Η Αλήθεια για το 1ο αντάμωμα στη Σιταριά

 

“Ο ΨΕΥΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ”

Ένα καινούργιο επεισόδιο σε μια παλιά ιστορία.

Αφιερωμένο στα δήθεν «Ντόπια μπλογκ»

Το abecedar.blogspot πέρσι στις 22 Αυγούστου (понеделник, август 22, 2011) έκανε την γνωστή ανάρτηση (κλικ εδώ http://abecedar.blogspot.com/2011/08/blog-post_22.html) η οποία φαίνεται πως ενόχλησε πάρα πολύ.

Θα σας ζητήσουμε να ξαναδιαβάσετε με προσοχή αυτά που γράψαμε τότε –καθώς και τα σχόλια- για να μπορέσετε να αντιληφθείτε πλήρως αυτά που θα σας παρουσιάσουμε σε αυτή την ανάρτηση αλλά και σε μια ακόμη που ετοιμάζουμε για αργότερα.

Πέρυσι αναγκαστήκαμε να ξεσκεπάσουμε τους γνωστούς εθνικιστικούς κύκλους –και τα τσιράκια τους-που δημιούργησαν αυτό το ντόρο στα μπλογκς και κατάλαβαν καλά πως τα κηρύγματα μίσους και τα μονταρισμένα πλάνα μπορούν να τα σερβίρουν στο λεγόμενο «πατριωτικό» χώρο αλλά σε μας τέτοια κόλπα δεν πιάνουν.

Το ζόρι τους είναι ένα: πως θα σταματήσουν τα Mακεδόνικα τραγούδια και πως θα υπάρχει πάντα «αντικείμενο» για να πουλάνε τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους….

Ενώ λοιπόν από τα “ψηλά” κλιμάκια δεν υπήρχε αμφισβήτηση των όσων γράφαμε – αφού οι ίδιοι ήξεραν την αλήθεια για το σκηνικό που έστησαν- διάφοροι παρατρεχάμενοι που δεν ήταν στην εκδήλωση και δεν έχουν και γνώσεις της Μακεδόνικης κληρονομιάς και των τραγουδιών, τόλμησαν να αμφισβητήσουν την γνησιότητα του οπτικού υλικού που παρουσιάσαμε  ισχυριζόμενοι πως είναι μεν από την Σιταριά τα πλάνα αλλά είναι από άλλη βραδιά και όχι από το Πανμακεδονικό αντάμωμα στις 09/07/2011 !!!

 

Δείτε τα σχετικά στα παρακάτω μπλογκς:

http://entopios.wordpress.com/2012/03/05/amyntas-skopia/#comment-99

entopios says: 09/03/2012 στις 20:15

Φίλε μια ενημέρωση, στο αντάμωμα πέρσι που έγινε στην Σιταριά δεν έπαιξαν τραγούδια, προφανώς διαβάζοντας την ανάρτηση από τον σύνδεσμο που έγραψες έπεσες θύμα κι εσύ της παραπλανητικής αυτής ανάρτησης και του βίντεο που περιέχει. Να σε ενημερώσω ότι το βίντεο είναι από παλαιότερη εκδήλωση και όχι στις 9 Ιουλίου 2011.

Βρήκα και αυτό δες το σε παρακαλώ για να καταλάβεις

http://ksipnistemakedones.blogspot.com/2011/12/egejki-majki.html )

Για τα παραπάνω παλληκάρια λοιπόν το abecedar.blogspot «παραπλανεί και ψεύδεται»!!

Χωρίς να σκεφτούν το κόστος της παραπληροφόρησης συνεχίζουν να υποτιμούν πρώτα από όλα όσους παρευρέθηκαν. Εκατοντάδες νέοι και νέες από όλα τα χορευτικά συμμετείχαν στο γλέντι με τα Μακεδόνικα τραγούδια στη πλατεία της Σιταριάς, αυτούς δεν τους ρωτάτε να μάθετε από πρώτο χέρι αν παίχτηκαν ή όχι Μακεδόνικα τραγούδια; Ρωτήσατε το σύλλογο «Νέοι Ορίζοντες» που ήταν και οικοδεσπότης αν όντως υπήρχαν τραγούδια ή όχι; Δεν ρωτήσατε γιατί δεν σας ενδιαφέρει η ΑΛΗΘΕΙΑ. Αυτό που σας ενδιαφέρει είναι το μήνυμα διχασμού και μίσους που πρέπει να σηματοδοτήσει η συγκεκριμένη συνάντηση στη Σιταριά.

Κατ εσάς πρέπει οι Μακεδόνες να συνεχίσουν να είναι «μουγκοί». Να μην τραγουδάνε στην μητρική τους λιαλιά, να χορεύουν σαν τις «Μέτσκες» (αρκούδες) στο ρυθμό που επιθυμείτε και όταν στα γλέντια και τα πανηγύρια μας τραγουδάμε, τα «πατριωτικά» σας μπλόγκ κατεβάζουν τις κάμερες για να μην καταγράψουν τα «μιαρά» τραγούδια.

Δεκάδες μπλογκ τάχα μου “Εντόπιων” τάχα μου Γηγενών, τάχα μου Ελλήνων Μακεδόνων ένα τραγούδι στα Μακεδόνικα δεν έχετε τα κότσια ή την άδεια από «ψηλά» για να ανεβάσετε;

Ούτε το Σάρενι Τσουράπι; ούτε καν τη Σόφκα.;

Τη Σόφκα μάλιστα κάποια από τα «πατριωτικά» μπλόγκ τόλμησαν και έγραψαν τους στίχους, ανέβασαν και τη μελωδία, μας έγραψαν και για την ιστορία του τραγουδιού (που ήταν λέει στη γλώσσα της Γρίβας!!!!). Όμως ένα βίντεο –ΜΟΝΟ ΕΝΑ- να δείχνει χορευτές ή απλό κόσμο να το χορεύει ολοκληρωμένα με τα λόγια του ΔΕΝ θα βρείτε στα λεγόμενα «πατριωτικά» μπλόγκ.

Γιατί κύριοι; Και η «Σόφκα» σας ενοχλεί; Και αυτή είναι προπαγανδιστική;

Γιατί γράφετε τα λόγια τότε; Αναπαράγετε την προπαγάνδα;

Εσείς οι τάχα μου Ντόπιοι γιατί δεν κάνατε ένα χορό όπου -έτσι για τα μάτια- να χορέψατε ένα τραγούδι παλιό; ¨

Όχι κύριοι δεν κάνατε , δεν θέλατε , δεν σας αρέσουν, με γεια σας με χαρά σας. Σταματήστε να κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας και τους παραπάνω από σας.

Εμείς που αισθανόμαστε Μακεδόνες και είμαστε περήφανοι για την παράδοση και για τη γλώσσα των παππούδων μας-είτε αισθανόμαστε εθνικά Μακεδόνες είτε Βλάχοι είτε Έλληνες είτε ότι άλλο- τραγουδάμε δημόσια τα τραγούδια μας. Δεν κρυβόμαστε, δεν φοράμε κουκούλες, τα γλέντια μας ,τους χορούς μας και τα τραγούδια μας Εμείς τα ανεβάζουμε στο Ιντερνέτ (βοηθώντας και την εθνική οικονομία να μην πληρώνει τους ρουφιάνους) άρα ας σοβαρευτούν κάποιοι “κυνηγοί μαγισσών”.

Στη Σιταριά πήγαν πέρσι να στήσουν ένα σκηνικό. Ενώ τα ψηλά κλιμάκια κάναν την δουλειά τους (κλίμα σε εφημερίδες μπλόγκ) από τη μια την πάτησαν στην ορχήστρα και από την άλλη υπήρχαν και πολλές κάμερες και βγήκε προς τα έξω η αλήθεια.

Έτσι φέτος προετοιμάζονται καλύτερα. Τα ψηλά κλιμάκια ετοιμάζουν τους συλλόγους, στήνουν τα μπλογκ, κλείσαν και ορχήστρα που δεν τραγουδά και προσπαθούν μια βδομάδα πριν του Προφήτη Ηλία να δημιουργήσουν μια γιορτή θεσμό.

Γιατί όμως θέλουν να το ονομάζουν πανΜακεδονικό το αντάμωμα ενώ προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μην ακουστεί το Μακεδόνικο τραγούδι;

Τελικά πάλι στη Φλώρινα οι γνωστοί-άγνωστοι ετοιμάζουν ασκήσεις πατριωτισμού. Τι είχες Γιάννη , τι είχα πάντα….

ΥΓ: Και για όσους ακόμα πιστεύουν ότι στο περσινό παμμακεδονικό αντάμωμα στο Ρόσσεν – Σιταριά δεν ακούστηκαν και δεν χορεύτηκαν Μακεδόνικα τραγούδια σας παρουσιάζουμε ακόμα ένα βιντεάκι.

Να ελπίσουμε να σας ζητήσουν συγνώμη αυτοί που πολεμάνε τα τραγούδια μας και την παράδοση μας;

Μην περιμένετε Μακεδόνες άδικα.  Το σεβασμό δεν τον απαιτείς, τον επιβάλεις. Σε κάθε πανηγύρι σε κάθε γλέντι τραγουδάμε Μακεδόνικα.

2ΥΓ: Αν ακόμη υπάρχουν κάποιοι που να ισχυρίζονται ότι τα πλάνα του παραπάνω Βίντεο είναι από άλλη βραδιά και όχι από το Αντάμωμα της Σιταριάς το 2011 σας καλούμε να παρακολουθήσετε από το ιντερνετικό κανάλι του Γηγενή Μακεδόνα μέρος του τηλεοπτικού υλικού που έχουμε από την περσινή συνάντηση. Πρώτη προβολή Παρασκευή 30/03/2012 στις 21:30.

Ευχαριστούμε το φίλο Γηγενή Μακεδόνα για την προβολή και για την προσφορά του στη διατήρηση της Μακεδόνικης κληρονομιάς.

Οι φίλοι της Μακεδόνικης κουλτούρας παρακολουθούν και ενημερώνονται

από το ραδιόφωνο http://3macedonianculture.listen2myradio.com/

την τηλεόραση http://www.livestream.com/aegeanmacedonianculture

το μπλόγκ http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com/

και το κανάλι στο you tube…. http://www.youtube.com/profile?user=GigenisMakedonas#grid/uploads

Να είστε καλά και πάντα με Μακεδόνικο τραγούδι…….

MORESOKOL SOLUN 25/03/2012

Γνωρίζοντας την άγνωστη ιστορία της Θεσσαλονίκης των τελευταίων 100 χρόνων…

 

Το παρακάτω άρθρο είναι αναδημοσίευση από μακεδονικό περιοδικό «ΛΟΖΑ» τεύχος #10 Iούνιος 2005 σελ. 11 & 12, εμπλουτισμένο με εικόνες και βίντεο από το internet

= = =

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Σε πρωτότυπη ξενάγηση που οργάνωσε η ομάδα Θεσσαλονίκης της εφημερίδας «Εποχή» στις 14 Δεκεμβρίου 2003 συμμετείχαμε κι εμείς οι Μακεδόνες, Νίκος, Γιάννης, Πάντο.

Στο τρίωρο «γνωρίζοντας την πόλη μας» ξεκινώντας από το, ανεπιθύμητο για μας τους Μακεδόνες, άγαλμα του Ελ. Βενιζέλου, περάσαμε τη ρωμαϊκή αγορά και φτάνοντας στην Ολύμπου κοντά στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, πρόσθεσα πως κάπου εκεί, στην Ολύμπου 2, ήταν κάποτε ένα καπνομάγαζο που είχε χρησιμοποιηθεί σαν φυλακή μιας και κάποτε γέμιζαν οι φυλακές με κομμουνιστές και Μακεδόνες. Εκεί συγκεκριμένα είχε φυλακιστεί ο Κυριάκος Πυλάης από το Ξυνό Νερό για τέσσερις μήνες. Αφέθηκε ελεύθερος στις 29 Δεκεμβρίου 1945. Εκεί είχε φυλακιστεί στον εμφύλιο και η γυναίκα του μεγαλύτερου αδελφού του Ευγενία (είχαν παντρευτεί το 1925), που κάτω από φρικτά βασανιστήρια πέθανε στη φυλακή (Κυριάκος Πυλάης «Μνήμες - Βιώματα - Στοχασμοί», Αθήνα, Γενάρης 1990, σ. 9, 232).

Στη συμβολή των οδών Πτολεμαίων και Συγγρού σκοτώθηκε ο Ασβεστοχωρίτης Τάσος Τούσης στα γεγονότα του 1936. Η οδός Ίωνος Δραγούμη λέγεται έτσι από 1930, ενώ πριν ονομαζόταν Μ. Αλεξάνδρου (Κώστας Τομανάς, «Δρόμοι και γειτονιές της Θεσσαλονίκης, μέχρι το 1944», εκδόσεις Νησίδες, σ. 83).

Κατεβαίνοντας την Εγνατία στη συμβολή των οδών Λέοντος Σοφού και Φράγκων υπάρχει το σημερινό Ωδείο. Ο ξεναγός εξήγησε πως κάποτε αυτή ήταν η κεντρική Οθωμανική Τράπεζα που ανατινάχτηκε με δυναμίδα από την αναρχική ομάδα «Πλήρωμα» ή «Γκεμιτζήδες», στις 29 Απριλίου 1903, ημέρα Τετάρτη.

Τα εκρηκτικά τα αγόρασε η οργάνωση με χρήματα που είχε πάρει από τον Γκότσε Ντέλτσεβ. Εδώ πρόσθεσα κι εγώ πως η ενέργεια είχε γίνει από ένα ενοικιαζόμενο υποτίθεται μπακάλικο. Στη μηνιάτικη αναρχική εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας», στο τεύχος Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου 2003, δημοσιεύθηκε το αναλυτικό άρθρο που σαν πηγή είχε τα βιβλία του Γ. Μέγα «Οι Βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης», εκδ. Τοχαλία και Κ. Μοσκώφ «Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης», εκδ. Καστανιώτη.

Να προσθέσουμε εμείς λίγα μόνο για τον Pavel Satev «που ως νεαρός αναρχικός γεμιτζής το 1903 είχε συμμετάσχει στην ανατίναξη του γαλλικού πλοίου Quadalkivir στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και εξορίστηκε από τους Οθωμανούς στη Ζαχάρα. Μετά τη χορήγηση αμνηστίας από τους Νεότουρκους αναχώρησε για τις Βρυξέλλες όπου σπούδασε νομικά», αργότερα έγινε «μέλος της εθνικο-επαναστατικής πτέρυγας της VMRO (Ενωμένης)», «συνελήφθη από τη βουλγαρική αστυνομία τον Νοέμβριο του 1941 και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας εγκαταστάθηκε στη σερβική Μακεδονία».

Σε άρθρο του στη Nova Makedonija, στις 17-12-1944, με τον τίτλο «Μακεδονικό κράτος, έθνος και κουλτούρα» αναφέρει: «...Σήμερα έχουμε μακεδονικό κράτος και μακεδονική λόγια γλώσσα. Και μ’ αυτό ήδη αναπτύσσεται η μακεδονική εθνότητα - το έθνος, το νεώτερο από όλα τα άλλα έθνη στα Βαλκάνια.

Όμως μ’ αυτό δεν ολοκληρώνεται η μακεδονική εθνική εξέλιξη. Όχι, διότι με τα δύο παραπάνω επιτεύγματα ο μακεδονικός λαός στην ελευθερία και την ισοτιμία που καλείται να ζήσει, πρέπει να καταβάλει ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες για να δημιουργήσει την πρωτότυπη - εθνική του κουλτούρα. Αυτό θα γίνει και μπορεί να γίνει, αν όλοι οι καλοί, έντιμοι και ταλαντούχοι γιοι της Μακεδονίας, χωρίς διάκριση φύλου, θρησκείας και εθνότητας, καταπιαστούν με τη δουλειά και στο πολιτιστικό πεδίο, αξιοποιώντας και διευρύνοντας τις δυνάμεις τους, για να αναπτυχθεί και να ανυψωθεί η μακεδονική εθνική λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η αρχιτεκτονική κλπ. ...Ποτέ η εθνική συνείδηση του μακεδονικού λαού δεν ήταν τόσο ψηλά ανεβασμένη. Ποτέ η φιλοπατρία δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα...».

Ο νομικός Πάβελ Σάτεφ διετέλεσε «Υπουργός Δικαιοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση» λόγω όμως «της διαφωνίας του στο γλωσσικό... απολύθηκε από τη θέση του Υπουργού Δικαιοσύνης κατά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό της 13^ης Ιανουαρίου 1947 και συνταξιοδοτήθηκε (Σπυρίδων Σφέτας «Η διαμόρφωση της σλαβομακεδονικής ταυτότητας», εκδ. Βάνιας, σ. 184, 193). Πέθανε το 1951 και ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο της Μπίτολα.

Φτάνοντας στη σημερινή πλατεία Ελευθερίας, στην αρχή της οδό Βενιζέλου εκεί όπου στις 11/7/1908 ακούστηκε σε δέκα γλώσσες το μήνυμα της επανάστασης των Νεοτούρκων για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη (Κώστας Τομανάς «Οι πλατείες της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1944», εκδ. Νησίδες, σ. 67). Η πλατεία ονομάστηκε Ελευθερίας μετά το Χουριέτ. Εδώ σ’ αυτή την πλατεία είχε βγάλει λόγο ο Ντιμίταρ Βλάχωφ που ήταν «καθηγητής χημείας, ένας από τους ηγέτες του μακεδονικού επαναστατικού κινήματος… υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Εκλέχθηκε βουλευτής του οθωμανικού κοινοβουλίου».

Η Φεντερασιάν ιδρύθηκε τον Ιούλη του 1909 (Αβράαμ Μπεναρόγια «Η πρώτη σταδιοδρομία του ελληνικού προλεταριάτου», εκδ. Κομμούνα, 1986, σ. 25). Ο κιλκισιώτης Ντ. Βλάχωφ συνδέθηκε με τη Φεντερασιόν το 1910 (ΚΜΕ «Η σοσιαλιστική οργάνωση Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης 1909-1918, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1989, σ. 40, 64-65).

Στην πολυεθνική Θεσσαλονίκη είχε δράσει και ο Γιάννε Σαντάνσκι.

Το 1915 ανάμεσα στα άλλα συνθήματα των Βενιζελικών ήταν «Κάτω οι Σανδάσκηδες! Κάτω οι αιρετικοί! Μαύρο στους σοσιαλιστές».

 

Ίσως το καλύτερο video από τον 2 Ετήσιο χορό της Μακεδονικής εφημερίδας "Nova Zora"!!!

 

Από τoν δεύτερο ετήσιο χορό της εφημερίδας NOVA ZORA που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012 στο κέντρο ΝΥΧΤΕΡΙ στο Αμύνταιο Φλώρινας με την ορχήστρα ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ.

http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com/2012/03/video-2-nova-zora_19.html

Κατερίνα Μόντη, "Η κατάθεση"

 

Κυκλοφορησε από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ το πρώτο μυθιστόρημα της Κατερίνας Μόντη με τίτλο  “Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ”.

 

---

Η Κατερίνα Μόντη γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1962. Σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη και πήρε στη συνέχεια την Παιδιατρική ειδικότητα, που από το 1999 την ασκεί ως γιατρός του ΕΣΥ. Το βιβλίο Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

---

 

Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με βασικούς πρωταγωνιστές δύο Μακεδόνες, άγνωστους μεταξύ τους, οι οποίοι εργάζονται σε Δημόσιες Υπηρεσίες του Ελληνικού κράτους και, για υπηρεσιακούς λόγους, βρέθηκαν αντιμέτωποι: Την γιατρό Δέσποινα Ντήμα αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων και τον αστυνομικό της αντιτρομοκρατικής Σωτήρη Παπακόιτση.

Παρά τις διαφορές τους, στο τέλος οι δυο πρωταγωνιστές, ανακαλύπτουν το κοινό σημείο που τους ενώνει: τη μακεδονικότητά τους την οποία κάθε φορά που εκδήλωναν δημόσια ή ιδιωτικά -ο καθένας στον δικό του χώρο- βρέθηκαν σε σύγκρουση με το φιλικό, πολιτικό, εργασιακό ακόμη και με το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Βεβαίως, το βιβλίο δεν ασχολείται μόνο με τους Μακεδόνες και την θέση τους στην ελληνική κοινωνία. Συζητάει για την αριστερά, τις γυναίκες, τον εθνικισμό, την οικονομική κρίση, το Δ.Ν.Τ. σε μια Ελλάδα που, θέλοντας και μή, αλλάζει…

---

Περιληπτικά η υπόθεση του βιβλίου:
«Τον Ιανουάριο του 2010, δύο αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής επισκέπτονται στο σπίτι της στην Ικαρία μια γυναίκα, για να της πάρουν κατάθεση.

Τι έχουν εναντίον της; Τι τους κρύβει εκείνη; Πώς θα καταλήξει η αναμέτρησή τους να ανασκαλίσει απωθημένα μέχρι και της Μακεδονικής Ιστορίας;

Η ανακρινόμενη θα αποφασίσει να γράψει τελικά τη δική της πλέον κατάθεση, όπου αφηγείται και συζητάει για την αριστερά, τις γυναίκες, τον εθνικισμό, τις μειονότητες. Για τις προσωπικές και κοινωνικές μας περιπέτειες και ουτοπίες, σε μια κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα και τον κόσμο...»

---

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο “Η Κατάθεση”: 

Ο —κατά Ντήμα «μεγάλος»—Σωτήρης Παπακόιτσης, αστυνόμος Α΄ της Υπηρεσίας κατά του Ειδικού Εγκλήματος, είχε γεννηθεί πριν 54 χρόνια σε ένα χωριό της Αλμωπίας, γνωστής και ως Καρατζόβα, που κάποτε επίσης έφερε το όνομα Μογλενά —εξελληνισμένη μάλλον εκδοχή του σλαβικού Μ(ι)έγλιν⁵.

Το 1967 ο Σωτήρης, ενώ βρισκόταν στην τελευταία τάξη του δημοτικού, επιλέχθηκε μαζί με άλλους αριστούχους να φοιτήσει στο εξατάξιο τότε γυμνάσιο σ’ ένα οικοτροφείο στη Νεάπολη της Κρήτης. Γι’ αυτόν ήταν μια τιμητική διάκριση, και για τους φτωχούς αγρότες γονείς του οικονομική ανακούφιση και μια ευκαιρία για το αγόρι τους να ξεκόψει από τον κόσμο του χωριού. Γιατί τα χωριά της περιοχής του ήταν μέχρι τότε επιτηρούμενη ζώνη με στρατιωτική φρουρά, και οι κάτοικοί της τουλάχιστον δεύτερης κατηγορίας, κάτι που θα είχε στο μέλλον την ευκαιρία να κατανοήσει καλύτερα. Τότε όμως ήταν ακόμη μικρός για να καταλάβει: ότι το κριτήριο της επιλογής του ίδιου και των άλλων μαθητών δεν ήταν ένα άδολο αριστείο, αλλά ένα ακόμη μέτρο πολιτιστικής εθνοκάθαρσης, με άμεσο στόχο την —συν τοις άλλοις—εξαφάνιση του «Μακεδονικού γλωσσικού ιδιώματος».

Στο οικοτροφείο τους, Βασιλικό Ίδρυμα από τα χρόνια του Εμφύλιου, υπηρετούσαν φιλάνθρωπες κυρίες επί των τιμών, σχεδόν όμως αμέσως με την άφιξη της δικιάς του φουρνιάς, και μετά από το βασιλικό πραξικόπημα του ’68, η Χούντα ανέθεσε τη διεύθυνση σε αξιωματικό του στρατού. Ήταν σαν να φοιτούσαν σε μια μίνι Σχολή Ευελπίδων. Αυστηρή ιεραρχία και πειθαρχία, και συνεχή χουντικά κηρύγματα, στα οποία ως μικρά παιδιά, ξεκομμένα από το κοινωνικό τους περιβάλλον, έβλεπαν την αναβάθμισή τους σε κάποιου είδους ελίτ, αυτήν που έκανε και τον Σωτήρη στις καλοκαιρινές διακοπές να σνομπάρει καμιά φορά τους φίλους που έβρισκε στο χωριό να μιλούν ακόμη τα «ντόπια» ή να διατηρούν τη χαρακτηριστική προφορά τους.

Η δική τους τάξη ήταν και η τελευταία αυτού του θεσμού, και το απολυτήριό τους συνέπεσε με τη μεταπολίτευση. Αριστούχοι όλοι, μοιράστηκαν σε διάφορες σχολές και πανεπιστήμια. Ο Γρηγόρης, ο καστοριανός συγκάτοικός του, διάλεξε τον στρατό, ενώ ο ίδιος την αστυνομία, σαν μια οικονομικότερη λύση για την οικογένειά του αλλά και σαν εκπλήρωση της μεγάλης του προσήλωσης στην τιμωρία των κακών που είχε από παιδί.

«Πού θα πας, μπρε σίνκοο⁶» είχε αναστενάξει ο πατέρας του —μ’ εκείνο το σφυριχτό «σ» μέσα από τα λιγοστά του δόντια— όταν άκουσε την απόφασή του. «Εμάς, μπρε, δεν μας βάζουν πουθενά σε τέτοια πόστα, είδες εσύ κανέναν ντόπιο χωροφύλακα μέχρι τώρα; Είδες δόκιμο, στρατιωτικό, βουλευτή, δάσκαλο; Μοναχάς αν είναι ντιπ μαύροι, που κι αυτοί πάλε λειψή αξία έχουν μπροστά στο κράτος. Τι είχε τραβήξει κάποτε ένας δικός μας δήμαρχος, μπορεί να ήταν παραλής και να είχε δύναμη, να μην τον μαζέψανε ποτέ στην αστυνομία γιατί ήταν της καταστάσεως, αλλά υποστήριξη από το κράτος δεν πήρε ποτές».

Ο Σωτήρης όμως επέμενε, έτσι κι αλλιώς είχε τα σχέδιά του και για ανώτερες σπουδές, να τις κάνει υπηρετώντας στο Σώμα, να μην τον ταΐζει ο πατέρας, στον οποίο τότε εξήγησε ότι ο ίδιος έβλεπε αλλιώς τα πράγματα και ότι κάποτε όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν.

«Μακάρι, ντέτε⁷, μακάρι για όλον τον κόσμο να τελειώσουν, άλλο ρετσινόλαδο να μην πιει ποτέ κανείς, κι εσύ, αν γίνεις αστυνομία, ποτέ να μην κάνεις σε άνθρωπο αυτά που έκαναν σε μας».

Ήταν μια ευκαιρία για τον πατέρα του, τον μπάρμπα-Τράiκο, να του αφηγηθεί πράγματα που παλιότερα απέφευγε. Όσο ο γιoς ήταν ακόμη στο δημοτικό, δεν του μιλούσε, μήπως του ξεφύγει τίποτα μπροστά στους δασκάλους και τον τιμωρήσουν ή τον στιγματίσουν.

Μετά στο οικοτροφείο, τον άφηνε ήσυχο να γίνει κάτι καινούριο, να αλλάξει μοίρα. Ήταν όμως η ώρα να του παραδώσει τουλάχιστον τις μνήμες του, να είναι καινούριος αλλά να ξέρει, γι’ αυτό κι εκείνη τη μέρα του μίλησε ως άρμοζε σε ενήλικα και του είπε πολλά. Για την αφομοίωσή τους —με καλό και με άγριο— από το ελληνικό κράτος που τους αντιμετώπιζε σαν φοβερή απειλή, παραβιάζοντας διάφορες διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες που υπέγραφε κατά καιρούς. Για την απαγόρευση της γλώσσας, των τραγουδιών, των εθίμων τους, για το ξύλο και το ρετσινόλαδο, τον χαφιεδισμό και την τρομοκρατία, τις διαλύσεις ολόκληρων χωριών και οικογενειών, για συγγενείς τους που είχαν καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, άλλους που ανάποδα είχαν βρεθεί στην Ελλάδα εγκαταλείποντας σπίτια και περιουσίες στην άλλη πλευρά, για, για...

Έλεγε και δεν τέλειωνε. Με το κεφάλι βαρύ στα χέρια του, που τα πέρναγε συνέχεια πάνω από τα λιγοστά μαλλιά του, του είπε για τον φόβο, τη σιωπή, τον αποκλεισμό και την κατωτερότητα. Την ντροπή να απαρνιέσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, που αν δεν τον απαρνηθείς, πάλι με ντρόπιασμα θα το πληρώσεις.

«Εεε! ζα στραμότα⁸... Να μας έβλεπες, μπρε, πώς ορκιζόμασταν. Όλο το χωριό μας μάζεψαν στην εκκλησία να δώσουμε όρκο όλοι μαζί ότι δεν θα μιλάμε τη γλώσσα μας, γιατί το Ευαγγέλιο λέει είναι ελληνικό.. Κατάλαβες; και τον Θεό όπως τους ταίριαζε. Φαντάσου και να ήταν ο Χριστός Έλληνας... Γκόσπουντι ντα μι πρόστι.⁹ Μέχρι και τους σταυρούς των πεθαμένων ξηλώνανε αν δεν είχαν ονόματα ελληνικά.

»Δεν στα λέω αυτά για να σε βάλω μίσος, αλλά για να μάθεις! Ένα σωρό αθρώποι ήμασταν έναν καιρό: λογής λογής ράτσες, ο καθένας με τα δικά του: Βλάχοι, Τσιγγάνοι, Αρμένηδες, Εβραίοι. Αυτοί πάλε; Παντού τους βλέπαμε, η Σαλονίκη γεμάτη, αλλά ούτε καταλάβαμε για πότε φόρεσαν εκείνο το αστέρι στο μανίκι, για πότε χαθήκανε μετά απ’ τον κόσμο. Πώς μπρε καμμιά φορά ο άνθρωπος το βλέπει το κακό να ’ρχεται και σα να μην το πιστεύει; Απ’ τις δικές τους τις λίρες, πόσοι γίνανε πλούσιοι σε μια νύχτα.... Ένα σωρό, σε λέω, ράτσες, όπου κι αν τραβούσαν τη γραμμή, καθαρό κράτος δεν έβγαινε, για κανέναν. Κι εδώ σε μας, ακόμη και μετά την πρώτη μοιρασιά, χίλιες γλώσσες! Κι οι Ρουμανόβλαχοι άλλα μιλούσαν, και οι Αρβανίτες άλλα, και οι πρόσφυγες αργότερα με ένα σωρό γλώσσες μας ήρθαν, μέχρι και καθαρά τούρκικα. Κι αυτοί τραβήξανε μεγάλες στενοχώριες, αμά το κράτος δεν τους κυνήγησε. Ίσα ίσα, απ’ αυτούς βρίσκανε κάτι σερσέμηδες για μαντρόσκυλα να κυνηγάν εμάς, ότι εκείνοι ήταν οι σωστοί Έλληνες κι εμείς οι, οι... ποιοι, μπρε; Ούτε όνομα δεν έβρισκαν να μας δώσουν, τι ήμασταν, τι να μας κάνανε. Μια Έλληνες μας έλεγαν, μια Μακεδόνες, μια Βουργάρους, ό,τι ταίριαζε στην κατάσταση. Κι εμείς πάλε, μαλλιά κουβάρια!

Αδέλφια με ίδιο αίμα, ο ένας να λέει Βουλγαρία, ο άλλος Σερβία, ο άλλος Ελλάδα, πιο πολύ από φόβο, πού να σώσουμε την γκλάβα¹⁰ μας. Χώρια και πόσοι τραβήξανε μέχρι Αυστραλία και Αμερική...

»Άμα όσες γκλάβες σωθήκανε εδώ, σίνκο ’μ, έπρεπε και να αλλάξουν! Δεν έφτανε τα χωριά που τα αλλάξανε όλα όνομα, έπρεπε και του καθενός το όνομα να σβηστεί. Ό,τι ήθελαν μας βάφτιζαν ξανά μονάχοι τους, καθόταν ένας καλαμαράς στην καρέκλα και αποφάσιζε, να- ζέβα¹¹ όνομα, να-ζέβα επίθετο! Μερικοί είχανε και λίγο σέβαση και μας άλλαζαν μόνο τα τελευταία γράμματα, άλλοι πάλε ό,τι τους κάπνιζε. Θα με πεις, και να μη μας τα άλλαζαν οι γραφιάδες κι οι παππάδες, τ’ αλλάζαμε από μόνοι μας, πού θα μας άφηναν να πάμε με τα παλιά; Πατριές¹² ολόκληρες χαθήκανε στα χαρτιά. Τα κτήματα και τα χωράφια, ποιο όνομα ήταν πριν και ποιο μετά; Μετά τον πόλεμο έκαναν και... πώς το λέγανε... δήμευση. Παίρνανε τις περιουσίες απ’ όποιον έφευγε και τις μοίραζαν στους εθνικόφρονες. Ό,τι είχε γράψει ο παππούς σου στον αδελφό μου, χάθηκε όταν έφυγε για Μπίτολα. Κι αυτός χάθηκε μαζί, ούτε κερί ν’ ανάψει δεν μπορεί να έρθει, δεν τον αναγνωρίζει η πατρίδα του, δεν υπάρχει. Και σιγά τα χωράφια να με πεις, γκουλέμα ραμπότα¹³, όποτε μοίραζαν κλήρο, όλα στους άλλους, σε μας ντιπ, νίστο¹⁴, με το ζόρι κανένα μπαξεδάκι, εκτός αν είχες μεγάλο μέσον. Στον κάμπο πάλι κάτω στα Γιαννιτσά; Που έκαναν τον βάλτο χωράφια; Τα ίδια και χειρότερα.

»Αχ, μάικω¹⁵ μάρε μάικω... Σαν ζαλισμένοι ήμασταν, κυνηγημένοι μες στα ίδια μας τα σπίτια. Νε¹⁶ όνομα, νε μιλιά. Άμα θυμώναμε ήμασταν Βουργάρικα σκυλιά, άμα ζαρώναμε ήμασταν ζαματένοι.¹⁷ Τι να πω; Ας μας είχαν για καθυστερημένους κι ας μας άφηναν στην ησυχία μας. Εμείς μπρε, ήμασταν ήσυχοι, τη δικιά μας ζωή μόνο θέλαμε. Θυμάσαι εκείνο το τραγούδι που τραγουδούσε ο παππούς σου όταν έπινε κανένα ουζάκι, κι εγώ τον μάλωνα; Νε σάκαμε μπογκάτσφο, νε σάκαμε παρί, σαμ σάκαμε σλομπόντα, σλομπόντα ντα ζηβέιμε. Εϊ, τσαρβένα Ματσεντόνια¹⁸.

Εκείνος ο καημένος είχε τραβήξει πιο πολλά. Αχ, γιαζ(ι)κ¹⁹! Γιαζ(ι)κ, μπρε, να μην ξέρω γράμματα, να καταλάβω ιστορία, γιατί έγιναν όλ’ αυτά. Γιατί εγώ στον γάμο μου δεν μπόρεσα να τραγουδήσω και να χορέψω όπως ήθελα, μόνο ό,τι επιτρεπόταν, λες και ήμασταν σχολική γιορτή. Μέχρι το ξημέρωμα μας παραφυλούσαν οι χωροφυλάκοι μαζί με κάτι δικά μας καρφιά, σάματι δεν είχαμε και τέτοιους; Ένα σωρό. Πρώτοι πρώτοι αυτοί μας έπαιρναν στον λαιμό τους. Πρά- ματα και θάματα σε λέω! Αλλά θα με πεις αφήνουν να γράψει κανείς αυτήν την ιστορία; Όλοι θέλουν να ξεχαστεί.

»Ας, ας, νε μπουράβα²⁰, ας ξεχαστεί αν είναι για καλό, όπως τώρα για σένα. Μακάρι να σ’ αφήσουν να προκόψεις στην αστυνομία, και να γίνεις σωστός, όχι σαν αυτούς που πέρασαν από μας. Σαν εκείνο τον ενωμοτάρχη, σαμοβίλα²¹ τον λέγαμε, ξεφύτρωνε μπροστά σου από ’κει που δεν το περίμενες. Πες θάλασσα ρε βόδι, μας δοκίμαζε, ήξερε για πού δεν μπορούσαμε, τάλλασα λέγαμε, κι εκεί να δεις ξύλο. Κλωτσιές, καρπαζιές, γελούσε κι από πάνω ο κερατάς, τον αδελφό της μάνας σου μαύρο τον είχε κάνει μια φορά επειδής τον αντιμίλησε. Μέχρι και στο βουνό που μαζεύαμε ξύλα, πίσω απ’ τα πουρνάρια πεταγόνταν οι αγροφύλακες και μας έπιαναν που μιλούσαμε. Εμ, δεν θα μιλούσαμε; Σκάζαμε μπρε να μιλήσουμε, παίρναμε τα βουνά να πούμε με την ησυχία μας δυο λόγια. Άμα σε πάρουν τη γλώσσα σου, ούτε να σκεφτείς από μέσα σου δεν μπορείς. Με το κεφάλι πληρώνονταν, ακούς, ογδόντα χρονών γέρους τους τραβούσαν στη φυλακή για να πάρουν ποσοστά! Ντούσιτσκι²², τι να μάθουνε μπρε τα γεροντάκια;

»Μαθαίνονται έτσι οι γλώσσες; Να σε πω τώρα και ένα αστείο. Είναι ένας λεβέντης Πόντιος, που λες, κάθε βδομάδα στο παζάρι πουλάει λεμόνια. Αρεζόμαστε, και πάντα θα πούμε δυο κουβέντες, κι από τότες που λες, που με άκουσε μια φορά να λέω μ(ί)σκο πράζνικ²³, έναν καιρό έτσι λέγαμε που ήταν ζωοπάζαρο και μαζεύονταν άντρες, όλο με ζητούσε να το λέω. Τις προάλλες ήταν που τον είδα πάλι, Τράγιο, με λέει, πες το πάλι! Τόσα χρόνια με το λες, δεν μπορώ να το μάθω, δεν μπορώ! Τότες μπρε κερατά, ε, μ’ έσκασε και με ξέφυγε, τότες μπρε κερατά, να σε δώσω λίγο ρετσινόλαδο να μην ξέρεις πώς να μαζέψεις τα βρακιά σου, να το μάθεις; Εσύ δεν μαθαίνεις τόσα χρόνια μια λέξη, εμείς πώς να μαθαίναμε μπρε ολόκληρη γλώσσα; Δεν μ’ έφταιγε αυτός, αλλά μ’ έπιασε το παράπονο, ξέσπασα και για το σόι του που ήταν έναν καιρό πολύ εθνικόφρονες.

»Αμ’ οι εξορίες; Με τον Μεταξά; με το αντάρτικο; Ή για κομμουνιστή θα σε έπιαναν, ή για Βούλγαρο. Και Εαμοβούλγαρος τα δυο μαζί, δεν σε γλίτωνε τίποτας.Τέτοιες αστυνομίες γνωρίσαμε εμείς, σίνκο, και δασκάλους και πολιτικούς. Εμείς ήμασταν πάντα απέναντι, δε βάζανε ποτέ δικούς μας σε τέτοιες θέσεις. Τώρα εσύ τι να πω, με την ευχή μου. Να φυλάγεσαι όμως, να μη δίνεις δικαίωμα. Γιατί χωρίς άνθρωπο στα πράγματα να σε προστατέψει, ξέρεις πώς γίνονται όλα στην Ελλάδα».

Ο Τραϊανός Παπακόιτσης ανησυχούσε διπλά, όντας διπλά κι αυτός απροστάτευτος παρίας του ελληνικού κράτους. Σλαβόφωνος Μακεδόνας από τη μια, αλλά και ψηφοφόρος του νεοσυσταθέντος τότε σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, ούτε στον ύπνο του δεν μπορούσε να ονειρευτεί θέση στον κρατικό μηχανισμό για τα παιδιά του. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία του για τον Σωτήρη έφτανε μέχρι μια δική του, καλή δουλειά μετά τις σπουδές.

 

Η συνέχεια στο βιβλίο….

---

5. Ομίχλη, ομιχλώδης περιοχή.
6. Γιε μου, παιδί μου.
7. Παιδί (μου).
8. «Για ντροπή», τι ντροπή.
9. Κύριέ μου σχώρα με.
10. Κεφάλι.
11. Πάρε.
12. Πατριαρχικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης των γηγενών Μακεδόνων (ζάρουντγκα).
13. Mεγάλη δουλειά (ειρωνικά).
14. Τίποτα.
15. Μανούλα.
16. Ούτε.
17. Xαζοί, άμυαλοι.
18. «Δεν θέλουμε Βουλγαρία, δεν θέλουμε λεφτά, μόνο θέλουμε ελευθερία, ελευθερία για να ζούμε. Ε, Κόκκινη Μακεδονία».
19. Kρίμα.
20. Δεν πειράζει.
21. Φάντασμα, στοιχειό.
22. Ψυχούλες.
23. Aνδρική γιορτή.

Ο καθρέφτης μας

 

“Δεν δέχομαι να λοιδορείται η πατρίδα μου από τον κ. Σόιμπλε. Δεν το δέχομαι σαν Έλληνας! Ποιος είναι ο κ. Σόιμπλε που μπορεί να λοιδορήσει την Ελλάδα; Ποιοι είναι οι Ολλανδοί; Ποιοι είναι οι Φινλανδοί; Εμείς πάντοτε είχαμε την περηφάνια να υπερασπιστούμε όχι μόνο τη δικιά μας ελευθερία, όχι μονάχα τη δικιά μας πατρίδα, αλλά την ελευθερία της Ευρώπης”

 

Του Γιώργου Ν. Παπαδάκη

Όχι, τις λέξεις αυτές δεν τις εκστόμισε κάποιος χούλιγκαν, διαδηλωτής, νοικοκυρά ή τελος πάντων κάποιος απλός άνθρωπος αλλά δυστυχώς ο πρώτος πολίτης αυτής της χώρας πριν λίγες ημέρες.

Την άποψη μου για τον Κάρολο Παπούλια την ξέρετε, τουλάχιστον εσείς που διαβάζετε τούτη εδώ την εφημερίδα τακτικά. Επιγραμματικά μονάχα θα πω ότι είναι ντροπή για όλους μας να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο να μας «εκπροσωπεί» ως ανώτατος άρχων. Ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του  αποκρουστικού μεταπολιτευτικού πολιτικού καθεστώτος, βαθύτατα αντιδυτικός και  αντιευρωπαϊστής, με συχνά παραληρήματα εθνικοσοσιαλιστικού τύπου. Τον ανέσυρε από την ναφθαλίνη ο Κώστας Καραμανλής το 2005 και μας τον φόρτωσε για τα καλά. Αν δεν είχε χρησιμοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, είμαι σίγουρος ότι στην καλύτερη περίπτωση θα έκανε παρέα στον Παπαθεμελή, τον Ψωμιάδη και τις λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις αυτού του δύσμοιρου τόπου.

Προσέξτε, δε λέω ότι ο Παπούλιας φταίει για όλα τα δεινά της χώρας και για τη σημερινή της κατάσταση. Μαριονέτα ήταν μια ζωή και αυτό θα παραμείνει μέχρι το τέλος. Το γεγονός, ωστόσο, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έφτασε-όπως έφτασε- στο ύπατο αξίωμα της χώρας, θα πρέπει να μας λέει αρκετά για τις αιτίες της κατάντιας μας. Σε οποιαδήποτε στοιχειωδώς σοβαρή χώρα, όταν σε καλεί επανειλημένα να καταθέσεις στη δίκη του ως υπεράσπιση ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου του 20^ου αιώνα (Κάρατζιτς) και όταν έχεις μόνος σου ζητήσει να καταθέσεις στη δική ενός άλλου (Μιλόσεβιτς), απλά παραιτείσαι υπό το βάρος της δημόσιας κατακραυγής ή απλά καθαιρείσαι από αυτούς που σε τοποθέτησαν. Στο λεβαντίνικο Ελλαδιστάν όμως, δεν υπήρξε καμία κατακραυγή ενώ τα πολιτικά μας κόμματα είναι τοσο ευχαριστημένα μαζί του, που του έδωσαν τη δυνατότητα για μια ακόμα θητεία.

Ο πρόεδρος, βέβαια, θέλει να τα ξεχάσει και να τα ξεχάσουμε όλα αυτά. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να πάει στη Χάγη για να καταθέσει, εκτός κι αν το Διεθνές Δικαστήριο υπερβεί εαυτόν και τον κλητεύσει, όπως ζήτησαν πρόσφατα οι δικηγόροι του Κάρατζιτς. Τα ζαρζαβατικά και οι βρισιές που δέχτηκε τον περασμένο Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και η νέα παρέλαση που πλησιάζει, τον έκαναν επίσης να επιστρατεύσει τον άκρατο λαϊκισμό και εθνικισμό που τον διακατέχει για να προλάβει τα-σχεδόν βέβαια- χειρότερα την 25^η Μαρτίου.

Έμπλεος συγκίνησης, μας ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες ότι παραιτείται της προεδρικής του αποζημίωσης, μας χαρίζει δηλαδή 278.000 ευρώ μικτά. Μάλιστα, αυτές είναι οι ετήσιες οικονομικές απολαβές του Προέδρου της Δημοκρατίας, περισσότερα χρήματα από αυτά που παίρνει ο ίδιος ο Ομπάμα. Σε απλά μαθηματικά, αφού εισέπραξε καθαρά σχεδόν 1,5 εκατ. Ευρώ για την προεδρική του θητεία μέχρι στιγμής, ο καλός μας Παπούλιας γίνεται και μέγας χορηγός του χρεωκοπημένου μας κράτους. Ενός κράτους που χρεωκόπησε και διότι δίνει αυτά τα εξωφρενικά χρήματα σε μια «γλάστρα» αλλά και διότι ουδείς ουδέποτε, έστω από το 2009 και μετά, διανοήθηκε να σταματήσει αυτή την αναίσχυντη σπατάλη.

Λίγες ώρες μετά τη γενναιόδωρη αυτή πράξη, ο γηραιός μας ηγέτης πήγε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όπου και επετέθη με τα λόγια που σας παράθεσα στην αρχή εναντίον των εταίρων μας. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όχι τόσο για τα λόγια αυτά καθεαυτά, καθώς πάρα πολλοί Έλληνες δυστυχώς έτσι σκέφτονται για τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Εν τούτοις, θα μπορούσε να συγκρατηθεί, καθώς αυτός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε (δυστυχώς και πάλι). Αυτό όμως που πραγματικά αποτελεί σκάνδαλο και μνημείο λαϊκισμού και μισαλλοδοξίας είναι το γεγονός ότι τα λόγια αυτά βγήκαν προς τα έξω με την μορφή επίσημου ρεπορτάζ, δηλαδή με τις ευλογίες του ίδιου του Παπούλια!

Αν ήμουν στη θέση του Σόιμπλε, των Ολλανδών, των Φινλανδών και των άλλων Ευρωπαίων, ούτε που θα μου περνούσε πλέον από το μυαλό να δώσω επιπλέον χρήματα σ’αυτή την χώρα των πολιτικών απατεώνων που ούτε έμαθαν ούτε μπορούν ποτέ να μάθουν να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Αν ήμουν επίσης ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, θα έβαζα επιτέλους τον ιεραρχικά πρώτο αυτών των απατεώνων στη θέση του. Ο Άντερς Φογκ Ρασμούσεν ήταν ο επόμενος αποδέκτης του παραληρήματος Παπούλια, όταν έκανε το λάθος να επισκεφθεί την Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου. «Ενοχλήθηκα από το γεγονός ότι όταν πήγα χθες στο Γενικό Επιτελείο, τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη πραγματοποίησαν υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό νησί. Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει προβλήματα με την Τουρκία», παραπονέθηκε ο προέδρος μας για ένα ζήτημα, φυσικά, που υπάρχει μόνο στη φαντασία του ελληνικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου.

Αν νομίζετε βέβαια ότι θα του ξέφευγαν του κυρ- Κάρολου οι Μακεδόνες και η Δημοκρατία της Μακεδονίας, κάνετε οικτρό λάθος. “Η εμμονή των Σκοπίων να αλλοιώνουν την ιστορία, παρουσιάζοντας ως Σκοπιανό το Μεγαλέξανδρο είναι ανέκδοτο”, ανέκραξε ο τιμωρός απανταχού των “Σλαβόβυθων”. Αν δεν το ξέρατε, έτσι είχε αποκαλέσει τους εν Ελλάδι Μακεδόνες σε μια επίσκεψή του στο Στρασβούργο το 2006, όταν άρχισε να ψελλίζει το γνωστό παραμύθι περί μη ύπαρξής τους.

Όλα αυτά θα ήταν ασφαλώς για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα, γιατί ο Κάρολος Παπούλιας είναι το ακριβές είδωλο του άθλιου ελληνικού πολιτικού συστήματος όταν κοιτά τον δυσμορφικό εαυτό του στον καθρέφτη. Ενός συστήματος που χρεωκόπησε εαυτόν και τη χώρα κι όμως ακόμα δε διανοείται να μας αδειάσει τη γωνιά. Πού είναι αλήθεια η ιδέα για μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 που τόσο πολύ προπαγάνδιζαν κάποιοι στις αρχές της κρίσης; Γιατί ξεχάστηκε; Πηγαίνουν άραγε τα πράγματα καλύτερα οικονομικώς ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να χρυσοπληρώνουμε 300 “πατέρες και μητέρες” του Έθνους αλλά και ένα διακοσμητικό στοιχείο που το στέλνουμε σε παρελάσεις και ταξιδάκια αναψυχής σε όλο τον κόσμο;

Αλλά ξέχασα. Το σημαντικότερό μας πρόβλημα είναι οι Τούρκοι και οι Μακεδόνες. Και Παπούλιες υπάρχουν παντού. “Προκαλούν εύλογη ανησυχία οι πληροφορίες του Σκοπιανού πρακτορείου ειδήσεων ΜΙΑ, σύμφωνα με τις οποίες η κυβέρνηση της Αυστραλίας αποφάσισε να αποκαλεί πλέον την Σκοπιανή κοινότητα της χώρας “Μακεδονική” και όχι “Σλαβομακεδονική”, όρο που χρησιμοποιούσε από το 1994. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες αυτές, είναι επιτακτική ανάγκη να αποτραπεί αυτή η εξελισσόμενη μεταστροφή της Αυστραλιανής κυβέρνησης, η οποία είναι αντίθετη με το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και ταυτόχρονα αποτελεί πλήγμα για τις παραδοσιακά καλές σχέσεις Ελλάδος – Αυστραλίας.”

Ποιός τα λέει αυτά; Μα ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ Πάνος Παναγιωτόπουλος. Εχθροί μας τώρα και οι Αυστραλοί, μετά τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς, το ΔΝΤ και τον κόσμο ολάκερο. Α, ρε Σαρτζετάκη πόσο μας έλειψες…

 

= = =

Αναδημοσίευση από τη ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ, τεύχος Μαρτίου 2012 http://novazora.gr/arhivi/4924

 

ΒΕΡΑ ΦΩΤΕΒΑ 1926-2011

 

Στις 10 Μαρτίου 2012 συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο της ΒΕΡΑ ΦΩΤΕΒΑ. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 10 Μαρτίου 2011 σε ηλικία 84 ετών και κηδεύτηκε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο Бутел-Μπούτελ των Σκοπίων της Δ. Μακεδονίας.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσιευμένο στο Μακεδονικό Περιοδικό «ΛΟΖΑ» στο τεύχος 18, Οκτώβρης 2011

 

ΠΕΘΑΝΕ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΒΕΡΑ ΦΩΤΕΒΑ 1926-2011

Η Ευδοκία Φώτεβα-Βέρα γεννήθηκε στο ηρωικό χωριό Ντ’μπενι (Δενδροχώρι) της Καστοριάς, την ημέρα που γιορτάζεται η επανάσταση του Ίλιντεν στις 2 Αυγούστου 1926.

Δημοτικό τελείωσε στο χωριό και γυμνάσιο πήγε στην Καστοριά. Ο πατέρας ήταν ο Νίκολα Μπάλεβ και η μάνα της η Νέβενα Μάνγκοβα και οι δυο τους από οικογένειες με επαναστατική παράδοση.

Το καλοκαίρι του 1940 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Πήρε μέρος στο αντιφασιστικό αγώνα. Στις 26 Δεκέμβρη του 1945 στη Θεσ/νίκη ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, αναγνώρισε επίσημα τη μακεδονική οργάνωση ΝΟΦ σαν δημοκρατική, αντιφασιστική, μειονοτική οργάνωση όπου και η Βέρα ήταν μέλος της. Την αναγνώριση αυτή την έκανε ο Ν. Ζαχαριάδης πάλι στη Θεσ/νίκη στις 15 Ιούλη του 1946.

Συμμετείχε στο 1^ο Συνέδριο του ΝΟΦ στις 13 Ιανουαρίου του 1948 αλλά και στο 2^ο στις 25 Μαρτίου του 1949 που έγινε στο χωριό Νίβιτσι (Ψαράδες) της Πρέσπας.

Πήρε μέρος σε όλο τον στρατιωτικό αγώνα από την αρχή έως το 1949 και με το όπλο αλλά και σαν πολιτικός καθοδηγητής στην περιοχή της Καστοριάς, Φλώρινας αλλά και μέχρι τα χωριά της Πτολεμαΐδας, έτσι όπως μου είπε σε μία από τις συζητήσεις που κάναμε στο σπίτι της στα Σκόπια. Πήρε μέρος στο 2^ο Συνέδριο της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ που έγινε στη Βουδαπέστη 1-6 Δεκέμβρη το 1948.

 

Στις 9 Οκτωβρίου 2005 μου χάρισε το βιβλίο της που εκδόθηκε το 2004 «Ντο πέκολοτ ι νάζατ» («Στην κόλαση και πίσω»). Ήξερε ελληνικά και βρεθήκαμε αρκετές φορές σ’ αυτό το ιστορικό σπίτι απ’ όπου έχουν περάσει ιστορικά στελέχη του Μακεδονικού κινήματος αλλά και του ελληνικού, όπως π.χ. ο Μάρκος Βαφειάδης.

Όσες φορές την είχα πάρει τηλέφωνο μου έλεγε να περάσω από το φτωχικό της διαμέρισμα κοντά στο κέντρο της πόλης Σκόπια. Δεν είχε καμία βίλα ή κανένα πλούσιο διαμέρισμα. Αυτό που την χαρακτήριζε ήταν το πάθος που διέκρινε για να μιλάει για τους αγώνες τους δικούς της, του άνδρα της, του Μίντσο Φώτεβ (στέλεχος του Μακεδονικού και Κομμουνιστικού κινήματος).

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της μπόρεσε να πάει στο κατεστραμμένο χωριό της, αλλά και στον ομαδικό τάφο κοντά στη Φλώρινα των 800 και πλέον νεκρών σε εκδήλωση του ΚΚΕ. Προσκύνησε, έκλαψε στο μέρος που είναι θαμμένοι οι αντάρτες αγωνιστές. Θέλησε να πει και δυο λόγια αλλά οι επίσημοι δεν την άφηναν και μου μετέφερε το παράπονό της. Υπάρχει η σχετική φωτογραφία στον “Ριζοσπάστη” που προσκυνάει και κλαίει.

Με μεγάλο παράπονο μου έλεγε πως με τη λήξη του εμφυλίου τον Αύγουστο του 1949 στο Μπουρέλι της Αλβανίας δίκασε η ηγεσία του ΚΚΕ τη Βέρα, τον άντρα της, τον Μηνά, τον Μητρόφσκι, την Ουρανία και όλη την ηγεσία του ΝΟΦ πως τάχατες αυτοί φταίγαν για την ήττα και πως ήταν Τιτικοί πράκτορες. Το δικαστήριο έγινε σε ένα στάβλο του ιππικού, μέσα σε μια σκηνή. Ο Παρτσαλίδης γυρνούσε και έλεγε ότι ο αγώνας χάθηκε από αυτά τα καθάρματα.

Η Βέρα στάλθηκε στη Σιβηρία κατ’ ευθείαν από το Μπουρέλι. Εκεί υπήρχαν στα στρατόπεδα εξόριστοι από όλες τις Δημοκρατίες. Από τη Β’ρκοτά της εξορίας στην άκρη της Σ.Ε. τους φέραν εκεί για δουλειά τη Βέρα και άλλους. Η Βέρα ανήκε στην 7^η Μπριγάδα.

Με τη διαμαρτυρία της Βέρας στον Χρουτσόφ σε μια επίσκεψή του λύθηκε το πρόβλημα των εξόριστων Μακεδόνων.

Ένας από τους εξόριστους, ο Μιχάλης Μάλλιος, πήγε για να σπουδάσει στη Μόσχα, παντρεύτηκε μια ανιψιά του Χρουτσόφ, έζησε στη Μόσχα και πέθανε στη Μόσχα.

Η Βέρα γέννησε το παιδί της στην εξορία, γι’ αυτό την μετέφεραν σε καλύτερο μέρος και μετά στην Γιουγκοσλαβία.

Οι ηγέτες του ΝΟΦ ήταν οι πρώτοι που πήγαν στις εξορίες της ΕΣΣΔ. Ο Ν. Ζαχαριάδης αλλά και ο Μ. Παρτσαλίδης ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο για Σιβηρίες. Εκεί κατέληξε τελικά και ο Ν. Ζαχαριάδης.

Επί Χρουτσόφ το 1954 για να κάνει τις στέπες καλλιεργήσιμη γη πήγε εκεί όπου ήταν και η Βέρα και τότε βρήκε ευκαιρία να ανεβεί στην εξέδρα και να συναντηθεί μαζί του και του λέει:

- Γιατί μας κρατάτε εδώ;

Τότε έμαθε ο Ν. Χρουτσόφ για τους Μακεδόνες εξόριστους στο Καζαχτσάν στην Τσελινά (ακαλλιέργητη γη). Ο Χρουτσόφ τους είπε αν θέλετε να πάτε Τασκένδη να πάτε. Η Βέρα προτίμησε να πάει στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Η Βέρα έτσι όπως την γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες στη Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν άνθρωπος αγωνιστικός, μιλούσε με πάθος, αυτοκαθοριζόταν κομμουνίστρια και Μακεδόνισσα.

Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία της, γιατί πήρα sms την ημέρα που έγινε η κηδεία (αρχές Μαρτίου 2011). Αν προλάβαινα από τη στιγμή που πήρα το γραπτό μήνυμα σε 3.30 ώρες να φθάσω, θα πήγαινα για να τιμήσω την ηρωίδα του Μακεδονικού και ελληνικού κινήματος.

= = = =

Ακολουθεί βίντεο με την ΒΕΡΑ ΦΩΤΕΒΑ:

 

“Περιμένοντας τη Ρόζα” στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2012

 

Η ταινία μου “Περιμένοντας τη Ρόζα” ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη και το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που διεξάγεται από τις 9 ως τις 18 Μαρτίου 2012.

Θα γίνουν δυο προβολές

• Την Tρίτη 13/3/2012 στην αίθουσα  Αίθουσα Zannas στο Ολυμπιον στις 13:00
• Την Τετάρτη 14/3/2012 στην Αίθουσα Liappa στο Λιμάνι στις 20:00

Η ταινία έχει διάρκεια 55 λεπτά.

Περισσότερα για την ταινία εδώ

Η σχετική σελίδα στο site του Φεστιβάλ εδώ

 

Περιμένοντας τη Ρόζα

2012

Ντοκιμαντέρ, 55 λεπτά

Σενάριο – σκηνοθεσία:  ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Κάμερα: KALMAN  CZIBOLYA

Μοντάζ: ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΒΟΓΑΝΑΤΣΗΣ

Μουσική: SOCOS και παραδοσιακή μουσική

Παραγωγή: ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ

Σύνοψη:

Η ταινία επιχειρεί να αποτυπώσει την οδύσεια των κατοίκων του χωριού Beloiannisz στην Ουγγαρία. Το χωριό χτίστηκε το 1950 για να στεγάσει τους πολιτικούς πρόσφυγες από την Ελλάδα που έφτασαν εδώ μετά την ήτττα του Δημοκρατικού Στρατού στα βουνά της Δυτικής Μακεδονιας. Το μοναδικό “ελληνικό” χωριό εκτός Ελλάδας.  Σήμερα, εξήντα χρόνια μετά, αποτελεί μια σκιά του εαυτού του κι όσοι απέμειναν μοιάζουν να ταυτίζονται με τον Θωμά που περίμενε απελπισμένα για δεκαετίες τον ερχομό της Ρόζας, ή… την εκπλήρωση της μεγάλης προσδοκίας.

Ο  Θωμάς πήγαινε κάθε μέρα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ivancsa περιμένοντας τον ερχομό της Ρόζας που είχε μείνει στην Ελάδα μετά την αναγκαστική φυγή του. Η Ρόζα δε φαινόταν αλλά αυτός δεν έχανε την ελπίδα. Κι έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.  Για τους υπόλοιπους, ο ίδιος σταθμός, αποτελούσε την αφετηρία για την εκπλήρωση της δικής τους μεγάλης επιθυμίας,  της επιστροφής στην πατρίδα.

Μέσα από αυτές τις αντιφατικές πορείες ξετυλίγεται το χρονικό των κατοίκων του “εφήμερου” χωριού που έζησαν με τον πιο έντονο τρόπο τις  συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας:  από τους ανελέητους βομβαρδισμούς στο Γράμμο το 48-49 και την προσφυγιά,  στην Ουγγρική εξέγερση του 1956, από τη δικτατορία του 1967 στην Ελλάδα και  την αμνηστία του 1981 ως την πολιτική αλλαγή του 1989 στην Ουγγαρία, την κρίση και τη βεβήλωση των τάφων με το κόκκινο αστέρι…

= = =
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του σκηνοθέτη ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
http://theodosiou.wordpress.com/2012/03/07/roza_thessaloniki/

http://theodosiou.wordpress.com/2012/03/01/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CF%81%CF%8C%CE%B6%CE%B1/

= = =

H άλλη Μακεδονία (όχι η εξ ανατολών), η "ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ"

 

ΤΟ ΚΑΙΝΟΝ ΟΝΟΜΑ
"Τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου, και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν, και επι την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον, ο ουδείς οίδεν εί μή ο λαμβάνων".
(ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Β΄17)

 

Η ακολουθία του Εσπερινού και τούτο το ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής πλησίαζε στο τέλος της. Η μικρή εκκλησία του παραμεθώριου χωριού ήταν ασυνήθιστα γεμάτη. Το εκκλησίασμα αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ηλικιωμένες μαυροντυμένες γυναίκες που μελαγχολικά άκουγαν τα ψαλλόμενα και σταυροκοπιούνταν ευλαβικά κάθε φορά που ο ψάλτης ή ο ιερέας ανέφεραν την λέξη κλειδί «ανάπαυσον».

Καθώς οι ύμνοι έφτασαν στο τέλος τους, άρχισε η ώρα της μνημόνευσης των ονομάτων. Ο νεαρός ιερέας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη με ένα μάτσο πυκνογραμμένα χαρτιά και άρχισε την απαγγελία των ονομάτων που είχε φέρει το εκκλησίασμα. Η φαινομενικά ήσσονος σημασίας και μάλλον βαρετή αυτή χρονική περίοδος ήταν πολύ σημαντική για τις μαυροντυμένες γιαγιάδες. Όλες είχαν τεντώσει τα αυτιά τους και άκουγαν με πολλή προσοχή.

Σε ένα συγκεκριμένο χαρτί ο ιερέας έδειχνε να δυσκολεύεται. Κόμπιαζε λίγο και έκανε σαν να σκεφτόταν πριν προφέρει το κάθε όνομα. Ο ψάλτης (που η στρατιωτική θητεία τον είχε φέρει σε εκείνα τα μέρη) ένιωσε άσχημα μιας και ήταν ο γραφέας πολλών ονομάτων: «Τόσο δυσανάγνωστα γράφω;» ψιθύρισε.

Εν τούτοις μια από τις γιαγιάδες που κάθονταν στις πίσω - πίσω θέσεις ήρθε μπροστά και έδειχνε μάλλον ανήσυχη. Ο ιερέας συνέχισε «των δούλων του Θεού: Δόξας, Στογιαννούλας, ε....».

Η ηλικιωμένη γυναίκα δεν κρατήθηκε άλλο και φώναξε:

- «Παπά γιατί δεν αφήνεις τους πεθαμένους στην ησυχία τους; Γιατί αλλάζεις τα ονόματά τους;»

- «Σε παρακαλώ, τέτα» απάντησε ο παπάς «ησυχία! Δείξε σεβασμό στην ιερή στιγμή αυτή!». [μτφρ: τέτα=θεία]

Η γυναίκα δεν πτοήθηκε και άρχισε να μιλάει σε μια γλώσσα διαφορετική:

- «Σο μι βέλις μπε πόπε; Μπάμπα μι σε βίκα Σλάβα, νε Δόξα! Γόσπο ονάκα για ζνάε! Τρέμπα ντα κάζις Σλάβα α νε Δόξα!» [μτφρ: «Τι μου λές βρε παπά; Τη γιαγιά μου την λένε Σλάβα, όχι Δόξα! Ο Θεός μ’ αυτό την ξέρει! Πρέπει να πεις Σλάβα κι όχι Δόξα!»]

- «Σε παρακαλώ τέτα», συνέχισε ο παπάς, «σταμάτα να μιλάς. Δεν μπορώ να διαβάσω βουλγάρικα ονόματα στην εκκλησία!»

- «Σο μι βέλις μπε πόπε;», απάντησε έξαλλη η ηλικιωμένη γυναίκα, «το όνομα Φρειδερίκη που έδωσαν στη μακαρίτισσα τη θεια σου ήταν ελληνικό; Έχει τέτοια Αγία και δεν το ξέρω; Αλλά τη διάβασες κανονικά! Οι δικοί μου οι πεθαμένοι ήταν βαφτισμένοι ορθόδοξα με αυτά τα ονόματα! Γιατί τα αλλάζεις;».

Ο ιερέας έδειχνε προβληματισμένος, το εκκλησίασμα άρχισε να θορυβεί, ο ιερέας είπε «Ησυχία!» και ο νεωκόρος έκανε τη μετάφραση «Ντα πούκνιτε!». [μτφρ: «Να σκάσετε!»]

Μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιγής ο ιερέας μουρμούρισε «μηδέν ώφελεί, άλλά μάλλον θόρυβος γίνεται» και συνέχισε αποφασιστικά:

«Υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων δούλων του Θεου: Σλάβας, Στογιάνκας, Μπόρις, Ζλάτας, Βελίκας, Τράϊτσε...». Το εκκλησίασμα ηρέμησε, το επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν και ο εσπερινός τερματίστηκε κανονικά.

Το επεισόδιο αυτό έφερε στη σκέψη μου το χωρίο της Αγίας Γραφής με το οποίο άνοιξα αυτό το μικρό αφήγημα. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης (για το οποίο πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας) ο Χριστός υπόσχεται, μεταξύ άλλων, στους νικητές του καλού αγώνα της πίστεως ένα «καινούργιο όνομα». Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί τόση αγωνία για τα «ξενικά» ή αρχαία ονόματα των πιστών αφού, έτσι κι αλλιώς, κατά τη Δευτέρα παρουσία αυτά θα αλλάξουν!

Και ένα παράδειγμα από το αγιολόγιο: Στις 5 Ιουνίου εορτάζει μεταξύ άλλων ο άγιος μάρτυρας Απόλλων, στις 5 Δεκεμβρίου ο άγιος Μάρτυρας Διογένης. Οι άγιοι μάρτυρες αυτοί όταν ασπάσθηκαν το χριστιανισμό διετήρησαν τα «εθνικά» ονόματα που είχαν, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να μαρτυρήσουν για τον Χριστό.

Κλείνοντας αυτό το αφήγημα το καταθέτω και σαν απολογητικό υπόμνημα για χρήση από όσους φίλους επιθυμούν να δώσουν στα παιδιά τους παραδοσιακά ονόματα των παππούδων και γιαγιάδων τους ή όποιο άλλο όνομα της επιλογής τους.

Και όπως είπε και μια γιαγιά ονόματι Σουλτάνα με έντονη Κωνσταντινουπολίτικη προσφορά στον ιερέα που είχε αντίρρηση να βαπτίσει την εγγονή της Σουλτάνα: «Θα υπάρξει Αγία Σουλτάνα σύντομα! Η ξαδέρφη μου με το ίδιο όνομα είναι βαριά άρρωστη και όλοι την ξέρουν για Αγία γυναίκα!»

= = = =

- Το παραπάνω κείμενο είναι αλιευμένο σχόλιο Ανωνύμου με ημερομηνία 19 Νοεμβρίου 2008 10:15 π.μ. από το ιστολόγιο Simple Man (http://simplemangreek.blogspot.com/2008/11/blog-post_18.html)

= = = =

 

Το abecedar.blogspot.com θεωρεί το παραπάνω κείμενο εξαιρετικής σημασίας.

Η παραστατική απόδοση των διαλόγων και η περιγραφή για τους πρωταγωνιστές είναι μοναδική.

Οι καλόπιστοι «φίλοι μας» όμως σίγουρα θα τρέξουν και πάλι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα λέγοντας πως τα παραπάνω αναφερόμενα ή είναι φαντασία του Ανώνυμου συγγραφέα ή είναι προπαγάνδες των “σκοπιανών” ή και αν έγιναν θα ήταν μεμονωμένα επεισόδια.

ΨΕΜΑΤΑ! Μόνο με ψέματα μπορούν να συνεχίζουν να κρύβουν την αλήθεια για τις διώξεις των Μακεδόνων στην Ελλάδα και τον άθλιο ρόλο που έπαιξε - και συνεχίζει δυστυχώς - η Εκκλησία της Ελλάδας.

Τέτοια επεισόδια έγιναν σε όλα τα Μακεδόνικα χωριά γιατί αυτή ήταν η πολιτική του εξελληνισμού των Μακεδόνων της Ελλάδας.

Δείτε προσεκτικά τα παρακάτω έγγραφα – ντοκουμέντα και διαβάστε την αλήθεια στην ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ του Μαρτίου 2012 που κυκλοφορεί...

Αυτή είναι η εκκλησία της Αγάπης;

Κυκλοφόρησε το φύλλο Μαρτίου 2012 της Νόβα Ζόρα.

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο Μαρτίου 2012 της Νόβα Ζόρα.

Released the edition of Nova Zora March 2012.

Објави издание на Нова Зора Март 2012 година.

http://novazora.gr