10 Δεκεμβρίου: Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανθρώπινο Δικαίωμα η επιστροφή των Μακεδόνων παιδιών προσφύγων.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις.

Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (Δ.Σ.Ε.), στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο το 1949, τα μέλη και οι οπαδοί του που επέζησαν, Έλληνες και Μακεδόνες, διώχθηκαν και κατέφυγαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τότε, στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο του 1949, χιλιάδες Μακεδόνες έδωσαν τον αγώνα τους μαζί με τους Δημοκράτες Έλληνες για μια Ελλάδα Δημοκρατική που θα σεβόταν, μεταξύ άλλων, και τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων. Αυτά είναι λίγο – πολύ γνωστά σε όλους.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι μεταξύ των εκδιωχθέντων υπήρχαν και δεκάδες χιλιάδες μικρά παιδιά μακεδονόπουλα. Υπολογίζονται σε 28.000. Αυτά τα μικρά παιδιά, όσα έχουν απομείνει στην ζωή, σήμερα είναι γέροντες και γερόντισσες και ζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε εικόνες απο το διωγμό των Παιδιών προσφύγων (Detsa Begaltsi) τις οποίες σπάνια θα δείτε σε ελληνικά ΜΜΕ.

Οι βομβαρδισμοί με βόμβες ΝΑΠΑΛΜ  δεν περιορίστηκαν στις θέσεις μάχης του Δ.Σ.Ε. Επεκτάθηκαν σε όλα τα μακεδονικά χωριά του Γράμμου με σκοπό την καταστροφή τους ώστε να καταστεί αδύνατη η επανακατοίκισή τους από τον μακεδονικό πληθυσμό.

Σήμερα, 60 χρόνια μετά, όλοι οι έλληνες στο γένος αγωνιστές και οι απόγονοί τους έχουν επιστρέψει στις πατρογονικές εστίες τους στην Ελλάδα ή έχουν το δικαίωμα επιστροφής. Αντίθετα οι μη Έλληνες το γένος, αγωνιστές του Δ.Σ.Ε. δηλ. οι Μακεδόνες, και κυρίως τα μικρά, τότε, παιδιά που δεν συμμετείχαν στην εμφύλιο δεν έχουν το δικαίωμα επιστροφής στις πατρογονικές τους εστίες βάση του νόμου (1285/1982) για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης των Γεννηματά και Σκουλαρίκη.

Πιο συγκεκριμένα, εξαιρέθηκαν από τον επαναπατρισμό οι εθνικά Μακεδόνες οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να στερούνται του δικαιώματος επιστροφής τους στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι νομικά, με βάση το διεθνές δίκαιο, είναι ακόμη και σήμερα Έλληνες πολίτες.

Οι εθνικά Μακεδόνες που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου είναι οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη. Ο διωγμός τους από το ελληνικό κράτος, διαρκεί πάνω από μισό αιώνα. Ακριβώς 60 χρόνια!

Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ήταν στην ουσία η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου που θα πλανιόταν πάνω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή τα επόμενα 40 χρόνια.

Ο ψυχρός πόλεμος έληξε το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων. Πρόσφατα, στις 9 Νοεμβρίου 2009, στο Βερολίνο έγιναν εκδηλώσεις για τον εορτασμό της πτώσης του Τείχους που χώριζε στα δύο την Γερμανία κυριολεκτικά και την Ευρώπη και την ανθρωπότητα ολόκληρη συμβολικά. Παρά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το τείχος των Βαλκανίων παραμένει και συνεχίζει να χωρίζει τους Μακεδόνες.

Η ουσιαστική λήξη του ψυχρού πολέμου, που τόσο ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα, θα πραγματοποιηθεί με την άρση των εναπομεινάντων συνεπειών του ελληνικού εμφυλίου πολέμου που δεν είναι άλλη από την άνευ όρων επιστροφή στην Ελλάδα των τελευταίων πολιτικών προσφύγων της Ευρώπης: Των Μακεδόνων!

---------------------

Ακολουθεί τμήμα από τη δημοσιογραφική έρευνα του γνωστού δημοσιογράφου Αργύρη Ντινόπουλου (Α.Ν.). Παίρνει συνέντευξη από τον Μακεδόνα Πασκάλ Γκίλεφσκι / Πασχάλη Αργυριάδη (Π.Γ./Π.Α.) ένα από τα παιδιά πρόσφυγες και μετέπειτα Υπουργού Πολιτισμού της Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας 1986-1990, την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Α.Ν.: Πενήντα πέντε χρόνια (σημ. σήμερα 60) μετά τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου οι μνήμες του, στοιχειώνουν ακόμα σε μια χώρα που η ονομασία της αποτελεί «αγκάθι» για την Ελλάδα. Και μιλάμε βέβαια για την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το «αγκάθι» αυτό της ονομασίας έχει ακριβώς τις ρίζες του στην μοιραία για την Ευρώπη και τα Βαλκάνια δεκαετία του 1940. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής δεν ζουν πια. Βρήκαμε, όμως, στα Σκόπια αυτόπτες μάρτυρες εκείνων των γεγονότων. Οι μαρτυρίες τους ερμηνεύουν σε σημαντικό βαθμό και την σημερινή πραγματικότητα στις σχέσεις της Ελλάδας με την γειτονική μας χώρα.

Π.Γ/Π.Α.: Ερχότανε στα χωριά μας και έλεγαν: Θα σας πάμε τώρα για να σας τραβήξουμε από τα νύχια της Φρειδερίκης και του φασισμού της Ελλάδας να σας πάμε στο Μοναστήρι… (σημ. Μπίτολα) στην… και τα λοιπά. Δεν μας έλεγαν ότι θα πάμε στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία που θα πάμε, για να μας σώσουν, και… όταν θα… το ΕΛΑΣ θα νικήσει τους εχθρούς, όπως μας έλεγαν, τότε θα γυρίσουμε σε τρεις τέσσερις μέρες και μείναμε 50 χρόνια έξω από την Ελλάδα.

Α.Ν.: Ο Πασχάλης Αργυριάδης (σημ. Πασκάλ Γκίλεφσκι) είναι σήμερα ένας από τους πλέον γνωστούς διανοούμενους στα Σκόπια.[1] Συγγραφέας 100 βιβλίων. Ποιήματα, πεζά μυθιστορήματα. Μετέφρασε Καζαντζάκη, Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη (σημ. στη μακεδονική γλώσσα) . Υπουργός Πολιτισμού της Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην τετραετία πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 1986-1990. Ο Πασχάλης Αργυριάδης (Πασκάλ Γκίλεφσκι) από την Καστοριά (Κόστουρ) είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που έφυγαν από την Ελλάδα στο τέλος του εμφυλίου πολέμου. Το 1949 οι Αντάρτες του Δημοκρατικού Στράτου τον πήραν από την αγκαλιά της μητέρας του και τον οδήγησαν στην Ουγγαρία. Το 1956 από την Βουδαπέστη ήρθε στα Σκόπια.

Π.Γ/Π.Α.: 200 χιλιόμετρα ήμασταν από τα Σκόπια ως την Καστοριά. Για σαράντα χρόνια δεν πήγαμε. Μιλούσαμε ανάμεσά μας. Εγώ ονειρεύτηκα το χωριό μου, το σπίτι μου. Αυτό ήταν για χρόνια και χρόνια. Αυτό βέβαια δεν μπορούν να το καταλάβουν οι κυβερνήσεις όχι της Ελλάδας μοναχά, όλες οι κυβερνήσεις. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό που… τι πόνο που είχαμε…

Α.Ν.: Αν ο εμφύλιος πόλεμος σημάδεψε ανεξίτηλα τη παιδική ψυχή του Πασχάλη Αργυριάδη (Πασκάλ Γκίλεφσκι) ο μετέπειτα ειρηνικός και ελεύθερος κόσμος δεν στάθηκε λιγότερο σκληρός μαζί του. Μόλις το 1995 του επετράπη η είσοδος στην Ελλάδα για λίγες ημέρες.

Π.Γ/Π.Α.: Ακόμα δεν ήτανε γκρεμισμένο και το είδα το σπίτι μου και έτσι ησύχασα ύστερα από σαράντα χρόνια…

-------------------------

[1] Τα Σκόπια είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.