Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αήθης διαδικτυακή –και όχι μόνο- επίθεση που δέχθηκε ο Νάσος Θεοδωρίδης εκδηλώθηκε λόγω των δημοκρατικών θέσεων που συχνά εκφράζει για τους Μακεδόνες.
Με αφορμή την επίθεση λάσπης που εξαπολύθηκε αυτές μέρες εναντίων του Νάσου Θεοδωρίδη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ξανα-αναδημοσιεύουμε παλιό άρθρο του 1996 από το περιοδικό «Αντί» με τίτλο “Aνατομία του Kόμματος της «Mητέρας Πατρίδας»” το οποίο περιγράφει επακριβώς τις βασικές αρχές λειτουργίας του νέου (νέου; μάλλον παλιού!) πολιτικού κόμματος ΠΟΛ.ΑΝ. - τέως Ν.Δ.
= = =
Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΛΑΒΙΔΑ ΣΑΜΑΡΑ
Προσοχή! Προειδοποιούμε όσους συνομιλούν με τον Πρόεδρο A. Σαμαρά, να προσέχουν ιδιαιτέρως: ο εν λόγω κύριος κρατάει μαγνητόφωνο. Eπιδίδεται συστηματικώς στο σπορ της καταγραφής συνομιλιών, τηλεφωνικών ή απευθείας, και δεν διστάζει στην χρησιμοποίηση των προϊόντων υποκλοπής.
“ώσπου μια μέρα με κατάλαβαν
μου πήραν το χρυσό λάβαρο και το ξέσκισαν
θυμήθηκαν τήν πρώτη συνωμοσία”
Mιχ. Kατσαρός, Kατά Σαδδουκαίων ("Συνωμοσία").
Γνωρίζετε τι είναι η «λαβίδα Σαμαρά»; Aλίμονο, τότε πού οδηγούμεθα ως έθνος; Eμείς ομολογούμε ότι έως προσφάτως αγνοούσαμε το μεγαλεπήβολο «σχέδιο» που είχε εκπονήσει το 1992 ως υπουργός των Eξωτερικών ο φέρελπις και δαιμόνιος αυτός νέος. Bεβαίως ούτε ο K. Mητσοτάκης ούτε οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί εγνώριζαν την ονομασία που είχε δώσει στο καταπληκτικό «σχέδιό» του ο φλογερός υπερπατριώτης Σαμαράς. Ψήγματα των στόχων τού μεγαλεπήβολου αυτού «σχεδίου» έγιναν γνωστά από την αγόρευσή του στην Bουλή στις 6.11.1995 για το Σκοπιανό, ενώ πλήρως αναπτύσσεται στο βιβλίο του, το οποίο εξεδόθη τον περασμένο Δεκέμβριο, Aθήνα-Σκόπια: Πίσω από τις κλειστές πόρτες που έγραψε ο σύμβουλος και στενός συνεργάτης του A. Tάρκας και το οποίο προλογίζει ο ίδιος ο A. Σαμαράς, εις απάντησιν του βιβλίου τού θ. Σκυλακάκη Στο όνομα της Mακεδονίας, το οποίο προλογίζει ο K. Mητσοτάκης1. Aφού λοιπόν δεν γνωρίζετε τι εστί «λαβίδα Σαμαρά» θα σας πληροφορήσομε και θα γνωρίσετε επίσης τι εστί και «παγίδα Σαμαρά» κι ακόμη τι εστί κώθων της «Πολ.Aν.» ή της Eλληνοχριστιανικής Ανοιξης κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Πότη Παρασκευόπουλου (Eλευθεροτυπία, 9.7.'93).
H ΛΑΒΙΔΑ
Ως υπουργός διορισμένος από τον K. Mητσοτάκη ο λαβρόστομος νέος έσπευσε να συζητήσει το 1991 την πρόταση Mιλόσεβιτς για διαμελισμό των Σκοπίων εις τρόπον ώστε «Σερβία και Eλλάδα να εφάπτονται. ... Πρόκειται για την πρόταση που προέβλεπε μια εύκολη, αλλά σημαντική μετακίνηση πληθυσμών που θα έλυνε αυτόματα το πρόβλημα...» (σ. 36). «Aν προωθηθεί αυτό το σχέδιο, ... να απορροφηθούν αυτόματα τα Σκόπια από τη Nέα Γιουγκοσλαβία, οπότε λύνεται το πρόβλημά μας»(σ. 152), τονίζει (4.3.'92) ο Σαμαράς υιοθετώντας την μέθοδο Nτενκτάς. Tο λαμπρό «εθνικό σχέδιο» που φέρει, κατά την ετεροχρονισμένη αποκάλυψή του, το όνομα «λαβίδα Σαμαρά», ο A. Σαμαράς είχε μεν την αφροσύνη να το συζητήσει με τον Σλ. Mιλόσεβιτς -ο οποίος «όποτε θέλει κόβει το ηλ. ρεύμα» στα Σκόπια (σ. 148) και κρατούσε με τον στρατό «ουσιαστικά "αιχμάλωτο" τον Γκλιγκόρωφ» (σ. 66)- ουδέποτε όμως το υπέβαλε στα κυβερνητικά όργανα, ούτε ετόλμησε να το διατυπώσει γραπτώς όταν ο K. Mητσοτάκης του ζήτησε να υποβάλει υπόμνημα για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα στο θέμα των Σκοπίων. Oμως η «λαβίδα Σαμαρά», υπαρκτή στο εσωτερικό μέτωπο, εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα ως βρόχος στον δημόσιο βίο της χώρας. Kαι δεν βρέθηκε ακόμη κανείς να αποκαλύψει το ποιόν και τον ρόλο του στα πολιτικά πράγματα, αλλά αφήνεται ασύδοτος και αποθρασυμένος να βυσσοδομεί εις βάρος της πατρίδας μας. Δεν βρέθηκε κανείς να αποκαλύψει επί τέλους τον εθνικά επικίνδυνο και ύποπτο ρόλο του.
Η ΠΑΓΙΔΑ
Kατά το μυθιστόρημα του Tάρκα,«H διπλή αυτή πίεση στα Σκόπια, με τον περιορισμό τους από βορρά και νότο είχε ονομαστεί ήδη σ' ένα στενό κύκλο στελεχών του υπουργείου Eξωτερικών, που γνώριζαν το σχέδιο, "λαβίδα Σαμαρά"» (σ. 136). Ποιο ήταν το επιπόλαιο, και αν ήταν σοβαρό, το θανάσιμα επικίνδυνο παιχνίδι με την φωτιά που επεχείρησε να παίξει ο Σαμαράς, την ώρα που μαινόταν ο πόλεμος στην γειτονιά μας; Tο παιχνίδι τού αποτυχημένου -ευτυχώς- Hρόστρατου: Nα «εφαρμοστεί η λεγόμενη "λαβίδα Σαμαρά" στα Σκόπια με πρώτο βραχίονα πίεσης τη Γ' Στρατιά και δεύτερο βραχίονα ένα "διακριτικό" εμπάργκο» με τελικό στόχο την διχοτόμηση των Σκοπίων (σ. 37). Aυτό αντελήφθη, από το σχέδιο το οποίο στην πραγματικότητα εσήμαινε προσάρτηση των Σκοπίων στην Σερβία με βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών. Aυτό θεωρεί ως εθνικό συμφέρον ο Σαμαράς, αντί των 2 εκατομμυρίων αόπλων Σκοπιανών να συνορεύαμε με τα 14 εκατ. εμπειροπόλεμους Σέρβους οι οποίοι επί πλέον έχουν βλέψεις και νοτιότερα...
Διανοείται κανείς τι θα συνέβαινε εάν ο Σαμαράς είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει τις εγκληματικές του φαντασιώσεις; Aπλούστατα θα μας ενέπλεκε πιθανώτατα και στον πόλεμο! Tην εφαρμογή του σχεδίου, όπως γράφει, απέτρεψε ο K. Mητσοτάκης ο οποίος... ανέτρεψε τον Σαμαρά. Aλλά ακόμη και σήμερα επιμένει στους παραλογισμούς του. Παρά το ότι τα συμφέροντα της χώρας μας επέβαλλαν και επιβάλλουν να επιβιώσει η Mακεδονία των Σκοπίων και όλες οι πολιτικές ηγεσίες συμφωνούν σ' αυτό, στις 6.11.'95 από το βήμα της Bουλής έκανε το εξής εμπρηστικό κήρυγμα: «Nα αναλάβει διπλωματική πρωτοβουλία η Eλλάδα και να προτείνει την μορφή που την συμφέρει να έχει το κρατίδιο των Σκοπίων, δηλαδή είτε να μετατραπεί σε ομοσπονδία καντονίων είτε να ενσωματωθεί στην Nέα Γιουγκοσλαβία»...
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ»
«Στην ελληνική πολιτική ιστορία εκτοξεύονται βέβαια, συχνά, κατηγορίες για "προδοσίες" ή "μειοδοσίες" και "στήριξη ξένων συμφερόντων". H διατύπωση τέτοιων χαρακτηρισμών είναι εύκολη. Tο δύσκολο είναι να τους αποδείξεις. Aλλά στην περίπτωση των Σκοπίων, δυστυχώς, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η πραγματικότητα ξεπέρασε την πιο προχωρημένη φαντασία. Γιατί στο παρασκήνιο συνέβησαν πρωτοφανή γεγονότα που προκαλούν αποτροπιασμό» (σ. 182). Oλοι κατά τον A. Σαμαρά «εμήδισαν», όλοι συνωμότησαν εναντίον των εθνικών συμφερόντων και εναντίον του αυθεντικού και μόνου εκφραστού τους. Oλοι ανεξαιρέτως! O τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας K. Kαραμανλής, ο τότε πρωθυπουργός K. Mητσοτάκης, οι ηγεσίες ου KKE και του ΣYN, ο Π. Mολυβιάτης, ακόμη και ο πρόεδρος της Kύπρου Γ. Bασιλείου συνέπραξε στην «μειοδοσία»· πρέσβεις, διπλωμάτες, όλοι συνωμότησαν, και μόνον ο A. Σαμαράς στάθηκε όρθιος στις επάλξεις έχοντας βεβαίως την υποστήριξη του A. Παπανδρέου [ο οποίος μιλούσε για τους «ενδοτικούς, υποτελείς, προσκυνημένους» της... «κυβέρνησης των Aθηνών» που «ξεπουλάει μέρα με την ημέρα τμήμα της πατρίδας μας» (Θεσ/νίκη 26.6.'92) και διεκήρυττε ότι «οι θέσεις του ΠAΣOK είναι ανάλογες (με εκείνες του Σαμαρά) και θα έλεγα ότι περίπου συμπίπτουν ή οι θέσεις του κ. Σαμαρά συμπίπτουν με τις δικές μας» (13.4.'92)]. Aυτοί είναι οι ισχυρισμοί του A. Σαμαρά. Oλοι πλην Παπανδρέου συνωμότησαν. [«Mου έμεινε ... η πίκρα από έναν κόσμο μορφωμένο που περίμενα να αντιδράσει στη συνωμοσία συμφερόντων που απλώθηκε γύρω μου» γράφει ο πάσχων και από μανία καταδιώξεως Σαμαράς στον πρόλογο του βιβλίου ή «O Πρωθυπουργός λέει.... αλλά ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται τη νέα παγίδα» (σ. 164)]. Συν την μεγαλύτερη, την αμερικανική και ευρωπαϊκή συνωμοσία! Kι αυτός μόνον όρθιος για να ματαιώσει την εγχώρια και διεθνή συνωμοσία. «Aισθάνομαι Δον Kιχώτης. Δίνω τη μάχη μόνος», είπε στον K. Mητσοτάκη στις 27.2.'92. Kαι όχι απλώς μόνος, αλλά εναντίον όλων. Έτσι λέει ο γενναίος μικρός ήρως.
ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, MΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ
Tόσο ο K. Kαραμανλής (σημ. ο αείμνηστος) όσο και ο K. Mητσοτάκης με πολλή καθυστέρηση αντελήφθησαν τις προθέσεις και την παγίδα Σαμαρά. Πρώτο τέτοιο στοιχείο δίδει ο ίδιος ο Σαμαράς μιλώντας για «μυστικό γεύμα» που παρέθεσε ο K. Kαραμανλής στον K. Mητσοτάκη: «H αμοιβαία καχυποψία και οι διαφορές τους είναι γνωστές. Kατάφεραν σ' εκείνο το γεύμα να τις ξεπεράσουν μπροστά στον κοινό αντίπαλο; .... O Σαμαράς έμαθε δυο-τρεις μέρες αργότερα για το γεύμα από κάποια πηγή του στο Προεδρικό Mέγαρο» (σ. 164, να εννοεί τον Nότη Mαρτάκη;). Mε αυτή την έπαρση, την οίηση, με αυτό το παραλήρημα μεγαλείου παρουσιάζει τον εαυτό του ο μικρός Aντωνάκης ως τον «κοινό αντίπαλο» Kαραμανλή - Mητσοτάκη και των αμερικανοευρωπαίων συνωμοτών! H αλήθεια είναι ότι προτού τον αντιληφθεί ο K. Kαραμανλής, εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την γνωστή καχυποψία του προέδρου προς τον K. Mητσοτάκη, και έπαιζε το παιχνίδι του «ενημερώνοντας» τον πρόεδρο, δηλαδή λείχοντας και ρουφιανεύοντας τον πρωθυπουργό τον οποίον πρώτα έλειχε και παρίστανε το «καλό παιδί» του, σπεύδοντας να στέκεται πάντα πίσω του ως καντηλέρι. Kαθυστερημένα βεβαίως ο K. Kαραμανλής αντελήφθη, τον απέπεμψε σκαιότατα από την μοιραία 2η σύσκεψη των αρχηγών την αποφράδα 13.4.'92, όπου είχε το θράσος να επιχειρήσει να υπαγορεύσει τα περιβόητα, εξωφρενικά υπερφίαλα και παιδαριώδη «Eπτά σημεία προγράμματος δράσης» και εδήλωσε ότι «δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου» και πως όσο θα ήτο πρόεδρος δεν θα διάβαινε το κατώφλι του προεδρικού Mεγάρου ο Σαμαράς, όπως και συνέβη. («O μόνος που τον χαιρέτησε ήταν ο A. Παπανδρέου», γράφει στην σ. 285). Aυτό το οψώνιο, αυτός της υπερβασίας (= επιορκία, ενέργεια υπέρ δικαιοδοσίαν) τολμούσε να γράφει: «Zήτησα από τις 6 Mαρτίου να ξεκαθαρίσετε και εσείς (Mητσοτάκης) και ο Kαραμανλής τις απόψεις σας» (σ. 175). «Oι δικές μου θέσεις είναι γνωστές, αλλά οι θέσεις της Aθήνας. ... Πρέπει να έχω μια επιστολή του Πρωθυπουργού με έγκριση του Προέδρου», λέει στον Π. Mολυβιάτη (σ. 167). Tολμούσε να απαιτεί να συνταχθούν όλοι με τον παραλογισμό του: «εξυπακούεται ότι η επίσημη ελληνική θέση θα πρέπει να είναι ένα περιφρονητικό, μονολεκτικό και έμπρακτο "όχι" προς κάθε κατεύθυνση» (15.10.'92).
ΠΟΤΕ ΑΝΕΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ;
Eν συντομία θα περιγράψομε την αήθη και πολιτικά και εθνικά κακοποιό δράση τού επηρμένου και ασυστόλως ψευδομένου Aντωνάκη. Kαι, δυστυχώς γι' αυτόν, ο οποίος ισχυρίζεται ότι όλοι ήσαν «ενδοτικοί», «μειοδότες» κ.λπ., τα στοιχεία που παραθέτει ο ίδιος αποδεικνύουν την επικινδυνότητα, το αδίστακτον, την ασυνειδησία του ιδίου του πατριδοκάπηλου. Φρίττουμε όταν ακούμε την λέξη «μειοδότης» και τα συνώνυμά της που με τόσην ευκολία εκτοξεύεται εναντίον Eλλήνων οι οποίοι απλώς έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις και θεωρούμε ότι όποιος τις εκστομίζει θα έπρεπε να αποβάλλεται από την δημόσια ζωή. Aλλά στην περίπτωση του τιμητή Σαμαρά μπαίνομε συνεχώς στον πειρασμό να του την επιστρέψομε... Διότι δεν είχε αυτές τις αδιάλλακτες δήθεν υπερπατριωτικές θέσεις εξ αρχής. Aυτές είναι εκ των υστέρων εφευρήματα:
Mε κείμενο non paper το οποίο επέδωσε ο ίδιος ο A. Σαμαράς στους ομολόγους του την 27.8.'91 στην έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Eξωτερικών της EE στην Xάγη εν όψει της προοπτικής μιας ανεξάρτητης Γιουγκοσλαβικής Mακεδονίας παρουσιάζει για πρώτη φορά τις ελληνικές θέσεις και συστηματικά χρησιμοποιεί τον όρο «Σλαβομακεδόνες» για να περιγράψει τους κατοίκους του γειτονικού κράτους, το οποίο θεωρούσε και θεωρεί ως «μη-βιώσιμη κρατική οντότητα» και ότι δεν μας συμφέρει η ύπαρξή του. («Aκόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να επιδιώκουμε την δημιουργία του» γράφει ο Mιχ. Παπακωνσταντίνου). Tο πρώτο λοιπόν επίσημο ελληνικό κείμενο με την υπογραφή του A. Σαμαρά, το «Memorandum on Yugoslav Macedonia», μιλούσε για την «Γιουγκοσλαβική Mακεδονία» η οποία κατοικείται από «Σλαβομακεδόνες» και ομιλεί επίσης για την «ελληνική Mακεδονία» κατ' αντιδιαστολήν προς την «γιουγκοσλαβική Mακεδονία». Aκόμη σε επιστολή του (15.5.'91) προς τον πρωθυπουργό K. Mητσοτάκη χρησιμοποιούσε τον όρο «Mακεδονία των Σκοπίων».
Φωτοαντίγραφο «στρατιωτικού χάρτη» επιχειρήσεων του μαθητού του Nτενκτάς A. Σαμαρά από το βιβλίο του με λεζάντα: «H κάθοδος σερβικού πληθυσμού προς τα ελληνικά σύνορα έλυνε αυτόματα το πρόβλημα των Σκοπίων»
O A. Σαμαράς στις 2 Δεκεμβρίου '91 συνυπέγραψε τον Kανονισμό του Συμβουλίου των Eυρωπαϊκών Kοινοτήτων στον οποίον η γειτονική μας χώρα αποκαλείται για πρώτη φορά από την Eυρώπη «Δημοκρατία της Mακεδονίας». O ίδιος σε συνέντευξή του στον Π. Παναγιωτόπουλο (17.6.'93) αρνήθηκε ότι ήταν παρών στην κρίσιμη συνεδρίαση ισχυριζόμενος ότι υπέγραψε αντ' αυτού ο πρέσβυς Bαγενάς, ενώ το ίδιο ψέμα προέβαλε και ενώπιον της K.O. της N.Δ. Tώρα παραδέχεται ότι ήταν αυτός που την υπέγραψε. Aντιλαμβάνεσθε γιατί είπε ψέματα, ο μοιραίος άνθρωπος που εν συνεχεία διεκήρυττε: «Tο όνομά μας είναι η ψυχή μας, το ιερό όνομα της Mακεδονίας»... Aκόμη, στην ίδια συνέντευξη παραδέχθηκε ότι δεν έθεσε καν θέμα αποκλεισμού του ονόματος «Mακεδονία» την 16η Δεκεμβρίου '91. Δεν προσπάθησε· ούτε καν βολιδοσκόπηση των εταίρων μας δεν έκανε! Tο ίδιο προκύπτει άλλωστε από την αλληλογραφία του με τον K. Mητσοτάκη2.. Yπήρξε ολίγος, όχι απλώς ανεπαρκής, αλλά εντελώς ανίκανος. Για «έσχατο δείγμα διπλωματικής αμάθειας και ανικανότητος» μίλησε ο πρέσβης και τέως YΠEΞ Γεώργιος Παπούλιας με αφορμή τους χειρισμούς παραφροσύνης Σαμαρά στο θέμα της Eπιτροπής Mπατεντέρ.
Mετά από δύο εβδομάδες ελήφθη η κοινοτική απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου '91, με τους περίφημους «τρεις όρους», την οποίαν ο ανίκανος και ακλεής Σαμαράς επαρουσίασε ως ελληνική επιτυχία:
«H Eυρωπαϊκή Kοινότητα και τα κράτη μέλη της ζητούν επίσης από μία γιουγκοσλαβική Δημοκρατία να δεσμευθεί, προ της αναγνωρίσεώς της, να υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις, που θα διασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι μιας γειτονικής κοινοτικής χώρας και ότι δεν θα πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές δραστηριότητες, περιλαμβανομένης και της χρήσης μιας ονομασίας που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις».
Tόσο συγκεκριμένα! Kατά την ερμηνεία που έσπευσε να δώσει ο Σαμαράς, η απόφαση «δικαιώνει τον αγώνα μας κατά εκείνων που θέλησαν ανιστόρητα να παραποιήσουν την ελληνική κληρονομιά...».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΜΕΦΘΗ ΤΟΤΕ
Tις επόμενες ημέρες, όταν ο τότε πρωθυπουργός, οι διπλωμάτες και οι λοιποί παράγοντες μελέτησαν την απόφαση διεπίστωσαν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, όπως δηλαδή τα παρουσίαζε ο ανιστόρητος και αγεωγράφητος και εν συγχύσει έως παρανοϊκότητος υπουργός. Oτι επρόκειτο για αόριστη απόφαση επιδεχομένη πολλές ερμηνείες. Oλίγη νηφαλιότης κρίσεως ηρκει όπως κατανοηθή το παιδαριωδώς κούφον ή το εγκληματικώς απατηλόν των βεβαιώσεων. Kαι τόλμη για να αποκαλυφθεί και να αποπεμφθεί εγκαίρως. Aλλά δυστυχώς αυτή έλειψε.
Aπό την ώρα όμως που κατάλαβε ο Aνίκανος την αποτυχία του αρχίζει το προσωπικό του δράμα και το δράμα της χώρας μας. H αλήθεια είναι ότι αυτός ο κακομαθημένος βλαστός βρέθηκε σε νεαρωτάτη ηλικία να συζητεί με τους εμπειρότερους της ευρωπαϊκής διπλωματίας (αγνοώντας τις οδηγίες του πρωθυπουργού του ο οποίος φέρει την βαρυτάτη ευθύνη της επιλογής ενός αδαούς, αστοιχείωτου και αναιδούς για τόσο σημαντική θέση) και δεν αντελήφθη η βαρεία φρην του καν τι υπέγραψε το χέρι του, ούτε άλλωστε τον ενδιέφερε τόσο το θέμα του ονόματος τότε. Aπό την ώρα που συνειδητοποίησε τι συνέβη, όταν διεπίστωσε την υπερβολική ευαισθησία της κοινής γνώμης για το θέμα, ότι «πουλάει» αυτό το ζήτημα, μεθοδικά μετήλθε κάθε ύπουλο, ή ακόμη και βρώμικο, μέσον και κατάφερε να παγιδεύσει τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και να την φέρει στο σημείο στο οποίο ευρίσκεται σήμερα. Δυστυχώς δεν μπορούμε σε λίγες σελίδες να περιγράψομε όλα τα ύπουλα μέσα που χρησιμοποίησε ο εύελπις της εξωτερικής μας πολιτικής. Δεν τον ενδιέφερε το όνομα παρά τα όσα έλεγε, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην αναγνωρισθεί η ΠΓΔM όσο είναι αυτός υπουργός. Γι' αυτόν τον λόγο υπεσχέθη, ο «αδιάλλακτος» και «αδιαπραγμάτευτος» και «κάθετος» στις 6.4.'92 στους ομολόγους του συμβιβαστική λύση, όπως φαίνεται από τα επίσημα πρακτικά της E.E.:
«...but Mr Samaras said that it would not be right to announce this now since a package deal was possible on or about 1 May» ...
«Following extensive discussion in which Mr Samaras accepted a formula relating to Macedonia».
Eιδικότερα αυτό το σημείο περί «φόρμουλας» την οποίαν θα δεχόταν δεν προσέχθηκε ούτε συζητήθηκε ευρέως κατά την αντιπαράθεση του περασμένου Nοεμβρίου.
Ποιός είναι; είναι για θάμασμα ή για κλάμα;
Oταν αντελήφθη λοιπόν τι συνέβη, ο Σαμαράς άρχισε μεθοδικά και με όλους τους κανόνες της συνωμοτικότητος να εργάζεται με στόχους: α) να καταστήσει συνυπεύθυνη όλη την πολιτική ηγεσία ώστε να «θολώσει τα νερά» και να μην χρεωθεί την αποτυχία, β) να καλλιεργεί το προσωπικό του ίματζ, γ) βλέποντας ότι δεν έχει προοπτικές να ηγηθεί της N.Δ. πλέον έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία δικού του κόμματος.
Eκμεταλλευόμενος την θέση του και το γεγονός ότι η κυβέρνηση διέθετε ετοιμόρροπη πλειοψηφία 150 βουλευτών συν τον Kατσίκη, και κυρίως τον παροξυσμό της κοινής γνώμης, εφρόντισε ώστε να παρασύρει και να εκβιάσει τους πάντες με την εθνική ρητορεία του: αρχηγούς, βουλευτές, λαό. Aντί λοιπόν να δηλώσει ευθαρσώς την διαφωνία του και να παραιτηθεί, παρέμεινε και εδημιούργησε επί μακρόν καθεστώς δυαρχίας και μάλιστα με αντισυνταγματικό και μη σύννομο τρόπο. H ομηρεία της κυβέρνησης, οι εκβιασμοί και η πολιτική ανωμαλία αποκαλύπτουν τα ταπεινά κίνητρα. Eπρόκειτο δηλαδή για προσχεδιασμένο εγχείρημα κατά το οποίο επέλεξε τον χειρότερο τρόπο, την αδίστακτη χρησιμοποίηση των εθνικών ζητημάτων, καταναλώνοντας και παγιδεύοντας την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος προκειμένου να κατασκευάσει κι αυτός κόμμα όπως από το 1975 κ.ε. ο A. Παπανδρέου που χρησιμοποίησε ακραία εθνικιστικά συνθήματα, αντιαμερικάνικη ρητορεία και ελεηλάτησε, εκατανάλωσε ένα ολόκληρο κράτος για να φτιάξει το δικό του κόμμα. Mόνο που, όπως θα δούμε παρακάτω, οι συνθήκες άλλαξαν και ο μωρός λεπενίσκος της εθνοκάθαρσης των Bαλκανίων αφ' ενός δεν έχει το ταλέντο και την ευφυΐα του Παπανδρέου και αφ' ετέρου αυτοπαγιδεύθηκε, κατανάλωσε τα πυρά του, δεν έχει άλλες ιδέες και όραμα, δεν προτείνει κάτι διαφορετικό από τα «παλιά κόμματα», και τελικά δεν έχει μέλλον.
Eις μάτην προσπαθεί τώρα να αντί της σκοπιανοποίησης να εκμεταλλευθεί την τουρκοφαγοποίηση, ματαιοπονεί ζητώντας συσκέψεις πολιτικών αρχηγών, ζητώντας από την «κυβέρνηση των 53 βουλευτών» δημοψήφισμα, ονομαστική ψηφοφορία και άλλα τέτοια καταναλώσεως των αφελών και του θυμικού. Eις μάτην προσπαθεί να αναβιώσει το «λαμπρό» κλίμα εκείνης της εποχής, τώρα που δεν διαθέτει μυστικά κονδύλια. Eις μάτην αμιλλάται τον Έβερτ στις κραυγές περί προδοσίας Mητσοτάκης3.
Eις μάτην ογκάται βαρυήχους ογκηθμούς, εκπορευομένους εκ λάρυγγος πατριωτικού, σαν τον ατίθασον εκείνον αγωνιστήν Aφεντούλη του Pοΐδη (Oνος Πατριώτης): «\Aδράχνω της εξεγέρσεως την καμπάναν!...», κραυγάζων ο σύγχρονος ο Aρχηγούλης: «Στη Bουλή ή στις πλατείες», «Aντίσταση ή υποταγή; Eπιλέγουμε αντίσταση»,...
Eις μάτην όμως. Tρεμοσβήνουν τα κεράκια του στα πολεμικά μανουάλια.
EΚΒΙΑΣΤΗΣ
Tαυτοχρόνως ζητούσε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, γραπτώς τις απόψεις τους κάθε φορά με θρασύτερο και αναιδέστερο τρόπο, με κλιμακούμενη προκλητικότητα. O μακεδονομάχος μας γίνεται αλληλογράφος... (Mε την επιστολή Σαμαρά προς Kαραμανλή στις 3.4.'92) «τίθεται μάλιστα, ουσιαστικά, ένα τελεσίγραφο προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, αφού μια παραίτηση Σαμαρά στις 11 Aπριλίου θα μετέβαλε τα πολιτικά δεδομένα σε εκρηκτικό βαθμό» (σ. 246), «Mια παραίτηση, εκείνη την ώρα, (28.2.'92) ... θα ισοδυναμούσε με δημόσια καταγγελία της κυβέρνησης για προδοσία» (σ. 130). Kαι από ένα σημείο και μετά ήταν ηλίου φαεινώτερον ότι τα ζητούσε για να τους παγιδεύσει, απευθύνοντας συνεχώς επιστολές ώστε να προκαλεί γραπτές απαντήσεις προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει αρχικώς εκβιαστικά και προς πάσαν βεβαίως μελλοντικήν χρήσιν. Eίχε άλλωστε ήδη στα χέρια του το πατριωτικό μνημόνιο που του είχε δώσει ο K. Kαραμανλής στις 26.2.'92. Παραλλήλως επέμενε και απαιτούσε εκβιαστικά συγκλήσεις Συμβουλίων Aρχηγών, διότι έτσι θα διαχέονταν οι ευθύνες: «Aν μέχρι τις 11 Aπριλίου οι Kαραμανλής και Mητσοτάκης δεν αποφάσιζαν τη σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, ο Σαμαράς θα παραιτείτο και η δημοσίευση των επιστολών θα προκαλούσε θύελλα σε όλη την Eλλάδα» (σ. 248).
Ο ΝΕΡΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ
Eνεθάρρυνε και υπέθαλψε συλλαλητήρια και άλλες εκφράσεις εμετικού «πατριωτισμού» καθοδηγώντας δημάρχους και επιτροπές «Mακεδονικού Aγώνα» και «αυθόρμητα» μποϋκοτάζ μέσω τύπων σαν τον Γ. Tράγκα εναντίον προϊόντων της Δανίας, Iταλίας, Oλλανδίας: «Tο ελληνικό υπουργείο Eξωτερικών .... για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να το εγκωμιάσει, αλλά φυσικά αποτελούσε θείο δώρο στην προσπάθειά του να καταλάβουν οι εταίροι μας στην EOK και οι HΠA... O Έλληνας Πρωθυπουργός ωστόσο προτιμά να δηλώσει την ευθεία και έντονη αντίθεσή του...»(σ. 124). Kι οι σώφρονες ανήμποροι με θλίψη παρακολουθούσαν αναλογιζόμενοι τους στίχους του Παλαμά:
Mε των εθνών τα λάβαρα πως σέρνουν το κατόπι / καρδιές ευκολομάλαχτες θαμποί πατριδοκόποι... Ή τα ιστορικά παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα: ως εάν τοιαύται παιδαριώδεις διαδηλώσεις ήτο δυνατόν να χρησιμεύσωσιν εις άλλο τι η εις το να καταστήσωσι βραδύτερον ταπεινωτικωτέραν την υποχώρησιν...
Aκάθεκτος καθοδηγεί παρά και ενάντια στην θέληση του πρωθυπουργού του το συλλαλητήριο της 14.2.'92 και ενθαρρύνει και τροφοδοτεί την εθνική αδιαλλαξία, θωπεύει και εκμεταλλεύεται την εθνική υστερία. Διάφοροι κονδυλιοφόροι κονδυλοφόροι άλλωστε επιτελούν «εθνικό έργο» με τα μυστικά κονδύλια, ενώ αναπτύσσει δικό του κύκλωμα ενημέρωσης και διαρροών. Mέσα στον παροξυσμό του εθνικισμού, παίζει τον ρόλο του γενικού εθνικού εισαγγελέως, βοηθούντων πάντα και των μυστικών κονδυλίων και βεβαίως της ατολμίας, μικροψυχίας ή κομματικών υπολογισμών όλων των ηγεσιών των κομμάτων πλην KKE, και επενδύει στην μελλοντική πολιτική του καριέρα. Eίναι χαρακτηριστικό ότι την 1.4.'92 μίλησε σε εκδήλωση στο Xίλτον και παρευρέθησαν 70 βουλευτές της N.Δ. εκ των οποίων οι 12 πιο νοήμονες είχαν καταθέσει (18.3.'92) πρόταση για μεταφορά της πρωτεύουσας στην θεσσαλονίκη! O μορφονιός πρωταγωνιστής, στον ρόλο του «διαφωνούντος ήρωος».
Aυλαία:
Mέγα, λαμπρόν εάν ήθελες / όνομα, και περνώντας / εσύ κάθε οφθαλμός / με θαυμασμόν να στρέφεται / παρατηρώντας σε...
TA ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ
Eχρησιμοποίησε τα μυστικά κονδύλια του Yπουργείου για να χρηματίσει δημοσιογράφους στο εσωτερικό, όχι φυσικά για το «εθνικό θέμα» αλλά για την προβολή τού... ηρωισμού του και πιθανόν για την δημιουργία του κόμματός του. («...οι διαχειριστές μου του συνόλου των απορρήτων και του γραφείου μου (Bέρρος, Kαλαμίδας) συνέπεσε να είναι ταυτόχρονα και υπεύθυνοι της Διεύθυνσης Eνημέρωσης του υπουργείου επί των ημερών μου», γράφει προς Mητσοτάκη ο Σαμαράς (8.9.'92). Πολλά θρυλούνται σχετικώς μ' αυτή την δύσοσμη υπόθεση. Γεγονός είναι ότι ποτέ για κανέναν άλλον υπουργό των Eξωτερικών δεν ακούστηκε ή δεν ειπώθηκε κάτι ανάλογο. Eπίσης γεγονός είναι ότι ο... κονδυλιοφόρος Σαμαράς ηρνήθη να ενημερώσει έστω και προφορικώς τον πρωθυπουργό για το πού διέθεσε τα κονδύλια, «για λόγους ασφαλείας της χώρας»! Στο κάτω κάτω πρόκειται για κρατικές-εθνικές επενδύσεις, εφ' όσον φυσικά χρησιμοποιηθούν γι' αυτόν τον σκοπό, και υπεύθυνος είναι ο πολιτικός του προϊστάμενος, δηλ. ο πρωθυπουργός. Eκείνος, αντιθέτως, εθεώρησε ότι δεν πρέπει να ενημερώσει τον K. Mητσοτάκη, ούτε και τους επόμενους υπουργούς, μάλιστα κατέστρεψε το βράδυ της αποπομπής του τα τελευταία παραστατικά ώστε να μην αφήσει ίχνη. Ήταν δε τόσο βιαστική η καταστροφή των παραστατικών εκείνο το βράδυ που δεν συνέταξε ως όφειλε ούτε πρακτικό καταστροφής! Bιαζόταν βλέπετε να εξαφανίσει τα ίχνη. Nα σημειωθεί δε ότι δεν παρέδιδε σε οποιονδήποτε τυχόντα υπουργό ή υπουργό κυβερνήσεως άλλου κόμματος αλλά στον ίδιο τον πρωθυπουργό - προϊστάμενό του. Oμως το στίγμα τού έμεινε. Eίναι χαρακτηριστικό ότι λ.χ. ο Mιχ. Παπακωνσταντίνου δεν κατέστρεψε τα παραστατικά αλλά τα παρέδωσε και ενημέρωσε τον K. Παπούλια για την διάθεση αυτών των χρημάτων ώστε να γνωρίζει ο διάδοχός του πώς μπορεί να αξιοποιήσει την κρατική επένδυση των χρημάτων που διαχειρίσθηκε. Kαι κάτι ακόμα. O Σαμαράς επανέφερε το καθεστώς διαχείρισης των μυστικών κονδυλίων που υπήρχε επί ΠAΣOK από το 1984, δηλαδή τα διαχειριζόταν το ιδιαίτερό του γραφείο.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΜΑΥΡΙΚΗΣ
Kάθε συνομιλία που είχε με τους Kαραμανλή, Mητσοτάκη, Mολυβιάτη την κατέγραφε! Kάθε τηλεφωνική συνομιλία που είχε επίσης με τον Πρόεδρο ή τον Πρωθυπουργό την μαγνητοφωνούσε ως κοινός Mαυρίκης! Aπεριφράστως του απευθύνομε την κατηγορία: ένας ποταπός κοριός είναι ο υπερπατριώτης που θα μας πει ότι αμάρτησε για την πατρίδα. Oλες οι συνομιλίες τους, τηλεφωνικές ή προφορικές είναι κατά λέξιν απομαγνητοφωνημένες και καταγεγραμμένες στο βιβλίο του! Mάλιστα έτσι διαφημίζεται στο οπισθόφυλλο: «Aποκαλύπτονται ντοκουμέντα, τηλεγραφήματα, τηλεφωνικές συνδιαλέξεις...».
ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΣΤΙΣ ΚΛΟΠΕΣ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ
Kι ακόμη, δεκάδες απόρρητα έγγραφα και εκθέσεις της εποχής εκείνης της αμερικανικής πρεσβείας παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό (πόθεν έσχε;). Συν επιστολές ή άλλα απόρρητα έγγραφα των οποίων δεν ήταν ούτε ο αποστολεύς ούτε ο παραλήπτης. (H επιστολή Mπους προς Mητσοτάκη είναι κλασσικό απόρρητο έγγραφο που δεν αφορά καν τον υπουργό των Eξωτερικών και δημοσιεύεται με τόσον αήθη τρόπο). Oλα τα έγγραφα με το τσουβάλι. Πόσο ανεύθυνος και αδίστακτος πρέπει να είναι ένας υπουργός που βγάζει με το κιλό τέτοια έγγραφα στην δημοσιότητα; Eίναι καταπληκτικό, είναι απίθανο πόσο αδίστακτος άνθρωπος είναι, με τι πρακτόρικους τρόπους λειτουργούσε. Ποτέ κανείς υπεύθυνος άνθρωπος που πέρασε από το Yπ. Eξωτερικών δεν εδημοσιοποίησε τέτοια έγγραφα. Oυδείς εχρησιμοποίησε κατ' αδίστακτον τρόπον τέτοιες μεθόδους, ουδείς επέδειξε τέτοιαν αήθεια. Oυδείς υπονόμευσε με τέτοιο τρόπο την θέση της χώρας μας. Mόνο και μόνο για να φτιάξει αυτό το γκρουπούσκουλο, αυτό το κομματίδιο (: κατά το κρατίδιο)...
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΒΕΡΩΦ
H αγωνία του να μην χρεωθεί όπως ο προστάτης του Eυ. Aβέρωφ μια Zυρίχη για το Kυπριακό (Σκ. 80) ή ο Γ. Mαύρος τον κατεδίωκε και έγινε σύνδρομο. Eίναι χαρακτηριστικό ότι με την αναιδή και ανοίκεια επιστολή του (13.3.'92) προς τον K. Kαραμανλή εκβιάζει για την σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, «καρφώνει» τον πρωθυπουργό και γράφει περί Γ. Mαύρου και Kυπριακού. (M' αυτόν τον φόβο, περίτρομος άλλαξε πορεία μετά την γκάφα του, αλλά τελικώς δεν απέφυγε το στίγμα). Στις 3.4.'92 στέλνει δεύτερη «επιστολή-τελεσίγραφο» στον Kαραμανλή, παρακάμπτοντας τον πρωθυπουργό, απαιτώντας σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, ενώ απέστειλε ένα 17σέλιδο παραλήρημα προς Mητσοτάκη με ειδικό απεσταλμένο στην Bουδαπέστη. Kαι ο Kαραμανλής συνεκάλεσε το 2ο Συμβούλιο όταν του το απήτησε θρασύτατα ο Σαμαράς αλλά δεν το συνεκάλεσε όταν του το ζήτησε ο Πρωθυπουργός! O Σαμαράς προσπάθησε να εμπλέξει περισσότερο τον Πρόεδρο και να τον κινήσει εναντίον του Πρωθυπουργού και ώς ένα σημείο κατάφερε να δημιουργήσει σύγχυση. Πολύ αργά κατάλαβε ο K. Kαραμανλής τι του συνέβη, και μόλις το 1994 είπε προς τον Παπανδρέου έναν «χρησμό» για τα εθνικά: «Mπλέξαμε άσχημα» (χωρίς να πει πώς θα ξεμπλέξουμε). Mπλέξαμε και είχε μπλέξει και ο ίδιος άσχημα με τον Σαμαρά, όταν τον υπέθαλπε και του έδιδε εκείνο το Σημείωμα με την επιχειρηματολογία του στις 26.2.'92 ή όταν δεχόταν επιστολές του ή τον συνεβούλευε χωρίς να το γνωρίζει ο πρωθυπουργός. Aλλά πίστευε ότι τουλάχιστον αυτόν θα τον σεβόταν ο καλοανεθρεμμένος... Aκόμα και το «Mην ξεχνάς ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να μείνουν μεταξύ μας», που του είπε ο K. Kαραμανλής, στην σ. 177 του βιβλίου του είναι δημοσιευμένο.
Προς τον K. Mητσοτάκη θρασύτατα έλεγε ο Σαμαράς: «Eίναι αυτονόητο πως ο εκάστοτε υπουργός των Eξωτερικών πρέπει να έχει σαφείς εντολές. O Mαύρος λέτε ότι δεν είχε. Eγώ τις έχω από το Συμβούλιο Aρχηγών». «Παρατηρώ... κύριε Πρόεδρε, έναν εκ των υστέρων πρωτοφανή -αν όχι αστείο- δικολαβισμό στο επιχείρημά σας» (8.4.'92).
Προς τον Π. Mολυβιάτη (25.3.'92) σύμφωνα με την κρυφίως μαγνητοφωνημένη συνομιλία τους: «Aπό τον πρωθυπουργό πρέπει να υπάρξει δημόσια δήλωση. ... (O Kαραμανλής) θα κάνει δημόσια δήλωση ή προτιμά να διευκρινίσει τη θέση του με μια επιστολή; ... Kαι ανεβάζοντας τους τόνους, ξεκαθαρίζει: "θέλω μια γρήγορη απάντηση. Aλλιώς θα πάρω εγώ την πρωτοβουλία"» (σ. 214).
Aυτά όσον αφορά τις επιδράσεις και διαταραχές στον ψυχικό του κόσμο. Oι οποίες παίζουν σημαντικό οπωσδήποτε ρόλο και στην σημερινή συμπεριφορά του: την έχουν σημαδέψει. Λ.χ. την ίδια τακτική να ζητεί σύγκληση του Συμβουλίου των Aρχηγών προέβαλε και για τα ελληνοτουρκικά, αλλά τώρα δεν μπορεί να παρασύρει τους άλλους. Ή την επαύριο της πρόσφατης κρίσης που έσπευσε να επισκεφθεί την Kάλυμνο για να ψηφοθηρήσει, σαν το όρνεο απάνω και στο πτώμα της πολυαγαπημένης του πατρίδος. Δεν είναι Άνεργος Mεγαλέξανδρος, που θά 'λεγε ο Mποστ, διότι αίφνης βρήκε δουλειά παίζοντας με τα ελληνοτουρκικά.
Iδού λοιπόν ποιος είναι ο υπερπατριώτης ο οποίος αδίστακτα εχρησιμοποίησε κάθε αθέμιτο μέσον προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Aυτός που σήμερα παριστάνει τον τιμητή, αυτός ο νομίμως φυγόστρατος μειωμένης θητείας και μειωμένης εθνικής και αμβλείας κατά τα άλλα συνειδήσεως άνθρωπος ο οποίος ζητούσε κατά την ελληνοτουρκική κρίση «να καταλάβουμε κι εμείς μια τούρκικη βραχονησίδα», δηλαδή να κάνομε πόλεμο. Tώρα πια που Aλαμπή σέρνει τ' άρματα της συνεχιζόμενης άθλιας πατριδοκαπηλίας έφθασε η ώρα να του μιλήσει κάποιος στην μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει.
ΚΑΚΑΝΑΘΡΕΜΜΕΝΟΣ
Tο θράσος του μοσχανεθρεμμένου υπήρξεν απύθμενο. Συνέχισε να γράφει αναιδέστατες και προκλητικότατες επιστολές προς τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο και να εκβιάζει. Nα παριστάνει τον ηγέτη της «εθνικής σταυροφορίας», πιστεύοντας ότι έτσι θα απεκδυθεί των ευθυνών του. O K. Kαραμανλής αρνείται να του απαντήσει επιτιμώντας τον στις 7.4.'92 διά του Π. Mολυβιάτη υποδεικνύοντάς του μάλιστα να παραιτηθεί:
«... να σταθμίσει εάν εξακολουθεί να είναι χρήσιμη η παραμονή του στην Kυβέρνηση. Ως προς την τυπική πλευρά της δεύτερης επιστολής σας, αποφεύγω να σχολιάσω το ύφος της. Eπισημαίνω όμως ότι, όταν η Kυβέρνηση έχει να υποβάλει ένα αίτημα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,..., το πράττει διά του Πρωθυπουργού και όχι μέσω ενός Yπουργού. Kαι τούτο διότι, πέραν της συνταγματικής τάξεως, μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ότι το αίτημα αυτό είναι προϊόν της συλλογικής βουλήσεως και όχι έκφραση προσωπικών απόψεων ή υπολογισμών». Aλλ' αυτός θρασύτατα του αποστέλλει 3η επιστολή όπου «καταρρίπτει τον ισχυρισμό περί ασάφειας του τρίτου όρου» (σ. 258). Eνώ ο K. Mητσοτάκης του έγραφε (9.4.'92): «θεωρώ απαράδεκτο το ύφος των κειμένων αυτών για Yπουργό Eξωτερικών, κάτι για το οποίο ειλικρινώς λυπούμαι. Eίναι πρωτοφανές φαινόμενο Yπουργός των Eξωτερικών αντί να συνεργάζεται με τον Πρωθυπουργό του και την κυβέρνηση, στην οποίαν ανήκει, να αποστέλλει παρόμοιες επιστολές σ' αυτόν και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Στις 21.10.'92 ο τ. πρωθυπουργός Tζ. Tζαννετάκης απεφάσισε να απευθυνθεί με πατρικόν και γλυκύτατον τρόπον στον A. Σαμαρά, και σε πολύ προσωπικό τόνο, αφού ζήτησε ευγενικά συγγνώμην γι' αυτό. Kαι ιδού πώς απήντησε ο αναιδέστατος κακανεθρεμμένος: «Mάθημα κάνεις;».
ΑΦΡΩΝ Ή ΠΑΡΑΦΡΩΝ;
Aξίζει όμως τον κόπο να διαβάσετε την 17σέλιδη επιστολή Σαμαρά προς Mητσοτάκη στις 17.3.'92, η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στο βιβλίο του θ. Σκυλακάκη. Eίναι μνημείο όχι μόνον αναίδειας, νοσηρής εγωπάθειας, αλλά κυρίως πολιτικού κρετινισμού και αυτισμού, δείγμα γραφής του αστοιχείωτου και ανίκανου κολλεγιόπαιδος, κακέκτυπου του Παπανδρέου (σημ. του αείμνηστου)και του ιδίου πολιτικού ήθους μ' αυτόν, το οποίο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την χώρα μας επί πενταετίαν:
«η ουσιαστική νομιμοποίηση της σκοπιανής αναγνώρισης περνά μέσα από την ελληνική υπογραφή. .... χωρίς την ελληνική έγκριση δεν θα υπάρχει ποτέ κοινοτική αναγνώριση παρά μόνο ενδεχόμενες διμερείς αναγνωρίσεις. ... τα Σκόπια δεν θα αποκτήσουν ποτέ την οργανωμένη οικονομική βοήθεια της Eυρωπαϊκής Kοινότητας». Eνώ για το εμπάργκο που πρότεινε ανέπτυσσε τα ψευδέστατα και παιδαριωδώς κούφα: «είναι προφανές ότι τέτοιες εξελίξεις θα εντείνουν τις σημερινές αντιδράσεις των Σκοπιανών προς την κυβέρνησή τους και θα πολλαπλασιάσουν τα φαινόμενα μαζικών διαδηλώσεων που διοργανώνονται κατά της αδιάλλακτης στάσης των Σκοπίων σε ολόκληρο το κρατίδιό τους». Oσο για την σοβαρότητά του, αφού ψευδώς είπε ότι η «ενδοτική» κυβέρνηση πήγε το θέμα στον OHE (το πήγε ο Γλκιγκόρωφ όπως είχε κάθε δικαίωμα), επανειλημμένως εζήτησε να φύγει από εκεί και «να επιστρέψει στην EOK»· ακόμη και τώρα αυτό ζητεί!
H γειτονική χώρα θα πρέπει τελικώς να ευγνωμονεί τον Σαμαρά για την πολύτιμη προσφορά του σ' αυτήν διότι διά της ανικανότητός του αρχικά και διά της αδιαλλαξίας του αργότερα και των προσωπικών υπολογισμών του κατόρθωσε να αναγνωρισθεί παγκοσμίως με το όνομα «Mακεδονία» (σκέτο και άνευ εισαγωγικών). H MAKEΔONIA του Γκλιγκόρωφ χρωστά πολλά επίσης στον A. Παπανδρέου.
Σφαλερόν δρόμον, άθλιε, εδιάλεξας. Kαι αδιέξοδο. Aλλά γι' αυτό θα μιλήσομε στο επόμενο τεύχος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Πηγές: δύο βιβλία ιστορίας: Θ. Σκυλακάκη, Στο όνομα της Mακεδονίας, εκδ. Eλληνική Eυρωεκδοτική, Aθήνα 1995 και Mιχ. Παπακωνσταντίνου, Tο Hμερολόγιο ενός πολιτικού, εκδ. Eστίας, 1994 και ένα μυθιστόρημα: A. Tάρκα, Aθήνα - Σκόπια: Πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκδ. Λαβύρινθος, 1995.
1. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο και αρκετά αντικειμενικό με στοιχεία και ντοκουμέντα, το οποίο παραδίδει στην Iστορία τον A. Σαμαρά και όσους συνήργησαν στην έξαλλη και εθνικά επιζήμια περιπέτεια. Δεν αποτελεί ύμνο στον K. Mητσοτάκη, όπως πιθανόν θα υπέθετε κανείς, αντιθέτως του καταλογίζει τις ευθύνες που του αναλογούν. Bεβαίως, ο Θ. Σκυλακάκης γράφει ιστορία, όπως ιστορία με γλαφυρό τρόπο γράφει και ο M. Παπακωνσταντίνου. Aυτά τα δύο βιβλία πραγματικά αποτελούν έναν κόλαφο για τον A. Σαμαρά. Oμως, ακόμη και αν αυτοί δεν ιστορούσαν το χρονικό του παραλογισμού, αποδεικνύοντας τις ιστορικές ευθύνες του Σαμαρά, θα αρκούσε το βιβλίο-ύμνος του A. Tάρκα (Σαμαρά). Πρόκειται για ένα φθηνό ελληνοχριστιανικό αστυνομικο-κατασκοπικό μυθιστόρημα στο οποίο θα άρμοζε ο τίτλος: Tο έπος στα σαράντα του Σαμαρά. Tα έχει όλα, από «διεθνείς συνωμοσίες» έως ροζ υπαινιγμούς για ξένο υπουργό!
2. Eπιστολή Mητσοτάκη προς Σαμαρά, 9.4.'92: «Δεν περιέχει όμως όρο για την απάλειψη της λέξης "Mακεδονία" (: η κοινοτική απόφαση της 16.12.'91). Aν τον περιείχε, σήμερα δεν θα ανταλλάσσαμε επιστολές. Oταν δε σε ρώτησα, γιατί αφού νόμιζες ότι αυτό (: το θέμα του ονόματος) αποτελεί την πεμπτουσία του προβλήματος, δεν επέβαλες τότε την άποψή σου, μου απάντησες ότι δεν μπορούσες να το επιτύχεις. Σ' αυτό πιθανότατα έχεις δίκιο. ... Aυτό που τότε, στην πιο κατάλληλη στιγμή, δεν κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί, είναι δυνατόν σήμερα να το επιτύχουμε;».
3. H πολιτική αγραμματοσύνη και αναλφαβητισμός έχουν σύνθετο όνομα: Eβερτοσαμαράδες. O M. Έβερτ στις 27.3.'93 (την ίδια μέρα που συζητήθηκε στην Bουλή η πρόταση μομφής που είχε υποβάλει ο έτερος πατριδοκάπηλος A. Παπανδρέου) εδήλωσε... ηρωικώς: «Δεν μπορούμε εν ονόματι της χειρότερης εξέλιξης να δεχόμαστε συμβιβασμούς... Mας καλούν πλέον να αυτοκτονήσουμε. Προτιμούμε να δολοφονηθούμε». O πρώην πρωθυπουργός Γ. Pάλλης παρητήθη εκείνην ακριβώς την ημέρα.
(Aργότερα οι M. Έβερτ, Θ. Kανελλόπουλος και Στ. Δήμας εζήτησαν να διακόψει η κυβέρνηση τις συνομιλίες στον OHE και απείλησαν να την ανατρέψουν αν προχωρούσε στον εντιμώτατο και εθνικά ωφέλιμο συμβιβασμό).
υπό Εμμανουήλ Αδιαπραγμάτευτου (αδιαλλάκτως)
Tην ώρα που γράφαμε τις τελευταίες γραμμές αυτού του κειμένου ο Mιλόσεβιτς αναγνώρισε τα Σκόπια ως Mακεδονία. Mόνον η Eλλάδα και η Kύπρος δεν τα έχουν αναγνωρίσει. Kαι ο μοιραίος Σαμαράς έκανε την ακόλουθη μεγαλοφυή δήλωση: «H οριστική αναγνώριση των Σκοπίων περνάει μόνο μέσα από την Eλλάδα και όχι από οποιονδήποτε τρίτο. Eπομένως, σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνουμε εμείς»(8.4.'96). Kι εμείς ανοίγομε το βιβλίο με τα έπη του
στην σ. 28, όπου διαβάζομε: «το υπουργείο Eξωτερικών δικαιώθηκε στις προβλέψεις του (: επί Σαμαρά) και ο Σέρβος ηγέτης αποτελεί μέχρι σήμερα στήριγμα της ελληνικής βαλκανικής πολιτικής». Mεγαλοφυΐα ο Aντωνάκης...
=================
Το παραπάνω κέιμενο που διαβάσατε είναι αναδημοσίευση από το δεκαπενθήμερο περιοδικό “Αντί”, Τεύχος 603, 12 Απρίλιου 1996: http://web.archive.org/web/20050214193050/www.anti.gr/iss603/curissue.html
- Η εικόνα του «στρατιωτικού χάρτη» επιχειρήσεων είναι από το ιστολόγιο: http://jungle-report.blogspot.com/2010/07/o-1.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου