤΑ ΒΟΔΕΝΑ

Τέσσερις ώρες μέσα στην αστυνομία όταν μάλιστα έχεις τόση δουλειά, σε εκνευρίζουν αρκετά. Πατάω τις φωνές:

-Κύριε αστυνόμε… αυτό που κάνεις είναι παρανομία… άσε με να πάω στη δουλειά μου.

-Ποια δουλειά σου; Γιατί ήρθες εδώ;

-Δε θα σου δώσω λογαριασμό…

Φεύγουν όλοι απ’ την αστυνομία. Μένω μονάχος και κοιτώ από το παράθυρο, πάνω από τη στέγη του στάβλου προς τα μπαλκόνια των σπιτιών. Ένας μιναρές στη μέση της πολιτείας τρυπάει με τη μύτη του τα σύννεφα και πιο πέρα το χιονισμένο Καϊμακτσαλάν υψώνει τις κορφές.

Κάποια στιγμή με απορροφάνε οι στοχασμοί μου. Σκέφτομαι: τι χαρά θα σκορπιστεί όταν σ’ αυτά τα μέρη, στη Φλώρινα, στα Βοδενά, στην Καστοριά εγκαθιδρυθεί η σοβιετική εξουσία. Πώς θα γελάσει το πρόσωπο του δυστυχισμένου Μακεδόνα!

Απ’ τους λογισμούς μου με έβγαλε μια δυνατή φωνή ενός ενωμοτάρχη. Με άφηναν ελεύθερο. Ο κύριος αστυνόμος δεν με έστελνε με το πρώτο τραίνο στην ΕΣΣΔ, τι κρίμα!

Την άλλη μέρα έγιναν τα πανηγύρια της εθνικής γιορτής. Την 18^η του Οκτώβρη συμπληρώνονται 20 χρόνια από την «ελευθερία», την κατάληψη της Έδεσσας από την Ελλάδα.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Επί κυβέρνησης Βενιζέλου έγινε ένας κατάλογος από 800 οικογένειες Μακεδόνων για να διωχθούν από την Ελλάδα. Με τις καθημερινές διαμαρτυρίες και τη ρητή δήλωσή τους «ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΑΔΩΝ ΜΑΣ. ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΜΑΣ», μ’ αυτά τραινάριζε ο εκπατρισμός τους.

Στις τελευταίες εκλογές οι «λαϊκοί» δημοκόπησαν αισχρά πάνω στο ζήτημα αυτό και στις προεκλογικές τους περιοδείες ξεφώνιζαν ότι αν έρθουν στην αρχή θα ακυρώσουν τους καταλόγους των διωγμών. Μια βενιζελική εφημερίδα της Καστοριάς η «Καστοριά» άδραξε την ευκαιρία να τραβήξει τους πρόσφυγες κι άρχισε: «ΝΑ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ… ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΣ, ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ». Ευθύς όμως μετά τις εκλογές ΕΓΙΝΕ ΝΟΜΟΣ με τον οποίο αποφάσισαν οι «λαϊκοί» να εκδιωχθούν όχι μονάχα οι 800 αλλά και σ’ άλλους 200 ξενιτεμένους Μακεδόνες της Αυστραλίας και Αμερικής που είναι γραμμένοι οι περισσότεροι στις διεθνιστικές επαναστατικές οργανώσεις και προπαντός στην «ΕΝΩΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ» να μην ξαναγίνουν δεκτοί στην Μακεδονία.

ΦΕΥΓΟΥΝ… ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ

Η καθημερινή καταπίεση, η τρομοκρατία, η αβάσταχτη ζωή κάτω από το ατσάλινο τακούνι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, κάνει τους νέους μόλις αισθανθούν το ζυγό στο σβέρκο τους κι ανοίξουν τα μάτια τους να ξενιτεύονται. Και δεν είναι λίγοι. Χιλιάδες λογαριάζονται απ’ την περιφέρεια της Φλώρινας. Θα δώσουμε στο τέλος μια στατιστική. Όλοι τους εκεί στην Αυστραλία στη Νότιο και Βόρειο Αμερική, στη Νέα Ζηλανδία ακόμη βρίσκονται Μακεδόνες. Τα γράμματά τους είναι φωτιά και λαύρα. Νοσταλγούν την Μακεδονία τους. Λαχταρούν τα χωριά τους κι ορκίζονται στο ξελευτέρωμά τους.

Ν. Κοντός

Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 1933

-------

Νεβόλιανι Nevoljani. Μετονομάστηκε σε Σκοπιά. Στην απογραφή του 2001 ήταν οικισμός του δήμου Φλωρίνης, του νομού Φλωρίνης. Πρόκειται για παλαιό οικισμό, ο οποίος αναφέρεται σε τουρκικό κατάστιχο του 15ου αιώνα. Την τελευταία περίοδο της οθωμανικής διοίκησης, ζούσαν εδώ 1.350 χριστιανοί Μακεδόνες (εξαρχικοί, σε μεγάλη πλειοψηφία) και 350 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Οι χριστιανοί του χωριού συμμετείχαν στην επανάσταση του Ίλιντεν και γνώρισαν γι αυτό τα αντίποινα του στρατού. Λόγω των αυτονομιστικών και εξαρχικών φρονημάτων τους, έγιναν επίσης στόχος της ένοπλης ελληνικής οργάνωσης. Κάτοικοι από το χωριό, που μετανάστευσαν, οι περισσότεροι προσωρινά, στις αρχές του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ, δήλωσαν στις αμερικανικές αρχές πως ήταν εθνικά Μακεδόνες. Μέχρι το 1924, οι μουσουλμάνοι έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε χριστιανούς πρόσφυγες. Το 1928 ο πληθυσμός αποτελείτο από 1.600 Μακεδόνες και 100 πρόσφυγες (κυρίως Μικρασιάτες). Οι περισσότεροι από τους γηγενείς ήταν, για τις αρχές ασφαλείας, ανθελληνικών ή ρευστών φρονημάτων. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού μετά τον εμφύλιο υπήρξε κανονική.

http://lithoksou.net/print/florina_gh.html

Πουσετνίτσα και Πουστσένο: τυπικοί μακεδονικοί χοροί.

Tυπικοί μακεδονικοί χοροί ιδιαίτερα αγαπητοί σε κάθε Μακεδόνα και Μακεδόνισα.

 

--------------------------------------------

update

Επιδή το σχόλια του "πατριώτη" youtuber δεν εμφανίζονται, πλέον, στο μακεδονικό κανάλι Tvrdokornite http://www.youtube.com/watch?v=lh659vJ0i0c
προσθέτω στην παρούσα ανάρτηση το σχετικό print screen για του λόγου του αληθές:

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Στο μακεδονικό κανάλι Tvrdokornite του youtube http://www.youtube.com/watch?v=lh659vJ0i0c
από το οποίο προέρχεται το βίντεο της ανάρτησης κάποιος πολύ "πατριώτης" youtuber έχοντας πλήρη άγνοια του γεγονότος ότι οι μακεδονικοί χοροί χορεύονται σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, τόσο στην Νότια/ελληνική Μακεδονία όσο και στην Δημοκρατία της Μακεδονίας, απευθυνόμενος προς τους Μακεδόνες έγραψε το εξής σχόλιο:

”ΚΛΕΦΤΕΣ. Δεν ειστε ικανοι να φτιαξετε τιποτα δικό σας.
Ντροπή σας. Τι δουλεια έχετε εσεις οι κλέφτες και οι παραχαρακτες να χορεύτε το Πουστστένο που είναι χορός της Φλώρινας; Επειδή δεν υπάρχετε σαν έθνος μόνο να κλεύετε την Ιστορία και τις παραδόσεις των άλλων ξερετε”

Το πιο "ωραίο" είναι πως χρησιμοποιεί την μακεδονική λέξη Πουστσενο η οποία μέχρι και την δεκαετία του ’90 ήταν απαγορευμένη σε δημόσια χρήση σε πολιτιστικες εκδηλώσεις στην Ελλάδα.
Πραγματικά, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να καγχάσω.

Πως ο Δραγούμης έφαγε δυο γερούς μπάτσους: «Αν έρθουν εδώ οι «μακεδονομάχοι» θα γίνει μακελειό».

Ακολουθεί ακόμη ένα δημοσίευμα της εφημερίδας “Ριζοσπάστης” με ημερομηνία 31/10/1933. Διευκρινίζουμε οτι είναι άλλο το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές των δεκαετιών 1930-1940 και άλλο το ΚΚΕ του σήμερα. Στο ΚΚΕ και το “Ριζοσπάστη” των δεκαετιών 1930-1940 κατέφευγαν οι Μακεδόνες για να δημοσιοποιήσουν τις διώξεις από το ελληνικό εθνικιστικό κράτος.  Τότε οι πραγματικοί κομμουνιστές έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους για τους Μακεδόνες και το Μακεδονικό. Αντίθετα το σημερινό ΚΚΕ συμπλέει με το ΛΑΟΣ και τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα. Το σημερινό ΚΚΕ μετατράπηκε σε ψευτοκομμουνιστικό σταλινικό απολίθωμα και ειδικά στο θέμα των Μακεδόνων έχει τις ίδιες θέσεις με το ΛαΟΣ.

------------

Τρίτη 31/10/1933

10^ο

ΒΟΔΕΝΑ, Οχτώβρης 1933

Το χαφιέ τον είδαμε. Γνωστός από τη Σαλονίκη. Ανιψιός του Καλοχριστιανάκη, υπασπιστής του Βαμβακά του δημάρχου της λοβιτούρας. Αντάξιος στους κανιβαλισμούς με το «σεβαστό» του θείο. Το χαφιέ τον είδα από την πρώτη στιγμή που κατέβηκα στον σταθμό και κείνος με την άκρη των ματιών του «έκανε την πάπια». Ίσως για να μας πιάσει σκαστούς, ίσως για να μη φανεί ότι τον πέταξαν στα Βοδενά και βγάλανε τα πολιτικά.

Όσο κι αν τον είδαμε όμως, δεν μπορούσαμε και να κρυφτούμε. Πήγαμε να δούμε πως ζουν οι Μακεδόνες. Ο «Ριζοσπάστης» περιμένει, τι διάβολο; Έχουμε δουλειά. Τρυπώνουμε παντού, παντού… Στα καφενεία, στην αγορά, στα σπίτια, στις προλεταριακές συνοικίες, ανάμεσα στους νέους εργάτες. Και παντού, μιλάνε, συζητάνε στη γλώσσα τους τη «Μακεντόνσκυ» για το ψωμί, για τη δουλειά, για τη φτώχεια τους.

Η γλώσσα η Μακεδονική μιλιέται κατά 80% μέσα στα Βοδενά. Όμως στο νομό αυτό, στο νομό Πέλλης, προσπάθησαν να μετριάσουν το «κακό» και εγκατέστησαν αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες που κατά καιρούς προσπαθούν να τους ξεσηκώσουν κατά των ντόπιων, όπως και τους ντόπιους κατά των προσφύγων, ανάλογα με την πολιτική φάρα που κυριαρχεί και τα συμφέροντά που συγκρούονται ανάμεσά τους.

Έτσι στις εκλογές του 1928 έγινε η ιστορική σύγκρουση στον κεντρικό δρόμο του σταθμού μεταξύ προσφύγων και Μακεδόνων, ύστερα από κατάλληλη υποδαύλιση και προπαρασκευή από τα δύο μεγάλα καπιταλιστικά κόμματα.

Οι Λαϊκοί ξεσήκωσαν τους ντόπιους με το σύνθημα: «Να φύγουν οι ματζίριδες… να φύγει ο Βενιζέλος». Οι Φιλελεύθεροι με τον τέως νομάρχη Σταματίου και τους τοκογλύφους πρόσφυγες έριξαν το σύνθημα «Θα κάνουμε ελληνική τη Μακεδονία κι όχι βουλγαρική όπως είναι».

Κι έτσι οι δύο μεγάλες διαδηλώσεις προσφύγων και ντόπιων συγκρούσθηκαν με ξύλα και ρόπαλα στην οδό σταθμού τότε, εν ονόματι των εργοστασιαρχών, των παραγόντων των δύο κομμάτων, των προσφύγων τσορμπατζήδων και των κομματαρχών. Πάει όμως πια. Και οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν τα σχέδια των καπιταλιστών.

ΛΑΜΠΡΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο Δραγούμης έφαγε δυο μπάτσους γερούς στην τελευταία του περιοδεία στη Δυτική Μακεδονία. Και οι μπάτσοι αυτοί κάνουν από τη μια μεριά τους καπιταλιστές να σκεφτούν ότι τρίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, και μας τους κομμουνιστές να σκεφτούμε το όγκο δουλειάς που πρέπει να αναπτύξουμε ανάμεσα στο μακεδονικό πληθυσμό.

Το Χασάν Κιοΐ[1] είναι ένα χωριό μεταξύ Ποντοτοκόμης και Πτολεμαΐδας και κατοικείται από ντόπιους και πρόσφυγες. Εκεί θέλησε ο Δραγούμης να εγκαταστήσει 20 οικογένειες «μακεδονομάχων». Οι κάτοικοι ενωμένοι απαντήσανε: «Αν έρθουν εδώ οι «μακεδονομάχοι» θα γίνει μακελειό».

Η Βάγγενη[2] είναι ένα χωριό γύρω από τα Βοδενά, στο κάμπο. Κι εκεί θέλησε ο Δραγούμης να εγκαταστήσει «καλούς πατριώτες» και περνώντας πήγε να τους μιλήσει, μια και το χωριό βρίσκεται στο δημόσιο δρόμο. Βρήκε όμως ολόγυρά στην είσοδο του χωριού παρατεταγμένα τα βοϊδάμαξα. Πάνω στις κέντρες μαύρες σημαίες, τα πρόσωπα των αγροτών αγριεμένα και φωνές που τρυπούσαν τα αυτιά:

-Ούτε πιθαμή χωράφι θα δώσουμε σε κανέναν.

-Μας γδύσατε με την Τράπεζα και τα χρέη.

Σηκώθηκε κι έφυγε ο τσαρλατάνος, σκεφτικός.

ΕΤΣΙ ΣΑΝ ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΖΑΡΩΝΟΥΝ

Που δεν πήγα και δεν βρήκα αστούς πολιτικάντηδες!! Ξεφυτρώσανε σαν τα σαλιγκάρια στη Μακεδονία. Φαίνεται πως μυρίστηκαν τον κίνδυνο που τους περιμένει τον φετινό χειμώνα. Στη Φλώρινα ο «εργατικός κι αγροτικός» Μιχαήλ, στην Πτολεμαΐδα ο Κακουλίδης, στα Βοδενά ο Δραγούμης. Μα μπροστά στην αγανάκτηση των Μακεδόνων κλείνονται όλοι τους στα κεντρικά καφενεία των πόλεων, μαζεύουν ολόγυρά τους τα επιτελεία από κατεργαρέους, παραγοντίσκους και αναπτύσσουν τα «σχέδιά» τους.

Ν. Κοντός

-------------

Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» Τρίτη 31/10/1933.

[1] Χασάν Κιοΐ μετονομάστηκε σε Ασβεστόπετρα.

[2] Βάγγενη μετονομάστηκε σε Σεβαστιανά.

 

Васко Караџа - Βάσκο Καρατζά: Ένας Μακεδόνας πρόσφυγας απο το Ντάμπενη της Καστοριάς.

Ο Βάσκο Καρατζά έγραψε και μετάφρασε πολλά βιβλία τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα στην Δημοκρατία της Μακεδονίας και στην Ελλάδα. Το  το Σύγχρονο Ελληνο - Μακεδονικό Λεξικό είναι εκείνο το βιβλίο το οποίο δέχθηκε την μεγαλύτερη επίθεση όχι μόνο από τους δεδηλωμένους νεοναζί της Ελλάδας αλλά δυστυχώς και από Έλληνες οι οποίοι  ενώ στα λόγια απορρίπτουν τις νεοναζιστικές πρακτικές στην πράξη, όμως, τις εφαρμόζουν με ανόητα μποϋκοτάζ ειδικά όταν πρόκειται για εκδόσεις των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα. 

Ποιος είναι ο Βάσκο Καρατζά; Που γεννήθηκε; Από που κατάγονταν; Ποια ήταν η πορεία της ζωής του; Γιατί καταπολεμούν το έργο του οι δεδηλωμένοι και μή νεοναζί στην Ελλάδα;

Ο Βάσκο Καρατζά ήταν Μακεδόνας συγγραφέας και μεταφραστής από την μακεδονική στην ελληνική γλώσσα και αντίστροφα. Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1923 στο μακεδονικό χωριό Ντάμπενη της Καστοριάς. Το  χωριό Ντάμπενη μετονομάσθηκε σε Δενδροχώρι στις 15/11/1926 ΦΕΚ 413/1926.

Ο μεγαλύτερος αδερφός του ο Τάσο Καρατζά βρισκόταν φυλακισμένος - εξόριστος στην Ακροναυπλία, όταν ο πόλεμος ξέσπασε στην Πίνδο. Αργότερα βγήκε στην Αντίσταση. Ο Τάσος συνελήφθη, ανακρίθηκε, κλείστηκε στις φυλακές του Επταπυργίου, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 23η Μαΐου του 1942 στο Γεντί Κουλέ. Μια πλάκα στις Συκιές Θεσσαλονίκης θυμίζει σήμερα πως ο Τάσο Καρατζά, Μακεδόνας από το Ντάμπενη / Δενδροχώρι, πολέμησε γι' αυτή την τη χώρα.

Ο Βάσκο Καρατζά, ο μικρότερος αδερφός του Τάσο, μετά την πρώτη περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα πηγαίνει στο Βελιγράδι όπου εγγράφεται στη Νομική σχολή. Πριν προλάβει να σπουδάσει και μετά από διαταγή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, επιστρέφει στο βουνό και ενσωματώνεται στο επιτελείο του Μάρκου Βαφειάδη ως ασυρματιστής. Με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πέρασε στην Αλβανία. Αρκετές ημέρες αργότερα μαζί με τους συντρόφους του, Μακεδόνες και Έλληνες, επιβιβάζονται στα αμπάρια σοβιετικών εμπορικών πλοίων. Το πλοία μετά από πολλούς ελιγμούς και με απόλυτη μυστικότητα διασχίζουν το Ιόνιο, το Αιγαίο, περνάνε τα Δαρδανέλια και μέσω της Μαύρης Θάλασσας φτάνουν στο Πότι. Από τη Γεωργία μεταφέρουν τους πολιτικούς πρόσφυγες με τραίνα στο Μπακού του Αζερμπαΐτζάν στην Κασπία Θάλασσα. Στη συνέχεια, από το Μπακού, ξανά με πλοία, τους μεταφέρουν στο Καζακστάν. Τέλος, ξανά με τραίνα, τους μεταφέρουν στην Τασκένδη, πρωτεύουσα πόλη του Ουζμπεκιστάν. Συνολικά, περίπου 12 χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, Μακεδόνες και Έλληνες, μεταφέρθηκαν στην Τασκένδη.

Στην μακρινή Τασκένδη ο Βάσκο Καρατζά θέλει να σπουδάσει λογοτεχνία αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφασίζει να τον κάνει μηχανικό αντλιών και με αυτή την ιδιότητα εργάστηκε στις πεδιάδες του Ουζμπεκιστάν όπου καλλιεργούσαν κυρίως τσάϊ και βαμβάκι. Ήταν μέλος της Επιτροπής για Έντιμο Επαναπατρισμό και υπάρχει, μάλιστα, γραπτό που εστάλει στην Βουλή των Ελλήνων (το 1958 ή 1959)  το οποίο έχει την υπογραφή του. Το αίτημα για Έντιμο Επαναπατρισμό απορρίφθει απο τις ελληνικές αρχές. Το 1960 κυκλοφορεί στην Τασκένδη την πρώτη του συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Стихови» («Στίχοι»).

Μετά την εξομάλυνση των σχέσεων, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 της τότε Σοβιετικής Ένωσης με την τότε Γιουγκοσλαβία πολλοί Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στις Ανατολικές χώρες παίρνουν άδεια να εγκατασταθούν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ανάμεσά τους είναι και Βάσκο Καρατζά. Εγκαθίσταται σε μια εργατική πολυκατοικία κοντά στα Σκόπια το 1963. Δουλεύει εργοδηγός στο βιομηχανία αντλιών της  Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Παντρεύεται και αποκτά παιδιά.

Αρχίζει, επιτέλους, να γράφει στίχους γιατί, κυρίως, οι στίχοι τον ενδιαφέρουν στην αρχή. Στα χρόνια που ακολουθούν μέχρι το 1990 έχει μεταφράσει από την ελληνική στην μακεδονική γλώσσα έργα των κορυφαίων και διεθνούς φήμης Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών: Καβάφη, Ελύτη, Ρίτσο και Σεφέρη.  

Ο Βάσκο Καρατζά συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο ανεπιθύμητων Μακεδόνων του ελληνικού κράτους. Δεν του επετράπη ποτέ η ελεύθερη είσοδος στην Ελλάδα παρά μόνον ορισμένες φορές υπό χρονικούς περιορισμούς. Η πρώτη από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα ήταν το Νοέμβριο του 1985 όταν η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε στους εθνικά Μακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες να επισκεφθούν τα χωριά τους μόνον για 48 ώρες. Τότε πήγε στο χωριό του το Ντάμπενη / Δενδροχώρι της Καστοριάς, το οποίο οι μπουλντόζες του στρατού είχαν ισοπεδώσει λίγο μετά τον εμφύλιο. Έβγαλε τα παπούτσια του και περπάτησε ξυπόλητος από την εκκλησία μέχρι το σημείο όπου ήταν κάποτε το σπίτι του, και τώρα είναι μόνο χορτάρια, για θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια.

Μιαν άλλη μια φορά που προσπάθησε να επιστρέψει στην Ελλάδα ήταν το έτος 2000. Του απαγορεύθηκε, στους Ευζώνους, η είσοδος στην Ελλάδα ως ανεπιθύμητου προσώπου παρόλο που ήταν εφοδιασμένος με κανονικό διαβατήριο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και με την υπ’ αριθμόν GR 1891007 βίζα του ελληνικού προξενείου των Σκοπίων, υπογεγραμμένη από την κυρία Αθηνά Τοντονίδου, εκδοθείσα στις 29.5.2000. Τότε, ο συγγραφέας και γιατρός Γ. Νακρατζάς απέστειλε επιστολή-καταγγελία προς τον Κώστα Σημίτη: «Ο κύριος Καρατζάς είναι 77 ετών καταγόμενος από το Δενδροχώρι της Καστοριάς. […] είναι πολιτικός μηχανικός, συγγραφέας και γνωστός μεταφραστής φιλολογικών έργων στην ελληνική γλώσσα, όπως για παράδειγμα το Κόκκινο Άλογο, και δημιουργός σειράς ποιημάτων που εκδόθηκαν στην Ελλάδα. Ενώ στην χώρα μας αμνηστεύτηκαν όλοι οι τέως μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των Γερμανών και οι Ταγματασφαλίτες, ακόμα και μετά από 50 χρόνια απαγορεύεται μόνο σε μια κατηγορία τέως ανταρτών το προσκύνημα στον τόπο γέννησής τους.» ενώ ο Ν. Δήμου επικρίνοντας τις ελληνικές Αρχές για την άρνηση εισόδου στον Βάσκο Καρατζά έγραψε: «Πρέπει να είναι φοβερά επικίνδυνο πρόσωπο αυτός ο κύριος Καρατζάς. Κάτι σαν Σκοπιανός Τζέιμς Μπόντ που θα μπορούσε μόνος του να εξουδετερώσει όλο τον ελληνικό στρατό. Αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί το ελληνικό κράτος ανακάλεσε την ίδια του την βίζα! Λίγη ανθρωπιά δεν θα έβλαπτε. Και λίγη εξυπνάδα επίσης. Οι περιπτώσεις αυτές μαθαίνονται διεθνώς και διασύρουν τη χώρα…»

Βαθιά επιθυμία του Βάσκο Καρατζά ως το θάνατό του υπήρξε η άνευ όρων και ελεύθερη επιστροφή του στον τόπο που γεννήθηκε, δυνατότητα που στέρησε σε αυτόν και σε χιλιάδες Μακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες το ελληνικό κράτος ως μη έλληνες το γένος (Ν. 1266 / 1982).
Το σύγχρονο ελληνομακεδονικό λεξικό που κυκλοφόρησε επίσημα στην Ελλάδα στις 2 Ιουνίου 2009 είναι έργο πολύχρονης εργασίας του Βάσκο Καρατζά και περιλαμβάνει περίπου 15.000 λέξεις. Προσφέρθηκε ως πνευματική κληρονομιά από τον ίδιο στο πολιτικό κόμμα των εθνικά Μακεδόνων που ζούν στην Ελλάδα  Ουράνιο Τόξο, για να εκδοθεί στην Ελλάδα.

Πέθανε στις 09/02/2005.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την ζωή του μπορείτε να δείτε και να ακούσετε από τον ίδιο το Βασκο Καρατζά στα βίντεο που ακολουθούν:

Βάσκο Καρατζά: Μέρος Ι.

Βάσκο Καρατζά: Μέρος ΙΙ.

Βάσκο Καρατζά: Μέρος ΙΙΙ.

Βάσκο Καρατζά: Μέρος IV.

Μπροστά σε αυτόν Μακεδόνα υποκλίνομαι. Νοιώθω συναίσθημα αηδίας για τα ανθρωπάκια, με τα άγρια παραμορφωμένα πρόσωπα & μυαλά από το μίσος και την έλλειψη παιδείας, τα οποία επιτέθηκαν στο Σύγχρονο Ελληνο - Μακεδονικό Λεξικό. Θλίβομαι, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που στρέφουν την πλάτη στα  μποϋκοτάζ νεοναζιστικού τύπου εναντίων βιβλίων και βιβλιοπωλείων.

-------------

-Τα βίντεο μπορείτε να τα δείτε και στο κανάλι

http://www.youtube.com/user/vaskokaratza