Οι λέξεις και τα πράγματα: Σχετικά με τις δηλώσεις Γαϊτάνη για το «όνομα» των γειτόνων.

 

Του Δ. Χριστόπουλου
(Αναδημοσίευση από το TVXS http://tvxs.gr/node/114441)

Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, Ιωάννα Γαϊτάνη, εξέφρασε την άποψη ότι η γειτονική χώρα δεν πρέπει να αποκαλείται με το όνομα της πρωτεύουσάς της αλλά με το συνταγματικό της όνομα. Επιθυμώ να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στη γυναίκα αυτή, την οποία δε γνωρίζω προσωπικά, καθώς με παρρησία εξέφρασε μια θέση που συνεχίζει, για περισσότερα από 20 χρόνια, να θεωρείται ως ο απόλυτος εφιάλτης της ελληνικής εξωτερικής στα Βαλκάνια. Μιας πολιτικής απολύτως αποτυχημένης ως προς τα αποτελέσματά της, εθνικιστικής και αυταρχικής ως προς την έμπνευσή της, της οποίας ο πρωταγωνιστής έχει όνομα και συμβαίνει να τον έχουμε και πρωθυπουργό πλέον. Καλό είναι να μη τα ξεχνάμε αυτά.

Η ελληνική πολιτική για το 'όνομα' εξέθρεψε τον ελληνικό και τον μακεδονικό εθνικισμό όσο καμία άλλη, απομόνωσε διεθνώς τη χώρα καθιστώντας την μέρος του βαλκανικού προβλήματος, κατανάλωσε απίστευτο πολιτικό κεφάλαιο σε στιγμές που η ελληνική εξωτερική πολιτική είχε πολύ σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσει και φυσικά ακόμη και σήμερα, μια χρεοκοπημένη χώρα αντί να κλείνει μέτωπα ώστε να ασχοληθεί με διεθνείς συμμαχίες για να σωθεί, έχει και τους ανοιχτούς μακεδονικούς λογαριασμούς που μας κληροδότησε ο κ. Σαμαράς.

Έτσι έχουν τα πράγματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα η εξωτερική πολιτική για το 'όνομα' πρέπει να σταθεί αυτοκριτικά απέναντι στον εαυτό της (το κάνει εν μέρει ήδη) και να συμβάλει ώστε να οδηγηθούμε σε έναν τίμιο συμβιβασμό ο οποίος θα περιλαμβάνει μεν μια σύνθετη ονομασία με κάποιον επιθετικό προσδιορισμό για το κράτος, αλλά δεν θα αμφισβητεί την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Ας γίνει κατανοητό λοιπόν ένθεν και ένθεν ότι τη στιγμή που η Ελλάδα δεν μπορεί να υποστεί μια απόλυτη διπλωματική ήττα, οι γείτονές μας δεν μπορούν να αρνηθούν την ταυτότητά τους επειδή εμάς (η ταυτότητα αυτή) δε μας αρέσει. Εξάλλου, ο μακεδονικός εθνικισμός είναι εθνικισμός και θα παραμείνει ακόμη και αν του στερήσουμε το όνομα. Μάλλον μεγαλώνει, επειδή του το στερούμε.

Τα παραπάνω τα θεωρώ αυτονόητα, ελάχιστο παρονομαστή ενός καλώς νοούμενου ρεαλισμού και αίσθησης δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις.

Σε κάποιο απόσπασμα των δηλώσεων της κυρίας Γαϊτάνη διάβασα κάτι με το οποίο όμως θα πρέπει να διαφωνήσω: "Το όνομα συνιστά απλώς άλλοθι και χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα προκειμένου να καλυφθούν άλλα πράγματα που συμβαίνουν. Αιτία για αυτό που συμβαίνει με το όνομα είναι τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών στη Μακεδονία". Εδώ η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ σφάλλει πολλαπλώς, θύμα ούσα ενός ευρέως διαδεδομένου οικονομισμού και αναγωγισμού στην ελληνική αριστερά.

Πηγαινοέρχομαι χρόνια τώρα στη γειτονική χώρα, έχω μιλήσει με πολλούς Έλληνες καπιταλιστές που επενδύαν εκεί και κανείς, μα κανείς δεν μου έχει πει τι ωραία που τα έχει κάνει η Ελλάδα με το θέμα του «ονόματος». Αντιθέτως, όλοι λένε πόσο λάθος (για να μην πω τη λέξη που κατά κανόνα άκουγα) ήταν αυτή η πολιτική.

Αιτία της ελληνικής μεταψυχροπολεμικής πολιτικής στο μακεδονικό είναι η αγοραία επένδυση στον εθνικιστικό λόγο. Το μακεδονικό ήταν η αρχή της μεταπολιτευτικής αναβίωσης του ελληνικού εθνικισμού που, μέσα από τις διάφορες διαδρομές του στο λόγο της πολιτείας και της εκκλησίας, κατέληξε στο κτήνος που βλέπουμε σήμερα.

Οι Έλληνες καπιταλιστές ευθύνονται για πολλά. Όχι όμως για αυτό.