Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Nomadic universality
του Άκη Γαβριηλίδη
Σύμφωνα με μια διατύπωση που δεν γνωρίζω ποιος πρωτοκαθιέρωσε, αλλά που χρησιμοποιούν συχνά πυκνά στις αντι-προοδευτικές ιερεμιάδες τους οι αυτοπροβαλλόμενοι ως ευρωπαϊστές (και ως) διανοούμενοι, η Ελλάδα αποτελεί «την τελευταία σοβιετική δημοκρατία».
Ο αγώνας, τώρα, αυτής της «νυν σοβιετικής» εναντίον μίας πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας, και η αξίωσή της προς αυτήν να προσθέτει αυτόν ακριβώς τον προσδιορισμό («πρώην γιουγκοσλαβική») πριν από το κανονικό της όνομα, γίνεται με αιτιολογία την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας, η οποία υποτίθεται ότι θα απειληθεί εάν πούμε τη Μακεδονία Μακεδονία.
Το πόσο εξοργιστικά παράλογη, αλλά και βαθιά υποκριτική και ανειλικρινής, είναι αυτή η αιτιολογία, φάνηκε για ακόμα μια φορά τις τελευταίες μέρες, με το πρωτοφανές κρούσμα λογοκρισίας που συνιστά η παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη στην Ελβετία, κάποιου Χαράλαμπου Μάνεση, προς το Φεστιβάλ «OtherMovie» του Λουγκάνο, το οποίο φέτος είχε αποφασίσει να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του ειδικό αφιέρωμα στην ελληνική παραγωγή μικρού μήκους ταινιών και να προβάλει επτά από αυτές.
Είχε όμως ξεχάσει να ρωτήσει τον κ. Μάνεση. Ο κέρβερος αυτός της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, διαπίστωσε σκανδαλισμένος ότι … στο Φεστιβάλ συμμετείχαν και σκηνοθέτες από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, η οποία αναφερόταν –ω του αίσχους- ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κατόπιν τούτου, με επιστολή του «εκ μέρους της Ελλάδας και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου», ζήτησε από το Φεστιβάλ να αποσυρθούν οι ελληνικές συμμετοχές.
Οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ δυστυχώς δεν βρήκαν το θάρρος να στείλουν στο διάολο τον Μάνεση και να του πουν ότι δεν του πέφτει κανένας λόγος να τους επιβάλει τι θα προβάλλουν και τι όχι, και ακύρωσαν το αφιέρωμα.
Όποιος θέλει να κάνει παραλληλισμούς αυτής της δυσανεξίας και της λογοκρισίας με ιστορικά προηγούμενα, έχει ευρύ πεδίο επιλογών, από τον Ζντάνοφ μέχρι τον Μακάρθι. Αυτό που προέχει όμως τώρα για όποιον θέλει να παίζει τον ευρωπαϊστή, τον οπαδό της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ή τον φιλότεχνο, είναι, πρώτον, να ζητήσει τον πειθαρχικό και πολιτικό έλεγχο του δράστη της παρέμβασης, ει δυνατό την παραίτησή του.
Αφού γίνει όμως αυτό, ίσως ήρθε η στιγμή και για κάτι παραπέρα. Μέχρι τώρα, όλοι εμείς –οι όχι και τόσο πολλοί- που υποστηρίζαμε το αυτονόητο δικαίωμα κάθε χώρας και κάθε λαού να επιλέγει πώς θα αποκαλείται, βρισκόμασταν άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με το χαρακτηρισμό του «ανθέλληνα». Μετά και από αυτό το περιστατικό, είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε ότι, αν οι λέξεις έχουν κάποιο νόημα, αυτό που είναι με την πιο ουσιαστική σημασία του όρου ανθελληνικό είναι η μαζική ψύχωση που έχει καταλάβει σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα την ελληνική κοινωνία με το όνομα της Μακεδονίας, αυτή η συναισθηματική πανούκλα που τα πιο ορατά αποτελέσματά της μέχρι στιγμής ήταν η ανάδειξη του Σαμαρά στην πρωθυπουργία και της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ξοδεύτηκαν ένα σωρό χρήματα, χρόνος, ενέργεια, σωματικές και πνευματικές δυνάμεις, κυριολεκτικά για το τίποτα. Με όλα αυτά, το ελληνικό κράτος, και η ελληνική κοινωνία, δεν προφυλάχθηκε από απολύτως κανέναν κίνδυνο, δεν απέφυγε καμία ζημία και δεν απέκτησε κανένα όφελος. Μόνο αντιπάθειες και ακατανοησία. Κατάφερε να γίνει περίγελος. Τώρα όμως, ο αγώνας αυτός έχει ως αποτέλεσμα όχι πλέον το τίποτα, αλλά το μείον. Υπό το πρόσχημα ότι υπερασπιζόμαστε τον ελληνικό πολιτισμό, στην πραγματικότητα τον υπονομεύουμε και τον καταστρέφουμε.
Όποιος είναι ικανοποιημένος από την πορεία αυτή, ας τη συνεχίσει. Όποιος δεν είναι, ας σκεφτεί μήπως ήρθε η στιγμή να εγκαταλειφθεί, και ας εξετάσει αν και πώς μπορεί να αλλάξει.
= = =
- Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Nomadic universality
- OtherMovie, 3rd Lugano Film Festival, 20-27 ottobre 2014
- Διαβάστε επίσης στο Flix: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες πέφτουν θύματα της διένεξης για την ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου