Τι προσδοκούσε η Ελλάδα από την ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ με τη Σερβία του Μιλόσεβιτς;

Ποιά μπορεί να ήταν τα κίνητρα της ποικιλότροπης ελληνικής υποστήριξης  προς τη Σερβία του Μιλόσεβιτς, εξ αιτίας των οποίων η χώρα μας εκτέθηκε  διεθνώς; Τι προσδοκούσε  η Ελλάδα από αυτή την ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ την στιγμή που  είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει η πρωταγωνίστρια χώρα της Νοατιοανατολικής Ευρώπης;

Η απάντηση, στο παραπάνω ερώτημα, έχει δυο σκέλη:

Το πρώτο σκέλος της απάντησης σχετίζεται με τον έντονα αρρωστημένο αντιδυτικισμό ο οποίος χαρακτηρίζει διαχρονικά την πλειοψηφία του πολιτικού και μη κόσμου στην Ελλάδα παρά το γεγονός πως η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας ειδικά μετά τον Β’ Π.Π. οφείλεται στο πακτωλό χρημάτων από τη Δύση με το Σχέδιο Μάρσαλ (Η.Π.Α.) και τα Ευρωπαϊκά Κονδύλια (Ε.Ε.):

«Ένας κορυφαίος Έλληνας αναλυτής της εξωτερικής πολιτικής έγραφε: «Οι προοπτικές της Ελλάδας φαινόταν λαμπρές στα τέλη τα της δεκαετίας του 1980 και αρχές του 1990. Το πιο σταθερό, πλούσιο, δημοκρατικό και διασυνδεδεμένο με τη Δύση κράτος της περιοχής, είχε τις ιδανικές προϋποθέσεις να παίξει το ρόλο του έντιμου διαμεσολαβητή στα Βαλκάνια έχοντας το πλεονέκτημα να είναι μέλος της Ε.Ε. και του Ν.Α.Τ.Ο. Θα έπαιζε ηγετικό ρόλο στην περιοχή με την παροχή βοήθειας προς τις άλλες βαλκανικές χώρες που αναδύονταν από την τραυματική εμπειρία του κομμουνισμού και του βαλκανικού σκότους».

Αντίθετα, αυτό που τελικά συνέβη ήταν πως η Ελλάδα βούτηξε με το κεφάλι μέσα σε αυτό το σκότος. Όπως έγραψε ο Άνταμ Νίκολσον στο Spectacor, «Η Ελλάδα, αντί να είναι μια εξ ημών (Ευρωπαϊκή) χώρα, έγινε μια εξ αυτών (των Βαλκανίων). Αντί να προωθήσει το Δυτικό ευαγγέλιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελεύθερων αγορών και της πολιτικής δημοκρατίας, η Ελλάδα επέλεξε τα κηρύγματα εθνοτικού εθνικισμού και της θρησκευτικής μαχητικότητας…» [1]

Το δεύτερο σκέλος της απάντησης, σωστά καταλάβατε, έχει σχέση με το μακεδονικό και ειδικότερα με την μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα: Η πλειψηφία των Έλληνων  έχουν ένα κοινό σημείο που τους ενώνει (εκτός μεμονωμένων προσωπικοτήτων, προς τιμήν τους): Γενικευμένος αντιμακεδονισμός και άρνηση ύπαρξης του σύγχρονου μακεδονικού έθνους & εθνικής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα την στιγμή που ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει αναγνωρίσει αυτό το τετελεσμένο γεγονός.

«Όταν ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε (το 1993), αποδείχθηκε ότι η πολιτική της Ελλάδας απέναντι στη νεαρή δημοκρατία ελάχιστα είχε να κάνει με το ζήτημα της ονομασίας, όπως είχαν πιστέψει όλοι. Ο Τζέημς Γκάου επεσήμανε εύστοχα ότι το πραγματικό αγκάθι ήταν η «ανύπαρκτη» σλαβομακεδονική μειονότητα της Ελλάδας. Ο κύριος λόγος της ελληνικής εμμονής ήταν το γεγονός ότι η δημιουργία ενός Μακεδονικού κράτους θα ενθάρρυνε τα μέλη της μειονότητας στην Ελλάδα να διεκδικήσουν τα συλλογικά τους δικαιώματα.

Αυτό το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης κάνοντας ένα απολογισμό των γεγονότων: «Είδα το θέμα των Σκοπίων από την πρώτη ώρα στις πραγματικές του διαστάσεις. Αυτό που με απασχόλησε, δεν ήταν το όνομα του κράτους… Το πρόβλημα για μένα ήταν να μη δημιουργηθεί ένα δεύτερο μειονοτικό πρόβλημα στη περιοχή της δυτικής Μακεδονίας».[1]

Ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, με τον Πρόεδρο της Σερβίας Μιλόσεβιτς στο Μέγαρο Μαξίμου. Στο μέσον, ο υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς. Αριστερά ο Γ. Γεωργίου, σήμερα του ΛΑ.Ο.Σ. [1]

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως η υποστήριξη της Ελλάδας προς της Σερβία του Μιλοσεβιτς, μεταξύ άλλων, στόχευε κατά βάθος  στον διαμελισμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας μεσω του περίφημου σχεδίου “Λαβιδα Σαμαρά” στην υλοποίηση του οποίου σημαντικό ρόλο θα είχε ο Μιλόσεβιτς ο οποίος “όποτε θέλει κόβει το ρεύμα στα Σκόπια”.[2] Έτσι θα υλοποιούνταν ο πόθος για “Κοινά σύνορα με τη Σερβία”.

Δυστυχώς, όλα αυτά όνειρα θερινής νυκτός για “Κοινά σύνορα με τη Σερβία” είχαν ως αποτέλεσμα η Ελλάδα, στη δεκαετία του ’90, να χάσει την τεράστια ευκαιρία που είχε να γίνει η πρωταγωνίστρια χώρα που θα οδηγούσε τις Βαλκανικές χώρες στην ευρωατλαντική τους ολοκλήρωση, δεδομένου ότι ήταν (και είναι) το αρχαιότερο και εμπειρότερο μέλος δύο Δυτικών ισχυρών οργανισμών, ίσως των ισχυρότερων οργανισμών που έχουν ιδρυθεί στον κόσμο τον 20ό αιώνα. Όσο η Ελλάδα θα έχει διενέξεις με τους γειτονικούς λαούς, τόσο θα μειώνεται ο ρόλος της ως πρωταγωνίστρια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Ειδικότερα, ο επαναπροσδιορισμός της ελληνικής πολιτικής σε ρεαλιστικές βάσεις σε σχέση με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, δεν μπορεί παρά μόνο να αποβεί προς όφελος της ίδιας της Ελλάδας.

Το “κλειδί” για αυτόν τον επαναπροσδιορισμό βρίσκεται στον σεβασμό της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Μόνον τότε η Ελλάδα θα μπορέσει να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή.

=====

[1] Η φώτο και τα αποσπάσματα κειμένου είναι από το βιβλίο “ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ – Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΣΕΡΒΙΑ ΤΟΥ ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ” του Τάκη Μίχα, Εκδόσεις ΕΛΑΤΗ, Αθήνα 2003.

[2] Δεν γνωρίζετε τι είναι η «λαβίδα Σαμαρά»; Aλίμονο! Διαβάστε την προ-προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο “Η Ανατομία του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας”. Ηταν ακριβώς εκείνη η εποχή που η Ελλάδα εξ αιτίας δικών της λαθών έχασε την  τεράστια ευκαιρία να γίνει η πρωταγωνίστρια χώρα της Νοτιανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια) στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα.