KINISALO MALO I MOME

 

Το τραγούδι “Kinisalo malo i mome” από το μουσικό συγκρότημα “Τα Αηδόνια”.

Το τραγούδι “Kinisalo malo i mome” από το μουσικό συγκρότημα “Τα Αηδόνια”.

Ο αυθεντικός μακεδονικός χορός «Ποσετνιτσα»

Ο αυθεντικός μακεδονικός χορός «Ποσετνιτσα» καθώς και άλλοι χοροί,  με τη χορευτική ομάδα  "Soluncani"/"Σολούντσσανι" (Θεσσαλονικείς). Στη μουσική ακούγονται original χάλκινα μουσικά όργανα σήμα κατατεθέν της μακεδονικής μουσικής παράδοσης.

Χάλκινα μουσικά όργανα: Τρομπέτα

  

Η τρομπέτα είναι αερόφωνο μουσικό όργανο, με μεταλλικό επιστόμιο σε σχήμα κούπας, που ανήκει στην οικογένεια των χάλκινων πνευστών.

 Στην αρχική μορφή της, ως σάλπιγγα, ήταν γνωστή στους αρχαίους Αιγυπτίους, στους Εβραίους και τους Ρωμαίους, φτιαγμένη αρχικά από ξύλο, αργότερα από μέταλλο (μπρούντζο, ασήμι) και τέλος (όπως και σήμερα) από χαλκό. Αποτελούνταν από ένα μακρύ σωλήνα σε διάφορα μήκη που από το τέλος του 1ου μ.Χ. αιώνα και μετά φάρδυνε, καταλήγωντας σε μια μετρίου μεγέθους καμπάνα.

 Καθώς παρέμενε η αδυναμία του οργάνου να παράγει όλες τις νότες της κλίμακας, από τα τέλη του 18ου αιώνα επιχειρήθηκε η εισαγωγή μηχανισμού που θα βοηθούσε στην παραγωγή όλων των φθόγγων. Στις αρχές του 19ου αιώνα εισήχθησαν τα έμβολα, στην αρχή δύο και έπειτα τρία, που επέτρεπαν την εκτέλεση όλων των χρωματικών ήχων μιας κλίμακας. Από εκεί και ύστερα, ονομάζεται τρομπέτα με έμβολα, σε διάκριση από την παλαιότερη φυσική τρομπέτα.

Στρατιωτικό, μουσικό όργανο, αρχικά, εισήχθη στην ορχήστρα στις αρχές του 17ου αιώνα, όμως περισσότερο γνωστή έγινε στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Έχει διαπεραστική και λαμπερή τονική χροιά και μεγάλες τεχνικές δυνατότητες.

Η ανάπτυξη της δεξιοτεχνικής τεχνικής της τρομπέτας έχει κάνει πολλούς συνθέτες να τη χρησιμοποιήσουν ως μελωδικό όργανο ίδιας ευκινησίας με τα ξύλινα πνευστά και έτσι η τρομπέτα θεωρείται σήμερα δημοφιλέστατο όργανο ορχήστρας και συγκροτήματος, ιδίως στην παραδοσιακή μουσική της Μακεδονίας, καθώς και τη μουσική τζαζ στην Αμερική και τη μουσική σκα στη Τζαμάικα.[1]

Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω βίντεο με το ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΤΡΙΟ (Fairground in Κastoria – Αposkepos  2008):[2] στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα οτι στο χώρο της Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια)  μόνο οι Μακεδόνες μουσικοί κατάφεραν να εντάξουν τα χάλκινα μουσικά όργανα στη παραδοσιακή μουσική  και από στρατιωτικά να τα μετατρέψουν σε λαϊκά μουσικά όργανα ειρήνης και πολιτισμού σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εύγε σε όλους τους Μακεδόνες μουσικούς.

 

====

[1] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1

[2] ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΤΡΙΟ
Το Ακριτικό Τρίο είναι ένα σύνολο παραδοσιακής βαλκανικής μουσικής που σχηματίστηκε το 1999 από τον τρομπετίστα Παντελή Στόικο.
Απαρτίζεται από δεξιοτέχνες μουσικούς της περιοχής της Φλώρινας και αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τα μουσικά ακούσματά του από την περιοχή όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι μουσικοί αλλά και τις απεριόριστες δυνατότητες της βαλκανικής μουσικής. Οι μουσικοί -μαζί με τον Παντελή Στόικο στην τρομπέτα και στο καβάλ- είναι οι: Θανάσης Αθανασίου στην ηλεκτρική και κλασική κιθάρα και Δημήτρης Αθανασίου στα τύμπανα και στο νταούλι. Το ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει κομμάτια των λαών της βαλκανικής και της Μαύρης Θάλασσας, καθώς και συνθέσεις του Παντελή Στόικου. Το πρόγραμμα που παρουσιάζει το Ακριτικό τρίο είναι μια γιορτή της βαλκανικής μουσικής, ένας δημιουργός τρόπος ανάδειξης της εγγύτητας των λαών της βαλκανικής χερσονήσου και ένα μήνυμα καλλιτεχνικής συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης των λαών της βαλκανικής.
Δισκογραφία
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΤΟΙΚΟΣ - ΘΡΑΥΣΕΙΣ ( σύμπραξη σε 4 κομμάτια): http://www.youtube.com/watch?v=cs-eYdtf6_Y

 

Botsfaris Loutraki Pozar - Summer 2006

 

Μουσικοχορευτικό διάλλειμα με μέχρι την επόμενη ανάρτηση.

 

Χοροί χασαπιές από τις εκδηλώσεις «Ποζαρίτικα 2006» στο Λουτράκι/Pozar Αριδαίας/Subotsko. Τα τραγούδια είναι στη μακεδονική γλώσσα. Τραγουδά ο Νίκολα Μποτσφάρης.

.

Περικοπή Άνθιμου προς Γ. Μπουτάρη, 28 Οκτωβρίου 2010

 

«Όσο ζω εγώ, η Εκκλησία
δεν θα σου επιτρέψει να δεις
τη δημαρχία»
(Περικοπή Άνθιμου προς Γ. Μπουτάρη,
28 Οκτωβρίου 2010)

 

Να ζήσεις χίλια χρόνια Ανθιμε κι όσο ζεις να βλέπουμε Μπουτάρη στη Δημαρχία. :-))))

Tο ABECEDAR

 

Πολλοί με έχουν ρωτήσει από που πήρα την ιδέα να δημιουργήσω αυτό το blog.  Ιδού η απάντηση:  Αυτό το blog δημιουργήθηκε σαν σημερα στις 15 Νοεμβρίου 2006. Λίγες ημέρες πριν, συγκεκριμένα στις 7 Νοεμβρίου 2006, διάβαζα (και σήμερα το διαβάζω) το blog DONCAT  του Νίκου Δήμου από όπου πληροφορήθηκα την επανεκτύπωση του μακεδονικού αναγνωστικού ABECEDAR με την φροντίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες(EBLUL), της Ελεύθερης Ευρωπαϊκής Συμμαχίας και του Ουράνιου Τόξου.

Έτσι, απλά, μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω αυτό το blog.

Με αφορμή την επέτειο «γενεθλίων» του παρόντος blog αναδημοσιεύσω το κείμενο που διάβασα στο DONCAT.

= = = =

 

Ως γνωστόν, σύμφωνα με την επίσημη κρατική τοποθέτηση, μειονότητες στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, εκτός από μία: την μουσουλμανική.

 
Η οποία, αντίθετα με τα ψηφίσματα της ΔΑΣΕ, τα οποία έχουμε υπογράψει και εμείς, δεν έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δεν μπορεί αν το θελήσει να ονομάζεται Τουρκική, έστω κι αν όλες οι διεθνείς συνθήκες και το Ευρωπαϊκό δικαστήριο της αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα. (Ενώ οι απανταχού Ελληνικές μειονότητες δεν ονομάζονται …ορθόδοξες).

Πάντως άλλες μειονότητες – εθνοτικές, γλωσσικές, θρησκευτικές – δεν υπάρχουν: ούτε Εβραίοι, ούτε Ρομά, ούτε Βλάχοι, ούτε Αρβανίτες, ούτε Καθολικοί, Προτεστάντες ή Χιλιαστές.

Αλλά εκείνη η μειονότητα που ΔΕΝ υπάρχει ακόμα περισσότερο, είναι η ακατονόμαστη. (Ψιθυριστά): Μακεδονική, Σλαβο-μακεδονική, ή Σλαβόφωνη.

Κι όμως. Κι όμως.

Το Ελληνικό κράτος που επί δεκαετίες αρνείται την ύπαρξη αυτής της μειονότητας, είχε τυπώσει το 1925 ένα αναγνωστικό στην (ανύπαρκτη) γλώσσα της, για να την διδάσκει στα σλαβόφωνα παιδιά της Βόρειας Ελλάδας.

Ήταν μία φωτεινή στιγμή, η συμμόρφωση προς τα άρθρα 7, 8 και 9 της «Συνθήκης των Σεβρών» που υπογράφτηκε το 1920 με την εποπτεία της «Κοινωνίας των Εθνών» (προδρόμου του ΟΗΕ). Ειδικά το άρθρο 9 γράφει: «Σχετικά με την εκπαίδευση, η ελληνική κυβέρνηση στις πόλεις και περιοχές που κατοικεί μεγάλος αριθμός πολιτών οι οποίοι δεν ομιλούν την ελληνική, θα τους παραχωρήσει τις κατάλληλες διευκολύνσεις, ώστε να μπορούν τα παιδιά αυτών των Ελλήνων πολιτών στα δημοτικά σχολεία να μαθαίνουν την μητρική τους γλώσσα».

Το ΑBECEDAR το κυκλοφόρησε η ελληνική κυβέρνηση το 1925, όπως προβλέπονταν από την Συνθήκη των Σεβρών (1920) και το Πρωτόκολλο της Γενεύης (1924). Το συνέταξαν ο Έλληνας εθνολόγος-γλωσσολόγος Γεώργιος Σαγιαξής (που σπούδασε γλωσσολογία στην Γερμανία με υποτροφία του Υπουργείου Εξωτερικών) και οι Έλληνες φιλόλογοι Ιωσήφ Λαζάρου και Ι. Παπαζαχαρίου. Το παρουσίασε περήφανα στην Κοινωνία των Εθνών ο Έλληνας Επιτετραμμένος Βασίλειος Δερδάμης, στις 10-11-1925, λέγοντας πως «η Μακεδονική γλώσσα είναι διαφορετική από την Βουλγαρική και γι αυτό φτιάχτηκε αυτό το αλφαβητάρι της». Αυτή ήταν η επίσημη θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης – και ο λόγος που το βιβλίο δεν τυπώθηκε με κυριλλικούς αλλά με λατινικούς χαρακτήρες (για να ξεχωρίζει από τα βουλγάρικα).

Μία στιγμή κρατάει μόνο μία στιγμή. Το αλφαβητάριο με το όνομα ABECEDAR αποσύρθηκε πριν καν διανεμηθεί στα σχολεία. Κι από κει και πέρα το Ελληνικό κράτος κάθισε επάνω στο φοβικό του ΟΧΙ και ΔΕΝ. Η επίσημη εκδοχή είναι τώρα ότι η «Μακεδονική» γλώσσα είναι δημιούργημα του Τίτο. (Μόνο που το 1925 δεν υπήρχε Τίτο). Για δεκαετίες η γλώσσα ήταν υπό διωγμόν – όποιος την χρησιμοποιούσε ανοιχτά, είχε να κάνει με τον χωροφύλακα. Επίσης – τι ειρωνεία! – όποιος δήλωνε πως ήταν «Μακεδόνας».
(Αργότερα, όταν ξέσπασε το «Μακεδονικό» στην δεκαετία του 90 – όλοι δήλωναν Μακεδόνες....)

Και για να είναι 100% σίγουρο, το κράτος μας έγινε το μόνο που σε όλες τις μεταπολεμικές απογραφές πληθυσμού εξαφάνισε τις ερωτήσεις για θρησκεία και γλώσσα…

Δεν κινδυνεύαμε ποτέ από τις μειονότητές μας. Ήμασταν μία χώρα με 96% ενιαίο πληθυσμό (πριν να έρθουν οι μετανάστες) από τις πιο συμπαγείς στην Ευρώπη. Γιατί άραγε μας κατείχε τέτοια ανασφάλεια;
(Μετά ψέγουμε την Τουρκία που δεν αναγνωρίζει τους Κούρδους ως μειονότητα. Ωστόσο ακόμα και αυτή δέχθηκε πρόσφατα να υπάρχουν εκπομπές στην Κουρδική γλώσσα – ας όψεται η Ε. Ε.).

Τελικά όμως μερικά αντίτυπα του ABECEDAR επέζησαν – ένα από αυτά στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Και με την φροντίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL) ανατυπώθηκε και κυκλοφορεί. Σήμερα, στις 19:00, παρουσιάζεται στην Αθήνα, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20.

Εύχομαι αυτό το βιβλίο να λειτουργήσει ως αφύπνιση.

Δεν είναι δυνατόν να κρυβόμαστε αιώνια πίσω από το δάχτυλό μας. Ούτε να φοβόμαστε τον ίσκιο μας. Πρέπει να αποδεχθούμε τις πραγματικότητες που μας περιστοιχίζουν. Ναι, υπήρχε και υπάρχει μία (κατ’ αρχήν γλωσσική και μετά όπως αυτοπροσδιορίζεται) μειονότητα στην Βόρεια Ελλάδα. Όπως εξίσου φυσιολογικά υπάρχει μια Ελληνική μειονότητα στην Νότια Αλβανία.

Δεν μπορούμε να αξιώνουμε τον σεβασμό των δικών μας μειονοτήτων όταν δεν σεβόμαστε εκείνες των άλλων. Ούτε να θεωρούμαστε ένα πολιτισμένο, δημοκρατικό κράτος όταν δεν αναγνωρίζουμε σε όλους τους πολίτες μας, όλα τα δικαιώματα.
Επάνω το εξώφυλλο στης νέας έκδοσης, στη μέση εσωτερική σελίδα και κάτω το εξώφυλλο από την πρώτη έκδοση.

= = = =

 

Εντελώς τυχαία την ίδια ημερομηνία σαν σήμερα πέρυσι στις 15 Νοεμβρίου 2009, μια ηλιόλουστη ημέρα, έγιναν τα εγκαίνια των γραφείων του πολιτικού κόμματος των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα Ουράνιο Τόξο στην Έδεσσα/Voden.

Μακεδονική μουσική βραδιά στο κινηματοθέατρο της Α' Φοιτητικής Εστίας Θεσσαλονίκης.

 

 

Μακεδονική μουσική βραδιά στο κινηματοθέατρο της Α' Φοιτητικής Εστίας Θεσσαλονίκης.

Διοργάνωση: Χορευτική Ομάδα Φοιτητικών Εστιών Θεσσαλονίκης, με την ορχήστρα "Χρυσοδάκτυλοι”.

Macedonian music night in the 1st Residence Hall of the Aristotle Univercity of Thessaloniki, by the dance group of the dormitories, with the band "Hrisodaktyloi" (="Goldfingers")

= = = =

Αναδημοσίευση από http://www.youtube.com/watch?v=CHuI2wEoYrw

Τελικά ο «Ιός» δεν έκλεισε τα είκοσι ένα του χρόνια.

 

Τελικά ο «Ιός» δεν έκλεισε τα είκοσι ένα του χρόνια.

Η στήλη που ξεκίνησε ως τετρασέλιδο ένθετο στην «Κ.Ε.», τον Μάιο του 1990, έφτασε στο τέλος της.

Επί δύο δεκαετίες ως συντάκτες του «Ιού» εργαστήκαμε στο καθημερινό και στο κυριακάτικο φύλλο κάτω από συνθήκες πρωτόγνωρες στον ελληνικό Τύπο.

Συναντήσαμε απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των θεμάτων και τη διεξαγωγή των ερευνών μας, ενώ δεν μας έλειψε ποτέ η στήριξη της εφημερίδας ακόμα και στα πιο δύσκολα θέματα.

Τα κείμενα, η σελιδοποίηση, η επιλογή των τίτλων και των φωτογραφιών υπήρξαν πάντοτε αποκλειστικά δική μας αρμοδιότητα. Εγινε σεβαστή και η ιδιότυπη λειτουργία μας ως ενιαίας και αυτόνομης ερευνητικής ομάδας χωρίς εσωτερική ιεραρχία, κάτι που δεν έχει επίσης προηγούμενο σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης.

Ο νέος σχεδιασμός της εφημερίδας δυστυχώς δεν χωράει τον «Ιό». Γνωρίζουμε ότι θα χαρούν οι άσπονδοι φίλοι μας και θα λυπηθούν οι πολλοί σταθεροί μας αναγνώστες. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι ότι οι εκατοντάδες έρευνες του «Ιού» βρίσκονται ήδη αναρτημένες στον ιστότοπό μας, έτσι ώστε να μπορεί καθένας να κρίνει αν άξιζε ή όχι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια.

Οι μέχρι χτες «φορείς του Ιού» και από σήμερα απλώς συντάκτες της «Ε»

 

Τάσος Κωστόπουλος

Δημήτρης Τρίμης

Αντα Ψαρρά

Δημήτρης Ψαρράς

 

====

αναδημοσιευση από http://www.iospress.gr/

Ο ιμιτασιόν Χριστόδουλος και η Εφαρμοσμένη Θεολογία

Του Μανώλη Βασιλάκη [1] – «The Athens Review of Books (12o τεύχος)»

 

«Όσο ζω εγώ, η Εκκλησία
δεν θα σου επιτρέψει να δεις
τη δημαρχία»
(Περικοπή Άνθιμου προς Γ. Μπουτάρη,
28 Οκτωβρίου 2010)

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος (Διονύσιος Ρούσσας) προφανώς διακονεί την εφαρμοσμένη Θεολογία, ήγουν εκείνη που τηρεί τον ιερό κανόνα να μοιράζει ψηφοδέλτια στο ποίμνιο ώστε να ψηφίζουν τους εκλεκτούς της Δεξιάς ή, καλύτερα, της Ακροδεξιάς του Κυρίου τους.

Κατά τον φετινό λοιπόν εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ο ιμιτασιόν Χριστόδουλος επιτέθηκε εναντίον του υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Είναι γνωστοί οι «εθνικοί» αγώνες του Παναγριωτάτου Θεσσαλονίκης και Πάσης Μακεδονίας, μαζί με τους… αλύτρωτους Έλληνες, που συνεχίζουν τον εμπρηστικό ρόλο της Εκκλησίας στον νεο-Μακεδονικό (εκ του ασφαλούς) αγώνα, πανάξιος διάδοχος του Παντελεήμονα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων της δεκαετίας του ’90.

Από την παραπάνω περικοπή φαίνεται πως ο άγιος Θεσσαλονίκης ομιλεί εξ ονόματος ολόκληρης της Εκκλησίας. Το ζήτημα εδώ είναι βέβαια τι κάνουν οι προϊστάμενοί του.

Είναι γνωστά διάφορα επεισόδια, όπως εκείνο στα εγκαίνια της ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του 2005, ενώπιον του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, γνωστού για τις «πνευματικές» και παντοίες βατοπεδινές σχέσεις της κυβέρνησής του με λογής ρασοφόρους.

Κατά το περιστατικό εκείνο ο Άνθιμος δεν κατέβαινε από το βήμα μιλώντας σχεδόν μια ώρα, κάνοντας υποδείξεις για μια ορθόδοξη εθνική πολιτική, προχωρώντας συνάμα και σε απειλές κατά του φερώνυμου γειτονικού κράτους: «Όπου υπάρχει όνομα Μακεδονία, εκεί είναι και Ελλάς και όπου υπάρχει Ελλάδα εκεί είναι και Μακεδονία. Μπροστά σε τέτοια θέματα εθνικής υπάρξεως και σωτηρίας της πατρίδος ισχύει ο λακωνικός λόγος των Σπαρτιατών για όλους μας: Ή ταν ή επί τας!».

Τότε ο Παναγριώτατος δεν παρέλειψε να καταφερθεί και εναντίον των «μιασμάτων» τα οποία τόλμησαν να αντιδράσουν στην μαζική τότε εθνικιστική παράνοια: «Όμως μη λησμονείτε, και έχουμε δείγματα, ότι υπάρχουν “σταγονίδια” (σ.σ. «στο σπίτι του κρεμασμένου…») που είναι εντός των συνόρων της ελληνικής πατρίδας και όσο και αν είναι λίγα, είναι ενοχλητικά και επικίνδυνα. Σε αυτούς όλους εμείς λέμε εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και ας πάνε να μάθουν τι σημαίνει: Εκάς οι βέβηλοι!» [2] (Αμφιβάλλουμε αν ο άγιος υποψιάζεται την παγανιστική προέλευση της φράσης).

Τις απειλές κατά του γειτονικού κράτους τις επαναλαμβάνει συχνά: «…για μια Ελλάδα ελεύθερη, αξιοπρεπή και μια Μακεδονία πάντα ελληνική, ει δυνατόν και με τα κομμάτια που της λείπουν – να τα πάρουμε πίσω» (Νοέμβριος 2007, μιλώντας σε εκδήλωση του «Δικτύου 21»).

Ή όπως τις πρωτοβουλίες με τους λοιπούς «Μακεδονομάχους» (Παπαθεμελή, Ζουράρι και άλλες ελληνορθόδοξες εθνικόφρονες δυνάμεις), τον Μάρτιο του 2008, ενώπιον εθνικιστών που παραληρούσαν: «Δώστε μας όπλα να πάρουμε τα Σκόπια!». Τότε ο Άνθιμος κραύγαζε: «Δεν χαρίζουμε σε κανέναν το ένδοξο όνομα της Μακεδονίας. Όπου Μακεδονία ίσον Ελλάδα και όπου Ελλάδα ίσον Μακεδονία (…) Διαδηλώστε αδέλφια! Σε γη και θάλασσα (σ.σ. όπως λέμε «του κατά γην, [αέρα] και θάλασσα φιλοχρίστου ημών στρατού»), σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα! Διαδηλώστε!». Και βέβαια, όπως κάθε ντίβα που θέλει το χειροκρότημά της, να σταματάει παροτρύνοντας: «Τώρα χειροκροτάτε»!

Δεν πάει πολύς καιρός που πάλι ασχημονούσε: «Εγώ προτιμώ να είμαι εθνικιστής (σ.σ.: καλά που μας το διευκρίνισε!) με τα γνωρίσματα τα οποία εξέθεσα, εσείς δε μερικοί στην Αθήνα, εάν δεν πιστεύετε στην αγάπη για την πατρίδα, εάν δεν θέλετε μια Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, ισχυρή και ακέραιη (…), τότε εάν θέλετε μείνετε στον χώρο της προδοσίας…» (Φεβρουάριος 2010). [Στα σύνορα της προδοσίας – Τζαίημς Πάρις].

Όλα αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά, αλλά ένα φρεσκάρισμα ποτέ δεν βλάπτει. Άλλωστε repetitio est mater studiorum. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το φιλοχουντικό παρελθόν του Ανθίμου.

Στον Άνθιμο, όπως και στον Χριστόδουλο, η χουντική Ιερά Σύνοδος ανέθεσε από το 1968 σημαντικές θέσεις (Γραμματέας Τύπου, ευθύνη των εκδόσεων και του Τυπογραφείου της Αποστολικής Διακονίας, διεύθυνση συντάξεως της Φωνής Κυρίου, διεύθυνση του Φοιτητικού Θεολογικού Οικοτροφείου), θέσεις τις οποίες διατήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Το σκληρό καθεστώς Ιωαννίδη τον έκανε μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως δέκα (10) ημέρες πριν από την πτώση της χούντας, την ίδια ημέρα που έκαναν και τον ομογάλακτό του Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη μητροπολίτη Δημητριάδος [3].

Παραθέτουμε δυο φωτογραφικά ντοκουμέντα με την ηγεσία της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», όπου σε πρώτο πλάνο εικονίζεται ο τότε υπηρέτης και νυν εκ των ηγετών του κακόφημου Ελληνοχριστιανισμού Άνθιμος (και σε δεύτερο πλάνο ο Χριστόδουλος). Η ιστορία μάλιστα της ανεύρεσης της πρώτης φωτογραφίας είναι συναρπαστική, καθώς κάποιοι προσπάθησαν πολύ, αλλά μάταια, να εξαφανίσουν τα ίχνη του χουντικού παρελθόντος τους. Την περιέγραψα στο κεφάλαιο «Αμετανόητος φιλοχουντικός»[4] του βιβλίου Η Μάστιγα του Θεού, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούσε η εν λόγω φωτογραφία. . .

Διακρίνονται από αριστερά, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο Στυλιανός Παττακός και σε πρώτο πλάνο ο Άνθιμος και πίσω δεξιά του ο Χριστόδουλος. (ΑΡΧΕΙΟ Κ. ΜΕΓΑΛΟΚΟΝΟΜΟΥ)

….

1 Αισθάνεται κανείς άβολα να παραπέμπει σε βιβλίο δικό του, αλλά δυστυχώς στην «Ελλάδα Ελλήνων Ορθοδόξων» είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία γι’ αυτή τη Μαύρη Ελλάδα και τη μάστιγα της Ελληνορθοδοξίας.
2 Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, Γνώσεις, Αθήνα 2006, σ. 534.
3 Ό.π., σ. 62.
4 Ό.π., σσ. 63-76.

======

- Αναδημοσίευση κειμένου του Μανώλη Βασιλάκη από το http://roides.wordpress.com/2010/11/05/5nov10b/ συμπληρωμένο με πολλά λινκ στο youtube.

- Η δεύτερη φωτογραφία.

Μια "οικογενειακή φωτογραφία"
Σε πρώτο πλάνο, από αριστερά:
Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και επί της υποδοχής ο Άνθιμος, ο νυν Παναγριώτατος Θεσσαλονίκης.
Πίσω τους: ο "μελετηρός" Χριστόδουλος και ο Στυλ. Παττακός.
[Η φωτογραφία από το βιβλίο Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, σελίδα 68].

-  Το εξώφυλλο του βιβλίου “Η Μάστιγα του Θεού” το οποίο αξίζει να διαβάσετε.

Κυκλοφορεί το έβδομο φύλλο της Νόβα Ζόρα Νοέμβριος 2010.

 

Κυκλοφορεί το έβδομο φύλλο της Νόβα Ζόρα Νοέμβριος 2010.

Released the seventh edition of Nova Zora November 2010.

Објави седмата издание на Нова Зора Ноември 2010 година.

http://www.novazora.gr