Ο Φασίστας, οι “Μαύροι Πάνθηρες” και η “ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ”

 

Πριν λίγες μέρες έτυχε να ακούσουμε από κοντά την ομιλία ενός -κατά τεκμήριο μορφωμένου και πολιτισμένου- άνθρωπου της Θεσσαλονίκης σχετικά με εμάς τους Μακεδόνες.

Όμως, όταν άρχισε να μιλάει κι όσο τον ακούγαμε, απορούσαμε.

Κατά τη γνώμη του, εμείς οι Μακεδόνες, δεν πρέπει να έχουμε μνήμες. Να ξεχάσουμε τα ρετσινόλαδα, τις απαγορεύσεις της μακεδόνικης γλώσσας, την απαγόρευση του επαναπατρισμού των Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων κι όλα όσα υπέστησαν οι πρόγονοί μας. Άλλωστε αυτά, είπε ο κατά τεκμήριο μορφωμένος και πολιτισμένος, δεν έγιναν μόνο σε βάρος των “Ντόπιων” αλλά τα υπέστησαν κι άλλοι λαοί. Τόσο απλά πρέπει να τα ξεχάσουμε!

Θέλει, λέει, να λεγόμαστε σκέτο “Ντόπιοι” κι όχι Μακεδόνες. Με καλοκάγαθο χαμογελαστό νουθετικό ύφος (αλλά το βλέμμα του ήταν βλοσυρό) πρόσθεσε: να μην ζητούμε ανθρώπινα δικαιώματα διότι αυτά είναι “κακό φρούτο” εισαγόμενο από την “κακιά Αμερική”.

Καθώς τον ακούγαμε να συνεχίζει να μιλάει μας θύμισε το παρακάτω κείμενο στο οποίο ο Νίκος Δήμου περιγράφει πολύ εύστοχα τον τύπο του Φασίστα που δεν τον καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή.

Όσο για το χαρακτηρισμό “Μαύροι Πάνθηρες” που απέδωσε -ο κατά τεκμήριο μορφωμένος και πολιτισμένος- σε όλους όσους γράφουμε στο ιστολόγιο ABECEDAR τον ρωτάμε με γέλιο: Ποιος παίζει το ρόλο της “ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ”;

“Црни Пантери” 

  = = =

 

  Ο Φασίστας

Η πρώτη εντύπωση είναι ανώδυνη, σχεδόν καθησυχαστική. Ένα στρογγυλό παιδικό πρόσωπο (από αυτά που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν baby-face) με άκακο ύφος και ροδαλό χρώμα. Ύφος καλομαθημένου και αθώου βουτυρομπεμπέ. Τίποτα δεν προειδοποιεί για τον κίνδυνο.

Όμως, όταν αρχίσει να μιλάει, καταλαβαίνεις κάτι παράξενο. Καταλαβαίνεις ότι δεν σκέπτεται. Οι φράσεις του έρχονται έτοιμες από κάποιο κέντρο και εκφέρονται αυτοματοποιημένα. Ό,τι πει είναι προκατασκευασμένο, προμαγειρευμένο. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, διότι δεν υφίσταται ο μηχανισμός που θα μπορούσε να τροποποιήσει μία σκέψη.

Την ώρα που μιλάει τα μάτια είναι κενά. Το ύφος παραμένει ίδιο, πρόσχαρο και προσηνές, είτε λέει ευχάριστα πράγματα είτε τρομερά. Για την ακρίβεια λέει τα πιο τρομερά πράγματα με απόλυτα φιλικό τρόπο. Σε σημείο μερικές φορές να μην καταλαβαίνεις πόσο τρομερά είναι.

Όσο τον άκουγα, πάγωνα. Ήμουν ανίκανος να τον αντιμετωπίσω. Τι νόημα έχουν τα επιχειρήματα για κάποιον που δεν στοχάζεται; Έλυσα όμως ένα ερώτημα που με βασάνιζε μία ζωή. Ήταν αδύνατο να καταλάβω πώς έγιναν τα Άουσβιτς και τα Μπούχενβαλντ. Πώς ήταν δυνατόν άνθρωποι - κατά τεκμήριο μάλιστα μορφωμένοι και πολιτισμένοι - να οργανώσουν τέτοιες απανθρωπίες.

Ακούγοντάς τον να μιλάει χωρίς να σκέπτεται, ακούγοντας αυτά που έλεγε - ιδίως με τον τρόπο που τα έλεγε - κατάλαβα. Ήταν αυτονόητο ότι ένας τέτοιος τρόπος ύπαρξης θα οδηγούσε αναγκαστικά σε Άουσβιτς. Με το χαμόγελο. Με την παιδική απορία στα μάτια: "Μα γιατί; Αφού αφορά μόνο τους Εβραίους και τους Γύφτους. Εσάς δεν σας αγγίζει. Σωτήρια και επιβεβλημένη ενέργεια".

Για την Πατρίδα. Για το Γένος. Για το Έθνος. Για το καλό όλων μας.

Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι δε τέτοια η τερατωδία της ύπαρξής τους, που κανείς δεν υποψιάζεται πόσο μαύρο είναι το Μαύρο που κλείνουν μέσα τους. Εκλέγονται βουλευτές, αποκτούν τηλεοπτικές εκπομπές. Με βάση την δημοκρατική φενάκη ("ίσο χρόνο για τον Χίτλερ και τους Εβραίους") τους δίνεται παντού ο λόγος.

Το Απόλυτο Κακό είναι το ανεπίγνωτο. Ο θεός να μας φυλάει από το καλοκάγαθο παιδικό τους χαμόγελο...