Αφιέρωμα στους πνιγμένους στα ψέματά τους Έλληνες "λόγιους" μακεδονολόγους του 21ου αιώνα.

Η μελέτη του εθνικισμού έχει πραγματοποιήσει σημαντικές προόδους τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ιστορικοί και οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν ερευνήσει τόσο τα δομικά στοιχεία των εθνικών κρατών όσο και την ιστορική τους εξέλιξη. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας υπήρξε η διατύπωση αρκετών θεωριών για τη φύση των εθνών και του εθνικισμού που καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα από τον ουσιοκρατικό εθνοκεντρισμό ως τις προσεγγίσεις της "κατασκευής", σύμφωνα με τις οποίες τα έθνη δεν είναι παρά κατασκευάσματα του νου μας τα οποία επινοήθηκαν αρκετά πρόσφατα.  Μολονότι εξακολουθεί να διεξάγεται μια ζωηρή συζήτηση γύρω από αυτό το ζήτημα, ενισχύεται σταθερά η κοινή πεποίθηση μεταξύ των μελετητών πως τα "έθνη" και οι εθνικές ταυτότητες δεν είναι κάποιες αυθύπαρκτες ή "αιώνιες οντότητες", αλλά αντίθετα αποτελούν φαινόμενα τα οποία εξελίσσονται ιστορικά και τα οποία εμφανίστηκαν μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια και υπόκεινται, στο πέρασμα του χρόνου, σε διαδικασίες εξέλιξης και ασυνέχειας καθώς και σε αλλεπάλληλα επεισόδια δόμησης, αποδόμησης και αναδόμησης. Οι νεότεροι εθνικισμοί συχνά χρησιμοποίησαν παλαιότερες εθνοτικές ευαισθησίες και σύμβολα στα οποία προσέθεσαν νέα νοήματα συνδυασμένα με καινούρια στοιχεία και τα οποία στο τέλος τα ενέταξαν όλα μαζί σε νέα διανοητικά και ιδεολογικά πλαίσια. Από αυτή την άποψη τα νεότερα έθνη πράγματι αποτελούν, όπως το διατύπωσε ο Μπένεντικτ Άντερσον, "φαντασιακές κοινότητες" (προσοχή, "φαντασιακές" δεν σημαίνει "φανταστικές"). Αυτές οι διαδικασίες, βέβαια, δεν αποτελούν ιδιαιτερότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Αντίθετα, εμφανίζονται συχνά στο σύγχρονο κόσμο μας.[1]

Το σύγχρονο ελληνικό έθνος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στις παραπάνω επιστημονικές διαπιστώσεις. Στις πρώτες δεκαετίες της συγκρότησής του, περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα,  υπό την επήρεια του απότομου εθνικιστικού σοκ αρχαιοπληξίας που υπέστη, οι Έλληνες λόγιοι δεν αντιλήφθηκαν ότι τα σύγχρονα έθνη "υπόκεινται, στο πέρασμα του χρόνου, σε διαδικασίες εξέλιξης και ασυνέχειας και σε αλλεπάλληλα επεισόδια δόμησης, αποδόμησης και αναδόμησης". Αντίθετα πίστεψαν στην ρηχή και βαθύτατα εθνικιστική και αντιεπιστημονική άποψη ότι το σύγχρονο ελληνικό έθνος αποτελεί στατική και αδιάσπαστη βιολογική συνέχεια από τους αρχαίους Έλληνες, άποψη η οποία συνεχίζετε μέχρι σήμερα όπως θα δούμε παρακάτω.

Ιδού ορισμένα γραπτά Ελλήνων λόγιων του 19ου αιώνα για την Μακεδονία και τους Μακεδόνες:

Αδαμάντιος Κοράης (1824):
"Οι Μακεδόνες (...) επροχωρούσαν καθημέραν εις την κατάλυσιν της ελευθερίας [της Ελλάδος] (...) και δουλωμένοι [οι Έλληνες] εις τους Μακεδόνας (...) Μετά την Μακεδονικήν δεσποτείαν έπεσαν υπό κάτω εις των Ρωμαίων την εξουσίαν και τέλος στους Τούρκους"
[Αδ. Κοραή, "Εφημερίς του Κάτω Κόσμου" - βλ. Δημ. Γκίνη, "Τα ανώνυμα έργα του Κοραή", 1948, σ. 54-55]

Παναγιώτης Κοδρικάς(1794):
"Η δυστυχής Ελλάς (...) άρχισε ολίγον κατ΄ ολίγον να χάνει μαζί με την ένδοξόν της ελευθερίαν (...) και την παλαιά εκείνην της γλώσσης ευγένεια. Αι αλλεπάλληλοι έφοδοι όπου κατά καιρούς εδοκίμασεν από διάφορα έθνη, πότε Μακεδόνων, πότε Ρωμαίων και ενίοτε Γότθων..."
[στον πρόλογο της μτφ. του Fontenelle "Περί πληθύος κόσμων" - βλ. Γ. Λαδά & Αθ. Χατζηδήμου, "Ελληνική βιβλιογραφία των ετών 1791-1795", 1971, σ. 316]

Αθανάσιος Χριστόπουλος (1808):
"Ο Φίλιππος και ο υιός του Αλέξανδρος (...) εκαταδάμασαν επι τέλους όλην την Ελλάδα και την υπέταξαν εις το Μακεδονικόν κράτος".
["Πολιτικά Σοφίσματα", Επετηρίς Μεσαιωνικού Αρχείου, τομ.10 (1960), σ. 59]

Μιχαήλ Περδικάρης (1811):
" Το Γένος των Ελλήνων, ω φίλτατε αναγνώστα (...) αφού κατ' αρχάς αυτό επολιτεύθη δι' αιώνων κάθ' εαυτό αυτοδέσποτον και αυτεξούσιον, υπετάγη, πρώτον μεν εις το Μέγαν Αλέξανδρον, ύστερον δε εις Ρωμαίους".
["Ρήγας ή κατά ψευδοφιλελλήνων", Επετηρίς Μεσαιωνικού Αρχείου, τομ.11 (1961), σ. 23 & 33-34]

Αλέξανδρος Σούτσος (1836):
"(...) τας προγονικάς εκείνας διχονοίας, αίτινες καταστήσασαι αυτήν [την Ελλάδα] έρμαιον της Μακεδονίας και Ρώμης, κατέλυσαν την ανεξαρτησίαν της"
[Αλ. Σούτσος, "Ελληνική Πλάστιγξ", 1836, σ. 18]

Γεώργιος Κοζάκης-Τυπάλδος (1839):
"Η δε Ελλάς στερηθείσα άπαξ της ελευθερίας της, έγινε πρώτον μεν επαρχία Μακεδονική, ύστερον δε Ρωμαϊκή, Γραικορωμαϊκή..."
[Γ. Κοζάκης-Τυπάλδος, "Φιλοσοφικόν δοκίμιον περί της προόδου και της πτώσεως της παλαιάς Ελλάδος", 1839, σ. 495-496]

Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός, πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας (1841):
"Ο Φίλιππος έπραξεν άλλον της νίκης εκείνης [της Χαιρωνείας] ολεθριότερον, εγέννησε τον Αλέξανδρον"
[Σύνοψις των Πρακτικών της Αρχαιολογικής Εταιρείας των Αθηνών, 1846, σ. 102]

Νικόλαος Σαρίπολος (1848):
"(...) πέπλος μέλας δουλείας επισκιάζει την Ελλάδα, εποχή μακράς καταστροφής, εποχή άγονος. Τους Μακεδόνας διαδέχονται οι Ρωμαίοι, τους Ρωμαίους οι βάρβαροι του Βορρά, τούτους δε οι αιμοχαρείς της Κασπίας περίοικοι."
[Νικ. Σαρίπολος, "Λόγος εκφωνηθείς την 21 Οκτωβρίου 1848 κατά την έναρξιν της διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών πολιτευμάτων", 1848, σ 24]

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1849):
"Η Μακεδονική εποχή δύναται ευλόγως να διακριθή από της Ελληνικής, διότι το Μακεδονικόν έθνος εξεπλήρωσεν, εν τη Γενική Ιστορία, εντολήν άλλην παρά το Ελληνικόν".
Παρακάτω, αναφερόμενος στη μάχη της Χαιρώνειας, γράφει ότι συγκρούσθηκαν οι Έλληνες με τους Μακεδόνες.
[ Κων. Παπαρρηγόπουλος, "Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας", 1849, σ. 191-193 & 235-236] [2]

Σήμερα, το 2009, ένα είναι σίγουρο: ο απανταχού Ελληνισμός απορρίπτει μετά βδελυγμίας τους ισχυρισμούς των λόγιων του σύγχρονου Ελληνικού έθνους του 19ου  αιώνα σχετικά με τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες.

Παρά την απόρριψη, ο τρόπος συμπεριφοράς και η εθνικιστική νοοτροπία των λόγιων Ελλήνων στα τέλει του 20ου αιώνα δεν άλλαξε.
Συγκεκριμένα, στα χρόνια της ελληνικής εθνικιστικής  υστερίας 1992-1993 κάποιοι νέοι στην Αθήνα βρέθηκαν να δικάζονται με την κατηγορία περί "διασποράς ψευδών ειδήσεων" διότι υποστήριζαν το "ψεύδος" περί την ύπαρξης "Σλαβομακεδόνων". Όποιος το 1992-1993 υποστήριζε την ύπαρξη "Σλαβομακεδόνων" δικάζονταν κανονικά και με το νόμο!

 
Σήμερα, το 2009, ο απανταχού Ελληνισμός μόλις 18 χρόνια μετά την "υπερήφανη" υστερία του 1992, απορρίπτει μετά βδελυγμίας την μή ύπαρξη "Σλαβομακεδόνων" και αποδέχεται  τους ισχυρισμούς περί ύπαρξης "Σλαβομακεδόνων"! Όσοι υποστηρίζουν την ύπαρξη “Σλαβομακεδόνων"  όχι μόνον δεν δικάζονται για "διασπορά ψευδών ειδήσεων", αλλά επιπλέον  η τυχόν αποδοχή του όρου "Σλαβομακεδόνες" από την πλευρά των "ακατονόμαστων" γειτόνων εμφανίζεται ως σανίδα σωτηρίας για τους πνιγμένους στα ψέματά τους Έλληνες "λόγιους" μακεδονολόγους του 21ου αιώνα!

Τι πράγματι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα; Μήπως αν ίσχυε διαχρονικά και προς πάσα κατεύθυνση ο νόμος περί "διασποράς ψευδών ειδήσεων" θα έπρεπε να δικαστούν όλοι οι Έλληνες, όπως οι λιγοστοί νέοι το 1992, και να βρίσκονται στη φυλακή;
Η αλήθεια, για όσους γνωρίζουν επί της ουσίας το μακεδονικό, είναι ότι η ελληνική εθνική θέση επί του μακεδονικού ζητήματος αποτελείται από διαδοχικά και διαχρονικά εναλλασσόμενες  συρραφές μικρών και μεγάλων ψεμάτων, αντιφάσεων και προπάντων ασυνέχειες. [3]

Ακόμη και σήμερα οι Έλληνες “λόγιοι” μακεδονολόγοι συνεχίζουν να μην αντιλαμβάνονται οτι τα σύγχρονα έθνη υπόκεινται σε διαδικασίες εξέλιξης και ασυνέχειας καθώς και σε αλλεπάλληλα επεισόδια δόμησης, αποδόμησης και αναδόμησης, εμένοντας στην εθνικιστικά στατική αντίληψη περί εθνών.

Το χειρότερο είναι οτι οι διεθνείς οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δεν αντιλαμβάνονται τον αιώνια αθεράπευτο ελληνικό εθνικισμό δείχνοντας  απαράδεκτο “σεβασμό” στα ελληνικά εθνικιστικά Veto.

------------
[1] Από την εισαγωγή του βιβλίου "ΒΙΒΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 2 - Έθνη και Κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη", CDRSEE, Θεσσαλονίκη 2006. http://www.cdsee.org/jhp/download_gre.html

[2] Η ιδέα για την παρούσα ανάρτηση “αντλήθηκε” από την ανάρτηση του blogger tuki8eblom http://tuki8eblom.blogspot.com/2009/12/blog-post_11.html από όπου αντέγραψα τα γραπτά Ελλήνων λόγιων του 19ου αιώνα για την Μακεδονία και τους Μακεδόνες και μέρος των σχολίων.

[3] Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου προέρχεται από κέιμενα του Δημήτρη Λιθοξόου: http://lithoksou.net/eminanorthii.html