ДОМОВИТЕ НА КРАЛИЦАТА ФРЕДЕРИКИ ΤΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ
ΟΡΓΑΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Βασίλισσα Φρειδερίκη. Οικοτροφεία. Τα παιδιά του ,,σωλήνα,,. Στρατόπεδα συγκέντρωσης ανηλίκων που ιδρύθηκαν κατά την 
περίοδο του Εμφυλίου πολέμου (1946-49). ,,Διάσωση,, Μακεδονόπουλων από πλευράς ΚΚΕ και μεταφορά τους σε πρώην ανατολικές χώρες, ,,διάσωση,, Μακεδονόπουλων και Ελληνόπουλων στις ,,παιδόπολεις,, της Φρειδερίκης και πλύση εγκεφάλου τους.
Η Φρειδερίκη, γερμανικής καταγωγής, στον ελληνικό θρόνο κατέφτασε τον Απρίλιο του 1947, όταν ο βασιλιάς Παύλος διαδέχτηκε τον αδερφό του Γεώργιο II. Σε εκείνες τις ταραγμένες εποχές για τη χώρα, η βασίλισσα αισθανόταν τον εαυτό της ως „μητέρα του ελληνικού έθνους“, η οποία κατείχε ηγετική θέση στον αγώνα εναντίον του κομουνισμού και στην προβολή του ελληνικού εθνικισμού. Οι πρώτες ,,Παιδόπολεις,, άνοιξαν με σκοπό να βοηθήσουν τον πληθυσμό που είχε πληγεί από τις πολεμικές συγκρούσεις, αλλά σύντομα εξελίχθηκαν σε όργανα εθνικιστικής κατήχησης, τόπος ,,πλύσης εγκεφάλου,, των νέων, κυρίως των Μακεδόνων. Τα πρώτα οικοτροφεία άνοιξαν το δεύτερο μισό του 1947 και ως το τέλος του εμφυλίου ο αριθμός τους έφτασε στα 54, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Είχε ιδρυθεί ειδικό „Ίδρυμα της Βασίλισσας“ του οποίου σκοπός ήταν να καλύπτει οικονομικά το όλο σχέδιο.
Κατά τα εγκαίνια της πρώτης ,,Παιδόπολης,,, η Φρειδερίκη στον επίσημο λόγο της είχε δηλώσει ότι „αυτή είναι ο πρώτος καρπός της ενότητας του ελληνικού λαού,, και ότι τα παιδιά που ζουν εκεί δεν είναι ορφανά, αλλά ,,παιδιά όλων των Ελλήνων,,. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική. Στα οικοτροφεία δεν υπήρχαν μόνο ορφανά, αλλά και παιδιά βίαια αρπαγμένα από τους γονείς τους, ιδιαίτερα από μακεδόνικες οικογένειες, ή παιδιά των οποίων οι γονείς βρίσκονταν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, με σκοπό αυτά να μη ,,μολυνθούν,, από τη μακεδονικότητα ή όπως επίσημα λεγόταν, από την κομουνιστική ιδεολογία. ,,Να μη μολυνθούν από αρρώστιες ή από αντιεθνικές ιδέες,, είχε δηλώσει εκπρόσωπος Υπουργείου. Οι δραστηριότητες της βασίλισσας στην κατεύθυνση της ,,φροντίδας,, των παιδιών, δραστικά εντατικοποιήθηκαν από την άνοιξη του 1948, μετά την απόφαση του ΚΚΕ να στείλει τα παιδιά από τις περιοχές που έλεγχε σε κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Στις 6 Μαρτίου, μόνο τρεις ημέρες από την απόφαση του ΚΚΕ, η ελληνική κυβέρνηση έλαβε παρόμοια πρωτοβουλία.
Επίσημα οι ,,Παιδόπολεις,, υπήρχαν ως το 1950, όταν πλέον ο εμφύλιος πόλεμος είχε τελειώσει. Από τα 18.000 παιδιά που είχαν μεταφερθεί σ΄αυτές, επέστρεψαν στα σπίτια τους περίπου 16.000. Τα υπόλοιπα δύο χιλιάδες συνέχισαν να ζουν στα οικοτροφεία, κυρίως επειδή οι γονείς τους είχαν σκοτωθεί ή ήταν άγνωστο που βρίσκονταν ή ήταν φυλακισμένοι, εξόριστοι, καταδικασμένοι σε θάνατο ως κομουνιστές. Επίσης, στις ,,Παιδόπολεις,, την μεταπολεμική περίοδο είχαν εγκατασταθεί εθελοντικά ή με εξαναγκασμό, παιδιά που είχαν μόλις επιστρέψει στην Ελλάδα από τις ανατολικές χώρες. Έτσι για παράδειγμα, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Λόρινγκ Ντάνφορντ και Ρίκι βαν Μπουσχότεν, στο βιβλίο τους „Τα παιδιά του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα“ παρουσιάζουν παράδειγμα μιας κοπέλας, η οποία επέστρεψε στο χωριό της, στην περιοχή του Λέριν (Φλώρινας), αλλά αρνήθηκε να πάει στα οικοτροφεία της Φρειδερίκης για να μη χάσει τη μητρική της γλώσσα, τη μακεδόνικη.
Η ιδεολογία των Παιδοπόλεων ήταν εθνικιστική. Στα οικοτροφεία τα παιδιά διδάσκονταν να είναι πιστοί πολίτες του ελληνικού κράτους και έθνους, ότι η Ελλάδα είναι εθνικά η πιο ομοιογενής χώρα της Ευρώπης. Η μεγαλύτερη βάση του ελληνικού έθνους ήταν η ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα και έτσι ο κομουνισμός του αθεϊσμού, αλλά και ο μακεδονόφωνος πληθυσμός, ο οποίος αποτελούσε το ,,μαύρο αγκάθι,, στην ,,καθαρότητα,, του έθνους, ανακηρύχθηκαν ως οι κύριες απειλές της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους.
Ο κύριος σκοπός των Παιδοπόλεων ήταν να ξεριζώσουν τη „βαρβαρική διάλεκτο“ από τα παιδιά των οποίων η μητρική γλώσσα δεν ήταν η ελληνική. Ο Ντάνφορντ και η Μπουσχότεν, δίνουν στο βιβλίο τους το παράδειγμα του Μακεδόνα 
Τζον Τόλιος, με καταγωγή από τα χωριά του Λέριν (Φλώρινας), ο οποίος σήμερα ζει στο Τορόντο του Καναδά. Ο Τόλιος, μικρό παιδί ακόμη, μεταφέρθηκε σε οικοτροφείο του Σόλουν (Θεσσαλονίκης), μη γνωρίζοντας καθόλου την ελληνική γλώσσα. „Εκεί στα παιδιά απαγορευόταν να μιλούν μακεδόνικα. Γρήγορα έμαθα ελληνικά. Μετά από εφτά χρόνια στο οικοτροφείο, ξέχασα σχεδόν τη δική μου γλώσσα. Στον Καναδά κατάλαβα ποιός ήταν ο σκοπός αυτών των σχολείων. Να μας εξελληνίσουν“.
Για να εξηγήσουμε σαφέστερα την όλη διαδικασία, παρουσιάζουμε την συνέντευξη που υπάρχει στο βιβλίο που προαναφέρθηκε, με τηον Τράιαν Δημητρίου, Μακεδόνα που σήμερα ζει στο Τορόντο. Ο Δημητρίου γεννήθηκε το 1934 στο χωριό Λέσκοβετς, Λέριν (Λεπτοκαρυές Φλώρινας). Με την έναρξη του Εμφυλίου πολέμου, μετακόμισε στο κοντινό χωριό Πεσόσσνιτσα (Αμμοχώρι) όπου ζούσε η αδερφή του, επειδή το Λέσκοβετς βρισκόταν σε ουδέτερη ζώνη, δηλαδή μέσα στη γραμμή του πυρός. Την ημέρα που οι κυβερνητικές δυνάμεις μπήκαν στο Λέσκοβετς για να μαζέψουν τα μακεδονόπουλα, ο Τράιαν βρισκόταν επίσκεψη στους γονείς του. „Ήμουν σπίτι όταν ήρθαν να με πάρουν. Μιλούσαν στους γονείς μου: ’Απομακρύνουμε τα παιδιά. Για το καλό τους. Θα πάνε στο σχολείο, θα βρίσκονται σε σίγουρο μέρος’. Στην ουσία όμως μας πήραν με τη βία. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να κατανοήσουν. Αρνήθηκαν και οι δύο… Οι ένοπλοι στρατιώτες τους χτύπησαν…Καημένη μητέρα μου! Δεν αντισταθήκαμε. Θα μας σκότωναν. Μας φόρτωσαν σε φορτηγό και μας πήγαν στο Λέριν (Φλώρινα).
Ο Τράιαν από την Αθήνα, με ομάδα παιδιών, μεταφέρθηκε στο νησί Λέρος, όπου και έμεινε μερικά χρόνια. Για τη ζωή στην Παιδούπολη δήλωσε: „Προσπαθούσαν να μας θηλάξουν με πατριωτισμό. Μας κρατούσαν χωριστά σε ειδικό χώρο όπου δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα εκτός από επικοινωνία στα ελληνικά. Δε μπορούσαμε να μιλάμε στα μακεδόνικα. Βέβαια, τότε δεν το αποκαλούσαν μακεδόνικη γλώσσα, αλλά βουλγάρικα και τους Μακεδόνες ’βρωμιάρηδες Βούλγαρους’“.
Από την παραπέρα αφήγηση του Δημητρίου φαίνεται η προσπάθεια του ελληνικού εθνικισμού να υποτιμάει την καταγωγή του και να του εμφυτέυει ελληνικά εθνικά αισθήματα και κουλτούρα, με τα οποία θα έπρεπε να περηφανεύεται. Όταν θα επέστρεφε στο χωριό του θα έπρεπε να είναι φορέας ,,υψηλής,, κουλτούρας και να επιδράσει στους δικούς του για να αποδεχτούν και αυτή την κουλτούρα αυτή.
Ο Τράιαν επέστρεψε στο χωριό του το φθινόπωρο του 1949. „Κατέβηκα στον σταθμό της Πεσόσσνιτσα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μητέρας μου. Οι άνθρωποι μας έβλεπαν και ρωτούσαν τί συμβαίνει. ’Δες με’, είπα. ’Δεν κατάφεραν να με λιώσουν’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου