ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΑΥΡΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Σας παρουσιάζουμε ένα βίντεο ντοκουμέντο, μια ιστορική “ΕΚΠΟΜΠΗ” που μεταδόθηκε πριν 20 χρόνια από τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, συγκεκριμένα στις 8 Οκτωβρίου 1994. (Το βίντεο είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://youtu.be/LlazQkyNm5o)

Το θεωρούμε ιστορικό ντοκουμέντο διότι αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της συκοφαντικής πολιτικής με την οποία το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει διαχρονικά τη μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, αλλά και πως μέχρι σήμερα η αδιέξοδη αυτή πολιτική αναβαθμίστηκε συνεχίζοντας τις ίδιες πρακτικές συκοφάντησης με νέες μεθόδους.

Η τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «Η ΕΚΠΟΜΠΗ» στο τηλεοπτικό σταθμό MEGA το 1994 προβλήθηκε σε μια εποχή που η υστερία της ελληνικής κοινής γνώμης γύρω από το μακεδονικό ήταν στο απόγειο της.

Την, καλοστημένα συκοφαντική, εκπομπή παρουσιάζει δημοσιογράφος “αριστερός” Νάσος Αθανασίου, σήμερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (νέα μέθοδος) με καλεσμένους ζωντανά και σε πλήρη αρμονία τους γνωστούς και μη εξαιρετέους επαγγελματίες δημοσιογράφους της ελληνικής εθνικοφροσύνης Δημήτρη Ρίζο και Κωνσταντίνο Χολέβα (παλιά μέθοδος).

Επίσης μιλάει ζωντανά στο στούντιο της “ΕΚΠΟΜΠΗΣ” και ο γνωστός ξεπερασμένος πολέμιος του σύγχρονου μακεδονικού έθνους, ο πρώην Υπουργός Νικόλαος Μάρτης…

Οι συνεντεύξεις Μακεδόνων ακτιβιστών παρουσιάζονται περιστασιακά, έντεχνα κομμένες και ραμμένες χωρίς ζωντανή φυσική παρουσία στην εκπομπή, με προφανή σκοπό την αλλοίωση των θέσεών τους. Παρόλα αυτά ο παρατηρητικός θεατής αντιλαμβάνεται τον απλό αλλά σύγχρονο πολιτικά πολιτισμένο λόγο, έστω κι απ’ τις λιγοστές λογοκριμένες απαντήσεις των Μακεδόνων ακτιβιστών που ακούγονται στο βίντεο.

Προς το τέλος της εκπομπής οι οικοδεσπότες της “ΕΚΠΟΜΠΗΣ”, για να σώσουν τα προσχήματα, δίνουν το λόγο και στον Παναγιώτη Δημητρά εκπρόσωπο του Ελληνικού Πρατηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, αλλά λόγω του όλου γενικότερου κλίματος της εποχής εκείνης κανείς δεν θέλησε να εξετάσει αυτά που έλεγε ο Δημητράς.

Άλλωστε, τόσο ο Δημητράς όσο και οι Μακεδόνες ακτιβιστές είχαν την ταμπέλα των “προδοτών”, των “ανθελλήνων”, των “μειοδοτών” και δεκάδων άλλων τέτοιων ανόητων χαρακτηρισμών.

Από τότε λοιπόν φαινόταν ξεκάθαρα η πρόθεση του ελληνικού κράτους για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετώπιζε διαχρονικά κάθε Έλληνα πολίτη που θα τολμούσε να ζητήσει τον σεβασμό των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων και δη της μακεδονικής. Ο στόχος ήταν -και παραμένει σήμερα- ο χαρακτηρισμός ως “υπόπτου” ή ως “ανθέλληνα” για οποιονδήποτε κάνει λόγο περί δικαιωμάτων εθνικών μειονοτήτων εντός της ελληνικής επικράτειας.

Όσα ακολούθησαν μετά τη δεκαετία του 1990 απέδειξαν ότι η ελληνική κοινωνία έφθασε σήμερα το 2014 στο απαράδεκτα αντιδημοκρατικό σημείο η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να μην θέλει καν να ακούσει τα επιχειρήματα της μειοψηφίας Ελλήνων πολιτών που διεκδικούν τον σεβασμό των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων τους με αποτέλεσμα ο μέσος εθνικά Έλληνας πολίτης να αρνείται στους εθνικά Μακεδόνες και εθνικά Τούρκους μειονοτικούς συμπολίτες του τα δημοκρατικά δικαιώματα που απολαμβάνουν οι Ελληνικές εθνικές μειονότητες στα γειτονικά κράτη όπως συμβαίνει στην Αλβανία και την Τουρκία!

Η Συντακτική Επιτροπή της NOVA ZORA.
26/10/2014

Ο αθεράπευτος ζντανοφισμός της σαμαρικής πρώην δημοκρατίας της Ελλάδας

 

Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Nomadic universality

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με μια διατύπωση που δεν γνωρίζω ποιος πρωτοκαθιέρωσε, αλλά που χρησιμοποιούν συχνά πυκνά στις αντι-προοδευτικές ιερεμιάδες τους οι αυτοπροβαλλόμενοι ως ευρωπαϊστές (και ως) διανοούμενοι, η Ελλάδα αποτελεί «την τελευταία σοβιετική δημοκρατία».

Ο αγώνας, τώρα, αυτής της «νυν σοβιετικής» εναντίον μίας πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας, και η αξίωσή της προς αυτήν να προσθέτει αυτόν ακριβώς τον προσδιορισμό («πρώην γιουγκοσλαβική») πριν από το κανονικό της όνομα, γίνεται με αιτιολογία την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας, η οποία υποτίθεται ότι θα απειληθεί εάν πούμε τη Μακεδονία Μακεδονία.

Το πόσο εξοργιστικά παράλογη, αλλά και βαθιά υποκριτική και ανειλικρινής, είναι αυτή η αιτιολογία, φάνηκε για ακόμα μια φορά τις τελευταίες μέρες, με το πρωτοφανές κρούσμα λογοκρισίας που συνιστά η παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη στην Ελβετία, κάποιου Χαράλαμπου Μάνεση, προς το Φεστιβάλ «OtherMovie» του Λουγκάνο, το οποίο φέτος είχε αποφασίσει να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του ειδικό αφιέρωμα στην ελληνική παραγωγή μικρού μήκους ταινιών και να προβάλει επτά από αυτές.

Είχε όμως ξεχάσει να ρωτήσει τον κ. Μάνεση. Ο κέρβερος αυτός της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, διαπίστωσε σκανδαλισμένος ότι … στο Φεστιβάλ συμμετείχαν και σκηνοθέτες από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, η οποία αναφερόταν –ω του αίσχους- ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κατόπιν τούτου, με επιστολή του «εκ μέρους της Ελλάδας και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου», ζήτησε από το Φεστιβάλ να αποσυρθούν οι ελληνικές συμμετοχές.

Οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ δυστυχώς δεν βρήκαν το θάρρος να στείλουν στο διάολο τον Μάνεση και να του πουν ότι δεν του πέφτει κανένας λόγος να τους επιβάλει τι θα προβάλλουν και τι όχι, και ακύρωσαν το αφιέρωμα.

Όποιος θέλει να κάνει παραλληλισμούς αυτής της δυσανεξίας και της λογοκρισίας με ιστορικά προηγούμενα, έχει ευρύ πεδίο επιλογών, από τον Ζντάνοφ μέχρι τον Μακάρθι. Αυτό που προέχει όμως τώρα για όποιον θέλει να παίζει τον ευρωπαϊστή, τον οπαδό της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ή τον φιλότεχνο, είναι, πρώτον, να ζητήσει τον πειθαρχικό και πολιτικό έλεγχο του δράστη της παρέμβασης, ει δυνατό την παραίτησή του.

Αφού γίνει όμως αυτό, ίσως ήρθε η στιγμή και για κάτι παραπέρα. Μέχρι τώρα, όλοι εμείς –οι όχι και τόσο πολλοί- που υποστηρίζαμε το αυτονόητο δικαίωμα κάθε χώρας και κάθε λαού να επιλέγει πώς θα αποκαλείται, βρισκόμασταν άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με το χαρακτηρισμό του «ανθέλληνα». Μετά και από αυτό το περιστατικό, είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε ότι, αν οι λέξεις έχουν κάποιο νόημα, αυτό που είναι με την πιο ουσιαστική σημασία του όρου ανθελληνικό είναι η μαζική ψύχωση που έχει καταλάβει σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα την ελληνική κοινωνία με το όνομα της Μακεδονίας, αυτή η συναισθηματική πανούκλα που τα πιο ορατά αποτελέσματά της μέχρι στιγμής ήταν η ανάδειξη του Σαμαρά στην πρωθυπουργία και της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα.

Όλα αυτά τα χρόνια, ξοδεύτηκαν ένα σωρό χρήματα, χρόνος, ενέργεια, σωματικές και πνευματικές δυνάμεις, κυριολεκτικά για το τίποτα. Με όλα αυτά, το ελληνικό κράτος, και η ελληνική κοινωνία, δεν προφυλάχθηκε από απολύτως κανέναν κίνδυνο, δεν απέφυγε καμία ζημία και δεν απέκτησε κανένα όφελος. Μόνο αντιπάθειες και ακατανοησία. Κατάφερε να γίνει περίγελος. Τώρα όμως, ο αγώνας αυτός έχει ως αποτέλεσμα όχι πλέον το τίποτα, αλλά το μείον. Υπό το πρόσχημα ότι υπερασπιζόμαστε τον ελληνικό πολιτισμό, στην πραγματικότητα τον υπονομεύουμε και τον καταστρέφουμε.

Όποιος είναι ικανοποιημένος από την πορεία αυτή, ας τη συνεχίσει. Όποιος δεν είναι, ας σκεφτεί μήπως ήρθε η στιγμή να εγκαταλειφθεί, και ας εξετάσει αν και πώς μπορεί να αλλάξει.

= = =

- Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Nomadic universality

- OtherMovie, 3rd Lugano Film Festival, 20-27 ottobre 2014

- Διαβάστε επίσης στο Flix: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες πέφτουν θύματα της διένεξης για την ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: «ΜΠΑΜΠΑ! ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;»

 

Πριν απαντήσετε στην ερώτηση: «ΜΠΑΜΠΑ! ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;» δείτε πρώτα το βίντεο και διαβάστε μετά το κείμενο.

Α. Το βίντεο

Το βίντεο είναι από το διαδικτυακό κανάλι Toukasni Makedontsi (Ντόπιοι Μακεδόνες), Οκτώβριος 2014 και περιλαμβάνει οπτικοακουστικά αποσπάσματα από διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις γηγενών-ντόπιων Μακεδόνων που ζουν σήμερα κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα.

 

Β. Το κείμενο
Το παρακάτω κείμενο είναι ενός ντόπιου Μακεδόνα από τις Σέρρες το οποίο δημοσιεύθηκε στη μηνιαία εφημερίδα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ, φύλλο Οκτωβρίου 2010.

 

«ΜΠΑΜΠΑ! ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;»

Προς τη συντακτική επιτροπή της Νοβαζορα.

Πρώτα απ’ όλα θέλω να σας συγχαρώ για την καινούργια εφημερίδα.

Το πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΕΝΤΟΝΚΑ;» στο προηγούμενο φύλλο μου έδωσε αφορμή να γράψω την επιστολή αυτή για να περιγράψω ένα περιστατικό που συνέβη ακριβώς πριν δυο χρόνια τον Οκτώβρη μήνα του 2008 όταν ο γιος μου Δημήτρης πήγαινε στη τρίτη τάξη δημοτικού.

Μια μέρα μόλις ήρθε στο σπίτι από το σχολείο του με ρωτούσε συνεχώς «Ρε, μπαμπά εμείς τι είμαστε;».

Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει με αυτή την ερώτηση ώσπου κάποια στιγμή τον ρώτησα να μου εξηγήσει τι εννοεί με το «τι είμαστε;»

-«Ε, να ρε μπαμπά. Στο σχολείο ο Παναγιώτης λέει ότι στη δική του οικογένεια είναι Πόντιοι και ο Μανώλης λέει ότι είναι Κρητικοί κι όλη την ώρα περηφανεύονται μέσα στη τάξη. Εγώ δεν ξέρω τι είμαστε. Πες εμείς τι είμαστε;»

- «Δημήτρη, εμείς είμαστε ντόπιοι. Να τους πεις ότι είσαι ντόπιος» του είπα από συνήθεια.

Η απάντηση που του έδωσα δεν άρεσε καθόλου στον μικρό. Δυσαρεστήθηκε και με παράπονο μου απάντησε:

«Μπαμπά δεν μου αρέσει να είμαι ντόπιος. Θα γίνω Πόντιος ή Κρητικός!».

Η απάντηση του μικρού με ξάφνιασε και με έκανε να αναρωτηθώ πως είναι δυνατόν να γίνει ο γιός μου Πόντιος ή Κρητικός τη στιγμή που δεν είναι;

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι εκείνη τη μέρα προσωπικά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα «τι είμαστε» και έτσι δεν είχα πει ποτέ στο παιδί μου «τι είναι».

Φαίνεται όμως ότι στις άλλες οικογένειες ασχολούνται πολύ με το «τι είναι» τα δικά τους παιδιά και τα διαπαιδαγωγούν αναλόγως από μικρή ηλικία για να αισθάνονται υπερήφανα και καλά κάνουν.

Κάθε γονιός ξέρει ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν την τάση να θέλουν να ανήκουν σε σύνολα ανθρώπων με ονομασίες γνωστές και ελκυστικές στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον για να μπορούν να αισθάνονται πως «είναι κάτι».

Είχε δίκιο, λοιπό, ο μικρός. Τι πάει να πει «ντόπιος»;

Εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Μακεδόνες ξέρουμε ότι το όνομα ντόπιος σημαίνει Μακεδόνας όμως τα μικρά παιδιά σήμερα δεν το ξέρουν.

Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι στεναχωρεμένο και του εξήγησα όσο πιο απλά μπορούσα ότι εμείς οι ντόπιοι ουσιαστικά είμαστε Μακεδόνες και ότι είμαστε οι παλιότεροι κάτοικοι στην Μακεδονία, πολύ πιο παλιοί από τους Πόντιους και τους Κρητικούς φίλους του που οι παππούδες τους ήρθαν στα μέρη μας μόλις πριν μερικές δεκαετίες.

- «Να τους πεις ότι είσαι Μακεδόνας» του είπα.

Το προσωπάκι του μικρού άλλαξε όψη. Χάρηκε που κι αυτός «είναι κάτι» ξεχωριστό, όπως οι φίλοι του στο σχολείο και μαζί του χάρηκα κι εγώ που τον έκανα να χαρεί.

Κι εκεί που νόμιζα ότι όλα είναι μια χαρά και ότι ο μικρός απέκτησε αυτοπεποίθηση σαν Μακεδόνας που είναι, ήρθε η επόμενη μέρα για να ξαφνιαστώ ακόμη περισσότερο.

Τη άλλη ημέρα, λοιπόν, μόλις σχόλασε από το σχολείο ήρθε σπίτι θυμωμένος.

-«Τι έγινε ρε Δημήτρη, γιατί είσαι έτσι;» τον ρώτησα.

-«Να ρε μπαμπά. Είπα στον Παναγιώτη και το Μανώλη ότι είμαι Μακεδόνας και αυτοί με κορόιδευαν. Μου είπαν ότι δεν υπάρχουν σκέτοι Μακεδόνες χωρίς να είναι Πόντιοι ή Κρητικοί. Πρέπει να γίνω Πόντιος ή Κρητικός για να είμαι αληθινός Μακεδόνας».

Αυτή η απάντηση του πιτσιρικά με ξάφνιασε με τέτοιο τρόπο που έκανε κι εμένα να θυμώσω αλλά κυρίως να καταλάβω κι άλλα πράγματα.

Δεν με πείραξε που οι φίλοι του θέλουν να είναι Μακεδόνες. Με πείραξε ότι ο Πόντιος και ο Κρητικός φίλοι του, που μάλλον έτσι έμαθαν στο σπίτι από τις δικές τους οικογένειες, που οι παππούδες τους ήρθαν στη Μακεδονία εδώ και μερικές δεκαετίες κοκορεύονται ότι είναι οι μοναδικοί Μακεδόνες τη στιγμή και οι ίδιοι λένε ότι δεν κατάγονται από τη Μακεδονία αλλά από τον Πόντο και την Κρήτη!

Mας ντροπιάζουν όταν αρνούνται σε εμάς τους ντόπιους Μακεδόνες να δηλώνουμε τη δική μας μακεδονικότητα λες και εμείς ήμασταν αυτοί που ήρθαμε από άλλο τόπο!

Δεν ήξερα τι έπρεπε να πω στον πιτσιρικά εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να του πω ότι οι φίλοι του εξαιτίας του τρόπου που διαπαιδαγωγήθηκαν στην ουσία του αρνούνται και του κλέβουν τη δική του ονομασία κάτι που εμείς σαν Μακεδόνες δεν το κάνουμε για αυτούς.

Επειδή δεν ήθελα χαλάσει τις φιλίες στο σχολείο του είπα ότι οι φίλοι του απλά τον ζηλεύουν που είναι σκέτο Μακεδόνας και ότι θέλουν και αυτοί να είναι Μακεδόνες εκτός από Πόντιοι και Κρητικοί που είναι κι αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει αυτός Πόντιος ή Κρητικός. Αντίθετα, αν θέλουν κι αν μπορούν ας γίνουν κι αυτοί σκέτο Μακεδόνες χωρίς να είναι Πόντιοι ή Κρητικοί.

Τα υπόλοιπα θα τα καταλάβει όταν μεγαλώσει. Έχω κι άλλα να σας γράψω αλλά σταματάω γιατί βλέπω ότι γέμισα δύο σελίδες.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την φιλοξενία.

Μακεδόνας από Σέρρες.

http://novazora.gr/arhivi/1130

Am Fenster. Μια φορά να το ακούσεις, μένει για πάντα.

 

Το τραγούδι Am Fenster είναι πασίγνωστο γερμανικό τραγούδι της δεκαετίας του ’70 το οποίο σίγουρα όλοι έχετε ακούσει και οι περισσότεροι έχετε τραγουδήσει χωρίς να γνωρίζετε το περιεχόμενο των στίχων μεταφρασμένο από τα γερμανικά στα ελληνικά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το παίξιμο βιολιού, στο συγκεκριμένο τραγούδι, προσομοιάζει απίστευτα στο κελάηδισμα του Αηδονιού την εποχή της άνοιξης.

Τραγουδήθηκε από το ανατολικογερμανικό γκρουπ “City” τέλη της δεκαετίας του 70. Λογικό τα νοήματα να μην προκύπτουν ξεκάθαρα μέσα από τους στίχους, αλλά μέσα από συμβολισμούς, αν λάβουμε υπ' οψιν το ανελεύθερο περιβάλλον στο οποίο λειτουργούσαν στην τότε Ανατολική Γερμανία. Βασίζεται σε ένα ποίημα ανατολικογερμανίδας, της Hildegard Maria Rauchfuss.

Τελικά τι είναι? Πολιτικό ή ερωτικό τραγούδι? Για μένα είναι ένα πολιτικό, κι όχι ερωτικό τραγούδι. Είναι, όπως ωραία λέει μια κυρία: «κραυγή στην ελευθερία».

Δείτε το βίντεο και διαβάστε την μετάφραση από τα γερμανικά στα ελληνικά.

Μια φορά να το μάθεις,
μένει για πάντα.
Δεν είναι μεθύσι που
ακόμα κατηγορεί τη νύχτα.

Δεν είναι λιώσιμο χρωμάτων
ούτε κεριών λάμψη που
έχει εκδιωχθεί εδώ και ώρα
από το γκρι του πρωινού.

Μια φορά να το καταλάβεις,
το αισθάνεσαι βαθιά στο αίμα.
Αυτό είναι δικό μου, και
είναι μονό μέσα από σένα.

Να μην δροσίζουμε πια
τα μέτωπα μας στο παράθυρο εκεί όπου
ένα σύννεφο βαριά το διαπερνούσε.

Αυτό είναι δικό μου και είναι
μόνο μέσα από σένα.

Παραπονιέται ένα πουλί:
«αχ, και τα (δικά μου) φτερά μου,
βρέχονται στη βροχή,
πετώ (όμως ελεύθερο) μέσα στο κόσμο,
πετώ μέσα στο κόσμο»

Κυκλοφόρησε το φύλλο Οκτωβρίου 2014 της Νόβα Ζόρα

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Οκτωβρίου 2014 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora October 2014.

Објави издание на Нова Зора Oктомври 2014 година.

http://www.novazora.gr/