Δρ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΚΡΑΤΖΑΣ

 

 

Συνέντευξη με τον Αντι-Εθνικιστή

Δρ. ΓΙΩΡΓΟ ΝΑΚΡΑΤΖΑ

«Στην Ελλάδα πιστεύω ότι θα πρέπει να διπλασιαστεί ο αριθμός των ψυχιάτρων, διότι αλλιώς δεν σας βλέπω να την βγάζετε καλά!»
Δρ. Γ. Νακρατζάς, Συνέντευξη στο Περιοδικό zenithmag, 2006

Οι εθνικιστές λατρεύουν να τον μισούν. Στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του λειτουργούν παβλοφιανά, όπως ένας ταύρος μπροστά σε «κόκκινο πανί». Οι δήθεν «προοδευτικοί» έχουν συνήθως ξινισμένη έκφραση στα πρόσωπα τους, όταν αναγκάζονται να αντικρούσουν τα επιχειρήματα και τις θέσεις του.
Αντίθετα τον υποστηρίζουν οι «αντιφρονούντες διανοούμενοι» της Ελλάδας και οι κάθε λογής αντι-εθνικιστές, που έχουν κατορθώσει να ξεφύγουν από την εθνικιστική «πλύση εγκεφάλου» του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Ο Δρ. Γιώργος Νακρατζάς θεωρείται από πολλούς ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, εκτός βέβαια από εκείνους που έχουν διαβάσει τα «αιρετικά» βιβλία του, τα οποία καταρρίπτουν τους «εθνικούς μύθους» μας και τις διάφορες «αυταπόδεικτες αλήθειες» που αυτοί καλλιεργούν. Ο Δρ. Γιώργος Νακρατζάς, είναι συγγραφέας και εκδότης (εκδόσεις Μπατάβια), που δεν ζει μόνιμα στην Ελλάδα, αν και την επισκέπτεται πολύ συχνά.
Συγκεκριμένα ζει στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια ως ιατρός-πνευμονολόγος, ενώ επί σειρά ετών υπήρξε και διευθυντής κλινικής. Ξεκίνησε τη συγγραφή των «αιρετικών» του βιβλίων τη δεκαετία του 1980 και τα συγγράμματα προκάλεσαν «σάλο», ιδιαίτερα ανάμεσα στους μισαλλόδοξους εθνικιστικούς κύκλους της χώρας μας. Σήμερα, ανάμεσα στ’ άλλα, είναι και πολιτικός σύμβουλος της EFA (European Free Alliance), και συνεργάτης της EBLUL, δηλαδή του οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες στη γηραιά ήπειρο.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο οι εκδόσεις Μπατάβια επανεκδώσανε το περιβόητο ABECEDAR, ένα αλφαβητάρι που εξέδωσε το 1925 το ελληνικό κράτος για την εκπαίδευση της λεγόμενης «μακεδονικής μειονότητας» στη βόρεια Ελλάδα, αλλά κατόπιν αποφάσισε να το αποσύρει. Η επανέκδοση αυτού του βιβλίου είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, από «γνωστούς κύκλους» και όχι μόνον. Με αφορμή λοιπόν την επανέκδοση του «αιρετικού» ABECEDAR, βρήκαμε τον Γιώργο Νακρατζά και τον «ανακρίναμε», ώστε να καταθέσει δημοσίως τη δική του άποψη στους ανήσυχους αναγνώστες του ΖΕΝΙΘ …

Συνέντευξη στον Γιώργο Στάμκο

Κύριε Νακρατζά τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη μελέτη της «απαγορευμένης ιστορίας» του σύγχρονου ελληνικού κράτους, και συγκεκριμένα στη μελέτη του ζητήματος της αφομοίωσης / εξαφάνισης των «ενοχλητικών» μειονοτήτων από το έδαφος της σημερινής Ελλάδας;

Πρώτη και σημαντική αιτία αυτής της μελέτης αποτελεί το γεγονός ότι ιδεολογικά είμαι εναντίον κάθε μορφής βιαίας αφομοίωσης και ιδιαίτερα εναντίον οποιασδήποτε εξαφάνισης Μειονοτήτων. Η πολιτική αυτή ιδεολογία δεν αποτελεί μόνο δική μου πολιτική φιλοσοφία, αλλά είναι το ιδεολογικό βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συναισθηματικά όμως εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι και οι δύο γονείς μου ήταν πρόσφυγες προερχόμενοι από την ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, ανήκοντες στην πιο τραγική ελληνική Μειονότητα. Τη Μειονότητα αυτήν την κατέστρεψε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο ικανότατος αυτός εκφραστής της παρανοϊκής Μεγάλης Ιδέας.

Οι οικογένειες και των δύο γονιών μου ζούσαν στην Τουρκία έχοντας μια σημαντική περιουσία, μεταφέρθηκαν δε πάμφτωχοι στην ελληνική Μακεδονία λόγω της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών, η οποία οφείλεται στον Βενιζέλο και όχι στους Τούρκους όπως γενικά πιστεύεται.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τις αποζημιώσεις που δόθηκαν γενικά για τους πρόσφυγες τόσο από το εξωτερικό όσο και από την τότε Κοινωνία των Εθνών τις λήστεψαν τα τρωκτικά του ελλαδικού κράτους…

Ένα από τα πρώτα βιβλία σας –το οποίο μάλιστα σας έκανε ιδιαίτερα «δυσάρεστο» στους κόλπους των εθνικιστών– είχε τον τίτλο Η Στενή Εθνολογική Συγγένεια των Σημερινών Ελλήνων, Βουλγάρων και Τούρκων (εκδ. Μπατάβια, 1988). Γιατί θεωρείτε πως αυτοί οι τρεις γειτονικοί λαοί, που υπήρξαν ιστορικά και «άσπονδοι εχθροί» μεταξύ τους, παρουσιάζουν τόσο στενή εθνολογική συγγένεια;

Εδώ θα πρέπει να ομολογήσω ότι ο τίτλος της πρώτης έκδοσης του βιβλίου μου αυτού περιέχει ένα βασικό λάθος. Συγκεκριμένα δεν πρόκειται για εθνολογική συγγένεια ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων, απλώς πρόκειται για μια στενή φυλετική συγγένεια. Η εθνική ταυτότητα κάθε ατόμου αποτελεί μια πολιτιστική έννοια, αντιθέτως η φυλετική ταυτότητα εξαρτάται όχι από τον πολιτισμό αλλά από τα χρωματοσώματα κάθε πολίτη, εφόσον βέβαια αυτά είναι αναγνωρίσιμα.

Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Τούρκοι, Βούλγαροι ή εθνικά Μακεδόνες αποτελούνται από ένα μωσαϊκό λαών ή φυλών το οποίο βέβαια, ανάλογα με την περιοχή, αποτελείται από συγγενέστατα χρωματοσωμικά γνωρίσματα. Το θέμα αυτό το αναλύω λεπτομερειακά στα βιβλία μου, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τους μύθους που μας μαθαίνουν στα σχολεία…

Τι προβλήματα συναντήσατε όταν εκδώσατε για πρώτη φορά ένα βιβλίο, που έλεγε πράγματα «απαγορευμένα» από την ελληνική εθνικιστική ιστοριογραφία; Άλλαξε η ελληνική κοινωνία σε σχέση με τη δεκαετία του 1980 σχετικά με την αποδοχή της διαφορετικότητας, της διαφορετικής άποψης και των μειονοτήτων;

Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ήταν αρκετά, αυτό διότι η νεοελληνική κοινωνία δεν έχει υπεισέλθει ακόμα στην φάση της ιδεολογικής Αναγέννησης, όπως η Δυτική Ευρώπη, αλλά βρίσκεται περίπου σε μια φάση μεταξύ θεοκρατίας και μοντερνισμού. Συνέπεια αυτού είναι το ότι ο μέσος Νεοέλληνας δεν ανέχεται καν συζήτηση πάνω στα λεγόμενα εθνικά θέματα, προεξάρχοντος βέβαια του σκοταδιστικού ρόλου της Εκκλησίας.

Μέχρι στιγμής δεν άλλαξε τίποτε στα θέματα που αναφέρεσθε, απλώς άλλαξαν οι διεθνείς συνθήκες διότι οι «Κουτόφραγκοι», δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα επιτρέψουν την οπισθοδρόμηση της Ευρώπης στη θεοκρατία. Μην ξεχνάτε ότι η επανάσταση του 1821 είχε αποτύχει και χάρη στις θυσίες των Ευρωπαίων, δηλαδή των Άγγλων ναυτών στη ναυμαχία του Ναυαρίνου και των Γάλλων στρατιωτών του στρατού του στρατηγού Μαιζόν στην Πελοπόννησο, η Ελλάδα απελευθερώθηκε, πράγμα το οποίο σχεδόν αποκρύπτεται.

Ορισμένοι εθνικιστές, έχοντας ερμηνεύσει αρνητικά τα βιβλία που γράφετε κι εκδίδετε καθώς και τις θέσεις σας σχετικά με την «ανύπαρκτη» σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, σας έχουν επιτεθεί κατά καιρούς και σας έχουν προσάψει βαρείς χαρακτηρισμούς, όπως π.χ. «ανθέλληνας», «γενίτσαρος», «πράκτορας» κλπ.
Τελευταία μάλιστα είχατε και μια δικαστική περιπέτεια με μια ακροδεξιά φυλλάδα, την οποία και κερδίσατε. Τι έχετε να απαντήσετε σε όλους αυτούς που σας προσάπτουν αυτές τις κατηγορίες;

Η συμπεριφορά των εθνικιστών είναι αυτονόητη διότι οι ταλαίπωροι αυτοί Νεοέλληνες δεν είναι παρά τα θύματα της λεγόμενης «ευγενούς μας τύφλωσης», όπως ακριβώς εξέφρασε κάποιος Έλληνας διανοούμενος.

Η εθνικιστική προπαγάνδα, μάλλον θα έλεγα η «πλύση εγκεφάλου», στο σχολείο, στο στρατό, στην εκκλησία και αλλαχού, δημιούργησε εκείνο το σκεπτικό αντανακλαστικό σύμφωνα με το οποίο όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας είναι προδότης, πουλημένος, πράκτορας και δεν συμμαζεύεται…

Στην Ελλάδα πιστεύω ότι θα πρέπει να διπλασιαστεί ο αριθμός των ψυχιάτρων διότι αλλιώς δεν σας βλέπω να την βγάζετε καλά!

Είστε, ως γνωστόν, και πολιτικός σύμβουλος της EFA και συνεργάτης της EBLUL, δηλαδή του οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες στη γηραιά ήπειρο. Γιατί η Ε.Ε. πρέπει να παρεμβαίνει σε ζητήματα «εθνικής πολιτικής» και να πιέζει για τα δικαιώματα των «ανύπαρκτων» μειονοτήτων στην Ελλάδα;

Η ερώτησή σας είναι έντονα προβοκατόρικη. Κύριε Στάμκο, πρέπει να καταλάβουν οι Νεοέλληνες ότι πέρασε πια η εποχή που μπορεί κάθε κράτος να κάνει ότι θέλει με τις μειονότητες του, τόσο τις γλωσσικές όσο και τις πολιτιστικές, θρησκευτικές ή εθνικές. Αυτά ακριβώς είπε και ο αρβανίτικης καταγωγής τέως Υπουργός Εξωτερικών της χώρας κύριος Πάγκαλος, ο οποίος τώρα μάλιστα δεν αποκλείεται να ισχυρίζεται ότι είναι και κατευθείαν απόγονος του μεγάλου Αλεξάνδρου.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι θέματα εθνικής πολιτικής, όπως λέτε, αλλά είναι θέματα που αφορούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όποιος δε τολμήσει να τα καταπατήσει βιαίως τον περιμένουν οι φυλακές της Χάγης, εκεί δηλαδή που «φιλοξενήθηκε» και ο Μιλόσεβιτς…

Η επίσημη θέση του ελληνικού κράτους είναι ότι στην Ελλάδα «δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες», αλλά μόνο μία θρησκευτική, η μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης, αναγνωρισμένη από τη Συνθήκη της Λοζάννης (1923). Είναι έτσι τα πράγματα; Γιατί η Ελλάδα επιμένει να αρνείται την ύπαρξη μειονοτήτων στο έδαφός της;

Για τον απλούστατο λόγο ότι οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Εξωτερικών πάσχουν από ένα είδος αυτιστικού συνδρόμου, δηλαδή ζουν στον δικό τους κόσμο χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν τι γίνεται στον έξω κόσμο. Το ρολόι του εγκεφάλου των ανθρώπων αυτών σταμάτησε στην ημερομηνία 1903.

Στη χώρα μας η κυρίαρχη άποψη είναι ότι στην ελληνική Μακεδονία υπάρχουν μόνον Έλληνες. Λένε ότι η σλαβομακεδονική μειονότητα είναι ανύπαρκτη, ότι πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα του Τίτο και των Σκοπίων, που στερείται ιστορικής και εθνολογικής βάσης. Ποια είναι η άποψη σας πάνω σ’ αυτό;

Αυτή η ανόητη άποψη ακούεται συνηθέστατα, γεγονός το οποίο αποτελεί την βάση της σημερινής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας. Διασώζονται και σήμερα ακόμη έγγραφα στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών τα οποία αναφέρουν ότι στην τότε οθωμανική Μακεδονία κατοικούσαν Έλληνες, Τούρκοι και Μακεδόνες (Οι Μακεδόνες κατά το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών δεν είχαν σχέση με τους Ελληνόφωνους κατοίκους και ήταν γνωστοί σαν Μακεδόνσκι, αργότερα δε ονομάσθηκαν από το ΚΚΕ Σλαβομακεδόνες).

Το 1870 δημιουργήθηκε η βουλγαρική Εξαρχία, οπότε η ελληνική προπαγάνδα προκειμένου να πείσει τους σλαβόφωνους Μακεδόνες να μην περιέλθουν κάτω από την επιρροή της βουλγαρικής προπαγάνδας τους καλλιέργησε την ιδέα ότι δεν ήταν Βούλγαροι αλλά απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων! Το χειρότερο είναι ότι τον μύθο τον πιστέψαμε τόσο αυτοί όσο και εμείς, με αποτελέσματα που είναι ορατά μέχρι και σήμερα.

Οι αρμόδιοι του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών είτε δεν γνωρίζουν είτε κάνουν ότι δεν γνωρίζουν πως το πρώτο συνέδριο των τότε διανοούμενων Μακεδόνων έλαβε χώρα το 1897 στην Θεσσαλονίκη, παρουσία και του Ντέλτσεφ. Προς ατυχία τους όμως οι νεαροί αυτοί Μακεδόνες ήταν σοσιαλιστές, και όχι φιλοβασιλικοί, πράγμα το οποίο αποτελούσε για την άρχουσα τάξη της τότε Ευρώπης κάτι σαν κόκκινο πανί. Σημειωτέον ότι 20 χρόνια αργότερα ξέσπασε και η Οκτωβριανή Επανάσταση, με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Η εθνική λοιπόν ταυτότητα των Μακεδόνων δεν είναι δημιούργημα του Τίτο αλλά υπήρχε από την εποχή ακόμα εκείνη, τουλάχιστον σε εκείνη την μερίδα των Μακεδόνων που ήταν συνειδητοποιημένοι πολιτικά.

Τώρα το αστείο επιχείρημα ότι οι Μακεδόνες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στερούνται ιστορικής και εθνολογικής βάσης δεν θα έπρεπε ούτε καν σαν ανέκδοτο να αναφέρεται, διότι όλοι οι λαοί των Βαλκανίων, συμπεριλαμβανομένων και ημών των Ελλήνων, αποτελούνται από ένα μωσαϊκό λαών και φυλών.

Τόσο οι κάτοικοι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας όσο και οι σημερινοί κάτοικοι της Δημοκρατίας της Ελλάδας δεν έχουν καμία ή ελάχιστη σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, τους μεσαιωνικούς Σλάβους ή τους αρχαίους Έλληνες.

Για παράδειγμα το ήμισυ περίπου των κατοίκων της σημερινής Πελοποννήσου και σχεδόν το σύνολο των κατοίκων της σημερινής Αττικοβοιωτίας είναι απόγονοι Αλβανών που ήρθαν εκεί τον 14^ο αιώνα μ.Χ. Ένα τεράστιο ποσοστό των Ελλήνων της Ηπείρου, της κεντρικής Ελλάδας και της Πίνδου είναι απόγονοι Σλάβων, λατινόφωνων Βλάχων και Αλβανών που ήρθαν στα μέρη αυτά μετά τον 6^ο τον 9^ο και τον 13^ο-14^ο αιώνα μ.Χ .

Η πραγματικότητα αυτή ισχύει βέβαια για όλους τους λαούς των Βαλκανίων και της Ευρώπης, το δε αστείο ανέκδοτο ότι είμαστε ανάδελφος λαός ξεπερνάει ακόμα και τα όρια της παράνοιας.

Εσείς, αν θυμάμαι καλά, είστε Μικρασιατικής καταγωγής. Γιατί όμως κόπτεστε τόσο πολύ για τα δικαιώματα της λεγόμενης «μακεδονικής» μειονότητας στη βόρεια Ελλάδα; Γιατί δεν ασχολείστε π.χ. με τα δικαιώματα των Ρωμιών της Πόλης ή των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου;

Κάποιο λάθος κάνετε κύριε Στάμκο. Η υποστήριξή εκ μέρους μου των δικαιωμάτων των εθνικά Μακεδόνων της χώρας μας έχει να κάνει περισσότερο με το θέμα του εκδημοκρατισμού μας. Ο εκδημοκρατισμός κάθε χώρας μετριέται από το κατά πόσο η χώρα αυτή προστατεύει τα δικαιώματα των Μειονοτήτων, όποιες και να είναι αυτές. Αυτό είναι και το νόημα των πράξεων μου.

Όσον αφορά την δεύτερη ερώτησή σας η απάντηση είναι διττή, πρώτον δεν ασχολούμαι με οποιαδήποτε μειονότητα εάν δεν ερωτηθώ από την ίδια την Μειονότητα, και δεύτερον πιστεύω ότι το θέμα των Μειονοτήτων κάθε χώρας είναι αποκλειστική υποχρέωση των πεφωτισμένων πολιτών των χωρών στις οποίες οι Μειονότητες ζουν.

Στην χώρα μας βλέπει κανείς κυρίως τους ανθρώπους της Αριστεράς, και πιο συγκεκριμένα τους ιθύνοντες του Συνασπισμού, να σχίζουν τα ενδύματά τους για τους Κούρδους της Τουρκίας ή για τους Ινδιάνους του Μεξικού. Οι ίδιοι όμως αυτοί άνθρωποι παριστάνουν τους κουφούς ή τους βουβούς εάν τους μιλήσεις για τους εθνικά Μακεδόνες.

Την συμπεριφορά αυτή την διαπίστωσα πριν από χρόνια σε μια συγκέντρωση του Συνασπισμού στη Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στον κινηματόγραφο Αίγλη, όπου ήταν παρόν και ο τότε πρόεδρός τους κύριος Κωνσταντόπουλος. Όταν σε μια παρέμβαση μου ερώτησα εάν θα δώσουμε πίσω στους Μακεδόνες αυτό που τους κλέψαμε, δηλαδή τη γλώσσα τους, τότε από τους 5.000 περίπου συγκεντρωμένους οπαδούς του κόμματος το 25% περίπου χειροκρότησε μανιωδώς και το 75% κατάπιε την γλώσσα του!

Πρόσφατα το ίδιο θέατρο του παραλόγου παίχθηκε σε μια ανοικτή συγκέντρωση στην πλατεία που είναι απέναντι από την εκκλησία Αχειροποίητο, όπου ήταν παρόν ο Γραμματέας του Συνασπισμού κύριος Χουντής. Όταν υπέβαλα δημοσίως μια ερώτηση για τους εθνικά Μακεδόνες ο πανέξυπνος αυτός κύριος για να αποφύγει την απάντηση προσποιήθηκε τον ηλίθιο, λέγοντας ότι δεν κατάλαβε την ερώτησή μου, πρόσθεσε δε ότι μετά την συγκέντρωση θα μου μιλούσε προσωπικά για να μου εξηγήσει. Φυσικά δεν καταδέχθηκα να περιμένω και εγκατέλειψα την συγκέντρωση…

Τι είναι το αναγνωστικό ABECEDAR, που μόλις βγάλατε από τις εκδόσεις Μπατάβια; Γιατί αποφασίσατε να εκδώσετε ένα βιβλίο που έβγαλε το ελληνικό κράτος το 1925 για τη σλαβομακεδονική μειονότητα της βόρειας Ελλάδας και κατόπιν αποφάσισε να το αποσύρει;

Σας έχω ήδη απαντήσει, μπορώ όμως να προσθέσω ότι θεωρώ μέγιστο αμάρτημα το να κλέψεις από ένα λαό την μητρική του γλώσσα. Σας παραπέμπω στο καταπληκτικό άρθρο του Θανάση Τριαρίδη «Μια κομμένη γλώσσα». Λόγω του άρθρου αυτού, μετά την άρνηση της εφημερίδας Μακεδονία να το δημοσιεύσει, διέκοψε ο καταπληκτικός αυτός νεαρός συγγραφέας την συνεργασία του με την εφημερίδα.

Πολλοί Έλληνες φοβούνται ότι αν π.χ. αναγνωριστεί η ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και δοθούν κάποια πολιτιστικά δικαιώματα, τότε αυτό θα ενεργοποιήσει αυτονομιστικές και αποσχιστικές τάσεις που ίσως οδηγήσουν και στην απόσπαση ελληνικών εδαφών… Είναι οι Έλληνες «παρανοϊκοί» ή έχουν λόγους να πιστεύουν κάτι τέτοιοι;

Αυτοί οι Έλληνες δεν εκ γενετής παρανοϊκοί, είναι εντελώς φυσιολογικοί άνθρωποι αλλά έτσι τους κατάντησε η συνεχής εθνικιστική «πλύση εγκεφάλου» από το σχολείο, τον στρατό και την εκκλησία.

Ποια είναι η άποψη σας για τον ελληνικό εθνικισμό γενικότερα; Ποια είναι η ποιοτική του διαφορά σε σχέση με τους άλλους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς π.χ. τον γαλλικό, τον ιταλικό κ.α.;

Δεν πρέπει να συνδέουμε τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Ο πατριωτισμός διδάσκει να υπερασπίζεται κανείς την πατρίδα του από κινδύνους, όπως και έχει χρέος να υπερασπισθεί κανείς το σπίτι του και την οικογένεια του εάν εισβάλουν στο σπίτι του εγκληματίες. Ο εθνικισμός γενικά είναι μια εγκληματική θεωρία, η οποία διδάσκει την μη ανοχή και την καταστροφή του διαφορετικού.

Ποια είναι η άποψη σας για την Ελλαδική Εκκλησία και ιδιαίτερα για τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο;

Τι να απαντήσω, εδώ θα χρειασθεί ολόκληρη συνέντευξη για να απαντήσω σχετικά με τον άνθρωπο αυτό που είπε ότι για την επίλυση του προβλήματος της Κύπρου μας χρειάζονται κανόνια (αναφέρεται λεπτομερειακώς στο βιβλίο του κυρίου Βασιλάκη Η Μάστιγα του Θεού). Για τον παπά αυτόν αισθάνομαι την μεγαλύτερη περιφρόνηση που είναι δυνατόν να αισθάνεται κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.

Έχετε πρόσφατα δηλώσει πως η Ελλάδα γνωρίζει τα τελευταία χρόνια ένα είδος «πνευματικής αναγέννησης», με ομάδες αντιφρονούντων δημοκρατών διανοούμενων που προχωρούν τολμηρά προς την κατεύθυνση της ανάδειξης της ιστορικής αλήθειας μακριά από «εθνικούς μύθους», και εθνικιστική ιδεολογική τύφλωση. Συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο ή πρόκειται απλώς για ευσεβείς πόθους;

Βεβαίως και συμβαίνει αυτό, θα μπορούσα δε με μεγάλη χαρά να αναφέρω τους εξής Έλληνες συγγραφείς: τους κυρίους Νίκο Δήμου, Θανάση Τριαρίδη, Διονύση Γουσέτη, Δημήτρη Λιθοξόου, Γιώργο Τσιάκαλο και άλλους που δεν τους γνωρίζω προσωπικά.

Ποια είναι η Ελλάδα που οραματίζεστε;

Μία Ελλάδα πραγματικά δημοκρατική και όχι ημιφασιστική, όσον αφορά τουλάχιστον τα ανθρώπινα δικαιώματα…

-//-

Αναδημοσίευση από το περιοδικό zenithmag , 2006