Македонско девојче - Солун

 

Το τραγούδι “Μακεντόσκο ντέβοητσσε” στην Πλατεία Αριστοτέλους τραγουδισμένο από Μεξικανό τραγουδιστή. 

Pesna Makedonsko devojtse vo Soloun
Македонско девојче - Солун

Μακεδονικό τραγούδι σε ρυθμό βαλς τραγουδισμένο από την Βάσκα Ιλίεβα / Vaska Ilieva.

 

Βαλς λοιπόν. Ο χορός που συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με τον πρώτο γαμήλιο χορό  κάθε νιόπαντρου ζευγαριού σε όλο τον κόσμο.

Ξέρεις… εκεί όπου όλοι χτυπάνε τα πηρούνια στα ποτήρια, εκεί όπου αισθάνεσαι εκατοντάδες μάτια να σε “καρφώνουν” κι εσύ στη μέση της πίστας να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο βάλς… Ένα, δύο, τρία – ένα, δύο, τρία – ένα, δύο, τρία…

Κι αφού αποφάσισες να επιδοθείς στο… άθλημα μάθε, τουλάχιστον, κάτι γι’ αυτό τον χορό. Το βαλς προέρχεται από τη γερμανική λέξη «waltzen» που σημαίνει «στροφή». Χορεύται σε ρυθμό ¾ κάνοντας στροφές γύρω από έναν νοητό άξονα στη μέση του ζευγαριού και δίνοντας έμφαση στο πρώτο βήμα. Είπαμε: Ένα, δύο, τρία – ένα, δύο, τρία – ένα, δύο, τρία…

Το βάλς / waltz προέρχεται από την κεντρική Ευρώπη. Πρώτοι οι αγρότες της Βαυαρίας, του Τυρόλου, και του Styria άρχισαν έναν χορό αποκαλούμενο Walzer, ένας χορός για τα ζεύγη, περίπου το 1750. Απο εκεί ξεκίνησε και διαδώθηκε σε όλο τον κόσμο.  [1]

Μέσω του βαλς  πολλοί Μακεδόνες καλλιτέχνες εξέφρασαν τα συναισθήματα του μακεδονικού λαού. Το ίδιο συνέβει με πολλούς λαούς  σε ανατολή και δύση.

Στις μέρες μας ο χορός βαλς είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους Μακεδόνες στην Ελλάδα  ειδικά το συγκεκριμένο που ακούμε στο παρακάτω βίντεο τραγουδισμένο από την Βάσκα Ιλίεβα / Vaska Ilieva. Οι Μακεδόνες δεν το χορεύουν μόνο σε γάμους. Το χορεύουν, γενικά, στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων όπως οι τοπικές γιορτές, πανηγύρια, πρωτοχρονιάτικοι χοροί κλπ.  Άλλοτε τραγουδισμένο στα μακεδονικά κι άλλοτε μόνο με μουσική.[2]

 

 

И ние сме деца на Македонија	I nie sme detsa na Makedonija	Κι εμείς είμαστε παιδιά της μητρικής γης
И ние сме деца на мајката земја	I nie sme detsa na majkata zemja	Κι εμείς είμαστε παιδιά της μητρικής μας γης,
на мајката земја, на Македонија.	na majkata zemja, na Makedonija.	της μητρικής μας γης, της Μακεδονίας.
на нашата земја, на Македонија.	na nashata zemja, na Makedonija.	Του δικού μας τόπου, της Μακεδονίας
И ние имаме право да живејме,	I nie imame pravo da zhivejme,	Κι εμείς έχουμε δικαίωμα να ζούμε,
како и другите живот што живеат.	kako i drugite zhivot shto zhiveat.	Όπως ζούν και οι άλλοι τη ζωή τους
А ние страдавме, гладни умиравме.	A nie stradavme, gladni umiravme.	Μα εμείς υποφέραμε, πεινασμένοι πεθαίναμε
Слобода немавме правдини никакви	Sloboda nemavme pravdini nikakvi	Ελευθερίες δεν είχαμε, δικαιώματα κανένα.
кога ги баравме, в затвор се најдовме,	koga gi baravme, v zatvor se najdovme,	Όποτε τα ζητήσαμε, στην φυλακή βρεθήκαμε.
во фурни не стават за да не изгорат.	vo furni ne stavat za da ne izgorat.	Σε φούρνους μας έβαζαν για να μας κάψουν.
Коските ни кршат и крвта ни пијат	Koskite ni krshat i krvta ni pijat	Τα κόκκαλα μας έσπαγαν και το αίμα μας έπιναν.
а ние смели сме, горди умиравме.	a nie smeli sme, gordi umiravme.	Κι εμείς ανέμελα χαμογελαστοί, περήφανοι πεθαίναμε.
Горди умиравме, не се предававме.	Gordi umiravme, ne se predavavme.	Περήφανοι πεθαίναμε, δεν παραδινόμασταν.
Живот не жалевме, младост си дававме	Zhivot ne zhalevme, mladost si davavme	Τη ζωή μας δεν λυπηθήκαμε, τη νιότη μας δώσαμε
за наши правдини, смели умиравме.	za nashi pravdini, smeli umiravme.	Για τα δικά μας δικαιώματα, ανέμελα χαμογελαστοί πεθαίναμε.
Парола имавме: Смрт или Слобода!	Parola imavme: Smrt ili Sloboda!	Σύνθημα είχαμε: Ελευθερία ή θάνατος!
Смрт или Слобода за Македонија,	Smrt ili Sloboda za Makedonija,	Ελευθερία ή θάνατος για τη Μακεδονία,
за Македонија, земја поробена.	za Makedonija, zemja porobena.	για τη Μακεδονία, γη σκλαβωμένη.

[3]

= = = = =

- [1] Διαβάστε την ιστορία του βαλς / waltz εδώ  http://www.gamos-bestof.gr/nea-eidhseis/i-syntomi-istoria-toy-waltz και εδώ http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Waltz

- [2] Αρχικά στη θέση του βιντεο με τη Vaska Ilieva είχε προγραμματίστει να μπει ένα άλλο βίντεο που έδειχνε Μακεδόνες να χορευουν βαλς στη Γιορτή Τσίπουρου στο χωριό Μεσημέρι Έδεσσας 17 Οκτ. 2010. Δυστυχώς το βίντεο δεν υπάρχει διότι το διέγραψε ο youtuber που το ανέβασε ως είχε δικαίωμα. Δικαίωμα σεβαστό απόλυτα.

[3] Το τραγούδι “I nie sme detsa na Makedonija” γράφτηκε από τον Јонче Христовски (Битола, 1933 - Скопје, 2000) Γιόντσε Χρίστοφσκι (Μπίτολα, 1933 – Σκόπια, 2000) τη δεκαετία του ‘60. Αναφέρετε στα βάσανα των Μακεδόνων την εποχή πριν τη δημιουργία του σημερινού κράτους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας το 1944.

Валцерот - Waltz – Βαλς

 

Μουσικό διάλειμμα μέχρι την επόμενη ανάρτηση

ΖΑΪΚΟ ΚΟΚΟΡΑΪΚΟ - ЗАЈКО КОКОРАЈКО - Ο ΛΑΓΟΣ Ο ΚΟΚΟΡΑΪΚΟ.

 

Πολλά από τα μακεδόνικα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από την καθημερινή ζωή και για την καθημερινή ζωή. Μεγάλο μέρος αυτών αποτελούν τα λεγόμενα смешни песни - σμέσσνι πέσνι -χιουμοριστικά τραγούδια, όπου συνήθως σατιρίζεται η σχέση πεθεράς - νύφης, οι ικανότητες διαφόρων ατόμων, οι κυνηγοί και οι ψαράδες, οι εργένηδες, οι παπάδες, οι αρχές κ.α. Επίσης πολλά τραγούδια είναι μεταφορικά, όπου σατιρίζονται διάφορες σημαντικές στιγμές της ζωής του απλού ανθρώπου.

Στο παρακάτω τραγούδι, παντρέυεται ο Ζάικο - Λαγός με τη Λίσα ή Λίσιτσα - Αλεπού και όσο τα πράγματα είναι εύκολα, όλα κυλούν άψογα. Όταν όμως παρουσιάζονται δυσκολίες, ο γαμπρός παρατάει τη νύφη και το σκάει.

ΖΑΪΚΟ ΚΟΚΟΡΑΪΚΟ	ЗАЈКО КОКОРАЈКО	Ο ΛΑΓΟΣ O ΚΟΚΟΡΑΪΚΟ
Στόριλ νίετ Ζάικο, Ζάικο ντα σε ζζένι.	Сторил ниет Зајко, Зајко да се жени.	Έβγαλε απόφαση ο λαγός, ο λαγός να παντρευτεί.
Ζάικο Κοκοράικο, Ζάικο σερμπεζλία	Зајко Кокорајко, Зајко сербеслија	ο λαγός Κοκοράικο, ο λαγός ο γενναίος
σι νατρέσολ γκάκι, νάπαρτσσιλ μουστάκι	си натресол гаќи, напрчил мустаќи	τίναξε τις βράκες, τύλιξε τα μουστάκια
νάγκ’ρναλ τζζαμάνταν, κάπα πισκουλία	нагрнал џамадан, капа писќулија	άρπαξε το σακάκι, καπέλο επίσημο
μόρε τόκμου μλαντοζζένια.	море, токму младожења.	ο τέλειος νιόπαντρος.
Σι οζζένιλ Ζάικο Λίσα ουντοβίτσα	Си оженил Зајко Лиса удовица	Παντρεύτηκε ο λαγός την αλεπού τη χήρα
τάζζνανατα ζζένα, πέτλοβα κομσσίικα	тажнаната жена, петлова комшиика	την λυπημένη γυναίκα, τη γειτόνισσα του κόκορα
μάζα ραζμαζάνα, πόζνατα τσσιμρία	маза размазана, позната чимрија	βαμμένη, καλλωπισμένη, γνωστή ιδιότροπη
σβέτσκα ισποσνίτσα, σέλσκα βιζιτάρκα.	светска испосница, селска визитарка.	ασκήτρια του κόσμου, επισκέπτρια του χωριού.
Μι ποκάνιλ Ζάικο κίτενι σβατόβι	Ми поканил Зајко, китени сватови	Κάλεσε ο λαγός στολισμένους συμπεθέρους
μέτσσκα μεσαρία, βόλτσσιτσα κουμίτσα	мечка месарија, волчица кумица,	την αρκούδα την οργανώτρια, την λύκαινα την κουμπάρα
έζζο ταπαντζζία, ζζάμπα ζουρλατζζίκα	ежо тапанџија, жаба зурлаџика,	τον σκαντζόχοιρο με το νταούλι, το βάτραχο με το ζουρνά
Μούρτζζο αμπερτζζία, Ζάικο Κοκοράικο	Мурџо аберџија, Зајко Кокорајко	το Μούρτζζο τον τσιλιαδόρο,
	(Ρεφρεν)
σι νατρέσολ γκάκι, νάπαρτσσιλ μουστάκι	си натресол гаќи, напрчил мустаќи,	ο λαγός τίναξε τις βράκες, τύλιξε τα μουστάκια,
νάγκ’ρναλ τζζαμάνταν, κάπα πισκουλία	нагрнал џамадан, капа писќулија,	άρπαξε το σακάκι, καπέλο επίσημο
μόρε τόκμου μλαντοζζένια.	море, токму младожења.	ο τέλειος νιόπαντρος.
Πα σι τ’ργκναλ Ζάικο νιζ Σολούνσκο πόλε	Па си тргнал Зајко низ Солунско поле	Και ξεκίνησε ο λαγός μέσω κάμπου Θεσσαλονίκης
ταμ’ σι σρέτναλ Ζάικο ντο ντβα-τρι λοβτζζίι	там’ си сретнал Зајко до два-три ловџии	εκεί συνάντησε ο λαγός δυο-τρεις κυνηγούς
εμ όνι σι νόσατ πούσσκι σατσσμαϊλίι	ем они си носат пушки сачмајлии,	και αυτοί κουβαλούσαν όπλα με σκάγια
άρτκι εμ ζαγκάρι.	‘ртки ем загари.	σπιτόσκυλα και κυνηγόσκυλα.
Πα σι λέτναλ Ζάικο, Ζάικο ντα μι μπέγκα	Па си летнал Зајко, Зајко да ми бега,	Και πετάχτηκε ο λαγός, ο λαγός να φεύγει
σι ισκίναλ γκάκι, ράζμαρσιλ μουστάκι	си искинал гаќи, размрсил мустаќи,	έσκισε τις βράκες, χάλασε τα μουστάκια του
ίσκιναλ τζζαμάνταν, βίκναλ σε προβίκναλ	искинал џамадан, викнал се, провикнал:	έσκισε το σακάκι του, φώναξε και ξαναφώναξε
μόρε νε σουμ μλαντοζζένια!	море не сум младожења!	Δεν είμαι νιόπαντρος !

Το τραγούδι αυτό συνήθως χορεύεται зарамо – ζάραμο - από τον ώμο και είναι ένα από τα τραγούδια τα οποία είναι γνωστά σε όλους τους Μακεδόνες, σε ολόκληρο τον κόσμο. Παλαιότερα, λόγω των κλειστών κοινωνιών και της δυσκολίας μετακίνησης, υπήρχαν κάποια τραγούδια και χοροί, γνωστοί παντού και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι στον αριθμό, τοπικοί, άγνωστοι σε πιο μακρυνές περιοχές. Έτσι για παράδειγμα, πριν έναν αιώνα, το Левото оро - Λέβοτο όρο - αριστερός χορός του Костур-Καστοριάς δεν ήταν γνωστός στο Кукуш-Κούκουςς-Κιλκίς, όπως και η Клајначка - Κλαϊνάτσσκα του Κούκουςς δεν ήταν γνωστή στο Κόστουρ κ.ο.κ.

 Στην εποχή μας όμως τα πράγματα άλλαξαν και μέσω πολιτιστικών ανταλλαγών και ηλεκτρονικών μέσων, η κουλτούρα εξαπλώνεται και πλουτίζεται.

Η περιοχή καταγωγής του Ζάικο δεν είναι γνωστή. Εάν και ήταν πασίγνωστο, σε προφορική μορφή, ο καλλιτέχνης που το χιλιοτραγούδησε και πρώτος το τοποθέτησε σε μαγνητοταινία, ήταν ο γνωστός τραγουδιστής, με καταγωγή από το Галичник - Γκάλιτσσνικ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, Александар Сариевски - Αλεξάνταρ Σαρίεβσκι, σόλο ή με συνοδεία χορωδίας, τον οποίο είχαμε την ευχαρίστηση να απολαύσουμε ζωντανά, τη δεκαετία του ’90, στο χωριό Забрдени - Ζαμπ’ρντενι - Λόφοι Φλώρινας.

Σήμερα ακούγεται σε όλα τα μακεδόνικα πανηγύρια και χορούς και χορεύται από όλα σχεδόν τα χορευτικά συγκροτήματα. Όπως και σχεδόν όλοι οι μακεδόνικοι χοροί και τραγούδια στην Ελλάδα, δεν γλίτωσε ούτε και αυτό από τις προσπάθειες μετονομασίας. Έτσι κάποιο διάστημα μετονομάστηκε σε “χορός Ζήσης” (όπως λέμε ο Μαραντόνας π.χ.) και αργότερα σε “χορός Ζάικος”.

Σήμερα, όλο και περισσότερο, αποκαλείται με τη γνήσια μακεδόνικη ονομασία του, оро Зајко-όρο Ζάικο (χορός Ζάικο).

===

Αναδημοσίευση από  Novazora φύλλο 6 Οκτωβριος 2010, http://novazora.gr/arhivi/1095.

Ο Αληθινός Μακεδονικός Αγώνας

Υπάρχουν, άραγε, πολιτικοί πρόσφυγες από την εποχή του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα στους οποίους δεν επετράπη ο επαναπατρισμός μέχρι σήμερα; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως «όχι δεν υπάρχουν».

Κι όμως υπάρχουν!

Είναι οι Μακεδόνες. Πρόκειται για τους τελευταίους πολιτικούς πρόσφυγες της Ευρώπης στους οποίους ο επαναπατρισμός στην Ελλάδα δεν έχει καταστεί δυνατός εδώ και 60+ χρόνια με το απάνθρωπο και ρατσιστικό αιτιολογικό οτι «δεν είναι Έλληνες το γένος». Οι λιγοστοί σήμερα (και υπερήλικες πλέον) Μακεδόνες πολιτικοί προσφυγές που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και ζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ταξίδεψαν την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010 σε πόλεις και χωριά της Βόρειας Ελλάδας όπου γεννήθηκαν. Υπέβαλλαν αιτήσεις για την έκδοση πιστοποιητικών γεννήσεως, απαραίτητο δικαιολογητικό προκειμένου για τους επιστραφεί η ελληνική υπηκοότητα και να αποκτήσουν ελληνικό διαβατήριο.

Πρόκειται, πραγματικά, για  ανθρώπινο και Αληθινό Μακεδονικό Αγώνα. Αγώνα σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα του 2010.

Μια τελευταία δυνατότητα για την αποκατάσταση αυτής της ιστορικής αδικίας δίνει η πρόσφατη (30.9.10) σχετική ερώτηση των πέντε βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υπουργούς Εσωτερικών κι Εξωτερικών. Θα την αδράξει κανείς;

Δείτε το βίντεο από την επίσκεψη των Μακεδόνων την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010:

 

 

  = = = =

"Να γυρίσει η προσφυγιά!"

Όποιος ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί περισσότερο γύρω από το θέμα των Μακεδόνων (τελευταίων πολιτικών προσφύγων) μπορεί να διαβάσει τα σχετικά δημοσιεύματα της στήλης του “Ιού” της ημερήσιας ελληνικής εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” από όπου το παρακάτω απόσπασμα κειμένου που ακολουθεί:

 

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

Το σύνθημα της μεταπολίτευσης για την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων εξακολουθεί να ισχύει για εκείνους που στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια εκόντες άκοντες. Μισό αιώνα μετά τη λήξη του εμφυλίου, ο πολιτικός κόσμος της Δυτικής Μακεδονίας συναινεί σχεδόν ομόφωνα στην επούλωση αυτής της τελευταίας πληγής.

Είναι ντροπή! Δεν λύνονται "προβλήματα" με το θάνατο ανθρώπων. Και η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να ισχύει ανεξάρτητα από τους "εθνικούς", τους "κρατικούς" και μάλλον "παρακρατικούς" σχεδιασμούς. Ο λόγος για τους τελευταίους πολιτικούς πρόσφυγες. Εκείνους που εξαιρέθηκαν (ως "μη Ελληνες το γένος") από τον γενικό επαναπατρισμό που εξήγγειλε ο Ανδρέας Παπανδρέου τα Χριστούγεννα του 1982.

Είκοσι χρόνια αργότερα, οι υπερήλικες αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού που κατάγονταν από τα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας, αλλά και πολλοί πολίτες που βρέθηκαν στην "άλλη όχθη", απαγορεύεται να επιστρέψουν. Δεν τους επιτρέπεται ούτε καν η απλή επίσκεψη στα χωριά τους, στους συγγενείς τους, στους τάφους των γονιών τους. Πού και πού παίρνει κανένας μια δίωρη άδεια για να παραστεί στην κηδεία συγγενούς του. Αλλά και τότε πρέπει να κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός και να βρεθούν σε καλή μέρα τα "ανθρωπιστικά" ανακλαστικά του. Και να σκεφτεί κανείς ότι μια μεγάλη μερίδα αυτών των ανθρώπων είναι εγκαταστημένοι στο Μοναστήρι, τα Μπίτολα της ΠΓΔ Μακεδονίας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα της Νίκης, μισή ώρα από τη Φλώρινα.

Ο "Ιός" απευθύνθηκε στους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού της περιοχής της Φλώρινας με ένα σύντομο και απλό ερωτηματολόγιο (βλ. πίνακα). Το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν και για μας μια έκπληξη: το ζήτημα αυτό, το οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν ένα πραγματικό "ταμπού" και απέφευγαν όλοι να το προσεγγίσουν, είναι σήμερα "υπερώριμο", κατά την έκφραση ενός νεοδημοκράτη πολιτικού. Οι περισσότεροι συνομιλητές μας απάντησαν καταφατικά σε όλα τα ερωτήματα, αψηφώντας το "πολιτικό κόστος".

Τα ερωτήματα που υποβάλαμε δεν ήταν "ουδέτερα". Αλλωστε είναι γνωστά στην περιοχή τα δημοσιεύματα του "Ιού" και τα ρεπορτάζ της στήλης για το πρόβλημα των προσφύγων ("Οι τελευταίοι πρόσφυγες" 4/8/1996, "Η τελευταία πληγή του εμφυλίου" 21/11/1999, "Η ημιτελής λήξη του Εμφυλίου" 7/4/2001). Εχουμε εδώ και χρόνια ταχθεί υπέρ της άρσης αυτού του απάνθρωπου διαχωρισμού που επέβαλε ο εμφύλιος και συντήρησε ο ψυχρός πόλεμος.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ http://www.iospress.gr/issues/refugees.htm

“Θνήσκων πολεμιστής”: Ένα άγαλμα που περπατά.

 

Περπατάνε τα αγάλματα; Σίγουρα όχι.

Κι όμως! Yπάρχει ένα άγαλμα που έχει “περπατήσει”, και μάλιστα πολύ, στη “ζωή” του. Σε αυτή την ανάρτηση θα παρακολουθήσουμε, εν συντομία, τα “περπατήματα” αυτού του αγάλματος.

O γνωστός στο χώρο των τεχνών γλύπτης Δημήτρης Καλαμάρας, προφανώς γηγενής Μακεδόνας, καταγόταν από το χωριό Бапчор – Μπάπτσσορ - Ποιμενικό Καστοριάς. Γεννήθηκε στη Φλώρινα / Lerin το 1924 και πέθανε το 1997 σε ηλικία 73 ετών.

Το 1981 ο Δημήτρης Καλαμάρας ζήτησε από τον τότε Ιερέα και νυν Αρχιμανδρίτη εθνικά Μακεδόνα Νικόδημο Τσαρκνιά να βαφτίσει το γιο του. Όταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης έμαθε για την βάφτιση έδιωξε τον Νικόδημο Τσαρκνιά από τη Μητρόπολη της Φλώρινας και του είπε να βρει άλλη Μητρόπολη (κλικ εδώ).

Ο Καντιώτης αντιπαθούσε γενικά τις τέχνες κι ακόμη περισσότερο αντιπαθούσε κάθε μορφή τέχνης που είχε σχέση με Μακεδόνες. Γι αυτό δεν είχε παραβρεθεί ποτέ σε παρουσιάσεις των έργων του καλλιτέχνη Δημήτρη Καλαμάρα και όχι μόνο αυτό. Τα ίδια έκανε με πολλούς άλλους καλλιτέχνες όπως τα γνωστά επεισόδια στα γυρίσματα της ταινίας το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Ένα από τα κορυφαία γλυπτά έργα του Δημήτρη Καλαμάρα είναι ο “Θνήσκων πολεμιστής”.

 Αρχικά το γλυπτό στήθηκε στην πλατεία της Φλώρινας μεσούσης της δικτατορίας το 1971. Το γλυπτό δεν άρεσε στον Καντιώτη και γι’ αυτό ξεσήκωσε τον κόσμο ζητώντας από τους στρατιωτικούς της χούντας την απόσυρση του αγάλματος με εξής ελληναράδικη “λογική”:
«Το έργον τούτο, ως έργον αφηρημένης τέχνης, μη φέρον ενδεικτικόν στοιχείον Έλληνος πολεμιστού ή γενικώτερον Ελλάδος αγωνιζομένης, δύναται να στηθεί και εις τα Τίρανα και εις το Βελιγράδιον και εις αλλην τινά πόλιν του Δυτικού ή Ανατολικού κόσμου, χωρίς να προκαλέσει ουδεμίαν αντίδρασιν. Οποίος το βλέπει δεν αναπολεί την Ελλάδα και τας ιστορικάς στιγμάς τας οποίας έζησεν. Οποία αντίθεσις του έργου τούτου προς άλλα ηρώα της πατρίδος και συγκεκριμένως πρός τα ηρώα των πόλεων Κιλκίς και Γιαννιτσών. Η τέχνη δεν είναι αυτοσκοπός. Η τέχνη πρέπει να είναι θεραπαινίς των ιδανικών του Εθνους». (κλικ εδώ)

Με αυτά και με πολλά άλλα, τελικά, ο Καντιώτης πέτυχε την απομάκρυνση του γλυπτού φτωχαίνοντας την πόλη της Φλώρινας / Lerin από τέχνη από τη μια και πλουτίζοντας την Αθήνα από την άλλη. Από το έτος 2000 μέχρι το 2009 το γλυπτό με τον “Θνήσκων πολεμιστή” βρέθηκε να κοσμεί το Αττικό Μετρό στο σταθμό Εθνική Άμυνα, Παπάγου.(κλικ εδώ)

Σήμερα, το 2010, το γλυπτό “Θνήσκων Πολεμιστής” του Δημήτρη Καλαμάρα ξαναγύρισε και πάλι στην Φλώρινα / Λέριν όπου και τοποθετήθηκε σε κεντρικό σημείο στο νέο πάρκο της πόλης εκεί όπου πριν μερικά χρόνια ήταν το πρώην αθλητικό στάδιο της πόλης.

Αυτό το άγαλμα, εκτός του ότι “περπατά”, θα είχε ενδιαφέρον να “μιλήσει” κιόλας. Σίγουρα θα είχε πολλά να πει για τα “ταξίδια” του.

====

Ένα από τα πολλά έργα του Δημήτρη Καλαμάρα ήταν και το άγαλμα του λεγόμενου “μακεδονομάχου” Καπετάν Κώττα. Για να καταλάβετε καλύτερα το μέγεθος της παράνοιας και αντιπάθειας των καντιώτηδων και λοιπών ελληναράδων εναντίων των γηγενών (ντόπιων) Μακεδόνων αξίζει να δείτε αυτό το μοναδικό βίντεο αφιέρωμα στον Δημήτρη Καλαμάρα. Είναι από την εκπομπή “Παρασκήνιο” της ΕΤ1 το 1995. Ο ίδιος ο Καλαμάρας μιλά για το έργο του και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι ελληνικές αρχές, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των ελληναράδων, είχαν ζητήσει ακόμη και την απομάκρυνση του αγάλματος του Κώττα παρόλο που ο Κώττας υποστήριζε τις ελληνικές θέσεις για το μακεδονικό!

 

Μουσικό Διάλειμμα

 

Γιάννης Πουλόπουλος - “Το άγαλμα”

Μουσικό διάλειμμα μέχρι την επόμενη ανάρτηση.

Κυκλοφορεί το έκτο φύλλο της Νόβα Ζόρα Οκτώβριος 2010.

 

Κυκλοφορεί το έκτο φύλλο της Νόβα Ζόρα Οκτώβριος 2010.

Released the sixth edition of Nova Zora October 2010.

Објави шестото издание на Нова Зора Октомври 2010 година.

http://www.novazora.gr