65 years since publication of Macedonian Language Primer in Aegean Macedonia
Wednesday, 23 December 2009
The Association of Macedonian-Greek Friendship and Cooperation and the "Krste Misirkov" Institute of Macedonian Language organised Wednesday a formal academy to mark 65 years since the Primer in Macedonian Language was published and a course for Macedonian teachers was opened in the region of Kostur, Aegean Macedonia.
Published in 1944 during the WWII, the primer was used in schools in the villages of Kostur and Lerin. Nineteen years earlier, the primer published by the Greek Ministry for Education was confiscated right after it was launched.
- It was a triumph for the Macedonian people living in the Aegean part of Macedonia, because schools were opened in Lerin and Kostur villages despite the fact that the language was banned, said Fana Martinova-Buckova, PhD.
The primer was used for a year up until 1945. All 150 copies had vanished and not even one copy is preserved. Experts believe that a copy can be found in the archives of Greece.
The Macedonian language is not officially studied in schools in Greece and children are able to learn it from their parents or family members. ------------------------------------------------ πρόκειται για την έκδοση αναγνωστικού μακεδονικής γλώσσας από τους αντιφασίστες μακεδόνες της ελλάδος το 1944, οι οποίοι απετέλεσαν τον κορμό του αντιφασιστικού αγώνα στη πατρίδα μας. άξιο προσοχής το γεγονός της οργάνωσης και λειτουργίας μέχρι το 1945 σχολείων μακεδονικής γλώσσας στα μακεδονικά χωριά της φλώρινας και της καστοριάς . Απευθύνουμε έκκληση για την εύρεση ενός από τα 150 αντίτυπα, το οποίο σίγουρα θα υπάρχει κάπου σε ελληνικά κρατικά αρχεία. Μήπως μπορούν να βοηθήσουν οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες φιλοχρυσαυγίτες σχολιαστές οι οποίοι έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με το βαθύ ελληνικό κράτος? θα ήταν μία χριστιανική και χριστουγενιάτικη καλή πράξη εκ μέρους τους.
η θρησκευτική ελευθερία εγγυάται τήν θετική σχέση με την θρησκευτική πίστη και συνείδηση ανεξάρτητα από την θρησκεία, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή. εγγυάται επίσης την αρνητική σχέση είτε όσον αφορά την πίστη για την ύπαρξη θεού είτε γενικά στο θρησκευτικό φαινόμενο. σε αυτή την περίπτωση έχουμε την έννοια του άθεου και την διαφορετική έννοια του αθρησκου. η θρησκευτική ελευθερία εγγυάται επίσης και την απόλυτη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους και των θεσμών του. τέλος εγγυάται την ελευθερία αλλαγής της θρησκείας , γεγονός που διαπιστώνουμε αρκετά συχνά ιδιαίτερα σε επίπεδο διασημοτήτων. έτσι ο μπλέρ προσχώρησε στον καθολικισμό πριν λίγα χρόνια, ο μάικλ τζόρτζ στο μουσουλμανισμό,ο χάρισον φόρντ στον βουδισμό, ο τομ κρουζ στην σαιντολογία, η μαντόνα στην καμπάλα Αντίθετα η χρήση του όρου α-εθνος στην πολιτισμική περιοχή της ευρώπης όπου η συγκρότηση των εθνών ξεκίνησε πριν 2 αιώνες είναι προβληματική. γιατι πρόκειται για υποκειμενική δήλωση παράβλεψης της πραγματικότητας σύμφωνα με τη οποία όλοι αντικειμενικά ανήκουμε σε συγκεκριμένες πολιτιστικές κοινότητες , είτε λόγω οικογενειακών επιρροών είτε και κυρίως θεσμικών,ιδιαίτερα εκπαιδευτικών. ο ελεύθερος αυτοπροσδιορισμός δεν σημαίνει ελεύθερη θετική επιλογή εθνότητος ούτε αρνητική επιλογή - άεθνος . φυσικά και δεν εγγυάται την ελευθερία αλλαγής στην εθνοτική επιλογή αντίθετα σημαίνει ελεύθερη αποτύπωση της υπαρκτής και πραγματικής κατάστασης της προσωπικότητος. βέβαια η πολιτισμική διάσταση της προσωπικότητος περιλαμβάνει και την δυνατότητα μεταβολής της μέσα όμως από την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες και κυρίως του τόπου κατοικίας, αλλαγή η οποία πρόκειται για διαδικασία που σχετίζεται με πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του ανθρώπου,ιδιαίτερα στην αναπτυξιακή του περίοδο. σε αντίθεση με την θρησκευτική μεταβολή η οποία δεν απαιτεί αλλαγή του τόπου κατοικίας και επέρχεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. έτσι τα μικρά παιδιά μιάς οικογένειας γερμανών που μετανάστευσε μόνιμα στην αγγλία σαφώς και μετά από εν μεγάλο χρονικό διάστημα αντικειμενικά θα ενστερνισθούν την αγγλική ταυτότητα. δύσκολα όμως στην ευρώπη αυτή η μεταβολή θα λάβει τον χαρακτήρα του Α-ΕΘΝΟΥ. Εννοια άκρως προβληματική και μη πειστική,άσχετα της θεμιτής αντι-εθνοτικής επιθυμίας του ατόμου.
Της Therese Delpech* / International Herald Tribune
Η «παρακμή της Δύσης» είναι αγαπημένο θέμα συζήτησης όσων επιθυμούν να εκφράσουν απογοήτευση, πόθο για εκδίκηση ή ανοιχτή αντιπαλότητα. Αυτό συμβαίνει με τη Ρωσία, παρότι η ρωσική τέχνη και ο πολιτισμός θεωρούνται αναπόσπαστο τμήμα της δυτικής κληρονομιάς, με την Κίνα, η οποία αναμένει την «ιστορική της στιγμή» με ελάχιστα συγκεκαλυμμένη ανυπομονησία, και με το Ιράν, τον αυτόκλητο λαμπαδηδρόμο του Ισλάμ σε όλο τον κόσμο. Ανεξάρτητα από το αστήρικτο του επιχειρήματός τους, όσοι πιστεύουν στη δυτική παρακμή αξίζουν να τους αναγνωρίσουμε μία εύστοχη διαπίστωση: Ο δυτικός κόσμος εμφανίζεται ολοένα και πιο απρόθυμος να συνεχίσει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι επικριτές του δυτικού πολιτισμού ξεχνούν, όμως, κάτι πολύ σημαντικό: Η παρακμή αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του πολιτισμού της Δύσης, από τα «Eργα και Ημέρες» του Ησίοδου στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού, μέχρι και στο πιο γνωστό -αν και μέτριο- έργο του Oσβαλντ Σπένγκλερ «Η Παρακμή της Δύσης» των αρχών του 20ού αιώνα. Το θέμα της παρακμής, που διατρέχει την ιστορία μας σαν ρεφρέν πληκτικού τραγουδιού, δεν οφείλεται σε φόβο των νεωτερισμών, που άλλωστε ευνόησαν τον δυτικό πολιτισμό, αλλά στη φοβία της κατάρρευσης. Αυτό δεν αποτελεί μόνο αναπόσπαστο τμήμα της ιουδαιοχριστιανικής μας παράδοσης. Πριν ακόμη από την πτώση του Εωσφόρου και των εκπεσόντων αγγέλων, οι Ελληνες είχαν περιγράψει στη μυθολογία τους την πτώση των Τιτάνων. Και στις δύο περιπτώσεις, οι αποδέκτες των μύθων αυτών μετέφεραν στους απογόνους τους τον φόβο και τη μνήμη της απώλειας.
Οι φιλοσοφικές ή λογοτεχνικές εκδοχές του θέματος της παρακμής είναι αμέτρητες. Στον Τίμαιο του Πλάτωνα, η σταδιακή παρακμή διακόπτεται μόνο χάρη στην παρέμβαση των θεών. Στον «Χαμένο Παράδεισο», ο Τζον Μίλτον περιγράφει τη μάχη μεταξύ των αγγέλων με τόσο γλαφυρό τρόπο, που ο Μπερνάρ Μπρόντι χρησιμοποίησε εδάφιο του ποιήματος για να προλογίσει ένα από τα βιβλία του για την ατομική βόμβα.
Οι εικόνες ενός λαμπρού μέλλοντος αποτελούν αποκλειστικότητα του δυτικού πολιτισμού. Το μέλλον, όπως περιγράφεται από τους επαναστάτες, καταλήγει στην καταστροφή, όπως απέδειξε περίτρανα και ο περασμένος αιώνας. Οι Δυτικοί συγγραφείς, ακόμη και όσοι φημίζονται για τον ενθουσιασμό τους, προβάλλουν ισχυρή δόση απαισιοδοξίας. Ο Ιμάνουελ Καντ, για παράδειγμα, το σχέδιο του οποίου για παγκόσμια ειρήνη συγκινεί πλείστους όσους σύγχρονους διανοούμενους, δήλωσε ότι «τίποτε το ευθύ δεν μπορεί να προέλθει από τη στραβή ξυλεία της ανθρωπότητας».
Οι Ευρωπαίοι, όμως, ουδέποτε πέτυχαν να μεταδώσουν το συμπέρασμα αυτό στους Αμερικανούς, ο Κήπος της Εδέμ των οποίων μοιάζει να μη διαθέτει έναν καίριο παίκτη: το φίδι. Η απουσία αυτή γίνεται εμφανής στην κυβέρνηση Ομπάμα, που απλώνει την αγκαλιά της προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να φοβάται τους κινδύνους. Ο Αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε να ξαναδιαβάσει Χέρμαν Μέλβιλ, έναν από τους καλύτερους Αμερικανούς λογοτέχνες, που ασχολήθηκε με το θέμα του κακού.
Η εμμονή στην παρακμή έχει, όμως, και επικίνδυνες επιπτώσεις, που έχουν να κάνουν με την απογοήτευση ή ακόμη χειρότερα με την αδιαφορία απέναντι στην πτώση. Είναι άλλωστε γνωστό ότι η παραίτηση συνοδεύεται από σαφές αίσθημα ανακούφισης, που μας κάνει να πούμε: «Αν έτσι πάνε τα πράγματα, τι μπορώ εγώ να κάνω γι’ αυτό;».
Η ενασχόληση με την παρακμή μπορεί, όμως, να οδηγήσει και σε εποικοδομητική αυτοκριτική και στην αναγνώριση των ηθικών σφαλμάτων που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Εθνη που αρνούνται να εξετάσουν κριτικά το παρελθόν τους δεν θα φθάσουν ποτέ στην ιστορική ωριμότητα.
Στο σημείο αυτό, η υπεροχή της Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας είναι συντριπτική, χάρη στις δεκαετίες που δαπανήθηκαν σε μια προσπάθεια ερμηνείας της διαρκούς παρακμής. Ακόμη και σήμερα, οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται «μέσα στα συντρίμμια μεγάλης καταιγίδας», όπως είχε γράψει ο Μπαλζάκ για τους πολίτες της Γαλλικής Επανάστασης.
Μόνο η περισυλλογή και η ιστορική μνήμη μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να προβλέψουμε τις επερχόμενες καταστροφές και ίσως να τις αποφύγουμε. Αν και η ενδοσκόπηση είναι αναγκαία, δεν επαρκεί. Ο δυτικός κόσμος πρέπει ακόμη να αντιμετωπίσει πολλά ακανθώδη προβλήματα: η σταδιακή εξαφάνιση των κρίσιμων ζητημάτων που πυροδοτούσαν τη φαντασία οδήγησε σε δραματική συρρίκνωση του πνευματικού βίου. Η «εκδίκηση του ιερού», η επάνοδος δηλαδή της θρησκείας στο προσκήνιο με την πλέον βίαιη και μισαλλόδοξη εκδοχή της, καταδεικνύει το πνευματικό κενό της κοινωνίας μας.
Η Δύση αρχίζει αυτή την περίοδο να εξετάζει τα κορυφαία αυτά ζητήματα. Το χάρισμα της μνήμης, όμως, που υπόσχεται ψυχική ίαση από τις παραπάνω αγωνίες, αποτελεί τη μόνη διέξοδο. Το θέμα της παρακμής και η μελέτη του δεν πρέπει έτσι να αποσκοπεί σε τεχνητή διαιώνιση ενός παρηκμασμένου πολιτισμού, ούτε και να αποτελέσει προάγγελο επερχόμενου «ασιατικού αιώνα». Τι σημαίνει, άλλωστε, αυτό και ποιος είναι άραγε σε θέση να πει αν αυτό θα είναι καλό ή κακό για την ανθρωπότητα;
Το μέλλον θα μας φανεί λιγότερο ζοφερό αν αντλήσουμε συμπεράσματα από μία απλή αλήθεια: Οσοι διαθέτουν τα μέσα για να γράφουν ιστορία είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν καλύτερα την τραγική φύση της. Οι καταστροφές του 20ού αιώνα είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Είμαστε πλάσματα της παρακμής και της αβύσσου, διψασμένα για αναγέννηση και σωτηρία.
* Η αρθρογράφος είναι διευθύντρια στρατηγικών μελετών της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας της Γαλλίας.
Τον τελευταίο καιρό, φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο από την πλευρά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας το ζήτημα της μακεδονικής γλώσσας, σε συνδυασμό με το ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε συνολικά με το ζήτημα αυτό (θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά), αλλά με την αντίδραση από την ελληνική πλευρά σε σχέση με το θέμα της γλώσσας.
Καταρχήν, είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού τύπου (και των ΜΜΕ γενικότερα) έχει ενσωματώσει τον κυρίαρχο λόγο του ελληνικού κράτους περί «δήθεν μακεδονικής» και «προκλητικής απαίτησης των Σκοπιανών». Αν εξετάσουμε λίγο τα επιχειρήματα που προβάλλονται από όλους τους υποστηρικτές αυτής της θέσης, θα δούμε ότι είναι τελείως ανεδαφικά. Συγκεκριμένα:
α) Σε πρώτο επίπεδο, υπάρχει η γνωστή επωδός ότι δεν μπορούν να αναφέρονται οι γείτονες σε καμία γλώσσα με το όνομα «μακεδονική», γιατί αυτός ο όρος αναφέρεται είτε στην αρχαία μακεδονική (που κατά τη γνώμη τους ταυτίζεται με αρχαία ελληνική διάλεκτο, αλλά βλ. παλιότερο άρθρο μας «Η "Μακεδονική": γλωσσολογία και πολιτική» γιʼαυτό το θέμα) είτε σε κάποια μακεδονική διάλεκτο στην Ελλάδα ή, τέλος πάντων, όπως το όνομα «Μακεδονία» είναι ελληνικό έτσι και ο όρος «μακεδονική» πρέπει να αναφέρεται στην Ελλάδα. Όμως, όπως και στην περίπτωση του ονόματος, έτσι και στην περίπτωση της γλώσσας κάτι τέτοιο είναι μάλλον αστείο. Από τη μια, αυτό το όνομα χρησιμοποιούν οι ομιλητές για να προσδιορίσουν τη γλώσσα τους, όνομα που προϋπήρχε και της δημιουργίας του κράτους. Πέρα από αυτό όμως, ένα κράτος που έχει αναγνωριστεί σχεδόν από όλους με το όνομα «Μακεδονία» είναι φυσικό να ονομάζει τη γλώσσα του «μακεδονική», γιατί, όπως είναι προφανές, η γλώσσα μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ ισχυρό εργαλείο δημιουργίας ταυτότητας. Θα ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο η επίσημη γλώσσα ενός κράτους να έχει όνομα που να μην παραπέμπει στο κράτος αυτό (υπάρχουν φυσικά παραδείγματα, αλλά έχουν να κάνουν με διαφορετικούς τρόπους δημιουργίας των κρατών, όπως λ.χ. στην Αφρική). Άλλωστε, είναι γνωστό ότι μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τα ανεξάρτητα πια κράτη (π.χ. η Κροατία ή η Σερβία) έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια διαχωρισμού της γλώσσας τους από αυτήν των γειτονικών κρατών. Ένα ακόμα παράδειγμα αποτελεί η πρώην Τσεχοσλοβακία, όπου τώρα έχουμε δύο γλώσσες, την τσέχικη και την σλοβάκικη, μολονότι φαίνεται να υπάρχει αρκετή επικάλυψη και πιθανότητα αλληλοκατανόησης μεταξύ των ομιλητών των δύο γλωσσών. Όμως, και στην Ελλάδα τι έγινε; Ο όρος «ελληνικά» καθιερώνεται μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, για να συνδέσει το νεοσύστατο κράτος με την αρχαιότητα, κάτι που δεν πετύχαινε βέβαια ο κοινός όρος «ρωμαίικα». Συμπερασματικά, η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν κάνει τίποτα αξιοπερίεργο χρησιμοποιώντας το όνομα «μακεδονική» για τη γλώσσα των κατοίκων της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διεθνή βιβλιογραφία έχει καθιερωθεί ο όρος «Macedonian» για την γλώσσα της γειτονικής χώρας, αλλά βέβαια στην Ελλάδα υπάρχει ένα είδος δηλωμένης ή και σιωπηλής λογοκρισίας: αναφέρουμε απλά ότι στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Οι Γλώσσες των Κόσμου» (Εκδ. Σαββάλας), ενός πραγματικά πολύ ωραίου εκλαϊκευτικού βιβλίου για τις διάφορες γλώσσες του κόσμου, υπάρχει αναφορά στην «Σλαβική των Σκοπίων», ενώ φυσικά η πρωτότυπη, αγγλική έκδοση έχει τον όρο «Macedonian». Αναρωτιέται κανείς γιατί η «διόρθωση» αυτή γίνεται σιωπηρά...
β) Όμως, πέρα από το καθαρά τυπολογικό κομμάτι, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που τίθεται από ελληνικής πλευράς: η «γλώσσα των Σκοπίων» δεν μπορεί να λέγεται μακεδονική, γιατί βασικά είναι μία βουλγαρική διάλεκτος, και ονομάστηκε μακεδονική τεχνητά για να αποφεύγονται οι συσχετισμοί με την Βουλγαρία και τη βουλγαρική γλώσσα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Μπαμπινιώτης σε πρόσφατο άρθρο στο «Βήμα» (03.08.2008), ότι δηλαδή έχει «εκσερβιστεί» τεχνητά. Φυσικά, στην Ελλάδα γνωρίζουμε από τέτοιες τεχνικές, μια και η ελληνική «εξελληνίζεται» συνεχώς τους τελευταίους 2 αιώνες, σε μία συνεχή προσπάθεια να σβηστούν ανεπιθύμητα σημάδια (από την τουρκική, κυρίως, αλλά και από άλλες γλώσσες, όπως η ιταλική ή η γαλλική)! Από την άλλη, δε διακρίνουμε βέβαια την ίδια ετοιμότητα να ονομαστούν και τα πομάκικα βουλγαρικά, παρόλο που είναι πράγματι μια βουλγαρική διάλεκτος. Όμως ακόμα και αν δεχτούμε το σενάριο της στενής συνάφειας της μακεδονικής την βουλγαρική, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας λέει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο όρος «βουλγαρική» για την ονομασία της γλώσσας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Και η ολλανδική έχει στενή συνάφεια με την γερμανική, αλλά η Ολλανδία δεν έχει επίσημη γλώσσα κάποια «γερμανική», όπως βέβαια ούτε η Δανία και οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες. Πολύ απλά, «γλώσσα είναι μία διάλεκτος με στρατό και ναυτικό». Από την στιγμή που μία διάλεκτος έγινε το κύριο όργανο ομιλίας σε μία κρατική οντότητα, ουσιαστικά αποκτάει αμέσως και την προσωνυμία της γλώσσας, της οποίας το όνομα δεν μπορεί να καθοριστεί από την απώτερη καταγωγή της διαλέκτου.
Φυσικά, το όλο θέμα είναι άλλο: πέρα από αυτά τα επιχειρήματα, που δεν στέκουν από καμία πλευρά, το ζήτημα είναι φυσικά οι σλαβόφωνοι στην ελλάδα και το θέμα περί μακεδονικής μειονότητας. Εκεί είναι το πρόβλημα για την ελληνική πλευρά, η οποία έχει καλύψει αυτό το θέμα με ένα πέπλο λογοκρισίας και σιωπής εδώ και χρόνια, γνωρίζοντας ότι δεν την ευνοεί η συζήτηση για τους σλαβόφωνους στην ελληνική επικράτεια, οι οποίοι έχουν δεχτεί διωγμούς και με αφορμή τη γλώσσα τους (οι οποίοι, προσοχή!, μιλούν «ντόπια» ή το πολύ «σλάβικα» γενικώς και αορίστως, σε καμία περίπτωση βουλγαρικά, εκσερβισμένα ή μη). Πάντως, τους ίδιους πληθυσμούς που τώρα προσπαθεί είτε να κρύψει είτε να μειώσει αριθμητικά, στις αρχές του 20ου αιώνα είχε προσπαθήσει να τους προσεταιριστεί και γλωσσικά, θεωρώντας ότι η σλαβική «διάλεκτος» που μιλούσαν έχει περισσότερη συνάφεια με την ελληνική παρά με την βουλγαρική! Και φυσικά, δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς επίσημα ελληνικά έγγραφα για να διαπιστώσει ότι στο μεσοπόλεμο μιλούσαμε κανονικά στην Ελλάδα για μακεδονική γλώσσα: είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τριανταφυλλίδης αναρωτιέται τι θα γίνει με την διδασκαλία της ελληνικής στους σλαβόφωνους, που δεν πάει καλά, έχουμε φυσικά την έκδοση του «Αμπεσενταρ», του αλφαβητάριου για τους σλαβόφωνους, ενώ, για να θυμηθούμε και κάτι από την λογοτεχνία, ο Μυριβήλης στη «Ζωή εν τάφω», που τόσο πολύ διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, μιλάει καθαρά για πληθυσμούς που αισθάνονται Μακεδόνες. Άλλωστε, είναι γνωστή η τρομοκρατία που ασκήθηκε σε αυτούς τους πληθυσμούς μετά τον εμφύλιο (βλ. και το πολύ αξιόλογο βιβλίο: «Η απαγορευμένη γλώσσα» του Τάσου Κωστόπουλου).
20 Οκτ 2009 H Ευρωπαϊκή ένωση αναγνωρίζει μακεδονική γλώσσα
Θα διαβάσατε ίσως στις εφημερίδες για το ψηφιακό βιβλιοπωλείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προσφέρει πάνω από 100.000 εκδόσεις δωρεάν. Η διεύθυνσή του είναι: http://www.bookshop.europa.eu/ και στην αναζήτηση με βάση τη γλώσσα, http://bookshop.europa.eu/eubookshop/advancedSearch.action υπάρχει μια μυστηριώδης γλώσσα που το bookshop βαφτίζει "macedonian (mk)". Εξ ου και η χαρά της Ελευθεροτυπίας να το διαφημίσει http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=93471 Αφήνονται τέτοια site μπρε; Αν βρείτε κάποιο ενδιαφέρον κείμενο (που δεν υπάρχει ας πούμε στο books.google.com), πολύ θα σας παρακαλέσουμε να μας το πείτε ! Όσο για τη "μακεδονική" γλώσσα: Το site είναι section της -επίσημης- ιστοσελίδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι καμιάς ΜΚΟ. Οπότε έχει σημασία το "macedonian". Αλλά πώς να την ονομάσουν τη γλώσσα της FYROM ???
«Δεν εννοήσαμεν αν η γλώσσα ήτον η μακεδονική ή η ελληνική», έγραφε το 1904 ο Παύλος Μελάς στη γυναίκα του από κάποιο σλαβόφωνο χωριό της Μακεδονίας. «Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι» (για τους αδελφούς μας Μακεδόνες) τιτλοφορούνταν οι προκηρύξεις που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στους χωρικούς το 1905, όταν ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού βασιλείου εξηγούσε πως ο Μακεδονικός Αγώνας διεξάγεται μεταξύ «Ελληνιζόντων Μακεδόνων» και «Βουλγαριζόντων Μακεδόνων» αλλά «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική». Το 1920 η επίσημη απογραφή πληθυσμού του ελληνικού κράτους κατέγραψε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας», διακριτής από τη σερβική και τη βουλγαρική. «Μακεδονική γλώσσα» αναφέρει ακόμη και η εμφυλιοπολεμική Λευκή Βίβλος που εξέδωσε το 1947 το κράτος των Αθηνών. Για «μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται στα Σκόπια και έχει γραμματικήν και συντακτικόν» έκανε τέλος λόγο το 1959 στη Βουλή ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή του πρεσβύτερου. Να υποθέσουμε πως όλοι αυτοί δεν ήταν παρά ενεργούμενα του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων», αφού έσπευσαν -μερικές δεκαετίες πριν από τον κ. Ντάνιελ Φριντ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ- ν' αναγνωρίσουν την ύπαρξη της ακατονόμαστης «ψευδοεθνότητας» και «ψευδογλώσσας»; Οσο για την Πηνελόπη Δέλτα, ο ρόλος της είναι εξαιρετικά ύποπτος: αυτή δεν γράφει, και μάλιστα στα «Μυστικά του Βάλτου», για πληθυσμούς που «εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα» δυο ολόκληρες γενιές πριν απ' τον Τίτο;
Περίσσεψε φαίνεται ο ενθουσιασμός από την εθνική μας νίκη στο Βουκουρέστι. Από την επιβεβαίωση δηλαδή του ότι κι εμείς, ως παλαίμαχοι νατοϊκοί, μπορούμε να καταπατούμε ατιμωρητί τις διεθνείς συμφωνίες που έχουμε υπογράψει. Μέσα σε χρόνο μηδέν παραμερίστηκαν έτσι η διπλωματική μετριοπάθεια και τα ορθολογικά επιχειρήματα, περί μιας σύνθετης ονομασίας που θα καθιστά διακριτή τη «δική μας» Μακεδονία από την «άλλη», κι επιστρέψαμε επί της ουσίας στις μέρες του 1992-93. Από τον Γιώργο Παπανδρέου ώς τον Γιώργο Καρατζαφέρη κι από τα φιλοκυβερνητικά κανάλια μέχρι το «Ριζοσπάστη», όλος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταγγείλει σαν «απαράδεκτη πρόκληση» ακόμη και την απλή παραδοχή του αυτονόητου: ότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν εθνική ταυτότητα και γλώσσα, τις οποίες οι ίδιοι προσδιορίζουν (και η υπόλοιπη ανθρωπότητα -με την εξαίρεση των Βούλγαρων εθνικιστών- αποδέχεται) εδώ και πολύν καιρό ως μακεδονικές. Αυτή όμως η σκλήρυνση δεν αντίκειται απλώς στο υφιστάμενο διεθνές δίκαιο περί εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Αδυνατεί επίσης εκ των πραγμάτων να συμπυκνωθεί θεσμικά σε κάποιο διεκδικήσιμο αίτημα, πέρα από την ανομολόγητη αλλά οφθαλμοφανή προσδοκία αυτοδιάλυσης του «κρατιδίου». Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποκαλύπτει το βαθύτερο (και παράλογο, μολονότι ιστορικά ερμηνεύσιμο) σύνδρομο εθνικής ανασφάλειας που υποκρύπτεται πίσω από το θέατρο σκιών περί «μακεδονισμού». Εναν αιώνα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, μάλλον κάποιοι δεν έχουν ακόμα πειστεί πως η ελληνική Μακεδονία είναι όντως ελληνική.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ - "Μακεδονική γλώσσα" PSKS 5 Nov 2009, 16:29 +0200
Χθες είδα τα αποτελέσματα επιλογής των προγραμμάτων Tempus. Μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τους φίλους μας τους Ευρωπαίους. Από ότι φαίνεται δεν έχουμε χάσει μόνο το όνομα της Μακεδονίας από τους φίλους μας τους Σκοπιανούς τώρα χάνουμε και τη γλώσσα. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η αποδοχή της παρακάτω πρότασης των Σκοπιανών απο τις Βρυξέλλες για χρηματοδότηση του παρακάτω προγράμματος.
Τώρα πληρώνουμε τους Σκοπιανούς να διδάξουν τη Μακεδονική γλώσσα σα Ξένη γλώσσα στον υπολοιπό μη Μακεδονικό κόσμο. Μάλλον πρέπει να πληρωθούν για να μάθουν τη Μακεδονική γλώσσα σα ξένη γλώσσα .
Το κομμάτι που παραθέτω υπάρχει στη διεύθυνση http://eacea.ec.europa.eu/tempus/results_compendia/documents/tempus_4_second_phase_projects_recommended_for_funding.pdf και -δυστυχώς - δεν είναι ψέματα.
Φάκελος 104: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ (1924-1957) [έγγρ. 1-291] Ο φάκελος αυτός αποτελεί μια ενότητα με θέμα τις μειονότητες στη Μακεδονία (γιατί έτσι βρέθηκε), αλλά πάρόμοια θεματολογία βρίσκεται ενταγμένη και σε πολλούς άλλους φακέλους της ενότητας Ι, που καλύπτουν θέματα πολιτικά, εθνικά, εκπαιδευτικά.
Υποφακ. 104.1: “Ξενόφωνοι Μακεδονίας” (1924-1931) [έγγρ. 1-14] -Υπόμνημα Κ.Δ.Καραβίδα προς Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης “Περί της σημερινής θέσεως του ζητήματος των μειονοτήτων” (1924). -Εκπαίδευση ξενόφωνων: “Περί ιδρύσεως τμήματος εκπαιδεύσεως της Βορείας Ελλάδος παρά τω Εκπαιδευτικώ Συμβουλίω του Υπ.Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, ερωτηματολόγιο επιτρο¬πών στα σλαυόφωνα χωριά” (1924). -Υπομνήματα Κ.Δ.Καραβίδα “Περί της λειτουργίας των σχολείων Σλαυϊκής μειονότητος εν Ελλάδι και περί της μεθόδου της διαχειρίσεως του ζητήματος των σλαυϊκών μειονοτήτων εν Ελλάδι ως και περί της ακριβούς σημασίας ην έχει η παρουσία των εποίκων εν Μακεδονία” (1925). -Υπόμνημα Π.Πύρζα “Περί σλαυϊκών μειονοτήτων” (΄Εδεσσα, 1925). -Μελέτη δικηγόρου Αγγελόπουλου με θέμα το “Μακεδονοβουλγαρικόν Κομιτάτον”, επιστολή (΄Αγιος Γερμανός, 1930-31). -Συνοπτική μελέτη Π.Ηλιάδη (δημοδιδασκάλου) “Περί της συναισθηματικής, γλωσσικής κ.λ.π. καταστάσεως των Σλαυόφωνων Μακεδόνων και των επιβαλλομένων δια το ταχύτερον εξελληνισμόν τούτων μέτρων” (Βυσσινιά Καστοριάς, 1931). Βλέπε και φακέλους περί πολιτικών και εκπαιδευτικών νομού Φλώρινας για την αντίστοιχη περίοδο.
Υποφακ. 104.2: Εκπαιδευτικά και εκκλησιαστικά Δ.Μακεδονίας- Μειονοτικά και ξένα σχολεία (1945) [έγγρ. 15-51] Βλέπε και φάκελο 69.2 -Σημειώματα για την εκπαιδευτική κατάσταση (θέσεις διδασκάλων, επισκευές σχολικών κτιρίων) περιφέρειας Καστοριάς, υπόμνημα Κ.Πηχεών για τη λεηλασία αρχαιολογικής συλλογής Καστοριάς από τα ιταλικά στρατεύματα, εκλογή εφημερίων στις μητροπόλεις ΄Εδεσσας και Φλώρινας (1945). -Μειονοτικά και ξένα σχολεία: έκθεση επιθεωρητή δημοτικών σχολείων Γ.Γιαννιώτη “αφορώσα την κίνησιν προς ίδρυσιν και λειτουργίαν σλαυομακεδονικών σχολείων εν τη ημετέρα περιφερεία κατά την περίοδον της Εαμοκρατίας”, πίνακας ρουμανικών σχολείων Μακεδονίας και Ηπείρου, πίνακας ξένων σχολείων στη Βόρειο Ελλάδα. -Βουλγαρικά διδακτικά (αλφαβητάρια) και προπαγανδιστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν στην περιφέρεια Καστοριάς στην περίοδο 1944-45.
Υποφακ. 104.3: Αυτονομιστικά Μακεδονίας (1944-45) [έγγρ. 52-84] -Επιστολή Π.Μαζαράκη με επισυναπτόμενη επιστολή και άρθρο Γ.Βλάση σχετικά με την αυτονομιστική προπαγάνδα των Σλαύων, Σέρβων, Βουλγάρων του Καναδά (1945). -Χειρόγραφες παράνομες προκηρύξεις Ε.Α.Μ.-Θεσσαλονίκης (τμήμα σλαυοφώνων), Αντιφασιστικής Οργάνωσης Νέων Μακεδονίας (1944-45). -Αρθρογραφία Φ.Δ. σχετική με την αυτονόμηση της Μακεδονίας. -Αυτόνομη Μακεδονία (μεταφράσεις άρθρων από εφημερίδες του Βελιγραδίου, της Σόφιας κ.ά.) 1945. -Αποκόμματα εφημερίδων.
Υποφακ. 104.4: Εθνικά Βορείου Ελλάδος (1945-46) [έγγρ. 85-132] -Λόγος Γ.Αργυρόπουλου επί τη αφίξει ελληνικών στρατευμάτων εις Φλώρινα (5/4/1945). -Φ.Δ., “Πώς είναι ανάγκη ν’αντιμετωπισθεί η κατάσταση στη Βόρεια Ελλάδα” (Απρίλης-Μάης 1945). -΄Εκθεση Κ.Σιβένα, “Η Σλαβομακεδονική μειονότης” (20/7/1945). -Ν.Ηγουμενίδης, Σκέψεις επί των Μακεδονικών ζητημάτων (΄Εδεσσα, Ιούλιος 1945). -Ψήφισμα διαμαρτυρίας περί εθνικών διεκδικήσεων (Σιάτιστα 2/9/1945). -΄Εκθεση νομάρχη Πέλλης, Π.Ροβάκη, “Περί φόνων, καταστροφών και ζημιών υπό του 48ου τάγματος βουλγαρικού στρατού εις βάρος πληθυσμού χωρίων Αρχαγγέλου, Νώπας, Φούστανης, Λαγκαδιάς, περιφερείας Αλμωπίας” (28/11/1945). -΄Εκθεση Δ. Ανδρεάδη, “Η κατάστασις εις την Βόρειον Ελλάδα” (3/12/1945). -Επιστολές διαφόρων προς Φ.Δ. (1945). -Υπουργείο Εξωτερικών: αναφορές νομάρχη Καστοριάς προς υποπρόξενο Αγγλίας για την απαγωγή Ελλήνων πολιτών και τον εγκλεισμό τους στις φυλακές Κορυτσάς και Τιράνων (1945). -Υπουργείο Εσωτερικών, εκλογικά: απόρρητη πρόταση συνταγματάρχη Α.Νταλίπη προς Γενικό Επιτελείο Στρατού “Περί υπαγωγής χωρίων της επαρχίας Βοΐου νομού Κοζάνης εις τον νομό Καστοριάς, έκθεση νομάρχη Πέλλης περί υποβολής πίνακος παλαιών και νέων εκλογέ-ων κατά δήμους και κοινότητας νομού Πέλλης”, πίνακες εκλογικών τμημάτων νομαρχίας Φλώρινας (1945). Βλέπε και φάκελο 69.6 -Υπόμνημα Μακεδόνων κατοίκων Μακεδονίας προς Φ.Δ. (χ.χ). -Ποικίλα.
Υποφακ. 104.5: “Ξενόφωνοι ΄Ελληνες” (1946-49) [έγγρ. 133-155] -Χρ.Χρηστίδης,"Σημείωμα περί της εν Δυτική Μακεδονία καταστάσεως” (Απρίλιος 1946). -΄Εκθεση υπ. Δημοσίας Τάξεως (Διεύθυνση Αλλοδαπών) προς υπ. Εξωτερικών με θέμα “Βουλγαρόφρονες και Ρουμανόφρονες Βορείου Ελλάδος” (24/7/1946). -Ξενόφωνοι: πρακτικά συνεδριάσεων Βουλής, επιστολές (1947). -Εφημερίδες (1947,1949).
Υποφακ. 104.6: “Βουλγαρόφωνοι Ελληνες και Σλαυοκομμουνισταί” (1948-49) [έγγρ. 156-190] -΄Εκθεση ταξίαρχου Μ.Σπυρόπουλου “Η βόρειος και Δυτική Μακεδονία. Προτεινόμενα μέτρα ασφαλείας.” (Φεβρουάριος-Μάρτιος 1948)
-Απόρρητο υπόμνημα Φ.Δ. προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού “Περί των παραμεθορίων βουλγαροφώνων πληθυσμών” (12/11/1948). [20 δακτυλογραφημένες σελίδες] -Μακεδονικά: αλληλογραφία Φ.Δ. με Γιάννη Τόζη στη Ν.Υόρκη σχετική με τη μελέτη του τελευταίου για τη Μακεδονία (Ιανουάριος-Δε-κέμβριος 1948). -Αποκόμματα εφημερίδων (1948). -A.A.Pallis, Macedonia and the Macedonians. A historical study (1949).
Υποφακ. 104.7: Μακεδονικά - Ξενόφωνοι (1950-55) [έγγρ. 191-208] -Επιστολή Φ.Δ. με εντυπώσεις για το βιβλίο του Χρ.Χρηστίδη, Le camouflage macédonien (18/6/1950). -Εθνολογικά, ιστορικά: επιστολές Γ.Τόζη, Συλλόγου Εδεσσαίων, Σ.Λιάκου (1950-53). -Διάλεξη K.Pavlovitch με θέμα “Serbia: east or west” (King’s College, November 1950). -Συστατική επιστολή για τον πρόεδρο μακεδονικής οργάνωσης “΄Ιων Δραγούμης”. -Υπόμνημα περί Κουτσοβλάχων: Const.Papanace, “La persecution des minorités aroumaines (valaques) dans les pays balkaniques” (1951). -"Ξενόφωνοι (σλαυόφωνοι) ελληνικής Μακεδονίας”: σημείωμα Κ.Δ. Καραβίδα, αγόρευση Ηλ.Ηλιού σε δίκη συνδικαλιστών, απάντηση Φ.Δ. (1954). -Υπόμνημα Γ.Γεωργιάδη (δημοδιδασκάλου από το Σαμάρι ΄Εδεσσας) με θέμα “Το περί Σλαυοφώνων Εθνικόν Θέμα εν Μακεδονία εν σχέσει συναρτήσεως προς το αντιμετωπιζόμενον Εθνικόν Κυπριακον θέμα και η ανάγκη καθορισμού γραμμής και λήψεως μέτρων δια την αντιμετώπισιν των” (1954-55).
Υποφακ. 104.8: Μακεδονικά - Ξενόφωνοι (1955-58) [έγγρ. 209-291] -Εθνική διαφώτιση εξωτερικής κοινής γνώμης: αλληλογραφία Φ.Δ. με τον Γ.Τόζη και με το Βασιλικό Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας κ.ά. (1955). -Μελέτη Δ.Κωνσταντόπουλου περί Μακεδονίας: αλληλογραφία Φ.Δ. με τους καθηγητές Δ.Κωνσταντόπουλο και Στ.Κυριακϊδη σχετική με την έκδοση από το Ι.Μ.Χ.Α. μελέτης του πρώτου περί Μακεδονίας (1955-57). -Αλληλογραφία Φ.Δ. με Γ.Τόζη, Παν.Στάμο, Π.Φωτιάδη, Χρ.Κουντούρη, Αιμ.Χουρμούζιο σχετική με θέματα μακεδονικά και σλαυοφώνων: Παμμακεδονικός Σύλλογος στην Αμερική, λεξικό μακεδονικής γλώσσας, αρθρογραφία Φ.Δ. περί μακεδονικής γλώσσας κ.ά. (1956-58).
Copyright 2009 The American School of Classical Studies at Athens ------------------------------------------------------------------ Μικρό μέρος των ραδιουργιών και διώξεων του ελληνικού κράτους σε βάρος των εθνικά Μακεδόνων , με ελληνική υπηκοότητα...!!!
Subscribe Unsubscribe MakedonesMarinas December 24, 2009
(more info) (less info) Want to Subscribe? Sign In or Sign Up now! Κόλιντα μπάμπο: παραδοσιακό μακεδονικό έθιμο που αναβιώνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Μακεδονίας. Παραδοσιακό γλέντι του συλλόγου Μαρίνας , οι Μακεδόνες , με την ορχήστρα , Μακεδονικό Μεράκι. ... Κόλιντα μπάμπο: παραδοσιακό μακεδονικό έθιμο που αναβιώνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Μακεδονίας. Παραδοσιακό γλέντι του συλλόγου Μαρίνας , οι Μακεδόνες , με την ορχήστρα , Μακεδονικό Μεράκι. Kolida babo: Macedonian traditional custom revived in almost all regions of Macedonia. Traditional feast of the Marina Club, the Macedonians, with orchestra Makedoniko meraki. Category: Music
στη δεύτερη σειρά από επάνω στο παράθυρο του skype βρίσκεται η λέξη επαφή μέσα από την οποία οδηγούμαστε στην αναζήτηση των χρηστών του skype . εκεί στο μέρος που αναφέρεται η γλώσσα ευχάριστα διαπιστώνουμε τα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ, δίχως υβριστικό και προσβλητικό ετεροπροσδιορισμό, όπως το πρόθεμα σλαβο...
65 years since publication of Macedonian Language Primer in Aegean Macedonia
ΑπάντησηΔιαγραφήWednesday, 23 December 2009
The Association of Macedonian-Greek Friendship and Cooperation and the "Krste Misirkov" Institute of Macedonian Language organised Wednesday a formal academy to mark 65 years since the Primer in Macedonian Language was published and a course for Macedonian teachers was opened in the region of Kostur, Aegean Macedonia.
Published in 1944 during the WWII, the primer was used in schools in the villages of Kostur and Lerin. Nineteen years earlier, the primer published by the Greek Ministry for Education was confiscated right after it was launched.
- It was a triumph for the Macedonian people living in the Aegean part of Macedonia, because schools were opened in Lerin and Kostur villages despite the fact that the language was banned, said Fana Martinova-Buckova, PhD.
The primer was used for a year up until 1945. All 150 copies had vanished and not even one copy is preserved. Experts believe that a copy can be found in the archives of Greece.
The Macedonian language is not officially studied in schools in Greece and children are able to learn it from their parents or family members.
------------------------------------------------
πρόκειται για την έκδοση αναγνωστικού μακεδονικής γλώσσας από τους αντιφασίστες μακεδόνες της ελλάδος το 1944, οι οποίοι απετέλεσαν τον κορμό του αντιφασιστικού αγώνα στη πατρίδα μας.
άξιο προσοχής το γεγονός της οργάνωσης και λειτουργίας μέχρι το 1945 σχολείων μακεδονικής γλώσσας στα μακεδονικά χωριά της φλώρινας και της καστοριάς .
Απευθύνουμε έκκληση για την εύρεση ενός από τα 150 αντίτυπα, το οποίο σίγουρα θα υπάρχει κάπου σε ελληνικά κρατικά αρχεία.
Μήπως μπορούν να βοηθήσουν οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες φιλοχρυσαυγίτες σχολιαστές οι οποίοι έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με το βαθύ ελληνικό κράτος?
θα ήταν μία χριστιανική και χριστουγενιάτικη καλή πράξη εκ μέρους τους.
Α-έθνος και Α-θρησκος
ΑπάντησηΔιαγραφήη θρησκευτική ελευθερία εγγυάται τήν θετική σχέση με την θρησκευτική πίστη και συνείδηση ανεξάρτητα από την θρησκεία, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή.
εγγυάται επίσης την αρνητική σχέση είτε όσον αφορά την πίστη για την ύπαρξη θεού είτε γενικά στο θρησκευτικό φαινόμενο.
σε αυτή την περίπτωση έχουμε την έννοια του άθεου και την διαφορετική έννοια του αθρησκου.
η θρησκευτική ελευθερία εγγυάται επίσης και την απόλυτη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους και των θεσμών του.
τέλος εγγυάται την ελευθερία αλλαγής της θρησκείας , γεγονός που διαπιστώνουμε αρκετά συχνά ιδιαίτερα σε επίπεδο διασημοτήτων.
έτσι ο μπλέρ προσχώρησε στον καθολικισμό πριν λίγα χρόνια, ο μάικλ τζόρτζ στο μουσουλμανισμό,ο χάρισον φόρντ στον βουδισμό, ο τομ κρουζ στην σαιντολογία, η μαντόνα στην καμπάλα
Αντίθετα η χρήση του όρου α-εθνος στην πολιτισμική περιοχή της ευρώπης όπου η συγκρότηση των εθνών ξεκίνησε πριν 2 αιώνες είναι προβληματική.
γιατι πρόκειται για υποκειμενική δήλωση παράβλεψης της πραγματικότητας σύμφωνα με τη οποία όλοι αντικειμενικά ανήκουμε σε συγκεκριμένες πολιτιστικές κοινότητες , είτε λόγω οικογενειακών επιρροών είτε και κυρίως θεσμικών,ιδιαίτερα εκπαιδευτικών.
ο ελεύθερος αυτοπροσδιορισμός δεν σημαίνει ελεύθερη θετική επιλογή εθνότητος ούτε αρνητική επιλογή - άεθνος .
φυσικά και δεν εγγυάται την ελευθερία αλλαγής στην εθνοτική επιλογή
αντίθετα σημαίνει ελεύθερη αποτύπωση της υπαρκτής και πραγματικής κατάστασης της προσωπικότητος.
βέβαια η πολιτισμική διάσταση της προσωπικότητος περιλαμβάνει και την δυνατότητα μεταβολής της μέσα όμως από την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες και κυρίως του τόπου κατοικίας, αλλαγή η οποία πρόκειται για διαδικασία που σχετίζεται με πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του ανθρώπου,ιδιαίτερα στην αναπτυξιακή του περίοδο.
σε αντίθεση με την θρησκευτική μεταβολή η οποία δεν απαιτεί αλλαγή του τόπου κατοικίας και επέρχεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
έτσι τα μικρά παιδιά μιάς οικογένειας γερμανών που μετανάστευσε μόνιμα στην αγγλία σαφώς και μετά από εν μεγάλο χρονικό διάστημα αντικειμενικά θα ενστερνισθούν την αγγλική ταυτότητα.
δύσκολα όμως στην ευρώπη αυτή η μεταβολή θα λάβει τον χαρακτήρα του Α-ΕΘΝΟΥ.
Εννοια άκρως προβληματική και μη πειστική,άσχετα της θεμιτής αντι-εθνοτικής επιθυμίας του ατόμου.
25-12-09
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παρακμή της Δύσης
Της Therese Delpech* / International Herald Tribune
Η «παρακμή της Δύσης» είναι αγαπημένο θέμα συζήτησης όσων επιθυμούν να εκφράσουν απογοήτευση, πόθο για εκδίκηση ή ανοιχτή αντιπαλότητα. Αυτό συμβαίνει με τη Ρωσία, παρότι η ρωσική τέχνη και ο πολιτισμός θεωρούνται αναπόσπαστο τμήμα της δυτικής κληρονομιάς, με την Κίνα, η οποία αναμένει την «ιστορική της στιγμή» με ελάχιστα συγκεκαλυμμένη ανυπομονησία, και με το Ιράν, τον αυτόκλητο λαμπαδηδρόμο του Ισλάμ σε όλο τον κόσμο. Ανεξάρτητα από το αστήρικτο του επιχειρήματός τους, όσοι πιστεύουν στη δυτική παρακμή αξίζουν να τους αναγνωρίσουμε μία εύστοχη διαπίστωση: Ο δυτικός κόσμος εμφανίζεται ολοένα και πιο απρόθυμος να συνεχίσει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι επικριτές του δυτικού πολιτισμού ξεχνούν, όμως, κάτι πολύ σημαντικό: Η παρακμή αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του πολιτισμού της Δύσης, από τα «Eργα και Ημέρες» του Ησίοδου στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού, μέχρι και στο πιο γνωστό -αν και μέτριο- έργο του Oσβαλντ Σπένγκλερ «Η Παρακμή της Δύσης» των αρχών του 20ού αιώνα. Το θέμα της παρακμής, που διατρέχει την ιστορία μας σαν ρεφρέν πληκτικού τραγουδιού, δεν οφείλεται σε φόβο των νεωτερισμών, που άλλωστε ευνόησαν τον δυτικό πολιτισμό, αλλά στη φοβία της κατάρρευσης. Αυτό δεν αποτελεί μόνο αναπόσπαστο τμήμα της ιουδαιοχριστιανικής μας παράδοσης. Πριν ακόμη από την πτώση του Εωσφόρου και των εκπεσόντων αγγέλων, οι Ελληνες είχαν περιγράψει στη μυθολογία τους την πτώση των Τιτάνων. Και στις δύο περιπτώσεις, οι αποδέκτες των μύθων αυτών μετέφεραν στους απογόνους τους τον φόβο και τη μνήμη της απώλειας.
Οι φιλοσοφικές ή λογοτεχνικές εκδοχές του θέματος της παρακμής είναι αμέτρητες. Στον Τίμαιο του Πλάτωνα, η σταδιακή παρακμή διακόπτεται μόνο χάρη στην παρέμβαση των θεών. Στον «Χαμένο Παράδεισο», ο Τζον Μίλτον περιγράφει τη μάχη μεταξύ των αγγέλων με τόσο γλαφυρό τρόπο, που ο Μπερνάρ Μπρόντι χρησιμοποίησε εδάφιο του ποιήματος για να προλογίσει ένα από τα βιβλία του για την ατομική βόμβα.
Οι εικόνες ενός λαμπρού μέλλοντος αποτελούν αποκλειστικότητα του δυτικού πολιτισμού. Το μέλλον, όπως περιγράφεται από τους επαναστάτες, καταλήγει στην καταστροφή, όπως απέδειξε περίτρανα και ο περασμένος αιώνας. Οι Δυτικοί συγγραφείς, ακόμη και όσοι φημίζονται για τον ενθουσιασμό τους, προβάλλουν ισχυρή δόση απαισιοδοξίας. Ο Ιμάνουελ Καντ, για παράδειγμα, το σχέδιο του οποίου για παγκόσμια ειρήνη συγκινεί πλείστους όσους σύγχρονους διανοούμενους, δήλωσε ότι «τίποτε το ευθύ δεν μπορεί να προέλθει από τη στραβή ξυλεία της ανθρωπότητας».
Οι Ευρωπαίοι, όμως, ουδέποτε πέτυχαν να μεταδώσουν το συμπέρασμα αυτό στους Αμερικανούς, ο Κήπος της Εδέμ των οποίων μοιάζει να μη διαθέτει έναν καίριο παίκτη: το φίδι. Η απουσία αυτή γίνεται εμφανής στην κυβέρνηση Ομπάμα, που απλώνει την αγκαλιά της προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να φοβάται τους κινδύνους. Ο Αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε να ξαναδιαβάσει Χέρμαν Μέλβιλ, έναν από τους καλύτερους Αμερικανούς λογοτέχνες, που ασχολήθηκε με το θέμα του κακού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εμμονή στην παρακμή έχει, όμως, και επικίνδυνες επιπτώσεις, που έχουν να κάνουν με την απογοήτευση ή ακόμη χειρότερα με την αδιαφορία απέναντι στην πτώση. Είναι άλλωστε γνωστό ότι η παραίτηση συνοδεύεται από σαφές αίσθημα ανακούφισης, που μας κάνει να πούμε: «Αν έτσι πάνε τα πράγματα, τι μπορώ εγώ να κάνω γι’ αυτό;».
Η ενασχόληση με την παρακμή μπορεί, όμως, να οδηγήσει και σε εποικοδομητική αυτοκριτική και στην αναγνώριση των ηθικών σφαλμάτων που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Εθνη που αρνούνται να εξετάσουν κριτικά το παρελθόν τους δεν θα φθάσουν ποτέ στην ιστορική ωριμότητα.
Στο σημείο αυτό, η υπεροχή της Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας είναι συντριπτική, χάρη στις δεκαετίες που δαπανήθηκαν σε μια προσπάθεια ερμηνείας της διαρκούς παρακμής. Ακόμη και σήμερα, οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται «μέσα στα συντρίμμια μεγάλης καταιγίδας», όπως είχε γράψει ο Μπαλζάκ για τους πολίτες της Γαλλικής Επανάστασης.
Μόνο η περισυλλογή και η ιστορική μνήμη μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να προβλέψουμε τις επερχόμενες καταστροφές και ίσως να τις αποφύγουμε. Αν και η ενδοσκόπηση είναι αναγκαία, δεν επαρκεί. Ο δυτικός κόσμος πρέπει ακόμη να αντιμετωπίσει πολλά ακανθώδη προβλήματα: η σταδιακή εξαφάνιση των κρίσιμων ζητημάτων που πυροδοτούσαν τη φαντασία οδήγησε σε δραματική συρρίκνωση του πνευματικού βίου. Η «εκδίκηση του ιερού», η επάνοδος δηλαδή της θρησκείας στο προσκήνιο με την πλέον βίαιη και μισαλλόδοξη εκδοχή της, καταδεικνύει το πνευματικό κενό της κοινωνίας μας.
Η Δύση αρχίζει αυτή την περίοδο να εξετάζει τα κορυφαία αυτά ζητήματα. Το χάρισμα της μνήμης, όμως, που υπόσχεται ψυχική ίαση από τις παραπάνω αγωνίες, αποτελεί τη μόνη διέξοδο. Το θέμα της παρακμής και η μελέτη του δεν πρέπει έτσι να αποσκοπεί σε τεχνητή διαιώνιση ενός παρηκμασμένου πολιτισμού, ούτε και να αποτελέσει προάγγελο επερχόμενου «ασιατικού αιώνα». Τι σημαίνει, άλλωστε, αυτό και ποιος είναι άραγε σε θέση να πει αν αυτό θα είναι καλό ή κακό για την ανθρωπότητα;
Το μέλλον θα μας φανεί λιγότερο ζοφερό αν αντλήσουμε συμπεράσματα από μία απλή αλήθεια: Οσοι διαθέτουν τα μέσα για να γράφουν ιστορία είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν καλύτερα την τραγική φύση της. Οι καταστροφές του 20ού αιώνα είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Είμαστε πλάσματα της παρακμής και της αβύσσου, διψασμένα για αναγέννηση και σωτηρία.
* Η αρθρογράφος είναι διευθύντρια στρατηγικών μελετών της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας της Γαλλίας.
Γλωσσολογία και πολιτική ΙΙ: Η μακεδονική
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον τελευταίο καιρό, φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο από την πλευρά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας το ζήτημα της μακεδονικής γλώσσας, σε συνδυασμό με το ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε συνολικά με το ζήτημα αυτό (θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά), αλλά με την αντίδραση από την ελληνική πλευρά σε σχέση με το θέμα της γλώσσας.
Καταρχήν, είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού τύπου (και των ΜΜΕ γενικότερα) έχει ενσωματώσει τον κυρίαρχο λόγο του ελληνικού κράτους περί «δήθεν μακεδονικής» και «προκλητικής απαίτησης των Σκοπιανών». Αν εξετάσουμε λίγο τα επιχειρήματα που προβάλλονται από όλους τους υποστηρικτές αυτής της θέσης, θα δούμε ότι είναι τελείως ανεδαφικά. Συγκεκριμένα:
α) Σε πρώτο επίπεδο, υπάρχει η γνωστή επωδός ότι δεν μπορούν να αναφέρονται οι γείτονες σε καμία γλώσσα με το όνομα «μακεδονική», γιατί αυτός ο όρος αναφέρεται είτε στην αρχαία μακεδονική (που κατά τη γνώμη τους ταυτίζεται με αρχαία ελληνική διάλεκτο, αλλά βλ. παλιότερο άρθρο μας «Η "Μακεδονική": γλωσσολογία και πολιτική» γιʼαυτό το θέμα) είτε σε κάποια μακεδονική διάλεκτο στην Ελλάδα ή, τέλος πάντων, όπως το όνομα «Μακεδονία» είναι ελληνικό έτσι και ο όρος «μακεδονική» πρέπει να αναφέρεται στην Ελλάδα. Όμως, όπως και στην περίπτωση του ονόματος, έτσι και στην περίπτωση της γλώσσας κάτι τέτοιο είναι μάλλον αστείο. Από τη μια, αυτό το όνομα χρησιμοποιούν οι ομιλητές για να προσδιορίσουν τη γλώσσα τους, όνομα που προϋπήρχε και της δημιουργίας του κράτους. Πέρα από αυτό όμως, ένα κράτος που έχει αναγνωριστεί σχεδόν από όλους με το όνομα «Μακεδονία» είναι φυσικό να ονομάζει τη γλώσσα του «μακεδονική», γιατί, όπως είναι προφανές, η γλώσσα μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ ισχυρό εργαλείο δημιουργίας ταυτότητας. Θα ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο η επίσημη γλώσσα ενός κράτους να έχει όνομα που να μην παραπέμπει στο κράτος αυτό (υπάρχουν φυσικά παραδείγματα, αλλά έχουν να κάνουν με διαφορετικούς τρόπους δημιουργίας των κρατών, όπως λ.χ. στην Αφρική). Άλλωστε, είναι γνωστό ότι μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τα ανεξάρτητα πια κράτη (π.χ. η Κροατία ή η Σερβία) έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια διαχωρισμού της γλώσσας τους από αυτήν των γειτονικών κρατών. Ένα ακόμα παράδειγμα αποτελεί η πρώην Τσεχοσλοβακία, όπου τώρα έχουμε δύο γλώσσες, την τσέχικη και την σλοβάκικη, μολονότι φαίνεται να υπάρχει αρκετή επικάλυψη και πιθανότητα αλληλοκατανόησης μεταξύ των ομιλητών των δύο γλωσσών. Όμως, και στην Ελλάδα τι έγινε; Ο όρος «ελληνικά» καθιερώνεται μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, για να συνδέσει το νεοσύστατο κράτος με την αρχαιότητα, κάτι που δεν πετύχαινε βέβαια ο κοινός όρος «ρωμαίικα». Συμπερασματικά, η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν κάνει τίποτα αξιοπερίεργο χρησιμοποιώντας το όνομα «μακεδονική» για τη γλώσσα των κατοίκων της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διεθνή βιβλιογραφία έχει καθιερωθεί ο όρος «Macedonian» για την γλώσσα της γειτονικής χώρας, αλλά βέβαια στην Ελλάδα υπάρχει ένα είδος δηλωμένης ή και σιωπηλής λογοκρισίας: αναφέρουμε απλά ότι στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Οι Γλώσσες των Κόσμου» (Εκδ. Σαββάλας), ενός πραγματικά πολύ ωραίου εκλαϊκευτικού βιβλίου για τις διάφορες γλώσσες του κόσμου, υπάρχει αναφορά στην «Σλαβική των Σκοπίων», ενώ φυσικά η πρωτότυπη, αγγλική έκδοση έχει τον όρο «Macedonian». Αναρωτιέται κανείς γιατί η «διόρθωση» αυτή γίνεται σιωπηρά...
β) Όμως, πέρα από το καθαρά τυπολογικό κομμάτι, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που τίθεται από ελληνικής πλευράς: η «γλώσσα των Σκοπίων» δεν μπορεί να λέγεται μακεδονική, γιατί βασικά είναι μία βουλγαρική διάλεκτος, και ονομάστηκε μακεδονική τεχνητά για να αποφεύγονται οι συσχετισμοί με την Βουλγαρία και τη βουλγαρική γλώσσα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Μπαμπινιώτης σε πρόσφατο άρθρο στο «Βήμα» (03.08.2008), ότι δηλαδή έχει «εκσερβιστεί» τεχνητά. Φυσικά, στην Ελλάδα γνωρίζουμε από τέτοιες τεχνικές, μια και η ελληνική «εξελληνίζεται» συνεχώς τους τελευταίους 2 αιώνες, σε μία συνεχή προσπάθεια να σβηστούν ανεπιθύμητα σημάδια (από την τουρκική, κυρίως, αλλά και από άλλες γλώσσες, όπως η ιταλική ή η γαλλική)! Από την άλλη, δε διακρίνουμε βέβαια την ίδια ετοιμότητα να ονομαστούν και τα πομάκικα βουλγαρικά, παρόλο που είναι πράγματι μια βουλγαρική διάλεκτος. Όμως ακόμα και αν δεχτούμε το σενάριο της στενής συνάφειας της μακεδονικής την βουλγαρική, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας λέει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο όρος «βουλγαρική» για την ονομασία της γλώσσας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Και η ολλανδική έχει στενή συνάφεια με την γερμανική, αλλά η Ολλανδία δεν έχει επίσημη γλώσσα κάποια «γερμανική», όπως βέβαια ούτε η Δανία και οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες. Πολύ απλά, «γλώσσα είναι μία διάλεκτος με στρατό και ναυτικό». Από την στιγμή που μία διάλεκτος έγινε το κύριο όργανο ομιλίας σε μία κρατική οντότητα, ουσιαστικά αποκτάει αμέσως και την προσωνυμία της γλώσσας, της οποίας το όνομα δεν μπορεί να καθοριστεί από την απώτερη καταγωγή της διαλέκτου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, το όλο θέμα είναι άλλο: πέρα από αυτά τα επιχειρήματα, που δεν στέκουν από καμία πλευρά, το ζήτημα είναι φυσικά οι σλαβόφωνοι στην ελλάδα και το θέμα περί μακεδονικής μειονότητας. Εκεί είναι το πρόβλημα για την ελληνική πλευρά, η οποία έχει καλύψει αυτό το θέμα με ένα πέπλο λογοκρισίας και σιωπής εδώ και χρόνια, γνωρίζοντας ότι δεν την ευνοεί η συζήτηση για τους σλαβόφωνους στην ελληνική επικράτεια, οι οποίοι έχουν δεχτεί διωγμούς και με αφορμή τη γλώσσα τους (οι οποίοι, προσοχή!, μιλούν «ντόπια» ή το πολύ «σλάβικα» γενικώς και αορίστως, σε καμία περίπτωση βουλγαρικά, εκσερβισμένα ή μη). Πάντως, τους ίδιους πληθυσμούς που τώρα προσπαθεί είτε να κρύψει είτε να μειώσει αριθμητικά, στις αρχές του 20ου αιώνα είχε προσπαθήσει να τους προσεταιριστεί και γλωσσικά, θεωρώντας ότι η σλαβική «διάλεκτος» που μιλούσαν έχει περισσότερη συνάφεια με την ελληνική παρά με την βουλγαρική! Και φυσικά, δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς επίσημα ελληνικά έγγραφα για να διαπιστώσει ότι στο μεσοπόλεμο μιλούσαμε κανονικά στην Ελλάδα για μακεδονική γλώσσα: είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τριανταφυλλίδης αναρωτιέται τι θα γίνει με την διδασκαλία της ελληνικής στους σλαβόφωνους, που δεν πάει καλά, έχουμε φυσικά την έκδοση του «Αμπεσενταρ», του αλφαβητάριου για τους σλαβόφωνους, ενώ, για να θυμηθούμε και κάτι από την λογοτεχνία, ο Μυριβήλης στη «Ζωή εν τάφω», που τόσο πολύ διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, μιλάει καθαρά για πληθυσμούς που αισθάνονται Μακεδόνες. Άλλωστε, είναι γνωστή η τρομοκρατία που ασκήθηκε σε αυτούς τους πληθυσμούς μετά τον εμφύλιο (βλ. και το πολύ αξιόλογο βιβλίο: «Η απαγορευμένη γλώσσα» του Τάσου Κωστόπουλου).
20 Οκτ 2009
ΑπάντησηΔιαγραφήH Ευρωπαϊκή ένωση αναγνωρίζει μακεδονική γλώσσα
Θα διαβάσατε ίσως στις εφημερίδες για το ψηφιακό βιβλιοπωλείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προσφέρει πάνω από 100.000 εκδόσεις δωρεάν.
Η διεύθυνσή του είναι: http://www.bookshop.europa.eu/
και στην αναζήτηση με βάση τη γλώσσα, http://bookshop.europa.eu/eubookshop/advancedSearch.action
υπάρχει μια μυστηριώδης γλώσσα που το bookshop βαφτίζει "macedonian (mk)".
Εξ ου και η χαρά της Ελευθεροτυπίας να το διαφημίσει
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=93471
Αφήνονται τέτοια site μπρε;
Αν βρείτε κάποιο ενδιαφέρον κείμενο (που δεν υπάρχει ας πούμε στο books.google.com), πολύ θα σας παρακαλέσουμε να μας το πείτε !
Όσο για τη "μακεδονική" γλώσσα: Το site είναι section της -επίσημης- ιστοσελίδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι καμιάς ΜΚΟ. Οπότε έχει σημασία το "macedonian".
Αλλά πώς να την ονομάσουν τη γλώσσα της FYROM ???
Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανασφάλεια της Κάτω Μακεδονίας
«Δεν εννοήσαμεν αν η γλώσσα ήτον η μακεδονική ή η ελληνική», έγραφε το 1904 ο Παύλος Μελάς στη γυναίκα του από κάποιο σλαβόφωνο χωριό της Μακεδονίας. «Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι» (για τους αδελφούς μας Μακεδόνες) τιτλοφορούνταν οι προκηρύξεις που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στους χωρικούς το 1905, όταν ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού βασιλείου εξηγούσε πως ο Μακεδονικός Αγώνας διεξάγεται μεταξύ «Ελληνιζόντων Μακεδόνων» και «Βουλγαριζόντων Μακεδόνων» αλλά «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική». Το 1920 η επίσημη απογραφή πληθυσμού του ελληνικού κράτους κατέγραψε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας», διακριτής από τη σερβική και τη βουλγαρική. «Μακεδονική γλώσσα» αναφέρει ακόμη και η εμφυλιοπολεμική Λευκή Βίβλος που εξέδωσε το 1947 το κράτος των Αθηνών. Για «μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται στα Σκόπια και έχει γραμματικήν και συντακτικόν» έκανε τέλος λόγο το 1959 στη Βουλή ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή του πρεσβύτερου. Να υποθέσουμε πως όλοι αυτοί δεν ήταν παρά ενεργούμενα του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων», αφού έσπευσαν -μερικές δεκαετίες πριν από τον κ. Ντάνιελ Φριντ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ- ν' αναγνωρίσουν την ύπαρξη της ακατονόμαστης «ψευδοεθνότητας» και «ψευδογλώσσας»; Οσο για την Πηνελόπη Δέλτα, ο ρόλος της είναι εξαιρετικά ύποπτος: αυτή δεν γράφει, και μάλιστα στα «Μυστικά του Βάλτου», για πληθυσμούς που «εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα» δυο ολόκληρες γενιές πριν απ' τον Τίτο;
Περίσσεψε φαίνεται ο ενθουσιασμός από την εθνική μας νίκη στο Βουκουρέστι. Από την επιβεβαίωση δηλαδή του ότι κι εμείς, ως παλαίμαχοι νατοϊκοί, μπορούμε να καταπατούμε ατιμωρητί τις διεθνείς συμφωνίες που έχουμε υπογράψει. Μέσα σε χρόνο μηδέν παραμερίστηκαν έτσι η διπλωματική μετριοπάθεια και τα ορθολογικά επιχειρήματα, περί μιας σύνθετης ονομασίας που θα καθιστά διακριτή τη «δική μας» Μακεδονία από την «άλλη», κι επιστρέψαμε επί της ουσίας στις μέρες του 1992-93. Από τον Γιώργο Παπανδρέου ώς τον Γιώργο Καρατζαφέρη κι από τα φιλοκυβερνητικά κανάλια μέχρι το «Ριζοσπάστη», όλος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταγγείλει σαν «απαράδεκτη πρόκληση» ακόμη και την απλή παραδοχή του αυτονόητου: ότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν εθνική ταυτότητα και γλώσσα, τις οποίες οι ίδιοι προσδιορίζουν (και η υπόλοιπη ανθρωπότητα -με την εξαίρεση των Βούλγαρων εθνικιστών- αποδέχεται) εδώ και πολύν καιρό ως μακεδονικές. Αυτή όμως η σκλήρυνση δεν αντίκειται απλώς στο υφιστάμενο διεθνές δίκαιο περί εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Αδυνατεί επίσης εκ των πραγμάτων να συμπυκνωθεί θεσμικά σε κάποιο διεκδικήσιμο αίτημα, πέρα από την ανομολόγητη αλλά οφθαλμοφανή προσδοκία αυτοδιάλυσης του «κρατιδίου». Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποκαλύπτει το βαθύτερο (και παράλογο, μολονότι ιστορικά ερμηνεύσιμο) σύνδρομο εθνικής ανασφάλειας που υποκρύπτεται πίσω από το θέατρο σκιών περί «μακεδονισμού». Εναν αιώνα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, μάλλον κάποιοι δεν έχουν ακόμα πειστεί πως η ελληνική Μακεδονία είναι όντως ελληνική.
(Ελευθεροτυπία, 19/4/2008)
http://pontiakossyllogossykeon.wikidot.com/forum/t-194196/
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΙΣΤΕΥΤΟ - "Μακεδονική γλώσσα"
PSKS 5 Nov 2009, 16:29 +0200
Χθες είδα τα αποτελέσματα επιλογής των προγραμμάτων Tempus. Μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τους φίλους μας τους Ευρωπαίους.
Από ότι φαίνεται δεν έχουμε χάσει μόνο το όνομα της Μακεδονίας από τους φίλους μας τους Σκοπιανούς τώρα χάνουμε και τη γλώσσα.
Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η αποδοχή της παρακάτω πρότασης των Σκοπιανών απο τις Βρυξέλλες για χρηματοδότηση του παρακάτω προγράμματος.
Τώρα πληρώνουμε τους Σκοπιανούς να διδάξουν τη Μακεδονική γλώσσα σα Ξένη γλώσσα στον υπολοιπό μη Μακεδονικό κόσμο.
Μάλλον πρέπει να πληρωθούν για να μάθουν τη Μακεδονική γλώσσα σα ξένη γλώσσα .
Το κομμάτι που παραθέτω υπάρχει στη διεύθυνση http://eacea.ec.europa.eu/tempus/results_compendia/documents/tempus_4_second_phase_projects_recommended_for_funding.pdf
και -δυστυχώς - δεν είναι ψέματα.
Φάκελος 104: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ (1924-1957)
ΑπάντησηΔιαγραφή[έγγρ. 1-291]
Ο φάκελος αυτός αποτελεί μια ενότητα με θέμα τις μειονότητες στη Μακεδονία (γιατί έτσι βρέθηκε), αλλά πάρόμοια θεματολογία βρίσκεται ενταγμένη και σε πολλούς άλλους φακέλους της ενότητας Ι, που καλύπτουν θέματα πολιτικά, εθνικά, εκπαιδευτικά.
Υποφακ. 104.1: “Ξενόφωνοι Μακεδονίας” (1924-1931) [έγγρ. 1-14]
-Υπόμνημα Κ.Δ.Καραβίδα προς Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης “Περί της σημερινής θέσεως του ζητήματος των μειονοτήτων” (1924).
-Εκπαίδευση ξενόφωνων: “Περί ιδρύσεως τμήματος εκπαιδεύσεως της Βορείας Ελλάδος παρά τω Εκπαιδευτικώ Συμβουλίω του Υπ.Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, ερωτηματολόγιο επιτρο¬πών στα σλαυόφωνα χωριά” (1924).
-Υπομνήματα Κ.Δ.Καραβίδα “Περί της λειτουργίας των σχολείων Σλαυϊκής μειονότητος εν Ελλάδι και περί της μεθόδου της διαχειρίσεως του ζητήματος των σλαυϊκών μειονοτήτων εν Ελλάδι ως και περί της ακριβούς σημασίας ην έχει η παρουσία των εποίκων εν Μακεδονία” (1925).
-Υπόμνημα Π.Πύρζα “Περί σλαυϊκών μειονοτήτων” (΄Εδεσσα, 1925).
-Μελέτη δικηγόρου Αγγελόπουλου με θέμα το “Μακεδονοβουλγαρικόν Κομιτάτον”, επιστολή (΄Αγιος Γερμανός, 1930-31).
-Συνοπτική μελέτη Π.Ηλιάδη (δημοδιδασκάλου) “Περί της συναισθηματικής, γλωσσικής κ.λ.π. καταστάσεως των Σλαυόφωνων Μακεδόνων και των επιβαλλομένων δια το ταχύτερον εξελληνισμόν τούτων μέτρων” (Βυσσινιά Καστοριάς, 1931). Βλέπε και φακέλους περί πολιτικών και εκπαιδευτικών νομού Φλώρινας για την αντίστοιχη περίοδο.
Υποφακ. 104.2: Εκπαιδευτικά και εκκλησιαστικά Δ.Μακεδονίας- Μειονοτικά και ξένα σχολεία (1945) [έγγρ. 15-51]
Βλέπε και φάκελο 69.2
-Σημειώματα για την εκπαιδευτική κατάσταση (θέσεις διδασκάλων, επισκευές σχολικών κτιρίων) περιφέρειας Καστοριάς, υπόμνημα Κ.Πηχεών για τη λεηλασία αρχαιολογικής συλλογής Καστοριάς από τα ιταλικά στρατεύματα, εκλογή εφημερίων στις μητροπόλεις ΄Εδεσσας και Φλώρινας (1945).
-Μειονοτικά και ξένα σχολεία: έκθεση επιθεωρητή δημοτικών σχολείων Γ.Γιαννιώτη “αφορώσα την κίνησιν προς ίδρυσιν και λειτουργίαν σλαυομακεδονικών σχολείων εν τη ημετέρα περιφερεία κατά την περίοδον της Εαμοκρατίας”, πίνακας ρουμανικών σχολείων Μακεδονίας και Ηπείρου, πίνακας ξένων σχολείων στη Βόρειο Ελλάδα.
-Βουλγαρικά διδακτικά (αλφαβητάρια) και προπαγανδιστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν στην περιφέρεια Καστοριάς στην περίοδο 1944-45.
Υποφακ. 104.3: Αυτονομιστικά Μακεδονίας (1944-45) [έγγρ. 52-84]
-Επιστολή Π.Μαζαράκη με επισυναπτόμενη επιστολή και άρθρο Γ.Βλάση σχετικά με την αυτονομιστική προπαγάνδα των Σλαύων, Σέρβων, Βουλγάρων του Καναδά (1945).
-Χειρόγραφες παράνομες προκηρύξεις Ε.Α.Μ.-Θεσσαλονίκης (τμήμα σλαυοφώνων), Αντιφασιστικής Οργάνωσης Νέων Μακεδονίας (1944-45).
-Αρθρογραφία Φ.Δ. σχετική με την αυτονόμηση της Μακεδονίας.
-Αυτόνομη Μακεδονία (μεταφράσεις άρθρων από εφημερίδες του Βελιγραδίου, της Σόφιας κ.ά.) 1945.
-Αποκόμματα εφημερίδων.
Υποφακ. 104.4: Εθνικά Βορείου Ελλάδος (1945-46) [έγγρ. 85-132]
ΑπάντησηΔιαγραφή-Λόγος Γ.Αργυρόπουλου επί τη αφίξει ελληνικών στρατευμάτων εις Φλώρινα (5/4/1945).
-Φ.Δ., “Πώς είναι ανάγκη ν’αντιμετωπισθεί η κατάσταση στη Βόρεια Ελλάδα” (Απρίλης-Μάης 1945).
-΄Εκθεση Κ.Σιβένα, “Η Σλαβομακεδονική μειονότης” (20/7/1945).
-Ν.Ηγουμενίδης, Σκέψεις επί των Μακεδονικών ζητημάτων (΄Εδεσσα, Ιούλιος 1945).
-Ψήφισμα διαμαρτυρίας περί εθνικών διεκδικήσεων (Σιάτιστα 2/9/1945).
-΄Εκθεση νομάρχη Πέλλης, Π.Ροβάκη, “Περί φόνων, καταστροφών και ζημιών υπό του 48ου τάγματος βουλγαρικού στρατού εις βάρος πληθυσμού χωρίων Αρχαγγέλου, Νώπας, Φούστανης, Λαγκαδιάς, περιφερείας Αλμωπίας” (28/11/1945).
-΄Εκθεση Δ. Ανδρεάδη, “Η κατάστασις εις την Βόρειον Ελλάδα” (3/12/1945).
-Επιστολές διαφόρων προς Φ.Δ. (1945).
-Υπουργείο Εξωτερικών: αναφορές νομάρχη Καστοριάς προς υποπρόξενο Αγγλίας για την απαγωγή Ελλήνων πολιτών και τον εγκλεισμό τους στις φυλακές Κορυτσάς και Τιράνων (1945).
-Υπουργείο Εσωτερικών, εκλογικά: απόρρητη πρόταση συνταγματάρχη Α.Νταλίπη προς Γενικό Επιτελείο Στρατού “Περί υπαγωγής χωρίων της επαρχίας Βοΐου νομού Κοζάνης εις τον νομό Καστοριάς, έκθεση νομάρχη Πέλλης περί υποβολής πίνακος παλαιών και νέων εκλογέ-ων κατά δήμους και κοινότητας νομού Πέλλης”, πίνακες εκλογικών τμημάτων νομαρχίας Φλώρινας (1945). Βλέπε και φάκελο 69.6
-Υπόμνημα Μακεδόνων κατοίκων Μακεδονίας προς Φ.Δ. (χ.χ).
-Ποικίλα.
Υποφακ. 104.5: “Ξενόφωνοι ΄Ελληνες” (1946-49) [έγγρ. 133-155]
-Χρ.Χρηστίδης,"Σημείωμα περί της εν Δυτική Μακεδονία καταστάσεως” (Απρίλιος 1946).
-΄Εκθεση υπ. Δημοσίας Τάξεως (Διεύθυνση Αλλοδαπών) προς υπ. Εξωτερικών με θέμα “Βουλγαρόφρονες και Ρουμανόφρονες Βορείου Ελλάδος” (24/7/1946).
-Ξενόφωνοι: πρακτικά συνεδριάσεων Βουλής, επιστολές (1947).
-Εφημερίδες (1947,1949).
Υποφακ. 104.6: “Βουλγαρόφωνοι Ελληνες και Σλαυοκομμουνισταί” (1948-49) [έγγρ. 156-190]
-΄Εκθεση ταξίαρχου Μ.Σπυρόπουλου “Η βόρειος και Δυτική Μακεδονία. Προτεινόμενα μέτρα ασφαλείας.” (Φεβρουάριος-Μάρτιος 1948)
-Απόρρητο υπόμνημα Φ.Δ. προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού “Περί των παραμεθορίων βουλγαροφώνων πληθυσμών” (12/11/1948). [20 δακτυλογραφημένες σελίδες]
ΑπάντησηΔιαγραφή-Μακεδονικά: αλληλογραφία Φ.Δ. με Γιάννη Τόζη στη Ν.Υόρκη σχετική με τη μελέτη του τελευταίου για τη Μακεδονία (Ιανουάριος-Δε-κέμβριος 1948).
-Αποκόμματα εφημερίδων (1948).
-A.A.Pallis, Macedonia and the Macedonians. A historical study (1949).
Υποφακ. 104.7: Μακεδονικά - Ξενόφωνοι (1950-55) [έγγρ. 191-208]
-Επιστολή Φ.Δ. με εντυπώσεις για το βιβλίο του Χρ.Χρηστίδη, Le camouflage macédonien (18/6/1950).
-Εθνολογικά, ιστορικά: επιστολές Γ.Τόζη, Συλλόγου Εδεσσαίων, Σ.Λιάκου (1950-53).
-Διάλεξη K.Pavlovitch με θέμα “Serbia: east or west” (King’s College, November 1950).
-Συστατική επιστολή για τον πρόεδρο μακεδονικής οργάνωσης “΄Ιων Δραγούμης”.
-Υπόμνημα περί Κουτσοβλάχων: Const.Papanace, “La persecution des minorités aroumaines (valaques) dans les pays balkaniques” (1951).
-"Ξενόφωνοι (σλαυόφωνοι) ελληνικής Μακεδονίας”: σημείωμα Κ.Δ. Καραβίδα, αγόρευση Ηλ.Ηλιού σε δίκη συνδικαλιστών, απάντηση Φ.Δ. (1954).
-Υπόμνημα Γ.Γεωργιάδη (δημοδιδασκάλου από το Σαμάρι ΄Εδεσσας) με θέμα “Το περί Σλαυοφώνων Εθνικόν Θέμα εν Μακεδονία εν σχέσει συναρτήσεως προς το αντιμετωπιζόμενον Εθνικόν Κυπριακον θέμα και η ανάγκη καθορισμού γραμμής και λήψεως μέτρων δια την αντιμετώπισιν των” (1954-55).
Υποφακ. 104.8: Μακεδονικά - Ξενόφωνοι (1955-58) [έγγρ. 209-291]
-Εθνική διαφώτιση εξωτερικής κοινής γνώμης: αλληλογραφία Φ.Δ. με τον Γ.Τόζη και με το Βασιλικό Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας κ.ά. (1955).
-Μελέτη Δ.Κωνσταντόπουλου περί Μακεδονίας: αλληλογραφία Φ.Δ. με τους καθηγητές Δ.Κωνσταντόπουλο και Στ.Κυριακϊδη σχετική με την έκδοση από το Ι.Μ.Χ.Α. μελέτης του πρώτου περί Μακεδονίας (1955-57).
-Αλληλογραφία Φ.Δ. με Γ.Τόζη, Παν.Στάμο, Π.Φωτιάδη, Χρ.Κουντούρη, Αιμ.Χουρμούζιο σχετική με θέματα μακεδονικά και σλαυοφώνων: Παμμακεδονικός Σύλλογος στην Αμερική, λεξικό μακεδονικής γλώσσας, αρθρογραφία Φ.Δ. περί μακεδονικής γλώσσας κ.ά. (1956-58).
Copyright 2009 The American School of Classical Studies at Athens
------------------------------------------------------------------
Μικρό μέρος των ραδιουργιών και διώξεων του ελληνικού κράτους σε βάρος των εθνικά Μακεδόνων , με ελληνική υπηκοότητα...!!!
http://www.youtube.com/watch?v=dfFY5ViXhz0
ΑπάντησηΔιαγραφή------------------------------------------
από την εκδήλωση των Κόλιντα Μπάμπω προχθές στη Νάουσα/Νέγκους
Subscribe
ΑπάντησηΔιαγραφήUnsubscribe MakedonesMarinas
December 24, 2009
(more info)
(less info) Want to Subscribe?
Sign In or Sign Up now!
Κόλιντα μπάμπο: παραδοσιακό μακεδονικό έθιμο που αναβιώνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Μακεδονίας. Παραδοσιακό γλέντι του συλλόγου Μαρίνας , οι Μακεδόνες , με την ορχήστρα , Μακεδονικό Μεράκι. ...
Κόλιντα μπάμπο: παραδοσιακό μακεδονικό έθιμο που αναβιώνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Μακεδονίας. Παραδοσιακό γλέντι του συλλόγου Μαρίνας , οι Μακεδόνες , με την ορχήστρα , Μακεδονικό Μεράκι.
Kolida babo: Macedonian traditional custom revived in almost all regions of Macedonia. Traditional feast of the Marina Club, the Macedonians, with orchestra Makedoniko meraki.
Category: Music
Tags: κολντε μπαμπο κολντε κολιντα φωτιες μαρινα ναουσα ανθεμια ημαθια μακεδονικο μερακι μακεδονια μακεδονες πουστσενο kolde kolida koleda marina tsrno marinovo naousa negush imathia anthemia macedonia makedonija pusteno makedoniko meraki makedonsko merak негус македонија
στη δεύτερη σειρά από επάνω στο παράθυρο του skype βρίσκεται η λέξη επαφή μέσα από την οποία οδηγούμαστε στην αναζήτηση των χρηστών του skype . εκεί στο μέρος που αναφέρεται η γλώσσα ευχάριστα διαπιστώνουμε τα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ, δίχως υβριστικό και προσβλητικό ετεροπροσδιορισμό, όπως το πρόθεμα σλαβο...
ΑπάντησηΔιαγραφήXronia polla.
ΑπάντησηΔιαγραφή