Το έργο του Κρστε Πέτκοφ Μισίρκωφ και η προσπάθεια διαστρέβλωσής του από τους ξεπερασμένους “αρμοδίους” εθνικόφρονες στην Ελλάδα
Ο Κρίστε Πέτκοφ Μισίρκωφ γεννήθηκε στο χωριό Postol σημερινή Πέλλα Γιαννιτσών. Το βιβλίο του «Za Macedontskite Raboti – Μακεδονικές Υποθέσεις» είναι μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο της σύγχρονης μακεδονικής εθνογένεσης. Μπορεί να γράφτηκε το 1903, δηλ. πριν 110 χρόνια, από ένα νέο που, τότε, δεν ήταν ούτε 30 χρονών(!!!) αλλά το έργο αυτό είναι φάρος και οδηγός για τους Μακεδόνες σε όλο τον κόσμο.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στα ελληνικά το 2003 από τις εκδόσεις Πετσίβα και έτσι είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν οι πολίτες της Ελλάδας από το πρωτότυπο τις απόψεις & τις θέσεις του Μισίρκωφ γύρω τα μακεδονικά ζητήματα. Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης ο εκδότης Γιώργος Πετσίβας σημειώνει:
«Το δοκίμιο αυτό γράφτηκε από τον καθηγητή Κρίστε Μισίρκωφ και είναι το κείμενο στο οποίο στηρίζει την ύπαρξή της η γειτονική νεοσύστατη Δημοκρατία της Μακεδονίας που αποσχίστηκε από τη Γιουγκοσλαβία.
Τώρα που οι σχέσεις καλής γειτονίας αναπτύχθηκαν και οι εκατέρωθεν προκαταλήψεις και καχυποψίες παραμερίστηκαν, κρίνουμε κατάλληλη τη στιγμή να ενημερωθεί και ο ελληνικός λαός από πρώτο χέρι για το ποιόν του γείτονα.
Ο Κρίστε Μισίρκωφ είναι για την γειτονική Δημοκρατίας της Μακεδονίας ό,τι ο Ρήγας Βελεστινλής για το ελληνικό έθνος. Είναι ο άνθρωπος που μελέτησε τη γλώσσα, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των συμπατριωτών του και αποφάνθηκε πως οι Μακεδόνες είναι διαφορετικοί από τους Βαλκάνιους γείτονές τους.»
Όμως, σχεδόν ταυτόχρονα, με τη κυκλοφορία του βιβλίου στα ελληνικά άρχισε μια προσπάθεια αμαύρωσης και αλλοίωσης των γραπτών του Μισίρκωφ από τους “καθώς πρέπει” ξεπερασμένους εθνικόφρονες “αρμόδιους” κύκλους στην Ελλάδα.
Αυτοί οι “αρμόδιοι” δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα για τα δεινά των μη Ελλήνων στο γένος Μακεδόνων, για τις διώξεις της γλώσσας μας, τις μετονομασίες χωριών και ανθρώπων χωρίς τη θέλησή μας, για τα ρετσινόλαδα και τους εποικισμούς. Αυτοί οι “αρμόδιοι”, που μας θεωρούν ανύπαρκτους, δεν αντιλαμβάνονται την σπουδαιότητα των γραπτών ενός δικού μας Μακεδόνα από το Πόστολ, για αυτό και συχνά σερβίρουν δήθεν “βαθυστόχαστες” αναλύσεις για το έργο και τη ζωή του Μισίρκωφ παρουσιάζοντάς τον ως “Βούλγαρο”.
Δεν είναι τυχαίο ότι, αυτοί οι “αρμόδιοι”, είναι οι ίδιοι που, ακόμη και σήμερα, αποκαλούν υποτιμητικά “Βούλγαρο” κάθε ντόπιο κάτοικο της Βόρειας Ελλάδας που δηλώνει δημόσια την μακεδονικότητά του. Βέβαια, αυτού του είδους υποτιμητικότητα σε βάρος Μακεδόνων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Κρατάει χρόνια αυτή η “κολόνια” της ελληνοβουλγαρικής λυκοφιλίας. Συγκεκριμένα, η λυκοφιλία αυτή, υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 110 χρόνια. Την είχε αποκαλύψει & περιγράψει με γλαφυρό τρόπο ο πρωτοπόρος Μακεδόνας διανοούμενος Κρίστε Πέτκωφ Μισίρκωφ στο βιβλίο του “Μακεδονικές Yποθέσεις”.
Συχνά, οι “αρμόδιοι”, αναφέρονται στο έργο του Μισίρκωφ αποσπασματικά αποφεύγοντας να εκθέσουν ολόκληρες παραγράφους, φοβούμενοι προφανώς να εκθέσουν δημόσια την σύγχρονη μακεδονικότητα που εκπέμπει το βιβλίο και σηματοδότησε -τόσα χρόνια πριν- ο σπουδαίος Μακεδόνας διανοούμενος.
Για το λόγο αυτό παρατίθενται παρακάτω μερικές αυτούσιες παράγραφοι από την ελληνική έκδοση του βιβλίου για να έχετε άποψη των θέσεων του Μισίρκωφ. Κάθε αντικειμενικός κριτής διαβάζοντας τα παρακάτω αποσπάσματα -το καλύτερο βέβαια είναι η ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου- θα διαπιστώσει ότι σε κάθε γραμμή εκφράζεται η επιθυμία του Μισίρκωφ για ενότητα μεταξύ των διανοουμένων, των επαναστατών και του λαού γύρω από την προάσπιση της χώρας, της γλώσσας και της κουλτούρας του ξεχωριστού αυτού λαού των Βαλκανίων, των Μακεδόνων. Εκτιμούσε ότι χωρίς την εκπλήρωση των παραπάνω στόχων θα ακολουθούσαν συμφορές για το μακεδονικό λαό -π.χ. διαμελισμός της Μακεδονίας- οι οποίες, δυστυχώς, γρήγορα επαληθεύτηκαν το 1912-13. Δίκαια θεωρείται ο πρωτοπόρος της σύγχρονης μακεδονικότητας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ” ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΕ ΜΙΣΙΡΚΩΦ
«Οι περισσότεροι Μακεδόνες αναγνώστες θα χαρούν για την έκδοση αυτού του βιβλίου. Πολλά εκεί μέσα θα τους εκπλήξουν. Μερικοί θα ρωτήσουν γιατί προτείνω να αποσχιστούμε από τους Βουλγάρους αφού στο παρελθόν εμείς οι ίδιοι είχαμε αποκαλέσει τους εαυτούς μας Βουλγάρους και αφού είναι κοινώς αποδεκτό ότι η δύναμη βρίσκετε στην ένωση και όχι στην απόσχιση…» (Από τον πρόλογο, σελίδες 4-5)
«Ίσως έχουν δίκιο οι Βούλγαροι όταν λένε ότι χωρίς τη Βουλγαρία η Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε πολιτικά , ούτε οικονομικά, αλλά αυτό αφορά τη Βουλγάρικη πολιτική και δεν σκοπεύω να αναπτύξω την πολιτική μου σκέψη με τον βουλγάρικο τρόπο.
Είμαι Μακεδόνας και ιδού πως βλέπω τη θέση της χώρας μου: Εχθροί της Μακεδονίας δεν είναι ούτε η Ρωσία, ούτε η Αυστροουγγαρία αλλά η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία. Η χώρα μας μπορεί να αποφύγει την κατάρρευση μόνο δίνοντας υπερήφανα την μάχη με αυτά τα κράτη. Το να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτά τα τρία βαλκανικά κράτη δεν είναι αντίθετο από τα δικά μας συμφέροντα, τα οποία μπορούν να επιτευχθούν είτε με επανάσταση και ανάπτυξη, είτε με σταδιακή, ηθική και θρησκευτική εξέλιξη του λαού μας…» (πρόλογος, σελίδες 6-7)
Και συνεχίζει στις σελίδες 7–8:
«Ο πολιτικός αγώνας έτσι μετατρέπεται σε εθνικό. Αλλά ο αγώνας εναντίον των ποικίλων μορφών προπαγάνδας στη Μακεδονία βρίσκεται ένα βήμα μπροστά κι όχι πίσω, διότι και αυτός είναι μέρος του αγώνα μας για ελευθερία, ένας αγώνας κατά των σκοτεινών δυνάμεων που δεν επιτρέπουν στη χώρα μας να κοιτάξει τα δικά της συμφέροντα με τα δικά της μάτια και την αναγκάζουν χρησιμοποιεί γυαλιά που συσκοτίζουν την αλήθεια και την επιχρωματίζουν με σκιές ελληνικές, σέρβικες ή βουλγάρικες. Ήρθε η ώρα να πετάξουμε της παρωπίδες της επιβαλλόμενης θρησκευτικής προπαγάνδας στη Μακεδονία»
Και ο πρόλογος κλείνει με την εξής παράγραφο (σελ.13):
«… Σε αυτές τις λίγες αράδες θέλησα να εξηγήσω πως το παρόν βιβλίο αντιμετωπίζει ορισμένες σημαντικές απορίες του Μακεδόνα αναγνώστη, στον οποίο και απευθύνεται. Ως μια ακόμη απόδειξη να χωρίσουμε εντελώς τα συμφέροντα μας από αυτά των άλλων βαλκανικών λαών και να συνεχίσουμε ανεξάρτητα τη δική μας πολιτιστική και εθνική ανάπτυξη, έγραψα το βιβλίο αυτό στην κεντρική Μακεδονική διάλεκτο, την οποία από τώρα και στο εξής τη θεωρώ Μακεδονική λογοτεχνική γλώσσα.
Οι ανορθοδοξίες που πιθανόν να παρουσιαστούν είναι αναμενόμενες και μπορούν να διορθωθούν μόνο από κάποιον με πιο βαθιά γνώση της κεντρικής Μακεδονικής διαλέκτου από αυτήν που έχω εγώ. Εξάλλου όντας έτσι τα πράγματα ελπίζω οι Μακεδόνες να βρουν αυτή τη γλώσσα πιο ευχάριστη στο αυτί από τις γλώσσες των γειτόνων μας που μας εξυπηρέτησαν στο παρελθόν….»
Αυτά από τον πρόλογο.
Στη συνέχεια περνάμε στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο “Τι κάναμε ως τώρα και τι πρέπει να κάνουμε στο μέλλον” όπου ο Μισίρκωφ αναλύοντας την διεθνή κατάσταση της εποχής και γνωρίζοντας τους σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων δηλώνει την αντίθεση του στον τρόπο με τον οποίο η ηγεσία της VMRO-ΕΜΕΟ (σημ.: της αυτονομιστικής) οδήγησε τον Μακεδονικό λαό στην επανάσταση του Ίλλιντεν.
Ο Μισίρκωφ ήθελε καλύτερη προετοιμασία της εξέγερσης και μεγαλύτερο άνοιγμα σε όλες τις εθνικές και θρησκευτικές ομάδες της Μακεδονίας του 1900 σε συνδυασμό με κινήσεις τακτικής έναντι όλων των ισχυρών κρατών. Θεωρούσε δυσανάλογο το κόστος σε ζωές και καταστροφές του λαού σε σχέση με τα πολιτικά οφέλη που κέρδισαν με την επανάσταση. Στο κεφάλαιο αυτό αναλύει και άλλα διάφορα θέματα εξετάζοντας το μέλλον της Μακεδονίας σε σχέση με τα γύρω κράτη, με την πληθώρα των εθνικών φυλετικών και κυρίως θρησκευτικών ομάδων που συνυπήρχαν στο χώρο.
Ανάμεσα στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των γύρω κρατών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξετάζει -ακόμα- και την περίπτωση εφόσον η Αυτοκρατορία αναγνωρίσει την μακεδονική εθνότητα σαν ξεχωριστή από αυτές των άλλων βαλκανικών κρατών και αφού αναγνωρίσει στους Μακεδόνες την θρησκευτική και πολιτική αυτονομία τότε, οι Μακεδόνες θα μπορούσαν να στηρίξουν την ενότητα της καταρρέουσας αυτοκρατορίας στα σπαρασσόμενα Βαλκάνια. Στις σελίδες 14-90 ο Μισίρκωφ κάνει υποθέσεις εργασίας και εξετάζει κάθε πτυχή του Μακεδονικού ζητήματος καταθέτοντας την δικιά του πρόταση για το μέλλον.
Ας δούμε τι λέει π.χ. για την εμπλοκή της θρησκείας στο Μακεδονικό:
«Δυστυχώς όμως, η ορθόδοξη θρησκεία -η παλαιότερη, η πιο διαδεδομένη, η βασική πίστη όλων των εθνοτήτων στη Μακεδονία- έχασε εντελώς από τα μάτια της το σκοπό της, που είναι να ενθαρρύνει την αδελφοσύνη ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες και να γαληνεύει τις καρδιές των πιστών. Αντί για αυτό έσπειρε μόνο τη διχόνοια και το φθόνο. Τώρα έχει γίνει το κύριο όπλο εκείνων που επιθυμούν να διαδίδουν καθαρά εθνική και πολιτική προπαγάνδα. Η ορθόδοξη πίστη στη Μακεδονία μπλέχτηκε τόσο πολύ που κανένας δεν μπορεί να μιλάει για μια καθαρά ορθόδοξη Εκκλησία, διότι τώρα υπάρχουν τρείς και δεν είναι ορθόδοξες, αλλά είναι η Ελληνική, η Βουλγάρικη και η Σέρβικη εκκλησία. Γιατί πρέπει να είναι έτσι; Δεν πρέπει η εκκλησία να είναι Μία , Αγία , Επισκοπική και Αποστολική; Ναι. Η εκκλησία όντως πρέπει να είναι Μία , Αγία , Επισκοπική και Αποστολική και όχι Σερβική, Ελληνική ή Βουλγάρικη. Στη Μακεδονία η Εκκλησία εξετράπη από τον κύριο σκοπό της και έτσι οι διανοούμενοι και ο απλός κόσμος έχουν κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο που διαθέτουν για να την εκκαθαρίσουν από τους εθνικιστικούς σκοπούς της και να επανέλθει στο δρόμο που χάραξε ο Άγιος Ιδρυτής, ώστε το Ευαγγέλιο να κηρύσσεται σε όλες τις γλώσσες, κι όλες οι εθνότητες να δέχονται την πίστη μέσω των δικών τους γλωσσών…»
Από το κεφάλαιο: “Εθνικός διαχωρισμός. Η βάση στην οποία αναπτυχθήκαμε μέχρι τώρα και θα εξακολουθήσουμε να αναπτυσσόμαστε”
Σελ. 91:
«1. Από τη στιγμή της εξέγερσης, η Μακεδονία έπαψε να υπάρχει για το Βουλγάρικο έθνος.
2. Οι Μακεδόνες είναι υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουν τα λάθη που προκάλεσαν αυτή την αποτυχημένη εξέγερση. Θα απορρίψουν έτσι την κατεύθυνση που ακολούθησε στο παρελθόν η εθνική τους συνείδηση και ένας συστηματικός αγώνας θα αναπτυχθεί ενάντια στην εθνική και θρησκευτική προπαγάνδα στη Μακεδονία, ενάντια σε αυτούς που είναι ξεκάθαρα Βούλγαροι, ώστε, διακρίνοντας τα συμφέροντα τους από αυτά των προπαγανδιστών, να μπορέσουν να πετύχουν την εθνική τους ενοποίηση…»
Στις σελίδες 101–102 γράφει: «Η εξέγερση (Ίλλιντεν) έδειξε ότι εμείς οι Μακεδόνες δεν μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια απο κανένα βαλκανικό κράτος, αφού η λύση του προβλήματος μας βρίσκετε κυρίως στα χέρια των Μεγάλων δυνάμεων.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να ενωθούμε με τους άλλους σλαβικούς λαούς των Βαλκανίων και να ταυτίσουμε τα συμφέροντα μας με τα δικά τους. Το πιο ουσιαστικό για μας είναι η εσωτερική ενότητα, η ενότητα μεταξύ μας. Στη Μακεδονία δεν χρειαζόμαστε Σέρβους, Βουλγάρους ή Έλληνες, διότι δεν είμαστε συγγενείς, δεν χρειαζόμαστε Πατριαρχικούς ή Εξαρχικούς διότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ο διαχωρισμός έγινε τεχνητά από τα βαλκανικά κράτη, τα οποία εκμεταλλευόμενα την υπάρχουσα κατάσταση αποσκοπούσαν στον διαμελισμό της Μακεδονίας. Αλλά οι Μακεδόνες , στο συγκεκριμένο στάδιο εθνικής ανάπτυξης, δεν είναι ένα απλό μέσο στα χέρια των μικρών βαλκανικών κρατών αλλά είναι ένας ισχυρός εθνικός και πολιτικός παράγοντας που καθορίζει ο ίδιος την μοίρα του.
Αυτοί οι Μακεδόνες που έδειξαν τόσο μεγάλη ικανότητα στην εθνικοπολιτική οργάνωση, που υπήρξαν τόσο παραδειγματικοί στη θυσία των προσωπικών τους συμφερόντων για τα συμφέροντα της πατρίδας τους, δεν θα είναι λιγότερο ικανοί στην οργάνωση όλων των προληπτικών μέτρων κατά της εθνικιστικής και θρησκευτικής προπαγάνδας που σήμερα χωρίζει το λαό μας σε εχθρικά στρατόπεδα…»
Σελ. 103: «Οι όροι λοιπόν Σέρβος , Βούλγαρος και Έλληνας έπαιξαν το ρόλο τους στη Μακεδονία και πλέον δεν υπάρχει χώρος για αυτούς. Είναι καιρός να αντικατασταθούν από ένα κοινό όνομα για όλους τους Σλάβους Μακεδόνες, το όνομα Μακεδόνας. Αυτή η αλλαγή είναι απλώς το λογικό αποτέλεσμα του έργου των Μακεδονικών κομιτάτων, της Οργάνωσης και της διανόησης και καθορίζετε από τις καινούργιες συνθήκες. Εν μέρει έχει ήδη συντελεστεί και δεν είναι μακριά η στιγμή που θα απολαύσουμε την πλήρη επιτυχία της.»
Από τo κεφάλαιο: “Μπορεί η Μακεδονία να εξελιχθεί σε χωριστή εθνική και πολιτική οντότητα; Έχει ήδη εξελιχθεί; Εξελίσσεται τώρα;”
Σελ. 130: «...Η πρώτη αντίρρηση, ότι η σλαβική μακεδονική εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ, μπορεί εύκολα να αντικρουστεί: κάτι που δεν υπήρξε στο παρελθόν μπορεί κάλλιστα να εμφανιστεί στο μέλλον αν υπάρξουν οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες..»
Για τα διάφορα ονόματα που δόθηκαν στους προγόνους μας ο Μισίρκωφ αφιερώνει πολλές σελίδες στο βιβλίο του. Παραθέτουμε επιγραμματικά μόνο μερικές φράσεις:
Σελίδα 147: «Σλάβοι. Οι μακρινοί μας πρόγονοι βαφτίστηκαν με αυτό το όνομα όταν ήρθαν σε επαφή με τους πιο πολιτισμένους Ρωμαίους.»
Επίσης «.. ο κύριος λόγος που οι Βυζαντινοί μίλησαν για τους Σλάβους, τους προγόνους μας, ήταν διότι πολύ συχνά βρισκόταν σε πόλεμο μαζί τους..»
Για το όνομα Βούλγαροι σελ.149: «αυτό το όνομα είχε και άλλη ιδιαίτερη σημασία κατά τους Έλληνες και τη γλώσσα τους, αυτοί οι Βούλγαροι ήταν για τους Έλληνες οι πιο περιβόητοι βάρβαροι, άξεστοι και απολίτιστοι, άνθρωποι που διέφεραν ελάχιστα από αγρίμια. Για τους Έλληνες κάθε τι σλαβικό ήταν βάρβαρο και βουλγαρικό…»
Σελ. 149: «Εμείς οι Μακεδόνες «βαφτιστήκαμε» επίσης Βούλγαροι αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο διότι και οι Σέρβοι μας βάφτισαν «Σέρβους»...»
Σελ. 153: «‘Έτσι μέχρι την τούρκικη εισβολή βαφτιστήκαμε τρείς φορές: πρώτα Σλάβοι, μετά Βούλγαροι και τέλος Σέρβοι.»
Σελ. 154 κατά την Οθωμανική περίοδο: «Αν ένας Τούρκος μας ρωτούσε τι είμαστε απαντούσαμε ότι είμαστε «Γκιαούρηδες»… τα ονόματα «Γκιαούρ» και «Ραγιατίν» συχνά χρησιμοποιούνται στα λαϊκά επικά τραγούδια μας…»
Σελ.154-155: «Οι Έλληνες με την προοπτική να αφομοιωθούμε εντελώς απέφευγαν να χρησιμοποιούν το εθνικό μας όνομα, έλεγαν απλά ότι είμαστε Χριστιανοί. Και εμείς απαντούσαμε «Χριστιανοί είμαστε βέβαια» … «Μας αντιμετώπιζαν λοιπόν περιφρονητικά και μας αποκαλούσαν «Βούλγαρους», λέξη με προσβλητικό για αυτούς περιεχόμενο…»
Σελ. 158: «Έτσι το βουλγάρικο όνομα στη Μακεδονία είναι αποτέλεσμα της κακής μεταχείρισης που υπέστησαν οι Μακεδόνες από τις ελληνικές θρησκευτικές αρχές...»
Σελ. 160: «Το όνομα «βούλγαρος» λάθος αποδόθηκε στον Μακεδόνα, για αυτό ευθύνεται η Βουλγαρία, ο Βουλγάρικος λαός και ο Βούλγαρος διάδοχος. Είναι καιρός να αποκαλύψουμε αυτή τη κερδοσκοπία και να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την εκμετάλλευση…»
Από το Κεφάλαιο: “Λίγα λόγια για τη μακεδονική λογοτεχνική γλώσσα”
Σελ. 168–169: «Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς πρέπει να δεχτούμε ότι η αυτονομία της Μακεδονίας για την οποία αγωνίζονται οι επαναστάτες έχει νόημα μόνο αν έχουμε εντοπίσει στο λαό μας ιδιαιτερότητες που δεν απαντώνται στους άλλους βαλκανικούς λαούς αλλά μόνο στους Μακεδόνες.
Μόνο μέσα από την αναγνώριση τέτοιων ιδιαίτερων στοιχείων στο χαρακτήρα, στη συμπεριφορά, στα έθιμα, στα ήθη, στις παραδόσεις και στη γλώσσα του λαού μας μπορούμε να στηρίξουμε την αντίθεση μας στο διαμελισμό της χώρας μας και τον πόθο μας για αυτονομία διότι ο διαμελισμός θα καταστρέψει ότι αγαπάμε και θα μας επιβάλει ότι αντιτίθεται άμεσα στο εθνικό μας πνεύμα.
Μόνο μια ξεχωριστή εθνική συνείδηση μπορεί να μας προστατεύσει από το αίτημα των νέων βαλκανικών κρατών για διαμελισμό της χώρας μας και να μας οπλίσει με δύναμη για να αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα που προετοιμάζει το διαμελισμό...»
Για την αντιγραφή
MORE SOKOL & ABECEDAR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου