Αμπελειές Γιαννιτσών-Krusare 23/2/2013 (VIDEO)

 

http://aegeanmacedonianculture.blogspot.gr/2013/02/krusare-2322013-video.html

Η οργή του Τράιτσε. Μάρτης 1905

 

 

Βαθιά θρησκευόμενος ο Τράιτσε, ποτέ δεν έχασε τη θεία λειτουργία. Δεκαέξι χρονώ παιδί, μεγάλωσε με τη μάνα του να σταυροκοπιέται μπρος στην Μπογκορόιτσα [μτφρ: Παναγία] και το κακό συναπάντημα των Αγίων.

Τι τα θες - τι τα γυρεύεις, Κυριακή σήμερα και να τον, μες στην εκκλησιά να λάβει την ευλογία και να προσκυνήσει! Και λαχτάραγε και το αντίδωρο! Αχ, αυτό το αντίδωρο! Έπιασε το λοιπόν το αγαπημένο του στασίδι, με σκοπό να λάβει μέρος των ιερών και αχράντων μυστηρίων.  

Εκεί που ήταν έτοιμος να ακούσει το «Οτ π’ρβου μπέσι ρέτζτα, ι ρέτζτα μπέσι σουσ Μπόγκα», άκουσε σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα, τον παπά να λέει: «Εν αρχή ήν ο λόγος και ο λόγος μετά του Θεού» και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα!

Θύμωσε, αγρίεψε, άστραψε και βρόντηξε! Να βράγκοτ [μτφρ: στον διάολο] και το αντίδωρο, ψέλλισε και εξαφανίστηκε. Το ΄βαλε στα πόδια, καρσί [μτφρ: ίσια]  για τη μάνα του!

- Μίλα μάικο, να κόι ιαζίκ πέα πόπουτ, ι νε ράζμπιραμ; [μτφρ: Αγαπημένη μάνα, σε ποιά γλώσσα ψάλει ο παπάς, και δεν καταλαβαίνω;]

- Νε ζναμ, όντι σε να σφάτοτ Ντίνκο, κε τι κάζζα! Ον ραμπότα, βο Βόντιν! [μτφρ: Δεν ξέρω, πήγαινε στον συμπέθερο Ντίνκο, θα σου πει! Αυτός δουλεύει στην Έδεσσα!]

Αλαφιασμένος ο Τράιτσε, τρέχει στην άλλη άκρη του χωριού και βρίσκει το σφάτε Ντίνκο κάτω από μια ξεραμένη σλίβα [μτφρ: κορομπουλιά], να απολαμβάνει τον καφέ του, παρέα με τον τζιφτάνη του χωριού και το μπιστικό του Σελήμ μπέη!

- Σφάτε Ντίνκο, γιατί ο παπάς μιλάει σε μια άλλη γλώσσα, ξένη; Γιατί δε μιλάει στα δικά μας; Ίμα ζαμποραβένο Μακεντόντσκιτε; [μτφρ: έχει ξεχάσει τα Μακεδονικά;] Την προηγούμενη Κυριακή, μας τα είπε όμορφα κι όλοι του φιλήσαμε τη ράκα! [μτφρ:χέρι]

- Α βρε μίλο σιν, μίλο Τράιτσε, τσσούι: [μτφρ: Α βρε αγαπημένε γιέ, αγαπημένε Τράιτσε, άκου:] Μέχρι πριν τρεις μέρες, εμείς ήμασταν με την νάσσια [μτφρ: δική μας] εκκλησία. Μετά όμως ο γκολέμ ποπ οτ Βόντιν, ποπ Στέφανος, [μτφρ: ο μεγάλος παπάς από Έδεσσα, παπά Στέφανος] έκαμε κάτι και τώρα, από Μακεδόνες που ήμασταν, τώρα γίναμε Έλληνι!

- Τι έκανε, σφάτε, ο μεγάλος παπάς Στέφανος και δεν το ξέρουμε;

- Να! διάβασε την προχθεσινή γκαζέτα, “Εκκλησιαστική Αλήθεια’’, δες τι λέει.

Διαβάζει, στεντόρεια τη φωνή, ο σφάτο Ντίνκο:

«Εκθέτω ότι, συνεπεία καταλλήλων ενεργειών μου, εν τω χωρίω Άγιοι Απόστολοι, 30 χριστιανικαί οικογένειαι, δήλωσαν ότι μεταμελούμενοι επανέρχονται εις τα πάτρια. Προς ικανοποίησιν της απαιτήσεως, των εν λόγω οικογενειών, απέστειλα κατάλληλον ιερέα, προς επιτέλεσιν αυτόθι των ιερών καθηκόντων, αντικαταστήσαντα τον τέως βουλγαρόφρονα εγχώριον ιερέα, εμμένοντα εν τω σxήσματι και μη έτι μεταμεληθέντα.»

- Μα σφάτε, δεν έχουμε καινούργιο ιερέα!

- Θα έχουμε, από αύριο…  κατάφερε και εξεστόμισε, βουρκωμένος όντας, ο γηραιός ανήρ, μη μπορώντας να κρύψει τη τσαρνίλα [μτφρ: μαυρίλα] της ψυχής του και ντβε σόλντζι, μου καπναάε! [μτφρ: δύο δάκρυα, του ‘στάξαν!].

- Ντα όντιντε να σα ουντάβιντε! [μτφρ: να πάτε να πνιγείτε!] Ιας οτ σέγκα νε ίμαμ Μπογκ! [μτφρ: Εγώ από τώρα δεν έχω Θεό!] Και γώ και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου! Είπε ο Τράιτσε!

Έκτοτε, το μόνο που γνωρίζω για τον Τράιτσε, είναι πως γέννησε τον πατέρα μου.

Υ.Γ.1:
Λάμπρος Κορομηλάς , 17/01/1905 αρ.εμπισ.πρωτ.35 ΑΥΕ: «…7500 λίρες θα ήταν προτιμότερον να διατίθετο προς αγοράν τσιφλικίου ιδία των Αγίων Αποστόλων, της Αρχαίας Πέλλας της πατρίδος του Αλεξάνδρου, όπου επιβάλλεται ημίν να εκδιώξωμεν τους βουλγαροφώνους χωρικούς ιν’ αντικαταστήσωμεν αυτούς δι’ Ελληνοφώνων Στενημαχιτών ή και Μακεδόνων, αλλ’ επιβάλλεται ημίν να το έχωμεν ως ορμητήριον της εν Καρατζιόβα ενεργείας μας»
Υ.Γ.2: Το χωριό αποτελούνταν από 80 οικογένειες, οι υπόλοιπες γύρισαν στο πατριαρχείο τον Αύγουστο του 1905 και αυτός ήταν ο λόγος που ένα χρόνο αργότερα ο βοεβόδας, Apostol Petkov Terziev, απ’ την οργή του, έκαψε το χωριό!

Картиѕијнџа Тр'н

ΤΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ

ДОМОВИТЕ НА КРАЛИЦАТА ФРЕДЕРИКИ ΤΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Βασίλισσα Φρειδερίκη. Οικοτροφεία. Τα παιδιά του ,,σωλήνα,,. Στρατόπεδα συγκέντρωσης ανηλίκων που ιδρύθηκαν κατά την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου  (1946-49). ,,Διάσωση,, Μακεδονόπουλων από πλευράς ΚΚΕ και μεταφορά τους σε πρώην ανατολικές χώρες, ,,διάσωση,, Μακεδονόπουλων και Ελληνόπουλων στις ,,παιδόπολεις,, της Φρειδερίκης και πλύση εγκεφάλου τους.

Η Φρειδερίκη, γερμανικής καταγωγής, στον ελληνικό θρόνο κατέφτασε τον Απρίλιο του 1947, όταν ο βασιλιάς Παύλος διαδέχτηκε τον αδερφό του Γεώργιο II. Σε εκείνες τις ταραγμένες εποχές για τη χώρα, η βασίλισσα αισθανόταν τον εαυτό της ως „μητέρα του ελληνικού έθνους“, η οποία κατείχε ηγετική θέση στον αγώνα εναντίον του κομουνισμού και στην προβολή του ελληνικού εθνικισμού. Οι πρώτες ,,Παιδόπολεις,, άνοιξαν με σκοπό να βοηθήσουν τον πληθυσμό που είχε πληγεί από τις πολεμικές συγκρούσεις, αλλά σύντομα εξελίχθηκαν σε όργανα εθνικιστικής κατήχησης, τόπος ,,πλύσης εγκεφάλου,, των νέων, κυρίως των Μακεδόνων. Τα πρώτα οικοτροφεία άνοιξαν το δεύτερο μισό του 1947 και ως το τέλος του εμφυλίου ο αριθμός τους έφτασε στα 54, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Είχε ιδρυθεί ειδικό  „Ίδρυμα της Βασίλισσας“ του οποίου σκοπός ήταν να καλύπτει οικονομικά το όλο σχέδιο.

Κατά τα εγκαίνια της πρώτης ,,Παιδόπολης,,, η Φρειδερίκη στον επίσημο λόγο της είχε δηλώσει ότι „αυτή είναι ο πρώτος καρπός της ενότητας του ελληνικού λαού,, και ότι τα παιδιά που ζουν εκεί δεν είναι ορφανά, αλλά ,,παιδιά όλων των Ελλήνων,,. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική. Στα οικοτροφεία δεν υπήρχαν μόνο ορφανά, αλλά και παιδιά βίαια αρπαγμένα από τους γονείς τους, ιδιαίτερα από μακεδόνικες οικογένειες, ή παιδιά των οποίων οι γονείς βρίσκονταν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, με σκοπό αυτά να μη ,,μολυνθούν,, από τη μακεδονικότητα ή όπως επίσημα λεγόταν, από την κομουνιστική ιδεολογία. ,,Να μη μολυνθούν από αρρώστιες ή από αντιεθνικές ιδέες,, είχε δηλώσει εκπρόσωπος Υπουργείου. Οι δραστηριότητες της βασίλισσας στην κατεύθυνση της ,,φροντίδας,, των παιδιών, δραστικά εντατικοποιήθηκαν από την άνοιξη του 1948, μετά την απόφαση του ΚΚΕ να στείλει τα παιδιά από τις περιοχές που έλεγχε σε κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Στις 6 Μαρτίου, μόνο τρεις ημέρες από την απόφαση του ΚΚΕ, η ελληνική κυβέρνηση έλαβε παρόμοια πρωτοβουλία. Περίπου 14 χιλιάδες παιδιά μεταφέρθηκαν από περιοχές του Δ.Στρατού, κυρίως μακεδόνικα χωριά, σε περιοχές που έλεγχε η κυβέρνηση.

Επίσημα οι ,,Παιδόπολεις,, υπήρχαν ως το 1950, όταν πλέον ο εμφύλιος πόλεμος είχε τελειώσει. Από τα 18.000 παιδιά που είχαν μεταφερθεί σ΄αυτές, επέστρεψαν στα σπίτια τους περίπου 16.000. Τα υπόλοιπα δύο χιλιάδες συνέχισαν να ζουν στα οικοτροφεία, κυρίως επειδή οι γονείς τους είχαν σκοτωθεί ή ήταν άγνωστο που βρίσκονταν ή ήταν φυλακισμένοι, εξόριστοι, καταδικασμένοι σε θάνατο ως κομουνιστές. Επίσης, στις ,,Παιδόπολεις,, την μεταπολεμική περίοδο είχαν εγκατασταθεί εθελοντικά ή με εξαναγκασμό, παιδιά που είχαν μόλις επιστρέψει στην Ελλάδα από τις ανατολικές χώρες. Έτσι για παράδειγμα, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Λόρινγκ Ντάνφορντ και Ρίκι βαν Μπουσχότεν, στο βιβλίο τους „Τα παιδιά του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα“ παρουσιάζουν παράδειγμα μιας κοπέλας, η οποία επέστρεψε στο χωριό της, στην περιοχή του Λέριν (Φλώρινας), αλλά αρνήθηκε να πάει στα οικοτροφεία της Φρειδερίκης για να μη χάσει τη μητρική της γλώσσα, τη μακεδόνικη.

Η ιδεολογία των Παιδοπόλεων ήταν εθνικιστική. Στα οικοτροφεία τα παιδιά διδάσκονταν να είναι πιστοί πολίτες του ελληνικού κράτους και έθνους, ότι η Ελλάδα είναι εθνικά η πιο ομοιογενής χώρα της Ευρώπης. Η μεγαλύτερη βάση του ελληνικού έθνους ήταν η ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα και έτσι ο κομουνισμός του αθεϊσμού, αλλά και ο μακεδονόφωνος πληθυσμός, ο οποίος αποτελούσε το ,,μαύρο αγκάθι,, στην ,,καθαρότητα,, του έθνους, ανακηρύχθηκαν ως οι κύριες απειλές της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους.

Ο κύριος σκοπός των Παιδοπόλεων ήταν να ξεριζώσουν τη „βαρβαρική διάλεκτο“ από τα παιδιά των οποίων η μητρική γλώσσα δεν ήταν η ελληνική. Ο Ντάνφορντ και η Μπουσχότεν, δίνουν στο βιβλίο τους το παράδειγμα του Μακεδόνα Τζον Τόλιος, με καταγωγή από τα χωριά του Λέριν (Φλώρινας), ο οποίος σήμερα ζει στο Τορόντο του Καναδά. Ο Τόλιος, μικρό παιδί ακόμη, μεταφέρθηκε σε οικοτροφείο του Σόλουν (Θεσσαλονίκης), μη γνωρίζοντας καθόλου την ελληνική γλώσσα. „Εκεί στα παιδιά απαγορευόταν να μιλούν μακεδόνικα. Γρήγορα έμαθα ελληνικά. Μετά από εφτά χρόνια στο οικοτροφείο, ξέχασα σχεδόν τη δική μου γλώσσα. Στον Καναδά κατάλαβα ποιός ήταν ο σκοπός αυτών των σχολείων. Να μας εξελληνίσουν“.

Για να εξηγήσουμε σαφέστερα την όλη διαδικασία, παρουσιάζουμε την συνέντευξη που υπάρχει στο βιβλίο που προαναφέρθηκε, με τηον Τράιαν Δημητρίου, Μακεδόνα που σήμερα ζει στο Τορόντο. Ο Δημητρίου γεννήθηκε το 1934 στο χωριό Λέσκοβετς, Λέριν (Λεπτοκαρυές Φλώρινας). Με την έναρξη του Εμφυλίου πολέμου, μετακόμισε στο κοντινό χωριό Πεσόσσνιτσα (Αμμοχώρι) όπου ζούσε η αδερφή του, επειδή το Λέσκοβετς βρισκόταν σε ουδέτερη ζώνη, δηλαδή μέσα στη γραμμή του πυρός. Την ημέρα που οι κυβερνητικές δυνάμεις μπήκαν στο Λέσκοβετς για να μαζέψουν τα μακεδονόπουλα, ο Τράιαν βρισκόταν επίσκεψη στους γονείς του. „Ήμουν σπίτι όταν ήρθαν να με πάρουν. Μιλούσαν στους γονείς μου: ’Απομακρύνουμε τα παιδιά. Για το καλό τους. Θα πάνε στο σχολείο, θα βρίσκονται σε σίγουρο μέρος’. Στην ουσία όμως μας πήραν με τη βία. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να κατανοήσουν. Αρνήθηκαν και οι δύο… Οι ένοπλοι στρατιώτες τους χτύπησαν…Καημένη μητέρα μου! Δεν  αντισταθήκαμε. Θα μας σκότωναν. Μας φόρτωσαν σε φορτηγό και μας πήγαν στο Λέριν (Φλώρινα).

Ο Τράιαν από την Αθήνα, με ομάδα παιδιών, μεταφέρθηκε στο νησί Λέρος, όπου και έμεινε μερικά χρόνια. Για τη ζωή στην Παιδούπολη δήλωσε: „Προσπαθούσαν να μας θηλάξουν με πατριωτισμό. Μας κρατούσαν χωριστά σε ειδικό χώρο όπου δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα εκτός από επικοινωνία στα ελληνικά. Δε μπορούσαμε να μιλάμε στα μακεδόνικα. Βέβαια, τότε δεν το αποκαλούσαν μακεδόνικη γλώσσα, αλλά βουλγάρικα και τους Μακεδόνες ’βρωμιάρηδες Βούλγαρους’“.

Από την παραπέρα αφήγηση του Δημητρίου φαίνεται η προσπάθεια του ελληνικού εθνικισμού να υποτιμάει την καταγωγή του και να του εμφυτέυει ελληνικά εθνικά αισθήματα και κουλτούρα, με τα οποία θα έπρεπε να περηφανεύεται. Όταν θα επέστρεφε στο χωριό του θα έπρεπε να είναι φορέας ,,υψηλής,, κουλτούρας και να επιδράσει στους δικούς του για να αποδεχτούν και αυτή την κουλτούρα αυτή.

Ο Τράιαν επέστρεψε στο χωριό του το φθινόπωρο του 1949. „Κατέβηκα στον σταθμό της Πεσόσσνιτσα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μητέρας μου. Οι άνθρωποι μας έβλεπαν και ρωτούσαν τί συμβαίνει. ’Δες με’, είπα. ’Δεν κατάφεραν να με λιώσουν’.

http://novazora.gr/arhivi/7254

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΣ ΗΧΟΣ–LIVE 2013

 

Ενα τέτοιο!  – Edno takfo!

Νέα διαδικτυακή διεύθυνση του WEB ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση

 

Tο WEB ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση άλλαξε διαδικτυακή διεύθυνση.

Το αγαπημένο σας web ραδιόφωνο μπορείτε να το ακούτε, από τους ίδιους παραγωγούς, με εμπλουτισμένο πρόγραμμα στο νέο link:

http://macedonianculture.caster.fm/

Η νέα πλατφόρμα του caster.fm προσφέρει πολλές διαδραστικές (interactive) δυνατότητες στους ακροατές όπως:

- αποστολή on line σχολίων για τους χρήστες του facebook στο Radio Dashboard

- να ζητήσετε on line ένα συγκεριμένο τραγούδι

και πολλές άλλες επιλογές που μπορείτε να δείτε στην νέα ιστοσελίδα του web ΡΑΔΙΟ Μακεδονική Παράδοση.

http://macedonianculture.caster.fm/

Η Μαρία Γκάτσεβα από το χωριό Tresino (Όρμα Αλμωπίας)

 

Η Μαρία Γκάτσεβα από το χωριό Tresino (Όρμα Αλμωπίας) διηγείται πως πέρασε το 1948 στην τότε Γιουγκοσλαβία, και από το 1972 συμμετείχε στο συγκρότημα Vodenki (Εδεσσαίες) με τραγούδια αποκλειστικά της ιδιαίτερης της πατρίδας… (κλικ εδώ για να δείτε το βίντεο)

Mε αφορμή την «υπόθεση Θεοδωρίδη»

 

Το παρακάτω άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου είναι αναδημοσίευση από REDnotebook (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8724&a=ok) .
Η αναδημοσίευση κρίθηκε αναγκαία για το λόγο ότι το άρθρο αποδεικνύει ότι ο Νάσος Θεοδωρίδης παύθηκε από την επιτροπή ΕΕΔΑ λόγω των φιλομακεδονικών θέσεών του κι όχι επειδή αποκάλεσε Καρντάκ τα Ίμια.

= = =

 

Έχω τον φόβο ότι η απόφαση της αποπομπής δεν πάρθηκε μόνο για λόγους πειθαρχίας, συμμόρφωσης στη συλλογικότητα κλπ., αλλά υπό την πίεση της Νέας Δημοκρατίας και του φόβου του «πολιτικού κόστους». Αν ισχύει αυτό, καθώς οι «πιέσεις» από τις ποικίλες, κατ’ ευφημισμόν, «Ομάδες Αλήθειας» θα ενταθούν, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη

Του Στρατή Μπουρνάζου

Η σιωπή ήταν η αντίδραση που κυριάρχησε δημόσια, στα έντυπα και τα μέσα της Αριστεράς, για την «υπόθεση Θεοδωρίδη» (με λίγες εξαιρέσεις, όπως το άρθρο της Ελένης Αστρινάκη και του Πάρι Μπουρλάκη στην Αυγή, 9.2.2013). Δεν νομίζω ότι  η σιωπή οφείλεται στο ότι οι φίλοι και σύντροφοι αξιολόγησαν ως αδιάφορο το ζήτημα -- οι σχετικές συζητήσεις στα social media και τις παρέες συνηγορούν μάλλον για το αντίθετο. Οι λόγοι είναι μάλλον άλλοι: ο φόβος να μην παίξουμε το παιχνίδι του αδίσταχτου –όπως έχει αποδειχθεί– αντιπάλου, η μέριμνα να μη γυρνάμε γύρω απ’ την ουρά μας την ώρα που ο κόσμος καίγεται, ο σκεπτικισμός για  τα όρια της πλουραλισμού και της αυθαιρεσίας, προσωπικές συμπάθειες, αντιπάθειες και εκτιμήσεις. Αν και συμμερίζομαι, σε μεγάλο βαθμό, τις παραπάνω ανησυχίες, ταυτόχρονα πιστεύω ότι δεν μπορούμε να μη συζητήσουμε το θέμα, καθώς υπερβαίνει και το συγκεκριμένο πρόσωπο και τη συγκεκριμένη υπόθεση, θέτοντας ουσιώδη ζητήματα. Ας προσπαθήσουμε να  δούμε ποια είναι, με ψυχραιμότερο μάτι, τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες.

Πρώτον, ο τρόπος που έγινε η αποπομπή του Νάσου Θεοδωρίδη από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ): με ένα non paper. Δεν θα μείνω στη διαδικασία,  δηλαδή ποιο είναι το αρμόδιο όργανο για μια τέτοια απόφαση. Προχωρώ στην ουσία. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά, στη μεταπολιτευτική ιστορία της δικής μας Αριστεράς (ανανεωτικής και ριζοσπαστικής) που απομακρύνεται κάποιο στέλεχος από μια θέση. Μου φαίνεται λοιπόν προφανές ότι μια τέτοια απόφαση (που δεν τη θεωρώ a priori απαράδεκτη, ίσα-ίσα: σε ένα δημοκρατικό κόμμα μπορεί να χρειαστούν και αποδοκιμασίες και αποπομπές, ακριβώς για να διαφυλαχθεί η συλλογικότητα και η δημοκρατία) ήταν απολύτως επιβεβλημένο, αν λαμβανόταν, να λαμβανόταν πολύ πιο συλλογικά και με ρητό σκεπτικό -- και όχι από «πηγές» και «κύκλους» που λένε ότι «είναι σαφές πως δεν μπορεί να εκπροσωπεί τον φορέα» κλπ. κλπ.

Προχωρώ στο δεύτερο, και εξίσου σοβαρό, αν όχι σοβαρότερο, για μένα ζήτημα. Ο Νάσος Θεοδωρίδης δεν ήταν εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια επιτροπή Εξωτερικής Πολιτικής ή Ελληνοτουρκικών Σχέσεων· παύθηκε από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μετά τις αναρτήσεις του στο facebook για τη «μακεδονική γλώσσα» και τα «Ίμια/Καρντάκ». Άραγε, αν ένα στέλεχος διατύπωνε μια προσωπική άποψη εντελώς αντίθετη με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ (λ.χ. εναντίον του συμφώνου συμβίωσης, ότι η ΠΓΔΜ πρέπει να αναγνωριστεί ως «Σκόπια», κατά της ψήφου των μεταναστών) θα αποπεμπόταν, και πολύ περισσότερο από μια άσχετη με όλα αυτά επιτροπή, ας πούμε Οικονομικών ή Πολιτισμού ή Ναυτιλίας; Προφανώς όχι. Θα αποπεμπόταν (και από κάθε Επιτροπή και από το ίδιο το κόμμα) αν αυτές οι προσωπικές απόψεις συγκρούονταν κατάφωρα με πολύ βασικές αρχές της πολιτικής και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ: αν έλεγε, λ.χ., ότι οι μετανάστες είναι βήτα κατηγορίας άνθρωποι, ότι πρέπει να απαγορευθούν οι απεργίες ή ότι οι βασανισμοί κρατουμένων είναι αναγκαίοι – κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Η απόφαση να αποπεμφθεί ο Νάσος Θεοδωρίδης,  επειδή μίλησε για  «μακεδονική γλώσσα» και για «Ίμια/Καρντάκ» με έναν μόνο τρόπο μπορεί να δικαιολογηθεί: αν θεωρηθεί ότι οι αντιλήψεις για  τα «εθνικά ζητήματα» ανάγονται στον σκληρό, πολύ σκληρό, σχεδόν αξιακό πυρήνα των απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι εξαιρετικά προβληματικό. Γιατί;

Μα γιατί –για να απαντήσω με ένα παράδειγμα– αρκεί να ανοίξει κανείς την Brittanica για να διαβάσει, επί λέξει, ότι «η μακεδονική γλώσσα, επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας» μιλιέται, εκτός των άλλων, και στην «ελληνική Μακεδονία». Και επίσης γιατί μια πρόχειρη έρευνα στο google scholar δείχνει εκατοντάδες επιστημονικά άρθρα στα αγγλικά (πολλά από αυτά  γραμμένα από Έλληνες) τα οποία μιλάνε για «Imia/Kardak». Μήπως πρέπει να παταχθούν και όλοι αυτοί;

Τι θέλω να πω; Πρώτον, ότι τα ζητήματα αυτά, επί της ουσίας, πρέπει να είναι αντικείμενο τεκμηριωμένης και επιστημονικής κουβέντας, με κατάθεση στοιχείων και όχι επίκληση «αυτονοήτων». Δεύτερον, ότι ενώ είναι πολύ προβληματικό να εκτοξεύει κανείς «αντιεθνικιστικές φωτοβολίδες» (και εν γένει «φωτοβολίδες») στο facebook, χωρίς αίσθηση της συγκυρίας, της ακροδεξιάς ΝΔ που καραδοκεί, των ριζωμένων εθνικιστικών στερεοτύπων που ασπάζεται η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας [1,] αυτό δεν μας λύνει το πρόβλημα. Γιατί αν, παρά ταύτα, ένα στέλεχος επιμένει να γράφει τα δικά του στο facebook, είτε επειδή είναι λάτρης της πρόκλησης, είτε επειδή δεν έχει αίσθηση της συγκυρίας, είτε επειδή πιστεύει εδραία ότι αυτό είναι το σωστό, τότε, είτε έχει δίκιο επί της ουσίας είτε όχι (προσωπικά, στην προκείμενη περίπτωση, πιστεύω ότι ο Nάσος έχει δίκιο για τη «μακεδονική γλώσσα», δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος για τα «Ίμια/Καρντάκ»), το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί διά της αποπομπής. Θα αρκούσε, σε κάθε περίπτωση, η δήλωση ότι δεν είναι αυτή η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελειώνοντας, έχω  τον φόβο ότι η απόφαση της αποπομπής δεν πάρθηκε μόνο για λόγους πειθαρχίας, συμμόρφωσης στη συλλογικότητα κλπ., αλλά υπό την πίεση της Νέας Δημοκρατίας και του φόβου του «πολιτικού κόστους». Αν ισχύει αυτό, καθώς οι «πιέσεις» από τις ποικίλες,  κατ’ ευφημισμόν, «Ομάδες Αλήθειας» θα ενταθούν, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Υ.Γ.: Πιστεύω ότι το facebook και το twitter  είναι δημόσιος χώρος. Όσο και αν η έκφραση εκεί είναι πιο χαλαρή και πιο προσωπική, όσο και αν ο κανιβαλισμός των «Ομάδων Αλήθειας» που ψάχνουν (και εκεί) να βρουν οτιδήποτε προς δημαγωγία προσβάλλει συχνά την αξιοπρέπεια και την ιδιωτικότητα, όλα αυτά δεν αναιρούν τον χαρακτήρα του facebook  και του  twitter  ως δημόσιου χώρου. Για έναν απλό λόγο: όποιος γράφει εκεί,  μοιράζεται τις σκέψεις του με χιλιάδες ανθρώπους (δυνάμει τον καθένα), και τις γράφει με πρόθεση να διαβαστούν. Αλλιώς θα τις έγραφε στο ημερολόγιό του ή θα τις τραγουδούσε στο μπάνιο του.
_______________
Σημείωση
[1] Το 1992, αρκετοί σύντροφοι ήμασταν απολύτως βέβαιοι ότι η γειτονική χώρα λέγεται, και δικαιούται να λέγεται, νέτα-σκέτα, Μακεδονία. Ταυτόχρονα όμως, θεωρούσαμε εντελώς μάταιο, αν όχι ανόητο, να την αποκαλούμε έτσι, όταν συζητάγαμε δημόσια – όχι σε ένα καφενείο, αλλά ακόμα και με τους συμφοιτητές μας στη Φιλοσοφική: γιατί αυτό έκοβε κάθε γέφυρα συζήτησης με το 90% που πίστευε (λανθασμένα, αλλά ακράδαντα) ότι οι γείτονες πρέπει να ονομάζονται «Σκοπιανοί» – αν όχι γυφτοσκοπιανοί. Φυσικά, από την άλλη, δεν ήταν δυνατόν να μιλάμε για «Σκόπια». Αναζητώντας μια στάση που δεν θα ενέδιδε στον εθνικιστικό παροξυσμό και ταυτόχρονα δεν ήθελε να ουρανοβατεί αλαζονικά κόβοντας κάθε δυνατότητα κουβέντας, μιλάγαμε, λοιπόν, για ΠΓΔΜ ή FYROM.

= = =

 

Στις βουβές ταινίες, οι γλώσσες δεν μιλιούνται φωναχτά. Διαβάζονται στα χείλη!

 

Η βουβή δύναμη των γλωσσών που δεν μιλιούνται φωναχτά, αλλά διαβάζονται στα χείλη!

Γραμμένο σε 01.02.2013

 

Πολύ εύστοχο το άρθρο σας με τίτλο «Η βουβή γλώσσα των μειονοτήτων» κ. Αλεξανδρίδη.

Θίγετε πολλά θέματα σε λίγες γραμμές, αυτό σας στερεί την δυνατότητα να ξεδιπλώσετε καλύτερα την άποψη σας και σε εμάς να έχουμε μια πιο αναλυτική προσέγγιση στην οπτική σας.

Χωρίς να παραγνωρίζω την αξία και την βιωματική σχέση της μητρικής γλώσσας για τους οικονομικούς μετανάστες στην πατρίδα μας, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο θέμα μητρική γλώσσα & πολιτικές δίωξης και εξοβελισμού της από τα χείλη Ελλήνων πολιτών με Μακεδόνικη, Βλάχικη ή Αρβανίτικη καταγωγή.

Στο, πολύ καλό, άρθρο σας γράφετε: «Πόση δύναμη έχει αυτή η γλώσσα που δε μιλιέται φωναχτά αλλά που διαβάζεται στα χείλη; Ποια η διπλή ταυτότητα, ποιό το αίσθημα του καταπιεσμένου και η λανθάνουσα οργή σε όσους Έλληνες πολίτες κυριαρχεί η εντύπωση ότι δεν τους επιτρέπεται η δημόσια έκφραση της γλώσσας και του πολιτισμού της καταγωγής τους;». Μόνο όποιος  Έλληνας πολίτης μιλάει την, διαφορετική από την ελληνική, μητρική του γλώσσα μπορεί να αντιληφθεί με ακρίβεια τι προσπαθείτε να πείτε πίσω από τις λιτές γραμμές της σκέψης σας.

Δυστυχώς κάτω από την σημερινή οικονομική και κοινωνική συγκυρία, με τον εθνικιστικό και ρατσιστικό λόγο να κυριαρχεί γύρω μας αυτά που σας απασχολούν, εύκολα θα χαρακτηριζόταν από «ύποπτα» έως «προδοτικά». Έτσι αντιμετωπίζονται καθημερινά εκατοντάδες Έλληνες πολίτες Μακεδόνικης καταγωγής όταν δημόσια επικοινωνούν στην μητρική τους γλώσσα. Σε εμάς, τους πολιτιστικά ή και Εθνικά Μακεδόνες, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι δεν μας επιτρέπετε να μιλάμε δημόσια τη γλώσσα μας. Εμείς καθημερινά βιώνουμε τον σχεδιασμό ορατών και αοράτων δυνάμεων που προσπαθούν να αποτρέψουν τη δημόσια χρήση της Μακεδόνικης γλώσσας.

Αποκλεισμός από κάθε ελληνικό ΜΜΕ των δημόσιων εκδηλώσεων με χρήση της μητρικής γλώσσας. Γίνονται αφιερώματα σε 100% Μακεδονόφωνα χωριά χωρίς ούτε νύξη στη γλώσσα. Παρουσιάζονται χοροί, ήθη και έθιμα στα μουγκά! Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι που τολμούν να παρουσιάσουν εκδηλώσεις ή γλέντια στα Μακεδόνικα μπαίνουν σε μια ιδιότυπη “black list” αποκλεισμού από ΜΜΕ, επιχορηγήσεις κλπ. Αν σύλλογοι δεχθούν να είναι μουγγοί τότε ανοίγουν όλες οι πόρτες. Έτσι, όποιος ατομικά ή συλλογικά διεκδικεί το βασικό ανθρώπινο του δικαίωμα στη χρήση της μητρικής του γλώσσας, αυτόματα του αποδίδονται οι τίτλοι του «Σκοπιανού», του «προδότη» και επωδός σε συζητήσεις το στερεότυπο «άιντε μαζεύτε τα και φευγάτε»!!

Όταν, λοιπόν, έτσι έχει διαμορφωθεί η κοινή γνώμη στη πατρίδα μας, όταν κάθε άλλη ταυτότητα, κάθε κοινωνική ή πολιτιστική ετερότητα έχει φορτισθεί από τον κυρίαρχο λόγο σαν κάτι το μιαρό και το απαγορευμένο, πως είναι δυνατόν να ανταποκριθεί θετικά ο μέσος Έλληνας; Όταν δεκαετίες τώρα η κυρίαρχη άποψη είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες, πώς περιμένετε να αντιδράσει η πλειοψηφία των Ελλήνων; Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες στην Θράκη δηλώνουν με τους φορείς και τους αντιπροσώπους τους ότι αισθάνονται Εθνικά Τούρκοι και τα ΜΜΕ, τα κόμματα, η εκκλησία και πίσω από αυτά συντεταγμένα ο λαός τους απαντά «ΟΧΙ! δεν είστε Τούρκοι, είστε Μουσουλμάνοι!!!»

Βέβαια ο ίδιος λαός και τα ίδια κόμματα ποτέ δεν λένε «οι Χριστιανοί της Πόλης» αλλά λένε οι «Έλληνες της Πόλης»! Στην Πόλη –και την Τουρκία- υπάρχει Ελληνική μειονότητα 2000 ψυχών, αλλά στην πατρίδα μας δεκάδες χιλιάδες στην Θράκη που δηλώνουν Τούρκοι δεν γίνονται αποδεκτοί σαν εθνική μειονότητα.

Πώς να γίνουν αποδεκτοί σαν μειονότητα ή μόλις ,,4 – 5 χιλιάδες,, Εθνικά Μακεδόνες Έλληνες πολίτες; Πώς να γίνουν αποδεκτοί οι δεκάδες χιλιάδες Εθνικά Έλληνες με Μακεδόνικη μητρική γλώσσα; Ακόμα και αυτοί οι Μακεδόνες που από χρόνια δηλώνουν την Ελληνική Εθνική τους ταυτότητα καθημερινά καλούνται να απαρνηθούν την μητρική τους Μακεδόνικη γλώσσα!

Ο μέσος Έλληνας μόλις ακούσει τη λέξη μειονότητα, μέσα του αμέσως γίνονται οι συνειρμοί που έντεχνα καλλιεργεί το φοβικό ελληνοκεντρικό σύστημα: Μειονότητα ίσον απόσχιση, προβλήματα, διεθνής διασυρμός, πέμπτη φάλαγγα με μια κουβέντα «πράκτορες»!

Ναι! Όποιος τολμήσει στην Ελλάδα να βάλει θέμα εθνικών μειονοτήτων αυτομάτως τον βαφτίζουν «πράκτορα»! Συνήθως δε, αυτοί που μας κατηγορούν για «πράκτορες», την ίδια στιγμή, εκθειάζουν και υμνούν και στηρίζουν τις Ελληνικές εθνικές μειονότητες στα γειτονικά μας κράτη χωρίς να μας απαντούν αν -με τα δικά τους μέτρα και σταθμά- οι Έλληνες μειονοτικοί στις χώρες που ζουν είναι το ίδιο «ύποπτοι» «πράκτορες» με τους εγχώριους μειονοτικούς.

Μακάρι με τους συμπολίτες μας στην Ελλάδα που συμφωνούν με τον προβληματισμό του κ. Αλεξανδρίδη, να βρούμε ένα κοινό βηματισμό και να μπορέσουμε να βάλουμε τέτοια ζητήματα σεβασμού γλώσσας και ταυτότητας. Ίσως αυτά τα ζητήματα να είναι ακόμα πιο σοβαρά και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε. Σίγουρα είναι μέτρο σύγκρισης, προόδου και πραγματικής δημοκρατίας. «…Η θα παραμείνουμε μια κοινωνία αποκλεισμών και διχασμών αφήνοντας τις βουβές γλώσσες να θεριεύουν μέσα στο μυαλό πολλών συμπολιτών μας ή θα επιτρέψουμε την ανοιχτή και διαλεκτική πολυφωνία για να επιχειρήσουμε τη σύνθεση της «ελληνικότητας» της εποχής μας, για όλους…»

Μore Sokol,

Soloun, 11-01-2013.

Grupata "Mousikorama" vo Australia

 

Grupata "Mousikorama" vo Australia, January 2013.

Η ορχήστρα “Μουσικόραμα” σε τουρνέ στην Αυστραλία, Ιανουάριος 2013.

Sine Kostandine

 

Μακεδονικό μοιρολόγι στο ιστολόγιο FOLK MUSIC. Σπαρακτικό και ταυτόχρονα τρυφερό.

Κάντε κλικ εδώ για να το ακούσετε

http://folkmusicgr.blogspot.gr/2013/02/sine-kostandine.html

Κυκλοφόρησε το φύλλο Φεβρουαρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Φεβρουαρίου 2013 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora February 2013.

Објави издание на Нова Зора Февруари 2013 година.

http://www.novazora.gr/